Vijftien slappe romeinen - conclusies

"AB UNO DISCE OMNES"

Vergilius; Aeneïs II 65

Als je er één kent, ken je ze allemaal

Geachte heer Aernoudt,

Uw vaderlandslievendheid kent werkelijk geen grenzen. Wat Henri Pirenne (1862 - 1935) deed voor het verleden van België, doet u voor de toekomst ervan: u stelt ze rooskleuriger voor dan ze is. Uw argumenten maken evenwel geen indruk: been there, done that.

Van uw 15 argumenten zijn er twee die elkaar tegenspreken (stelling twee en elf inzake relatieve kleinheden), drie die getuigen van een gebrek aan Europese en zelfs mondiale ingesteldheid (stelling twaalf rond de bestuurbaarheid van Europa, stelling dertien rond kortzichtige federalisering en stelling veertien rond een democratischer Europa), twee die berusten op een premisse die niet bewezen is (stelling vijf en zeven inzake Brussel), één die de politieke werkelijkheid verengt tot een economisch verhaal (stelling één omtrent het Belgisch imago in het buitenland), en vier die feiten ronduit verkeerd voorstellen (stelling negen, rond “de enquêtes”, stelling drie, die de statistische werkelijkheid geweld aan doet en stellingen vier en zes, die het Belgisch probleem verengen tot taal) en twee argumenten die eigenlijk niets poneren of uit het niets komen (stelling tien, rond de noodzaak van de institutionalisering van veiligheid, euh solidariteit en stelling vijftien rond de toekomstig vermoedde levenskwaliteit van de Vlamingen) Het enige argument dat steek houdt, is stelling acht, die pleit voor een betere complementariteit van de regio’s, maar in se geen argument tegen separatisme is.

Het verdict is dan ook simpel: gewogen en te licht bevonden. U heeft het talent om initieel een sterke indruk te maken, en in de meeste debatten is dat voldoende om iedereen versteld te laten staan, maar denkt men dieper na over uw argumenten, dan merkt men al gauw dat het allemaal zo consistent niet is.

Vriendelijke groeten en een zeer vruchtbaar 2008!

Smithson