tag:blogger.com,1999:blog-8158472986877536582024-03-05T09:07:08.955+01:00www.smithsonsplace.euDeze blog heeft als bedoeling de lezer aan te zetten tot nadenken over de Belgische vorm van democratie, die ernstig verminkt is. De analyses van Smithson vertrekken van een Vlaamsgezind standpunt, maar zijn wars van elke connotatie met onverdraagzaamheid, extreem-rechts, racisme of fascisme. Bedoeling is om door dialoog met andere zoekende democraten te komen tot een inhoudelijke basis ter legitimering van het Vlaamse onafhankelijkheidsstreven.
contact: brechtarnaert apestaartje gmail.comBrecht Arnaerthttp://www.blogger.com/profile/12524616803780713311noreply@blogger.comBlogger127125tag:blogger.com,1999:blog-815847298687753658.post-8463919176806671902016-11-03T22:09:00.001+01:002016-11-03T22:09:20.441+01:00De religie van fiscale slaven<div class="Hoofdkop1" style="margin-bottom: 5.0pt; margin-left: 0cm; margin-right: 0cm; margin-top: 7.0pt;">
</div>
Regelmatig krijg ik de vraag of ik voor Trump dan wel voor Clinton zou kiezen, mocht ik stemrecht hebben in de Amerikaanse presidentsverkiezingen. Tja. Wat antwoord je daarop, vooral als je sowieso al niet meer gelooft in democratie. Of preciezer: niet meer gelooft in de modernistische perversie daarvan. Om mezelf de moeite te besparen nog maar eens dezelfde discussie te moeten hebben zeg ik dan gewoon “Ik weet het niet”.<br /><br />Ik bekijk het dus vanop afstand, die verkiezingsgekte. Met de klassieke vorm van democratie heeft deze hele show van hypocrisie alvast niets meer te maken. En nee, begin mij geen uiteenzetting over de betekenis van “demos” en “kratein” en de Trias Politica van Monteqieu. Been there, done that. Democratie, voor mij, dat is het recht een politicus WEG te stemmen. Zijn naam op een papiertje, en de urne in. Komt die naam teveel voor? Maak dat je wegkomt! Ostracisme dus.<br /><br />Vandaag echter, is de toestand zo geperverteerd geraakt, dat we niet eens meer kiezen wie weg moet, maar integendeel wie ons in de komende vier jaar mag bestelen. Want bekijk het maar: of het nu links is dat aan de macht komt, of rechts, beiden delen ze de premisse dat het legitiem is om het grootste deel van onze noeste arbeid aan te slaan, en dit in het “algemeen belang” (lees: het redden van banken). Mij zal het worst wezen: of ik nu fiscaal geslagen word met een zweep van leer of van lianen, veel verschil maakt het principieel niet uit.<br /><br />Waarover zijn we dus eigenlijk bezig? Over het geloof dat etatisme heet. De staat is God geworden: omnipotent (kan u ten allen tijde vernietigen) en omniscient (weet zowat alles over u). De verering ervan gebeurt via een wekelijks ritueel dat de pers “debat” durft te noemen (het gaat in feite over niets) en zo nu en dan is ook er eens een “hoogdag” (verkiezingen) zodat wij ons geloof wat kunnen sterken: “Dit keer verandert het echt!”<br /><br />Het zou grappig zijn, mocht het niet zo tragisch zijn. Ongelovigen, namelijk, die zijn niet louter spreekwoordelijk ketters. Hebben die enige maatschappelijke positie verworven binnen de slavenplantage, dan worden die vroeg of laat door de hogepriesters van dit geloof – de academici – als "on-democratisch" gebrandmerkt, waarna de beulen van het regime – onze journalisten – hun karaktermoord mogen plegen: wie het degoutante spel niet meespeelt wordt zélf sociaal uitgesloten.<br /><br />En zo komt het dat de verkiezing van ’s werelds belangrijkste politicus finaal eigenlijk een non-event is. Als het Trump wordt, dan wordt de oorlog met Rusland misschien net iets langer uitgesteld. Maar finaal zal de POTUS toch in het rijtje moeten lopen van de false flags die voor hem worden gecreëerd. Sinds Kennedy kan ik mij geen enkele president meer bedenken die nog echt de macht had om zaken ten gronde te veranderen. En we weten allemaal wat met hém gebeurd is ...<br /><br />Ben ik er cynisch van geworden? Zeer zeker niet. Als er één regio was ter wereld is waar de democratie eventjes in alle waarachtigheid opleefde, dan waren het de Lage Landen wel. In 1581 verklaarden we Filips II, toen zo maar eventjes de machtigste man ter wereld, "vervallen van de macht”. Misschien moeten we maar eens een nieuw “Plakkaet van Verlaetinghe” in elkaar knutselen. Het is maar een bedenking.<br /><br />Uw ketter,<br /><br />Brecht.<div>
<br /><div class="MsoNormal">
<span lang="NL" style="font-size: 11.0pt; mso-ansi-language: NL;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiRz5FhI6CratGVvLt5OX-JfIiG12z5GYuLnN2kbQIeI-zlrYHU15GADCJVFnwPerN9Fk_DDai2EkaEXnRVGl7yirV16xtg_Fi3f9JCLUTtRVYV0015pU5bO326p9CVWz3Alw5l8gLdy84/s1600/14572907_339817283065435_5821210581174537735_n.jpg" imageanchor="1" style="font-size: 11pt; margin-left: 1em; margin-right: 1em; text-align: center;"><img border="0" height="640" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiRz5FhI6CratGVvLt5OX-JfIiG12z5GYuLnN2kbQIeI-zlrYHU15GADCJVFnwPerN9Fk_DDai2EkaEXnRVGl7yirV16xtg_Fi3f9JCLUTtRVYV0015pU5bO326p9CVWz3Alw5l8gLdy84/s640/14572907_339817283065435_5821210581174537735_n.jpg" width="528" /></a></span></div>
<style>
<!--
/* Font Definitions */
@font-face
{font-family:Arial;
panose-1:2 11 6 4 2 2 2 2 2 4;
mso-font-charset:0;
mso-generic-font-family:auto;
mso-font-pitch:variable;
mso-font-signature:-536859905 -1073711037 9 0 511 0;}
@font-face
{font-family:"MS 明朝";
mso-font-charset:78;
mso-generic-font-family:auto;
mso-font-pitch:variable;
mso-font-signature:-536870145 1791491579 18 0 131231 0;}
@font-face
{font-family:"Cambria Math";
panose-1:2 4 5 3 5 4 6 3 2 4;
mso-font-charset:0;
mso-generic-font-family:auto;
mso-font-pitch:variable;
mso-font-signature:-536870145 1107305727 0 0 415 0;}
@font-face
{font-family:Calibri;
panose-1:2 15 5 2 2 2 4 3 2 4;
mso-font-charset:0;
mso-generic-font-family:auto;
mso-font-pitch:variable;
mso-font-signature:-520092929 1073786111 9 0 415 0;}
@font-face
{font-family:Cambria;
panose-1:2 4 5 3 5 4 6 3 2 4;
mso-font-charset:0;
mso-generic-font-family:auto;
mso-font-pitch:variable;
mso-font-signature:-536870145 1073743103 0 0 415 0;}
@font-face
{font-family:"Minion Pro";
panose-1:2 4 5 3 5 2 1 2 2 3;
mso-font-charset:0;
mso-generic-font-family:auto;
mso-font-pitch:variable;
mso-font-signature:1610613383 1 0 0 415 0;}
/* Style Definitions */
p.MsoNormal, li.MsoNormal, div.MsoNormal
{mso-style-unhide:no;
mso-style-qformat:yes;
mso-style-parent:"";
margin-top:0cm;
margin-right:0cm;
margin-bottom:3.0pt;
margin-left:0cm;
text-align:justify;
text-justify:inter-ideograph;
mso-pagination:widow-orphan;
font-size:10.0pt;
font-family:"Minion Pro";
mso-fareast-font-family:Calibri;
mso-bidi-font-family:"Times New Roman";
mso-ansi-language:NL-BE;}
h1
{mso-style-priority:9;
mso-style-unhide:no;
mso-style-qformat:yes;
mso-style-link:"Heading 1 Char";
mso-style-next:Normal;
margin-top:24.0pt;
margin-right:0cm;
margin-bottom:0cm;
margin-left:0cm;
margin-bottom:.0001pt;
text-align:justify;
text-justify:inter-ideograph;
mso-pagination:widow-orphan lines-together;
page-break-after:avoid;
mso-outline-level:1;
font-size:16.0pt;
font-family:Calibri;
mso-ascii-font-family:Calibri;
mso-ascii-theme-font:major-latin;
mso-fareast-font-family:"MS ゴシック";
mso-fareast-theme-font:major-fareast;
mso-hansi-font-family:Calibri;
mso-hansi-theme-font:major-latin;
mso-bidi-font-family:"Times New Roman";
mso-bidi-theme-font:major-bidi;
color:#345A8A;
mso-themecolor:accent1;
mso-themeshade:181;
mso-font-kerning:0pt;
mso-ansi-language:NL-BE;}
p.Hoofdkop1, li.Hoofdkop1, div.Hoofdkop1
{mso-style-name:"Hoofdkop 1";
mso-style-unhide:no;
mso-style-qformat:yes;
mso-style-parent:"Heading 1";
mso-style-link:"Hoofdkop 1 Char";
margin-top:12.0pt;
margin-right:0cm;
margin-bottom:3.0pt;
margin-left:0cm;
text-align:justify;
text-justify:inter-ideograph;
mso-pagination:widow-orphan;
page-break-after:avoid;
mso-outline-level:1;
font-size:16.0pt;
font-family:Arial;
mso-fareast-font-family:"Times New Roman";
color:#1B1464;
mso-font-kerning:16.0pt;
mso-ansi-language:NL;
mso-fareast-language:NL;
font-weight:bold;
mso-no-proof:yes;}
span.Hoofdkop1Char
{mso-style-name:"Hoofdkop 1 Char";
mso-style-unhide:no;
mso-style-locked:yes;
mso-style-parent:"";
mso-style-link:"Hoofdkop 1";
mso-ansi-font-size:16.0pt;
mso-bidi-font-size:16.0pt;
font-family:Arial;
mso-ascii-font-family:Arial;
mso-fareast-font-family:"Times New Roman";
mso-hansi-font-family:Arial;
mso-bidi-font-family:Arial;
color:#1B1464;
mso-font-kerning:16.0pt;
mso-ansi-language:NL;
mso-fareast-language:NL;
font-weight:bold;
mso-no-proof:yes;}
span.Heading1Char
{mso-style-name:"Heading 1 Char";
mso-style-priority:9;
mso-style-unhide:no;
mso-style-locked:yes;
mso-style-link:"Heading 1";
mso-ansi-font-size:16.0pt;
mso-bidi-font-size:16.0pt;
font-family:Calibri;
mso-ascii-font-family:Calibri;
mso-ascii-theme-font:major-latin;
mso-fareast-font-family:"MS ゴシック";
mso-fareast-theme-font:major-fareast;
mso-hansi-font-family:Calibri;
mso-hansi-theme-font:major-latin;
mso-bidi-font-family:"Times New Roman";
mso-bidi-theme-font:major-bidi;
color:#345A8A;
mso-themecolor:accent1;
mso-themeshade:181;
mso-ansi-language:NL-BE;
font-weight:bold;}
.MsoChpDefault
{mso-style-type:export-only;
mso-default-props:yes;
font-size:10.0pt;
mso-ansi-font-size:10.0pt;
mso-bidi-font-size:10.0pt;
font-family:Cambria;
mso-ascii-font-family:Cambria;
mso-fareast-font-family:"MS 明朝";
mso-hansi-font-family:Cambria;}
@page WordSection1
{size:612.0pt 792.0pt;
margin:72.0pt 90.0pt 72.0pt 90.0pt;
mso-header-margin:36.0pt;
mso-footer-margin:36.0pt;
mso-paper-source:0;}
div.WordSection1
{page:WordSection1;}
-->
</style></div>
Brecht Arnaerthttp://www.blogger.com/profile/12524616803780713311noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-815847298687753658.post-26396027931048630082016-11-01T12:29:00.001+01:002016-11-01T22:13:18.790+01:00Waarom Halloween des duivels is.<div style="text-align: justify;">
<div style="text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEi67PxS39rCLKm9PL7KxuoOgJ9HgTr-slG4kne-Gtpft9D6tpOYzVqrMV3u5p20Uvsa0h76-FVuYQbVZajl0R7GX7hlmUVXFlOqOUFZVpMfPDD8x0AWSCG6Dou4lhH2Q-5uC28tw9QlSnM/s1600/imgres.jpg" imageanchor="1"><img border="0" height="299" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEi67PxS39rCLKm9PL7KxuoOgJ9HgTr-slG4kne-Gtpft9D6tpOYzVqrMV3u5p20Uvsa0h76-FVuYQbVZajl0R7GX7hlmUVXFlOqOUFZVpMfPDD8x0AWSCG6Dou4lhH2Q-5uC28tw9QlSnM/s400/imgres.jpg" width="400" /></a></div>
<div style="text-align: center;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
Het christelijke feest van Allerzielen is de dag waarop we onze doden herdenken. De mensen die ons op onze reis tussen twee oneindigheden hebben bijgestaan, geholpen, geïnspireerd. Het wordt voorafgegaan door het feest van Allerheiligen, waarop we mensen herdenken die groter waren dan het leven zelf, en die in feite niet dood zijn. Sint Thomas van Aquino bijvoorbeeld, de mastodont waarop onze christelijke cultuur is gebouwd, leeft tot op vandaag voort in de wijze waarop wij in het leven staan.</div>
</div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
Ik zeg wel degelijk christelijke, en dit zonder schaamte, omdat het een leugen is dat de Europese cultuur “Westers” zou zijn. Dat is ze na jarenlange blootstelling aan platte, materialistische Amerikanisering jammer genoeg geworden. Terwijl ik op school werd aangeleerd dat we dankbaar mochten zijn dat de Amerikanen ons zijn komen redden van die o zo verschrikkelijke Duitsers, is het pas veel later – op 29-jarige leeftijd om precies te zijn – dat ik bij monetair historicus Anthony Sutton de waarheid las: beide het communisme (1917) en het fascisme (1933) zijn vanuit het Amerikaanse Wall Street gefinancierd.<br />
<br />
Dus: de Amerikanen dankbaar zijn? Men heeft mij belogen.<br />
Mij identificeren als Westerling? Wat een grap.<br />
Halloween vieren? Ga toch fietsen man.<br />
<br />
Wat is dan de agenda die hier mogelijks achter zit? Zeer eenvoudig: het de-spiritualiseren of dommer maken van de Europese bevolkingen, zodat ze gemakkelijker fiscaal uit te buiten zijn. Wie mij niet gelooft, die moet het boek van Charlotte Yserbyt maar eens lezen: "Deliberately Dumbing Down". Jarenlang werkte zij voor het Departement of Education in de VS en kon zij maar niet begrijpen hoe het degelijk onderwijs dat zij zelf had gekregen in minder dan één generatie verworden was tot pulp. Tot ze de finale conclusie wel moést trekken: dit is georganiseerde dom-makerij.</div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
Hetzelfde is nu met Europa aan het gebeuren. Wat de eigenaars van de EUSSR willen is mensen die slim genoeg zijn om hun arbeidstaak te vervullen – het katoen moet nu eenmaal geplukt worden – maar te dom om in te zien dat de opbrengst van hun arbeid gebruikt wordt om hen verder fiscaal uit te zuigen, en vooral: NOG dommer te maken. Wie zich dus afvraagt waarom er nog geen front van ondernemers is opgestaan om de fiscale repressie die ons te beurt valt aan te klagen, die snapt niet hoe moderne slavernij in elkaar zit.</div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
Véél effectiever dan expliciete repressie met de matrak, namelijk, is impliciete repressie, de repressie van de cultuur, het denken. Als je de fiscale slaaf zo dom kunt maken dat hij niet eens de juiste vragen meer kan stellen, dan hoef je als eigenaar van de belastingplantage niet in te zitten met het formuleren van een zinnig antwoord. Of, om het met Maarschalk Haigh’s woorden te zeggen: “Let them march in the streets all they want, as long as they continue to pay their taxes”. </div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
Wat heeft Halloween daarmee te maken, zult u vragen? Wel, is dat niet evident? Repressie plegen op het denken kan nooit frontaal. Dat zou veel te veel opvallen. Wil je een bewuste bevolking dom maken, dan moet je dat doen via vele kleine, zijdelingse, geniepige aanvallen, iets wat bekend staat als "Fabian Tactics", genoemd naar de veldheer Fabian, die het leger van Hannibal via vele kleine aanvallen wist te demoraliseren.<br />
<br />
Het degraderen van een spirituele hoogdag zoals Allerheiligen tot een commercieel feest zoals Halloween is daar maar één tactiek van: ook de hele hetze rond Zwarte Piet, het vervangen van "Paasvakantie" door "Lentevakantie", de politiek correcte kerstversieringen te Brussel, het gamma is uitgebreid. Inzake Allerheiligen en Allerzielen is de georganiseerdheid van deze hele culturele oorlog echter het duidelijkst: in plaats van eens stil te staan bij ons leven worden we nog maar eens richting de commercie gedreven, wat onze broze illusie van vrijheid in stand moet houden.<br />
<br />
We hebben het hier toch goed?<br />
Waarom ben je zo negatief?<br />
We kunnen toch kopen wat we willen?<br />
<br />
Ja, ... op krediet.<br />
<br />
Welnu, niet met mij. Het wordt tijd dat we weer meester worden van onze energie, eerder dan slaaf van onze materie. En het is in stille contemplatie (mag dat, één keer?) dat men de waarheid vindt, niet in het schreeuwen van luidruchtige idioten met bebloede gezichten, moordwapens en afgehakte ledematen. Het najaar is een periode van stille ingetogenheid, de meest contemplatieve tijd van het jaar. Stel je maar eens voor, zodoende, dat men in die isolatie plots gaat beseffen dat men eigenlijk helemaal niet vrij is?<br />
<br />
<b>Wie denkt dat de promotie van Halloween ten nadele van het Christelijke feest toevallig gebeurt beseft niet dat we midden in een culturele oorlog van jewelste zitten. </b><br />
<br />
De Tjechische dissident Milan Hübl verwoordde het nog het best toen hij zei: “Om volkeren te elimineren start men eerst met het wegnemen van hun geheugen. Men vernietigt hun boeken, cultuur en geschiedenis. Daarna schrijft het systeem andere boeken voor hen, en geeft hen een andere geschiedenis. Traag maar zeker beginnen mensen te vergeten wie ze zijn en waar ze vandaan komen. En de wereld rondom hen vergeet het nog sneller”<br />
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
Pas dit toe op de hetze rond Zwarte Piet, en u snapt waarom ik dit jaar wél weer mijn schoen zet.</div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
God zegene en beware u,</div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
Brecht.<br />
<br />
Referenties<br />
<br />
Anthony Sutton: <a href="https://www.voltairenet.org/IMG/pdf/Sutton_Wall_Street_and_the_bolshevik_revolution-5.pdf">"Wall Street and the Bolshevik Revolution"</a><br />
Anthony Sutton: <a href="https://www.voltairenet.org/IMG/pdf/Sutton_Wall_Street_and_Hitler.pdf">"Wall Street and the Rise of Hitler"</a><br />
Charlotte Yserbyt: <a href="http://deliberatedumbingdown.com/">"Deliberately Dumbing Down"</a><br />
Fabian Tactics: <a href="https://www.youtube.com/watch?v=Fc-OxtJYJ9g">"The fabian society exposed"</a><br />
Milan Hubl, geciteerd in Milan Kundera's <a href="https://bookhaven.stanford.edu/tag/milan-hubl/">"The book of laughter and forgetting"</a></div>
Brecht Arnaerthttp://www.blogger.com/profile/12524616803780713311noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-815847298687753658.post-63020955040145580002014-04-18T10:51:00.002+01:002014-04-18T10:52:27.629+01:00Madrid, 4th of July 2012. Question for Mr. Paul Krugman<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjT-2LBXlYaOqx1voY4HnYlA9L8BSIFDhvpabV_xE4b0EJZb7rOwSpQsSYHNJqYTIR2pD3SAinSj0I3JUu0u_fTAmXrryB7tGTGhbOX3Npl7Dtt4A7QbRjLMvxD2eOK9_UDsBX-s4PLW3s/s1600/539566_10151015650248914_931933375_n.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjT-2LBXlYaOqx1voY4HnYlA9L8BSIFDhvpabV_xE4b0EJZb7rOwSpQsSYHNJqYTIR2pD3SAinSj0I3JUu0u_fTAmXrryB7tGTGhbOX3Npl7Dtt4A7QbRjLMvxD2eOK9_UDsBX-s4PLW3s/s1600/539566_10151015650248914_931933375_n.jpg" height="300" width="400" /></a></div>
<span style="background-color: white; color: #141823; font-family: Helvetica, Arial, 'lucida grande', tahoma, verdana, arial, sans-serif; font-size: 12.727272033691406px; line-height: 18px;"><br /></span>
<span style="background-color: white; color: #141823; font-family: Helvetica, Arial, 'lucida grande', tahoma, verdana, arial, sans-serif; font-size: 12.727272033691406px; line-height: 18px;">Madrid, 4th of July 2012. Question for Mr. Paul Krugman: "You seem to focus on the question what macro-economic policy we need to get out of the crisis, but you do not adress the more fundamental question what policies have lead us here. If you would do so, I think you would have to conclude that it was Keynesian policies - creating inflation to combat unemployment - who got us in this mess in the</span><span class="text_exposed_show" style="background-color: white; color: #141823; display: inline; font-family: Helvetica, Arial, 'lucida grande', tahoma, verdana, arial, sans-serif; font-size: 12.727272033691406px; line-height: 18px;"> first place. Why do you think the measures you propose will have a different effect this time?<br /><br />Nervous answer: "All data point in that direction".<br /><br />My reply: "But surely, Mr. Krugman, you must know that the way in which data is validated as evidence is subject to a certain methodological theory too. I am sure you are familiar with the critique of the Austrian School of Economics, which claims that the cardinal data required for Keynesian equilibrium calculus can only be generated in a free market, in which only ordinal valuations take place, rendering the whole theory of aggregate demand as a tool of government intervention and central planning useless. How do you defend your methodological assumptions about economic reality?"<br /><br />Annoyed answer: "Excuse me. I promised to be home for dinner".<br /><br />Paul Krugman, Nobel Prize Winner 2008.</span>Brecht Arnaerthttp://www.blogger.com/profile/12524616803780713311noreply@blogger.com2tag:blogger.com,1999:blog-815847298687753658.post-30672836251088413082012-11-19T20:05:00.001+01:002012-11-19T21:55:20.899+01:00De VRT-censuur en het geval-Vranckx.Beste lezers,
<br />
<div style="font-family: arial; font-size: small;">
<br /></div>
<div style="font-family: arial; font-size: small;">
Sinds enige tijd is Rudi Vranckx het gezicht van de verslaggeving in het Midden-Oosten. Via programma's als "De Revolutieroute" en "In het spoor van Rudi Vranckx" wordt de burger geïnformeerd over de conflicten in die regio. Omdat ik echter al geruime tijd ervaar dat het nieuws uit die regio bijzonder eenzijdig wordt gebracht, ging ik de FB-pagina's van beide programma's een tijd geleden wat meer van nabij gaan volgen, en in sommige gevallen - wanneer het namelijk te gortig wordt - zelf reageren.</div>
<div style="font-family: arial; font-size: small;">
<br /></div>
<div style="font-family: arial; font-size: small;">
Onlangs zag ik in de melding dat de woning van een Hamas-leider gebombardeerd was, en hoe erg dat wel niet was, opnieuw aanleiding om de volgers van de desbetreffende pagina wat duiding bij te brengen over het conflict, duiding die de VRT zelf niet geeft, omdat, terwijl het persoonlijke leed van de familie van de Hamas-leider in geuren en in kleuren gebracht wordt, de VRT het niet nodig vindt om met dezelfde empathie over de vele Israëlische families te berichten die hetzelfde ondergaan. Eén van de laatste slachtoffers (we schrijven 19 nov.) is overigens een ongeboren baby in de buik van een 25-jarige Israëlische vrouw die omkwam toen een Hamas-raket op haar neerkwam. Geen woord hierover in de Vlaamse pers, maar wel een foto van een dood Palestijns kind vol bloed op de cover van de kranten. Om u maar te zeggen ...</div>
<div style="font-family: arial; font-size: small;">
<br /></div>
<div style="font-family: arial; font-size: small;">
Ik reageerde dus, en dat werd mij niet in dank afgenomen. Sinds vanmorgen kan ik niet meer deelnemen aan de discussie die aan de gang was op de pagina van Vranckx, en dit zonder enige verwittiging of vermelding van de reden waarom. Daarop stuurde ik Vranckx onderstaande mail:</div>
<div style="font-family: arial; font-size: small;">
<br /></div>
<div style="font-family: arial; font-size: small;">
<span style="background-color: white; color: #333333; font-family: 'lucida grande', tahoma, verdana, arial, sans-serif; font-size: 13px; line-height: 18px;">Geachte heer Vranckx,</span><br />
<br style="background-color: white; color: #333333; font-family: 'lucida grande', tahoma, verdana, arial, sans-serif; font-size: 13px; line-height: 18px;" />
<span style="background-color: white; color: #333333; font-family: 'lucida grande', tahoma, verdana, arial, sans-serif; font-size: 13px; line-height: 18px;">Graag had ik vernomen waarom mijn commentaren op de foto van het bombardement op de residentie van de Hamas-leider en de familie-Dalou verwijderd zijn geworden, en ik </span><span style="background-color: white; color: #333333; font-family: 'lucida grande', tahoma, verdana, arial, sans-serif; font-size: 13px; line-height: 18px;">persoonlijk geblokkeerd werd van uw pagina. Naar mijn mening heb ik geen beledigingen geuit, geen verdachtmakingen gemaakt, en geen agressieve toon aangenomen. Ik heb u er enkel op gewezen eenzijdig te berichten. U focust op het leed van de Palestijnen, maar u rept met geen woord over de causaliteit van dat conflict, die naar mijn mening - maar dat is slechts mijn mening - te zoeken is in de onwil van de Palestijnen om de staat Israël te erkennen, daar waar Israël zich in het verleden wél bereid getoond heeft om een Palestijnse staat te erkennen.</span><br />
<div class="text_exposed_show" style="background-color: white; color: #333333; display: inline; font-family: 'lucida grande', tahoma, verdana, arial, sans-serif; font-size: 13px; line-height: 18px;">
<br />
Los van mijn visie in deze, lijkt het mij tot de essentie van kwalitatieve journalistiek te behoren dat men feiten rapporteert, en geen meningen. U heeft natuurlijk recht op uw eigen mening, maar nergens merk ik een scheiding tussen die twee. Indien de FB-pagina enkel maar dient om uw gekleurde visie op het conflict mee te geven, dan is dat uw goed recht, maar dan kunt u niet langer claimen dat u journalistiek werk doet. Het rapporteren van meningen, terwijl men die voorstelt als feiten, lijkt mij de essentie te zijn van propagandistische verslaggeving. Graag had ik vernomen wat uw visie is in deze.<br />
<br />
Aangezien ik dit bericht niet meer kan sturen naar de FB-pagina van de redactie, noch naar uw persoonlijk profiel, doe ik het dus maar via deze weg. Ik denk niet dat ik u daarmee schade berokken, maar ik wil wel weten waarom valide tegenargumenten op de VRT-versie van de feiten verwijderd moeten worden, terwijl het geweeklaag van mensen die meevoelen met de Palestijnen (waar ik mezelf trouwens toe reken, hetgeen niet wegneemt dat ik vind dat Israël gelijk heeft) wel mag blijven staan, ja zelfs aangemoedigd wordt.<br />
<br />
Ik kijk uit naar uw antwoord, en uw journalistiek oordeel in deze.<br />
<br />
Brecht Arnaert.</div>
</div>
<div style="font-family: arial; font-size: small;">
<br /></div>
<div style="font-family: arial; font-size: small;">
Tot op heden heb ik daar nog geen antwoord mogen op ontvangen. Ik stuurde mijn mail ook door naar Joods Actueel, die het vervolgens op zijn webstek <a href="http://joodsactueel.be/2012/11/19/publicist-met-lastige-vragen-niet-meer-welkom-op-facebook-van-rudi-vranckx/">postte</a>. Daarop is blijkbaar contact opgenomen door de VRT-nieuwsdienst met JA, met de melding dat mijn bericht "volstrekt onjuist" was. Blufpoker natuurlijk, want ik weet wel degelijk wat ik zeg: Rudi Vranckx heeft mij geblokkeerd, en dus in de onmogelijkheid gesteld om deel te nemen aan een debat dat hij zelf geïnitieerd heeft. En dit is niet de eerste keer. Hieronder geef ik u het relaas van de feiten, zodat u zelf kunt oordelen. Hoe journalistiek dus zou moeten zijn eigenlijk. Mijn eigen mening, die ik als burgerjournalist mag hebben, komt in de conclusie. Scheiden van feiten en meningen. Rudi: watch, and learn.</div>
<div style="font-family: arial; font-size: small;">
<br /></div>
<div style="font-family: arial; font-size: small;">
1. 18 november 2012. Rudi Vranckx deelt een foto van de publieke pagina van "In het spoor van ..." op zijn persoonlijke FB-pagina:<br />
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhCftU51ooorQcx5FyvZlJxjVvaPCbhNV96QOO0WQ4nt4bCdRpI6mBJhflUbiDk52BqExEHpCIbiY6HsHpo_PZfqPzC8MbVMDTCITpL-k8ibV2LhUHLYIPeMKriG8_ysaF0FRv12knftZ0/s1600/Schermafbeelding+2012-11-18+om+17.21.09.png" imageanchor="1" style="clear: left; float: left; margin-bottom: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhCftU51ooorQcx5FyvZlJxjVvaPCbhNV96QOO0WQ4nt4bCdRpI6mBJhflUbiDk52BqExEHpCIbiY6HsHpo_PZfqPzC8MbVMDTCITpL-k8ibV2LhUHLYIPeMKriG8_ysaF0FRv12knftZ0/s1600/Schermafbeelding+2012-11-18+om+17.21.09.png" /></a></div>
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<br /></div>
</div>
<div style="font-family: arial; font-size: small;">
2. Ik reageer, omdat ik het raar vind dat blijkbaar enkel pro-Palestijnse reacties hun weg vinden naar zijn pagina:<br />
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgrFHA5kS9I8G3608oVtEk1KGSE3I7ab8xhKeAq0czBZE8ZvG43AiJNjqkxY-bQKe2xxMPuVsZrN5j89gCrX19r1YgnFheQie_H7YMWxdz8qrNpBROSzNYOPA1MoIgl7RKLpjhyow6myiw/s1600/Schermafbeelding+2012-11-18+om+17.23.00.png" imageanchor="1" style="clear: left; float: left; margin-bottom: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgrFHA5kS9I8G3608oVtEk1KGSE3I7ab8xhKeAq0czBZE8ZvG43AiJNjqkxY-bQKe2xxMPuVsZrN5j89gCrX19r1YgnFheQie_H7YMWxdz8qrNpBROSzNYOPA1MoIgl7RKLpjhyow6myiw/s1600/Schermafbeelding+2012-11-18+om+17.23.00.png" /></a></div>
<br /></div>
<div style="font-family: arial; font-size: small;">
<br /></div>
<div style="font-family: arial; font-size: small;">
</div>
<div style="font-family: arial; font-size: small;">
<br /></div>
<div style="font-family: arial; font-size: small;">
3. Vranckx (of een medewerker?) reageert op zijn beurt:<br />
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhuuZ29cFWTyzkeLXhXJKys4k_K2J4WALl4Fov3XsPDn94aaLrESNLVoNILwr-nYCZoSf3t-n7vveDOFzIqflPk12eYVi07tvVQamI-LUHEkIV0zjQRJSJ68BoCitMVMbS45imnvTkJOqg/s1600/Schermafbeelding+2012-11-18+om+17.27.14.png" imageanchor="1" style="clear: left; float: left; margin-bottom: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhuuZ29cFWTyzkeLXhXJKys4k_K2J4WALl4Fov3XsPDn94aaLrESNLVoNILwr-nYCZoSf3t-n7vveDOFzIqflPk12eYVi07tvVQamI-LUHEkIV0zjQRJSJ68BoCitMVMbS45imnvTkJOqg/s1600/Schermafbeelding+2012-11-18+om+17.27.14.png" /></a></div>
<br /></div>
<div style="font-family: arial; font-size: small;">
<br /></div>
<div style="font-family: arial; font-size: small;">
</div>
<div style="font-family: arial; font-size: small;">
<br /></div>
<div style="font-family: arial; font-size: small;">
De heer Vranckx kan dus niet ontkennen dat hij, of tenminste iemand van de redactie mijn reacties ooit gezien heeft/hebben. Ik maakte hier een printscreen van, omdat ik vrijwel zeker wist dat ik gecensureerd zou worden omwille van mijn claim dat hij mij al eens eerder blokkeerde. Nochtans heb ik daar ook bewijzen van:</div>
<div style="font-family: arial; font-size: small;">
<br /></div>
<div style="font-family: arial; font-size: small;">
3A - De, naar mijn mening tendentieuze post van Rudi Vranckx op zijn persoonlijke pagina, op 4 september 2012 over de zogezegd "fundamentalistische christenen". Hij zegt er niet letterlijk bij dat hij de christenen in het Midden-Oosten bedoelt, maar hij suggereert wel dat het Islamitisch fundamentalisme en christelijk fundamentalisme in Egypte van dezelfde orde zijn. Mijn reactie is ernaar:<br />
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgygFBeD529p1GwPON-e2C-aQF6vSDOk-Y67x1L1A1gLHOji5DIF7NqqaX6kHL12Ig7jrbZCBIl0CILeunKYEabTdoZ4aiHBJhsgUljlr6ceUpt0lUsaHPQ3csX74OuN2OPzcNFSh-Ci_s/s1600/Schermafbeelding+2012-09-04+om+11.02.03.png" imageanchor="1" style="clear: left; float: left; margin-bottom: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgygFBeD529p1GwPON-e2C-aQF6vSDOk-Y67x1L1A1gLHOji5DIF7NqqaX6kHL12Ig7jrbZCBIl0CILeunKYEabTdoZ4aiHBJhsgUljlr6ceUpt0lUsaHPQ3csX74OuN2OPzcNFSh-Ci_s/s1600/Schermafbeelding+2012-09-04+om+11.02.03.png" /></a></div>
<br /></div>
<div style="font-family: arial; font-size: small;">
<br /></div>
<div style="font-family: arial; font-size: small;">
</div>
<div style="font-family: arial; font-size: small;">
<br /></div>
<div style="font-family: arial; font-size: small;">
<br />
<br />
<br /></div>
<div style="font-family: arial; font-size: small;">
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
3B - Rudi Vranckx reageert met, nogmaals, naar mijn mening, zoutloze "tegenargumenten", als zou hij enkel gedoeld hebben op de fundamentalistische Bible Belters in de VS, en niet willen insinueren hebben dat hij het leed van de christenen in het Midden-Oosten minimaliseert. Hij trekt mijn analyse vervolgens in twijfel - iets waarvan ik jammer genoeg geen screenshot gemaakt heb wegens te weinig interessant - waarop ik mijn standpunt wat beter toelicht, en verwijs naar het - overigens uitstekende, maar eveneens doodgezwegen - boek van Wim en Sam Van Rooy, waarin verschillende vooraanstaande Arabisten en Islamkenners de analyse maken dat volgens de essentie van de Islamitische leer geweld en verovering de norm is, terwijl dat bij het christendom, eveneens volgens de essentie van die leer, de afwijking. Ik schrijf dus:<br />
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEilbucFFXCjL9Jk-ccF9eorY52qs1uGzBY4rcc0We9kmLYhpCDfysGW4BbhWrgsC4qshMMHubb__kBV5XIycDAMOeGYtpNeGrIFIYeIpWJc6Izk7zW_OPY0BrjV_YEkaIeMDCr_XvyjA1A/s1600/Schermafbeelding+2012-09-04+om+16.05.02.png" imageanchor="1" style="clear: left; float: left; margin-bottom: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEilbucFFXCjL9Jk-ccF9eorY52qs1uGzBY4rcc0We9kmLYhpCDfysGW4BbhWrgsC4qshMMHubb__kBV5XIycDAMOeGYtpNeGrIFIYeIpWJc6Izk7zW_OPY0BrjV_YEkaIeMDCr_XvyjA1A/s1600/Schermafbeelding+2012-09-04+om+16.05.02.png" /></a></div>
<br /></div>
<div style="font-family: arial; font-size: small;">
<div>
<br /></div>
<div>
</div>
<div>
<br /></div>
</div>
<div style="font-family: arial; font-size: small;">
<br /></div>
<div style="font-family: arial; font-size: small;">
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
3C - Vranckx reageert onmiddelijk. Ik ben, hoe kon het ook anders, "islamofoob":</div>
<div style="font-family: arial; font-size: small;">
</div>
<div style="font-family: arial; font-size: small;">
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjY121wT6CHy0l8WoA8JKek86UkFxAxkWRNTvQFy84qCc7GMJfF-V0qFs2NVL54gGc4_Ni_-HPdMtO-trs8VhHSD-MTPRWXvqbTdevsw9MB93s0tRUOp9JFxX8coG77dSrjGmv23zbBM4w/s1600/Schermafbeelding+2012-09-04+om+16.04.52.png" imageanchor="1" style="clear: left; float: left; margin-bottom: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjY121wT6CHy0l8WoA8JKek86UkFxAxkWRNTvQFy84qCc7GMJfF-V0qFs2NVL54gGc4_Ni_-HPdMtO-trs8VhHSD-MTPRWXvqbTdevsw9MB93s0tRUOp9JFxX8coG77dSrjGmv23zbBM4w/s1600/Schermafbeelding+2012-09-04+om+16.04.52.png" /></a></div>
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br /></div>
<div style="font-family: arial; font-size: small;">
<br /></div>
<div style="font-family: arial; font-size: small;">
"Poisoning the source" heet dit. Zelfs al is Sam Van Rooy een islamhater - wat ik betwijfel - dan nog invalideert dat zijn argumenten niet. Zelfs al was Hitler een vegetariër, het invalideert het vegetarisme nog niet. Ziet u? Maar journalisten, die volgens onderzoek van Els De Bens, prof. aan de Ugent alvast in 1999 nog voor 80 % rood of groen stemden moeten zich namelijk niet bekwamen in de logica, en dus staan zij boven de klassieke <a href="http://www.facebook.com/photo.php?fbid=10151256341258914&set=pb.628258913.-2207520000.1353348835&type=3&theater">denkfouten</a> waar andere mensen dus wel beschaamd voor moeten zijn. Wat er ook van zij: het toont maar hoe sterk de drang is om etiketten te plakken ("islamofoob", "seksist", "neoliberaal", "rascist", "klimaatnegationist") om toch maar niet de argumenten van de tegenstander ernstig te moeten nemen. </div>
<div style="font-family: arial; font-size: small;">
<br /></div>
<div style="font-family: arial; font-size: small;">
Mocht u overigens het boek van vader en zoon Van Rooy willen lezen, koop het dan <a href="http://www.aspeditions.be/article.aspx?article_id=DEISLA555C">hier</a>. Het is in zijn vierde of vijfde druk, en het is wat ik catalogeer als "een deprimerende aanrader". Overigens, over de analyse die in het boek gemaakt wordt valt wel nog één en ander te zeggen, maar daarover gaat het in dit bestek nu even niet. Wat nu aan de orde is, is de algemene desk opinion in de media, en meer specifiek de manier waarop de heer Vranckx omgaat met lezers die zijn mening niet delen. En dat is zo:</div>
<div style="font-family: arial; font-size: small;">
<br /></div>
<div style="font-family: arial; font-size: small;">
3D - Rudi Vranckx verwijdert zonder boe of ba al mijn berichten. Ik maak daarvan melding in mijn FB-status, en omdat hij inderdaad enkel mijn berichten verwijderd heeft, maar mij als persoon nog niet uit zijn FB heeft verwijderd, verschijnt mijn bericht inzake zijn censuur in zijn stream. Het stond er niet lang, en dus nam ik voor alle zekerheid maar een screenshot, waaruit duidelijk blijkt dat Vranckx op dat moment nog in mijn kennissenkring zat:<br />
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjAIGbdsOLHGenV3p3F3tRVe4K4igRqA-EJVWJxrllmI4FaTxrttAix82lZtgqfKd4v5mMXGQnj5QhFaggABFvF7V3m5LChbTBuCvn_4WCyOLjcrfMa0EtcKeIF2IRkrsgczsrNJYecnRk/s1600/Schermafbeelding+2012-09-04+om+18.02.24.png" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="424" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjAIGbdsOLHGenV3p3F3tRVe4K4igRqA-EJVWJxrllmI4FaTxrttAix82lZtgqfKd4v5mMXGQnj5QhFaggABFvF7V3m5LChbTBuCvn_4WCyOLjcrfMa0EtcKeIF2IRkrsgczsrNJYecnRk/s640/Schermafbeelding+2012-09-04+om+18.02.24.png" width="640" /></a></div>
<br /></div>
<div style="font-family: arial; font-size: small;">
</div>
<div style="font-family: arial; font-size: small;">
<br /></div>
<div style="font-family: arial; font-size: small;">
4 - Terug van 4 september naar 18 november 2012. Omdat ik het niet kan laten, begin ik een debat met de aanwezigen, om hen aan te tonen dat de berichtgeving van Vranckx eenzijdig is. Vranckx zelf lijkt afwezig. Hij komt in ieder geval niet meer tussen:<br />
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgSdVouDl2qyJajOJ1h3ZFo3UZRW9m1T1tcLGqHf5oMjKbVFZnignEoM6PgBtrl1t3aIr6uEXOpxPuhEJFauU7dWOZIRv3prdupnFKMl2wjtvbOhI6YdnVTnySAANNoY_qpCYYm0lZXHYs/s1600/Schermafbeelding+2012-11-18+om+17.54.14.png" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="510" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgSdVouDl2qyJajOJ1h3ZFo3UZRW9m1T1tcLGqHf5oMjKbVFZnignEoM6PgBtrl1t3aIr6uEXOpxPuhEJFauU7dWOZIRv3prdupnFKMl2wjtvbOhI6YdnVTnySAANNoY_qpCYYm0lZXHYs/s640/Schermafbeelding+2012-11-18+om+17.54.14.png" width="640" /></a></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<br /></div>
</div>
<div style="font-family: arial; font-size: small;">
Met mijn excuses overigens voor het taalfoutje: "haat" moet natuurlijk "haatte" zijn. Al is de tegenwoordige tijd in dit geval wel degelijk toepasselijk ...</div>
<div style="font-family: arial; font-size: small;">
<br /></div>
<div style="font-family: arial; font-size: small;">
5 - Het debat gaat door. Ik leg het geduld aan de dag om zelfs op de meest sloganeske tussenkomsten te reageren. Nergens scheld ik mensen uit, nergens maak ik iemand verdacht, nergens sla ik een agressieve toon aan:</div>
<div style="font-family: arial; font-size: small;">
<br /></div>
<div style="font-family: arial; font-size: small;">
</div>
<div style="font-family: arial; font-size: small;">
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEi1NObybVEutTdn6YV5B9s70n_sDyjPSX9eBiWAHam40YhrbG5PdGXYnyxXcPHWAe3SKe5V6H4HrFRbHXb7fD9zffERQw0n-9gtuKFhvxdBU8Kj5y2gDhfe3-_QCRteJYWDbgm5kNNvCh0/s1600/Schermafbeelding+2012-11-18+om+18.29.09.png" imageanchor="1" style="clear: left; float: left; margin-bottom: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="530" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEi1NObybVEutTdn6YV5B9s70n_sDyjPSX9eBiWAHam40YhrbG5PdGXYnyxXcPHWAe3SKe5V6H4HrFRbHXb7fD9zffERQw0n-9gtuKFhvxdBU8Kj5y2gDhfe3-_QCRteJYWDbgm5kNNvCh0/s640/Schermafbeelding+2012-11-18+om+18.29.09.png" width="640" /></a></div>
<br /></div>
<div style="font-family: arial; font-size: small;">
<br /></div>
<div style="font-family: arial; font-size: small;">
6 - En dan plots, deze morgen: geblokkeerd. Ik wil de pagina van Rudi Vranckx bezoeken (bemerk de URL), om te zien hoe het debat dat er zich gisteren afspeelde nog verder verlopen was, maar die pagina is voor mij onbereikbaar geworden. Vranckx heeft mij uitgesloten, en heel waarschijnlijk zijn mijn reacties ook deze keer weer verwijderd, al kan ik dat niet controleren, aangezien ik dus de pagina niet meer kan bekijken. In die zin is mijn e-mail aan de heer Vranckx op dat punt niet helemaal sluitend, want ik zeg dat hij mijn reacties verwijderd heeft, terwijl ik dat niet kan controleren. Maar dat ik geblokkeerd ben geworden staat dus wel als een paal boven water, wat ik ook in de mail beweer, maar wat volgens de VRT niet kan kloppen, gezien mijn bewering dat mijn mail "volstrekt onjuist" zou zijn. Quod non. De pagina van Vranckx, gisteren nog bereikbaar, vandaag niet meer:</div>
<div style="font-family: arial; font-size: small;">
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhgcFgZfK50g0vxbqy0HKKSbtxDZU7ccK9ZyodPzeZGb_Fe85fCQppUiqhZ6GdTmwcIoPtgp0CcvMRV-4bz8VXVc27VpYSDx6GmqibQlrBcKxXZ3vawqirQi_WJ9_KlyTHEsBqitqF4L1Y/s1600/Schermafbeelding+2012-11-19+om+15.56.26.png" imageanchor="1" style="clear: left; float: left; margin-bottom: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="326" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhgcFgZfK50g0vxbqy0HKKSbtxDZU7ccK9ZyodPzeZGb_Fe85fCQppUiqhZ6GdTmwcIoPtgp0CcvMRV-4bz8VXVc27VpYSDx6GmqibQlrBcKxXZ3vawqirQi_WJ9_KlyTHEsBqitqF4L1Y/s640/Schermafbeelding+2012-11-19+om+15.56.26.png" width="640" /></a></div>
<br /></div>
<div style="font-family: arial; font-size: small;">
<br />
<br /></div>
<div style="font-family: arial; font-size: small;">
</div>
<div style="font-family: arial; font-size: small;">
<div>
Mocht iemand met een profiel dat nog niet geblokkeerd is mij kunnen vertellen of mijn reacties er nog staan, graag. Maar in feite doet het er niet zo heel erg toe. Het feit dat ik als criticus van deze vooringenomen verslaggeving op deze manier uitgesloten word van het debat, is op zijn zachtst gezegd ondemocratisch te noemen. Mocht het gaan om een private nieuwszender dan zou ik dit nog kunnen begrijpen. Maar het gaat hier om de publieke zender, die werkt met gemeenschapsgeld, en die tegelijkertijd de mening van een bepaalde bevolkingsgroep - namelijk zij die niet akkoord gaan met de VRT-versie van de feiten - uitsluit. </div>
<div>
<br /></div>
<b>Belangrijke nuance ...</b></div>
<div style="font-family: arial; font-size: small;">
<br /></div>
<div style="font-family: arial; font-size: small;">
... die echter niet veel aan de essentie verandert: </div>
<div style="font-family: arial; font-size: small;">
<br /></div>
<div style="font-family: arial; font-size: small;">
Het debat ging door op de persoonlijke pagina van Vranckx, en niet op de pagina van de redactie van "In het spoor van ...". Het is dus niet de redactie die mij uitgesloten heeft, maar Rudi Vranckx zelf, wat tot de conclusie zou kunnen leiden dat alvast de VRT-redactie "as such" lezersreacties niet censureert. Maar aangezien de heer Vranckx door de VRT als het gezicht van de reportagereeks wordt uitgespeeld, en Vranckx op de pagina ook steeds bericht over hoe hecht die redactie wel niet samenwerkt, mag ik redelijk aannemen dat mijn reacties, indien gepost op deze redactiepagina, eveneens verwijderd zouden zijn geworden. Dat is trouwens wat er gebeurd is op 4 september 2012, wat een duidelijk geval van censuur is die op dat moment wel degelijk door de redactie, en niet louter door Vranckx, gepleegd is. </div>
<div style="font-family: arial; font-size: small;">
<br /></div>
<div style="font-family: arial; font-size: small;">
Wat het tegenargument dus ook is, men kan zich noch achter de redactie, noch achter de persoonlijke verantwoordelijkheid van Vranckx verschuilen. In beide gevallen is er sprake van het verhinderen dat ik mijn mening uit, daar waar de meningsuiting van anderen, die de visie van Vranckx/de redactie toevallig wel delen, toegelaten worden. Ik ben de laatste om te zaniken over private discriminatie - net zoals <a href="http://www.storme.be/GVA26012005.html">Prof. Dr. Matthias Storme</a> vind ik dat een fundamenteel recht - maar wanneer een overheid, bij monde van een als ambtenaar betaalde journalist mij discrimineert, dan steiger ik wel. Het is overigens ook om die reden dat ik een libertaire Vlaams-nationalist geworden ben: de overheid kan onmogelijk niet discrimineren, en in onze toekomstige republiek zie ik onder andere om die reden liefst zo weinig mogelijk staat. Maar ook dat is een andere discussie.</div>
<div style="font-family: arial; font-size: small;">
<br /></div>
<div style="font-family: arial; font-size: small;">
<b>Conclusie: </b></div>
<div style="font-family: arial; font-size: small;">
<br /></div>
<div style="font-family: arial; font-size: small;">
Tot twee maal toe heeft Rudi Vranckx (en/of de redactie van het programma waar hij voor werkt) mijn inhoudelijke opmerkingen onmogelijk gemaakt, een eerste keer door mij uit te sluiten van de pagina van de Revolutieroute, op de gratuite beschuldiging van islamofobie, en een tweede keer door mij uit te sluiten van zijn persoonlijke pagina, en dit zonder enige verwittiging. Als de VRT dus een communicatiestrategie via de social media wil voeren, dan kan ze er misschien rekening mee houden dat niet iedereen tevreden is met de vooringenomen berichtgeving over het Palestijnse conflict en/of de Arabische Lente. Maar blijkbaar mogen enkel die meningen aan bod komen die de VRT "salonfähig" acht. </div>
<div style="font-family: arial; font-size: small;">
<br /></div>
<div style="font-family: arial; font-size: small;">
Ik til hier bijzonder zwaar aan, omdat de graad van persvrijheid een maat is voor de vrijheid van een samenleving. In Vlaanderen mag inderdaad elk individu zijn eigen krant en/of mediakanaal beginnen, maar markt is door allerlei <a href="http://www.dewereldmorgen.be/node/15490">subsidies</a> vervalst, en alvast de VRT slaagt er niet in om een stuk essentiële journalistieke deontologie waar te maken: het rapporteren van feiten, waarna de mediagebruiker zélf zijn mening mag vormen. </div>
<div style="font-family: arial; font-size: small;">
<br /></div>
<div style="font-family: arial; font-size: small;">
Als die mediagebruiker dan ook nog deelneemt aan het debat, en door een prominente journalist van wie mag verwacht worden dat de integriteit groot genoeg is om geen spagaten toe te laten tussen zijn privaat en professioneel gedrag, het zwijgen opgelegd wordt, dan maak ik mij ernstige zorgen over de mate waarin in dit land de staatszender dient om de bevolking te informeren, dan wel te des-informeren. </div>
<div style="font-family: arial; font-size: small;">
<br /></div>
<div style="font-family: arial; font-size: small;">
<b>Envoi</b></div>
<div style="font-family: arial; font-size: small;">
<br /></div>
<div style="font-family: arial; font-size: small;">
Bij deze nog een oproep aan alle ondernemers: er is een enorme markt voor mensen die correct geïnformeerd willen worden. Willen jullie vrij kunnen blijven ondernemen, en niet telkens weer het slachtoffer worden van de collectivistische leugens en verdraaiingen die onder andere de VRT dagelijks op de Vlaamse goegemeente loslaat, dan raad ik jullie aan zich te bezinnen over de cultureel marxistische strategie die op dit moment ingezet wordt om de publieke opinie op te zetten tegen wat productief, Vlaams en liberaal is. </div>
<div style="font-family: arial; font-size: small;">
<br /></div>
<div style="font-family: arial; font-size: small;">
Voor dit ene gevalletje van subtiele desinformatie en lezerscensuur zijn er namelijk dagelijks tientallen gevallen in kranten, radio en televisie en het ziet er niet naar uit dat dit snel zal verbeteren. De recente gebeurtenissen bij Knack bijvoorbeeld, waarbij lezers die sinds jaar en dag nuttige en inhoudelijke commentaren leverden op de artikels die er verschenen, ja zelfs de journalisten hielpen bij hun werk, hebben ertoe geleid dat deze mensen nu geweerd worden van de fora, en er enkel nog reacties verschijnen die Knack zelf "nuttig" acht. </div>
