donderdag 3 november 2016

De religie van fiscale slaven

Regelmatig krijg ik de vraag of ik voor Trump dan wel voor Clinton zou kiezen, mocht ik stemrecht hebben in de Amerikaanse presidentsverkiezingen. Tja. Wat antwoord je daarop, vooral als je sowieso al niet meer gelooft in democratie. Of preciezer: niet meer gelooft in de modernistische perversie daarvan. Om mezelf de moeite te besparen nog maar eens dezelfde discussie te moeten hebben zeg ik dan gewoon “Ik weet het niet”.

Ik bekijk het dus vanop afstand, die verkiezingsgekte. Met de klassieke vorm van democratie heeft deze hele show van hypocrisie alvast niets meer te maken. En nee, begin mij geen uiteenzetting over de betekenis van “demos” en “kratein” en de Trias Politica van Monteqieu. Been there, done that. Democratie, voor mij, dat is het recht een politicus WEG te stemmen. Zijn naam op een papiertje, en de urne in. Komt die naam teveel voor? Maak dat je wegkomt! Ostracisme dus.

Vandaag echter, is de toestand zo geperverteerd geraakt, dat we niet eens meer kiezen wie weg moet, maar integendeel wie ons in de komende vier jaar mag bestelen. Want bekijk het maar: of het nu links is dat aan de macht komt, of rechts, beiden delen ze de premisse dat het legitiem is om het grootste deel van onze noeste arbeid aan te slaan, en dit in het “algemeen belang” (lees: het redden van banken). Mij zal het worst wezen: of ik nu fiscaal geslagen word met een zweep van leer of van lianen, veel verschil maakt het principieel niet uit.

Waarover zijn we dus eigenlijk bezig? Over het geloof dat etatisme heet. De staat is God geworden: omnipotent (kan u ten allen tijde vernietigen) en omniscient (weet zowat alles over u). De verering ervan gebeurt via een wekelijks ritueel dat de pers “debat” durft te noemen (het gaat in feite over niets) en zo nu en dan is ook er eens een “hoogdag” (verkiezingen) zodat wij ons geloof wat kunnen sterken: “Dit keer verandert het echt!”

Het zou grappig zijn, mocht het niet zo tragisch zijn. Ongelovigen, namelijk, die zijn niet louter spreekwoordelijk ketters. Hebben die enige maatschappelijke positie verworven binnen de slavenplantage, dan worden die vroeg of laat door de hogepriesters van dit geloof – de academici – als "on-democratisch" gebrandmerkt, waarna de beulen van het regime – onze journalisten – hun karaktermoord mogen plegen: wie het degoutante spel niet meespeelt wordt zélf sociaal uitgesloten.

En zo komt het dat de verkiezing van ’s werelds belangrijkste politicus finaal eigenlijk een non-event is. Als het Trump wordt, dan wordt de oorlog met Rusland misschien net iets langer uitgesteld. Maar finaal zal de POTUS toch in het rijtje moeten lopen van de false flags die voor hem worden gecreëerd. Sinds Kennedy kan ik mij geen enkele president meer bedenken die nog echt de macht had om zaken ten gronde te veranderen. En we weten allemaal wat met hém gebeurd is ...

Ben ik er cynisch van geworden? Zeer zeker niet. Als er één regio was ter wereld is waar de democratie eventjes in alle waarachtigheid opleefde, dan waren het de Lage Landen wel. In 1581 verklaarden we Filips II, toen zo maar eventjes de machtigste man ter wereld, "vervallen van de macht”. Misschien moeten we maar eens een nieuw “Plakkaet van Verlaetinghe” in elkaar knutselen. Het is maar een bedenking.

Uw ketter,

Brecht.

dinsdag 1 november 2016

Waarom Halloween des duivels is.


Het christelijke feest van Allerzielen is de dag waarop we onze doden herdenken. De mensen die ons op onze reis tussen twee oneindigheden hebben bijgestaan, geholpen, geïnspireerd. Het wordt voorafgegaan door het feest van Allerheiligen, waarop we mensen herdenken die groter waren dan het leven zelf, en die in feite niet dood zijn. Sint Thomas van Aquino bijvoorbeeld, de mastodont waarop onze christelijke cultuur is gebouwd, leeft tot op vandaag voort in de wijze waarop wij in het leven staan.

Ik zeg wel degelijk christelijke, en dit zonder schaamte, omdat het een leugen is dat de Europese cultuur “Westers” zou zijn. Dat is ze na jarenlange blootstelling aan platte, materialistische Amerikanisering jammer genoeg geworden. Terwijl ik op school werd aangeleerd dat we dankbaar mochten zijn dat de Amerikanen ons zijn komen redden van die o zo verschrikkelijke Duitsers, is het pas veel later – op 29-jarige leeftijd om precies te zijn – dat ik bij monetair historicus Anthony Sutton de waarheid las: beide het communisme (1917) en het fascisme (1933) zijn vanuit het Amerikaanse Wall Street gefinancierd.