<div style="font-family: arial; font-size: small;">
<br /></div>
<div style="font-family: arial; font-size: small;">
Het recente stuk van Benno Barnard over de PVDA bijvoorbeeld, werd netjes verstopt op de website, en verschillende mensen die mij hun reacties per copy/paste doorgestuurd hebben getuigen dat die nooit verschenen zijn op de website, hoewel ze daar een account hebben en ik persoonlijk kan getuigen dat hun reacties inhoudelijk en allerminst haatdragend waren. Het artikel van Barnard is zelfs achteruitgeschoven in de zoekmachine van Knack:</div>
<div style="font-family: arial; font-size: small;">
<br /></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhvROzdpfwddNnOchYoDooiBpcL3RYWJ6FJsfuNJ2aiei-TSp4Pl6GkBGL7kmQC1xKg5SD_5D0qiNC0jimYtUWxXHHl6WCwX_5d5-pEXq1CGSQtKwq2iuoxhxZi2ozO0TQFSGgCGflzaU0/s1600/Schermafbeelding+2012-11-19+om+19.33.44.png" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="200" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhvROzdpfwddNnOchYoDooiBpcL3RYWJ6FJsfuNJ2aiei-TSp4Pl6GkBGL7kmQC1xKg5SD_5D0qiNC0jimYtUWxXHHl6WCwX_5d5-pEXq1CGSQtKwq2iuoxhxZi2ozO0TQFSGgCGflzaU0/s640/Schermafbeelding+2012-11-19+om+19.33.44.png" width="640" /></a></div>
<div style="font-family: arial; font-size: small;">
<br /></div>
<div style="font-family: arial; font-size: small;">
<br /></div>
<div style="font-family: arial; font-size: small;">
Waar zijn we eigenlijk mee bezig? Aanschouw wat aan het gebeuren is, en kom me dan eens vertellen dat dit talent niet veel beter kan renderen? ELK nieuw media-initiatief met wat ballen aan zijn lijf, is winst, zowel maatschappelijk, als economisch. De mensen <b>snakken</b> naar degelijke info. Wie dus écht geld wil verdienen, en wie snapt dat niets zo praktisch is als een goede theorie, ook over media, mag me dus steeds contacteren.<br />
<br />
Ik ben het in ieder geval stront-, maar dan ook strontzat voorgelogen te worden met mijn eigen belastinggeld, alsook kostbeu om geen énkel alternatief meer te hebben buiten de private media van andere landen om mijzelf correct te informeren. Al verspreiden de kwalijke gewoontes inzake ondermaatse journalistiek zich in sommige gevallen ook <a href="http://www.nrc.nl/hoofdredacteur/">daar</a>.</div>
<div style="font-family: arial; font-size: small;">
<br /></div>
<div style="font-family: arial; font-size: small;">
Brecht Arnaert, 19 november 2012</div>
Brecht Arnaerthttp://www.blogger.com/profile/12524616803780713311noreply@blogger.com37tag:blogger.com,1999:blog-815847298687753658.post-66279573796396798782012-10-04T22:22:00.001+01:002012-10-21T15:36:28.700+01:00Hoe de grendels breken?<br />
<div class="MsoNormal" style="background-color: white; color: #222222; font-family: arial, sans-serif; font-size: 12.727272033691406px;">
<b><span lang="NL">In het januarinummer van PERIODIEK, het driemaandelijks blad van het Vlaams Geneeskundigen Verbond, neemt Jean-Pierre Rondas de stelling in dat het strategisch gezien beter zou zijn om onze politieke energie te richten op het afschaffen van de grendels in de grondwet, eerder dan op het uitstappen uit België. Brecht Arnaert sluit zich daarbij aan. In zijn essay “De Kwantumsprong” pleit hij voor politieke ongehoorzaamheid in het Federale parlement, alvorens er ook maar ergens uitgestapt wordt.</span></b></div>
<div class="MsoNormal" style="background-color: white; color: #222222; font-family: arial, sans-serif; font-size: 12.727272033691406px;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="background-color: white; color: #222222; font-family: arial, sans-serif; font-size: 12.727272033691406px;">
<span lang="NL">Het was Lode Claes die voor het eerst de observatie maakte dat onze Vlaamse volksvertegenwoordigers, hoewel in de meerderheid, hun democratisch recht niet opeisen als het erop aankomt. In “De afwezige meerderheid” (Claes, 1984) schetst hij haarscherp hoe de Vlamingen, telkens wanneer zij moeten onderhandelen met de Franstaligen, op voorhand al hun troeven afgeven of het nalaten om op cruciale moment door te drukken.</span></div>
<div class="MsoNormal" style="background-color: white; color: #222222; font-family: arial, sans-serif; font-size: 12.727272033691406px;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="background-color: white; color: #222222; font-family: arial, sans-serif; font-size: 12.727272033691406px;">
<span lang="NL">Natuurlijk zijn er de psychologische verklaringen, zoals het historische minderwaardigheidscomplex (Sabbe, 1875) van de Vlamingen, en de sociologische verklaringen, zoals het feit dat Vlaanderen geen bovenlaag heeft (Ballegeer, 2005). Maar die verklaringen bieden geen antwoord op de vraag wat er nu effectief moet gebeuren om ons volk vrij te maken.</span></div>
<div class="MsoNormal" style="background-color: white; color: #222222; font-family: arial, sans-serif; font-size: 12.727272033691406px;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="background-color: white; color: #222222; font-family: arial, sans-serif; font-size: 12.727272033691406px;">
<span lang="NL">De antwoorden zijn verdeeld. Aan de ene kant is er het Vlaams Belang, die van opvatting is dat we maar meteen voor Vlaamse onafhankelijkheid moeten gaan, en “alles ten noorden van de taalgrens” tot grondgebied van de Vlaamse republiek moeten verklaren. Aan de andere kant is er de N-VA, die het plan heeft om binnen België zò groot te worden dat ze het Belgisch systeem kan overnemen, en ontmantelen.</span></div>
<div class="MsoNormal" style="background-color: white; color: #222222; font-family: arial, sans-serif; font-size: 12.727272033691406px;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="background-color: white; color: #222222; font-family: arial, sans-serif; font-size: 12.727272033691406px;">
<span lang="NL">Beide strategieën lijken me steriel. Aan de ene kant romantiseert het Vlaams Belang de Vlamingen te veel. Wij zijn geen Schotten of Ieren, die in een vlaag van heldhaftigheid plots de Vlaamse onafhankelijkheid gaan opeisen. Vlamingen zijn angsthazen. Het zijn pantoffelhelden van het eerste uur. Guerrillero's die naar thuis kijken.</span></div>
<div class="MsoNormal" style="background-color: white; color: #222222; font-family: arial, sans-serif; font-size: 12.727272033691406px;">
<span lang="NL"><br /></span></div>
<div class="MsoNormal" style="background-color: white; color: #222222; font-family: arial, sans-serif; font-size: 12.727272033691406px;">
<span lang="NL">Aan de andere kant onderschat de N-VA hoe totalitair België wel niet is. Men denkt te kunnen groeien in het systeem om het op een dag over te kunnen nemen. Maar dat systeem zichzelf heruit waar we bij staan. </span><span style="font-size: 12.727272033691406px;">Sinds art. 195 buiten spel werd gezet kan men de grondwet immers wijzigen zonder die wijzigingen te moeten voorleggen aan een nieuw parlement. Theoretisch is het vandaag mogelijk dat het parlement zijn eigen legislatuur bijvoorbeeld verlengt tot 2019, of waarom niet, voor altijd. </span></div>
<div class="MsoNormal" style="background-color: white; color: #222222; font-family: arial, sans-serif; font-size: 12.727272033691406px;">
<span style="font-size: 12.727272033691406px;"><br /></span></div>
<div class="MsoNormal" style="background-color: white; color: #222222; font-family: arial, sans-serif; font-size: 12.727272033691406px;">
<span style="font-size: 12.727272033691406px;">De macht in België is autocratisch geworden. Er is dus niet langer een manier meer om via de politiek recht te halen. Dat is géén overdrijving. </span><span style="font-size: 12.727272033691406px;">Hoe totalitair het Belgische systeem wel niet is, wordt meteen duidelijk wanneer we de procedure tot het wijzigen van de grondwet eens van naderbij beschouwen. Een grondwetswijziging vereist een twee derde meerderheid over de hele Kamer (100 zetels). Die is vrij vlot te bereiken: er zijn 88 zetels in de Nederlandse Taalgroep, en slechts 62 stuks in de Franstalige. </span></div>
<div class="MsoNormal" style="background-color: white; color: #222222; font-family: arial, sans-serif; font-size: 12.727272033691406px;">
<span style="font-size: 12.727272033691406px;"><br /></span></div>
<div class="MsoNormal" style="background-color: white; color: #222222; font-family: arial, sans-serif; font-size: 12.727272033691406px;">
<span style="font-size: 12.727272033691406px;">Kunnen met andere woorden 12 Franstaligen overtuigd worden om een staatshervorming mee goed te keuren, dan kunnen dingen fundamenteel veranderen. </span><span style="font-size: 12.727272033691406px;">Maar dat is niet zo. Naast die twee derde meerderheidsregel is er immers nog een meerderheidsregel, die bij het grote publiek minder bekend is. En dat is dat in elke taalgroep ook nog eens een gewone meerderheid moet gevonden worden. Dit zorgt ervoor dat de meerderheid die nodig is voor institutionele hervormingen de facto verandert van een twee derde in een vier vijfde meerderheid.</span></div>
<div class="MsoNormal" style="background-color: white; color: #222222; font-family: arial, sans-serif; font-size: 12.727272033691406px;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="background-color: white; color: #222222; font-family: arial, sans-serif; font-size: 12.727272033691406px;">
<span lang="NL">Dit is al heel andere koek. Aangezien men met 31 zetels binnen de Franse Taalgroep al een blokkeringsminderheid op de been kan brengen, ligt het lot van het land in handen van één vijfde van het parlement. Zo is het een onomstotelijke waarheid dat N-VA zelfs met 80 % van de Vlaamse stemmen institutioneel geen sikkepit kan veranderen. De sleutel tot institutionele hervorming ligt in België bij de minderheid, en dat is dat.</span></div>
<div class="MsoNormal" style="background-color: white; color: #222222; font-family: arial, sans-serif; font-size: 12.727272033691406px;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="background-color: white; color: #222222; font-family: arial, sans-serif; font-size: 12.727272033691406px;">
<span lang="NL">Maar het is nog erger. Omdat België geen democratie is, maar een particratie, zijn parlementairen slechts pionnen. De échte macht ligt bij de partijvoorzitters, en aangezien de PS nog steeds de grootste partij is (26 zetels), heeft in België niet enkel de minderheid de macht over de meerderheid, maar ook een minderheid binnen die minderheid, hetgeen België nog verder reduceert, van particratie tot oligarchie, en waarom niet: dictatuur.</span></div>
<div class="MsoNormal" style="background-color: white; color: #222222; font-family: arial, sans-serif; font-size: 12.727272033691406px;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="background-color: white; color: #222222; font-family: arial, sans-serif; font-size: 12.727272033691406px;">
<span lang="NL">Als de Vlamingen dus iets willen veranderen aan hun situatie, dan hebben ze het fiat nodig van zij die hen onderdrukken. Dat dit niet vanzelf zal gebeuren, snapt het kleinste kind. De enige manier om in België nog recht te halen, is het breken van de wet. Dit is het idee dat ik in “De Kwantumsprong” verdedig. De wet breken gaat voor vele mensen te ver, maar dan moeten zij zich afvragen wat het is dat de wetten legitimeert. Dat is het filosofisch onderzoek dat in DKS wordt: wat legitimeert de staat?</span></div>
<div class="MsoNormal" style="background-color: white; color: #222222; font-family: arial, sans-serif; font-size: 12.727272033691406px;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="background-color: white; color: #222222; font-family: arial, sans-serif; font-size: 12.727272033691406px;">
<span lang="NL">Het klassieke antwoord is “democratie”: wat een meerderheid ook maar beslist. Maar het is niet omdat een meerderheid met iets akkoord gaat, dat het daarom ook legitiem is. Als alle lezers van dit blad zouden beslissen dat u, individuele lezer, voortaan al hun lidgelden zou moeten betalen, dan zou dat een perfect democratische beslissing zijn. Maar daarom nog geen morele. Wat telt zijn individuele rechten, die onvervreemdbaar zijn, en elke wetgeving die deze rechten negeert, mag met het volste vertrouwen doorbroken worden. </span><span style="font-size: 12.727272033691406px;">De opdracht van onze Vlaamse politici is dus om de maatschappelijke krachten in de richting van dit moment te leiden.</span></div>
<div class="MsoNormal" style="background-color: white; color: #222222; font-family: arial, sans-serif; font-size: 12.727272033691406px;">
<span style="font-size: 12.727272033691406px;"><br /></span></div>
<div class="MsoNormal" style="background-color: white; color: #222222; font-family: arial, sans-serif; font-size: 12.727272033691406px;">
<span lang="NL">De vraag of Vlaanderen uit België moet stappen is ondergeschikt aan de vraag met welke reden we dat uiteindelijk doen. Want stel u maar eens voor dat Vlaanderen met een miezerige eenzijdige onafhankelijkheidsverklaring zijn zelfstandigheid verkrijgt. Wat zouden die “Founding Fathers” dan aan hun kleinkinderen vertellen? Dat ze weliswaar de meerderheid hadden in het vroegere land, maar dat ze hun individuele rechten niet durfden verdedigen? Wat een stichtend voorbeeld. In plaats van de regels van een onrechtvaardig spel aan te klagen, ga je maar beter een eigen spel spelen?</span></div>
<div class="MsoNormal" style="background-color: white; color: #222222; font-family: arial, sans-serif; font-size: 12.727272033691406px;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="background-color: white; color: #222222; font-family: arial, sans-serif; font-size: 12.727272033691406px;">
<span lang="NL">Neen. Wie de moed niet heeft om, bij machte, onrechtvaardigheid aan de kaak te stellen, is zeker niet in staat om zelf een rechtvaardig land te stichten. Wil Vlaanderen echt onafhankelijk worden, dan moet de stichting van dat land getuigen van een eigen kwantumsprong, een eigen reden van bestaan, een eigen existentie. De bestaansreden van Vlaanderen als politiek project is tot op heden nog steeds niet geformuleerd. Als sinds 1996 heeft Vlaanderen zijn eigen parlement, maar nog steeds heeft het niet zijn eigen moreel moment gehad. </span></div>
<div class="MsoNormal" style="background-color: white; color: #222222; font-family: arial, sans-serif; font-size: 12.727272033691406px;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="background-color: white; color: #222222; font-family: arial, sans-serif; font-size: 12.727272033691406px;">
<span lang="NL">De opdracht van de Vlaamse Beweging is dus om de bevolking tussen nu en 2014 bewust te maken van de noodzaak van deze morele sprong, buiten het wettelijk kader, maar binnen een universele moraliteit. Dit vraagt intellectueel leiderschap en moreel doorzettingsvermogen. Maar iets vertelt me dat dit alvast onder dit lezerspubliek ruimschoots aanwezig is.</span></div>
<div class="MsoNormal" style="background-color: white; color: #222222; font-family: arial, sans-serif; font-size: 12.727272033691406px;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="background-color: white; color: #222222; font-family: arial, sans-serif; font-size: 12.727272033691406px;">
<span lang="NL">Brecht Arnaert</span></div>
<div class="MsoNormal" style="background-color: white; color: #222222; font-family: arial, sans-serif; font-size: 12.727272033691406px;">
<span lang="NL"><a href="http://www.dekwantumsprong.be/" style="color: #1155cc;" target="_blank">www.dekwantumsprong.be</a></span></div>
Brecht Arnaerthttp://www.blogger.com/profile/12524616803780713311noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-815847298687753658.post-18011724972499458232011-05-05T09:33:00.001+01:002011-05-05T09:35:05.011+01:00Pleidooi voor een liberaal nationalisme<div style="text-align: justify;"><span class="Apple-style-span" style="font-weight: bold; ">“Het nationalisme reduceert het individu tot een taalgroep, een stam, een natie, en is dus helemaal niet liberaal.” Dat moet ongeveer de meest algemene formulering zijn die vandaag in liberale middens te horen is. Tenminste, bij de “sociaal-liberalen” in de traditie-Verhofstadt. Als bestuurslid van de klassiek-liberale denktank LIBERA! heb ik daar andere ideeën over.</span></div><div style="text-align: justify;"><br /></div><div style="text-align: justify;">Wie herinnert zich de uitspraak van Guy Verhofstadt in De Morgen van 24 januari 2010 niet: “Identiteit leidt naar de gaskamers van Auschwitz”? Overdreven vindt u? Niet voor de protagonisten van “liberale” denktanks zoals daar zijn Liberales. Nationalisme moet en zal slecht zijn: gisteren, nu, en altijd. Als Ridders van de Vrijheid gaan zij het vermeend collectivistisch idee van het Vlaams-nationalisme te lijf. Voorwaar, het heeft zelf wat weg van de romantiek waar Vlaams-nationalisten zo van houden.</div><div style="text-align: justify;"><br /></div><div style="text-align: justify;">Maar wat er ook van moge wezen: zij zitten omgekeerd op hun paard. Nationalisme kàn een individu reduceren tot een vlot vervangbaar onderdeel van een collectiviteit, maar dit hoeft niet noodzakelijk zo te zijn.</div><div style="text-align: justify;"><br /></div><div style="text-align: justify;">Als ik in een staat leef die mij als individu enorm beperkt in mijn vrijheden (cf. België) en ik wil mij met anderen van dat collectivistisch juk bevrijden, dan kan ik ervoor kiezen om een groep te vormen die daartegen ageert. Vrijheidslievende mensen accumuleren dan kennis en kapitaal om politieke actie te ondernemen. Zo’n nationalisme is een bevrijdingsnationalisme: vrij van collectivistische dwang wil men een eigen staat stichten.</div><div style="text-align: justify;"><br /></div><div style="text-align: justify;">Heel anders is het als ik in een staat leef waarin de rechten van het individu al gerespecteerd worden, en er een bepaalde politieke groepering vindt dat die rechten beknot moeten worden ter wille van het groter ideaal van “de” natie”, “de” klasse, “het” ras. Dan wordt een bestaand land overgenomen door collectivisten en dan heb je een nationalisme dat ageert tégen het individu, dat klopt. Zo’n nationalisme is bevoogdend. Het is staatsnationalisme.</div><div style="text-align: justify;"><br /></div><div style="text-align: justify;">Dat is een enorme nuance die met de groeiende invloed van de gebroeders Verhofstadt verloren is gegaan: het nationalisme dat geïnspireerd wordt door de gedachte vrij te zijn van dwang wordt op één hoop geveegd met de socialistische invulling van het nationalisme. Maar Vlaams-nationalisten zijn geen nazisten, hoe vaak men die karikatuur ook probeert te maken. Het Vlaams-nationalisme is in essentie een burgerrechtenbeweging, gericht tégen het collectivisme die de Parti Socialiste ons via de Belgische constructie elke dag in de maag splitst.</div><div style="text-align: justify;"><br /></div><div style="text-align: justify;">Het ergste aan de hele zaak is dat de liberalen zich in de eigen voet schieten. Onder het mom van de vrijheid van het individu, ageren ze tegen élke aggregatie van maatschappelijk kapitaal, zelfs als dat gebeurt in functie van dat eigenste idee. Volgens hen is het per definitie fout dat een massa mensen achter één idee gaan staan. Maar wat als al die burgers achter het idee van individuele vrijheid staan? Hoe consistent is de positie van de liberalen dan nog? En toch worden de Vlaams-nationalisten net om dat idee – meer vrijheid – bestreden.</div><div style="text-align: justify;"><br /></div><div style="text-align: justify;">Want zeg nu zelf: vragen de Vlaams-nationalisten 4 % groei per jaar in de sociale zekerheid? Verklaren de Vlaams-nationalisten het aanpassen van de index, het verkorten van de werkloosheid in de tijd of het responsabiliseren van de overheid tot taboe? Nee, het zijn de Franstalige socialisten die op het Belgisch niveau al jaren een anti-liberaal programma in stand houden. Terwijl de Vlaams-nationalisten dus eigenlijk bondgenoten zijn in de liberale strijd, erkennen de liberalen hen niet in die rol. De kapitalisatie van politieke steun rond het Vlaams-nationalisme is helemaal niet griezelig, maar kristalliseert zich net rond het liberale ideaal. </div><div style="text-align: justify;"><br /></div><div style="text-align: justify;">Is de realiteit zo eenzijdig? Natuurlijk niet. Ook binnen mijn partij (N-VA, nvba) zijn er mensen die de vraag niet kunnen beantwoorden wat ze worden NA een eventuele onafhankelijkheid van Vlaanderen. Sommigen staan zelfs openlijk een even grote sociale zekerheid voor als nu, maar dan op Vlaams niveau. Ze zien niet in dat de Franstaligen maar een deel van het probleem zijn, en dat een toekomstige Vlaamse sociale zekerheid net zo goed kan ontsporen in de perversie die we nu kennen. Dat zijn echter de karikatuur-nationalisten, die los van elk oordeel Vlaanderen beter vinden dan België. Daar verzet ik mij tegen.</div><div style="text-align: justify;"><br /></div><div style="text-align: justify;">Nationalisme als uitgangspunt – dat is: de attitude van “Vlaanderen is mijn land, of dat nu goed is of slecht” is chauvinisme: een blind collectivistisch gevoel voor je eigen land, zonder oordeel, gewoon omdat je daar woont. In die betekenis is nationalisme heel verkeerd. Maar een welbegrepen nationalisme – als de toewijding van een burger aan de principes waarop zijn land gebouwd is, dat is de gemeenschappelijke band tussen alle burgers van dat land. Vaderlandsliefde kun je enkel voelen als je de basispremissen van dat land kan delen. Een natie is een morele unie.</div><div style="text-align: justify;"><br /></div><div style="text-align: justify;">Wat dan wel die basiswaarden zouden moeten zijn, is het debat van het decennium. Maar dat debat wordt kunstig uit de weg gegaan. Hoe is het bijvoorbeeld mogelijk dat een politieke denktank die zich liberaal noemt zich jarenlang heeft uitgeput in het legitimeren van de “actieve welvaartsstaat”, terwijl dat model alleen maar gruwelijke ongelijkheid gebracht heeft? Hoe kon diezelfde politieke denktank ten tijde van paars een migratiebeleid verdedigd hebben dat helemaal niet op liberale leest geschoeid was? De waarheid is dat paars nooit bestaan heeft: het was rood met een blauw randje.</div><div style="text-align: justify;"><br /></div><div style="text-align: justify;">Ik ben dus geen Vlaams-nationalist omdat ik dat leuk vind, ik ben het uit noodzaak. Mochten de Vlaamse liberalen liberaal zijn, ik zou ze vervoegen. Maar sinds Verhofstadt zijn ze bij uitstek de behoeders van het socialistisch status quo in dit land. Zijn doctrine leert dat Vlaams-nationalisme en liberalisme wel tegengestelden moeten zijn, het onderscheid tussen een collectieve actie van bewuste individuen en echt staatscollectivisme wordt niet meer gemaakt.</div><div style="text-align: justify;"><br /></div><div style="text-align: justify;">Sinds 1999 al zitten de liberalen dus gevangen in een schizofrene positie: zijn ze Vlaamsgezind, dan zijn ze zogezegd niet meer liberaal. Maar willen ze liberaal zijn, dan komen ze uit bij de analyse dat zonder de toestemming van de PS in dit land niets hervormd kan worden. En laat dat nu net ook de analyse van de Vlaamsgezinden zijn: dit land wordt bestuurd vanuit het Zuiden. De liberale these en de Vlaams-nationale these zijn één. Maar dat zien de meeste liberalen niet eens meer.</div><div style="text-align: justify;"><br /></div><div style="text-align: justify;">Ze zijn dan ook jarenlang voor een valse keuze gesteld. Er is helemaal geen tegenspraak tussen iemand die vrij wil zijn, en iemand die die vrije samenleving dan ook daadwerkelijk ergens wil gaan realiseren. En dat ergens, dat zal nooit België kunnen zijn. Niet enkel omwille van de taal die historisch gezien gedrenkt is in collectivisme (de Franse Revolutie was het eerste fascistische regime van Europa), maar ook en vooral, omdat de belangrijkste liberale kracht, het Vlaams-nationalisme, sinds woensdag 18 februari 1970 aan de ketting ligt. </div><div style="text-align: justify;"><br /></div><div style="text-align: justify;">Die stelling is geen overdrijving. Natuurlijk heeft ook het hedendaags Vlaams-nationalisme collectivistische trekken, maar men kan niet ontkennen dat de populariteit van de liberale gedachte steeds het grootst was wanneer die verbonden werd met een zeker Vlaams bewustzijn. Wie het eerste burgermanifest naleest, schrikt van de Vlaamsgezinde toon. De populariteit van het liberalisme nam ook recht evenredig af met de mate waarin het Belgicistisch werd.</div><div style="text-align: justify;"><br /></div><div style="text-align: justify;">Er is dus wel degelijk een parallel tussen het volksnationalisme en het liberalisme. Beide stromingen hebben als centraal thema soevereiniteit, alleen trekt het liberalisme die soevereiniteit door tot op het niveau van het individu, daar waar de volksnationalisten die slechts tot op het niveau van de natie motiveren. Ze kunnen dus een eind weegs gaan. Pas wanneer volksnationalisme dreigt om te slaan in een nieuw staatsnationalisme, scheiden hun wegen. Maar ondertussen beiden ageren ze tegen een opgelegd collectivisme door de staat.</div><div style="text-align: justify;"><br /></div><div style="text-align: justify;">Dé manier om te vermijden dat het legitiem volksnationalisme van de Vlamingen ooit omslaat in een eigen staatsnationalisme is de liberale waarde als centrale waarde van het samenleven te poneren. Pas wanneer liberalisme zélf de nationale waarde wordt, dan is er geen tegenspraak tussen de waarden van het individu en de waarden van de natie. Dan vraagt de staat geen offers, maar wordt de staat een instrument om de persoonlijke vrijheid te garanderen.</div><div style="text-align: justify;"><br /></div><div style="text-align: justify;">Enkel zo’n staat kan ook waarlijk internationaal zijn. Het hele internationalistische idee zoals de Verhofstadt-liberalen dat naar voren brengen is een perversie daarvan. Zogezegd zou een nationale identiteit de vrijheid in de weg staan, en is alles wat tussen de burger en de globaliteit staat, uit den boze. Alleen: een wereld waarin het individu volledig gestript is van enige culturele referentie is net de gedroomde voedingsbodem voor collectivisten aller landen. Eén van de grootste bronnen van aantrekkingskracht van het marxisme is namelijk dat het zichzelf als universele politieke filosofie verkoopt: “Zie je wel, in alle landen maakt men dezelfde analyse, dus moet onze analyse wel correct zijn.” Maar marxisten verwarren kwaliteit met kwantiteit: het is niet omdat vele mensen in een leugen geloven, dat die leugen daarom waar is.</div><div style="text-align: justify;"><br /></div><div style="text-align: justify;">We weten immers allemaal wel wat het nationaal socialisme voortgebracht heeft. Maar zijn we ooit nagegaan welk onderdeel van die combinatie nu net de schade veroorzaakt heeft? Lag de verantwoordelijkheid bij een gekoesterd gemeenschapsgevoel dat al jaren voor het nazisme bestond? Of eerder bij het idee dat het individu zich moet onderwerpen aan één of ander ideaal? Het is overduidelijk het laatste. Het is het socialisme heeft een gezond nationaal gevoel geperverteerd en als legitimering gebruikt voor de eigen collectivistische agenda.</div><div style="text-align: justify;"><br /></div><div style="text-align: justify;">En toch krijgt nog steeds het nationalisme de schuld. De reactie van de Vlaamse liberalen, om de natie dus meteen maar weg te denken als bron van alle kwaad, en te gaan ijveren voor een wereldburgerschap zonder tussenschotten, is een brug te ver. Meer nog: het hele idee van een wereldburgerschap is van marxistische makelij. Er was immers maar één ding erger dan het nationaal socialisme, en dat was het internationaal socialisme.</div><div style="text-align: justify;"><br /></div><div style="text-align: justify;">De klassenstrijd is internationaal, moet u weten, en lokale culturen zijn toch wel relicten uit een donker verleden zeker? De communisten begrepen maar niet waarom die Kazachen, Oeigoeren en Esten maar niet in dat cultuurloze Sovjet-ideaal wilden passen. Wie meer liefde voelde voor de medemens binnen de eigen gemeenschap dan voor een arme stakker in de naburige Sovjetrepubliek, was een racist. Dat is toch de term die Lenin daarvoor gebruikte vanaf 1936.</div><div style="text-align: justify;"><br /></div><div style="text-align: justify;">Het is tijd dat de Vlaamse liberalen inzien dat je een Peruviaan uit Lima niet zomaar kunt wisselen met een Vlaming uit Oostende. Dat een culturele identiteit iets is dat spontaan van onderuit groeit, en dat je die niet zomaar kunt wegdenken. Dat een collectivistische ideologie altijd van bovenaf opgelegd, afgedwongen, in de strot geramd wordt. Dat culturele identiteit dus net een waarborg is van de civiele maatschappij tegen dat soort staatsdwang. Daarom kan socialisme niet tegen cultuur. De-culturalisering is een eerste voorwaarde voor collectivisering. Pas wanneer mensen niet meer weten wie ze zijn, kun je er alles mee doen wat je wil.</div><div style="text-align: justify;"><br /></div><div style="text-align: justify;">Toen ik jong was en ik Verhofstadt op tv bezig zag, fulminerend tegen het Vlaams-nationalisme, kon ik dus niet anders dan een socialist in hem zien. Hij pleitte voor een abstracte mens, een wereldmens, een mens die niet bestaat. Een individu wordt namelijk niet in de hele wereld ineens gesocialiseerd, maar in concentrische kringen: eerst in het gezin, daarna in de familie, school, jeugdbeweging, en tenslotte in de hele publieke opinie van zijn gemeenschap. Een individu heeft dus een culturele identiteit, willen of niet. Die kan uitgebreid worden met extra schillen, maar je kern verlies je nooit. De mens is een geworteld wezen.</div><div style="text-align: justify;"><br /></div><div style="text-align: justify;">De vele claims van de gebroeders-Verhofstadt dat de Vlaams-nationalisten de Vlaamse cultuur willen opdringen aan het individu zijn dan ook pathetisch. Ze doen net alsof de Vlamingen ooit wereldburgers waren, en de Vlaams-nationalisten hen nu willen vervlaamsen. De werkelijkheid is natuurlijk volstrekt omgekeerd: de Vlaamse cultuur bestaat al veel langer dan de politieke strijd om die te behouden, en het zijn de gebroeders-Verhofstadt die het idee van wereldburgerschap willen opdringen. Alleen weten we helemaal niet meer wat die Vlaamse cultuur dan wel is, door jarenlange indoctrinatie van de gedachte van wereldburgerschap in ons onderwijs.</div><div style="text-align: justify;"><br /></div><div style="text-align: justify;">Het discours van de Verhofstadt-liberalen is geraffineerd, maar oneerlijk. Terwijl zij zich opwerpen als de grote zieners, met een globaal oog, zijn zij blind voor de schrijnende onvrijheid van de Vlamingen in eigen land. Terwijl zij pleiten voor internationalisme met de grote I, zijn zij blind voor het feit dat de intrinsieke betekenis van dat woord alleen al, hun stelling tegenspreekt: echt internationalisme speelt zich inter-nationaal af, dus tussen vrije naties. De natie is de thuis van het individu. Internationalisme is een reis. Maar een reiziger zonder thuis is een zwerver.</div><div style="text-align: justify;"><br /></div><div style="text-align: justify;">Het is bovendien nogal gemakkelijk om de Vlamingen die al jaren geen vrijgevochten culturele bovenlaag meer hebben (de KVS-adepten zijn stuk voor stuk gesubsidieerde rebellen) te duiden als een in zichzelf gekrompen volkje, dat niet begrijpt hoe de grote wereld werkt. Het is veel moeilijker om Verhofstadt zélf te identificeren voor wat hij is: een gesublimeerde socialist. Wie pleit immers voor méér belastingen? Wie pleit voor het uitgeven van Europese obligaties? Is dat liberaal?</div><div style="text-align: justify;"><br /></div><div style="text-align: justify;">Helemaal niet. Hij verdedigt een immer groeiende bureaucratie, en geheel congruent met het marxistische gedachtegoed pleit hij voor een deculturalisering van de vele volkeren die Europa net zo kleurrijk maken. We moeten allemaal “Europeaan” worden, niet als extra laag op onze nationale identiteit, nee, maar als de enige laag. Terwijl Verhofstadt dus fulmineert tegen het Vlaams-nationalisme dat de identiteit van het individu zou verengen, wat overduidelijk een karikatuur is, doet hij exact dat, maar dan op Europees niveau! Guy Verhofstadt is dus een staatsnationalist. Net dat type dat we in een vrij Vlaanderen niet willen.</div><div style="text-align: justify;"><br /></div><div style="text-align: justify;">Het wordt dus tijd dat de liberalen zich herbronnen. Dat ze zich afvragen wat hun wortels zijn. En dan zullen ze zien dat de Verhofstadt-doctrine door en door rot is. Volledig cultuurloze mensen kan men gemakkelijk manipuleren. Duw maar eens een Ier in het rond met teveel wetten en reglementjes: hij komt in opstand. Zijn nationale identiteit zit in zijn genen, alsook zijn drang naar vrijheid. Er is helemaal geen tegenspraak tussen de gedachte dat het individu gesocialiseerd is in een bepaalde cultuur, en toch vrij. Hoge cultuur is universeel. Lage cultuur is onvrij.</div><div style="text-align: justify;"><br /></div><div style="text-align: justify;">De vraag is of de liberalen blijven geloven dat hun idealen binnen de Belgische constructie gerealiseerd kunnen worden. Zullen ze eindelijk inzien dat Vlaanderen de beste garantie biedt op meer persoonlijke vrijheid? Is het tijd voor nog maar eens een burgermanifest dat als offer kan dienen op het altaar van de Belgische consensus? Of is het tijd voor een onafhankelijkheidsmanifest dat meteen een heel land sticht op die principes?</div><div style="text-align: justify;"><br /></div><div style="text-align: justify;">De jobkorting, de dienstencheques, de notionele intrestaftrek: het zijn allemaal rotte compromissen met het Zuiden, en dus al zeker géén liberale gedachten. Meer nog: die compromissen compromitteren enkel de liberale gedachte. Vandaag de dag wordt liberalisme gezien als een filosofie van de rijken, die enkel werkt voor wie dicht bij de macht staat. Wat is het elan van de liberale gedachte in Vlaanderen nog? Waar is de tijd van “Niet u, maar de staat leeft boven zijn stand? Volledige fiscale autonomie: dat is pas liberaal! De keuze is dus niet of je een goeie of een slechte Vlaming bent. De keuze is of je van vrijheid houdt of niet. </div><div style="text-align: justify;"><br /></div><div style="text-align: justify;">De levensvatbaarheid van het Vlaams staatsproject zal dus staan of vallen met de consistentie van de politieke theorie waarop de Vlaams-nationalisten de Republiek willen oprichten. En daarbij kunnen ze duidelijk wat liberale hulp gebruiken. Strijden de Vlaams-nationalisten immers voor hun onafhankelijkheid om zich daarna terug over te geven aan een nieuwe bevoogding, made in Flanders? Of strijden zij voor een blijvende bevrijding van het individu, ook na die onafhankelijkheid? Het liberalisme is de enige ideologie die daar een antwoord kan op geven. Schrijven we Vlaanderen met de V van vrijheid? Of met de V van Vlarem? Dat is de vraag.</div><div style="text-align: justify;"><br /></div><div style="text-align: justify;">De levensvatbaarheid van de liberale gedachte zal op haar beurt staan of vallen met het vermogen van de liberalen om de Vlaamse cultuur eindelijk eens niet meer als bedreiging te zien, maar als een hefboom. De boekhoudkundig creatieve zelfstandige, de bijverdienende arbeider, de zwartwerkende student: strijden zij niet allemaal tegen hetzelfde perverse Belgische regime van de PS? Is door alles en iedereen gecontroleerd worden, maar toch steeds weer een manier vinden om de macht te omzeilen, niet ook een stuk van dat “Vlaams” zijn? Is het dan echt nodig om die aard te blijven bestempelen als bekrompen? Of is dit net de liberale gedachte in praktijk omgezet, maar zonder intellectuele leiding? Dat is de vraag die liberalen zich moeten stellen.</div><div style="text-align: justify;"><br /></div><div style="text-align: justify;">Vlamingen zijn rebellen in de dop. We moeten ze bewapenen met een correcte politieke filosofie: een liberaal nationalisme, om tot een nationaal liberalisme te komen. Ik ben dus nationalist, tot ik liberaal kan zijn. Wie nog nationalist is na de onafhankelijkheid, snapt niets van nationalisme. Nationalisme is de gezamenlijke actie van een groep individuen tegen onderdrukking. Elke andere definitie leidt zelf tot onderdrukking. Ik ben het zat om nationalist te zijn. Ik wil patriot zijn. Een liberale patriot: iemand die de vrijheid van en in zijn land wil verdedigen. Maar niet langer in België, want dit land is overgenomen door een collectivistische meute.</div><div style="text-align: justify;"><br /></div><div style="text-align: justify;">Ik roep dus alle liberalen met nog een klein beetje gevoel voor vrijheid in hun aderen op om het Vlaams-nationalisme te zien voor wat het is: geen bedreiging voor de persoonlijke vrijheid, maar een bondgenoot in de strijd tegen de Vierde Internationale, Afdeling Parti Socialiste. De persoonlijke vrijheid wordt niet kleiner met de groei van het Vlaams-nationalisme, integendeel: het is NU dat we onvrij zijn. Elk individu, Vlaming of Waal, wordt verplicht om een land te leven dat geregeerd wordt door de PS. Verspreid die boodschap: in de eigen blogs, in de partijstructuren, in woord en daad.</div><div style="text-align: justify;"><br /></div><div style="text-align: justify;">Laat ons dan ook samen nadenken, Vlaams-nationalisten en liberalen, over een krachtige soevereiniteitsverklaring die start met “Ik, het individu”. Laat ons vanuit die premisse de gemeenschap denken, niet als antagonist van dat individu, maar net als bescherming ervan tegen staatsdwang. Laat ons het volk definiëren als die mensen die dezelfde waarden aanhangen en daarin traditie willen maken.</div><div style="text-align: justify;"><br /></div><div style="text-align: justify;">Laat ons tot slot ook het dogma varen dat een ware liberaal geen vaderlandsliefde kan voelen. Natuurlijk kan dat wel: vele individuen zijn bereid de premissen van een vrij land te verdedigen, lief te hebben, te koesteren. Maar een land moet de liefde van zijn burgers waard zijn. Het zijn de gemeenschappelijk begrepen axioma’s van het samenleven, en de liefde voor de cultuur die daaruit voortvloeit, die mensen in staat stellen om vreedzaam samen te leven.</div><div style="text-align: justify;"><br /></div><div style="text-align: justify;">Laat ons zo’n land maken.</div><div style="text-align: justify;"><br /></div><div style="text-align: justify;">Aristoteles, Locke en Jefferson kijken over onze schouder mee.</div><div style="text-align: justify;"><br /></div><div style="text-align: justify;">Brecht Arnaert</div>Brecht Arnaerthttp://www.blogger.com/profile/12524616803780713311noreply@blogger.com2tag:blogger.com,1999:blog-815847298687753658.post-22084140629727141342011-04-07T13:21:00.000+01:002011-04-07T13:22:43.422+01:00Hysterie om een lijk<strong>Naar aanleiding van de uitspraken van Vic Van Aelst omtrent de positie van het Frans als onderwijstaal in Vlaanderen, hebben we de voorbije dagen weer staaltjes van Belgicistische hysterie gezien. Van Aelst werd afgeschilderd als een halve cultuurbarbaar, terwijl een eenvoudige toepassing van de regels van de reciprociteit op zich al genoeg is om hem in zijn claim te volgen: Franstaligen vertikken het zelf om Nederlands "met goesting" te leren, waarom zouden wij het dan doen, nog los van het argument dat de rol van het Frans in de wereld stukken kleiner is dan het Engels?</strong><br /><br />De reden van die hysterie is natuurlijk dat het blijven leren van Frans in Vlaanderen een belangrijk symbool is voor zij die nog geloven in een "Belgisch" gevoel. Vlamingen die geen Frans meer willen leren, dat moet wel het einde zijn van het Belgisch verhaal. Belgicistisch-links staat al klaar met de "zie je wel"-vinger: "Vlaanderen plooit zich terug op zichzelf". Geeuw. Wat is dat dan, zichzelf? En waar waren we dan vroeger wel toe "uitgeplooid"? Een paar korte gedachten over identiteit en waarden.<br /><br />Vooreerst dit: identiteit is niet digitaal, maar contextueel. Niemand is 100 % Vlaming en enkel Vlaming, net zoals niemand 100 % Europees, en enkel Europees is: als ik kijk naar Wallonië, dan voel ik me Vlaming. Als ik kijk naar de revoluties in het Midden-Oosten, dan voel ik me Europeaan. Als ik kijk naar Antwerpenaars, dan voel ik me West-Vlaming. En mocht er leven op Mars zijn, dan zou ik me “Aardbewoner” voelen.<br /><br />Identiteit is dus contextueel. Men is wat men is, maar in relatie tot anderen worden bepaalde aspecten belangrijker, zonder dat al die andere aspecten daarom verdwijnen. In een politieke context wordt onze identiteit gedefinieerd door diegene waarmee we een machtsrelatie hebben. De pion op het schaakbord krijgt pas betekenis in relatie tot de koning: de identiteit van beiden wordt vrijwel exclusief gedefinieerd door hun hiërarchie. Een mens is natuurlijk meer. Het schaakspel is dan ook slechts de abstractie van één identiteit: de politieke.<br /><br />Maar het is wel dat aspect van onze identiteit dat alle andere aspecten mogelijk maakt. Zij die dus claimen dat het Vlaams-nationalisme de identiteit van mensen probeert te verengen tot hun politieke identiteit, miskennen het evidente feit dat de niet-politieke aspecten van de identiteit pas ruimte kunnen krijgen als de politieke identiteit geconsolideerd is. Want hoe vrij zijn al die andere identiteitsaspecten als je weet dat het instituut België op haast totalitaire wijze in elk aspect van het private leven tussenkomt? <br /><br />De claim dat we “zoveel meer zijn dan enkel maar Vlaming” is dan ook pathetisch: men kan niet veel meer zijn, zolang we niet volgens onze eigen inzichten de polis mogen inrichten. Depolitisering is net het doel van gemeenschapsvorming: door het delen van waarden de machtsuitoefening over elkaar minimaliseren. Waarom zou ik immers nog macht willen uitoefenen op iemand die uit vrije wil mijn waarden al deelt? Een natie is een morele unie.<br /><br />De Vlaamse identiteit zal dus pas gedepolitiseerd worden als het Belgisch waardenconflict opgelost is. Want daar gaat het over: waarden. Terwijl in metafysische termen we niet kiezen wie we zijn (lichaamsbouw, intelligentie), kunnen we in politieke termen wel kiezen hoe we willen samenleven. En daarover bestaat in België niet de minste politieke overeenstemming. In dit conflict wordt dus het politiek aspect van onze identiteit op de proef gesteld: wat zijn onze waarden? En hoe gaan we onze individuele voorkeuren harmoniseren met elkaar? Kortom: hoe gaan we samenleven? Zonder waarden geen politiek. En zonder politiek geen polis. <br /><br />“Het” Belgisch probleem is dan ook pas in de laatste plaats een cultureel probleem. Het is een moreel probleem: “de” Belgische waarden bestaan niet meer. Er is niets meer om het samenleven aan op te hangen. Er is enkel de totale leegte, het morele vacuüm. Dat vacuüm is ontstaan met de democratisering van het land. Zolang het cijnskiesrecht in tact was, en dus enkel de “haute bourgeoisie” kon gaan stemmen, waren er geen politiek-identitaire problemen. Vanaf de invoering van het AMS echter, begonnen politieke identiteiten die tot dan toe niet aan bod kwamen opgeld te maken. Deelden de Vlamingen de premisse wel dat een individu beschaafd moest worden in de Franse cultuur? Wat vroeger een evidentie was, was dat voortaan niet meer.<br /><br />In psychologische termen verkeert de Belgische politieke identiteit sindsdien in een permanente neurose. De ogenschijnlijk vibrerende Belgitude is slechts een manische uiting daarvan. De vele Belgicistische artiesten die luid schreeuwen dat ze Belg zijn, kunnen niet eens definiëren wat dat is, Belg zijn. Dat vinden ze trouwens geen probleem: ze claimen geen waarden te hebben. Maar toch zouden toch nog genoeg morele houvast vinden om het Vlaams-nationalisme te veroordelen? Laat me niet lachen: morele verontwaardiging is de traditionele klederdracht van zij die hun intellectuele naaktheid moeten verbergen.<br /><br />De neuros heeft nu lang genoeg geduurd. We zijn op een punt aangekomen waarop we een keuze moeten maken tussen die leegte en de eros: de wil om zelfstandig en in kracht te leven. Kiezen wij voor het Belgische moreel vacuüm en de bijhorende machtsstrijd over de invulling daarvan? Of kiezen we voor een nieuwe waardengemeenschap, waarin het politieke aspect van onze identiteit terug tot haar normale proporties kan teruggebracht worden? <br /><br />Want het klopt: deze politieke strijd verengt onze identiteit enorm, en dat is echt afstompend. Wie is de vele nietszeggende krantenartikels over de politieke situatie nu nog nìet beu? Maar we moeten erdoor, willen we die andere aspecten ook beleven. Ook ik ben het meer dan beu om mijn identiteit constant in politieke termen te moeten definiëren, maar ik kan niet anders: België frustreert mijn waardenpatroon dagelijks. Terwijl er heel wat Walen zijn waar ik mij op individuele basis mee zou kunnen identificeren (trappistenliefhebbers, niet-rokers, filosofie-minded people) is mijn politieke relatie met hen anders, in die zin dat zij deel uitmaken van een gemeenschap die tegen de waarden van mijn gemeenschap ingaan.<br /><br />Het is natuurlijk wat kort door de bocht om zomaar te spreken van “de” Vlaamse waarden. De waarheid is dat zo’n waardenonderzoek nog nooit heeft plaats gevonden. We hebben onze eigen poppetjes in het Vlaams Parlement, maar au fond is er nooit een morele breuk geweest met het Belgisch moreel kader. Met veel poeha werd het Vlaams Parlement in 1996 geopend, en de glazen koepel die boven het halfrond geconstrueerd werd stond symbool voor “openheid”. Maar openheid naar wat? Onder de Vlaamse koepel heerst dezelfde Belgische neurose: wat is onze politieke identiteit?<br /><br />Waarom willen wij een ander politiek systeem? Hebben wij bij de regionalisering eigenlijk ooit onze eigen politieke premissen geëxpliciteerd? Of importeerden wij stilaan gewoon de Belgische ziektes? Ik vermoed het laatste: de “V” van Vlaanderen staat in mijn ogen voorlopig nog niet voor meer vrijheid. Ik zie enkel de “V” van Vlarem. Wat we zelf doen, hebben we dus vooralsnog niet fundamenteel anders gedaan.<br /><br />Zowel de Vlaamsgezinde als Belgicistische intellectuelen staan dus voor een gelijkaardige opdracht. Wie zich Belg “voelt” moet mij eens uitleggen wat dat is, dat Belgisch gevoel. Cultureel kan ik me daar wel iets bij voorstellen: frieten en chocolade. Maar daarmee bouw je nog geen samenleving op. Hetzelfde geldt ook voor wie zich Vlaming “voelt”. Spreek me niet van volkssporten en braderieën: vinken zetten is inderdaad rustgevend, en ja, ik sjoelbak graag. Maar wat zijn nu de waarden waarop we republiek zullen bouwen? Vertel me daar liever eens wat over. België in het klein? Dank u, maar nee bedankt. Ik strijd voor een nieuw land, niet voor oude wijn in nieuwe zakken.<br /><br />Vlaanderen krijgt nog even respijt voor het niet invullen van deze waarden, want alles is beter dan de sovjetmonarchie waarin ik samen met honderdduizenden andere Vlamingen dagelijks belogen, bedrogen, uitgebuit, beledigd en geculpabiliseerd word omwille van mijn onwil om toe te geven aan de perverse socialistische leugen dat solidariteit een morele plicht, en geen morele optie is.<br /><br />Maar vroeg of laat moet er een antwoord komen op de vraag wat wij dan in de Republiek fundamenteel anders willen gaan doen. Zoniet, dan zal de sluimerende Belgische neurose ook het Vlaams parlement in zijn greep krijgen, en eindigt alles in dezelfde identitaire en morele beerput als degene waar we net uit willen kruipen. Er bestaan universele politieke waarden: Locke en Jefferson hebben er al een glimp van opgevangen. Het wordt tijd dat Vlaanderen zijn eigen Founding Fathers naar voren schuift om dat werk verder te zetten.<br /><br />Ondertussen kan ik enkel maar vaststellen dat de reacties op de uitspraken van Vic Van Aelst buiten alle proportie zijn. Men is geschrokken van het lijk in de kamer, maar het lag al die tijd al te rotten op het tapijt. Men kon de lijkgeur tot nog toe negeren door zich vast te klampen aan symbolen zoals het Frans als tweede taal op school, maar Vic Van Aelst haalde de neusknijper weg. Vandaar de hysterie. <br /><br />Proficiat aan Vic Van Aelst om de dingen te zeggen zoals ze zijn: de Belgische identiteit in politieke termen is al jaren dood. Ze moet enkel nog begraven worden. Ik verlang naar de dag waarop ik vrij zal kunnen ademen, en de geur van het rottend politiek kadaver niet meer dagelijks in mijn neus zal moeten verdragen.<br /><br />Brecht ArnaertBrecht Arnaerthttp://www.blogger.com/profile/12524616803780713311noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-815847298687753658.post-55179458973136486582010-09-11T12:30:00.007+01:002010-09-11T13:02:23.545+01:00Waarom er geen B in het woord liberalisme staat.<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEipv4_W4cRmMJvlAsf9xnL7bqvtakuw8Rl7NKzpkRtFw4p8oQ8pDDVq5hfCXKQAWHB3DzGvNXfAV1Dpsd3x9R3YzW3xfo-1NzergeN7US_KypRJ9OhVYQIy82nyNWxuRAHkgyYgY4DzFMQ/s1600/verhofstadt_eu.jpg"><img style="float: left; margin: 0pt 10px 10px 0pt; cursor: pointer; width: 186px; height: 106px;" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEipv4_W4cRmMJvlAsf9xnL7bqvtakuw8Rl7NKzpkRtFw4p8oQ8pDDVq5hfCXKQAWHB3DzGvNXfAV1Dpsd3x9R3YzW3xfo-1NzergeN7US_KypRJ9OhVYQIy82nyNWxuRAHkgyYgY4DzFMQ/s320/verhofstadt_eu.jpg" alt="" id="BLOGGER_PHOTO_ID_5515618242100529890" border="0" /></a><span lang="NL-BE">Artikel ingestuurd naar de redactie van "Neohumanisme", het ledenblad van LVSV Gent.<br /></span> <p style="color: rgb(0, 0, 0);" class="MsoNormal"><span lang="NL-BE"><br /></span></p><p style="color: rgb(0, 0, 0);" class="MsoNormal"><span lang="NL-BE"><br /></span></p><p style="color: rgb(0, 0, 0);" class="MsoNormal"><span lang="NL-BE">Op zondag 5 september, net na de crash van de regeringsonderhandelingen, ging Bart De Wever eten met Didier Reynders en Charles Michel in het sterrenrestaurant Bruneau in Ganshoren. Dat het eten exquis zal geweest zijn, daar twijfel ik helemaal niet aan, maar dàt ze zijn gaan eten, dat is een feit van formaat. Het liberalisme en het nationalisme zijn namelijk elkaars noodzakelijke voorwaarden, tenminste in Vlaanderen.</span></p> <p style="color: rgb(0, 0, 0);" class="MsoNormal"><span lang="NL-BE">Laten we eerst even de termen duidelijk stellen. Met liberalisme bedoel ik het inzicht dat een vrije samenleving moreler is en efficiënter werkt dan een samenleving waarin het individu door de overheid in zijn handelen beperkt wordt, niet de gespindoctorde versie daarvan à la Verhofstadt. En met nationalisme bedoel ik die beweging die burgers verenigt om zich te bevrijden van een collectivistisch, corporatistisch, pseudo-democratisch regime, niet de etnische versie daarvan à la De Winter.</span></p><div style="color: rgb(0, 0, 0);" class="im"> <p class="MsoNormal"><span lang="NL-BE">De doctrine die het eigen volk namelijk vooropstelt als de bron van alle rechten, en het individu slechts als een afgeleide daarvan, is verwerpelijk. In zo’n maatschappij staat het individu ten dienste van de staat, en is het in ernstig gevorderde gevallen zelfs afhankelijk van de staat voor zijn overleven. Waar vinden we zo’n regime? Juist ja, in Wallonië.<br /></span></p> </div><p style="color: rgb(0, 0, 0);" class="MsoNormal"><span lang="NL-BE">Beweer ik nu dat de PS een nationalistische partij is? Helemaal niet. De legitimering van de onderwerping van het individu gebeurt daar niet met het concept “natie”, maar met het concept “klasse”. Vlamingen zijn asociale kapitalisten, en de Walen moeten zich als klasse verenigen tegen die uitbuiting. U ziet, het Waalse socialisme, dat de Vlamingen verwijt nationalistisch te zijn, is een loot van dezelfde stam: enkel liberalisme is het echte alternatief.</span></p><p style="color: rgb(0, 0, 0);" class="MsoNormal"><span lang="NL-BE">Maar dan wel Vlaams liberalisme. De overwinning van N-VA op 13 juni is dan ook niet enkel te danken aan de gortdroge nationalistische retoriek die men van het Vlaams Belang gewend was, noch aan een sociaal-economische retoriek die enkel op centen inspeelt, maar op een combinatie daarvan. Het is Bart De Wever en niet Alexander De Croo die de Vlamingen erop wees hoe in België de sociaal-economische en de communautaire breuklijn één en dezelfde zijn.</span></p><p style="color: rgb(0, 0, 0);" class="MsoNormal"><span lang="NL-BE"> De aantijging dat N-VA niet bezig was met “de echte problemen van de mensen” is dan ook futiel gebleken. Dit land wordt geregeerd door een minderheid </span><span lang="NL-BE">die constitutioneel én in de regering de vinger op de knip houdt door respectievelijk de dubbele meerderheden en de regels van pariteit en consensus. En die minderheid wordt op zijn beurt geregeerd door de hardste socialistische partij ter wereld: de PS. </span>Papandreou, de Griekse premier en voorzitter van de Vierde Internationale, loofde al meermaals de manier waarop de PS erin slaagt "in een neo-liberaal Europa de waarden van Marx hoog te houden".<br /></p><p style="color: rgb(0, 0, 0);" class="MsoNormal">Papandreou heeft gelijk. <span lang="NL-BE">Alle Vlaamse pogingen om een echt liberaal beleid door te voeren – de verlaging van de vennootschapsbelasting, de beperking van de werkloosheid in de tijd, de afslanking van het overheidsapparaat – stootten op het njet van de PS. Wat de Vlamingen in de plaats kregen was de notionele intrestaftrek – omdat vennootschapsbelasting een federale bevoegdheid is meneer – het systeem van jobkorting – omdat het arbeidsmarktbeleid geen bevoegdheid is van de deelstaten meneer – een vereenvoudigingsloket – omdat er toch zoveel overlappende instanties zijn meneer. </span></p> <p style="color: rgb(0, 0, 0);" class="MsoNormal"><span lang="NL-BE">Een zwaktebod is het! Van een generatie Vlaamse liberalen die aangeleerd is geweest dat flamingantisme noodzakelijk iets gesloten, bekrompens, xenofoob moet zijn, gecounterd door een goedkoop kosmopolitisme dat doet denken aan het cultuurloze internationalisme van de marxisten. Liberaal zijn betekende onthecht zijn van elke culturele geworteldheid, de wereldburger uithangen, die nergens vandaan kwam en overal thuis was.<br /></span></p> <p style="color: rgb(0, 0, 0);" class="MsoNormal"><span lang="NL-BE">Nee! Burger ben je altijd ergens.</span><span lang="NL-BE"> </span><span lang="NL-BE">Telkens als ik Verhofstadt op tv bezig zag, moest ik denken aan de geslachtsloze Sovjet-mens die Stalin voor ogen had: geen Est, geen Macedoniër, zelfs geen Rus of Georgiër, maar de perfecte, abstracte, thuisloze, verplaatsbare, kneedbare mens. Orakelend over het belang van vrijheid in de wereld, was "da joenk" ziende blind voor de schrijnende onvrijheid van de Vlamingen om een eigen, liberaal beleid te voeren.</span></p> <p style="color: rgb(0, 0, 0);" class="MsoNormal"><span lang="NL-BE">Paars was dan ook niet meer dan donker donker rood, met een blauw lijntje errond. Zowel Verhofstadt-I als Verhofstadt-II werden volledig gedomineerd door de PS. Acht jaar op rij een begroting in evenwicht, dat wel, maar dan enkel door roofbouw op de toekomst van het land, niet door structurele hervormingen. Integendeel zelfs: een ongebreidelde groei in de sociale zekerheid, een duur systeem van dienstencheques, en opzienbarende groei van premies en subsidies allerhande. Maar structureel? Niets.<br /></span></p><div style="color: rgb(0, 0, 0);" class="im"><p class="MsoNormal"><span lang="NL-BE"></span></p> <p class="MsoNormal"><span lang="NL-BE">Het zijn net die structurele hervormingen waar België nu voorstaat. De volgende staatshervorming zal sociaal-economisch zijn, of ze zal niet zijn. Niet voor niets ligt de focus nu op een herziening van de financieringswet. De staat hervormen is de deelstaat responsabiliseren. Wist u bijvoorbeeld dat het Waals Gewest, indien het economisch beter presteert, navenant minder dotaties van de federale overheid ontvangt dan wanneer het niets zou doen? Het is de werkloosheidsval in het groot. </span></p> </div><p style="color: rgb(0, 0, 0);" class="MsoNormal"><span lang="NL-BE">Is dat oubollig nationalisme? Of common sense? Het is tijd dat de Vlaamse liberalen beseffen dat het Vlaams-nationalisme en het liberalisme bondgenoten zijn. </span>Dat het constitutioneel opgeven van de Vlaamse meerderheid in 1970 niet enkel het einde betekende van het Vlaams project van de flaminganten, maar ook van het liberaal project van Vlamingen.</p><p style="color: rgb(0, 0, 0);" class="MsoNormal">Dat staalsubsidies, scheepsliften en tal van andere zinloze prestigeprojecten in het zuiden een rechtstreeks gevolg zijn van een gemuilkorfd liberalisme dat zijn demografisch overwicht in het federaal parlement niet meer kon laten gelden en aan de andere kant van de taalgrens structureel verdreven bleef van de macht.<br /></p><p style="color: rgb(0, 0, 0);" class="MsoNormal">Acht jaar lang werd dit verborgen op een kruiperige manier, die aan slangen doet denken. Maar de waarheid is dat de Vlaamse Leeuw aan een ketting ligt, zijn tanden getrokken en zijn nagels afgevijld. De ketting is van Waalse makelij, het beste gesubsidieerde staal uit Cockerill-Sambre. Het afwerpen van de Waals-socialistische ketenen is de gezamenlijke opdracht van liberalen en Vlaams-nationalisten.<br /></p> <p style="color: rgb(0, 0, 0);" class="MsoNormal"><span lang="NL-BE">Men mag Vlaanderen kneuterig noemen, aan de kerktoren gebonden, bekrompen. Maar de oorzaak daarvoor ligt niet bij “de Vlaamse volksaard” die inherent zo zou zijn en waar we ons als kosmopolitische liberalen van moeten bevrijden. Nee gadikke! We moeten net onszelf blijven en inzien dat het Waals-socialistisch juk de Vlamingen verhindert om hun meest centrale waarde "Doe stille voort" ten volle te beleven.<br /></span></p> <p style="color: rgb(0, 0, 0);" class="MsoNormal"><span lang="NL-BE">Bedenk wat Vlaanderen zou kunnen als het zelf zou mogen beslissen over zijn belastingen, zijn sociale politiek, zijn ondernemingsklimaat. </span>En als ik dan toch eens oubollig mag doen - de waarheid behoeft namelijk geen vernieuwing - : het is in tijden dat Vlaanderen (of tenminste het Graafschap) vrij was, dat het de grootste resultaten heeft bereikt.<br /></p><span lang="NL-BE"></span><p style="color: rgb(0, 0, 0);" class="MsoNormal"><span lang="NL-BE">Toen Vlaanderen vrij was, werd in Brugge het beurswezen uitgevonden. Toen Vlaanderen vrij was, werd in Kamerrijk de polyfonie uitgevonden. Toen Vlaanderen vrij was, heeft het in Ieper de getuigenrechtspraak ingevoerd. </span><span lang="NL-BE">Enkel wanneer Vlaanderen vrij zal zijn, zal het liberalisme ten volle kunnen bloeien. </span></p><p style="color: rgb(0, 0, 0);" class="MsoNormal"><span lang="NL-BE">In het woord liberalisme staat geen b. In Vlaanderen staat zeer zeker wel een v. De v van vrijheid! Leve Vlaanderen! Leve de republiek!<br /></span></p> <p style="color: rgb(0, 0, 0);" class="MsoNormal"><span lang="NL-BE">Brecht Arnaert,</span></p> <p style="color: rgb(0, 0, 0);" class="MsoNormal"><span lang="NL-BE">8 september 2010</span></p>Brecht Arnaerthttp://www.blogger.com/profile/12524616803780713311noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-815847298687753658.post-63211674550244723692010-07-11T11:08:00.004+01:002010-07-15T23:31:42.017+01:00Waarom de Vlaamse Leeuw helemaal niet fier is ...<a onblur="try {parent.deselectBloggerImageGracefully();} catch(e) {}" href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhOjgyDdCq3sdOteavjAhDWf8_6GQLNS2gRa_uQ8j0yKrUGQBK-I19HLIOz90iaSLqqDuWgWDYmuJ9I9SJfEU27BkTBpzyxZYqw114_M9OHPhpDRjvC_ph_VWlbz4Cn272598eB2qeB9cs/s1600/atlas-1a.jpg"><img style="float: left; margin: 0pt 10px 10px 0pt; cursor: pointer; width: 240px; height: 320px;" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhOjgyDdCq3sdOteavjAhDWf8_6GQLNS2gRa_uQ8j0yKrUGQBK-I19HLIOz90iaSLqqDuWgWDYmuJ9I9SJfEU27BkTBpzyxZYqw114_M9OHPhpDRjvC_ph_VWlbz4Cn272598eB2qeB9cs/s320/atlas-1a.jpg" alt="" id="BLOGGER_PHOTO_ID_5492594336345485202" border="0" /></a><span style="" lang="NL-BE">Lezing voor de Vlaamse Verenigingen van Ieper, za 10 juli 2010 , Familiekring Crescendostraat</span><span style="" lang="NL-BE"><o:p></o:p></span><br /><br />Dames en heren,<br />Beste Vlamingen,<br />Waarde Vlaamse landgenoten,<br /><br />Vandaag, een maand geleden, ging er een schokgolf door België. Na acht jaar paars beleid, waarin de Vlaamse verzuchtingen ontkend zijn geweest, en na drie jaar van bestuur zonder een meerderheid van Vlamingen in de regering, heeft de Vlaming een duidelijk signaal gegeven: we willen vooruit met België, maar dan op onze voorwaarden.<o:p></o:p><p class="MsoNormal">Dit is op zijn zachtst gezegd revolutionair. De Vlaamse volksaard kennende, zijn wij een volkje dat heel veel klaagt, maar slechts zelden echt durft. Het is mij al dikwijls gebeurd dat ik tijdens een cafébezoek – een activiteit die ik heel soms eens durf ondernemen – aangesproken word op mijn politiek engagement en dat dan een discussie ontstaat over hoe slecht België eigenlijk wel is.<br /></p><p class="MsoNormal">Meestal zijn het glasheldere observaties: “Wist u meneer, dat België de hoogste belastingen van de wereld heeft? En tegelijk de laagste pensioenen?” “Wist u meneer, dat in België, gevangenisstraffen tot drie jaar niet meer uitgevoerd worden?” “Wist u meneer, dat grote bedrijven praktisch geen belasting betalen, terwijl de gewone middenstander kreunt onder de controles?”<br /></p><p class="MsoNormal">Ja, André, dat wist ik. Maar als de tijd van actie komt, dan zie je een tweede aspect van de Vlaamse volksaard. “Doe maar voort in de politiek jong, ge doet dat goed. Ikzelf zou me daarvoor ook wel inzetten, als het echt nodig was, maar het is nogal moeilijk om daarvoor uit te komen he?”<br /></p><p class="MsoNormal">De Vlaming heeft een culturele, bijna aangeboren neiging om een pantoffelheld te zijn: “En ik ga nu eens goed mijn gedacht zeggen sie! Maar dan wel tegen mijn vogels in de volière.” Het is die typische mentaliteit van de volkse, goedlachse, maar timide Vlaming die maakt dat de Vlaamse ontvoogdingsstrijd zo moeizaam verloopt. Waren wij een stelletje Ieren of Catalanen, dan was de zaak al lang beklonken. Maar we zijn geen Ieren. We zijn Vlamingen.<br /></p><p class="MsoNormal">Wat ik vanavond graag zou willen proberen, is op zoek te gaan naar een verklaring voor deze mentaliteit.<o:p></o:p></p><p class="MsoNormal">De Vlaamse Beweging de enige nationale beweging ter wereld die ijvert voor een eigen land, los van het land waar men al de meerderheid in heeft. Dat op zich is al hoogst verwonderlijk. Separatisme is normaal gezien een minderheidsstandpunt. In een normaal land is de meerderheid gewoon de meerderheid, en beslist ze welke richting het land moet uitgaan.<o:p></o:p></p><p class="MsoNormal">In België niet. Hier dicteert de minderheid door allerlei procedures, dubbele meerderheden, pariteiten en grendels wat er met het land moet gebeuren. Als we mogen veronderstellen dat democratie het besturen bij meerderheid is, dan is België een geval op zijn kop. En dat is het ook: België is geen democratie en zal het ook nooit worden.<o:p></o:p></p><p class="MsoNormal">Maar daarmee vertel ik niets nieuws. We weten al lang dat de grondwet wel degelijk een vodje papier is, dat regels buigzaam zijn en kunnen uitgelegd worden zo danig dat de Vlamingen nooit gelijk zullen halen.<br /></p><p class="MsoNormal">Vanavond wil ik mij echter richten op de vraag die daaraan voorafgaat: hoe is het zover kunnen komen? Wat voor mentaliteit heeft er ooit voor gezorgd dat wij onze democratische meerderheid zomaar opgegeven hebben? Hoe komt het dat wij nog steeds het gevoel hebben onderdrukt te worden, zelfs al heeft Vlaanderen nu een eigen regering? Van waar komt dat latente gevoel een muis te zijn, terwijl je eigenlijk een leeuw zou willen zijn?<o:p></o:p></p><p class="MsoNormal">De verklaring is niet eenvoudig, maar er is alvast één zaak die mijn aandacht getrokken heeft. Wie het debat over Vlaamse onafhankelijkheid al een tijdje volgt, kan moeilijk nog redenen vinden waarom we geen eigen republiek zouden stichten. Vlaanderen is in economische termen heus niet zo klein, we zijn harde werkers, en wie zal betwisten dat justitie, fiscaliteit en sociale zekerheid – de drie federale rampen – niet even goed, zo niet beter door Vlaanderen gedaan zouden kunnen worden.<o:p></o:p></p><p class="MsoNormal">Rationeel gezien zijn er volgens mij dus geen redenen om tegen Vlaamse onafhankelijkheid te zijn. Maar er is één reden, die nogal wat emotie opwekt tijdens debatten: “Wat met de Walen?” “Gaan wij die arme stakkers dan werkelijk laten stikken?” “Gaan we werkelijk zo egoïstisch zijn en hun aan hun lot overlaten?<o:p></o:p></p><p class="MsoNormal">Hier komen we bij de kern van de zaak. Het woord zelf is nog niet gevallen, maar het ademt uit alle poriën van de Belgicisten: “Streven naar Vlaamse onafhankelijkheid is een immorele houding”. Wij, die al zo rijk zijn, willen nu nog rijker worden op de kap van die arme mensen in het zuiden? Hoe hardvochtig kun je zijn? Vlaanderen mag dan nog zoveel beter af zijn alleen, je laat hen niet in de steek.<o:p></o:p></p><p class="MsoNormal">Nou, daar heb je als flamingant even niet van terug. Wat zeg je daarop? Vlaamse onafhankelijkheid immoreel? Dan mag in een onafhankelijk Vlaanderen nog alles efficiënter kunnen gebeuren, die plannen berg je al gauw op wanneer je het etiket immoreel dreigt te krijgen. Een gevoel van schuld kan zich dan van u meester maken.<o:p></o:p></p><p class="MsoNormal">Dat gevoel heb ik zelf ook gehad. In mijn eerste jaren als studerende flamingant legde ik mij vooral toe op de praktische zaken. De staatsschuld verdelen, hoe doen we dat? Wat met Brussel, nog zo’n levensgroot probleem. Maar sinds ik met de morele vraag geconfronteerd ben geworden, liet het mij niet meer los: “Moet ik me schuldig voelen als ik pleit voor Vlaamse onafhankelijkheid?” “Waarom zou de republiek een intrinsiek goede zaak zijn?” “En als Vlaamse onafhankelijkheid immoreel is, is België dan bijgevolg automatisch moreel?”<o:p></o:p></p><p class="MsoNormal">Een wirwar van vragen schoten door mijn hoofd. Verdere cafébezoeken leerden me niets bij. Maar toen kreeg ik van een vriend de tip om eens een seminarie in Amerika mee te gaan volgen. Van 20 tot 26 juni 2009 verbleef ik aan de Clemson University in South Carolina om samen met ongeveer 50 andere studenten van over heel de wereld ons te richten op de vraag: “Wat zijn de morele fundamenten van een vrije samenleving?”<o:p></o:p></p><p class="MsoNormal">Het is de meest inspannende maar tegelijk ook leerrijke intellectuele ervaring die ik ooit meegemaakt heb. Ik heb er heel veel bijgeleerd allerlei onderwerpen: over monetaire politiek, over de geschiedenis van Amerika, over de landen van waar al die studenten afkomstig waren. Maar één van die lezingen zal me altijd bijblijven. Ze werd gegeven door professor Bradley Thompson, een wereldautoriteit op het vlak van Amerikaanse geschiedenis.<o:p></o:p></p><p class="MsoNormal">Hij hield zijn lezing over een boek waar ik nog nooit van gehoord had, maar dat wel mijn hele kijk op politiek en ook op de Vlaamse zaak zou gaan veranderen. Dat boek heet “Atlas Shrugged” van de Joods-russische filosofe Ayn Rand. Vrij vertaald betekent de titel: “Atlas haalt zijn schouders op” of nog beter: "Atlas gooit de wereld van zich af"<o:p></o:p></p><p class="MsoNormal">Ayn Rand, of met haar echte naam Alissa Rosenbaum werd geboren in Sint-Petersburg in 1905. Toen in 1917 de Russische revolutie uitbrak, vluchtte zij als kind met het gezin naar de Krim, in het zuiden van Rusland, maar toen ook daar de toestand onhoudbaar werd, vroeg zij een toeristenvisum voor Amerika aan. Zij is nooit teruggekeerd.<o:p></o:p></p><p class="MsoNormal">Haar passie was schrijven. Ze publiceerde drie romans waarin verhaallijn, stijl en karakters naadloos in elkaar overlopen. Maar vooral de psychologie van de<span style=""> </span>hoofdpersonages is bijzonder. Om die levensecht te kunnen beschrijven, ondernam Alissa Rosenbaum een taak die zij niet als de essentie van haar werk beschouwde, maar die uiteindelijk het product geworden is waarmee ze haar grootste bekendheid verwierf: een heel eigen filosofie die zij de naam Objectivisme gaf.<o:p></o:p></p><p class="MsoNormal">Deze hele filosofie toelichten of zelfs maar inleiden zou ons te ver brengen, maar een bepaald aspect van die bewuste lezing van prof. Thompson was voor mij een esthetische ervaring. Ze valt samen te vatten in één zin: “If you can teach a man that looking at a flower is a sin, you have him in your power.” Of, in het Nederlands: “Als je iemand een schuldgevoel kunt aanleren over het kijken naar een bloem, dan heb je hem in je macht.”<o:p></o:p></p><p class="MsoNormal">Meteen voelde ik dat er een link was met de Vlaamse Beweging en met het finale argument dat streven naar een eigen Republiek Vlaanderen in Europa, hoe praktisch dat ook zou zijn, een immorele daad was. Ik was me nog niet volledig bewust van alle implicaties van dat inzicht, maar eens thuisgekomen begon ik het leven en werk van Rosenbaum te bestuderen.<br /></p><p class="MsoNormal">Ik bestelde al haar boeken - mijn bankier heeft me bedreigd - onderhield een correspondentie met professor Thompson en pleegde nu en dan een artikeltje met voorzichtige onderzoekingen naar de morele aard van de Vlaamse onafhankelijkheidsstrijd. In een beperkte kring van vertrouwelingen testte ik mijn ideeën voorzichtig uit, maar vandaag kan ik ze met volle overtuiging aan u voorleggen en u bewijzen waarom de Vlaamse onafhankelijkheidsstrijd een intrinsiek morele zaak is.<o:p></o:p></p><p class="MsoNormal">Voor ik u dat bewijs kan leveren, moet ik echter samen met u wel eerst <span style="" lang="NL-BE">de gronden identificeren waarop mijn morele uitspraak gestoeld is. Je kunt immers gemakkelijk zeggen dat iets moreel goed of slecht is, maar de vraag is volgens welke standaard je dat doet? Op grond waarvan zeggen we immers of iets goed, dan wel slecht is? Wat is met andere woorden de grondslag van de moraal?<o:p></o:p></span></p><p class="MsoNormal"><span style="" lang="NL-BE">Doorheen de geschiedenis zijn daar verschillende antwoorden op gekomen. De Katholieke Kerk beweerde dat de moraal een gegevenheid is van god. Mozes kwam van de berg en had na een visioen de tien geboden in stenen tafels gebeiteld.<br /></span></p><p class="MsoNormal"><span style="" lang="NL-BE">Maar de vaststelling die Nietzsche in de 20<sup>ste</sup> eeuw al maakte, klopt: “God is dood”. Met alle respect voor wie gelovig is, het is een feit dat na de Tweede Wereldoorlog de langzame erosie begon van de Katholieke moraal, met als “hoogtepunt” (ik zet het tussen aanhalingstekens) de gebeurtenissen in mei ’68.<br /></span></p><p class="MsoNormal"><span style="" lang="NL-BE">De ethische vraag die sindsdien beantwoord moest worden luidde als volgt: “Als de moraal niet meer van God komt, van wie dan wel?”<o:p></o:p></span></p><p class="MsoNormal"><span style="" lang="NL-BE">Opnieuw zagen verschillende antwoorden het daglicht. De enen beweerden dat er een soort situatie-ethiek bestaat, waarbij afhankelijk van de feiten, dezelfde handeling soms goed en soms slecht is. Iemand voor een trein gooien is slecht, maar als je er de levens van de inzittenden mee kan redden omdat de trein op die manier tot staan gebracht wordt voor een ravijn is het wel ok.<o:p></o:p></span></p><p class="MsoNormal"><span style="" lang="NL-BE">Anderen beweerden dat de bron van moraal toch van een transcendent wezen kwam, maar niet van een God zoals we die kennen. Die mensen zitten nu nog aan een strand in India te zoeken naar hun ziel, wiet te roken met grijzende haren, mijmerend over de tijd van flower power die al lang voorbij is.<o:p></o:p></span></p><p class="MsoNormal"><span style="" lang="NL-BE">Nog anderen hielden vol dat de bron van de moraal “de samenleving”, “de collectiviteit”, ja zelfs “de staat” is. Het is vooral die laatste notie waar Rosenbaum zich tegen verzet heeft. Zij groeide op in een samenleving die gekenmerkt werd door een groeiend collectivisme. Na de val van de Tsaar kwamen de bolsjewieken aan de macht, en tot aan haar vertrek uit Rusland in 1926 zag zij hoe mensen zichzelf meer en meer onderwierpen aan wat toen heette “de dictatuur van het proletariaat”.<br /></span></p><p class="MsoNormal"><span style="" lang="NL-BE">Wat haar vooral opviel, is dat ze het vrijwillig deden. </span>Mensen werden niet gedwongen om gebruikt te worden als soldaat, politiek commissaris, beul, spion of moordenaar, ze deden het uit een soort schuldgevoel. Mensen werden niet gedwongen om als brandstof te dienen in de hoogoven van het ideaal, ze vertrappelen elkaar bij manier van spreken om er als eerste zelf in te kunnen springen.<o:p></o:p></p><p class="MsoNormal"><span style="" lang="NL-BE">Het is de herkenning van dit soort psychologie in de lezing van professor Thompson die mij een esthetische ervaring - dat is: het gevoel dat je connectie maakt met de realiteit - bezorgde. Ook in Vlaanderen zie je daar namelijk talloze manifestaties van. </span>Terwijl alle feiten er immers op wijzen dat Vlaanderen solidair, open en democratisch is, lopen wij toch rond met een zelfbeeld dat ons het tegenovergestelde doet voelen.<span style="" lang="NL-BE"><o:p></o:p></span></p><p class="MsoNormal">Zo wordt Vlaanderen bijvoorbeeld constant verweten egoïstisch te zijn, zelfs al is het zowat het meest solidaire volk op aarde. Wallonië toont geen enkele solidariteit met Vlaanderen wanneer er Vlaamse banken moeten gered worden, of nog, wanneer de Waalse vervoersmaatschappij TEC nieuwe bussen moet kopen. Men bestelt ze liever in Frankrijk dan bij Van Hool in Lier, zelfs al zijn ze in Frankrijk duurder.<br /></p><p class="MsoNormal">Vlaanderen wordt constant verweten onverdraagzaam te zijn, zelfs al voert het duidelijk een heel zacht inburgeringsbeleid naar nieuwkomers toe, met taalopleidingen waar niet eens een resultaatsverbintenis maar een inspanningsverbintenis aan gekoppeld wordt. In Wallonië wordt niet het minste beleid daaromtrent gevoerd. Er is zelfs geen woord dat “inburgering” adequaat kan vertalen. Wie daar geen Frans kent, wordt aan zijn lot overgelaten.<o:p></o:p></p><p class="MsoNormal">Vlaanderen wordt verweten de democratische rechten van de Franstaligen in de Rand niet te respecteren, zelfs al worden de rechten van de Nederlandstaligen in Brussel veel zwaarder met de voeten getreden. Beland als kind na een ongeval maar eens in een Brussels ziekenhuis waar men het woord “pijn” of “moeder” niet begrijpt. Of ga maar eens in de politiek. In Wallonië kost een federale parlementszetel gemiddeld 37 000 stemmen, een Vlaamse 44 000. One man, one vote, alvast niet in België.<br /></p><p class="MsoNormal">Als Vlamingen wéten we dat dit allemaal fout zit, maar toch voélen we het anders. We zijn als Vlamingen dus ambitieus, maar toch niet te, want we zijn bang dat men ons egoïstisch gaat vinden. We zijn trots op onze eigenheid, maar toch niet te, want we zijn bang dat men ons xenofoob gaat vinden. We geloven in democratie, maar toch niet te, want we zijn bang dat te hard uitkomen voor je mening het geheel kan schaden.<o:p></o:p><br /></p><p class="MsoNormal">Dat is de morele toestand waarin Vlaanderen verkeert: we zijn bang van onze eigen schaduw, in de overtuiging dat voor jezelf opkomen gelijk staat met anderen schaden. We zouden nog liever in ons eigen vel snijden, dan dat we het verwijt zouden krijgen niet aan de sociale normering te voldoen. We willen constant onze goeie bedoelingen bewijzen, om toch maar niet afgekeurd te worden. Angsten beheersen ons leven, maar niemand kan echt identificeren waar die angst vandaan komt.</p><p class="MsoNormal">Alissa Rosenbaum kon dat wel.<o:p></o:p><br /></p><p class="MsoNormal">Al vaak is betoogd dat de Vlamingen geen machtsmentaliteit hebben en dat ze zich daarom blijven schikken naar de minderheid. Als dat waar is, waarom zien we dan binnen het Vlaams Parlement wel degelijk sterk meerderheidsgedrag? Daar zijn de Vlamingen blijkbaar niet bevreesd om onderling elkaar de eigen wil op te leggen: meerderheid tegen oppositie, maar ook partijen onderling binnen de regering. Vlamingen kunnen in het Vlaams Parlement wel degelijk omgaan met macht.<br /></p><p class="MsoNormal">Er moet dus een andere verklaring zijn waarom Vlamingen in de confrontatie met Franstaligen wel plots met hun staart tussen hun benen lopen, onderhandelingsposities op voorhand al afgeven, strategieën van zwakkelingen hanteren. Die verklaring is eenvoudig en is te omschrijven met een woord van zes letters: <b style="">schuld</b>. Onaflosbare, perpetuele schuld.<o:p></o:p></p><p class="MsoNormal"><span style="" lang="NL-BE">Dit is het fundamentele inzicht dat de lectuur van Rosenbaum mij bijgebracht heeft: wie zich schuldig voelt, eist niet. </span>Dat geldt voor personen, maar ook voor collectiviteiten van personen, zoals naties. Als je de Vlamingen kan overtuigen dat ze een soort historische schuld hebben tegenover België en/of Wallonië, dan kun je hen koest houden. <o:p></o:p></p><p class="MsoNormal">Heel lang is het schuldcomplex van de Vlamingen de collaboratie in de WOII geweest. Schuldgevoelens daarover waren ook effectief terecht. Een belangrijk deel van de Vlaamse Beweging dacht dat met het adopteren van de nazistische ideologie Vlaanderen gediend zou worden. Maar het Belgisch establishment heeft dat schuldgevoel veel langer laten duren dan nodig was, en bewust: het werd gecultiveerd.<br /></p><p class="MsoNormal">Hoewel in Wallonië Léon Degrelle niet minder nazistisch was dan Staf De Clerq in Vlaanderen, hoewel er aan het Oostfront meer Walen dan Vlamingen gestorven zijn, hoewel er in Wallonië ook een concentratiekamp was zoals dat in Breendonk, heerst in Wallonië dit schuldgevoel niet zoals in Vlaanderen.</p><p class="MsoNormal">Hoewel de daden van de Vlaamse SS’ers Wyss en De Bodt in Breendonk regelrechte exessen en niet de norm van de collaboratie zijn, hoewel de Vlamingen na de oorlog meer dan genoeg boete gedaan hebben onder de vorm van de Repressie, hoewel niet elke Vlaming schuldig was aan de collaboratie, en zelfs niet elke flamingant, heeft de generatie voor mij zich nooit echt kunnen bevrijden van dit schuldgevoel.<br /></p> <p class="MsoNormal">Tot op vandaag is er geen Commissie van Waarheid en Verzoening geweest, zoals dat in vele landen is gebeurd, om te onderzoeken wie welk aandeel in de schuld kan dragen. Nee, de schuldvraag moest blijven. Als een molensteen om onze nek. Ook vandaag nog, durven sommige Belgicisten het aan om de Vlamingen te wijzen op dat verleden.</p> <p class="MsoNormal">Maar schuldgevoelens blijven niet duren. Ik ben een lid van de eerste generatie die daarover geen greintje schuld meer voelt, zelfs niet in het collectief geheugen. Voor ons is de collaboratie een verhaal dat we in de geschiedenisles hoorden, en over de Repressie weten we nog minder. Ik bemerk bij mensen van mijn leeftijd weinig schroom over het Vlaming zijn.<o:p></o:p></p><p class="MsoNormal">Maar toch kon ik ook in mijn jeugd een poging observeren om opnieuw schuldgevoelens op te wekken. In de jaren ’90 werden de Vlamingen namelijk racistisch, discriminerend, egoïstisch en xenofoob. Anti-discriminatie-instituten zagen het licht, sociologische studies die de kloof met de burger moesten aantonen, en nog meer studies die moesten aantonen dat Vlaanderen eigenlijk door en door ziek was en moest bevrijd worden van wat men “de kerktorenmentaliteit” noemde.<o:p></o:p></p><p class="MsoNormal">Het schuldmechanisme werd geraffineerder. Konden de schuldgevoelens over de rol van de Vlaamse Beweging in WO II nog toegeschreven worden wat de Vlamingen toen <i style="">deden</i>, vanaf nu werden de schuldgevoelens toegeschreven aan wie we <i style="">zijn</i>. Dat is een essentieel verschil. Ik leg u uit waarom.<o:p></o:p></p><p class="MsoNormal">In principe kan elke schuld afgelost worden. Wie een huis koopt, weet dat binnen twintig jaar licht aan het einde van de tunnel komt. Dit is een berekenbare inspanning, geeft moed, perspectief, voelt aan als een investering. Met morele schuld is het niet anders. Wie iets fout gedaan heeft, bevrijdt zich na voldoende boetedoening (straf, sociale afkeuring, uitsluiting) van die schuld, net zoals men een huis afbetaalt.<o:p></o:p></p><p class="MsoNormal">Maar wat met een schuld die niet KAN afgelost worden? Wat men een schuld, die, hoe hard je ook je best doet, hoeveel je ook probeert, hoe sterk je het ook wil, nooit kan verdwijnen? Dan kom je in een uitzichtloze, perverse, zinloze versie van het bestaan terecht. Schuld lijkt dan niets meer te maken te hebben met wat je gedaan hebt, maar met wie je bent. Een historische schuld werkt goed, een erfzonde nog beter. <o:p></o:p></p><p class="MsoNormal">En het is net dat inzicht dat Rosenbaum opdeed in haar geboorteland: in totalitaire staten zijn de burgers nooit idealistisch genoeg. In Sovjet-rusland leerden de burgers over de onbereikbare en bovenmenselijke capaciteiten van arbeider Stachanov, in Nazi-Duitsland werd een raszuivere Germaan vereerd die nooit bereikt kon worden. Burgers in zo’n samenlevingen lopen constant rond met het gevoel tekort te schieten, schuldig te zijn.</p><p class="MsoNormal">Maar de vraag is waarom? In principe kan elke schuld afgelost worden. Je kunt een aantal keer zeggen dat je burgers te lui zijn in relatie tot het grote ideaal, niet pattriotisch genoeg of te weinig vrijgevig, maar al die morele schuldjes kunnen afgelost worden door het tegendeel te bewijzen: harder werken, een vlag uithangen, geld geven aan goede doelen.<o:p></o:p></p><p class="MsoNormal">Daar ben je dus als regime geen knijt mee. Wat je als regime moet doen – en hier is het inzicht van Rosenbaum geniaal – is de <b style="">waarden</b> van iemand tot <b style="">zonde</b> te verklaren. Een waarde is iets wat de mens wil behouden of verkrijgen: respect, liefde, eigendom. Wanneer je de waarden van je bevolking tot zonde verklaart, dan zal die bevolking er alles aan doen om die waarde te blijven produceren, zelfs al voelen ze zich schuldig. Dat creëert een “<b style=""><i style="">perpetuum culpabile</i></b>”, een onuitputtelijke bron van schuld.<br /></p><p class="MsoNormal">Als de bron van de schuld geen externe factor is, maar je eigen waarden, de dingen waarin je gelooft en die je maken tot wie je bent, dan is de brandstof voor het schuldgevoel onuitputtelijk. <span style="" lang="NL-BE">Wat zijn nu die Vlaamse waarden die als zonde gepropageerd worden? Welke Vlaamse waarden zijn volgens de verdedigers van het Belgisch status quo zo verwerpelijk?<br /></span></p><p class="MsoNormal">Het is geen overdrijving om te stellen, dat in essentie, het meest algemene politieke discours in Vlaanderen ervan uit gaat dat de staat het individu moet dienen. Dit sluit aan bij de Angelsaksische traditie, die vooral vanuit property rights en limited goverment is opgebouwd. Deze visie komt het meest voor in de noordelijke Europese staten.<o:p></o:p></p><p class="MsoNormal">Het beeld in Wallonië daarentegen proclameert net het omgekeerde: het individu staat den dienste van de staat, is er afhankelijk van, en dus is het voortbestaan van het individu bijvoorbeeld via uitkeringen en subsidies onderhevig aan het gedrag dat de staat wenst te zien bij zijn burgers. Dit is de Latijnse invulling van de staat en de invulling bij uitstek die men aan België wou geven bij de stichting van het land.<o:p></o:p></p><p class="MsoNormal">Maar de Vlaamse proto-democratie is steeds decentraal geweest. In de vroegere Nederlanden sprak men over de zeventien provinciën, terwijl er niet eens zeventien waren, maar ongeveer eenentwintig, al was ook dat niet duidelijk. Als bewijs van decentralisatie kan dat wel tellen: men had er zelfs geen idee van hoeveel onderdelen de Nederlanden (let op het meervoud van de naam) hadden, laat staan dat er een centralistische overheid zou geweest zijn.<o:p></o:p></p><p class="MsoNormal">Ook de Blijde intrede in Brabant is niet het ruggengraatloos binnenhalen van de nieuwe hertog, maar een ceremonie waarbij die hertog lokaal moet verklaren dat hij de vrijheden van de burgers zal respecteren. Vlamingen, Brabanders en mensen uit het Graafschap Loon maalden er niet om wie hen regeerde, zolang de burgerlijke vrijheden maar gerespecteerd werden, en die heer optrad in het belang van de collectiviteit naar andere politieke entiteiten toe.<br /></p><p class="MsoNormal">Vlaanderen is intrinsiek een natie die als centrale waarde “productiviteit” heeft. Ondanks alles ondernemend zijn, sparen, hard werken en “er komen”. Vlaanderen nam de leiding in de technologische vernieuwing (Flanders Technology) en ook vandaag heeft Vlaanderen de ambitie om dé creatieve hub bij uitstek in Europa te worden (Flanders District of Creativity).<o:p></o:p></p><p class="MsoNormal">Nét dat wordt als zonde tegen ons gehouden. Onze ambitie om verder te gaan, nog productiever te zijn, nog meer welvaart te creëren wordt door Franstaligen afgedaan als onsolidair gedrag. Het lijkt onbegrijpelijk. De vooruitgang van Vlaanderen berokkent Wallonië geen schade, integendeel. Hoe beter Vlaanderen economisch presteert, hoe meer solidariteit het kan betonen. Hoe groter de taart wordt, hoe groter het stuk van die taart dat Wallonië kan krijgen.<o:p></o:p></p><p class="MsoNormal">Hoe kun je dan begrijpen dat<span style=""> </span>het onderzoek naar het gebruik van populieren in het kader van biobrandstof geblokkeerd wordt, zelfs al zouden spin-offs daarvan Wallonië kunnen ten goede komen? Hoe kun je verklaren dat het beter ontsluiten van de Antwerpse haven, zelfs al willen we het met ons eigen geld betalen, geblokkeerd wordt? Hoe kun je verklaren dat de politieke leiders van Wallonië erop gebrand zijn elke economische vooruitgang van Vlaanderen te blokkeren?<o:p></o:p></p><p class="MsoNormal">We hebben geen verweer tegen de stelling dat we egoïsten zijn, zelfs al is de belastingdruk in België torenhoog, en wel grotendeels om socialistisch beleid te financieren dat in Wallonië gevoerd wordt. We hebben geen verweer tegen de stelling dat Vlaanderen asociaal is, terwijl het de Franstaligen zijn die de Vlaamse wens blokkeren aan 17-jarige meisjes vaccinaties tegen baarmoederhalskanker terug te betalen. We hebben geen verweer tegen het verwijt dat Vlaanderen er een blut und bodem-theorie zou op nahouden, terwijl het de Franstaligen zijn die de aanhechting van gemeenten bij Brussel eisen.<br /></p><p class="MsoNormal">In de paasvakantie van 2009 zijn zeven Waalse excellenties op reis geweest naar de States om daar “de economische crisis” te bestuderen. Op elf dagen tijd werd daar 13 000 euro per man uitgegeven. De Walen zouden woest moeten zijn. Ook de Waalse Gewestbegroting, een volledig Waalse aangelegenheid, is al sinds zijn ontstaan structureel deficitair. Twee op drie kiezers van de PS leeft van een vervangingsinkomen. Het beleid dat de Waalse overheid voert, is erop gericht de Walen afhankelijk te houden. Dat is de oorzaak van de Waalse malaise, niet wij.<o:p></o:p></p><p class="MsoNormal">Vlaanderen is moreel bankroet. Ergens onderweg hebben wij de morele code van onze tegenstanders aanvaard en besloten dat onze eigen waarden verkeerd zijn. Wij laten ons de wet dicteren door de minst productieven in dit land, door diegenen die leven (en zelfs overleven) bij onze gratie. We nemen er elke belediging (Le Soir), elk gebroken akkoord (BHV), elke usurpatie van de macht (omzeiling van de pariteit in de regering door staatssecretarissen) bij. En toch voelen we ons nog schuldig.<br /></p><p class="MsoNormal">Het is tijd dat we ons bevrijden van dit schuldgevoel. We moeten leren dat <span style=""><span style=""> </span>Vlaanderen wordt gehaat, niet om zijn fouten, maar om zijn deugden. </span>Niet het Vlaamse gebrek aan solidariteit, maar de Waalse politici zijn verantwoordelijk voor wat in hun polis gebeurt. Wij moeten het idee overboord gooien dat ons leven slechts waarde heeft in de mate dat we leven voor het geluk van een ander. De behoeftigheid van Wallonië is geen blanco cheque op ons eigen geluk. <o:p></o:p></p><p class="MsoNormal">Slechts wanneer Vlaanderen vrij zal zijn, zal er een einde komen aan de perversie langs beide kanten van de taalgrens. In Vlaanderen, een einde aan de perversie van het schuldgevoel. In Wallonië, een einde aan de perversie van een politiek die mensen niet bevrijdt maar gevangen houdt. Voor beide Vlaanderen en Wallonië zou het einde van België het begin kunnen betekenen van een oprechte vriendschap.<o:p></o:p></p><p class="MsoNormal">Ik wil afsluiten met een beeld. Van de Griekse god Atlas, die de wereld op zijn schouders torst. In het boek van Rosenbaum stond die bol hij torste voor zijn schuldgevoel tegenover zij die eigenlijk door hem onderhouden worden. In België staat die bol gelijk met het Vlaamse schuldgevoel tegenover Wallonië. Ik citeer Alissa Rosenbaum uit Atlas Shrugged:<o:p></o:p></p><p class="MsoNormal"><span style="font-size:130%;"><i style="">“Als u Atlas zou zien staan, de reus die de wereld op zijn schouders torst, met bloed dat van zijn borstkas druppelt, zijn knieën knikkend, zijn armen trillend, maar nog steeds proberend om de wereld omhoog te houden met het laatste van zijn krachten, en hoe groter de inspanning, hoe zwaarder de wereld op zijn schouders zou wegen, wat zou u hem dan zeggen te doen?<br /></i></span></p> <span style="font-style: italic;"></span><span style="font-size:130%;"><i style="">-- Ik zou zeggen dat hij die wereld van zich af moet werpen.”</i></span><o:p></o:p><p class="MsoNormal">We moeten Vlaanderen uitbouwen op het moreel uitgangspunt dat nu ontkend wordt: dat wij mogen leven voor onszelf, dat onze welvaart, ons geluk, ons harde werk ons eigendom zijn. Dat we solidair kunnen zijn, maar dat dat geen morele plicht, maar een morele optie is. Dat de Vlamingen niet uit schuldgevoel hoeven te leven voor het groter ideaal België, maar zonder schroom de stichting van een eigen land mogen propageren waarin het leven van elk individu een doel op zich is. Een land waarin de Vlaming vrij is dus.<br /></p><p class="MsoNormal">Dat is de visie op Vlaanderen die hartstochtelijk lief heb en gekozen heb om te verdedigen. Ik zal niets minder aanvaarden.<span style="font-size:11pt;"><o:p></o:p></span></p><p class="MsoNormal">Brecht Arnaert dankt u.<span style="font-size:11pt;"><o:p></o:p></span></p> <!--EndFragment-->Brecht Arnaerthttp://www.blogger.com/profile/12524616803780713311noreply@blogger.com13tag:blogger.com,1999:blog-815847298687753658.post-61432308572965311762010-06-06T20:59:00.003+01:002010-06-06T21:03:19.431+01:00Money is cheese<b style=""><span style="line-height: 115%;font-size:16pt;" lang="EN-US" ><o:p></o:p></span></b><i><span style="" lang="EN-US">Or why Obama leaves the people with nothing but "change".</span></i><a onblur="try {parent.deselectBloggerImageGracefully();} catch(e) {}" href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgZL1XQI7IcT5xL80JJ6qLec9EdEB1dRnkvz-Z8Pn7cOPAU_JFe5mw-76UOxqgOHGuWfl06akn4xacfmRt8DzM8fHYf4RjBTod4D4KAW33oXOARSXTwNlDJl2KJdmVVaIdiXLCJ9DNJkA8/s1600/Obama.jpg"><img style="float: left; margin: 0pt 10px 10px 0pt; cursor: pointer; width: 159px; height: 238px;" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgZL1XQI7IcT5xL80JJ6qLec9EdEB1dRnkvz-Z8Pn7cOPAU_JFe5mw-76UOxqgOHGuWfl06akn4xacfmRt8DzM8fHYf4RjBTod4D4KAW33oXOARSXTwNlDJl2KJdmVVaIdiXLCJ9DNJkA8/s320/Obama.jpg" alt="" id="BLOGGER_PHOTO_ID_5479753337240414962" border="0" /></a> <p class="MsoNormal" style="text-align: justify;"><span style="" lang="EN-US">Recently the U.S. Congress adopted the American Recovery <span style=""> </span>and Reinvestment Act, Obama's plan to get the U.S. economy back on top. Approved widely in Europe, Flemish newspapers like “<span class="google-src-text">De Morgen” dream loudly </span>of a return to Keynesian economics and the interest in more centralized forms of economic planning is growing. But there is nothing progressive about that. On the contrary. In particular, the monetary policies of Obama will cause a disaster. </span><span class="google-src-text"><span lang="NL-BE">Mark my words.<o:p></o:p></span></span></p> <p class="MsoNormal" style="text-align: justify;"><span class="google-src-text"><span lang="NL-BE">787 000 000 000 dollar.</span></span><span lang="NL-BE"> </span><span style="" lang="EN-US">This is the astronomical amount that the U.S. economy is injected with in Obama's plan. <span class="google-src-text"><span style=""> </span>That is h</span>uge, considered that the US economy as a whole, is "only" worth 13 800 billion dollar. The investments that Obama makes are therefore nearly 6 percent of GDP. But that’s not everything. The Paulson-plan, still conducted under the Bush administration injected already 700 billion dollars. And mid March, the Fed announced to inject another 1200 billion dollars into the US economy.