Dus: de Amerikanen dankbaar zijn? Men heeft mij belogen.
Mij identificeren als Westerling? Wat een grap.
Halloween vieren? Ga toch fietsen man.

Wat is dan de agenda die hier mogelijks achter zit? Zeer eenvoudig: het de-spiritualiseren of dommer maken van de Europese bevolkingen, zodat ze gemakkelijker fiscaal uit te buiten zijn. Wie mij niet gelooft, die moet het boek van Charlotte Yserbyt maar eens lezen: "Deliberately Dumbing Down". Jarenlang werkte zij voor het Departement of Education in de VS en kon zij maar niet begrijpen hoe het degelijk onderwijs dat zij zelf had gekregen in minder dan één generatie verworden was tot pulp. Tot ze de finale conclusie wel moést trekken: dit is georganiseerde dom-makerij.

Hetzelfde is nu met Europa aan het gebeuren. Wat de eigenaars van de EUSSR willen is mensen die slim genoeg zijn om hun arbeidstaak te vervullen – het katoen moet nu eenmaal geplukt worden – maar te dom om in te zien dat de opbrengst van hun arbeid gebruikt wordt om hen verder fiscaal uit te zuigen, en vooral: NOG dommer te maken. Wie zich dus afvraagt waarom er nog geen front van ondernemers is opgestaan om de fiscale repressie die ons te beurt valt aan te klagen, die snapt niet hoe moderne slavernij in elkaar zit.

Véél effectiever dan expliciete repressie met de matrak, namelijk, is impliciete repressie, de repressie van de cultuur, het denken. Als je de fiscale slaaf zo dom kunt maken dat hij niet eens de juiste vragen meer kan stellen, dan hoef je als eigenaar van de belastingplantage niet in te zitten met het formuleren van een zinnig antwoord. Of, om het met Maarschalk Haigh’s woorden te zeggen: “Let them march in the streets all they want, as long as they continue to pay their taxes”. 

Wat heeft Halloween daarmee te maken, zult u vragen? Wel, is dat niet evident? Repressie plegen op het denken kan nooit frontaal. Dat zou veel te veel opvallen. Wil je een bewuste bevolking dom maken, dan moet je dat doen via vele kleine, zijdelingse, geniepige aanvallen, iets wat bekend staat als "Fabian Tactics", genoemd naar de veldheer Fabian, die het leger van Hannibal via vele kleine aanvallen wist te demoraliseren.

Het degraderen van een spirituele hoogdag zoals Allerheiligen tot een commercieel feest zoals Halloween is daar maar één tactiek van: ook de hele hetze rond Zwarte Piet, het vervangen van "Paasvakantie" door "Lentevakantie", de politiek correcte kerstversieringen te Brussel, het gamma is uitgebreid. Inzake Allerheiligen en Allerzielen is de georganiseerdheid van deze hele culturele oorlog echter het duidelijkst: in plaats van eens stil te staan bij ons leven worden we nog maar eens richting de commercie gedreven, wat onze broze illusie van vrijheid in stand moet houden.

We hebben het hier toch goed?
Waarom ben je zo negatief?
We kunnen toch kopen wat we willen?

Ja, ... op krediet.

Welnu, niet met mij. Het wordt tijd dat we weer meester worden van onze energie, eerder dan slaaf van onze materie. En het is in stille contemplatie (mag dat, één keer?) dat men de waarheid vindt, niet in het schreeuwen van luidruchtige idioten met bebloede gezichten, moordwapens en afgehakte ledematen. Het najaar is een periode van stille ingetogenheid, de meest contemplatieve tijd van het jaar. Stel je maar eens voor, zodoende, dat men in die isolatie plots gaat beseffen dat men eigenlijk helemaal niet vrij is?

Wie denkt dat de promotie van Halloween ten nadele van het Christelijke feest toevallig gebeurt beseft niet dat we midden in een culturele oorlog van jewelste zitten. 

De Tjechische dissident Milan Hübl verwoordde het nog het best toen hij zei: “Om volkeren te elimineren start men eerst met het wegnemen van hun geheugen. Men vernietigt hun boeken, cultuur en geschiedenis. Daarna schrijft het systeem andere boeken voor hen, en geeft hen een andere geschiedenis. Traag maar zeker beginnen mensen te vergeten wie ze zijn en waar ze vandaan komen. En de wereld rondom hen vergeet het nog sneller”

Pas dit toe op de hetze rond Zwarte Piet, en u snapt waarom ik dit jaar wél weer mijn schoen zet.

God zegene en beware u,

Brecht.

Referenties

Anthony Sutton: "Wall Street and the Bolshevik Revolution"
Anthony Sutton: "Wall Street and the Rise of Hitler"
Charlotte Yserbyt: "Deliberately Dumbing Down"
Fabian Tactics: "The fabian society exposed"
Milan Hubl, geciteerd in Milan Kundera's "The book of laughter and forgetting"