<o:p></o:p></span></p> <p class="MsoNormal" style="text-align: justify;"><span style="" lang="EN-US">Together with a number of other "collateral measures" it is safe to say that in a few months time the American economy received an injection was worth not less than 30% of its GNP. Never has a government spent so much. If there is still discussion about the usefulness of government intervention, then this is the biggest test case ever. Obama's plans seem to be the wet dream of every European social-democrat. But that things will go pear shaped is already written in the stars. We are blinded by the expenditure side, without looking at the revenue side. And with that side things are going thoroughly wrong. <span class="google-src-text"><o:p></o:p></span></span></p> <p class="MsoNormal" style="text-align: justify;"><span style="" lang="EN-US">Obama invests in green energy, social welfare, infrastructure and science, in education. But where does all that money come from? Are taxes in America increased then? Not at all, because the listed investments are in fact the smallest part of the stimulus package. More than half of that arrangement is tax <i style="">relief</i>, lówer taxes. Higher expenses and lower revenue, how can that be funded at the same time? Who had "deficit spending" had in mind, is thinking wrong. Deficit spending would mean that the government used taxpayer’s money to stimulate the economy, or at least make loans. But that isn’t the case. No dollar of all these plans is tax money. <span class="google-src-text">On the contrary. </span>They are rolling of the printing presses of the Federal Reserve at this very moment.<o:p></o:p></span></p> <p class="MsoNormal" style="text-align: justify;"><span class="google-src-text"><span style="" lang="EN-US">There’s your answer!</span></span><span style="" lang="EN-US"> What Obama thus does is no more and no less than printing fresh money. A malevolent observer would say that, keeping President Mugabe in mind (231 million per cent inflation in Zimbabwe, November 2008) Obama's African roots have something to do with it, but that would be a bridge too far. Obama is just doing what every president since Nixon of the U.S. has been able to do in an unbridled fashion: inflating the money supply and thus administering heroin to an unhealthy economy. This is possible because on Sunday, August 15, 1971, the last check on the value of money, namely the Law of Gresham, was put out of game. But before we look into that, we need a piece of monetary history to be able to understand how the economic turmoil has come to where it is now.<o:p></o:p></span></p> <p class="MsoNormal" style="text-align: justify;"><span style="" lang="EN-US">In the beginning there was nothing. Man wandered about the fields and lived from hunting, fishing and picked whatever he could find. Because one individual had a bit of fish in overabundance, and some other a surplus of berries he couldn’t eat right away, they were exchanged for one another. And wood with meat. A lump of silex for a good piece of leather. And so on. With the increasing complexity of the division of labor in society, barter also refined itself. Because how do you trade a plough for berries? You couldn’t possibly accept hundreds of berries for that exchange, because they would rot before you could eat them. Or maybe you could, if you managed to exchange some of those berries again for other goods. <o:p></o:p></span></p> <p class="MsoNormal" style="text-align: justify;"><span style="" lang="EN-US">In fact, that is how indirect exchange emerged: the berries itself were no longer sought, they rather served as a medium of exchange for other goods. Those berries were money. In this perspective, money is nothing more and nothing less than a medium of indirect exchange. Something we seem to have forgotten in our modern times.<o:p></o:p></span></p> <p class="MsoNormal" style="text-align: justify;"><span style="" lang="EN-US">From then on it went fast. People increasingly exchanged an intermediate product that everyone could use and that was small enough as a unit to buy a lot of different things. These intermediary exchange resources could be anything, there was no standard. But gradually, out of all the possible exchange materials (berries, fish, straw), the free market selected that exchange product that would be the most steadfast of quality and have the longest sustainability in time. After centuries of free competition between all types of exchange funds, two goods, gold and silver accrued as regular payment.<br /><br />What is of prime importance in the overview of this development is that gold, as the most common used tender, is a real economic good. It is transferable as cheese, divisible as flour, sustainable as water. Just by having those excellent qualities, and not solely because of its scarcity, it has become the most widely spread tender. This is forgotten in collective memory. In our economic perception money is just a convention, a confidence issue. But it is not! Money has derailed into being a fiat-based standard, and that's the problem!<o:p></o:p></span></p> <p class="MsoNormal" style="text-align: justify;"><span style="" lang="EN-US">Where did it go wrong then? Sketching the entire monetary history would lead us too far, but we should not skip an essential step: the emergence of banks. Banks came in to existence under the influence of traders who found that payments in gold were too dangerous and inconvenient for trade, especially for large transactions.<o:p></o:p></span></p> <p class="MsoNormal" style="text-align: justify;"><span style="" lang="EN-US">They preferred to deposit their gold with a custodian who wrote them an IOU, which is in its most essential meaning an instrument of debt. From then on payments could be performed by handing over of this debt instrument to the trading partner, which could pick up the gold in the bank at any time he wanted. It is these debt vouchers that are the predecessors of today's banknotes …<o:p></o:p></span></p> <p class="MsoNormal" style="text-align: justify;"><span style="" lang="EN-US">Was it not that there is one important difference with the past. Those first banknotes indeed represented real value. At any given time, the concerned trading partner could convert the debt certificate in the material that it represented. Throughout time that was more and more often gold, but it could just as well be as tobacco in Virginia. There, tobacco notes, a debt security denominated in a weight of tobacco, were valid tender. <span class="google-src-text">No matter what the underlying material was, any </span>denomination on paper always represented a weight in reality. And that’s where everything went wrong: Nixon cut that tie between the paper promise and its underlying value. <!--[if !supportLineBreakNewLine]--> <!--[endif]--><o:p></o:p></span></p> <p class="MsoNormal" style="text-align: justify;"><span style="" lang="EN-US">He did that because the monetary arrangements which had previously been made in Bretton Woods, no longer appeared tenable. On that monetary conference, the U.S. had committed themselves to make every dollar redeemable in gold, as it should be. The U.S. could easily make that promise, because by the end of WW II, due to European inflation which drove all the gold out of the old continent, the U.S. had a reserve of a weight in gold that can be expressed as 25 billion dollars. That promise would have been tenable today were it not that the successive U.S. governments since World War II, inflated the dollar increasingly. And mainly to finance a lot of wars. <o:p></o:p></span></p> <p class="MsoNormal" style="text-align: justify;"><span style="" lang="EN-US">Under a gold standard governments do not go unpunished for inflating their currency. In free markets, there a monetary mechanism is active that can be stated in the following phrase: "bad money drives out good money". This is the law of Gresham. It is of great importance to understand this monetary law, to be able to frame Nixon’s decision, and to understand the origin of the misery that we experience today. <o:p></o:p></span></p> <p class="MsoNormal" style="text-align: justify;"><span style="" lang="EN-US">Gresham's Law comes down to this. When a government conducts currency devaluation, and coins from before and after the devaluation are legally proclaimed to be equal in value, the coins with the highest intrinsic value will be exchanged for foreign currency, with which the lower valued units of domestic currency will be bought back, as to dodge inflation.<o:p></o:p></span></p> <p class="MsoNormal" style="text-align: justify;"><span style="" lang="EN-US">Specifically: if a dollar is defined by the government as a weight of 35 ounces of gold, and then that same government decides to inflate the currency (for example, 1 dollar = 34 ounces of gold), banknotes issued before the date of that inflationary measure will flow abroad. In the interior, you hardly notice anything, but in import transactions you will: businesses will always pay with the old, "good" coins. <span class="google-src-text">It was like that in</span> the Middle Ages, and that still holds true. It takes some time before all notes are exchanged, but in the end notes with the greatest underlying value will flow abroad. And thus also the rights on the underlying value of these notes itself. And that is, as we know in our present times, gold.<o:p></o:p></span></p> <p class="MsoNormal" style="text-align: justify;"><span style="" lang="EN-US">That was precisely the issue of the U.S. in 1971. By inflating its currency during the decades 50 and 60, a lot of older and thus more valuable dollars disappeared abroad. They were known as Eurodollars. Just before the blowup of Bretton Woods, of the initial gold reserve of 25 billion dollars of gold, only 9 billion dollars remained in the US vaults. And on top of that more than 80 (!) billion of such unclaimed dollars circulated in Europe. </span><span class="google-src-text"><span lang="NL-BE">Het was duidelijk dat de VS nooit meer aan al haar terugbetaalverplichtingen zou kunnen voldoen.</span></span><span lang="NL-BE"> </span><span style="" lang="EN-US">It was clear that the U.S. could never back all its obligations with gold anymore, and that to keep the promise of redeeming every dollar in gold would mean the end of the country. So instead of admitting that the previous U.S. governments had unbridledly inflated their currencies, Nixon found that the attack was the best defense, and declared that the United States from that Sunday on would not repay their dollars in gold.<br /><br />This is the greatest legalized theft in the history of mankind. What Nixon in fact did, was to say that the U.S. would never have to repay its debts. Henceforth there would be no longer be a liaison between the paper that is called a dollar and its underlying value. The auto-censoring force of the law of Gresham, namely that coins will be exchanged with foreign countries until their purchasing power has been restored, was put out of game. From now on, the U.S. Government's could inflate their currency without ever someone presenting them the bill. <o:p></o:p></span></p> <p class="MsoNormal" style="text-align: justify;"><span style="" lang="EN-US">In this perspective the monetary policy of Obama is in nothing different to that of his predecessors. The website www.recovery.gov states: "This is your money. <span class="google-src-text">You have a right to know where it's going and how it's being spent.</span> <span class="google-src-text">Learn what steps we're taking to ensure you can track our progress every step of the way.” </span>There should be:" This is newly printed money. <span class="google-src-text">You have the right to condemn this government for monetary fraud.</span> Learn what steps we're taking to make sure you'll never find out. <span class="google-src-text">And you’ll see we’ve been fooling you all the way.”</span> <o:p></o:p></span></p> <p class="MsoNormal" style="text-align: justify;"><span style="" lang="EN-US">Obama thus already brings no change in the economic field. He is monetizing the debt of the U.S. on the backs of the American public, and leaves them with nothing but “change”. That is: in the monetary meaning of the word: “keep the change”. We’ll spend the rest of your money.<br /><br /><span class="google-src-text">Brecht Arnaert, <o:p></o:p></span></span></p> <p class="MsoNormal" style="text-align: justify;"><span class="google-src-text"><span style="" lang="EN-US">30/03/2009<o:p></o:p></span></span></p> <p class="MsoNormal" style="text-align: justify;"><span style="" lang="EN-US">This is the summary of larger essay on monetary policy, soon to be downloaded via <a href="http://www.smithsonsplace.eu/">www.smithsonsplace.eu</a><o:p></o:p></span></p> <!--EndFragment-->Brecht Arnaerthttp://www.blogger.com/profile/12524616803780713311noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-815847298687753658.post-38788948888288101782010-04-23T12:40:00.004+01:002010-04-23T12:53:10.588+01:00Over neushoorns en Westmalles. Ongenuanceerd schotschrift.<p style="text-align: justify;" class="MsoNormal"><span style="" lang="NL-BE">Vlaamse vrienden,</span></p><div style="text-align: justify;"> </div><p style="text-align: justify;" class="MsoNormal"><span lang="NL"><o:p> </o:p></span></p><div style="text-align: justify;"> </div><p style="text-align: justify;" class="MsoNormal"><span style="" lang="NL-BE">De gebeurtenissen van gisteren (22 april 2010) hebben een diepe indruk op mij nagelaten. Vanuit mijn functie als fractiemedewerker bij N-VA voor de Kamer van Volksvertegenwoordigers heb ik van zeer dichtbij de chaos, de onduidelijkheid, maar vooral de geestesgesteldheid van het gros van onze Vlaamse politici mogen meemaken. En daarmee is het triest, intriest gesteld.</span><br /></p><div style="text-align: justify;"> </div><p style="text-align: justify;" class="MsoNormal">Het probleem Brussel-Halle-Vilvoorde, dat in essentie op 1 september 1963 ontstond, is nu 47 jaar oud en zal dus op 1 september zijn 48’ste “verjaardag” mogen vieren. Dat probleem is – ten overvloede, nogmaals, men zou vergeten waarover het eigenlijk gaat – dat de kieskringen overal in België aangepast zijn aan de provinciale grenzen, behalve in het kiesarrondissement Brussel-Halle-Vilvoorde, dat nog altijd één en ondeelbaar is.</p><div style="text-align: justify;"> </div><p style="text-align: justify;" class="MsoNormal"><span style="" lang="NL-BE">Op 26 mei 2003 velde het Arbitragehof (de voorloper van ons huidige Grondwettelijk Hof) een arrest waarin duidelijk bleek dat de huidige kiesregeling ongrondwettelijk was. Het probleem is veelvoudig. Niet enkel worden Vlamingen politiek gediscrimineerd wanneer zij op een lijst willen gaan staan – zij moeten het, in tegenstelling tot de kandidaten die bijvoorbeeld opkomen in Leuven opnemen tegen politici van het Brussels Gewest –, het is vooral ook een symbolisch probleem: sinds 1970 is in de grondwet vastgelegd dat dit land uit vier taalgebieden bestaat. Dat hebben de Franstaligen nooit willen aanvaarden: “la Belgique sera latine, ou ne sera pas.” Dat is nog steeds hun motivatie, geloof het of niet.</span></p><div style="text-align: justify;"> </div><p style="text-align: justify;" class="MsoNormal"><span style="" lang="NL-BE">Op 7 november 2007, na jarenlange discussie over allerlei mogelijkheden en ontsnappingsroutes, werd het splitsingsvoorstel dan goedgekeurd in de Commissie Binnenlandse Zaken met een Vlaamse meerderheid (uitgezonderd Groen! politica Tine Vanderstraeten, die zich onthield) tegen een Franstalige minderheid. Voor het eerst in de Belgische geschiedenis hebben de Vlamingen zo duidelijk gebruik gemaakt van hun democratische meerderheid. Het was ongezien, en het is toen dat ik besloot partijpolitiek actief te worden voor N-VA.</span></p><div style="text-align: justify;"> </div><p style="text-align: justify;" class="MsoNormal"><span style="" lang="NL-BE">De gebeurtenissen sindsdien hebben mijn overtuiging dat Vlaanderen uit België moet trekken, alleen maar gesterkt. Niet vanuit een soort etno-culturele motivatie, niet vanuit een verstard Vlaams-nationalisme, maar vanuit de simpele vaststelling dat België geen democratisch land is, nooit geweest is, en nooit kan zijn. Willen de Vlamingen hun democratische rechten laten gelden, dan kan dat nooit binnen België, getuige de gebeurtenissen van gisteren. Volgt u even mee.</span></p><div style="text-align: justify;"> </div><p style="text-align: justify;" class="MsoNormal"><span style="" lang="NL-BE">Omstreeks kwart voor twaalf geeft Alexander De Croo, voorzitter van Open VLD een persconferentie waarin hij het vertrouwen in de regering opzegt. Om kwart na één gaat Leterme het ontslag van zijn regering aanbieden bij de Koning. De zitting van de van de Kamer , die normaal om 14u15 moet beginnen, wordt even uitgesteld. Om half drie laat de Koning weten dat hij het ontslag van de regering in beraad houdt, en ontbiedt hij Kamervoorzitter Patrick Dewael. Om half vijf zitten de fractievoorzitters samen om te beslissen wat er moet gebeuren. Om vijf uur meldt Kamervoorzitter Patrick Dewael dat er geen plenaire vergadering komt.</span></p><div style="text-align: justify;"> </div><p style="text-align: justify;" class="MsoNormal"><span style="" lang="NL-BE">Naar mijn gevoel is dit niets meer en niets minder dan een overname van de macht van het parlement door de Regering, mét medewerking van het parlement. Patrick Dewael, lid van de partij die net uit de regering is gestapt, wordt naar de Koning geroepen net op het moment dat hij de Kamer zou moeten voorzitten. Gedwee rept hij zich echter naar de Koning.</span></p><div style="text-align: justify;"> </div><p style="text-align: justify;" class="MsoNormal"><span style="" lang="NL-BE">De Koning zelf heeft hier echter weinig in te brokken. Art 106 van de Grondwet stelt dat de koning politiek onverantwoordelijk is, en dat zijn handelen telkens moet gedekt worden door een regeringslid. Is het dus Leterme zelf die zijn ontslag in beraad houdt? Is het Leterme die Dewael laat ontbieden, zodat de plenaire zitting niet meer kan doorgaan?</span></p><div style="text-align: justify;"> </div><p style="text-align: justify;" class="MsoNormal"><span style="" lang="NL-BE">Ik denk van wel. De bedoeling van dit alles is duidelijk: het momentum van de crisis breken, uitstellen, vertragen, tot het weer over is. Dan gaan we terug naar de orde van de dag. De democratie mag dus tot besluiten komen, zolang maar niet geraakt wordt aan de essentie van België: “In dit land regeert de minderheid jongens en meisjes, en zo lang jullie aan dat principe niet raken, mogen jullie spelen in de democratische zandbak.” Van zodra de Vlamingen echter, volstrekt democratisch gelegitimeerd, hun rechten willen opeisen, is er crisis.</span></p><div style="text-align: justify;"> </div><p style="text-align: justify;" class="MsoNormal"><span style="" lang="NL-BE">Ik zeg u dat wij in een totalitaire staat leven. Ik heb daar verschillende aanwijzingen voor. Laat ons beginnen met het democratisch proces zelf. De Vlamingen hebben 88 zetels in de Kamer, de Franstaligen 62. Dat betekent, dat indien de Vlamingen dat zouden willen, zij elk wetsvoorstel eenzijdig zouden kunnen doordrukken.</span></p><div style="text-align: justify;"> </div><p style="text-align: justify;" class="MsoNormal"><span style="" lang="NL-BE">Dat heb je nou eenmaal in een land dat fundamenteel maar uit twee delen bestaat: de grootste groep heeft het voor het zeggen. Daarom werken tweeledige landen ook niet: als in de VS één staat iets anders wil dan de 49 andere, dan is 2 % van het land het oneens met de rest van het land. In België is dat meteen 50 %, wat maakt dat elke beslissing die één groep wil nemen, het land meteen destabiliseert. België is dus inherent instabiel, niet door slechte politici, “mensen die elkaar niet meer kennen” en meer van die zever, maar institutioneel, structureel.</span></p><div style="text-align: justify;"> </div><p style="text-align: justify;" class="MsoNormal"><span style="" lang="NL-BE">De vraag is of een land dat inherent instabiel is, het wel waard is om verder te zetten? Hoeveel energie wordt niet besteed aan het in de lucht houden van deze staat om de staat zelf? Niet om het welzijn van beide Vlamingen en Walen – we verarmen collectief – maar om het welzijn van zij die vinden dat België kost wat kost – letterlijk – moet blijven bestaan. België om België, als doel op zich. Als daar nu en dan eens de democratie voor moet genegeerd worden, dan is dat een kleine prijs die moet betaald worden.</span></p><div style="text-align: justify;"> </div><p style="text-align: justify;" class="MsoNormal"><span style="" lang="NL-BE">En die democratie wordt constant genegeerd. Neem nu de belangenconflicten. Die zijn ingesteld om te verhinderen dat de meerderheid (de Vlamingen) “hun wil zouden opleggen” aan de minderheid. Welnu, dat is nou eenmaal democratie. Ook in het Vlaams Parlement legt de meerderheid van het moment “zijn wil op” aan de minderheid. Of dacht u dat de Franstaligen, ver voor de federalisering, en ver voor de democratisering – tot 1893 gold hier het cijnskiesrecht – “hun wil” niet opgelegd hebben aan de Vlamingen, ons proberen te verfransen hebben? Wij willen niet eens dat, wij willen dat Vlamingen in de rand rond Brussel gelijke rechten krijgen bij verkiezingen als de Franstaligen. Maar dat kan niet, omdat dat een belangenconflict is.</span></p><div style="text-align: justify;"> </div><p style="text-align: justify;" class="MsoNormal"><span style="" lang="NL-BE">Welnu, democratie is nu eenmaal het geciviliseerd schenden van elkaars belangen. Zolang dat gebeurt binnen het kader dat gewaarborgd door de rechtsstaat – de bescherming van individuele rechten – is dat ook geen enkel probleem. Maar enkel omdat de Franstaligen nu toevallig in die minderheid zijn, is dat wel een probleem. En tot er een betere manier gevonden wordt om de polis te organiseren, is dit het systeem.<br /> </span></p><div style="text-align: justify;"> </div><p style="text-align: justify;" class="MsoNormal"><span style="" lang="NL-BE">Maar België kan niet tegen democratie. Bemerk dat België enkel functioneert wanneer de Vlamingen NIET opkomen voor hun rechten. Als ze dat wel doen, dan staat er een hele batterij procedures klaar om hen de mond te snoeren. De Vlamingen zijn zelfs zo gedwee om deze hoogst ondemocratische procedures te volgen, en dan nog worden die misbruikt. Nog eens de belangenconflicten.</span></p><div style="text-align: justify;"> </div><p style="text-align: justify;" class="MsoNormal"><span style="" lang="NL-BE">Op 8 november 2007, de dag na de goedkeuring van het wetsvoorstel tot splitsing in de Kamercommissie Binnenlandse Zaken, dient de Franse Gemeenschap een eerste belangenconflict in. Nu moet u weten dat een belangenconflict 120 dagen duurt en uit drie fases bestaat: het dossier verhuist eerst 60 dagen naar een Overlegcomité, daarna 30 dagen naar de Senaat, en daarna terug 30 dagen naar het Overlegcomité, die het dan terugstuurt naar De Kamer.</span></p><div style="text-align: justify;"> </div><p style="text-align: justify;" class="MsoNormal"><span style="" lang="NL-BE">Het is duidelijk dat deze procedure op zich al hoogst ondemocratisch is. Het Overlegcomité bijvoorbeeld, is ten eerste al paritair samengesteld en overlegt bij consensus. Pariteit maakt abstractie van minderheden en meerderheden, beide taalgroepen komen daar in gelijke verhouding tegenover elkaar te staan. Totalitair feit nummer één: democratie telt niet, gedwongen gelijkheid wel.</span></p><div style="text-align: justify;"> </div><p style="text-align: justify;" class="MsoNormal"><span style="" lang="NL-BE">Bovendien, doordat men “bij consensus” beslist, volstaat het dat één Franstalige niet akkoord gaat om alles te blokkeren. De Vlamingen weten heel goed, dat het einde van een mislukt overleg in het Overlegcomité ook het einde betekent van de regering. Het is dus kiezen of delen: ofwel zet je door en heb je geen regering meer, ofwel geef je toe en slik je je eisen in. Totalitair feit nummer twee: regeren bij concensus is regeren bij veto van de minderheid.<br /></span></p><div style="text-align: justify;"> </div><p style="text-align: justify;" class="MsoNormal"><span style="" lang="NL-BE">Dit zijn dan wel totalitaire praktijken, maar doordat ze zo obscuur en hoogpolitiek zijn, zijn ze niet heel erg zichtbaar voor de bevolking. De meeste mensen snappen niet eens waar het over gaat, en onze Vlaamse journalistiek is nu ook niet bepaald om over naar huis te schrijven. Dat passeert wel; erger is het gesteld met totalitair feit nummer drie: de totale som aan procedures kan langer duren dan een legislatuur.</span></p><div style="text-align: justify;"> </div><p style="text-align: justify;" class="MsoNormal"><span style="" lang="NL-BE">Check it. </span><span lang="NL">Het eerste belangenconflict, ingesteld door de Franse Gemeenschap op 8 november <b style="">2007</b> duurde 156 dagen. Het tweede, ingesteld door de Franse Gemeenschapscommissie van het Brussels Hoofdstedelijk Gewest op 9 mei <b style="">2008</b>, duurde maar liefst 253 dagen. Het derde, ingesteld door Waals Gewest op 14 januari <b style="">2009</b> duurde zelfs 269 dagen! Dat is meer dan drie kwart jaar! Ondertussen loopt het vierde belangenconflict, ingesteld op 27 oktober 2009 door de Duitstalige Gemeenschap. Het wordt voorzien af te lopen op volgende week donderdag 28 april en zal dan 182 dagen geduurd hebben. Als het dan al zal aflopen. Men vindt wel een kunstgreep om het te verlengen.</span></p><div style="text-align: justify;"> </div><p style="text-align: justify;" class="MsoNormal"><span lang="NL">Met deze procedures is dus van alles mis.</span></p><div style="text-align: justify;"> </div><p style="text-align: justify;" class="MsoNormal"><span lang="NL">Ten eerste wordt de procedure oneigenlijk gebruikt. In totaal kan men vijf keer een belangenconflict ingeroepen over hetzelfde dossier, wat volgens gelijk welke rechtsnorm een oneigenlijk gebruik is van de procedure, vergelijkbaar met een “tergend geding” in de burgerlijke rechtspraak. Zelfs al zouden alle vijf de wetgevende vergaderingen geschonden belangen hebben bij dit conflict – wat niet zo is – dan nog zouden zij hun belangenconflicten moeten samenvoegen in één geding. Vijf keer over hetzelfde een procedure houden, het is een lachertje.</span></p><div style="text-align: justify;"> </div><p style="text-align: justify;" class="MsoNormal"><span lang="NL">Ten tweede wordt er duidelijk een loopje genomen met de termijn, die normaal 120 dagen moeten duren. Men telt er bijvoorbeeld de recessen niet bij, men talmt met het akte nemen van de beslissing van een orgaan. Zo schortte men bijvoorbeeld het laatste belangenconflict met twee weken op omwille van de paasvakantie. En bij het tweede belangenconflict nam De Kamer nam pas akte van de beslissing op 4 juni 2008, terwijl het al op 9 mei 2008 al ingesteld werd. Tal van andere kleine redentjes zorgen ervoor dat de tijd – onwettelijk as hell – gerokken wordt.</span></p><div style="text-align: justify;"> </div><p style="text-align: justify;" class="MsoNormal"><span lang="NL">Ten derde worden de Vlaams Parlementsleden gediscrimineerd. Zo kunnen leden van het Waals Gewestsparlement, die ook lid zijn van het Franse Gemeenschapsparlement twee keer stemmen om een belangenconflict in te dienen, wat hun Vlaamse collega’s niet kunnen.<br /></span></p><div style="text-align: justify;"> </div><p style="text-align: justify;" class="MsoNormal"><span lang="NL">Ten vierde wordt de procedure buiten elke proportie gebruikt. Zo is eigenlijk enkel de Franse Gemeenschap belanghebbende, want het is enkel zij die in haar belangen geschaad zal worden door de splitsing van BHV. Het Waals Parlement wordt als dusdanig niet geschaad door deze regeling, want het gaat over een splitsing van een kiesarrondissement dat niet eens in Wallonië ligt. Het Duitstalig Parlement wordt nog minder geschonden. En toch kan het, terwijl het ruwweg 70 000 mensen vertegenwoordigt, de wil van meer dan 6 000 000 Vlamingen platleggen.</span></p><div style="text-align: justify;"> </div><p style="text-align: justify;" class="MsoNormal"><span lang="NL">Het zou lachwekkend zijn, moest het niet gaan over zo’n ernstige zaken als democratie. Het is werkelijk een tragikomische slapstick: zelfs de procedures, die in hun aard alleen al door en door ondemocratisch zijn, worden niet correct toegepast. Wie houden we eigenlijk nog voor de gek? Dit land is geen democratie, maar een dictatuur van de minderheid!</span></p><div style="text-align: justify;"> </div><p style="text-align: justify;" class="MsoNormal"><span lang="NL">Dat valt te bewijzen. De gemiddelde duur van een belangenconflict is 215 dagen. Die duur steeg steeds maar, van 156 dagen (over tijd), tot 253 dagen (zwaar over tijd), tot 269 dagen (zeer zwaar over tijd) tot nu het laatste, 185 dagen (minder, maar nog steeds over tijd). Er kan nu nog een vijfde belangenconflict ingeroepen worden door het Brussels Parlement, en indien dat het wat beter doet dan het gemiddelde, is het mogelijk dat een nieuw record van +269 dagen gevestigd wordt.</span></p><div style="text-align: justify;"> </div><p style="text-align: justify;" class="MsoNormal"><span lang="NL">Welnu, als we berekenen dat een legislatuur vier jaar of 1460 dagen duurt, en als we dat delen door vijf mogelijke belangenconflicten, dan volstaan 293 dagen per belangenconflict om de hele legislatuur te overbruggen. Op dat moment, wanneer de samengestelde tijd van al die procedures langer worden dan de legislatuur zelf, leven we de facto in een totalitair regime. Ik zeg u dat we daar nu al in leven, maar dat men om redenen van omzichtigheid dit liever niet te expliciet maakt. Enkel als het echt nodig is, zoals gisteren, dan grijpt de deux ex machina wel in. Zeker is dat de democratie hier nooit mag werken.</span></p><div style="text-align: justify;"> </div><p style="text-align: justify;" class="MsoNormal"><span lang="NL">Dit alles is al heel erg, maar nog niet het ergste. Het is eigenlijk daarover dat ik het met u wou hebben, maar ik gebruik altijd te veel woorden. Het ergste is dat de Vlaamse politici dit lijdzaam ondergaan, dat zij geen ruggegraat hebben, dat zij de wensen van hun eigen kiezers negeren om een land te redden hun eigen belangen constant schaadt. Observeer de psychologie van onze politici.</span></p><div style="text-align: justify;"> </div><p style="text-align: justify;" class="MsoNormal"><span lang="NL">Toen het eerste belangenconflict afliep op 8 mei 2008, ontstond een surrealistische crisis, waarbij de Vlamingen van de meerderheid, en Yves Leterme op kop “smeekte” – stel u voor!!! – om een nieuw belangenconflict in te roepen. Ze waren bang dat de regering zou vallen. Een regering die volledig gedomineerd wordt door Franstaligen nota bene! Het is alsof de slaaf aan zijn meester zou vragen: “Laat me alsjeblief niet vrij.”</span></p><div style="text-align: justify;"> </div><p style="text-align: justify;" class="MsoNormal"><span lang="NL">Ook toen het tweede belangenconflict afliep, dat van de Franse Gemeenschapscommissie was er een “crisette”, maar “gelukkig” – ziet u de perversie in waarmee we bezig zijn – diende ook het Waalse Gewest op 14 januari 2009 een nieuw belangenconflict in.<br /></span></p><div style="text-align: justify;"> </div><p style="text-align: justify;" class="MsoNormal"><span lang="NL">De derde keer was men er al psychologisch aan gewoon geraakt. Toen het belangenconflict van het Waals Gewest afliep werd er niet veel kabaal meer gemaakt toen het Parlement van de Duitstalige Gemeenschap het vierde belangenconflict inriep, zelfs al was dit het meest flagrante misbruik van de procedure die we tot dan toe gezien hadden. Enkel de lokale burgemeesters van Vlaams-Brabant schreven nog een brief naar Karl-Heinz Lambertz en dat was dat. Van de partijtoppen uit werd niets meer vernomen, of het moest windowdressing geweest zijn.</span></p><div style="text-align: justify;"> </div><p style="text-align: justify;" class="MsoNormal"><span lang="NL">Deze schizofrenie, die altijd latent aanwezig was in deze regering – de eerste regering ooit die zelfs geen meerderheid van de zetels aan Vlaamse kant heeft ! We zijn de schaamte allang voorbij! – werd nu gisteren expliciet. Voorzitter De Croo van Open VLD schraapte al zijn moed bijeen en verkondigde dat Open VLD uit de regering stapt. Zeker niet om BHV op te lossen – de enige rechtvaardige oplossing is de eenzijdige splitsing, wij moeten onze rechten niet afkopen, maar afdwingen - maar om platte, electorale redenen: het was nu of nooit.</span></p><div style="text-align: justify;"> </div><p style="text-align: justify;" class="MsoNormal"><span lang="NL">Immers, binnen twee maanden komt het Europees voorzitterschap eraan en dat betekent voor CD&V een grote bonus: zij leveren de premier, de minister van Buitenlandse Zaken en de minister van Defensie. Die krijgen gegarandeerd 6 maanden aan een stuk mediagenieke exposure. Op dat elan kan dan minstens nog twee à drie maanden in 2011 doorgegaan worden. Op die manier komt CD&V in pole position voor de verkiezingen van juni 2011. Open VLD zou geen verhaal hebben tegen dit overwicht, en daarom, niet omwille van BHV stappen zij uit deze regering.</span></p><div style="text-align: justify;"> </div><p style="text-align: justify;" class="MsoNormal"><span lang="NL">Open VLD heeft nooit ten gronde begrepen waarover dit dossier gaat. Het was Verhofstadt – een Europees-nationalist – die in 2005 bijna had toegelaten dat de Franse Gemeenschap van Brussel decretale bevoegdheden kreeg in het Vlaams Gewest. Vanuit Brussel (dat op zich ook al zwaar gefinancierd wordt met Vlaams geld – Beliris) zouden de Franstaligen dan Franse scholen kunnen inrichten in de rand. Om maar één ding te noemen.</span></p><div style="text-align: justify;"> </div><p style="text-align: justify;" class="MsoNormal"><span lang="NL">Voor Open VLD is BHV werkelijk maar agendapunt 178. Lastig, maar niet belangrijk. In de partijgremia, die beheerst worden door dandy figuren die zich graag wereldburger noemen – Wat is dat een wereldburger? Is die dan nergens geboren? Heeft ie geen roots? – begrijpen ze niet dat verfransing ook een problematiek van sociale verdringing is. Niet via een vrije markt, maar via geplande verfransing vanuit Brussel, ondersteund door de lokale Franstalige mandatarissen. Terwijl flaminganten zien hoe de lokale Vlaamse bevolking verdrongen wordt en het Vlaams territorium gepland ingenomen wordt, zij zien enkel vrije transacties tussen individuen.</span></p><div style="text-align: justify;"> </div><p style="text-align: justify;" class="MsoNormal"><span lang="NL">Moest Open VLD het werkelijk menen met BHV en met V in hun naam in het algemeen, dan waren ze zelfs nooit aan de onderhandelingstafel gekomen. Welke zichzelf respecterende Vlaming onderhandelt over het grondgebied van zijn Gewest? Welke zichzelf respecterende liberaal onderhandelt over de individuele burgerlijke politieke en rechten van de burgers? Welke zichzelf respecterende democraat onderhandelt over herstellen van een ongrondwettelijkheid?</span></p><div style="text-align: justify;"> </div><p style="text-align: justify;" class="MsoNormal"><span lang="NL">Het antwoord: enkel politici die niet liberaal zijn, geen enkele Vlaamse reflex hebben en die niet geloven in democratie. De top van de Open VLD is noch Vlaams, noch liberaal, noch democratisch ingesteld. Open ja, dat wel. Open dat die zijn. Oeh! Open geesten. Niet te geloven. Ik ben maar een bekrompen nationalist ziet u. Ik kijk naar hen op. Open? Mijn voeten. Zo open als een O, dat zijn ze! U ziet, ik maak me druk.</span></p><div style="text-align: justify;"> </div><p style="text-align: justify;" class="MsoNormal"><span lang="NL">Een bewijs van hoe open men in die partij is, is de totale slachtoffering van de jongere generatie op het altaar van het Belgisch staatsbehoud. De Croo, die ’s morgens een moedige stelling innam – een einde maken aan dit zottekesspel – wordt halverwege de middag al afgeremd door Guy Vanhengel die even laat uitschijnen dat ie niet akkoord was met de uitstap uit de regering, en vervolgens om vijf uur vakkundig afgemaakt door Patrick Dewael die aan de Conferentie van Fractievoorzitters meedeelt dat er heden ten dage geen plenaire zitting zal zijn.</span></p><div style="text-align: justify;"> </div><p style="text-align: justify;" class="MsoNormal"><span lang="NL">Het is de tweede keer al dat een democratische bijeenkomst van het parlement door de particratie tegengehouden wordt. Vergis u niet, het is niet zo dat Dewael beaat de richtlijnen van de Koning volgt. De Koning houdt het ontslag van Leterme in beraad, wat betekent dat er nog een regering is en wat betekent dat zijn handelen nog gedekt wordt door de regering, lees: Leterme.<br /></span></p><div style="text-align: justify;"> </div><p style="text-align: justify;" class="MsoNormal"><span lang="NL">Het is dus Leterme die beslist dat het parlement niet samenkomt, mét medeweten van Dewael. Het is me trouwens niet duidelijk of Leterme al vertrokken was uit het paleis toen Dewael daar arriveerde. Misschien is daar de verhouding CD&V – Open VLD opnieuw gekalibreerd. Daar lijkt het toch op, want Open VLD die net zelf uit de regering is gestapt, verhindert ter wille van de nog zittende regering – die een krappe meerderheid van 76 zetels heeft – dat het parlement bijeenkomt. Louis XIV is er niets tegen.</span></p><div style="text-align: justify;"> </div><p style="text-align: justify;" class="MsoNormal"><span lang="NL">De Croo wordt dus teruggefloten door de éminence grise van zijn eigen partij, wat niet meer en niet minder dan een bedekt affront is voor de jonge voorzitter. In het actualiteitsprogramma Phara, diezelfde avond omstreeks 23u00 maakt De Croo terug een opening om aan tafel te gaan zitten “onder strikte voorwaarden”. De opstand der lilliputters is neergeslagen, zijn geloofwaardigheid is gebroken, de recuperatie kan beginnen.</span></p><div style="text-align: justify;"> </div><p style="text-align: justify;" class="MsoNormal"><span lang="NL">Enkel een doorwinterde, oude, cynische politicus die allang zelf het geloof in rechtvaardigheid opgegeven heeft kan zo’n schizofrenie aan. Voor zo’n jonge mens als ik is het demotiverend als de pest. Waarom zouden jongeren nog moeten geloven in politiek, als wat een meerderheid wil blijkbaar toch niet van tel is?</span></p><div style="text-align: justify;"> </div><p style="text-align: justify;" class="MsoNormal"><span lang="NL">Ondertussen lees ik in de Vlaamse kranten dat deze politieke generatie failliet is. Waaaaat? Nee godverdomme, de oude politieke generatie – die deze miserie keer op keer laat aanslepen – is politiek failliet. Het enige dat bij de jongere generatie te merken valt is dat ze hun krediet razendsnel verspelen door niet op te treden tegen die oude politieke cultuur van belgicisme die in hun partijen nog steeds de plak zwaait. Zij zullen inderdaad binnen de kortste keren bankroet zijn als zij, net als hun voorgangers, onrechtvaardigheid blijven gedogen.</span></p><div style="text-align: justify;"> </div><p style="text-align: justify;" class="MsoNormal"><span lang="NL">De Vlaamse media dan is oer-oer-oer-schuldig aan het toelaten van intellectuele oneerlijkheid. Ik zie een Carl Devos tijdens Villa Politica zeggen dat een splitsing zonder onderhandelingen sowieso nooit mogelijk is. Ik hoor Dave Sinardet op de radio de crisis relativeren door een ander arrest erbij te sleuren die niets, maar dan ook niets met de zaak te maken heeft. Ik zie Peter–hebt u mijn laatste armanipak al gezien?-Vandermeersch triomfantelijk vertellen dat dit in geen enkel ander land kan, behalve België, alsof dat een verdienste is.</span></p><div style="text-align: justify;"> </div><p style="text-align: justify;" class="MsoNormal"><span lang="NL">Ik hoor journalisten de vele kwade reacties op krantensites en nieuwsblogs relativeren, minimaliseren, ridiculiseren. Ik zie academici de revue passeren om te zeggen dat de mensen niet wakker liggen van dit probleem. Dat klopt. Maar dan wel omdat het net zij zijn die de desinformatie verspreiden. Tot nog toe heb ik geen enkele van die mediagenieke professoren een democratische analyse horen maken, enkel een juridische. Als een meerderheid een simpel wetsvoorstel niet gestemd krijgt, is er dan niet iets fundamenteel mis met het land? Nee hoor, dit is Belgisch federalisme weet u, en hier gaat dat anders. We hebben er zelfs een vak aan gewijd aan de Gentse Universiteit. Zoooooo uniek is ons model. Maar over democratie? GEEN WOORD.</span></p><div style="text-align: justify;"> </div><p style="text-align: justify;" class="MsoNormal"><span lang="NL">Ze werken gewillig mee aan het Belgisch status quo, dat onbegrijpelijk is in zijn natuur. Er zijn ongeveer tien mensen die de Bijzondere Financieringswet kunnen uitleggen, ongeveer duizend die van naaldje tot draadje weten hoe de Belgische staatsstructuur in elkaar zit – hoorde u al ooit van de Verenigde Vergadering van de Gemeenschappelijke Gemeenschapscommissie? Ze bestaat! – en sinds kort ongeveer tienduizend mensen die onlangs zijn te weten gekomen dat er zoiets bestaat als een minister-president van de Duitstalige Gemeenschap. Karl-Heinz Tomatoketchup Lambertz.</span></p><div style="text-align: justify;"> </div><p style="text-align: justify;" class="MsoNormal"><span lang="NL">Maar daarbuiten? The great void. Doodse stilte. Hier en daar een journalist die zich waagt aan een stukje over onze instellingen. De mensen liggen er inderdaad niet wakker van. Niet omdat het hen niet interesseert, maar wel omdat ze het niet begrijpen en het opgeven. Daar rekent men inderdaad op: dat mensen er zo weinig mogelijk van begrijpen, dat ze afhaken, dat ze teruggaan naar hun dagelijkse leven, strijdend voor hun bestaan onder de hoogste belastingen van Europa. Niet te veel vragen stellen: DOE STILLE VOORT.</span></p><div style="text-align: justify;"> </div><p style="text-align: justify;" class="MsoNormal"><span lang="NL">Ik doe niet stille voort. Ik doe luid voort. Ik moet denken aan het toneelstuk Les Rhinoceros van Eugène Ionesco. Gradueel veranderen we allemaal in neushoorns, en steeds minder mensen zien de waarheid: nooit of te nimmer zullen de Vlamingen in dit land recht gedaan worden. Ik zal dus niet rusten voor er op mijn paspoort staat: “Brecht Arnaert, burger van de Republiek Vlaanderen”.<br /></span></p><div style="text-align: justify;"> </div><p style="text-align: justify;" class="MsoNormal"><span lang="NL">HAY TAY PAY! LEVE DE VLAAMSE GAAI! En dan nu een Westmalle Tripel.</span></p><div style="text-align: justify;"> </div><p style="text-align: justify;" class="MsoNormal"><span lang="NL"><o:p> </o:p></span></p><div style="text-align: justify;"> <!--EndFragment--> </div>Brecht Arnaerthttp://www.blogger.com/profile/12524616803780713311noreply@blogger.com3tag:blogger.com,1999:blog-815847298687753658.post-8421861420463118592010-04-20T17:49:00.003+01:002010-04-20T17:55:55.957+01:00De onmogelijkheid van de optie-Crols<div style="text-align: justify;"><a onblur="try {parent.deselectBloggerImageGracefully();} catch(e) {}" href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjsnu7zoax3pqmI2smDrRSUC2DPS3rDNHOIt3kIakGZh2oi_Aha5-xvXgoOiW5TkMfVyyhzhhZUhuT8OKG5mHGIGuO2W_TJeEmOhCzMkat-_lA2IV2cZEir-jE3jomzJ7bdPQW9lKO5ECk/s1600/maingain"><img style="float: left; margin: 0pt 10px 10px 0pt; cursor: pointer; width: 171px; height: 256px;" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjsnu7zoax3pqmI2smDrRSUC2DPS3rDNHOIt3kIakGZh2oi_Aha5-xvXgoOiW5TkMfVyyhzhhZUhuT8OKG5mHGIGuO2W_TJeEmOhCzMkat-_lA2IV2cZEir-jE3jomzJ7bdPQW9lKO5ECk/s320/maingain" alt="" id="BLOGGER_PHOTO_ID_5462263387858495474" border="0" /></a><b style=""><span lang="NL-BE">Lezing gegeven op de SFL-trefdag, 26 september 2009 – Brecht Arnaert<o:p></o:p></span></b> </div><p style="text-align: justify;" class="MsoNormal"><span lang="NL-BE">Op zondag 23 augustus 2009 riep Frans Crols tijdens een toespraak op de Ijzerwake op om Brussel niet langer de onafhankelijkheid van Vlaanderen te laten hypothekeren. Het was de eerste keer dat zo overtuigend de slogan “Vlaanderen laat Brussel niet los” werd gecounterd, en moet ons allen aan het denken zetten over onze argumenten om Vlaanderen onafhankelijk te laten worden mét Brussel erbij. Crols is niet onze tegenstander, hij is onze bondgenoot in het revitaliseren van een debat dat veel te lang niet gevoerd is.</span></p><div style="text-align: justify;"> </div><p style="text-align: justify;" class="MsoNormal"><span lang="NL-BE">De redenering van Crols is de volgende. In de Vlaamse Beweging is het heersende discours dat we eerst het Brussel-probleem moeten oplossen voor we onafhankelijk kunnen worden. Crols stelt net het omgekeerde: net doordat we zo vasthouden aan Brussel, vertragen we onze koers naar onafhankelijkheid. Net omdat de Franstaligen weten dat we alles zullen doen om Brussel te behouden, dwingen ze ons keer op keer om deals te aanvaarden die we eigenlijk niet willen, en slagen ze erin om de verdere emancipatie van Vlaanderen te beknotten.</span></p><div style="text-align: justify;"> </div><p style="text-align: justify;" class="MsoNormal"><span lang="NL-BE">Maar wat, aldus Crols, als we nu gewoon dat discours omdraaien? Wat als we nu resoluut kiezen om onze eigen weg te gaan, zonder Brussel? Dan hebben de Franstaligen geen hefboom meer om ons tot toegevingen te dwingen. Dan kunnen we dingen doen die we al lang wilden. Bijvoorbeeld een verlaging van de belastingen die nu torenhoog liggen, en de uitbouw van een eigen sociale zekerheid volgens Vlaamse inzichten.</span></p><div style="text-align: justify;"> </div><p style="text-align: justify;" class="MsoNormal"><span lang="NL-BE">Meer nog, deze strategie zou ons zelfs een grotere invloed kunnen geven op Brussel dan we nu al hebben. Stel dat de Vlaamse Regering beslist om de vennootschapsbelasting te laten zakken tot een historisch laag peil van bijvoorbeeld 15 %? Hoeveel bedrijven met hoofdzetel in Brussel, zouden dan niet verhuizen naar Vlaanderen? En wat als de burgers van de Republiek(?) Koninkrijk(?) Brussel de kans zouden krijgen om in te tekenen op een nieuwe en performante Vlaamse sociale zekerheid, ja zelfs de Vlaamse nationaliteit zouden kunnen aanvragen en dan als expats in Brussel leven? </span></p><div style="text-align: justify;"> </div><p style="text-align: justify;" class="MsoNormal"><span lang="NL-BE">In dat scenario zou Vlaanderen zowel op economisch vlak (bedrijfsleven) als op sociaal vlak (sociale zekerheid) een grotere invloed kunnen uitoefenen dan nu het geval is. Het zou zeker Brussel concurrentieel kunnen overtroeven, ervoor zorgen dat Brussel, noch op economisch vlak, noch op sociaal vlak kan concurreren met Vlaanderen. Terwijl de Brusselse Franstaligen via hun collega’s in het federaal parlement (met zijn bekende blokkeringsmechanismen) nu nog onze onnatuurlijk sterkeren zijn, zou in het scenario-Crols Vlaanderen voor het eerst de sterkste zijn in de Vla-Bru-verhouding.</span></p><div style="text-align: justify;"> </div><p style="text-align: justify;" class="MsoNormal"><span lang="NL-BE">Tot zover het standpunt-Crols. Vlaanderen zou dus op termijn kunnen zorgen voor een feitelijke afhankelijkheid van Brussel, wat zich vroeg of laat moet omzetten in een politieke afhankelijkheid, waarvan de meest uitgesproken vorm is dat het uiteindelijk toetreedt tot de Republiek Vlaanderen. En wel door de kleine poort, op onze voorwaarden. Het lijkt een droomscenario.</span><br /></p><div style="text-align: justify;"><span lang="NL-BE"><o:p></o:p></span> </div><p style="text-align: justify;" class="MsoNormal"><span lang="NL-BE">Maar Crols vergeet iets. Territorialiteit. De dag dat Vlaanderen uit de Belgische constructie vertrekt en Brussel achterlaat wordt een nieuwe internationaalrechtelijke situatie gecreëerd, waarbij Brussel tenminste een fractie van een seconde een onafhankelijke staat wordt, met alle rechten van dien. Een Republiek Brussel behoort tot de mogelijkheden, maar evengoed een Koninkrijk Brussel, of een constructie Brussel-Wallonië, als die laatste republiek het grondgebied Brussel zou willen aanvaarden als het zich aandient. Wat de staatsvorm ook mag zijn, het is duidelijk dat Brussel enkel en alleen tot Vlaanderen (of Wallonië) zal toetreden als de Brusselaars dat zelf willen.</span></p><div style="text-align: justify;"> </div><p style="text-align: justify;" class="MsoNormal"><span lang="NL-BE">“Wat is het verschil dan met nu?”, kan men zich afvragen. Ook nu hoor je te pas en te onpas dat de Brusselaars zelf moeten beslissen of ze bij Vlaanderen willen komen in het geval van een eenzijdige Vlaamse onafhankelijkheids-verklaring. Niets is minder waar. Noch Vlaanderen, noch Brussel, noch Wallonië hebben tot op heden volledige constitutieve autonomie, dat wil zeggen, autonomie van onderen uit, autonomie die bekomen wordt als de optelsom van wat haar eigen burgers aan macht aan de deelstaat delegeren. De huidige constitutieve autonomie van de Vlaamse Gemeenschap, de Franse Gemeenschap en het Waals Gewest is slechts fragmentair, voor zover de indruk nodig is dat het autonoom beslissende delen zijn, maar het is slechts institutionele cosmetica. Volle constitutieve autonomie is niet het vertrekpunt voor de samenstelling van de federatie België.</span></p><div style="text-align: justify;"> </div><p style="text-align: justify;" class="MsoNormal"><span lang="NL-BE">Dat komt omdat België geen federale staat is, maar een unitaire staat met culturele én economische deconcentratie in aparte bestuursfiguren. Het onderscheid is belangrijk. Er bestaan veel definities over de term “federalisme”, maar zelden zijn die normatief: men stelt empirisch vast dat er een soort federerende beweging plaatsgevonden heeft, maar wat erachter zat, of welke richting die uitging, is blijkbaar niet van tel. In één adem noemt men de staatkundige beweging van staten die zich bij verdrag federeren in een groter verband en staten die uiteengegroeid zijn in deel-entiteiten die vooralsnog samen blijven, beide “federale” staten.</span></p><div style="text-align: justify;"> </div><p style="text-align: justify;" class="MsoNormal"><span lang="NL-BE">Ik ga daarmee niet akkoord. “Zich federeren” is afkomstig van het Latijnse werkwoord “foederare” wat zoveel betekent<span style=""> </span>als “zich verenigen bij verbond”. Een federatie vorm je dus vanuit de basis naar een groter geheel toe, niet omgekeerd. Natuurlijk moet wetenschap zo objectief mogelijk zijn, maar het valt toch wel op dat men, omwille van enkele uitzonderingen waaronder België, de definitie van federalisme zo breed wil opentrekken dat een unitaire staat met wat deconcentratie in aparte bestuursfiguren ook meteen onder de definitie van federalisme valt. </span></p><div style="text-align: justify;"> </div><p style="text-align: justify;" class="MsoNormal"><span lang="NL-BE">Mijn stelling is dus dat België geen federatie is. Hoe sterk ons idee van zelfstandigheid binnen het Belgisch verband ook moge zijn, wij hebben die zelfstandigheid niet ontleend aan een bottom-up beweging die een stuk van haar soevereiniteit afstaat aan een federaal niveau. Wij ontlenen die<span style=""> </span>zelfstandigheid aan een nog steeds unitair bestuursniveau dat de regionalistische tendenzen heeft willen accommoderen, maar nooit erkennen in zijn echte aard: die van aparte naties. We zijn dus geen Vlaamse proto-burgers, integendeel, we zijn lid van de Vlaamse Gemeenschap … van België.</span></p><div style="text-align: justify;"> </div><p style="text-align: justify;" class="MsoNormal"><span lang="NL-BE">Dat merk je aan tal van zaken. Zo zijn wetten, decreten en ordonnanties allemaal regelgeving die op gelijke hoogte met elkaar staat (mits enkele futuliteiten aangaande de ordonnanties). Bijgevolg vertrekt theoretisch elke regelgeving van het centrale niveau, dat een aantal functies van haar bestuur gedeconcentreerd heeft in eigen overlegorganen. En ook het befaamde verdragsrecht voor de gefedereerde entiteiten is in de praktijk ook Belgisch: in Europese ministerraden nemen Vlaamse ministers dan wel deel aan Raden die over Vlaamse bevoegdheden handelen, maar daarbij vertegenwoordigen zij niet Vlaanderen als legale, statelijke entiteit, maar de gehele Belgische overheid, hoe contradictorisch dat ook moge klinken.</span></p><div style="text-align: justify;"> </div><p style="text-align: justify;" class="MsoNormal"><span lang="NL-BE">Kijk het even na. Nemen we een duidelijk nationaal grondgebied en een duidelijke nationale identiteit als de twee belangrijkste kenmerken van een natie (een gezamenlijke geschiedenis laten we nu even achterwege, de problemen rond taal verzinken we in het begrip identiteit) dan vallen er binnen de Belgische constructie toch enkele interessante observaties te maken.</span></p><div style="text-align: justify;"> </div><p style="text-align: justify;" class="MsoNormal"><span lang="NL-BE">De Vlaamse Gemeenschap wordt gedefinieerd als die mensen boven de taalgrens die Nederlands spreken plus de mensen in het Brussels Hoofdstedelijk Gewest die zich wenden tot instellingen gesubsidieerd door de Vlaamse Gemeenschap. Zelfs al is dit moeilijk te traceren (je kunt dus echt geen koppen tellen in Brussel, de aanwezigheid van Vlamingen moet blijken uit onrechtstreekse tellingen van mensen die zich wenden tot Nederlandse voorzieningen), met wat goeie wil kun je je Vlaamse bevolkingsgroep definiëren. Maar het grondgebied van Vlaanderen is niet eengemaakt. Brussel ligt er midden in, maar heeft zich doorheen de federalisering als een apart grondgebied weten te handhaven. Daardoor is Vlaanderen tot op heden als natie ontmand, waardoor het niet uit België kan vertrekken.</span></p><div style="text-align: justify;"> </div><p style="text-align: justify;" class="MsoNormal"><span lang="NL-BE">In Wallonië heb je het omgekeerde fenomeen: daar is het grondgebied heel duidelijk, maar de identiteit dan weer niet. Walen worden samen in één structuur met Brusselse Franstaligen bestuurd, wat hen dikwijls verhindert een eigen politiek te voeren, los van Brussel. Merk bijvoorbeeld op dat het onderwijs in Wallonië zich niet Waals kan noemen, terwijl dat in Vlaanderen mutatis mutandis wel kan. Er is één onderwijsbeleid voor de Franstaligen in Brussel en de Walen, terwijl de problemen in beide Gewesten heel anders zijn. </span></p><div style="text-align: justify;"> </div><p style="text-align: justify;" class="MsoNormal"><span lang="NL-BE">Terwijl het Franstalig onderwijs in Brussel zwaar getroffen wordt door kwaliteitsverlies ten gevolge van een enorme migranteninstroom, is het Waalse onderwijspubliek helemaal anders van samenstelling. En toch kent Wallonië heel wat inmenging vanuit Brussel, hoewel de Brusselaars doorgaans weinig of geen uitstaans hebben met de problematieken van la Wallonie profonde. Ze hebben er ook geen kiezers en dus geen belangen. Hun politieke voedingsbodem is compleet anders. </span></p><div style="text-align: justify;"> </div><p style="text-align: justify;" class="MsoNormal"><span lang="NL-BE">Je hebt dus in globo Nederlandssprekende Belgen die in Vlaanderen wonen, Franssprekende Belgen die in Brussel wonen, Franssprekende Belgen die in Wallonië wonen, Nederlandssprekende Belgen die in Brussel wonen en ten slotte Duitssprekende Belgen die in Wallonië wonen. Maar allen zijn het Belgen. De voornaam kan veranderen, het genus is Belg. </span></p><div style="text-align: justify;"> </div><p style="text-align: justify;" class="MsoNormal"><span lang="NL-BE">Was België een federatie, dan zou er een moment moeten geweest zijn, al was het maar een theoretische fractie van een seconde, een moment waarop Vlaanderen, Wallonië (en misschien ook Brussel) onafhankelijk konden beslissen om zich tot een supranationaal niveau België te bekennen, zoals in Duitsland gebeurd is. It didn’t happen. “The act of federalism”, het werkwoord, het zich bij elkaar voegen heeft dus niet plaats gevonden. Dat is belangrijk voor de Brusselse positie.</span></p><div style="text-align: justify;"> </div><p style="text-align: justify;" class="MsoNormal"><span lang="NL-BE">Wie beweert dat Brusselaars de constitutieve autonomie hebben om zelf te beslissen als Brusselaars “as such” of zij bij Vlaanderen wil komen, dwaalt. Die Brusselaars hebben evenmin als de Vlamingen het recht om zich een subnationaliteit te noemen van de Belgische. De Belgische identiteit is tot nader order nog altijd één en ondeelbaar, wat de Vlaamse Beweging ook moge denken. Er zijn taalgroepen, er zijn taalgebieden, maar er is géén enkele “gefedereerde entiteit” die zich een subnationaliteit, dit is: een natie die zich gefedereerd heeft, kan noemen.</span></p><div style="text-align: justify;"> </div><p style="text-align: justify;" class="MsoNormal"><span lang="NL-BE">Hetzelfde geldt dus voor Brussel, zelfs al is het een Gewest. Het heeft evenmin constitutieve autonomie. Meer nog,<span style=""> </span>de bestuursfiguur Gewest is zelfs ongeschikt om constitutieve autonomie op te eisen. Gewesten mogen dan wel de emanatie van de territoriale bevoegdheden zijn, de vraag blijft “wie” dan die constitutieve autonomie opeist? Zijn dat “de Brusselaars”? Zo ja, wat is dat, een Brusselaar? Pas als er zoiets bestaat als een Brusselse natie, kan er een legitieme vraag zijn naar een eigen grondgebied. Willen de Brusselaars autonomie, dan moeten ze eerst bewijzen dat “Brusselaar” zijn iets aparts is. </span></p><div style="text-align: justify;"> </div><p style="text-align: justify;" class="MsoNormal"><span lang="NL-BE">En nu komt het: zolang Vlaanderen niet uit de Belgische constructie vertrekt, valt dit Brusselaar zijn onmogelijk te definiëren. Het Brussels grondgebied mag dan wel ééngemaakt zijn, maar geen mens die weet wie dat dan zou moeten opeisen. De Franstalige Brusselaars, die net beweren dat Brussel de laatste plaats is waar België nog echt België kan zijn? De Vlaamsgezinde Brusselaars die eigenlijk Brussel bij Vlaanderen zouden willen zien komen, maar in de minderheid zijn? De groeiende groep van nieuwkomers die, bij gebrek aan een duidelijke Belgische identiteit, gewoon hun eigen identiteit blijven behouden en zich terugtrekken in etnische stadswijken?</span></p><div style="text-align: justify;"> </div><p style="text-align: justify;" class="MsoNormal"><span lang="NL-BE">Wie o wie kan in naam van alle Brusselaars constitutieve autonomie opeisen voor het grondgebied Brussel? Wat is met andere woorden het bindmiddel van die Brusselse Gemeenschap? Taal? Goed geprobeerd. Cultuur? Dacht het niet. Armoede? Perhaps, perhaps, perhaps.</span></p><div style="text-align: justify;"> </div><p style="text-align: justify;" class="MsoNormal"><span lang="NL-BE">Als politiek establishment moet je compleet gek zijn om de huidige politiek-filosofische posities te verlaten, als je niet zeker bent waar dat politiek avontuur eindigt. Zelfs al levert de huidige communautaire wurggreep enkel spierpijn op, alles is beter dan een compleet verlies van de huidige positie. Behalve … als er een externe factor is die ervoor zorgt dat je die positie veilig kan verlaten en je zeker bent van de bevrijding. De spreekwoordelijke institutionele cavalerie als het ware.</span></p><div style="text-align: justify;"> </div><p style="text-align: justify;" class="MsoNormal"><span lang="NL-BE">En het is hier dat het idee-Crols faalt. Het wegtrekken van Vlaanderen uit de Belgische constructie creëert de Brusselse identiteit DE FACTO, tegen de realiteit in. Er is, buiten het collectief verlaten worden door Vlaanderen, niets wat als substraat kan dienen voor de Brusselse identiteit. Daarom zijn de inspanningen van het Brusselse belgicistische middenveld (Aula Magna, BruXelforum) ook zo groot: men pleit voor de uitbouw van de Gemeenschappelijke Gemeenschapscomissie – die in sommige constitutionele besprekingen zelfs de “Vierde Gemeenschap van België” noemt (cf Vande Lanotte) als het forum dat de Brusselse constitutieve autonomie zou kunnen claimen.</span></p><div style="text-align: justify;"> </div><p style="text-align: justify;" class="MsoNormal"><span lang="NL-BE">Maar die inspanningen, hoe zwaar gefinancierd die ook mogen zijn, hoe zeer die ook gesteund mogen worden door het Brussels middenveld, zijn niet het product van een Brusselse volksbeweging. Het zijn verdienstelijke intellectuele debatten, die inderdaad heel wat Brusselse problemen blootleggen (moet je echt eens lezen), maar het is een intellectuele beweging van de toplaag van een deel van de Brusselse academische, economische en culturele scène.</span></p><div style="text-align: justify;"> </div><p style="text-align: justify;" class="MsoNormal"><span lang="NL-BE">Vraag aan de Brusselse sympathisanten van ABVV bijvoorbeeld maar eens of ze geconsulteerd geweest zijn, of er acties of betogingen aan verbonden zijn. Ze zullen je zeggen van niet. Het is geen beweging die aan de basis gedragen wordt. Hoe zou dat kunnen? Hoeveel talen zou je om te beginnen moeten gebruiken om de grote verscheidenheid aan mensen die in Brussel wonen, te bereiken? Hoe wervend zou je “postnationaal” project zijn bij migrantengroepen die wel nog waarde hechten aan identiteit? Hoe veel mensen zou je kunnen mobiliseren voor een staatsproject waarin elk individu zich kan ontplooien, wetende dat grote stukken van de migrantenpopulatie komen uit regelrechte wij-culturen, waar in sommige gevallen het concept individu nog geen vorm gekregen heeft? Nee, de Brusselse Beweging is een intellectuele bloem die niet kan groeien in de voedingsbodem waar ze bedacht is.</span></p><div style="text-align: justify;"> </div><p style="text-align: justify;" class="MsoNormal"><span lang="NL-BE">Maar observeer wat er gebeurt als de optie-Crols voltrokken wordt. Trekt Vlaanderen uit België zonder Brussel, dan is de Brusselse Gemeenschap meteen gedefinieerd. Niet door een moeizaam identitair proces, maar met een pennetrek. Eens een territorium gegeven is, is het slechts een kwestie van tijd tot in relatie met dit territorium een identiteit zich ontwikkelt. Trekt Vlaanderen zijn handen van Brussel af, dan volstaat het voor de dominante groep Brusselaars (naar alle waarschijnlijkheid de Franstaligen) om binnen de nieuwe context de situatie DE JURE naar hun hand te zetten. Dan wordt het bindmiddel “het in de steek gelaten worden”. Koppel daar wat goedgemikte propaganda aan vast, en je hebt meteen een stichtingsmythe. </span></p><div style="text-align: justify;"> </div><p style="text-align: justify;" class="MsoNormal"><span lang="NL-BE">Crols doet dus in feite het werk van Aula Magna en consorten. Kan het bestaan van een Brusselse natie die aanspraak kan maken op het Brussels grondgebied nu nog met gemak ontkend worden, op grond van het feit dat er geen bindmiddel voor is, dan is dat met het voltrekken van het plan-Crols niet meer mogelijk: wij hebben dat feit gecreëerd. </span></p><div style="text-align: justify;"> </div><p style="text-align: justify;" class="MsoNormal"><span lang="NL-BE">Er zijn natuurlijk voordelen verbonden aan deze oplossing. Terwijl men vroeger nog kon volhouden dat Vlamingen en Walen slechts variaties zijn op de Belgische identiteit, die in zijn organieke vorm nog in Brussel terug te vinden was, zal dat bij de installatie van een eigen Brusselse identiteit niet langer kunnen. Alle lasagna-theoriëen over identiteit ten spijt: territoria kunnen zonder naties (jungles, woestijnen, onbewoonde eilanden), maar een natie kan nooit zonder een territorium.</span></p><div style="text-align: justify;"> </div><p style="text-align: justify;" class="MsoNormal"><span lang="NL-BE">Met deze oplossing komt er een duidelijk einde aan de identitaire verwarring zoals hierboven geschetst. Dan vallen beide de Vlaamse en de Waalse identiteit samen met het eigen grondgebied, en is er – letterlijk – geen ruimte meer voor de Belgische identiteit. </span></p><div style="text-align: justify;"> </div><p style="text-align: justify;" class="MsoNormal"><span lang="NL-BE">Maar de nadelen zijn legio. Zelfs al is de Brusselse natie in zijn beginjaren heel zwak, ze is volledig vrij<span style=""> </span>om aan te vangen wat ze wil met haar (ongewilde?) autonomie. Zo is het bijvoorbeeld mogelijk dat de Brusselse Republiek een federatie aangaat met de Waalse Republiek. En wat als Wallonië er vanuit die zelfde constitutionele autonomie erin slaagt aan te sluiten bij Frankrijk? Of Brussel meteen maar bij Frankrijk? Dan heb je een stukje “hexagone” midden in Vlaanderen.</span></p><div style="text-align: justify;"> </div><p style="text-align: justify;" class="MsoNormal"><span lang="NL-BE">Dat idee is trouwens niet zo heel absurd. De fameuze note pédagogique van de PS die midden juni 2008 bekend geraakte, is niet zomaar een gedachte-experimentje, maar een serieuze poging om een antwoord te formuleren op een studie die al meer dan twee jaar eerder uitgevoerd werd door de FUSL. Op een studiedag aldaar (18 maart 2005), werd het werk gepresenteerd van een aantal eminente constitutionalisten, die het statuut van Brussel onderzochten in het geval van “confederalisme”.</span></p><div style="text-align: justify;"> </div><p style="text-align: justify;" class="MsoNormal"><span lang="NL-BE">Dit natuurlijk als omfloerste omschrijving van wat zou gebeuren als Vlaanderen de benen neemt. Confederalisme is immers een schaamlapje voor wie separatisme niet over zijn lippen krijgt. En wat bleek uit die studie? Dat in het internationaal recht zeer weinig regels bestaan omtrent de afscheiding van staten. Er is er wel ééntje dat van gigantisch belang is, en die in vloeiend Latijn luidt: “Uti possidetis iuris, ita possideatis”, of in het schoon Vlaams: “Zoals u in rechte bezat, zal u in rechte bezitten”.</span></p><div style="text-align: justify;"> </div><p style="text-align: justify;" class="MsoNormal"><span lang="NL-BE">Dit beginsel was vooral populair bij de dekolonisering van Zuid-Amerika, waar het grondgebied van alle huidige landen eigendom was van Spanje (behalve Brazilië). Het gevaar bestond daar dat de pas onafhankelijk geworden landen hun nieuwe grenzen gingen betwisten. Immers, de bestaande grenzen waren slechts binnengrenzen van het enorme koloniale rijk, die in vele gevallen de etnische grenzen niet hadden gerespecteerd. Het “Uti possidetis”-principe verhinderde al te veel twisten: Argentinië, Chili, Paraguay, Bolivië en alle andere nieuwbakken landen erkenden de administratieve binnengrenzen van het vroegere Spaanse koloniaal gebied als elkaars buitengrenzen.</span></p><div style="text-align: justify;"> </div><p style="text-align: justify;" class="MsoNormal"><span lang="NL-BE">Toegepast op België is het dus van enorm belang hoe deze staat uiteenvalt. Gebeurt dat in de huidige constellatie, dan kunnen Wallonië, noch Brussel aanspraak maken op elkaars grondgebied. Brussel kan geen aanspraak maken op Wallonië of omgekeerd, omdat geen van hen de constitutieve autonomie heeft van waaruit ze zelfstandig tot een aansluiting bij Wallonië zouden kunnen beslissen. Wallonië van zijn kant, kan nog moeilijker aanspraak maken op Brussel, omdat het grondgebied van Brussel nu eenmaal buiten het eigen grondgebied ligt. En dat is nu eenmaal not done.</span></p><div style="text-align: justify;"> </div><p style="text-align: justify;" class="MsoNormal"><span lang="NL-BE">Deze twee zaken zijn de grootste obstakels voor de droom van een Wallo-Brux-constructie, die onder meer in 2007 door Antoinette Spaak en Serge Moureaux werd uitgesproken, maar ook in Le Soir van 17 april 2008 herhaald werd door Rudy Demotte en Charles Picqué. </span></p><div style="text-align: justify;"> </div><p style="text-align: justify;" class="MsoNormal"><span lang="NL-BE">Als we het politiek handelen van de Franstaligen herdenken vanuit deze wens – namelijk zo goed mogelijk uit de Belgische constructie te vertrekken – dan wordt heel wat van hun politiek gedrag begrijpelijk. Dan blijkt ten eerste een corridor geen lachertje te zijn, maar een noodzakelijkheid om in een post- België-scenario Wallonië en Brussel te kunnen verenigen. En dan blijkt ten tweede het onbegrijpelijke verzet tegen de splitsing van BHV, glashelder te zijn: indien Vlaanderen erin zou slagen om haar taalgrenzen duidelijk te affirmeren, dan vormen die ook de staatsgrenzen van de toekomst. Dat moet ten allen prijze vermeden worden. </span></p><div style="text-align: justify;"> </div><p style="text-align: justify;" class="MsoNormal"><span lang="NL-BE">En het straffe van de zaak is dat men dit niet eens verbergt voor de </span><span style="" lang="EN-US">Vlamingen. In een andere “<span style="">note pédagogique</span>” van de PS (8.05.2008) wordt gesteld dat het niet-oplossen van BHV cruciaal is voor het voortbestaan van België. Laurette Onckelinckx stelt het in De Standaard van 31 mei 2008 zelfs nog duidelijker: “<span style="">Brussel-Halle-Vilvoorde gaat over: hebben Wallonië en Brussel al dan niet een aparte toekomst? BHV gaat natuurlijk ook over de verdediging van de Franstaligen die in de Rand leven, maar dat is niet de kern van de discussie</span>”<o:p></o:p></span></p><div style="text-align: justify;"> </div><p style="text-align: justify;" class="MsoNormal"><span style="" lang="EN-US">Er zijn nog signalen in die richting, maar die vallen moeilijker te bewijzen. In mijn essay “<span style="">Brussels, part of the solution?</span>” (23.01.2008) verdedig ik de stelling dat de Franstalige Brusselaars hun oorspronkelijk plan, de aanhechting van België bij Frankrijk zagen mislukken, en daarom op een plan-B overgeschakeld zijn: de organisatie van een zo groot mogelijke afhankelijkheid van Frankrijk, in afwachting van een politiek feit dat de oude droom weer nieuw leven kan inblazen. <o:p></o:p></span></p><div style="text-align: justify;"> </div><p style="text-align: justify;" class="MsoNormal"><span style="" lang="EN-US">De aanwijzingen dat de Brusselse Franstaligen zich in feite als “<span style="">second hand French</span>” beschouwen en maar wat graag een of andere samenwerking met Frankrijk op poten zouden zetten “en attendant” zijn legio. Vooreerst is het zo dat onze gehele economie al sinds de jaren tachtig (<span style="">of de opstart van het federalisme -1980/1988</span>) uitverkocht wordt aan Frankrijk. De opdoeking van Royale Belge in de Franse AXA-groep in 1985, de uitverkoop van de Société Générale richting het Franse Suez in 1988, de economisch onbegrijpbare sluiting van het winstgevende Renault Vilvoorde in 1997, de overname van de GIB-groep door Carrefour in 2000, de verovering van Electrabel en de recente aankoop van Fortis, het lijstje wordt ellenlang.<o:p></o:p></span></p><div style="text-align: justify;"> </div><p style="text-align: justify;" class="MsoNormal"><span style="" lang="EN-US">Verder zijn er ook politieke initiatieven in die richting. </span><span lang="NL-BE">In maart 2008 liep hier nog een Bretoense burgemeester verloren, de heer Guégan, die samen met de Serviër Dobrica Milovanovic op 'fact finding mission' gestuurd was door het Congres van de lokale besturen van de Raad van Europa. Gedurende twee dagen “onderzochten” ze de niet-benoeming van de burgemeesters van Kraainem, Linkebeek en Wezembeek-Oppem. In 23 maart van datzelfde jaar kwam er dan een “veroordeling” door de VN ivm de Vlaamse Wooncode. Het was een initiatief van slechts een klein comiteetje (Committee on the Elimination of Racial Discrimination (CERD) van de VN, maar werd dit internationaal voorgesteld als een rapport van de VN tegen Vlaanderen. En op 18 mei 2008 schrijft Steven Erlanger, redacteur van de Engelstalige krant The International Herald Tribune dat het beleid in de Vlaamse rand<span style=""> </span>een vorm van “non-violent fascicm” is. Erlanger is Franstalig. De krant wordt uitgegeven in Parijs. </span></p><div style="text-align: justify;"> </div><p style="text-align: justify;" class="MsoNormal"><span style="" lang="EN-US">De geconcerteerde één-tweetjes met allerlei internationale instellingen, de tendentieuze berichtgeving over Vlaanderen in de internationale pers, de delegaties van neutrale gezanten, het kan niet op. Er is geen land ter wereld dat zoveel aandacht krijgt van Frankrijk als België. De samenwerkingsovereenkomst l'Eurométropole Lille-Tournai-Courtrai lijkt mij het nieuwste politieke wapen te zijn in deze veroveringsstrijd. Geen subtielere politiek dan cultuurpolitiek. Een naïef glimlachende Stefaan De Clerck, het is hoogst onrustwekkend. Noem mij een paranoïcus, ik vertrouw het voor geen haar. </span></p><div style="text-align: justify;"> </div><p style="text-align: justify;" class="MsoNormal"><span style="" lang="EN-US">De Franstaligen in België kiezen dus eieren voor hun geld. Men weet dat het schip al aan het zinken is, en koortsachtig is men op zoek naar de beste exit-optie. Het is mijn stelling dat Franstalig België meer bezig is met het voorbereiden van het einde van België dan wij. En dat terwijl wij in Vlaanderen nog steeds geloven dat België ook deze crisis wel zal overleven. <o:p></o:p></span></p><div style="text-align: justify;"> </div><p style="text-align: justify;" class="MsoNormal"><span style="" lang="EN-US">Welke conclusies moeten wij nu trekken voor onze houding tegenover Brussel in het algemeen en het plan-Crols in het bijzonder? Lijkt het verstandig om een intellectuele beweging van mensen die zich Brusselaars noemen (als aanduiding van een nationale identiteit, niet van stadsbewoners, zelfs al beweren ze “postnationalen” te zijn, whatever that may be) hét argument bij uitstek in handen te geven om constitutieve autonomie en de facto onafhankelijkheid op te eisen voor Brussel?<o:p></o:p></span></p><div style="text-align: justify;"> </div><p style="text-align: justify;" class="MsoNormal"><span style="" lang="EN-US">Men is intellectueel vrij ver gevorderd in hun legitimering van de Brusselse onafhankelijkheid, het enige wat men nu nog nodig heeft, is een bindmiddel voor alle Brusselaars waarmee men de boer kan optrekken om aan te tonen dat de gemaakte plannen realistisch zijn. Het zou heel onverstandig zijn om dat bindmiddel, namelijk het collectief verlaten worden door Vlaanderen, op een dienblaadje aan te reiken. Dus, tot nader order: “Vlaanderen laat Brussel niet los.”<o:p></o:p></span></p><div style="text-align: justify;"> </div><p style="text-align: justify;" class="MsoNormal"><span style="" lang="EN-US">Brecht Arnaert, 26 september 2009, GC De Markten.<o:p></o:p></span></p><div style="text-align: justify;"> <!--EndFragment--> </div>Brecht Arnaerthttp://www.blogger.com/profile/12524616803780713311noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-815847298687753658.post-55620000349702443482009-10-13T20:28:00.003+01:002009-10-16T08:38:46.346+01:00De vredesduif is ernstig ziek<a onblur="try {parent.deselectBloggerImageGracefully();} catch(e) {}" href="http://www.heartofthorns.com/deadexistence/wp-content/uploads/2008/04/080429-pigeon-picture1.jpg"><img style="margin: 0pt 10px 10px 0pt; float: left; cursor: pointer; width: 209px; height: 184px;" src="http://www.heartofthorns.com/deadexistence/wp-content/uploads/2008/04/080429-pigeon-picture1.jpg" alt="" border="0" /></a><b><span>Op vrijdag 9 oktober werd bekend dat Barack Obama <span>de</span> Nobelprijs voor <span>de</span> vrede krijgt, voor 'zijn buitengewone inspanningen om <span>de</span> internationale diplomatie en samenwerking tussen volkeren te bevorderen', aldus het Nobelcomité in Oslo. Verder motiveert het comité dat speciaal rekening gehouden <span>is</span> met “Obama’s visie en inspanningen voor een wereld vrij van nucleaire wapens”. Progressief Europa jubelt. Maar niets <span>is</span> wat het lijkt. Hold your horses.</span></b> <p class="MsoNormal" style="line-height: normal;"><span>Barack Obama moet zowat <span>de</span> snelste vredesbrenger zijn die het comité ooit benoemd heeft. <span>De</span> president, die nog maar sinds 20 januari “in office” <span>is</span>, krijgt dezelfde prijs als Mikhail Gorbatsjov, die jarenlang gestreden heeft voor glasnost en perestroïka in <span>de</span> USSR, en krijgt die sneller dan Aung San Suu Kyi, die zelfs vandaag nog in Birma haar geweldloze strijd voor democratie en mensenrechten voortzet. </span></p> <p class="MsoNormal" style="line-height: normal;"><span>Wat zijn dan <span>de</span> verdiensten van Obama? Reeds tijdens zijn verkiezingscampagne pleitte hij voor <span>de</span> verderzetting van <span>de</span> oorlog tegen Afghanistan. Ook <span>de</span> schrapping van het programma voor het rakettenschild in Centraal-Europa <span>is</span> een cosmetische operatie, want dat <span>is</span> slechts afgevoerd omdat men voortaan datzelfde rakettenschild vanop Aegis-schepen kan waarnemen, performanter én goedkoper dan <span>de</span> geschrapte installaties in Tsjechië en Polen.</span></p> <p class="MsoNormal" style="line-height: normal;"><span>Vooral <span>de</span> verwijzing naar zijn inspanningen voor nucleaire veiligheid zijn twijfelachtig. Niet enkel zijn <span>de</span> belangrijkste ontwapeningsverdragen telkens afgesloten door republikeinen – SALT I in 1972 door Nixon, START I door Reagan in 1982 – nog belangrijker <span>is</span> dat <span>de</span> verhoogde druk op Iran niet het doel van <span>de</span> vrede dient, maar <span>de</span> bescherming van <span>de</span> eigen Amerikaanse belangen. Of preciezer <span>de</span> Amerikaanse munt.</span></p> <p class="MsoNormal" style="line-height: normal;"><span>Sommige analisten schatten dat <span>de</span> Amerikaanse overheid niet minder dan 15 % van het BBP aan nieuw kapitaal in haar economie geïnjecteerd heeft. Maar waar komt dat geld vandaan? Geen dollar van het Recovery Program <span>is</span> echter belastingsgeld. Integendeel. Sinds het begin van <span>de</span> Obama Administration hebben <span>de</span> persen van <span>de</span> Federal Reserve nog geen moment stilgestaan: Amerika’s belangrijkste exportproduct <span>is</span> <span>de</span> dollar geworden. <span>De</span> koopkracht per dollar zakt zienderogen, en daar ligt <span>de</span> hond gebonden.</span></p> <p class="MsoNormal" style="line-height: normal;"><span>Iran, als tweede exporteur van <span>de</span> OPEC, wil af van <span>de</span> dollar. In 2008 verplaatste Iran zijn oliebeurs van Teheran naar het eiland Kish in <span>de</span> Perzische Golf. Daar werd een vrijhandelszone gecreëerd, waar voortaan olie niet meer in dollars, maar in euro’s en roebels wordt verhandeld. Ahmadinejad <span>is</span> actief aan het lobbyen bij <span>de</span> andere elf leden van <span>de</span> OPEC om hetzelfde te doen. Hij vindt alvast gehoor bij Chavez, die zijn Venezolaanse olie ook niet langer in dollar wil van <span>de</span> hand doen.</span></p> <p class="MsoNormal" style="line-height: normal;"><span>Het belang hiervan voor <span>de</span> Amerikaanse munt <span>is</span> niet te onderschatten. Sinds the Nixon Schock <span>is</span> ruwe olie namelijk het <span>de</span> facto onderpand geworden van <span>de</span> dollar. <span>De</span> troebele relatie tussen <span>de</span> dollar en <span>de</span> OPEC begon al op 15 augustus 1971. Toen besloot Nixon <span>de</span> band tussen <span>de</span> dollar en haar achterliggende waarde, goud, door te snijden. <span>De</span> Amerikaanse Federal Reserve had voor <span>de</span> bekostiging van <span>de</span> oorlog in Vietnam namelijk zoveel dollars bijgedrukt, dat die onmogelijk nog in goud terugbetaald konden worden. Ze stonden in die dagen bekend als Eurodollars. </span></p> <p class="MsoNormal" style="line-height: normal;"><span>Na the Nixon Schock was het hek helemaal van <span>de</span> dam. Nu kon <span>de</span> VS haar munt ongebreideld inflateren. <span>De</span> onderliggende waarde werd door <span>de</span> wereldmarkten niet meer uitgedrukt in “ounces gold”, maar aangezien <span>de</span> dollar nog steeds <span>de</span> wereldreservemunt was, in “barrels oil”. Daar zit <span>de</span> crux van het probleem: gegeven dat oliecontracten in dollar uitgedrukt worden, verloor met elke dollar die <span>de</span> Fed bijdrukte, <span>de</span> OPEC aan koopkracht. <span>De</span> prijzen van olie bleven lange tijd gelijk, maar <span>de</span> waarde van <span>de</span> contracten in termen van <span>de</span> eigen munt zakte. </span></p> <p class="MsoNormal" style="line-height: normal;"><span><span>De</span> oliecrisis van oktober 1973 en <span>de</span> dollarcrisis van augustus 1971 zijn dan ook één en dezelfde gebeurtenis. <span>De</span> OPEC verhoogde <span>de</span> dollarprijs per vat olie niet om haar monopoliepositie te misbruiken – die heeft ze niet en nooit gehad – maar wel om gelijke tred te kunnen houden met <span>de</span> inflatie van <span>de</span> dollar. <span>De</span> VS deed er echter alles aan om <span>de</span> perceptie van <span>de</span> oliecrisis te linken aan <span>de</span> Jom Kippoer-oorlog in oktober 1973, maar dat was slechts een regionaal conflict.</span></p> <p class="MsoNormal" style="line-height: normal;"><span><span>De</span> OPEC werd trouwens al in 1960 opgericht en had toen al als belangrijkste doelstelling een vakbond tegen <span>de</span> dollar te vormen. Systematisch verhoogde zij in verschillende bijeenkomsten <span>de</span> prijs per vat in relatie tot <span>de</span> slinkende koopkracht van <span>de</span> dollar. Was <span>de</span> stijging voor 1971 echter nog relatief beperkt, vanaf januari 1970 tot het einde van <span>de</span> jaren zeventig steeg <span>de</span> prijs van een vat ruwe olie van 3,35 dollar tot 32,50 dollar per vat. In diezelfde periode swingde <span>de</span> Amerikaanse inflatie uit <span>de</span> pan.</span></p> <p class="MsoNormal" style="line-height: normal;"><span><span>De</span> goede bedoelingen van Obama jegens het nucleair programma van Iran zijn dan ook hoogst twijfelachtig. Het lijkt er meer op dat Obama vooral <span>de</span> eigen belangen veilig wil stellen: stapt Iran succesvol af van <span>de</span> dollar, dan stort het wereldwijde monetaire systeem, dat nu door <span>de</span> VS gedomineerd wordt, ineen. Niet voor niets heeft the Central Bank of Iran <span>de</span> grootste goudreserves in het hele middenoosten. <span>De</span> dollar heeft men nooit vertrouwd. Men geeft <span>de</span> voorkeur aan het hawala-monetair systeem, waarbij goud een cruciale rol speelt.</span></p> <p class="MsoNormal" style="line-height: normal;"><span>Obama zou wel eens <span>de</span> eerste Nobelprijs-laureaat kunnen zijn die na zijn onderscheiding een oorlog begint. <span>De</span> hele politiek van het Midden-Oosten <span>is</span> er immers op gericht om net die regimes aan <span>de</span> macht te houden die <span>de</span> dollarpolitiek van <span>de</span> VS steunen. <span>De</span> Saoedi’s in Arabië, <span>de</span> Al Sabah’s in Koeweit, Sadam in Irak. Tot voor kort. </span></p> <p class="MsoNormal" style="line-height: normal;"><span>Die laatste, ooit CIA-agent in Egypte, kon in <span>de</span> jaren negentig zonder problemen etnische zuiveringen houden bij <span>de</span> Koerden in het Noorden, Abu Graib exploiteren als bekentenissenmachine, en <span>de</span> meest gruwelijke chemische wapens van Amerikaanse makelij afvuren op Iran. Toen hij echter in 2002 openlijk verklaarde zijn olie niet meer in dollars te willen verkopen, werd hij binnen het jaar verwijderd. </span></p> <p class="MsoNormal" style="line-height: normal;"><span>Ahmadinejad kan dus maar beter op zijn tellen passen. Het in het hoogste belang van <span>de</span> VS om aan te kunnen tonen dat Iran een gevaarlijk land <span>is</span>. Het ware geheel niet verwonderlijk <span> </span>moest na <span>de</span> uitreiking van <span>de</span> prijs in Stockholm op 10 december, <span>de</span> VS gewapend met dat moreel gezag op <span>de</span> volgende VN-veiligheidsraad een “smoking gun” te voorschijn halen die een militaire aanpak van Iran kan rechtvaardigen, dit alles natuurlijk met het Nobele doel “voor een wereld vrij van nucleaire wapens”. </span></p> <p class="MsoNormal" style="line-height: normal;"><span>Pittig detail: <span>de</span> nominaties voor <span>de</span> Nobelprijs voor <span>de</span> vrede van dit jaar werden afgesloten op 1 februari 2009. Toen was Obama welgeteld 11 dagen aan <span>de</span> macht.</span></p> <p class="MsoNormal" style="line-height: normal;"><span>Brecht Arnaert</span></p> <p class="MsoNormal" style="line-height: normal;"><span>9/10/2009</span></p>Brecht Arnaerthttp://www.blogger.com/profile/12524616803780713311noreply@blogger.com2tag:blogger.com,1999:blog-815847298687753658.post-82538943361532533442009-10-07T12:18:00.005+01:002009-10-07T12:20:42.143+01:00Waarom de Sleepstraat geen ghetto is<div style="text-align: justify;"><a onblur="try {parent.deselectBloggerImageGracefully();} catch(e) {}" href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgyi9EDBOt9DCQMVEnp8rwdffhGhgVTnhI6Wv51ncA5Z1fUDT7m1cjlrYGh_JOA9qrNkS4a0SwvoTfV6APZ_G0b6v2-S5sseiOjyfY1rWwleo_JNuZQV85fSChxLe0rYz_4NWCiSuPJRRM/s1600-h/20071130_sleepstraat.jpg"><img style="margin: 0pt 10px 10px 0pt; float: left; cursor: pointer; width: 213px; height: 142px;" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgyi9EDBOt9DCQMVEnp8rwdffhGhgVTnhI6Wv51ncA5Z1fUDT7m1cjlrYGh_JOA9qrNkS4a0SwvoTfV6APZ_G0b6v2-S5sseiOjyfY1rWwleo_JNuZQV85fSChxLe0rYz_4NWCiSuPJRRM/s320/20071130_sleepstraat.jpg" alt="" id="BLOGGER_PHOTO_ID_5389815973402479426" border="0" /></a><span style="font-size:100%;"><b><span style="font-size:10pt;"></span></b></span><span style="font-size:10pt;"><span style="font-size:100%;"></span><o:p></o:p></span> <span style="font-weight: bold;">In DS van 30 september vraagt Luckas Vander Taelen zich af of we bang moeten zijn om onze waarden op te dringen aan nieuwkomers. Hij verwijst naar de opkomst van ghetto’s in Brussel, bewoond door allochtonen die de wijk niet meer als publieke ruimte zien, maar als het privaat eigendom van hun gemeenschap. In Gent, dans la Flandre Profonde, is er echter ook een grote Turkse minderheid die zich concentreert in een aantal wijken. Hoe komt het dat de Sleepstraat geen ghetto is, en de Merodestraat wel?</span><br /><br />Het artikel van Vander Taelen wordt algemeen onthaald als een moedige analyse. Helaas is het niet eens een analyse maar slechts de loutere vaststelling van wat we al jaren weten. Vander Taelen stelt vast, maar verklaart niet. Willen we echter goeie oplossingen bedenken dan moeten we het eerst eens zijn over de definitie van het probleem. Een lekke band repareer je niet met hamer en beitel.<br /><br />Want wat is de oorzaak van de problemen die we vandaag hebben? Welke ideeën lagen aan de basis van het beleid dat nu overduidelijk aan het falen is? Een grote verklarende factor is de idee dat het concept "wij" moest afgebroken worden, ten voordele van het individu. De gemeenschap werd als bevoogdend ervaren, wij en zij bestond niet meer, het was ik en jij en vele anderen. Weg met het paternalisme van een gemeenschapsmoraal, het eigen individuele ik primeert op gelijk welke sociale institutie.<br /><br />Hoewel het in vraag stellen van sociale instituties vruchtbare producten kan opleveren, leidde die stelling echter ook tot de onvermijdelijke conclusie dat, indien de gemeenschap niet meer bevoogdend mocht zijn tegenover ons, ze dat toch ook niet meer mocht zijn tegenover nieuwkomers? Elk zijn eigen private cultuur, en dan vinden we het wel.<br /><br />Maar wat als die nieuwkomers die postmodernistische manier van denken niet volgen? Wat als in hun cultuur het wij-gevoel wél nog waarde heeft? Dan krijg je toestanden zoals in Anderlecht, Molenbeek en Vorst. Op al die plaatsen is de gemeenschapszin van allochtonen onvoorstelbaar groot. In hun eigen gemeenschap.<br /><br />En daar wringt het schoentje in Brussel. Terwijl de Vlaamse Gemeenschap ondertussen een begrip met inhoud is, en de feitelijke Waalse Gemeenschap zich, ondanks jarenlange institutionele blokkering, stilaan aan het vormen is, is er van een Brusselse Gemeenschap in de verste verte geen sprake. Hoe sterk bewegingen zoals Aula Magna en Bruxsel Forum ook dromen van zo’n eigen Gemeenschap, die kan pas ontstaan als er een bindmiddel is dat de die gemeenschap vorm kan geven. Als dat bindmiddel “de loutere wil om samen te leven” is, dan is het failliet daarvan al meermaals bewezen. Allochtonen trekken zich terug in eigen wijken, op een eigen territorium.<br /><br />En gelijk hebben ze. Want hét probleem bij uitstek in de Brusselse debat rond integratie is dat er toch geen duidelijke identiteit is om zich aan te conformeren. Hoogstens een stadsidentiteit, maar geen gemeenschap met een overkoepelende set aan normen en waarden. Wel, dan kun je maar beter jezelf zijn. Meer nog. De integratieproblemen in Brussel houden rechtstreeks verband met de uitholling van de Belgische identiteit. Die identiteit werd gaandeweg verzwakt door de democratisering en de genadeslag toegebracht door het cultiveren van de non-identiteit als reactie daarop.<br /><br />Oorspronkelijk had België immers een zeer sterke identiteit. België was een duidelijk Franstalig land, centralistisch geleid naar Jacobijns model, met sterke Latijnse invloeden. Verkiezing na verkiezing werd echter duidelijker dat de Belgische identiteit, in 1830 nog bepaald door de ideëen van een mannelijke, cijnsbetalende, francofiele en royalistische elite van 30 000 stemgerechtigden, niet overeenkwam met de identiteitsinvulling die de bevolking voor zichzelf zag.<br /><br />Hoe meer mensen mochten gaan stemmen, hoe sterker het duidelijk werd dat dit land uit twee naties bestaat: de onze en die van onze Waalse broeders. Zolang grote lagen van de bevolking niet mochten stemmen, kwam de identiteit België niet in de problemen. Vanaf de democratisering was er geen houden meer aan: het oorspronkelijk België was op sterven na dood.<br /><br />Omdat het onmogelijk bleek om die oorspronkelijke Belgische identiteit te revitaliseren, koos men dan maar voor de vlucht vooruit. Kon België niet meer bestaan, dan zou het niet-bestaan van een Belgische identiteit haar nieuwe identiteit worden. Belgicistisch links in Vlaanderen vluchtte in een identitair nihilisme, dat bovendien nog goed paste bij een al te lichtzinnige invulling van de multiculturele samenleving. Het feit dat België geen identiteit had, leek de ideale voedingsbodem om allerlei culturen te verwelkomen, zonder onderscheid.<br /><br />De plaats bij uitstek daarvoor was het Brussels Hoofdstedelijk Gewest, waar de Belgische identiteit zich door de federalisering noodgedwongen in teruggetrokken heeft. Enkel daar kon het experiment verder gezet worden. De blijde intrede van het ware humanisme in Brussel, werd in sterk contrast geplaatst met de vermeende kerktorenmentaliteit van de Vlaamse Gemeenschap. Men deed triomfantelijk over het nieuwe experiment.<br /><br />Belg zijn werd verheven tot een soort kunstvorm, de kunst om zichzelf weg te cijferen. Surrealisme bleek daar goed bij te passen. Onlangs werd in Brussel nog het Magrittemuseum geopend, met als embleem een logo dat verdacht veel op een kroontje lijkt. Het surrealisme, ooit een anti-establishmentbeweging, wordt nu ingeschakeld ter legitimering van de non-identiteit. Te pas en te onpas wordt gedeclameerd dat België het samenlevingsmodel bij uitstek is, een uniek project in de wereld, post-nationaal en post-identitair.<br /><br />Maar hoe mooi de dromen en de kunst van Magritte ook waren, non-identiteit is onhoudbaar. Wat niet wil bestaan, bestaat wél in zijn poging om niet te bestaan. Ook Magritte ging zijn verf kopen in een gewone winkel, die onderdeel was van een gewone gemeenschap. De non-identiteit is inconsistent met zichzelf. Wat Belgicistisch links dus niet voorzag, is dat het cultureel vacuüm dat zij België heetten en zij ten volle meenden te beleven in Brussel, al spoedig opgevuld zou worden door nieuwe identiteiten. Dát is wat gebeurd is in Brussel.<br /><br />De probleemwijken van Brussel waar men dacht multiculturele experimenten te zien ontstaan, blijken bij nader inzicht monoculturele uitingen te zijn van een samenhorigheid waar zelfs de meest radicale conservatieven nog niet van durven te dromen. In die wijken is geen veelheid aan culturen aanwezig. Er is slechts één dominante cultuur, en dat is de hunne. De andere worden getolereerd. Nog net.<br /><br />Het verschil met Gent kan niet duidelijker zijn. Wie de taxi neemt aan het Sint-Pietersstation maakt meteen kennis met Gentenaars van Turkse origine. Maar het zijn wel Gentenaars. Zij vragen in een sappig dialect, gekleurd door de vocaalharmonie die de Altaïsche talen zo eigen is, waar u heen wil. En als Galatasaray nog maar eens landskampioen geworden is, dan zal heel Gent het geweten hebben. Rode vlaggen met halve manen sieren het straatbeeld.<br /><br />Maar zijn er in Gent no-go-zones? Trekken in Gent mensen van buitenlandse origine zich terug op een eigen territorium? Voelen Gentenaars van Vlaamse oorsprong zich niet meer thuis in hun eigen stad? Helemaal niet. De enige no-go-zone in Gent is tegenwoordig de Korenmarkt, en wel omdat die open ligt voor rioleringswerkzaamheden. Hoewel ook Gent zijn samenlevingsproblemen heeft, is er wel degelijk een common ground, een wens tot samenleven. De Gents-Turkse cultuur is wel degelijk een subcultuur in een Vlaamse spectrum, de subcultuur van de jongeren uit Molenbeek is dat niet: het is hun cultuur die er de Belgische non-identiteit opgevuld heeft. Zonder compromis, zonder common ground.<br /><br />Het wordt tijd dat links erkent dat geen enkel ideaal, of het nu multiculturalisme, interculturalisme of transculturalisme is, de werkelijkheid kan verbergen dat er steeds een hoofdcultuur moet zijn waarin elementen van nieuwe culturen geabsorbeerd kunnen worden. Daar is trouwens helemaal niets mis mee. Meer nog. Multiculturaliteit zonder interactie is apartheid. En waar culturen interageren met elkaar, moet er een hoofdcultuur zijn die als substraat kan dienen voor de andere.<br /><br />Dat de crux van het probleem zich in Brussel bevindt is dan ook geen toeval. Brussel is het enige territorium in België waar men is blijven vasthouden aan de Belgische identiteit, die hol geworden is. Terwijl nieuwkomers in Vlaanderen en Wallonië een identiteit aantreffen waar zij zich wel degelijk naar kúnnen integreren is men in Brussel overgeleverd is aan het identitair vacuüm dat men als reactie op die voortschrijdende uitholling gecreëerd heeft.<br /><br />Het enige wat we nochtans moeten doen, is het voorbeeld van de Brusselse Franstaligen volgen. Paradoxaal genoeg zijn zij de enigen die zichzelf nooit inschreven in dat identitair nihilisme. Ze gebruikten het wel te pas en te onpas om de eigenheid van de Vlamingen in Brussel te kunnen negeren. Terwijl Vlamingen in Brussel onder elkaar aan het debatteren zijn of ze nu Brusselse Vlaming dan wel Vlaamse Brusselaar zijn, is de Franse Gemeenschap in Brussel de enige die nog identiteit genoeg toont om zonder vrees inderdaad zijn waarden en normen op te leggen.<br /><br />Brecht Arnaert<br /><br />6/10/2009<br /></div>Brecht Arnaerthttp://www.blogger.com/profile/12524616803780713311noreply@blogger.com1tag:blogger.com,1999:blog-815847298687753658.post-10175855007434676862009-09-24T15:41:00.007+01:002009-09-24T20:51:09.083+01:00Een kat, een kamer en een hoofddoek<div style="text-align: justify;"><a onblur="try {parent.deselectBloggerImageGracefully();} catch(e) {}" href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjzzMdhmnSgjU7A46eY9OEHl0EO4BXWfdmHpVzfev9r__pWiNOiW1auiPZY3i-WiG80taKaS5z0_9m4Dx6nFLI_v3vIIrOLboVfmDvwocTWyXOLsur0sL4s1Wsrj_5Xcj3wUnmJ3uh78S0/s1600-h/feestjesofie070.jpg"><img style="margin: 0pt 10px 10px 0pt; float: left; cursor: pointer; width: 263px; height: 196px;" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjzzMdhmnSgjU7A46eY9OEHl0EO4BXWfdmHpVzfev9r__pWiNOiW1auiPZY3i-WiG80taKaS5z0_9m4Dx6nFLI_v3vIIrOLboVfmDvwocTWyXOLsur0sL4s1Wsrj_5Xcj3wUnmJ3uh78S0/s320/feestjesofie070.jpg" alt="" id="BLOGGER_PHOTO_ID_5385046435063664930" border="0" /><span style="font-weight: bold;"> </span></a></div><p style="text-align: justify;">De afgelopen dagen en weken is het debat over het dragen van de hoofddoek weer in alle intensiteit opgelaaid. Jammer genoeg werd het debat weinig genuanceerd gevoerd. Terwijl het hier enkel gaat om een verbod in publieke scholen, wordt de kwestie voorgesteld alsof moslima’s nooit nog een hoofddoek mogen dragen. In HLN van 21 september fulmineerde Caroline Gennez (S.PA) nog tegen het “algemeen hoofddoekenverbod”. Het zou niet de eerste keer zijn dat zij niet reageert op de grond van de zaak, maar op een karikatuur daarvan. Maar dat went stilaan.</p> <p style="text-align: justify;">De welles-nietes-discussies van het moment raken echter maar de dagzoom aan van een debat dat op een veel dieper niveau moet gevoerd worden, namelijk dat over de definitie van onze publieke cultuur. Door tegenstanders van het hoofddoekenverbod wordt immers graag betoogd dat publiek onderwijs, als emanatie van die publieke cultuur, neutraal en pluralistisch zou moeten zijn. Dat is een illusie. Wie de neutraliteit van het publiek onderwijs wil inroepen als legitimering voor het toelaten van de hoofddoek, belandt namelijk onvermijdelijk in een moeras van tegenstellingen. </p> <p style="text-align: justify;">Laten we beginnen bij de populaire redenering. Het publiek onderwijs is neutraal. Een hoofddoek mag dus eigenlijk niet. Maar, dan moet dat ook gelden voor andere soorten religieus geladen kleding, zoals de tulbanden van Sikhs, of een kruisje gedragen door kinderen van katholieke ouders. Omdat je op die manier echter geen enkele individuele expressie meer kan toelaten, kiezen we er dan maar voor om alles toe te laten. Oef, daar zijn we zonder kleerscheuren (no pun intended) uitgeraakt. We lijken een rationele basis gevonden te hebben om het dragen van de hoofddoek in publieke scholen te legitimeren. De Verlichting spreekt, de rede triomfeert. Jochei.<br /></p> <p style="text-align: justify;">Dit argument lijkt sluitend. Meer nog, onze stelregel is zelfs zo rationeel dat tolerantie overbodig geworden is, aardig maar niet noodzakelijk. Immers, de stelregel zorgt er voor dat katholieken een kruisje mogen dragen, moslima’s een hoofddoek, de Sikhs hun tulband, punkers hun vreemde kapsels, maoïsten hun rode T-shirts met hun idool erop, nazi’s hun swastika, vredesactivisten hun Arafat-sjaal, Cercle-fans hun voetbaltruitje, noem maar op. </p> <p style="text-align: justify;">Als u, net als ik, in de vorige opsomming even koude rillingen kreeg, dan weet u dat er iets schort met de oorspronkelijke stelregel. Men kan neutraliteit van het openbaar onderwijs namelijk niet inroepen ter legitimering van één soort van individuele expressie (een religieuze) en ze tegelijk voor een andere soort negeren. Het argument van neutraliteit is pas sluitend als men naast religieuze kledij, ook van etnische, sociologische of politiek geladen kledij geen probleem maakt.</p> <p style="text-align: justify;">Pleitbezorgers van neutraliteit worden ook met volgende contradictie geconfronteerd: terwijl zij neutraliteit zouden willen inroepen als legitimering voor de hoofddoek, is het nastreven van neutraliteit zelf een waardegeladen iets. Paul Watzlawick wist het al: je kunt niet niet communiceren. Immers, de overtuiging dat neutraliteit de beste optie is, impliceert ook dat non-neutraliteit een slechtere optie is. Neutraliteit is dus ook waardegeladen. Het argument neutraliteit is dus het beste van alle slechte argumenten, een goeie poging, maar intrinsiek contradictorisch. En wie contradicties in zijn denken ontwaart, vertrekt van een verkeerde premisse. Die premisse is dat publiek onderwijs neutraal is. Bullshit.<br /></p> <p style="text-align: justify;">Een kleine blikopener doet het werk. In Israël krijgt elk kind vanaf de leeftijd waarop het kan spreken tot zijn volwassenheid Bijbelstudie in het … publiek onderwijs. Dat wordt daar als normaal ervaren, terwijl dezelfde suggestie in het Vlaams onderwijs als een aanslag op de "neutraliteit" van het onderwijs zou ervaren worden. Wie de neutraliteit van het publiek onderwijs dus probeert te definiëren, is dus op zoek naar een zwarte kat in een donkere kamer. Terwijl die kat er helemaal niet is. Publiek onderwijs is niet neutraal en zal het nooit zijn. </p> <p style="text-align: justify;">Dat komt omdat publiek onderwijs een product is van onze bredere publieke cultuur, die op haar beurt de som is van alle intellectuele, artistieke, sociale, economische, politieke consensussen die wij na lang debat in onze gemeenschap bereikt hebben. Die consensus is zeker en vast waardegeladen en ons publiek onderwijs, waarlangs wij die consensus overmaken aan de volgende generatie dus ook.</p> <p style="text-align: justify;">De tricky business is nu echter dat wij die waardengeladenheid niet meer voelen. Het kenmerk van een doorleefde consensus is immers dat ze verzinkt tot een evidentie, iets dat niet meer in vraag gesteld wordt, een vanzelfsprekendheid. Die premissen kunnen jarenlang in ons cultureel onderbewustzijn zweven, zonder dat ooit de nood gevoeld wordt om die te expliciteren. Dat is ook de reden waarom wij valselijk aannemen dat ons publiek onderwijs neutraal is. </p> <p style="text-align: justify;">Pas als nieuwe groepen de samenleving binnenkomen, worden wij terug herinnerd aan het niet zo evident karakter van onze vooronderstellingen, worden wij uitgedaagd om onze consensus opnieuw te verdedigen, of, desgewenst, aan te passen. Oude discussies uit onze eigen gemeenschap komen terug naar boven, oude debatten worden opnieuw opgerakeld.<br /></p><p style="text-align: justify;">Droegen de nonnetjes vroeger ook geen soort hoofddoeken? En waarom vonden we ook al weer dat samenwonen zonder trouwen geen schande was? Homo’s, die hebben toch gelijke rechten, weet ik wel, maar waarom ook al weer? “En nu we toch bezig zijn, ken je dat grapje nog van dat langharig werkschuw tuig versus het langwerkend haarschuw tuig? Man man man, the seventies, dat waren nog eens tijden!”</p> <p style="text-align: justify;"><b>Even zweven</b></p> <p style="text-align: justify;">Ons onvermogen om een vast standpunt in te nemen in het hoofddoekendebat is echter slechts een symptoom van een diepere malaise. Terwijl dat debat het beste in ons naar boven zou moeten brengen op vlak van argumentatie, ons kansen biedt om onze eigenheid in de verf te zetten, is onze gemeenschap ondergedompeld in een diep moreel relativisme. Dit als gevolg van het vacuüm dat ontstaan is na de afbraak van de christelijke moraal in de laatste halfeeuw.</p> <p style="text-align: justify;">Als moslims halal-voedsel eisen in openbare scholen, gescheiden zwemmen en geen varken aan het spit meer op het schoolfeest, noch Duvel op het oudercontact, dan kunnen we daar toch niet tegen zijn? Kunnen wij aan moslims wel onze wijze van leven opleggen, wij die zelf een kleine veertig jaar geleden nog vochten tegen dat katholieke juk? Wij zijn toch geëvolueerd, multicultureel geworden? Hebben wij geen hoger stadium bereikt en dat kleffe bevoogdende paternalisme achter ons gelaten? Wat schiet er nog over van onze neutraliteit, als we dat niet toelaten?</p> <p style="text-align: justify;">Deze opmerkingen lijken op het eerste zicht legitiem en veel commentatoren "get away with it". Maar houden we vast aan de stelling dat publiek onderwijs niet neutraal is en ook niet kan zijn, dan blijkt dat de voorgaande vraag ongeldig is. De vraag die in de plaats moet gesteld worden is: “Wat schiet er nog over van onze publieke cultuur als we die praktijken wél toelaten?” Als we bijvoorbeeld toelaten dat omwille van zijn godsdienst een moslim aan zijn noodlijdende vrouw de hulp van een mannelijke gynaecoloog ontzegt (23.08.2007), zijn we dán nog neutraal? Of hebben we het moreel niemandsland waar we ons nu in bevinden gewoon laten innemen door een nieuwe moraal?</p> <p style="text-align: justify;">Links, dat in naam van het humanisme in 1999 nog pleitte voor de massaregularisatie, moet nu vaststellen dat door die blijk van humanisme in Brussel terug homo’s in elkaar geslagen worden door Arabische jongerenbendes, dat in Antwerpen de vluchthuizen terug vollopen met moslima’s wiens emancipatorische gedachten eruit geslagen werden en dat biologie-leerkrachten in het onderwijs het steeds meer aan de stok krijgen met islamitische vaders die hen zeggen te stoppen met die onzin over de Big Bang en de evolutietheorie. Waar sta je dan met je neutraliteit? Niet reageren tegen deze evoluties, ze over je laten komen, volhouden dat de publieke ruimte neutraal is en ze ondertussen laten innemen door een andere ethiek, dat is geen verheven morele houding van humanisme meer, dat is een amorele houding.</p> <p style="text-align: justify;">Die houding, moreel relativisme, is echter inherent onstabiel. Ze kan dan wel nuttig zijn om verstarde morele structuren af te breken (geen seks buiten het huwelijk), maar ze kan nooit het fundament zijn van een nieuwe moraal, wat de Frankfurter Schule ook moge beweren (moraal is individueel en contextgebonden). Dé opdracht van de Vlaamse en Europese intelligentsia zal er in de komende jaren dan ook in bestaan de basis voor onze manier van leven, de fundamenten waarop onze gemeenschap gebouwd is, de legitimering voor de keuzes die we maken, te verdedigen.</p> <p style="text-align: justify;">De klassieke poging in conservatieve middens bestaat uit het verbouwen van het huis van de Heer. Men kiest voor het wegsnoeien van dood hout en wildgroei uit de levensboom van de christelijke ethiek met de bedoeling terug een levenskrachtige en verjongde plant bekomen. Maar ik stel vast dat die boom al lang ontworteld is. De enige reden waarom we ons nog aan die code houden is omdat onze ouders nog met ontzag verteld hebben over het geluid van zijn vallende stam. Wij gingen nog naar de kerk omdat onze ouders dat ook zo deden. Maar aan de komende generaties kunnen wij niet meer vertellen hoe die boom weer en wind doorstond, laat staan dat we kunnen overbrengen volgens welke morele code onze grootouders leefden. Waarom is echtelijke trouw goed? Omdat de mens niet zal scheiden wat God heeft samen gebracht? Kom nou. Een echo van een echo maakt geen indruk meer.</p> <p style="text-align: justify;">Er is een nieuwe poging nodig, die veel moed en denkvermogen vergt, en dat is de keuze om onze moraal op een compleet nieuwe leest te schoeien: die van het rationeel eigenbelang. In zijn vroegste vorm is die al aanwezig bij Spinoza en Kant, maar die houden nog teveel rekening met een sanctionerende god (wees goed, anders zal je branden in de hel). Daarna opgemerkt door Nietzsche en Sartre, maar die lieten de mens over aan zijn eigen lot (God is dood, la condition humaine, de mens moet zelf bepalen wat goed is, verwacht geen hulp van anderen want: l’enfer c’est les autres).</p> <p style="text-align: justify;">Het gevolg daarvan is dat de mens volledig moreel ontwapend achter bleef en rijp was voor de slachtbank van het nihilisme. Zo’n invulling kwam er door goedkope moraalridders zoals Adorno en Marcuse (er bestaat geen algemeen geldende moraal, mens, u bent alleen op de wereld). Niets heeft nog zin of betekenis, we zijn de speelbal van onze omgeving, handelen is futiel. Mensen die vroeger steun ervoeren vanuit de hele gemeenschap om hun kinderen op te voeden, staan er nu alleen voor. En wat is überhaupt nog de zin van wat we doen? Vlaanderen kent zeven zelfmoorden per dag. En een veelvoud aan pogingen. Op het eind van de week zijn dat 50 mensen.En een tienvoud aan mensen met pijn.<br /></p> <p style="text-align: justify;"><b>Terug met de voeten op de grond</b></p> <p style="text-align: justify;">De legitimering van een verbod op hoofddoeken is nochtans verrassend simpel: dit is niet onze manier van leven. Voor velen gaat dit echter al te ver. Het ruikt naar bokshandschoenen en veegborstels. Maar niets is minder waar. Wij hoeven ons niet uit te putten in het herdefiniëren van onszelf om een minderheid te accommoderen. Waar die accommodatie slechts een kleine inspanning vraagt (homo-emancipatie) of door het aantal betrokkenen een groot belang heeft voor de hele gemeenschap (vrouwenemancipatie), valt de verandering van onze publieke cultuur te overwegen. Een gemene deler is te vinden.</p> <p style="text-align: justify;">Maar wanneer de minderheidsgroep in kwestie er een fundamenteel ander wereldbeeld op na houdt, dan moet de kost van die accommodatie afgewogen worden tegen het belang dat we hechten aan “onszelf” zijn. Wie op zoek is naar de grootste gemene deler tussen min één en één vraagt niets minder dan complete zelfverloochening van de één ter wille van de ander. Er komt een punt waarop men een keuze moet maken tussen het valoriseren van het eigene – ik denk aan bier en varkensvlees, maar dat is mijn natuur – tegenover het vreemde – de spreekwoordelijke pita en tandoori.</p> <p style="text-align: justify;">Op culinair vlak is dat meestal geen probleem. Culturen zijn als uien. De buitenste schil is zichtbaar en niet zo vast van structuur, ze integreert gemakkelijk met onze culturele ingrediënten. De schillen eronder echter zijn harder en herbergen de basisveronderstellingen waarop die uiterlijkheden gebaseerd zijn. Islamitisch voedsel moet halal zijn. Dat is al moeilijker te verteren. De binnenste schillen zijn de hardste, zijn de premissen waarop die uiterlijkheden en basisveronderstellingen uiteindelijk allemaal rusten. Voedsel moet halal zijn omdat de profeet, geïnspireerd door Allah, dat gezegd heeft. En wij die graag zelf denken. Sjonge jonge. Dat is al moeilijker, daar krijgen we, geconfronteerd met onze eigen waarden, een indigestie van.</p> <p style="text-align: justify;">Of liever, zouden onze weldenkende intelligentsia volgens hun eigen logica indigestie van moeten krijgen. Zij die in 1979 jubelden omdat Urbanus met zijn liedje “Bakske vol met stro” de volkse secularisatie had ingezet, tegen de Kerk, zijn in 2009 de eersten om met de grootste devotie hun schoenen uit te schoppen en de Moskee binnen te gaan. Daar waar in 1985 de goegemeente nog in rep en roer stond over de komst van de Paus naar Ieper, wordt de bekende uitspraak van Dyab Abou Jahjah uit april 2004 “<span>Belgen</span> die het hier niet bevalt, moeten maar emigreren” geminimaliseerd, geridiculiseerd. </p> <p style="text-align: justify;">Vlaanderen is moreel bankroet. We hebben er goed aan gedaan het bevoogdend instituut Kerk van ons af te gooien, maar we hebben het kind met het badwater weggegooid. We hebben dat juk zo danig hard van ons gegooid, dat we er een verrekking aan overgehouden hebben. We hebben ons zo danig willen bevrijden van elke morele structuur dat we nu eenzaam en alleen staan in onze verdediging van zelfs de stomste dingen zoals de pedagogische tik die we graag nog wel eens aan onze kinderen zouden willen geven (ikzelf heb er ontelbaar veel nodig gehad, en ik zou er nog deugd van hebben denk ik), maar tegelijk lezen we in kranten dat we begrip moeten hebben voor eremoorden in Turkse milieus (Gent, juni 2009), “omdat dat hun cultuur is”. Mijn voeten. Misschien moeten we bij een volgende editie van het synoniemenwoordenboek van de dikke Vandale bij het lemma “progressief links” wel “moreel schizofreen” opnemen.</p> <p style="text-align: justify;">Brecht Arnaert</p> <p style="text-align: justify;">24/09/2009</p><div style="text-align: justify;"> </div><p style="text-align: justify;" class="MsoNormal"><span style=""><v:shapetype id="_x0000_t75" coordsize="21600,21600" spt="75" preferrelative="t" path="m@4@5l@4@11@9@11@9@5xe" filled="f" stroked="f"> <v:stroke joinstyle="miter"> <v:formulas> <v:f eqn="if lineDrawn pixelLineWidth 0"> <v:f eqn="sum @0 1 0"> <v:f eqn="sum 0 0 @1"> <v:f eqn="prod @2 1 2"> <v:f eqn="prod @3 21600 pixelWidth"> <v:f eqn="prod @3 21600 pixelHeight"> <v:f eqn="sum @0 0 1"> <v:f eqn="prod @6 1 2"> <v:f eqn="prod @7 21600 pixelWidth"> <v:f eqn="sum @8 21600 0"> <v:f eqn="prod @7 21600 pixelHeight"> <v:f eqn="sum @10 21600 0"> </v:f> <v:path extrusionok="f" gradientshapeok="t" connecttype="rect"> <o:lock ext="edit" aspectratio="t"> </o:lock><v:shape id="Afbeelding_x0020_1" spid="_x0000_i1025" type="#_x0000_t75" style="width: 117.75pt; height: 78pt; visibility: visible;"> <v:imagedata src="file:///C:%5CUsers%5CBRECHT%7E1.ARN%5CAppData%5CLocal%5CTemp%5Cmsohtmlclip1%5C01%5Cclip_image001.png" title=""> </v:imagedata></v:shape></v:path></v:f></v:f></v:f></v:f></v:f></v:f></v:f></v:f></v:f></v:f></v:f></v:formulas></v:stroke></v:shapetype></span></p><div style="text-align: justify;"> </div><p style="text-align: justify;" class="MsoNormal">Brecht Arnaert is lid van de nationale raad van Jong N-VA en co-auteur van het boek “De Vlaamse Republiek” olv Johan Sanctorum. Op de website <a href="http://www.smithsonsplace.eu/">www.smithsonsplace.eu</a> kunt u meer teksten van hem lezen.</p>Brecht Arnaerthttp://www.blogger.com/profile/12524616803780713311noreply@blogger.com4tag:blogger.com,1999:blog-815847298687753658.post-33502995339047068602009-07-21T09:03:00.005+01:002009-07-21T09:29:39.230+01:00Hét Belgisch probleem bij uitstek: democratieVlaamse vrienden,<br /><br />Ter gelegenheid van de 178ste verjaardag van de bezetting van Vlaanderen door een vreemde mogendheid, Frankrijk, publiceer ik hier het stuk "2080, het jaar van de Leeuw?", dat verschenen is in de essaybundel "De Vlaamse republiek" onder leiding van Johan Sanctorum (Uitgeverij Van Halewyck, <a href="http://www.vanhalewyck.be/index.php?page=bookDetail&id=487&writer=487">http://www.vanhalewyck.be/index.php?page=bookDetail&id=487&writer=487</a>). Dat boek is ondertussen een half jaar uit en dus dood volgens de heersende leescultuur, maar niet getreurd, op het net leven dingen langer. Hieronder dus een bijdrage over de democratisering van België, hét Belgisch probleem bij uitstek.<br /><br />Een "gelukkige" feestdag dus,<br />(moest ik werk hebben, ik ging werken uit principe),<br /><br />Brecht Arnaert<br /><br /><br /><div style="text-align: center;"><span style="font-size:180%;">2080, het jaar van de leeuw?<br /><span style="font-size:100%;">De voleindiging van de democratische gedachte<br />Brecht Arnaert</span><br /></span></div><br /><span style="font-style: italic;">De auteur vertrekt van de premisse dat “democratisering” geen éénmalig fenomeen is, maar een proces waarvan we niet zeker zijn dat het zich al voltooid heeft. Ook in de geschiedenis van België kunnen arbitrair een aantal fasen in de democratisering onderscheiden worden.</span><br /><span style="font-style: italic;">België is in 1830 geconcipieerd als een economische vazalstaat van Frankrijk, en kwam tot stand met de hulp van een uit Frankrijk gevluchte en zich in Brussel concentrerende bourgeoisie. België was dus geen staat die gelegitimeerd werd door een meerderheid van de bevolking, en om die reden heeft België nooit een onafhankelijkheidsverklaring gekend, noch een echt natiegevoel ontwikkeld.</span><br /><span style="font-style: italic;">Naarmate het algemeen enkelvoudig stemrecht werd afgedwongen bleek bovendien dat het wereldbeeld van de 1830-elite ver af stond van dat van de nieuwe kiesgerechtigde burgers.</span><br /><span style="font-style: italic;">Ondanks de kolonisatiecampagnes en de patriottistische geschiedschrijving bleef België een schimmige constructie, met Brussel als biotoop van een machtige minderheid. Het hiertegen opkomend regionalisme luidde de derde democratiseringsfase in,- die deskundig werd afgeblokt door het “plan B”: het tegen elkaar uitspelen van de gemeenschappen, en de vorming van een heus derde hoofdstedelijk gewest als scheidsrechter.</span><br /><span style="font-style: italic;">In de logische uitkomst daarvan, een echte secessiebeweging, moet ook de democratisering een vierde en finale update krijgen: deze van een republiek met een directe burgerdemocratie die de basis kan hernieuwen waarop onze parlementaire democratie gelegitimeerd wordt.</span><br /><br />Wie al eens getafeld heeft met wat ik gemakshalve traditionele flaminganten noem, heeft zeker al de gelegenheid meegemaakt waarbij rijkelijk getoast wordt. “Op Vlaanderen!”, “Leve Vlaanderen”, en varianten vliegen dan door de lucht. Wat mij echter opvalt, is dat achter die toasten meestal geen maatschappelijk project steekt. Ik hoor zelden of nooit toasten op de republiek, maar eerder op de aanduiding een vaag, geromantiseerd verlangen naar een beter en warmer vaderland. Net steekt een geharnaste Vlaming zijn kop niet door de deur. De Vlaamse Beweging blijft maar al te vaak vertoeven in functionele vaagheid. Dat heeft te maken met een grote moeilijkheid bij het formuleren van zo’n post-Belgisch project: wordt Vlaanderen na de onafhankelijkheid links of rechts?<br /><br />In deze bijdrage zal ik proberen aan te tonen dat die vraag volstrekt irrelevant is. Vanuit de zoektocht naar de legitimering van het Belgisch project en wat daaraan schortte, verken ik welke legitimering het Vlaamse staatsproject moet kunnen genieten om levensvatbaar te zijn. Daarbij wordt vertrokken vanuit de vaststelling dat niet het nationalisme, noch gelijk welke andere linkse of rechtse ideologie België in problemen gebracht heeft, maar wel het democratiseringsproces zelf.<br /><br />Tegelijk wordt vastgesteld dat met de representatieve democratie de democratisering niet af is. Het is tijd voor een volgende stap in de evolutie. Niet toevallig valt die samen met de hernieuwde kracht van de Europese nationale bewegingen. Terwijl de meeste Europese staten ontstaan zijn in een tijd waarin van democratie nog niet kon gesproken worden, zullen de nieuwe Europese staten geboren worden tijdens de laatste stap van een proces dat bij zijn voltooiing zijn vierhonderdste verjaardag zal vieren.<br /><br /><span style="font-weight: bold;">Het plan-F: België als Franse geopolitieke constructie</span><br /><br />Toen België in 1830 ontstond als product van een uit Frankrijk aangestuurde afscheidingsbeweging t.o.v. Nederland, was van democratie zoals wij die vandaag kennen helemaal geen sprake. Ten eerste moest men betalen om te mogen stemmen, wat de democratische participatie al serieus beknotte. Zo werd bij het goedkeuren van de Belgische Grondwet slechts 30000 man geconsulteerd, wat toen 0,6 procent van de bevolking uitmaakte. De term “man” moet daarbij letterlijk genomen worden: vrouwen konden pas in 1948 naar de stembus.<br /><br />Als we Hobbes, Locke of Rousseau mogen geloven, die stellen dat de legitimiteit van de staat voortvloeit uit een sociaal contract dat burgers met elkaar afsluiten om samen te gaan leven in één juridische structuur, dan blijkt dat België al van bij zijn ontstaan een probleem heeft. De staat België – net zoals zovele Europese staten – is niet ontstaan door de instemming van een meerderheid van haar bevolking, maar wel door toedoen van een selecte groep van machthebbers. België is nooit een visionair project geweest van een bevolkingsgroep die wou devolueren uit een oude en vermolmde staatstructuur om een nieuw maatschappelijk contract af te sluiten, maar een plat geopolitiek project van een land dat volgens oude, monarchale standaarden een uitbreiding van het eigen territorium voorzag. Dat land was Frankrijk.<br /><br />Het lijkt in onze tijden van internet en Europese Unie bijna ongeloofwaardig, maar in het Europa van de negentiende eeuw was geografie een drijvende factor in de buitenlandse politiek. Bekijken we Frankrijk op dat vlak, dan is er één duidelijke historische lijn te trekken: het streven naar natuurlijke grenzen. In het zuiden stopte de eenmaking van Frankrijk aan de Pyreneeën, in het oosten aan de Alpen en in het westen – vanzelfsprekend – aan de Atlantische Oceaan. Maar het noorden is bij die eenmaking steeds problematisch geweest. De natte droom van Frankrijk was namelijk het consolideren van het eigen grondgebied tot aan de Rijn. Vandaar ook de pas laat opgeloste twisten rond Lotharingen, die van Basel tot Karlsruhe de Rijn 200 km lang afdekt. Historisch onderzoek heeft bovendien uitgewezen dat Frankrijk, of wat daar in de verschillende tijdsperiodes mee vergelijkbaar is, niet minder dan vijftig keer het gebied heeft proberen in te nemen waarop de Belgische staat zou gevestigd worden. In de Lage Landen liep een annexatie echter steeds mis. De gebieden bleven het strijdtoneel van tientallen kleine en grote oorlogen. Vooral door toedoen van Engeland, die de toevoeging van de Rijndelta aan het Franse imperium steeds heeft weten te verhinderen, is Frankrijk nooit in zijn oorspronkelijke ambitie geslaagd. Toen aan het eind van de 16e eeuw bovendien bleek dat het noordelijke stuk van de Nederlanden zich als een zelfstandige republiek kon handhaven, moest Frankrijk zijn territoriale ambities bijstellen. Voortaan zou de Schelde het nieuwe eindpunt vormen.<br />Maar ondertussen brak de industrialisatie aan. De primaire, agrarische economie verschoof naar een secundaire, industriële fase. Grond als belangrijke economische, en dus ook politieke factor, begon steeds meer aan belang te verliezen. Voortaan zou niet meer de areaalgrootte, maar de grootte van de economische afzetmarkt van belang zijn om de economische en politieke macht van een land af te meten. Land innemen om machtiger te worden zoals in een primaire economie was dus niet langer nuttig. Markten veroveren met goedkope producten, buitenlandse bedrijven beconcurreren en overnemen, en zodoende buitenlandse economieën controleren, werd de nieuwe strategie om in een geïndustrialiseerde wereld gebied in te lijven.<br /><br />Dat is bij uitstek het Belgische verhaal geweest. Frankrijk slaagde erin om via diplomatieke akkoorden tussen de toenmalige grootmachten een vazalstaat te stichten naar eigen Jacobijns centralistisch model. Die staat, België, zou hét middel bij uitstek worden om een gebied dat duidelijk niet politiek veroverbaar was, dan ten minste toch economisch in te lijven. Een land dat via zijn politieke elite en zijn financiering afhankelijk is van een ander, kan men namelijk evengoed als het eigen territorium beschouwen. En misschien zou bij een volgende diplomatieke ronde vanuit die feitelijkheid dan wel alsnog een territoriale aanhechting bij Frankrijk mogelijk zijn.<br /><br />Het Plan-F was dan misschien wel een geslaagde strategische zet, een wervend maatschappelijk project was het allerminst. De democratisering van België is dan ook één langgerekt verhaal van confrontatie met dit gebrek aan legitimiteit. Het begint al van bij de onafhankelijkheid zelf, een gebeurtenis die we in België zelfs niet eens kunnen vieren. Op 21 juli 1831 legde Leopold I, na een carrière als de armste prins van Duitsland, de knapste prins van Frankrijk en de rijkste prins van Engeland, de eed af als de eerste koning van België.<br /><br />Wat we op 21 juli vieren, is dus niet het maatschappelijk project waar onze voorouders in de contractfilosofie van het maatschappelijk denken voor getekend hebben, maar wel het geslaagde persoonlijke project van een monarch. Dit in tegenstelling tot bijvoorbeeld de Verenigde Staten van Amerika. Op de fourth of July wordt niet de eedaflegging van George Washington als eerste president van de Verenigde Staten gevierd, maar wel de verjaardag van een project dat voor zijn tijd begeesterend was en tot op vandaag nog steeds velen aanspreekt. Op 4 juli 1776 werd door het Continental Congress namelijk de Declaration of Independence afgekondigd, waarin de motivatie terug te vinden is voor het oprichten van een eigen staat, los van het toenmalige Britse imperium.<br /><br />Een onafhankelijkheidsverklaring is één van de drie constituerende teksten die een staat vormgeven. Meer nog dan de grondwet of een charter met burgerrechten appelleert ze aan de morele grondslag waarop de nieuwe staat gevestigd is. Het is het terugkeerpunt voor twijfelaars aan het maatschappelijk project, de toetssteen en kader voor de nationale politiek, een baken in tijden waarin de natie verdeeld is. Dat alles hebben we niet in België. Bij elke crisis dreigt het land uiteen te vallen, omdat er geen basiscontract is waar naar verwezen kan worden. Of om het met de woorden van Leopold I aan zijn minister van Buitenlandse Zaken, baron d’Anethan te zeggen: “België bestaat als staat enkel en alleen omwille van zijn koning; het is uitsluitend zijn dynastie die het behoedt voor een onmiddellijk uiteenvallen of misschien zelfs een burgeroorlog.” In een brief anno 1858 aan zijn kabinetschef Jules Van Praet geeft de monarch zelf te kennen wat volgens hem de consequenties zijn voor de Belgische identiteit: “België heeft geen nationaliteit en, gezien het karakter van zijn inwoners, kan het er ook nooit een hebben. In feite heeft België geen politieke reden van bestaan.”.<br /><br />Dit verklaart mee waarom het burgerschap van de Belg praktisch onbestaande is, waarom België aan de staart bengelt van de Europees peloton inzake vertrouwen van de burger in de overheid, en waarom belastingontduiking een nationale sport is. Een indirect gevolg is ook dat de politiek geen moreel kader heeft om haar handelen aan af te meten: terwijl in Amerika de notie “un-American” wel degelijk inhoud heeft, bestaat niet zoiets als een “on-Belgische” politieke handeling. Er is geen enkel document dat vastlegt wat de Belgische waarden zijn, geen enkel document dat inspireert tot gemeenschapszin.<br /><br />Hoewel Frankrijk met de oprichting van het “neutrale” België een slag thuishaalde, kreeg het plan-F met ernstige problemen te kampen. De legitimering van die kleine kopie van Frankrijk werd namelijk steeds lastiger. De democratie die ten tijde van de oprichting van België nog heel elitair was geweest, breidde zich eind negentiende, begin twintigste eeuw stelselmatig uit naar de lagere klassen van de bevolking. In 1893 verdertigvoudigde het aantal stemgerechtigden door de invoering van het algemeen meervoudig mannenstemrecht. In 1919 groeide het electoraat nogmaals exponentieel door de invoering van het Algemeen Enkelvoudig Stemrecht voor mannen, en in 1948 vermenigvuldigde het aantal kiesgerechtigden nogmaals toen ook vrouwen naar de stembus mochten.<br /><br />Terwijl onder het cijnskiesstelsel de Belgische staatsstructuur nooit in vraag werd gesteld, zouden vanaf de democratisering van de politiek voor het eerst ‘problemen’ ontstaan. Verkiezing na verkiezing werd duidelijker dat de Belgische identiteit, bedacht door een mannelijke, cijnsbetalende, francofiele en royalistische elite van 30 000 stemgerechtigden niet overeenkwam met de identiteitsinvulling die de bevolking voor zichzelf zag. Hoe meer mensen mochten gaan stemmen, hoe sterker het duidelijk werd dat dit land uit twee naties bestaat: de onze en die van onze Waalse broeders. Naast het veroveren van een aantal democratische rechten, verwierf men dus ook voor het eerst het recht op de constructie van een eigen identiteit.<br /><br />De Belgische bourgeoisie, die zich tegen 1900 in Brussel ging concentreren in Brussel, zag het plan-F na elke democratische verworvenheid steeds verder van zijn oorspronkelijk doel afdrijven. Tot aan de wereldoorlogen heerste in die milieus immers nog steeds de overtuiging dat men via economische uitholling van het land, gecombineerd met persoonlijke verrijking, genoeg “cash&credit” zou hebben om binnen te kunnen treden in het pantheon van de Franse adel.<br /><br />Maar dat was dus buiten de democratie gerekend. Daar waar in 1815 op het Congres van Wenen de Europese monarchen zonder inspraak van hun bevolkingen de Europese koek nog onder elkaar konden verdelen, zou dit honderd jaar later al onmogelijk blijken te zijn. Een aansluiting bij Frankrijk zou niet meer met louter monarchale instemming te legitimeren vallen. De Brusselse bourgeoisie bleef in België dus “achter” en moest zich schikken in een minderwaardig statuut van “second hand French”. Tot op vandaag is een Franse freule in de Belgische adel zeer gegeerd als huwelijkspartner.<br /><br /><span style="font-weight: bold;">Het plan-B en de rol van Brussel als splijtzwam</span><br /><br />Het voortbestaan van België, als staatkundig project zonder perspectief op aanhechting met Frankrijk, was dus een plan-B, een alternatief. Voortaan zou België op zoek moeten gaan naar zijn eigen legitimering. En daar is hard aan gewerkt. In de scramble for Africa (1880 – 1945) toonde België zich een geduchte concurrent van de andere toenmalige grootmachten. De kolonisering ging immers niet enkel om de persoonlijke verrijking van Leopold II, maar ook om het oppoetsen van het Belgisch imago. Een staat die erin slaagde om een gebied te koloniseren dat tachtig keer groter was dan zichzelf, mocht zich fier op de borst kloppen als een kleintje tussen de groten.<br /><br />En ook in de geschiedschrijving van België merken we van dan af aan een verbluffende ijver. Historici als Henri Pirenne (1862 – 1935) haalden alles uit de kast om het land een geschiedkundige legitimering te geven. Via een soort teleologische geschiedschrijving bezorgde hij België een voorgeschiedenis van maar liefst twee millennia. Zo liet hij het streven van de Oude Belgen (de Belgae, een Keltisch-Germaanse volksstam) na lange omzwervingen uitmonden in hun eigen land van melk en honing: de staat België. Dat de stam van de Belgae hoegenaamd niets te maken had met de nieuwe juridische Belgen, zou iedereen worst wezen. Ook de wetenschappen moesten toen nog aan hun democratisering beginnen.<br /><br />Maar hoe zeer men de Belgische staat ook heeft proberen te legitimeren, niets kon verhinderen dat ook het plan-B averij opliep. Een belangrijk gevolg van de democratisering was immers ook dat het duidelijk werd wie in België de democratische minderheid uitmaakte. Terwijl dit in eerdere kiesstelsels zoals het cijnskiesrecht niet tot uitdrukking kon komen, bleek meer en meer dat Vlaanderen mettertijd binnen de unitaire Belgische constructie een demografisch en dus politiek overwicht zou realiseren. Een “état Belgo-Flamand” zat eraan te komen, en dat moest ten allen prijze vermeden worden.<br /><br />Wat doe je dan als heersende klasse? Verwarring zaaien. Je bedenkt een systeem dat zo danig ondoorzichtig is dat bondgenoten vijanden worden, en je werpt je eigen regime op als scheidsrechter van de twee. Dat is exact wat gebeurd is bij de federalisering van België. Terwijl zowel Vlamingen als Walen promotoren waren van meer regionale autonomie en dus bij de federalisering van België objectieve bondgenoten waren, zijn zij gaandeweg tot vijanden van elkaar gesmeed. En wel op volgende ingenieuze wijze.<br /><br />In schoolboeken heet het dat de Waalse Beweging vooral voorstander was van meer economische autonomie, terwijl de Vlaamse Beweging vooral culturele zelfstandigheid opeiste. Deze nette scheiding van verwachtingen inzake de federalisering is op zich al verdacht, maar bovendien zijn ze niet eens tegengesteld: beiden ijveren ze voor meer decentralisatie, zij het met andere accenten. Het mag dan ook verwonderlijk genoemd worden dat aan deze gelijklopende eisen twee verschillende uitvoeringsinstanties gekoppeld werden.<br /><br />Enerzijds waren er de gemeenschappen, die de emanatie van de cultuur- en persoonsgebonden aangelegenheden moesten worden. Anderzijds waren er de gewesten, die in zouden staan voor het beheer van economisch en territoriaal gebonden bevoegdheden. Niet alleen is dat onderscheid compleet arbitrair – alsof territoriale bevoegdheden geen impact hebben op personen - , evengoed hadden de economische bevoegdheden van de gewesten, die pas in een latere staatshervorming gerealiseerd werden, toegevoegd kunnen worden aan de reeds bestaande cultuurgemeenschappen. Maar dat gebeurde niet.<br /><br />En dat was de bedoeling. Door het koppelen van verschillende uitvoeringsinstanties aan in wezen gelijklopende eisen werd de aanvankelijke energie die uit de regionale bewegingen kwam en eigenlijk gericht was tegen België, teruggeleid naar die regionale bewegingen zelf. In plaats van dus België in vraag te stellen – zoals bijvoorbeeld nog gebeurde op het Waals Congres in 1945 – ontstond tussen Walen en Vlamingen een “zachte” discussie over de vraag of België moest ingericht worden volgens het model van de Gemeenschappen, dan wel volgens het model van de gewesten.<br /><br />De discussie wordt pas “hard” en tastbaar wanneer de Brusselse Franstaligen hun meesterzet doen met de eis om een eigen gewest Brussel, naast het Vlaamse en het Waalse. Hierdoor wordt de Vlaams-Waalse samenwerking in een onmogelijke positie geplaatst. Vlaanderen is er niet tegen dat Wallonië meer bevoegdheden krijgt, integendeel, maar wil vermijden dat de Brusselse bourgeoisie met de constructie van een eigen gewest het hart uit Vlaanderen snijdt.<br /><br />Al spoedig echter wordt in het Vlaamse verzet tegen het derde gewest het kind met het badwater weggegooid. Terwijl tijdens de werking van het Centrum-Harmel (1949-1950) Vlamingen en Walen nog relatief vlot tot consensus konden komen – Franstalige Brusselaars speelden daarin praktisch geen rol – was dit nu voorgoed verleden tijd. Tegen midden de jaren zestig was de Vlaamse communautaire analyse al heel wat van zijn nuance kwijt. Bij de betogingen rond Leuven Vlaams bewijst de slogan “Walen buiten!” de volstrekte miskenning van het feit dat vooral Brusselse Franstaligen en niet de Walen belang hadden bij “un très grand Bruxelles de l’avenir”.<br /><br />De perceptie in Wallonië rijst al snel dat Vlaanderen tegen gewestvorming tout court is, waardoor de sfeer tussen beide grimmiger wordt. De discussie verzuurt en beide gemeenschappen verzanden in hun eigen mantra over juiste ordening van de staat. Ondertussen verwerft het gebied waar oorspronkelijk enkel een agglomeratieraad verkozen werd, steeds meer bevoegdheden. Via sluipende besluitvorming, halve waarheden en grijze compromissen wordt het Brussels bestuursniveau stelselmatig versterkt, waardoor haar grenzen verharden. In 1989, bij de derde staatshervorming, is het Brussels Hoofdstedelijk gewest een feit. Het plan-B, dat net zoals het plan-F door voortschrijdende democratisering leek te zullen mislukken, was gered.<br /><br />Zat de democratisering van België tot aan de eerste staatshervorming nog op het juiste spoor, na 1970 ontspoort die volledig. Door de uitwerking van een Brussels gewest slaagde men erin om de fundamentele tweeledigheid van dit land te verbergen. De huidige Belgische constructie, met zijn zes parlementen en drie hoofdstedelijke raden, is een aanfluiting van elk democratisch principe. Via de regel van pariteit en consensus in de regering, alarmbelprocedures en belangenconflicten, slaagt men erin om de Vlaamse meerderheid te muilkorven. Maar ook gemuilkorfde honden blijven grommen. Democratie is niet te stoppen. Om het met Lincoln (1809 – 1865) te zeggen: “You can fool some of the people some of the time, but you cannot fool all of the people all of the time.”<br /><br />Nu het stof van al die omwentelingen wat gaan liggen is, wordt duidelijk dat het tijd is voor een nieuw plan, een nieuw maatschappelijk project, waarin dit keer de burgers-contractanten wél inspraak moeten hebben. Een project bovendien, dat meer democratie in het vaandel draagt. Een project waarmee wij ons als Vlamingen kunnen inschrijven in de wereldwijde democratiseringsbeweging van de laatste orde: de directe democratie.<br /><br /><span style="font-weight: bold;">Het plan-V: de weg naar directe democratie</span><br /><br />Misschien is het u als een klap in het gezicht overgekomen. Directe democratie, dat is volksreferenda, populisme, het einde van de politiek, het speelterrein van demagogen. Het lijkt bovendien een liberaal tintje te hebben, waardoor de vraag weer opduikt of Vlaanderen links dan wel rechts moet georganiseerd worden. Laat ons met die vraag voor eens en voor altijd komaf maken. Ze wordt namelijk verkeerdelijk aangevoeld als een politieke vraag.<br /><br />Een politieke vraag peilt naar de ordening van wat is (Laswell: who gets what, when, how) en niet naar de ideale ordening van de staat. Dat is voer voor politieke filosofen. En laat het nu zo zijn dat bij filosofie het er niet in de eerste plaats op aan komt het juiste antwoord te geven, dan wel de juiste vraag te stellen. De vraag is dus niet of Vlaanderen links of rechts moet zijn, maar wel of Vlaanderen in staat zal zijn om democratischer te zijn dan België. Het antwoord daarop is niet binair en zal afhangen van het moreel gewicht van onze eigen beweegredenen om uit de Belgische constructie te stappen. Stappen we uit België omdat per jaar per Vlaming 1000 euro naar Wallonië gaat? Of stappen we eruit omdat België een juridische constructie is waarvoor noch Vlamingen, noch Walen uit vrije wil gekozen hebben? Hoe lager onze motivatie weegt op de morele schaal, hoe kleiner het elan zal zijn waarop onze nieuwe staat kan bogen.<br /><br />Hoe kunnen wij ons Vlaams staatsproject wél voldoende legitimeren? Zal de Vlaamse onafhankelijkheid ook bedisseld worden in politieke achterkamertjes? Of zal ons nieuw project met volle vertrouwen aan het plenum gepresenteerd worden? Zal het ontstaan uit een grijs compromis dat al een deel van zijn elan wegneemt? Of zal het met bravoure verdedigd worden voor elke potentiële burger-contractant? Het antwoord is voor mij duidelijk: wil het Vlaams maatschappelijk project enige kans op slagen hebben, dan moet het gelegitimeerd worden door een meerderheid van de Vlaamse bevolking. Een legitimering die minder inhoudt dan voorgaande eis, is bij voorbaat steriel.<br /><br />Voorgaande stelling is geen evidentie. Niet in de eerste plaats omdat Vlaamse onafhankelijkheid voorlopig nog een minderheidsstandpunt is, maar wel omdat ook met de traditionele opvatting van wat een meerderheid is, moet gebroken worden. In onze hedendaagse politieke ervaring ontstaat een meerderheid wanneer meer dan de helft van de parlementairen met een wetsvoorstel akkoord gaat. Maar ook aan die legitimering schort iets.<br /><br />Doorheen de kieshervormingen van 1893, 1912 en 1948 werd het bestuur van de vzw Maatschappij waarin wij leven dan wel democratischer, maar het is niet omdat we representatie in het beleid bekomen hebben dat het oude ideaal van “demos kratein” – het volk bestuurt – daarmee zou gerealiseerd zijn. Meer nog. Het huidig representatief parlementair stelsel dat door velen als het eindpunt van de democratisering wordt aanzien, doorstaat zelfs de meest rudimentaire democratische test niet. Zo bepaalt de kiezer niet eens wie hij verkiest, dat doen de partijen. Door het gebruik van het systeem van lijststemmen geeft een kiezer zijn stem niet aan een kandidaat, maar aan een partij die in de oligarchie van zijn toporganen beslist heeft over een “nuttige volgorde”. Het magere gewicht van de voorkeursstemmen verandert daar maar weinig aan. Zolang de lijststem zwaarder doorweegt, beslissen de partijen en niet de burger wie verkozen wordt.<br /><br />In zijn boek “De mythe van de parlementaire democratie” toont professor Dewachter aan dat van 1919 tot 1991 er op de 4 719 volksvertegenwoordigers die in die periode verkozen zijn, slechts 30 Kamerleden daarin slaagden buiten die nuttige volgorde. Op zeventig jaar tijd is dus slechts 0,6 procent van de politiek geïnspireerden op eigen kracht verkozen. Die 0,6 procent is nota bene exact hetzelfde percentage van de bevolking dat in het jonge België een stem had in het beleid. Er is dus nog niet veel veranderd. De politiek heeft nog steeds een fenomenale macht over de burger, terwijl het democratische ideaal net het omgekeerde veronderstelt.<br /><br />Ook Vlaanderen heeft hier boter op het hoofd. Ze importeert Belgische wanpraktijken in haar eigen instellingen. Zo word ik tijdens het schrijfproces van dit artikel als Vlaams (proto-) burger in de onderhandelingen van Gemeenschap tot Gemeenschap vertegenwoordigd door een minister-president die daarvoor nooit gemandateerd is. Nog nooit nam Kris Peeters deel aan verkiezingen en toch is hij onze minister-president. Los van zijn politieke kwaliteiten, waar ik hier uitdrukkelijk geen uitspraak over doe, is het in een democratie toch hoogst bedenkelijk dat een niet-verkozene in naam van zes miljoen Vlamingen over mijn toekomst onderhandelt?<br /><br />Maar het gaat verder. Na de verdeling van de stemmen over de verschillende partijen, start immers nog een compleet nieuw politiek proces, namelijk dat van de regeringsvorming. In die fase legt de politiek zelfs geen enkele verantwoording meer af aan de burger. Dat doet zij enkel nog aan zichzelf, wat het failliet betekent van de representatieve democratie. In dergelijk systeem verwordt de politieke klasse tussen twee verkiezingen door tot een politieke kaste die de facto even autocratisch is als de gemiddelde Afrikaanse dictator. Op dezelfde manier, ongemandateerd door de burger, besliste een zichzelf legitimerende elite in de negentiende eeuw immers Vlamingen te onderdrukken en Afrika te koloniseren.<br /><br />Het probleem daarbij is niet de vermeende ondemocratische ingesteldheid van de parlementair. De meeste politici luisteren ook naar hun bevolking tussen twee verkiezingen door. Het probleem is dat de officiële legitimering van hun optreden nog is blijven steken in een 19e-eeuws denken. Toen waren volksvertegenwoordigers nog een nieuw gegeven. Zij opereerden nog in het ideaal van de meritocratie, namelijk de opvatting dat de besten moesten afgevaardigd worden om het land te besturen. Dat het parlement hiermee geen afspiegeling was van de reële samenleving werd dan ook niet als probleem ervaren; volksvertegenwoordiging was vooral gefixeerd op het beknotten van de willekeur van monarchen.<br /><br />Gedurende de 20e eeuw veranderde die focus zeer langzaam naar het correct vertegenwoordigen van de achterban. In het middenveld ontstonden drukkingsgroepen die politici hieraan hielpen herinneren. Door zich in machtige zuilen te verenigen en de macht van het getal uit te spelen, verwierven ook zij inspraak in het beleid. Ook tussen twee plebiscieten door oefende de burger dus meer en meer invloed uit. Maar die verenigingen van burgers ontsnapten ook op hun beurt niet aan de inversie van doel en middel. Vakbonden, mutualiteiten, en andere instellingen van het middenveld die zich in oorsprong als doel stelden het establishment zo te beïnvloeden dat meer geluisterd werd naar hun achterban, gingen na verloop van tijd zelf behoren tot dat establishment.<br /><br />Dat is ook volstrekt normaal. Het is zelfs een constante in de democratisering: het zijn nooit de laagste groepen in de samenleving geweest die de democratisering van de macht hebben bewerkstelligd, maar steeds zij die ondanks hun feitelijke macht net niet tot het establishment konden behoren. Vanaf het moment dat zij slagen in te breken in de besluitvorming, gaan zij echter ageren als het establishment zelf. Zo hard als de rijke burgerij in de Franse Revolutie het Ancien Regime bevocht, net zo hard bevocht zij een verdere democratisering naar de lagere bevolkingsklassen. Het duurde tot de socialistische omwentelingen van begin 20e eeuw voor de democratische radicalisering zich kon doorzetten.<br /><br />Het heeft honderd jaar geduurd (1689 – 1789) voor een oligarchisch parlementair stelsel het Ancien Regime kon doorbreken en het heeft nog eens honderd jaar geduurd (1789 – 1893) voordat een parlementair model gebaseerd op een meritocratie dat eerste model op zijn beurt kon wijzigen. Net zoals het daarna een derde maal honderd jaar (1893 – 1981) duurde voordat binnen dat meritocratisch stelsel een democratisering zich voltrok, zal het nog een vierde keer honderd jaar duren voor de democratische gedachte – het volk bestuurt – haar voltooiing zal vinden. Tegen 2080 dus.<br /><br />De voleindiging van de democratie, die zich in de 21ste eeuw zal voltrekken, zal dan ook hierin bestaan dat de mandatering van de parlementaire democratie radicaal zal veranderen. En niet zoals zo vaak beweerd wordt, dat de directe democratie het parlementair stelsel zal vervangen. Nog altijd zullen politici het land besturen, nog altijd zullen er verkiezingen zijn. Maar de basis waarop die politici hun macht ontlenen wordt nieuw. Zij worden niet enkel meer periodiek gemandateerd in hun functie, maar ook nog eens bijkomend gemandateerd in hun voorstellen. En dit op permanente basis. In de filosofie van de directe democratie is een parlementair initiatief namelijk gemandateerd zolang het niet teruggefloten wordt door de meerderheid van de bevolking via een referendum. En uiteindelijk is dat waar democratie om draait.<br /><br />Dit is geen onbereikbare wensdroom. Net zoals men meer en meer sterren ziet naarmate men langer naar de hemel tuurt, zien we steeds meer lichtpunten van direct-democratische initiatieven in Europa en de wereld ontstaan. En met succes. In Zwitserland, Duitsland, Denemarken, Noorwegen, Hongarije, Litouwen, maar ook in Californië en Canada wordt volop geëxperimenteerd met directe democratie. Niet als de natte droom van elke populist, maar integendeel als extra democratische legitimering. Was de parlementaire democratie in oorsprong bedoeld als beknotting van de monarchale willekeur, dan fungeert in die landen de directe democratie als beknotting van de zelfbedruipende oude politieke cultuur.<br /><br />De praktische hertekening van ons parlementair stelsel, gelegitimeerd door een direct-democratische onderbouw is niet het voorwerp van deze bijdrage. Deze tekst pretendeert geen handleiding te zijn voor het organiseren van een volksreferendum, maar doet een appel aan alle Vlaamse Bewegers om de motivatie voor een eigen maatschappelijk project niet te laten afhangen van een analyse in links-rechts-termen, maar in tegendeel van een analyse van de democratie zelf.<br /><br />Want één ding is zeker. Vanuit de ervaring met België weten we nu heel duidelijk hoe het niet moet. Laat ons met die ervaring aansluiten bij de uitdaging waar niet enkel Vlaanderen voor staat, maar alle democratische rechtsstaten in de wereld. Het hernieuwen van de basis waarop onze parlementaire democratie gelegitimeerd wordt, zal ettelijke generaties in beslag nemen, maar dat is niet erg. Van belang is niet waar we staan, maar de richting waarin we gaan.<br /><br /><br /><span style="font-style: italic;">Brecht Arnaert (Ieper, 1981) behoort tot de jongste lichting Vlaams-nationale ideologen. Hij is momenteel laatstejaarsstudent Bestuurskunde en Publiek Management aan de Hogeschool Gent. Hij is actief in de Vlaams-republikeinse studentenwerking aan de UGent. Hij houdt er een opiniërende blog op na, schreef verschillende essays over de Vlaamse zaak, en publiceerde hierover o.a. in Doorbraak, Meervoud, De Morgen en De Standaard.</span>Brecht Arnaerthttp://www.blogger.com/profile/12524616803780713311noreply@blogger.com5tag:blogger.com,1999:blog-815847298687753658.post-24262931540559666272009-05-31T11:51:00.006+01:002009-05-31T17:36:28.750+01:00Les méchants faits ...Republikeinse vrienden,<br /><br />Gisteren hoorde ik op een schoolfeest iemand zeggen dat censuur nu toch wel niet meer bestaat. Ik verslikte mij bijna in mijn glas bubbels. U kent mijn mening over De Morgen, onze eigenste Vlaamse Pravda ondertussen al: in De Gedachte verschijnen slechts zelden échte polemieken die naar de kern van een debat gaan. Hoogstens worden meningen uit hetzelfde segment van een ideologie tegenover elkaar geplaatst, zoals twee marxisten die met elkaar debatteren over cultuurpolitiek.<br /><br />Zo wordt de schijn gewekt van een kwaliteitskrant, die ongeacht de eigen voorkeur, álle meningen aan bod laat komen. Zelden geraakt bij De Morgen echter een fundamenteel afwijkende mening door de filter van de redactie. En opiniestukken van mensen van het Vlaams Belang komen er al helemaal niet in. Tot zover het "open" debat.<br /><br />Hiermee wil ik geen lans breken voor mijn eigen schrijfsels, die quasi altijd veel te lang zijn, en soms een beetje te zweverig. Maar ik meen dat sommige van de punten die ik op deze blog maak, toch wel fundamentele thema's aanraken. Zo ook mijn kritiek in volgend artikel op het verlenen van eredoctoraten, die ik beschouw als een vorm van politieke recuperatie van intellectueel werk, een techniek die Julien Benda al beschreef in zijn boek "La Trahison Des Clercs", ofwel "het verraad van de intellectuelen".<br /><br />Zo'n overduidelijk geval van intellectueel verraad vond plaats op woensdag 6 mei aan de Universiteit Gent, bij de uitreiking van een eredoctoraat aan professor Arend Lijphart. Ik was er zelf bij, en kreeg een "stoemp" in mijn zij, omdat ik letterlijk aan het grommen was bij het aanhoren van flagrante leugens, verdraaiingen, halve waarheden en platitudes. Ik geef het toe, ik ben een driftkikker. Liefst had ik geroepen: "Leve de republiek", maar dat is niet altijd even goed voor de gezondheid, zo vertelde mij de weduwe-Lahaut mij nog onlangs.<br /><br />In onderstaand artikel, dat ik instuurde na een telefoontje met De Morgen die mijn standpunt naar eigen zeggen "een waardevolle bijdrage aan het debat" vond, formuleert enkele kritieken op dat gebeuren én op het "wetenschappelijk" werk van Lijphart. Helaas ligt het na enkele dagen zonder tegenbericht nu waardevol te wezen in een schuif in Groot-Bijgaarden.<br /><br />Maar niet getreurd: de 21ste eeuw is de eeuw van de burger, die tegenwoordig zijn eigen media heeft. In alle nederigheid publiceer ik dan maar hier mijn stukje, voor de 11 vaste volgers van deze webstek en niet voor de 265.000 lezers van DM. Maar die elf krijgen dan tenminste échte stellingen te horen. Veel leesplezier. Beginnen we een voetbalploeg? Ik ben dan bankzitter.<br /><br />Beste groeten,<br /><br />Brecht Arnaert<br />31/05/2009<br /><br />==================================================<br /><span style="font-size:180%;">Les méchants faits … </span><br /><br /><a onblur="try {parent.deselectBloggerImageGracefully();} catch(e) {}" href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEh0gVzYAFwjBxVHYTTtYhh0apY7MZ9Si2Za4Qqv2bO2ipnJ3acHRo5y_wZl7H3hI3cURWYyT1mKYpOGHKAjM0J8E1n16g86J7oZ_pOSLXy6Tv931uCgFHBXr6c2KqAL916k4GJX_01tgLE/s1600-h/2009-05-06+-+Eredoctoraat+Arend+Lijphart.jpg"><img style="margin: 0pt 10px 10px 0pt; float: left; cursor: pointer; width: 209px; height: 139px;" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEh0gVzYAFwjBxVHYTTtYhh0apY7MZ9Si2Za4Qqv2bO2ipnJ3acHRo5y_wZl7H3hI3cURWYyT1mKYpOGHKAjM0J8E1n16g86J7oZ_pOSLXy6Tv931uCgFHBXr6c2KqAL916k4GJX_01tgLE/s320/2009-05-06+-+Eredoctoraat+Arend+Lijphart.jpg" alt="" id="BLOGGER_PHOTO_ID_5341945028124967122" border="0" /></a>Op zaterdag 9 mei verscheen in DM een herwerkte versie van de toespraak van Arend Lijphart, uitgesproken bij de toekenning van zijn eredoctoraat aan de Universiteit Gent. In het artikel laat Lijphart een positief geluid horen. Het is helemaal niet zo erg gesteld met België: <span style="font-style: italic;">“De democratie hier is niet probleemloos, maar de handhaving van een democratisch stelsel, al dan niet in de huidige vorm, loopt geen ernstig gevaar”<br /></span><br />Dat het verlenen van eredoctoraten aan Vlaamse universiteiten al lang geen referentie meer is voor uitzonderlijke verdiensten van de gelauwerden is al langer bekend. Zo kreeg Kroonprins Filip in 2002 een eredoctoraat van de KUL omwille van “de waarden die hij belichaamt”. Come again? En laatst viel ook prins Laurent die eer te beurt aan de UGent, volgens rector Paul Van Cauwenberghe omdat hij “symbool staat voor tegendraadsheid”. Of zijn intellectuele capaciteiten echter passen bij de baseline van de universiteit, “Durf Denken”, is nog maar de vraag.<br /><br />Dergelijke verheffingen in de academische adelstand zijn eerder onschadelijk. Ze zijn zo overduidelijk op niets gebaseerd dat de voorbeeldwaarde ervan quasi nihil is. Ze zijn hoogstens beschamend voor de universiteit zelf, die haar standaarden verlaagt om het establishment ter wille te zijn. Veel erger is het wanneer een autoriteit op het vlak van comparatieve democratische stelsels die eer te beurt valt. Dan moet nauwlettend toegezien worden op het evenwicht tussen het politieke karakter van een publieke waardering en de academische waarde van een levenswerk vol wetenschap. Voor je het weet wordt je als wetenschapper namelijk gerecupereerd voor een bepaald politiek doel.<br /><br />Dat zal Lijphart worst wezen. Zonder blikken of blozen aanvaardt hij een eredoctoraat dat alleen al door zijn timing overduidelijk niet bedoeld is om zijn werk te waarderen, maar wel om de zieltogende legitimering van het Belgisch staatsproject een duwtje in de rug te geven. Een gerenommeerd wetenschapper die onomwonden stelt dat het met België wel goed komt, en een hele universiteit die zich achter dat idee schaart; het misleidend dividend hiervan kan nauwelijks onderschat worden. Lijphart weet dat. Julien Benda draait zich – voor de zoveelste keer – om in zijn graf. Ligt ie weer goed, zullen we dan maar denken.<br /><br />Dat Lijphart zijn wetenschappelijk werk via een eredoctoraat laat recupereren voor een politiek doel is zijn persoonlijke keuze. Daar is eigenlijk op zich niets fout mee, als men er maar van overtuigd is dat dat doel in de lijn ligt van de eigen intellectuele inzichten. Lijphart gaat echter veel verder dan dat.<br /><br />Arend Lijphart is een gerespecteerd professor op het vlak van de studie van democratische stelsels. In zijn boek "Patterns of democracy" uit 1999 analyseert hij 36 landen en classificeert ze volgens een continuüm met twee uiteinden: de consensusdemocratie waar alles in overleg wordt beslist, en de meerderheidsdemocratie, waar een gewone democratische meerderheid geldige beslissingen neemt, zonder veel rekening te houden met minderheden. Vanuit die studie heeft Lijphart heel wat gezag opgebouwd in de politicologische wereld. Die autoriteit misbruikt hij echter om België uit de wind te zetten.<br /><br />Hoe gaat Lijphart te werk? Hij stelt zich de oprechte vraag: <span style="font-style: italic;">“In dat opzicht vormt België dus wel een uitzondering. Maar wil dat zeggen dat de theorie van consensusdemocratie gedeeltelijk onjuist is?”</span>. Die vraag is ontwapenend, omdat Lijphart zijn eigen theorie hier in een kwetsbare positie brengt, wat vertrouwen wekt en elke verdenking van vooringenomenheid wegneemt. Maar dat vertrouwen wordt misbruikt door het toepassen van een slinkse, aloude academische truc. Hij beantwoordt zijn eigen vraag in andere categorieën dan diegene waarin ze gesteld is: <span style="font-style: italic;">“Toch is België geen uitzonderingsgeval voor de pacificatietheorie.” </span><br /><br />Pacificatietheorie? Heb ik iets gemist tussen vraag en besluit? De vraag was of België paste in het model van de consensusdemocratie. Met de introductie van dit nieuw begrip ontwijkt Lijphart de intellectuele keuze die hij had moeten maken: ofwel past België binnen zijn theorie, ofwel niet. In plaats daarvan introduceert hij een nieuwe term om mist te spuien.<br /><br />Laat er geen misverstand over bestaan. Het is geen schande als wetenschapper je theorie te moeten aanpassen. Integendeel, het is de vooruitgang van de wetenschap. Soms zijn de feitelijkheden zo sterk, dat een theorie niet langer houdbaar blijft. Marc Bloch schreef het al in 1941: “Les méchants faits détruisent les belles theories.”<br /><br />Maar je eigen levenswerk te grabbel gooien om één duidelijk ondemocratisch geval goed te praten als een “lichtend voorbeeld”, is vanuit academisch oogpunt onvergefelijk. Nederland, Zwitserland en Oostenrijk zijn dan de theoretische dummies van dienst om het “model” van de pacificatiedemocratie mee op te vullen. Die landen doorstaan echter in niets de vergelijking met het democratisch deficit dat ons hier in België dagelijks om de oren slaat.<br /><br />De term pacificatiedemocratie is een prachtig voorbeeld van wat Orwell beschreef als Newspeak, de kunst van het establishment om woorden te vinden die het omgekeerde zijn van wat ze bedoelen. De spelregels van het ‘model’ zijn alvast niet om warme democratische gevoelens bij te krijgen: <span style="font-style: italic;">“het vertrouwelijk onderhandelen in besloten kring, het verzakelijken of ontideologiseren van politieke problemen, de inzet om bereikte akkoorden door de achterban te doen goedkeuren en de waardering van compromissen als een goede in plaats van een kwade zaak.” </span><br /><br />Het “ontideologiseren” van de politiek is zoveel als het uitschakelen van het politieke karakter van een besluitvorming en dus niets ten gronde beslissen, de achterban een akkoord “doen goedkeuren” ruikt naar goeie ouwe syndicale dwang, en de waarde van compromissen beoordelen lijkt mij eerder iets dat geval per geval beken moet worden. Compromissen per definitie als “een goede zaak” opleggen is totalitair. Alles wat dus pacificeert, is ondemocratisch. En het is net die “pacificatiedemocratie” waar Vlaanderen zich stilaan aan ontworstelt. Lijphart bevestigt: “De belangrijkste verandering is dat de politieke elite zich steeds minder is gaan houden aan de fundamentele spelregels”.<br /><br />De conclusie is dus dat hoe verder we van dat “model” weg geraken, hoe democratischer ons land kan worden. De enige hoop die we hebben is dat onze Vlaamse politici inderdaad niet meer bereid zullen zijn het politieke spel te spelen via Belgische spelregels die op zich al geen democratie toelaten. In geen enkel ander land ter wereld heeft een minderheid én alarmbellen én belangenconflicten én een paritaire regering én dubbele meerderheden ter zijner beschikking om de status quo te behouden. In zo’n systeem is geen politiek mogelijk. En dus ook geen democratie.<br /><br />De theoretische constructie van Lijphart is ondertussen even ingenieus als droevig. Zijn hele carrière is de man bezig geweest met het uitspitten van de tegenstelling tussen meerderheids- en consensusystemen, wat een zeer verdienstelijke bijdrage is geweest aan de politieke wetenschap. Daarvoor verdient hij waardering en respect. Maar wie zijn eigen intellectuele inzichten verloochent om een bepaalde politieke elite ter wille te zijn, verdient pek en veren. Lijphart stelt zich de vraag: <span style="font-style: italic;">“Is België een uitzonderingsgeval?”</span>. De vraag lijkt eerder te zijn: “Wordt voor België geen uitzonderingstheorie bedacht?”<br /><br />Zelfs de camouflage van zijn ontwijking via het introduceren van een extra term is hulpeloos: <span style="font-style: italic;">“Zo'n consensussysteem is in de praktijk ongeveer gelijk aan de pacificatiedemocratie maar is toch enigszins anders gedefinieerd (vooral om de resultaten te kunnen meten).”</span> Lijphart laat de pacificatiedemocratie dus uitschijnen als een louter methodologische variant van de oorspronkelijke theorie, daar waar hij het eerder nog een “model” noemde. Wat is het nu?<br /><br />De “pacificatiedemocratie” is een contradictio in terminis, de tangens van 90, het kwadraat van de cirkel. Dergelijke intellectuele vervuiling wordt stilaan standaard als het over het Belgische model gaat. Lijphart is slechts de exponent van een hele klasse aan Vlaamse academici die er niet in slagen te zien wat het Belgische probleem werkelijk is: geen kwestie van taal, geen kwestie van geld, maar een kwestie van de democratie zelf.<br /><br />Maar gelukkig zijn er de troostende woorden: <span style="font-style: italic;">“Falende stelsels worden gekenmerkt door politieke moorden, gewelddadige rellen, en burgeroorlog, zoals Libanon in 1975. Vanuit dat perspectief moet België veeleer een succes dan een mislukking genoemd worden.”</span> Oef. Blij dat we in België leven, de moord op Cools niet te na gesproken.<br /><br />Brecht Arnaert<br /><br />Brecht Arnaert is co-auteur van het boek “De Vlaamse Republiek”. Hij schreef deze bijdrage in eigen naam.Brecht Arnaerthttp://www.blogger.com/profile/12524616803780713311noreply@blogger.com3tag:blogger.com,1999:blog-815847298687753658.post-70610337468154980152009-05-29T11:45:00.002+01:002009-05-29T11:50:04.367+01:00Het belang van recht<div style="text-align: justify;">Republikeinse vrienden,<br /><br />Ik ben er eindelijk eens toegekomen mijn map "Schrijfsels" uit te kuisen, en daar zitten soms artikeltjes tussen die ik volle verontwaardiging schreef, na het lezen van het zoveelste intellectueel lui of laf artikel in DM, maar die op één of andere manier hun weg toch niet naar een publicatie (krant, magazine of blog) gevonden hebben. Omdat ik mijn ei toch ergens kwijt moet, zal ik ze bij deze nu en dan eens op Facebook en via deze blog loslaten. Ik kijk al uit naar jullie reacties.<br /><br />Onderstaand stukje dateert van juni 2008, toen de Franse burgemeester Guégan België bezocht in het kader van een onderzoek naar de toestanden rond BHV. Het is al een beetje gedateerd dus, maar het legt wel een fundamenteel onderscheid bloot tussen rechten en belangen, iets wat ter wille van het behoud van de Belgische constructie, maar al te graag door elkaar gegooid wordt.<br /><br />Beste groeten,<br /><br />Brecht Arnaert<br /><span> ==========================</span></div><div style="text-align: justify;" class="clear_left"><wbr><br /><br /><b>Het bela</b><b>ng van Recht</b><br /><br /><a onblur="try {parent.deselectBloggerImageGracefully();} catch(e) {}" href="http://jsp.vlaamsparlement.be/images/Leden1999/063.jpg"><img style="margin: 0pt 10px 10px 0pt; float: left; cursor: pointer; width: 127px; height: 197px;" src="http://jsp.vlaamsparlement.be/images/Leden1999/063.jpg" alt="" border="0" /></a>Sinds het rapport van de Franse burgemeester Guégan staat het vast: Vlaanderen is onverdraagzaam en ondemocratisch. De houding van de Vlaamse overheid inzake de niet-benoeming van de drie weerspannige burgemeesters schendt de rechten van de Franstaligen in Vlaanderen. Dat is althans het officiële Franstalige discours dat steeds gehanteerd wordt. Alle aanmoedigingen van Minister Keulen ten spijt, zoals het advies aan de burgemeesters om alle wettelijke middelen tegen zijn beslissing uit te putten, blijft men afwijzen: “De Raad van State kan geen soelaas brengen, dit is immers een politieke kwestie”, aldus de drie burgemeesters.<br /><br />Deze uitspraak is van een nauwelijks te overschatten belang. Ze legt immers “het” Belgisch probleem tot op het bot bloot. Dat probleem is in essentie geen kwestie van geld, noch een van talige aard. De moeder van alle Belgische problemen is het fundamenteel democratisch vraagstuk van de verhouding tussen de rechten van meerderheden en minderheden. Hoe zorg je er namelijk voor dat de rechten van een minderheid beschermd worden tegen de dictatuur van de meerderheid? En hoe zorg je er tegelijk voor dat een minderheid vanuit die rechten het democratisch proces niet kan blokkeren?<br /><br />Dit vraagstuk is zo danig fundamenteel, dat er zelfs geen consensus bestaat over de zinnigheid van de vraag op zich. Immers, voor wie de democratische regels van de meerderheid strikt wiskundig toepast, is zelfs de vraag irrelevant: de meerderheid, dat is de helft plus één, beslist. De minderheid moet zich hier maar bij neerleggen. De werkelijkheid zit natuurlijk ietwat complexer in elkaar dan dat. Indien het werkelijk zo eenvoudig was, dan zou het Belgisch model zeer voorspelbaar zijn. Het zou erop neerkomen dat de Vlamingen met hun meerderheid alle beslissingen zelf kunnen nemen, en de Waalse volksvertegenwoordigers een eeuwig ticket op de oppositie zouden krijgen. De uitkomst van bijna elke beslissing zou dan op voorhand bekend zijn. Democratie zou aldus eigenlijk zelfs geen menselijke tussenkomst meer vereisen, maar tot een wiskundige formule herleid kunnen worden, die enkel een input behoeft die dan volgens geijkte wetmatigheden een output levert.<br /><br />Maar democratie is natuurlijk meer dan dat. Het is in de eerste plaats een waarde en dan pas een techniek. Meer nog, de loutere invulling van democratie als techniek is zelfs gevaarlijk en komt in de praktijk neer op de dictatuur van de meerderheid. Want wat als die meerderheid bijvoorbeeld democratisch beslist dat het katholicisme staatsgodsdienst moet worden en alle moslims vervolgd moeten worden? Of wat als men democratisch beslist de privacy af te schaffen? Of erger nog: wat als men democratisch beslist de democratie af te schaffen? Vanuit de wiskundige, technische interpretatie van democratie zou dat perfect verdedigbaar zijn.<br /><br />Er moet dus buiten de democratische techniek om ook nog steeds gestreefd worden naar de waarde ervan. Al bij de stichting van de Verenigde Staten van Amerika in 1776 had was men zich hiervan bewust. Na de "Declaration of Independence" werd in 1787 "The Constitution of the United States" aangenomen, maar niet voordat de tegenstanders onder leiding van Jefferson meteen ook tien amendementen konden laten goedkeuren, die later bekend werden als "The Bill of Rights". Burgerrechten dus.<br /><br />Deze amendementen werden geëist als "countervailing power" voor een al te dominante grondwet, die louter de democratische spelregels vastlegt, maar geen uitspraak doet over de rechten van de burger an sich. Met die amendementen, vastgelegd in een aparte tekst, werd de burger beschermd tegen het mogelijk democratisch geweld van de meerderheid. De burger is kan dan wel onderhevig zijn aan haar beslissingen, maar dat neemt niet weg dat die beslissingen de grondrechten moeten respecteren. De rechterlijke macht is daar de bewaker van.<br /><br />In die discussie neemt het Belgisch model een beetje een aparte plaats in. Terwijl elke Belg zijn burgerrechten kan terugvinden in Titel II van onze Grondwet, bleek deze verankering bij de federalisering van België nog niet voldoende. De perceptie ontstond dat de rechten van de minderheid in dit land daarnaast ook nog eens moesten verankerd worden in eigen instellingen. De Gemeenschappen en Gewesten zouden naast die verankering van individuele rechten nog voor een bijkomende collectieve waarborg van die rechten zorgen.<br /><br />En daar is het misgelopen: er is een totale begripsverwarring ontstaan tussen rechten en belangen, tussen legaliteit en opportuniteit. De splitsing van BHV bijvoorbeeld schendt geen enkel recht van de Franstalige minderheid in Vlaanderen, maar wel haar belangen. Dat is een belangrijke nuance. In tegenstelling tot wat Reynebeau schrijft, worden de Franstaligen met het splitsen van BHV niet ontzet uit hun recht tot politieke expressie. Christian Van Eycken, die voor Union Francophone in het Vlaams Parlement zetelt, is daar het levende bewijs van. Wat de Brusselse Franstaligen echter wel ontzegd wordt is het nastreven van hun eigen electoraal belang om Franstalige stemmen te kunnen blijven ronselen in de Vlaamse Rand. En dat is niet eens erg. Dat is politiek.<br /><br />Het behoort namelijk tot de essentie van politiek dat belangen geschaad worden. Politiek zou je zelfs kunnen omschrijven als het geciviliseerd schaden van belangen binnen een wettelijk kader. Elke maatschappelijke groep probeert immers steeds zoveel mogelijk van zijn eigen ideologisch project te realiseren, tegen andere projecten in. En zolang dat daarbij geen burgerrechten geschonden worden is daar ook niets mis mee. Het feit dat er dissensus kan bestaan binnen een kader van een aantal overeengekomen grondafspraken, zoals de zekerheid dat de regerende partij de mening van de andere niet zal onderdrukken, is net het wezen van democratie.<br /><br />Maar in België werd de individuele vrijwaring van die burgerrechten vermengd met de vrijwaring van de collectieve belangen van een minderheid. Terwijl burgerrechten an sich geen aanspraak maken op de manier waarop de staat ingericht wordt, zijn het wel degelijk belangen die er haar constituerende elementen van zijn. Bekijken we in deze optiek onze grondwet, dan kunnen we niet anders dan vaststellen dat naast een verzekering van de grondrechten voor alle Belgen, ook de belangen van de Franstalige minderheid van dit land erin verankerd zijn. Alarmbelpocedures, belangenconflicten, dubbele meerderheden, zeven parlementen, drie hoofdstedelijke comissies en een paritaire regering, het zijn allemaal geen juridische, maar politieke instrumenten.<br /><br />De vraag stelt zich stilaan hoe een democratische meerderheid überhaupt nog kan functioneren in een staatsstructuur waarin niet louter de rechten, maar ook de belangen van de minderheid geïnstitutionaliseerd zijn. Hoe is politiek dan nog mogelijk? Hoe kan ónze politieke expressie dan nog ruimte vinden? Het wordt hoe langer hoe meer duidelijk België eigenlijk een pervertering is van de democratie. Onder het mom van de bescherming van de minderheidsrechten, laten wij toe dat de belangen van de meerderheid geblokkeerd worden, zelfs al wordt daarmee geen enkel basisrecht geschonden. Hoe duidelijker dat wordt, hoe sneller België zijn legitimiteit verliest.<br /><br />België zal daarmee een unicum vestigen. Het zal het enige land in de geschiedenis worden dat niet uit elkaar is gevallen door de schending van de rechten van haar minderheid, die daardoor haar onafhankelijkheid opeist, maar door de blokkering van de belangen van haar meerderheid, die er zelf de stekker uittrekt. De wereld op zijn kop. België ten top.<br /><br />Brecht Arnaert</div>Brecht Arnaerthttp://www.blogger.com/profile/12524616803780713311noreply@blogger.com2tag:blogger.com,1999:blog-815847298687753658.post-43227801010784322882009-02-20T15:40:00.004+01:002009-02-22T12:09:56.305+01:00Geld is kaas<div style="text-align: justify;"><span style="font-style: italic;">Or why Obama leaves the people with nothing but “change”.</span><br /><br /><a onblur="try {parent.deselectBloggerImageGracefully();} catch(e) {}" href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjOkfZBx21jynToIYl4LgtXaphvcaAFmiTd0Vx4uJRuABNAjEXRdBikuTROI29MYJcqB5QHMLwwqknqHEGgavem0-ir7R-_if5ZMSuy8n35dEiCm_mFCxylR7Kno315H4oV8KU2D-69nbc/s1600-h/Obama.jpg"><img style="margin: 0pt 10px 10px 0pt; float: left; cursor: pointer; width: 188px; height: 233px;" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjOkfZBx21jynToIYl4LgtXaphvcaAFmiTd0Vx4uJRuABNAjEXRdBikuTROI29MYJcqB5QHMLwwqknqHEGgavem0-ir7R-_if5ZMSuy8n35dEiCm_mFCxylR7Kno315H4oV8KU2D-69nbc/s320/Obama.jpg" alt="" id="BLOGGER_PHOTO_ID_5304890258185590146" border="0" /></a>Onlangs keurde het Amerikaanse Congres de American Recovery and Reinvestment Act goed, het plan van Obama om de Amerikaanse economie er terug bovenop te helpen. Goedkeuring alom in Europa. In De Morgen wordt hardop gedroomd van een terugkeer van het Keynsianisme en de interesse voor meer centralistische vormen van economische planning groeit. Maar daar is niets progressiefs aan. Integendeel. Vooral de monetaire politiek van Obama zal nog brokken maken. Mark my words.<br /><br />787 000 000 000 dollar. Dat is het astronomische bedrag dat in de Amerikaanse economie terecht komt met Obama’s plan. Gigantisch als je weet dat die economie in zijn geheel “slechts” 13 800 miljard dollar groot is. De investering die Obama dus maakt bedraagt dus bijna 6 procent van het BNP. Dat is echter niet het enige. Het plan-Paulson, nog uitgevoerd onder de Bush-administration bedroeg ook al 700 miljard dollar. En het is niet uitgesloten dat nog meer bail-outs volgen.<br /><br />Samen met nog een aantal andere “collateral measures” is het veilig te zeggen dat in een paar maanden tijd de Amerikaanse economie ongeveer een injectie kreeg ter waarde van niet minder dan 15 % van haar eigen BNP. Nog nooit heeft een overheid zoveel uitgegeven. Als er nog discussie zou bestaan over het nut van overheidsinterventie, dan is dit de grootste testcase ooit. Maar dat het zal fout lopen, staat nu al in de sterren geschreven. We laten ons immers verblinden door de uitgavenzijde, zonder te kijken naar de inkomstenzijde. En daar zit het grondig fout mee.<br /><br />Obama’s plannen lijken wel de natte droom van elke Europese sociaal-democraat. Hij investeert in groene energie, in sociale welvaart, in infrastructuur en wetenschap, in onderwijs. Maar waar komt al dat geld vandaan? Worden de belastingen in Amerika dan verhoogd met diezelfde 15 procent? Helemaal niet, want de opgesomde investeringen vormen slechts het kleinste onderdeel van het stimulus package. Dat bestaat namelijk voor meer dan de helft uit tax relief, lágere belastingen dus. Hogere uitgaven, en lagere inkomsten, hoe kan dat tegelijk gefinancierd worden? Wie “deficit spending” in gedachten had, zit er naast. Want deficit spending zou betekenen dat de overheid belastingsgeld gebruikt om de economie te stimuleren, of tenminste leningen aangaat. Maar dat is niet zo. Geen dollar van al deze plannen is belastingsgeld. Integendeel. Het rolt op dit moment van de persen van de Federal Reserve.<br /><br />There’s your answer! Wat Obama doet is dus niet meer en niet minder dan vers geld laten bijdrukken. Een stoute waarnemer zou durven beweren dat, Mugabe indachtig (231 miljoen procent inflatie in Zimbabwe, nov. 2008) Obama’s Afrikaanse roots er voor iets tussen zitten, maar dat zou een brug te ver zijn. Obama doet gewoon wat sinds Nixon iedere president van de VS ongebreideld kan doen: de geldhoeveelheid inflateren om een ongezonde economie terug wat heroïne toe te dienen. Dat kan, omdat op zondag 15 augustus 1971 de laatste controle op de waarde van geld, namelijk de Wet van Gresham, buiten spel werd gezet. Maar vooraleer we daarop ingaan, hebben we een brok monetaire geschiedenis nodig om te begrijpen hoe het zover is kunnen komen.<br /><br />In den beginne was er niets. De mens zwierf over de velden en leefde van de jacht, visvangst en plukte wat hij ook maar kon vinden. Omdat de één soms wat vissen over had, en de ander soms wat bessen, werden die voor elkaar geruild. En ook hout met vlees. Een silexknol voor een goed stuk leer. En ga zo maar door. Met het complexer worden van de arbeidsverdeling in de samenleving, verfijnde zich ook de ruilhandel. Want hoe ruilde je een ploeg? Je kon toch onmogelijk honderden bessen in ontvangst nemen, want die zouden rotten nog voor je ze kon opeten. Of toch, een deel van die bessen ruilde je dan opnieuw voor andere goederen. In feite ontstond zo indirecte ruil: de bessen op zich waren niet meer gegeerd, ze fungeerden eerder als medium van uitwisseling. Die bessen werden geld. Geld is dus niets meer en niets minder dan een medium voor indirecte ruil, al schijnen we dat in onze moderne tijd vergeten te zijn.<br /><br />Van toen af ging het snel. Men ruilde steeds meer voor een tussenproduct dat iedereen wel kon gebruiken, dat klein genoeg was in eenheid, en waarmee je dus veel verschillende dingen kon kopen. Deze intermediaire ruilmiddelen konden van alles zijn, er was geen standaard. Maar gaandeweg selecteerde de markt uit al die mogelijke ruilmiddelen (bessen, vissen, stro) dat ruilmiddel dat het meest standvastig was van kwaliteit en houdbaar qua duur. Na eeuwenlange concurrentie tussen alle soorten ruilmiddelen, zijn twee goederen, goud en zilver als regulier betaalmiddel opgekomen.<br /><br />Wat van primordiaal belang is bij het aanschouwen van deze evolutie is dat goud, als meest courante betaalmiddel, een echt economisch goed is. Het is verhandelbaar zoals kaas, deelbaar als bloem, houdbaar als water. Net door die vele goede eigenschappen (verhandelbaar, deelbaar, houdbaar) is het net het meest courante betaalmiddel geworden. Maar dat vergeten wij dikwijls. In onze perceptie van economie is geld gewoon een afspraak, een vertrouwenskwestie. Maar dat is het niet! Dat is het geworden, en daar zit net het probleem.<br /><br />Waar is het dan misgelopen? De hele verdere monetaire geschiedenis overlopen zou ons te ver leiden, maar één essentiële stap mogen we toch niet overslaan: het ontstaan van banken. Banken ontstonden namelijk onder invloed van handelaars, die betalingen in goud, vooral bij grote transacties, te gevaarlijk en te onhandig vonden. Liever deponeerden ze hun goud bij een bewaarder, die hen daarvoor een IOU uitschreef, een schuldbewijs. Vanaf dan konden betalingen uitgevoerd worden door het overhandigen van dit schuldbewijs aan de handelspartner, die dan het goud kon ophalen in de bank. Het zijn deze schuldbewijzen die de voorlopers zijn van onze hedendaagse bankbiljetten.<br /><br />Ware het niet dat er één belangrijk verschil is met vroeger. Die eerste bankbiljetten immers vertegenwoordigden wel degelijk echte waarde. Op elk moment kon de betrokken handelaar het schuldbewijs omzetten het materiaal dat het vertegenwoordigde. Doorheen de tijd is dat dus goud geworden, maar dat kon evengoed tabak zijn zoals in Virginia. Daar waren tobacco notes, schuldbewijzen uitgedrukt in een gewicht aan tabak, een geldig betaalmiddel. Maar steeds stond er tegenover een denominatie op papier een gewicht in realiteit. En dáár is het misgelopen: Nixon sneed die band door.<br /><br />Dat deed hij omdat de monetaire afspraken, die eerder in Bretton Woods gemaakt werden, niet meer houdbaar bleken. Daar had de VS zich geëngageerd om elke dollar terugbetaalbaar te maken in goud, zoals het eigenlijk hoorde. Die belofte kon de VS maken, omdat tegen het einde van WO II, door inflatie in Europa, de VS beschikte over een gewicht in goud dat uitgedrukt kan worden als 25 miljard dollar. Die belofte zou tot op vandaag houdbaar gebleven zijn, ware het niet dat de opeenvolgende Amerikaanse regeringen sinds WO II de dollar steeds meer inflateerden. En dat hoofdzakelijk om allerlei oorlogen te financieren.<br /><br />Onder een goudstandaard doe je dat niet ongestraft. Er is bestaat namelijk een wetmatigheid die zegt dat “slecht” geld “goed” geld uit de markt drijft. Dit is de wet van Gresham: “bad money drives out good money”. Het is van belang deze wet te begrijpen, om de beslissing van Nixon te kunnen kaderen, wat de start is van de miserie die we vandaag beleven. De wet van Gresham komt hier op neer dat wanneer een munt ontwaard wordt, en munten van voor en na de ontwaarding door de overheid wettelijk in waarde gelijk gesteld worden, de munten met de intrinsiek hoogste waarde in het buitenland ingewisseld worden voor vreemde valuta, waarmee dan de eigen munt van lagere waarde teruggekocht wordt<br /><br />Concreet: wordt een dollar gedefinieerd als een gewicht van 35 ounces aan goud, dan zullen bij een inflatie van de munt (bijvoorbeeld 1 dollar = 34 ounces goud) de biljetten van voor die datum naar het buitenland wegvloeien. In het binnenland merk je daar dus niets van, maar bij de import wel: ondernemers zullen altijd eerst betalen met de oude, “goede” munten. Dat was zo in de middeleeuwen, en dat is nog steeds zo. Zo vloeien de bankbiljetten met de grootste onderliggende waarde eerst naar het buitenland. En dus ook de rechten op die onderliggende waarde zelf. En dat is, zoals we weten, goud.<br /><br />Dat was exact het probleem van de VS in 1971. Door het inflateren van haar munt gedurende de jaren 50 en 60, verdwenen enorm veel oudere en dus meer waardevolle dollars naar het buitenland. Ze stonden bekend als Eurodollars. Net voor het opblazen van Bretton Woods, was van de oorspronkelijke 25 miljard dollar aan goud nog slechts 9 miljard dollar over. En op de koop toe circuleerden in Europa nog eens meer dan 80 (!) miljard euro aan dergelijke onopgeëiste dollars. Het was duidelijk dat de VS nooit meer aan al haar terugbetaalverplichtingen zou kunnen voldoen. In plaats van dus toe te geven dat de voorbije Amerikaanse regeringen hun munt ongebreideld geïnflateerd hadden, nam Nixon de vlucht vooruit, en verklaarde dat de VS vanaf die bewuste zondag dollars niet meer in goud zou terugbetalen.<br /><br />Dit is de grootste gelegaliseerde diefstal uit de geschiedenis van de mensheid. Wat Nixon in feite deed, was verklaren dat de VS nooit nog haar schulden zou terugbetalen. Voortaan zou er geen verband meer bestaan het papier dat dollar heet en de onderliggende waarde ervan. De autocensurerende werking van de wet van Gresham, namelijk dat munten uitgewisseld worden met het buitenland tot hun koopkrachtpariteit is hersteld, werd buiten spel gezet. Vanaf nu kon de Amerikaanse regering ongebreideld haar munt inflateren, zonder dat hen ooit iemand de rekening zou presenteren.<br /><br />De monetaire politiek van Obama verschilt dan ook in niets van die van zijn voorgangers. Op de website www.recovery.gov staat te lezen: “This is your money. You have a right to know where it's going and how it's being spent. Learn what steps we're taking to ensure you can track our progress every step of the way.” Daar zou moeten staan: “This is newly printed money. You have the right to condemn this government for monetary fraud. Learn what steps we’re taking to make sure you’ll never find out. And you’ll see we’ve been fooling you all the way.”<br /><br />Obama brengt dus alvast op economisch vlak géén change, hij monetariseert de schuld van de US op de rug van de Amerikaanse burger, die slechts met wisselgeld achter blijft. En ironisch genoeg is dat de monetaire betekenis van “change”.<br /><br />Brecht Arnaert<br /><br /><br />Dit is de samenvatting van een essay over monetaire politiek, binnenkort te downloaden via www.smithsonsplace.eu<br /><br /></div>Brecht Arnaerthttp://www.blogger.com/profile/12524616803780713311noreply@blogger.com8tag:blogger.com,1999:blog-815847298687753658.post-51544730057167071352009-02-14T13:48:00.004+01:002009-04-08T09:32:08.171+01:00Ockhams scheermes<a onblur="try {parent.deselectBloggerImageGracefully();} catch(e) {}" href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgYg6xlB6YakQAgeVmJCVtAWtc9nUt8IJvk7CLpvmlw4IbJPlGUHzvsEjMkh1LDiltH0nmfZU47SMcXMvjcz2wuxRCfwpgBI6OxxfHxC0KqjBrMipKk5_spR_6hARUEzXqv6iZwOIec1SY/s1600-h/luchuyse.jpg"><img style="margin: 0pt 10px 10px 0pt; float: left; cursor: pointer; width: 162px; height: 191px;" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgYg6xlB6YakQAgeVmJCVtAWtc9nUt8IJvk7CLpvmlw4IbJPlGUHzvsEjMkh1LDiltH0nmfZU47SMcXMvjcz2wuxRCfwpgBI6OxxfHxC0KqjBrMipKk5_spR_6hARUEzXqv6iZwOIec1SY/s320/luchuyse.jpg" alt="" id="BLOGGER_PHOTO_ID_5302634644153455074" border="0" /></a><span style="font-weight: bold;">In DM van 31 januari verdenkt socioloog Luc Huyse de auteurs van het boek “De Vlaamse republiek” van een gebrek aan realiteitszin. De stukken in het boek, op enkele uitzonderingen na, ontgoochelen, aldus Huyse. Maar wat wordt bedoeld met realiteitszin? Een nauwkeurige lectuur van het opiniestuk legt net de absurditeit van Huyses eigen denktrant bloot: democratie is universeel, behalve in België. Het zou wel eens kunnen dat “realiteitszin”, eerder dan een vermeend romantisch nationalistisch gevoel bij de Vlaamse separatisten, net de drijvende kracht achter de onafhankelijkheidsgedachte is.</span><br /><div style="text-align: justify;"><br />Het opiniestuk van Huyse is eigenlijk een vrij klassieke aanval op de onafhankelijkheidsgedachte. Hij wijst op wat volgens hem een aantal praktische onmogelijkheden zijn. Het probleem Brussel wordt op tafel gelegd, de verdeling van de staatsschuld, het lidmaatschap van de Vlaamse republiek bij de EU en nog een aantal andere operationele problemen. Dat daarvoor al talrijke scenario’s en oplossingen bedacht zijn waar Huyse blijkbaar niet van op de hoogte is, kunnen we hem niet verwijten. Hij tafelt nou eenmaal niet regelmatig met figuren uit de Vlaamse Beweging. Tot daaraan toe.<br /><br />Maar dan gaat hij nog wat verder. Naast die praktische problemen, ziet Huyse namelijk ook een fundamenteel, haast ideologisch probleem, dat van de democratie zelf. Zouden de opgesomde operationele moeilijkheden bij de realisatie van een eigen republiek nog op te lossen vallen, dan schort er toch zeker iets met de democratische ingesteldheid van de Vlaamse republikeinen. Met andere woorden: we denken moedig na, maar onze principiële democratische analyse klopt voor geen meter.<br /><br />We zijn namelijk verkeerd zijn als we zeggen dat het meerderheidsprincipe één van de hoekstenen van de democratie is: “Men vergist zich. Die spelregel werkt alleen in landen met een tweepartijenstelsel waarin de minderheid van vandaag, dankzij verkiezingen, morgen meerderheid kan worden. Waar de verhoudingen onwrikbaar zijn omdat ze op demografische of etnische gronden rusten, is de meerderheidsregel onbruikbaar.”<br /><br />Interessant. De bewering die Huyse hier eigenlijk doet komt erop neer dat de democratische beginselen overal toepasbaar zijn behalve in België. Overal ter wereld wordt het meerderheidsbeginsel – one man, one vote – als één van de meest fundamentele democratische principes gezien, maar België vormt daar dus een uitzondering op. In plaats van te concluderen dat een democratie waarin winnaars en verliezers op voorhand al bekend zijn, geen democratie is, wordt et voorbeeld België wordt dus niet als atypisch afgedaan, nee, het is de democratische theorie zelf die verkeerd is. Om in het Belgische kader te kunnen functioneren, moet het democratisch meerderheidsbeginsel een “hineininterpretierung” ondergaan, een Belgische vertaling. Democratie moet herdacht worden in functie van het Belgische project: alle appels vallen naar beneden, behalve één.<br /><br />Dat is niet enkel klinkklare nonsens, het is ook een zeer arrogante zienswijze. Alsof België kan beweren een uniek democratisch project te zijn door zich aan de meest basale regels van zo’n democratie te onttrekken. En dat terwijl Huyse in essentie eigenlijk gelijk heeft: in België zijn meerderheid en minderheid door de federalisering vooraf gedefinieerd. In federale landen met vele deelstaten is dat geen enkel probleem, omdat minderheden wisselend kunnen zijn naargelang het thema. Maar in België is er dus slechts één wezenlijke minderheid. Het democratisch meerderheidsbeginsel aanhouden in een federatie die slechts uit twee fundamentele delen bestaat, is dus onhoudbaar.<br /><br />Maar die analyse leidt jammer genoeg niet tot de meest logische conclusie, namelijk dat er met het meerderheidsbeginsel in een democratische rechtsstaat niets mis is, en het dus wel België moet zijn dat niet beantwoordt aan de democratische maatstaven. Die conclusie durft Huyse, en jammer genoeg een groot deel van onze Vlaamse academische wereld met hem, niet te trekken. Integendeel. Men slooft zich uit om aan de Belgische malaise een andere causaliteit te geven. Niet België moet verdwijnen, maar onze ontoereikende analyse van wat democratie eigenlijk is. Het feit dat België niet werkt ligt niet aan de verminking van de democratie, maar aan de kortzichtigheid van de Vlamingen, hun gebrek aan solidariteit, hun gebrek aan belgitude, quoi?<br /><br />Deze ontwikkeling in de gedachtestroom van onze Vlaamse academici is zorgwekkend. Met de democratische vervuiling waarvan sprake in het boek is het blijkbaar nog erger gesteld dan gedacht. Niet enkel vinden we die terug in de dagelijkse ontkenning van het meerderheidsprincipe in de politieke praktijk, blijkbaar geraakt ze ook verinnerlijkt in ons denkpatroon. Het feit dat Vlaamse meisjes niet meer ingeënt kunnen worden tegen baarmoederhalskanker heeft niets te maken met de pervertering van de democratische gedachte – de minderheid bestuurt – maar is een verantwoord gevolg van de bescherming van minderheden.<br /><br />Het feit dat deze regering gedomineerd wordt door de minderheid in dit land, is geen aberratie, maar een democratisch lichtbaken en een voorbeeld voor de rest van de wereld. Het feit dat een partij als Ecolo in de federale verkiezingen van 2003 met 201.118 stemmen vier zetels binnenhaalde, terwijl N-VA in diezelfde verkiezing exact 281 met burgers méér achter haar project toch slechts één zetel toegewezen kreeg, is geen teken dat zelfs het kiessysteem fundamenteel ondemocratisch is, maar natuurlijk een ‘aanvaardbare correctie’ op dat gewraakte meerderheidsbeginsel. En zo kunnen we nog wel een tijdje doorgaan. Dit zijn perversies van de bovenste plank, en toch worden ze gerationaliseerd in een pseudo-wetenschappelijke herdenking van de democratische gedachte.<br /><br />William Ockham (1288-1347) zou zich omdraaien in zijn graf. Zijn devies luidde: “Binnen redeneringen moeten de onderdelen niet zonder noodzaak worden toegevoegd”. Met andere woorden: wat al een logische verklaring heeft, behoeft geen uitleg die nog moeilijker is. Wie nog nieuwe elementen toevoegt aan een verklaring die al werkt, verbergt enkel evidenties. Men hoeft niet verder te zoeken. Wat Huyse doet, is net wel verder zoeken, en wel naar het onbestaande Belgische democratische experiment. Terwijl het Belgisch democratisch deficit ons dagelijks om de oren slaat, legt men de oorzaak van het falen van het Belgische model niet bij deze onzinnige staatsstructuur, maar dus bij de democratie zelf. Dat is geen democratische vervuiling, maar intellectuele luiheid.<br /><br />Brecht Arnaert<br /><br />Brecht Arnaert is voorzitter van Jong N-VA UGent, de Vlaams-republikeinse studentenwerking aan de UGent. Hij schreef deze bijdrage in eigen naam.<br /><br /></div>Brecht Arnaerthttp://www.blogger.com/profile/12524616803780713311noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-815847298687753658.post-81393228230209638112009-01-14T12:56:00.012+01:002014-02-16T10:21:34.514+01:00Collaboratie<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiyo9Kh3uiI67iXJCARIVVykgMnVvAYptlMhJbYthBqilg6Y-1OAdK7YUDlpVl9Mga5f5jPeeCm2ZMEcE7UvUQ2fRPADKYrMs46xMeEdmbjjPueY6BTNwZrDGCRLdE18QuhaNDgNv6daXs/s1600-h/ScreenShot180.jpg" onblur="try {parent.deselectBloggerImageGracefully();} catch(e) {}"><img alt="" border="0" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiyo9Kh3uiI67iXJCARIVVykgMnVvAYptlMhJbYthBqilg6Y-1OAdK7YUDlpVl9Mga5f5jPeeCm2ZMEcE7UvUQ2fRPADKYrMs46xMeEdmbjjPueY6BTNwZrDGCRLdE18QuhaNDgNv6daXs/s320/ScreenShot180.jpg" id="BLOGGER_PHOTO_ID_5291117713791043394" style="cursor: pointer; float: left; height: 195px; margin: 0pt 10px 10px 0pt; width: 320px;" /></a>Vlaamse vrienden,<br />
<br />
Collaboratie. In het Nederlands is het een zwaar woord, maar in het Frans betekent het gewoon "samenwerken". Vandaar dat Luc Van der Kelen (royalist, B-plusser) er waarschijnlijk geen graten in zag om als een soort persrechter te dienen in een kruisverhoor tijdens het programma "Répondez à la question" op RTBF1. Het programma dat opgenomen werd in de Sint-Gorikshallen in hartje Brussel, werd uitgezonden op 8 oktober 2008 en is één langgerekte journalistieke aanval op de voorzitter van één van Vlaanderens meest besproken separatistische partijen van het moment.<br />
<br />
Het begint al bij de begingeneriek. Daar wordt De Wever als volgt ingeleid: "Bart De Wever, le diable en personne. Certaines le disent". Een handige constructie om niet te moeten zeggen "on le dit". Ik herinner mij een uitzending met Sonja Barend, die het ooit had over deze laffe zinsconstructie. Ze vertelde bij haar afscheid van tv dat dit een passe partout was voor elke vraag die je als interviewer zelf graag zou stellen, maar die je in problemen kan brengen: "Men zegt dat ..." is dan verdomd handig.<br />
<br />
De verdere toon van het programma is ronduit vijandig. De openingsvraag, of hij eerlijk zal antwoorden op de vragen is met zo'n intonatie gesteld dat men impliciet het tegendeel beweert. De Wever repliceert met de opmerking dat men hem altijd mag trachten te betrappen op een interview waar hij de waarheid niet gesproken heeft. Hij krijgt vervolgens een "reprimande" omwille van het niet antwoorden op de vraag.<br />
<br />
De setting is ronduit oneerlijk. Regelmatig onderbreekt de presentator de vragen om de televisiekijkers aan te spreken en hen aan te moedigen via de website van de RTBF, waar de uitzonding in uitgesteld relais (15 sec) ook uitgezonden wordt, te laten weten wat zij denken over Bart De Wever. Ja u leest goed, niet wat zij denken over zijn standpunten, inhoud of argumenten, want daar gaat het niet over, maar wel wat ze vinden van zijn persoontje. Na anderhalf jaar demonisering in de Franstalige pers (en ik zeg Franstalige, want Waalse pers bestaat jammer genoeg niet) kunnen zij nu eens oogsten wat ze gezaaid hebben.<br />
<br />
Maar de reacties vallen dik tegen. Vele Franstaligen en Walen zijn ontzet over de behandeling die BDW krijgt. Lees even deze drie representatieve reacties van het forum bij deze uitzending mee:<br />
<br />
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEixa-emsQSznRb4yCXyvinitvWUGDMjfFZqG9B6SkUIGs3C8RsnLP1uyizY0uQ_kzorQTa1_b0nvR-WaLhzUKcRwmkTVYOKBpKcScA-LhznjUlqrC_9vescXCjhogL-waeCOAVt0scvy7s/s1600-h/ScreenShot181.jpg" onblur="try {parent.deselectBloggerImageGracefully();} catch(e) {}"><img alt="" border="0" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEixa-emsQSznRb4yCXyvinitvWUGDMjfFZqG9B6SkUIGs3C8RsnLP1uyizY0uQ_kzorQTa1_b0nvR-WaLhzUKcRwmkTVYOKBpKcScA-LhznjUlqrC_9vescXCjhogL-waeCOAVt0scvy7s/s320/ScreenShot181.jpg" id="BLOGGER_PHOTO_ID_5291124436511414098" style="cursor: pointer; float: left; height: 179px; margin: 0pt 10px 10px 0pt; width: 320px;" /></a><span style="font-style: italic;">Nom: ic</span><span style="font-style: italic;"><br />Prénom: ic </span><span style="font-style: italic;"><br />Localité: ic</span><span style="font-style: italic;"><br /><br />Monsieur De Wever, je salue votre <span style="font-weight: bold;">courage</span>. Tenir aussi longtemps votre sang froid face à d'aussi antipathiques journalistes révèle chez vous une grande force de caractère. Je suis Wallon, ma compagne est Flamande, nous sommes <span style="font-weight: bold;">choqués de la manière dont vous avez été traité</span>. <span style="font-weight: bold;">Aucune objectivité</span> journalistique, le média francophone paraît bien pâle. Une accumulation d'erreurs et de procédés douteux ont cherché à dénicher chez vous les pires intentions (déclarations "off" et j'en passe). Je déplore la piètre qualité de journalistes censés représenter un service public, lequel ? De quel public parle-t-on ? <span style="font-weight: bold;">Le niveau des journalistes était de loin inférieur au niveau de l'invité</span>. L'image que le média wallon a donné ce soir aux téléspectateurs flamands est désastreuse. De l'huile sur le feu, rien de plus. Du superficiel, rien de plus. L'audimat vous traîne vers le dangereux travers de la politique spectacle!</span><br />
<br />
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgC4E5CUPd-SMrqCtQHhf_eBJDNGrSKb_R2BEwzMA7-KmqJTJoMvIZ8ZsRZLVpbNPzt027GTQg4m6q9xiJjqy-McGD916utYyLE_huOVOPBeBs3rX_A9iey_eeK_KoL15ZLx-Zw7UxerNs/s1600-h/ScreenShot183.jpg" onblur="try {parent.deselectBloggerImageGracefully();} catch(e) {}"><img alt="" border="0" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgC4E5CUPd-SMrqCtQHhf_eBJDNGrSKb_R2BEwzMA7-KmqJTJoMvIZ8ZsRZLVpbNPzt027GTQg4m6q9xiJjqy-McGD916utYyLE_huOVOPBeBs3rX_A9iey_eeK_KoL15ZLx-Zw7UxerNs/s320/ScreenShot183.jpg" id="BLOGGER_PHOTO_ID_5291128906891298066" style="cursor: pointer; float: left; height: 178px; margin: 0pt 10px 10px 0pt; width: 320px;" /></a><span style="font-style: italic;">Nom: Fontaine</span><span style="font-style: italic;"><br />Prénom: Pierre</span><span style="font-style: italic;"><br />Localité: Vilvoorde</span><span style="font-style: italic;"><br /><br />J'ai été surpris et peiné par le ton émotionnel et <span style="font-weight: bold;">partial </span>des 4 intervenants. L'écoute était vraiment absente. En tant que francophone, je n'apprécie pas les opinions de Bart de Wever, mais au niveau intelligence, réflexion (et non réaction de tripes) et objectivité (réelle ou perçue), l'image donnée par l'émission était vraiment irritante, colorée d'intolérance. Regardez-vous à froid et examinez votre langage corporel! François Brigode, que j'apprécie vraiment comme présentateur du JT, <span style="font-weight: bold;">s'est comporté comme un inquisiteur</span>, savourant à l'avance la bonne question ou réplique qu'il allait asséner. Imaginez comment ces scènes vont être perçues utilisées en Flandre! Dommage.</span> <span style="font-style: italic;"><br /></span><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEj972OcXdlR57fm2JpB-2D1ufOAo4t8AvvFUfaHwlAiN221XEj2-rxEt2zLKbiVtEv26Vb5khLaKxdPESyEDi40K9uBEKc1u37dnGxIN2DT8X2y8VXaAQcPP8BPjURVMIvPPQrHHyXEDS4/s1600-h/ScreenShot184.jpg" onblur="try {parent.deselectBloggerImageGracefully();} catch(e) {}"><img alt="" border="0" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEj972OcXdlR57fm2JpB-2D1ufOAo4t8AvvFUfaHwlAiN221XEj2-rxEt2zLKbiVtEv26Vb5khLaKxdPESyEDi40K9uBEKc1u37dnGxIN2DT8X2y8VXaAQcPP8BPjURVMIvPPQrHHyXEDS4/s320/ScreenShot184.jpg" id="BLOGGER_PHOTO_ID_5291130107393251570" style="cursor: pointer; float: left; height: 176px; margin: 0pt 10px 10px 0pt; width: 320px;" /></a><span style="font-style: italic;">Nom: ic</span> <span style="font-style: italic;"> Prénom: ic</span> <span style="font-style: italic;"> Localité: ic</span><br />
<span style="font-style: italic;">L'attitude <span style="font-weight: bold;">agressive </span>et <span style="font-weight: bold;">arrogante </span>de l'animateur et des journalistes est une honte pour un service public. Vous ne traiteriez JAMAIS ainsi un politicien francophone. <span style="font-weight: bold;">Honte à vous</span>. A se demander qui étais extrémiste sur le plateau. La RTBF devrait présenter </span><span style="font-style: italic; font-weight: bold;">des excuses public</span><span style="font-style: italic;"> à M. De Wever et revoir en profondeur cette émission ou l'arrêter tout simplement.</span><br />
<br />
Maar nog het meest schokkend is dat BDW overgeleverd wordt aan een jury van drie journalisten, waaronder nota bene, en daar moest ik toch even van schrikken, Luc van der fucking Kelen. De man, die aangekondigd wordt als de editorialist van de meest gelezen krant in Vlaanderen (HLN, nvba), voelt zich duidelijk in zijn sas in deze Franstalige omgeving, en is vastbesloten, in collegialiteit met zijn franstalige beroepsgenoten, dit varkentje wel eens te wassen.<br />
<br />
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgqc6Zec95KvBznmHgr3pJ71JJ3w95nDVeMOMhdzUfUvdGdGCXAdp56TumoQesTvJcEc2fehiJqTBvovDdeuv33nb1P0ANI2gUKvpR7V3M-T_AXPvRNNzM-Fu5STOM5ItRpJkbtXzk6xXo/s1600-h/ScreenShot187.jpg" onblur="try {parent.deselectBloggerImageGracefully();} catch(e) {}"><img alt="" border="0" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgqc6Zec95KvBznmHgr3pJ71JJ3w95nDVeMOMhdzUfUvdGdGCXAdp56TumoQesTvJcEc2fehiJqTBvovDdeuv33nb1P0ANI2gUKvpR7V3M-T_AXPvRNNzM-Fu5STOM5ItRpJkbtXzk6xXo/s320/ScreenShot187.jpg" id="BLOGGER_PHOTO_ID_5291133498187509586" style="cursor: pointer; float: left; height: 178px; margin: 0pt 10px 10px 0pt; width: 320px;" /></a>De gretigheid waarmee Van Der Kelen zijn vragen stelt is stuitend. Oordeel zelf: "u slaagt er blijkbaar niet in om compromissen te sluiten", " u beledigt de Walen", Vele zijn niet eens vragen, maar gratuite beweringen.<br />
<br />
Verder zijn de tussenmontages één en al suggestiviteit: men selecteert interviews met mensen op straat die De Wever beledigen, en presenteren hen als de referentie. Men heeft maanden gezocht naar alle interviews waarin <a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhNT03ewb8W2JxT7-hvcilY2yuTXIE3fIeUMS4zLqWn9cTphDGz95nenEixjNXoN5frgtGTcZVQgRFgDOnlzIYNVgZyY90GYxV8TSn0ViBplZTfwMRBgzDXSE-TsxAtWi5txgaKER1gEos/s1600-h/ScreenShot188.jpg" onblur="try {parent.deselectBloggerImageGracefully();} catch(e) {}"><img alt="" border="0" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhNT03ewb8W2JxT7-hvcilY2yuTXIE3fIeUMS4zLqWn9cTphDGz95nenEixjNXoN5frgtGTcZVQgRFgDOnlzIYNVgZyY90GYxV8TSn0ViBplZTfwMRBgzDXSE-TsxAtWi5txgaKER1gEos/s320/ScreenShot188.jpg" id="BLOGGER_PHOTO_ID_5291133742282636434" style="cursor: pointer; float: left; height: 176px; margin: 0pt 10px 10px 0pt; width: 320px;" /></a>BDW non heeft gezegd, om hem zo als monsieur non te kunnen afschilderen. Terwijl non enkel verwijst naar de houding van Joëlle Milquet.<br />
<br />
Vergelijk de uitzending met Michel Daerden en kijk hoeveel ruimte hem daar gelaten wordt "en ne repondant sur aucune question": Het is werkelijk hallucinant hoe hij, zat en totaal niet antwoordend op de vragen (bijvoorbeeld over de staatsschuld van Wallonië), een forum van een uur krijgt om de grootste onzinnigheden uit te <a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgo3zP7E-J-VPg8tncxiruzjaI7PHfpIu7p2I592JedWuQcUVNVU83nb0vUEsL9zV4dcd-2WQ1D5Jy0vaibb63nME_niTnzqCpZG9W164chLmoO9uxD1f5_qtw2sead9H7E5akuuXiC4y8/s1600-h/ScreenShot191.jpg" onblur="try {parent.deselectBloggerImageGracefully();} catch(e) {}"><img alt="" border="0" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgo3zP7E-J-VPg8tncxiruzjaI7PHfpIu7p2I592JedWuQcUVNVU83nb0vUEsL9zV4dcd-2WQ1D5Jy0vaibb63nME_niTnzqCpZG9W164chLmoO9uxD1f5_qtw2sead9H7E5akuuXiC4y8/s320/ScreenShot191.jpg" id="BLOGGER_PHOTO_ID_5291134845389208898" style="cursor: pointer; float: left; height: 160px; margin: 0pt 10px 10px 0pt; width: 320px;" /></a>kramen. Vragen over misbruik van overheidscommunicatie voor de eigen electorale campagne, over zijn beleid, over Wallonië, allemaal worden ze weggelachen en onduidelijk beantwoord. Kijk werkelijk eens met wat voor soort politici en journalisten Wallonië het moet stellen. Je les dépleure.<br />
<br />
<br />
<br />
En aan dit soort hoernalistiek doet LVDK dan mee? Welk ander woord dan collaboratie met het Belgisch regime past hier?<br />
<br />
Video's<br />
<br />
1. "meilleurs moments": 8.31 minuten, te bekijken op <a href="http://www.rtbf.be/info/belgique/politique/repondez-la-question-bart-de-wever-les-meilleurs-moments">http://www.rtbf.be/info/belgique/politique/repondez-la-question-bart-de-wever-les-meilleurs-moments</a><br />
<br />
2. de volledige uitzending: 61.22, te bekijken op <a href="http://www.rtbf.be/info/belgique/politique/repondez-la-question-bart-de-wever-les-meilleurs-moments">http://www.rtbf.be/info/belgique/politique/repondez-la-question-bart-de-wever-les-meilleurs-moments</a>)<br />
<br />
3. Michel Daerden: <a href="http://www.rtbf.be/info/belgique/politique/best-of-repondez-la-question-michel-daerden-65016">http://www.rtbf.be/info/belgique/politique/best-of-repondez-la-question-michel-daerden-65016</a><br />
<br />
Beste groeten,<br />
<br />
Brecht ArnaertBrecht Arnaerthttp://www.blogger.com/profile/12524616803780713311noreply@blogger.com3tag:blogger.com,1999:blog-815847298687753658.post-10784694606912751102009-01-08T13:48:00.004+01:002012-11-02T16:19:27.643+01:00The Vision Of The Annointed<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjaGOHDAzdqZof74riuHQS2DVPHq4lLUasHlkjxgNgx6VuWHRrMo3O_RzUL5duVZsKOymL34As2iXFcA9BgcHGzbVBAd92gpb6vAGJnbOt0uuLfxtGAEUmCNsndr26cWNLKRAtgWr_eBFs/s1600-h/thomassowell.jpg" onblur="try {parent.deselectBloggerImageGracefully();} catch(e) {}"><img alt="" border="0" id="BLOGGER_PHOTO_ID_5288904261156802178" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjaGOHDAzdqZof74riuHQS2DVPHq4lLUasHlkjxgNgx6VuWHRrMo3O_RzUL5duVZsKOymL34As2iXFcA9BgcHGzbVBAd92gpb6vAGJnbOt0uuLfxtGAEUmCNsndr26cWNLKRAtgWr_eBFs/s320/thomassowell.jpg" style="cursor: pointer; float: left; height: 197px; margin: 0pt 10px 10px 0pt; width: 142px;" /></a><span style="font-style: italic;">"What a vision may offer, and what the prevailing vision of our time emphatically does offer, is a special state of grace for those who believe in it. Those who accept this vision are deemed to be not merely factually correct <span style="font-weight: bold;">but morally on a higher plane</span>. Put differently, those who disagree with the prevailing vision are seen as being not merely in error, but in <span style="font-weight: bold;">sin</span>.<br /><br />For those who have this vision of the world, the anointed and the benighted <span style="font-weight: bold;">do not argue on the same moral plane</span> or play by the same cold rules of logic and evidence. The benighted are to be made “aware”, to have their “consciousness raised”, and the wistful hope is held out that they will “grow”.<br />Should the benighted prove recalcitrant, however, then their “mean-spiritedness” must be fought and the “real reasons” behind their arguments and actions exposed. While verbal fashions change, this basic picture off the differential rectitude of the anointed and the benighted has not changed fundamentally in the last two hundred years."</span><br />
Prof. Dr. Thomas Sowell<span style="font-style: italic;"> in: </span>"The Vision of the Anointed", 1995, BasicBooks, New York.<br />
<br />
De meest treffende beschrijving die ik ooit gelezen heb voor het fenomeen dat in Vlaanderen ook het intellectueel debat verziekt: een klasse van "gezalfden" die het licht gezien hebben en zich in een discussie moreel hoger achten dan de tegenstander, hoe logisch zijn argumenten ook zijn.Brecht Arnaerthttp://www.blogger.com/profile/12524616803780713311noreply@blogger.com6tag:blogger.com,1999:blog-815847298687753658.post-70437983192588126992009-01-06T18:10:00.005+01:002009-01-06T18:39:36.861+01:00Oorverdovende stilte<a onblur="try {parent.deselectBloggerImageGracefully();} catch(e) {}" href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEg8Q4qzU19SrPjca1wUTdt63AZwJR25bys3aogDOroewHrCfPyiyEW3Dt9dGgsvev6dtlVxJOVmYg9HqDt6HSTVaSE94Jf8UFyT_2a6z8I2lpsb64nauMIy-SIh4bV4lPeOWg2tgTcMrLM/s1600-h/rompuy_115025e.jpg"><img style="margin: 0pt 10px 10px 0pt; float: left; cursor: pointer; width: 175px; height: 126px;" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEg8Q4qzU19SrPjca1wUTdt63AZwJR25bys3aogDOroewHrCfPyiyEW3Dt9dGgsvev6dtlVxJOVmYg9HqDt6HSTVaSE94Jf8UFyT_2a6z8I2lpsb64nauMIy-SIh4bV4lPeOWg2tgTcMrLM/s320/rompuy_115025e.jpg" alt="" id="BLOGGER_PHOTO_ID_5288230019081131250" border="0" /></a><span style="font-style: italic;">(ingestuurd naar de morgen naar aanleiding van de installatie van Van Rompuy-I, zonder gevolg echter)</span><span style="font-weight: bold;"><br /><br />De krantencommentaren van de voorbije dagen zijn ronduit huiveringwekkend. De zucht van opluchting over de aanstelling van Van Rompuy als nieuwe premier lijkt eerder de doodsreutel van elk kritisch vermogen te zijn, dan de frisse wind die men door de Wetstraat meent te zien waaien. Daar waar commentatoren in regel op de bres staan voor de kleinste ondemocratische tekortkoming, is het nu oorverdovend stil. Is onze intellectuele atmosfeer dan zo danig vervuild dat we door de wolken van misleiding de blauwe democratische lucht niet meer zien?</span><br /><br />Sinds het ontslag van Leterme op 19 december zijn allerlei speculaties gemaakt. Er werd nagedacht over nieuwe verkiezingen in juni en een mogelijke opvolger voor Leterme, dit alles zonder zich ook maar een moment rekenschap te geven van de democratische implicaties hiervan.<br /><br />Zo schijnt het blijkbaar niemand te storen dat federale verkiezingen in juni onmogelijk zijn zonder een oplossing voor BHV. Zonder verpinken hield men het voor mogelijk dat Jean-Luc Dehaene tot juni 2009 een regering zou leiden, waarna de bevolking zich mocht uitspreken. Nu Van Rompuy premier is en dat blijkt te zullen blijven tot 2011, lijkt deze kwestie van de baan. Maar het feit alleen al dat in de voorbije weken vervroegde federale verkiezingen als optie een kans kreeg, zegt veel over ons democratische orthodoxie.<br /><br />In 2003 sprak het Arbitragehof zich duidelijk uit in een dwingend arrest waarin gestipuleerd werd dat nieuwe verkiezingen ongrondwettelijk zijn zonder een oplossing voor BHV. Bij de vorige federale verkiezingen werd dit al handig omzeild door de verkiezingsdatum veertien dagen vooruit te schuiven, van 24 juni naar 10 juni. Dat was dubieus. Maar kunnen wij ons een tweede <span style="font-style: italic;">schwalbe </span>veroorloven, zonder de geloofwaardigheid van de rechtstaat te ondergraven? Waarom zou een arbeider nog op tijd moeten komen op zijn werk, als men zelfs de grondregel van ons samenleven, de grondwet, niet respecteert?<br /><br />Ook de speculaties over mogelijke opvolgers waren vanuit democratisch oogpunt hallucinant. Martens werd vanuit Disneyland naar Laken geroepen, wat tegenwoordig niet eens zo’n groot verschil meer is. Met evenveel fantasie worden te Laken aan de lopende band nieuwe figuurtjes en functies bedacht, verliezers van verkiezingen aangesteld, antwoorden in beraad gehouden. Met dat verschil dat Walt Disney tenminste vóór de schermen stuurde.<br /><br />Ook Jean-Luc Dehaene als mogelijk interim-premier werd alom geprezen als een man met heel wat ervaring, maar niemand stoorde er zich blijkbaar aan dat deze oude rot in het vak geen enkel Belgisch parlementair mandaat meer heeft. België kan blijkbaar enkel gered worden door mensen die geen binding meer hebben met de Belgische kiezer. Dat zegt genoeg.<br /><br />Maar nog het meest storend moet wel het gemak zijn waarmee de wetgevende macht de uitvoerende macht begint te depanneren. Het wordt stilaan een gewoonte. In november 2007 werd deze norm al voor de eerste keer overschreven toen Van Rompuy en De Decker als parlementsvoorzitters van de koning de opdracht kregen een dialoog tussen de gemeenschappen op te zetten. Ook toen kraaide geen haan naar het feit dat dus eigenlijk de exponenten van de wetgevende macht gesommeerd werden om de uitvoerende macht uit de wind te zetten.<br /><br />Maar dit keer neemt een voorzitter van de Kamer ontslag om een regering verder te zetten die niemand wil en waar niemand om gevraagd heeft. “Dit is ongezien” is zowat de slagzin van het laatste half jaar geworden. Wanneer zal iemand de moed hebben om te erkennen dat België langzaamaan verzandt in een “failed state”? Waar burgers veroordeeld worden omdat ze wél de grondwet willen respecteren? (zie BHV) Waar partijen na verkiezingen ook met zwaar verlies gewoon verder regeren? (zie Open VLD) Waar de rechterlijke macht zich belaagd voelt door de uitvoerende om een beslissing te herzien? (zie de rechters in het Fortis-dossier)<br /><br />Hoeveel rek zit er nog op ons democratisch gevoel? De kruik gaat zolang te water tot ze barst …<br /><br />Brecht Arnaert<br /><br />Brecht Arnaert is voorzitter van Jong N-VA UGent, de Vlaams-republikeinse studentenwerking aan de UGent. Hij schreef deze bijdrage in eigen naam.Brecht Arnaerthttp://www.blogger.com/profile/12524616803780713311noreply@blogger.com3tag:blogger.com,1999:blog-815847298687753658.post-24999220162792879492009-01-02T15:16:00.004+01:002009-01-02T15:53:18.708+01:00Iedereen een huis - niemand een huis<div style="text-align: justify;"><a onblur="try {parent.deselectBloggerImageGracefully();} catch(e) {}" href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiK4f69S7S4XU7y4Ut2Zk-H-OAfdookwBIGvp9hZq4O6AyDR7Bzh7tWrfA80vlTaEcLNE9K2CtgN8BRobljVljLmKAUMeCoEUoXvdSXg8upFmmmi290AJhGIgPfHBe52ljtYiy8In-ArcI/s1600-h/Parmentier_Antoine_1737-1813.jpg"><img style="margin: 0pt 10px 10px 0pt; float: left; cursor: pointer; width: 168px; height: 253px;" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiK4f69S7S4XU7y4Ut2Zk-H-OAfdookwBIGvp9hZq4O6AyDR7Bzh7tWrfA80vlTaEcLNE9K2CtgN8BRobljVljLmKAUMeCoEUoXvdSXg8upFmmmi290AJhGIgPfHBe52ljtYiy8In-ArcI/s320/Parmentier_Antoine_1737-1813.jpg" alt="" id="BLOGGER_PHOTO_ID_5286701542884102418" border="0" /></a><span style="font-weight: bold;">Het liberalisme krijgt dezer dagen rake klappen. Door de financiële crisis zijn duizenden beleggers hun centen verloren, en door de economische crisis die in de nasleep daarvan ontstaan nog eens duizenden mensen hun werk. Er wordt met de vinger gewezen naar diegenen die decennialang pleitten voor een vrijere markt. Er hangt een “zie je wel”-sfeertje, en de interesse in meer gesloten vormen van economische politiek groeit. Speculanten worden met de vinger gewezen, aandeelhouders worden als hongerige wolven afgeschilderd, en een enkele blogger durft het zelfs aan te beweren dat beurzen best helemaal afgeschaft worden. Dit denken is volgens mij fout. Niet de speculanten zijn de oorzaak van de financiële crisis, maar de overheid zelf.</span><br /></div><div style="text-align: justify;"><br />Het verhaal is bekend. In Amerika breekt in de zomer van 2007 een crisis uit in de huizenmarkt. Oorzaak hiervan is dat in de periode daarvoor (2005-2007) een ware housing bubble ontstaan was: beleggen in huizen kon niet misgaan, de prijzen bleven maar stijgen. Dit werd veroorzaakt door tal van factoren, maar één van de belangrijkste lijkt mij toch de zeer losse kredietverstrekking geweest te zijn aan mensen die eigenlijk niet algeheel kredietwaardig waren.<br /><br />Men noemt het “subprime loans”, leningen die een verhoogd risico vertonen op niet-terugbetaling. Een lening is namelijk nooit zomaar een lening. De intrest die de banken vragen op de leningen die zij aan hun klanten aanbieden is niet één monolitisch blok. Een lening van 5 % bestaat uit verschillende delen, waaronder de disconto-rente van de centrale bank, het winstdeel voor de bankinstelling zelf en last but not least ook een risico-premie waarvan de hoogte recht evenredig zou moeten zijn met de onwaarschijnlijkheid van terugbetaling.<br /><br />Krediet komt dan ook van het Latijnse woord credo, wat geloven of vertrouwen betekent. Indien u als individu aan iemand geld uitleent, dan vertrouwt u erop dat dat geld ook daadwerkelijk terugbetaald zal worden. Aan vrienden leent u gemakkelijk geld uit, aan onbekenden zal u het wellicht niet doen. Als het misloopt, dan bent u namelijk meteen alles kwijt. Het risico is dus te groot. De keuzemogelijkheden bij een individu zijn eigenlijk digitaal: ofwel leent u geld uit, ofwel niet.<br /><br />Bij een bank is dat anders. Zij leent geld uit aan honderden en duizenden mensen. De kans dat geleend geld niet terugbetaald wordt bestaat ook, maar de kans dat geen enkele ontlener het geld terugbetaalt is wel heel klein. Er bestaat dus een variatie in risico’s, die maakt dat er ook een variatie in beslissingen kan genomen worden. De keuzemogelijkheden zijn hier niet digitaal: iemand die een zeer zwak economisch gedrag vertoont en iemand in de schemerzone tussen “instabiel tewerkstellings-patroon” en “doet zijn best” zitten niet langer in dezelfde categorie. Er is differentiatie.<br /><br />Die differentiatie kan uitgedrukt worden in een risicopremie. Bij de ideale ontlener (vast werk, hoog inkomen) zal dat risico zeer laag zijn en dus ook de premie. Bij de slechtst denkbare ontlener (geen werk, verbrast alles wat binnenkomt), zal dat risico zeer hoog zijn en dus ook de premie. Risicopremies zijn dus gedragsmatig eigenlijk voor een stuk “zelfcensurerend”: wie zich economisch zeer onverantwoord gedraagt, zal in normale omstandigheden zelfs geen lening meer kunnen krijgen. De risicopremie die bij zo’n geval aangerekend zou worden, zal zo danig hoog zijn dat de lening in maandelijkse schijven onbetaalbaar wordt, zeker bij dergelijk liederlijk gedrag.<br /><br />Deze voorbeelden zijn natuurlijk extreem, maar stellen wel de uiteinden van het continuüm scherp waarop kredietverlening zich beweegt. De crisis in de Amerikaanse huizenmarkt, die aan de basis lag van de bredere financiële crisis en later ook de economische crisis heeft hier alles maar dan ook alles mee te maken. En het zijn niet de bankiers, aandeelhouders of speculanten die hier schuld aan hebben, maar de overheid zelf.<br /><br />Groot nieuwsbericht op 7 september 2008. Kredietverstrekkers Fannie Mae en Freddie Mac worden door de Amerikaanse overheid genationaliseerd. In feite is dat niets nieuws, want Fannie en Freddie werden namelijk door de Amerikaanse overheid zelf als staatsberdrijf opgericht. Bij de Amerikaanse Presidentsverkiezingen van 1932, drie jaar jaar na de grote beurscrash van Wall Street, wint democraat Franklin D. Roosevelt met een “landslide victory”, gebaseerd op een economisch programma dat later bekend zou gaan staan als “The New Deal”.<br /><br />The New Deal is ongewoon voor de Amerikaanse geschiedenis, in die zin dat de overheid zich massaal gaat mengen in de economie. Op Keynsiaanse wijze wordt op gigantische schaal aan deficit spending gedaan. In Arizona wordt de Hoover Dam gebouwd, de Amerikaanse landbouw wordt gesubsidieerd en productiebeperkingen opgelegd, en in de staat Tenessee wordt de Tennessee Valley Authority opgericht, zowat de grootste verspilling van geld ooit, maar dat ligt buiten het bestek van dit artikel.<br /><br />Maar een van de meest ingrijpende en structurele maatregelen in de Amerikaanse economie is wellicht de oprichting van de Federal National Mortgage Association (Fannie Mae) in 1938. Dit is geen eenmalige maatregel zoals het bouwen van een dam of het verlenen van tijdelijke subsidies aan de landbouw, maar een verandering van het systeem van de vrije markt op fundamentele basis. Fannie Mae werd namelijk opgericht met als doel zoveel mogelijk Amerikanen eigenaar te maken van hun eigen huis.<br /><br />De doelstelling is ongetwijfeld nobel, maar tegelijk ook naïef. Ze spruit voort uit het social-engineering-denken, waarbij geloofd wordt dat de politiek de samenleving kan boetseren naar een vooropgezet plan (die mening deel ik hoegenaamd niet – on ne change pas la société par décret, Michel Crozier, 1979). Een kleine uitstap naar de oorzaken van de beurscrash in 1929 en de reactie van de overheid daarop kan ons dus veel leren over de manier waarop de overheid nu zegt problemen op te lossen.<br /><br />Als ik de doelstelling van The New Deal naïef noem, dan doe ik dat omdat naïviteit ook eerlijkheid veronderstelt. Ik geloof namelijk rotsvast dat de Amerikaanse beleidsmakers in die dagen eerlijk dachten het beste voor te hebben met hun gemeenschap. En dat leek ook zo: door de gigantische injecties van overheidskapitaal in de economie werd werk voorzien aan honderdduizenden mensen, waardoor zij zelf ook terug over de nodige koopkracht beschikten om uitgaven te doen, waardoor de vraag naar consumptiegoederen terug steeg, de productie en dus ook de werkgelegenheid.<br /><br />Maar wat slechts weinigen weten (of willen weten) is dat de overheid met de New Deal eigenlijk enkel repareerde wat ze zelf had aangericht. In “Monetary History Of The United States, 1867-1960”, verschenen in 1971, toont Milton Friedman (Nobelprijswinaar Economie, 1976) aan dat de hoofdoorzaak van de beurscrash in 1929 niet een overwaardering van de economie was, maar het feit dat de overheid netvoor de beurscrash beslist had de geldhoeveelheid met een goeie 30 % (dertig procent!!!) te laten inkrimpen. Dat deed ze omdat ze ervan uitging dat de groei van de geldhoeveelheid in de jaren daarvoor de hoofdoorzaak was van de inflatie. Op welk economisch onderzoek dat gebaseerd was, mag Joost weten, maar feit is dat de overheid één beslissing nam voor miljoenen consumenten, met alle rampzalige gevolgen van dien.<br /><br />Door de drastische inkrimping van de geldhoeveelheid namelijk, trad een ernstig liquiditeitsprobleem op. Bedrijven waren solvabel, maar konden hun handelsschulden op de korte termijn moeilijker en moeilijker afbetalen door een gebrek aan liquide geld. Als gevolg hiervan werden investeringsposities op de beurs verlaten, om zo aan cash te komen. Dit werd in zo’n collectieve mate gedaan – iederéén was op zoek naar cash – dat de prijzen van aandelen kelderden, met de grote beurscrash op Zwarte Donderdag 24 oktober 1929 tot gevolg. De crisis breidde zich vervolgens uit naar andere sectoren van het economisch leven.<br /><br />Dat is exact hetzelfde als wat nu gebeurt. Ook de Amerikaanse huizenmarkt is geen eiland in de economie. Door het lichtzinnig verlenen van kredieten aan mensen die in feite niet kredietwaardig waren, verkeerden enorm veel meer mensen in de mogelijkheid om een huis te kopen. Ook huizen die normaalgezien dus ver buiten hun kredietbereik zouden liggen. Door deze gestegen vraag, swingden de prijzen de pan uit. Beleggen in vastgoed leek gedurende een aantal jaar dé beste optie.<br /><br />Maar de vraag was vals. Ze was niet gebaseerd op een werkelijke toename in de koopkracht van de consumenten. De kopers van die huizen verdienden niet plots meer dan vroeger, hadden hun bestedingsgedrag niet gewijzigd, hadden geen betere economische perspectieven. Het enige wat veranderd was, was de hoeveelheid geld die ze konden ontlenen. En dat is bij uitstek een overheidsbeslissing geweest.<br /><br />Fannie Mae namelijk, de bank die opgericht werd met als doel het verschaffen van een woning aan elke Amerikaan (dus in feite ongeacht zijn economisch gedrag), werd door de overheid in 1968 geprivatiseerd. Maar de overheid liet de bank in feite nooit echt los. Zij bleef zich via een aparte kredietlijn garant stellen voor leningen die versterkt werden aan subprime-cliënteel. In die zin bleef het een semi-publieke onderneming, in de US vaak aangeduid als GSE of Government Sponsored Enterprise. Ze zijn te vangen onder de slagzin: “privately owned but publicly chartered”. Fannie Mae bleef dus ook na haar privatisering in feite doen wat ze altijd al gedaan had: slechte leningen uit de primaire markt (commerciële bank – ontlener) opkopen, met garantie van de overheid bekleden, en terug doorverkopen.<br /><br />In feite stond mislukking van dit project in de sterren geschreven. Als we alle kredietverleners samen als een ecosysteem beschouwen, dan kunnen we slechte leningen (leningen dus met een verhoogde kans op niet-terugbetaling) als “vervuiling” definiëren. Normaal komt die vervuiling niet eens tot stand, omdat geen enkele bank uit eigen beweging gemakkelijke kredieten (kredieten dus met een lage intrestvoet) zou verstrekken aan subprime-cliënteel zonder het aanrekenen van een risicopremie die deze klanten in de eerste plaats al zou afschrikken De normale voorzichtigheid bij de kredietverstrekking is echter onderuit gehaald door de garanties van de overheid, die zich borg stelde voor deze slechte leningen. Verkoop maar leningen aan gelijk wie, Fannie en Freddie kopen ze wel op.<br /><br />Dit is natuurlijk een beetje kort door de bocht. Natuurlijk controleerde de Amerikaanse overheid de omvang van haar borgstelling met argusogen. “Verkoop maar aan gelijk wie” dekt dus niet de lading. Maar zoals steeds bij grote overheidsbeslissingen treden er naast de gewenste effecten (gecontroleerde goedkope kredietverstrekking) ook bijkomende effecten op.<br /><br />Fannie Mae bekleedde namelijk sinds 1938 een monopoliepositie die de ogen uitstak. Toen de economische sector van de secundaire hypotheekverstrekking (banken-banken) met de privatisering van Fannie Mae in 1968 terug vrijgegeven werd, zou je verwachten dat de ondernemers elkaar stonden te verdringen om deze nieuwe markt aan te boren. Maar dat gebeurde niet. Dat kwam door het ongekende concurrentiële voordeel dat de bank nog steeds bezat, namelijk staatsgarantie voor haar leningen. Ook toen in 1970 Freddie Mac opgericht werd, veranderde er niet veel. De Federal Home Loan Mortgage Corporation moest de concurrentie met Fannie Mae organiseren, maar ook die bank had staatsgarantie voor haar leningen.<br /><br />Dus van concurrentie kwam niet veel in huis. Het monopolie evolueerde naar een duopolie. Maar de markt zou de markt niet zijn als enkele inventieve jongens geen manier gevonden hadden om het gigantische concurrentieel voordeel van de twee banken te counteren. Ondermeer Citigroup kocht toch dubieuze leningen op, zonder staatsgarantie. Dit was zo goed als financiële zelfmoord, ware het niet dat Citigroup deze leningen toch doorverkocht kreeg. Hoe dan? Een slechte lening is een slechte lening, niet?<br /><br />Inderdaad, maar een slecht stuk groente ook. Als je het echter vermaalt in een grote kom soep, smaak je dat niet meer. Dat is exact wat Citigroup deed. Het sneed de opgekochte dubieuze leningen in honderden stukjes en bracht die onder in grote pakketten met andere, betrouwbare financiële producten, zoals kortlopende obligaties, aandelen met een hoge winstrating en nog andere afgeleide producten. Op die manier maakte het stukje slechte lening vaak maar 1 % of nog minder uit van zo’n pakket, wat het individueel risico op niet-terugbetaling kleiner maakte. Zo kreeg Citigroup (maar ook vele concurrenten) deze leningen toch nog verkocht.<br /><br />Op “pakketniveau” verdween het stukje slechte lening dus in het niets. Ook op ondernemingsniveau leek dit een gezonde operatie: hierdoor konden slechte leningen toch nog doorverkocht worden. Maar op algemeen economisch niveau was dit zonder meer desastreus. Zonder onderbreking werden immers slechte leningen, zij het verspreid in verdunde vorm, uitgestoten in de markt. Die vervuiling kan dan wel een tijdlang geabsorbeerd worden door de atmosfeer, uiteindelijk leidt ze tot een milieuramp.<br /><br />Die ramp was niet meteen duidelijk, maar het onderhuidse beursklimaat (bemerk hoe sterk de termen soms overeenkomen) verslechterde langzaam. In november 2007 veroorzaakte Bear Stearns een klein orkaantje doordat het 1,2 miljard dollar aan minderwaarden in zijn boeken moest schrijven. In december van dat jaar veroorzaakte de Zwitserse bank UBS een kleine El Nino door bekend te maken dat zij voor haar laatste kwartaal een waardevermindering van $ 10 miljard moest afboeken. In januari 2008 verder meldde Citigroup een verlies van $ 9,8 miljard aan waardeafschrijvingen.<br /><br />Ook de passaatwinden veranderden. De gevolgen voor Europa bleven niet uit. In februari werd de Schotse bank Northern Rock noodgedwongen genationaliseerd. In maart rapporteerde de Londense bankengroep HSBC afschrijvingen van 17,2 miljard dollar. Meer en meer banken bij ons bleken participaties in Amerika te hebben en werden dus blootgesteld aan de algemene malaise daar.<br /><br />In april raamde het financieel nieuws-bedrijf Bloomberg het totaal aan tot dan toe geleden verliezen op $ 310 miljard. In mei liet de grootste Amerikaanse verzekeraar AIG weten 15 miljard dollar afschrijvingen te moeten maken op het eerste kwartaal. Tegen juni 2008 hadden belangrijke ratingbureaus zoals Standard&Poors en Moody’s hun ratings verlaagd voor belangrijke financiële instellingen, zodat lenen voor hen duurder werd.<br /><br />Ironisch als je bedenkt dat diezelfde banken enkele jaren eerder verondersteld werden in feite geen rekening te houden met dergelijke ratings voor het verstrekken van hypotheekleningen aan hun eigen cliënten. Sommige banken werden nu zelf “subprime”. Was het verlenen van kredieten aan mensen met een lage kredietwaardigheid een nobele zaak geweest, dan bleek nu dat die nobele daden zeker geen principe konden vormen.<br /><br />Net zoals de overheid met haar beslissing inzake de kredietratio’s de poort wijd open had gezet tot de meest wanstaltige praktijken (leningen met quotiteit 150, arbeiders die villa’s kochten en dergelijke), net op die manier werden nu de banken zelf het slachtoffer van de meest onrechtvaardige praktijken. Perfect solvabele ondernemingen werden geconfronteerd met een zeer grote liquiditeitskost die meteen al een grote hap nam uit de toekomstige winsten. De sneeuwbal was aan het rollen en viel niet meer te stoppen.<br /><br />In de maanden die erop volgden verslechterde de toestand. In Augustus rapporteert Bloomberg dat de schade voor de Amerikaanse economie sinds haar laatste schatting in april (310 miljard dollar) opgelopen is tot een goeie 500 miljard dollar. Op zondag 7 september 2008 neemt Amerikaanse overheid dan Fannie en Freddy over en op het eind van de maand blijkt ook dat onze grootste Belgische banken blootgesteld waren aan Amerikaanse rommelkredieten én een krappere liquiditeitsmarkt. De verkoop (NIET noodgedwongen, maar moedwillig zo betoogde ik eerder al) van Fortis op 3 en 5 oktober was daar het voorlopige trieste hoogtepunt van.<br /><br />Conclusie<br /><br />Overschouwen we nu de volledige financiële crisis, dan kunnen we stellen dat we in feite niets geleerd hebben. Telkens als de overheid – ongetwijfeld met de beste bedoelingen, ik zeg dit zonder ironie – wil ingrijpen in de economie dan zijn de eerste effecten weldadig, maar is het effect op langere termijn desastreus. In 1929 vermindert de Amerikaanse overheid de geldhoeveelheid, om inflatie tegen te gaan en zo de koopkracht van de mensen te verhogen, maar bekomt het tegenovergestelde: de zwaarste financiële en later economische crisis tot dan toe bekend. Vanaf 1932 repareert ze haar eigen fout met de maatregelen van The New Deal, maar maakt opnieuw de fout de economie niet op tijd weer los te laten. Tot 1968, veel te lang na het herstel van de Amerikaanse economie dus, behoudt de Amerikaanse overheid via Fannie Mae haar monopolie in de secundaire kredietmarkt. Ook na de introductie van Freddie Mac in 1970 verandert er weinig.<br /><br />Het is wachten op inventieve bankiers die het concurrentieel voordeel van de Government Sponsored Enterprises kunnen omzeilen. Zij doen dat op een manier die het risico dat zij lopen door dubieuze leningen toch op te kopen, te spreiden over verschillende beleggingspakketten. Deze pakketten, die over het algemeen financieel gezond zijn, worden doorverkocht, maar dus ook de slechte leningen die er in sterk verdunde vorm in zitten. “Vervuiling” kan dan wel gesplitst en verplaatst worden (wat doet men met het roet uit roetfilters?), maar het verdwijnt nooit.<br /><br />De normale correctiemechanismen van de markt, die wel werken bij een duidelijke vorm van vervuiling, worden door het overheidsoptreden (iedereen een huis) een tijd lang buiten spel gezet, maar breken na verloop van tijd met de som aan uitgestelde krachten door. Het negeren van de goedkoopste en meest eenvoudige prijswaardering, die van de individuele bankier die aan een potentiële ontlener krediet moet verstrekken, wordt vervangen door een opgedrongen dure collectieve prijswaardering door de overheid. Is een foute individuele prijswaardering een ramp, dan toch slechts een kleine. Het buiten spel zetten van de individuele vrijheid om de prijs te bepalen wordt echter gecorrigeerd, maar nu op collectief en desastreus niveau.<br /><br />Het gevaar bestaat nu te denken dat de overheid de reddende engel is in dit geheel. In feite is ze dat ook, maar enkel voor de schade die ze zelf aangericht heeft. Dat tweede element wordt er helaas nooit bij verteld. De perceptie is vandaag dus wat eenzijdig. Er zijn inderdaad economische whizzkids die financiële producten ontworpen hebben waar geen mens nog aan uitkan. Er zijn zelfs morele vragen te stellen bij dergelijk gedrag. Is het ethisch om wetens en willens slechte producten op te kopen en met winst door te verkopen? Moesten het gecontamineerde meloenen zijn die zorgen voor gezichts-vervormingen bij jonge baby’s, dan krijg je glasheldere antwoorden. Omdat financiële producten vaak abstracter en minder visueel zijn, is het antwoord vaak gematigder. Maar het is duidelijk dat moreel gezien discussie mogelijk is.<br /><br />Anderzijds is de vraag ook in welke setting die moraliteit dan wel uitgeoefend moest worden. Dé grote stimulator om dergelijke complexe financiële producten te ontwikkelen is namelijk de overheid geweest. Beperking en verbod lokt namelijk altijd creativiteit en tegengestelde reacties uit. Dat had zelfs A.A. Parmentier in de 18e eeuw al door. In 1787 liet dezeFranse apotheker aardappelen telen op twee stukken land bij Neuilly, dat hij van de koning had gekregen. Op een bord zette hij: “Verboden toegang. Aardappelveld van de koning”. Overdag werd dit veld bewaakt, 's nachts slopen de inwoners naar het veld om de aardappelen te rooien. In 1795 werden de aardappelen zelfs in de Tuilerieën geplant om de bevolking van voedsel te voorzien. Begin 1800 was de aardappel in Frankrijk het belangrijkste basisvoedsel.<br /><br />Een overheid die in vergelijking met haar doelstelling (iedereen een huis) het tegenovergestelde bereikt (niemand een huis) moet zich geen existentiële vragen stellen. Ze moet alleen erkennen dat haar rol met betrekking tot het ingrijpen in de economie beperkt moet blijven. Zij moet reguleren wat al bestaat (Smith) én herverdelen (Rawls), maar geen beslissingen willen nemen in de plaats van miljoenen consumenten.<br /><br />Brecht Arnaert</div>Brecht Arnaerthttp://www.blogger.com/profile/12524616803780713311noreply@blogger.com17tag:blogger.com,1999:blog-815847298687753658.post-92232393642972475572008-12-26T10:29:00.010+01:002008-12-26T11:34:20.456+01:00Doe stille voort ... Leterme tussen institutie en ideaal<div style="text-align: justify;">Vlaamse vrienden,<br /><br /><a onblur="try {parent.deselectBloggerImageGracefully();} catch(e) {}" href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgLpAK2SlWGEsCxZVeVstBtlBbZ93sAhXB40iIdrqiMODUr2wVdRYQ6_0PE-xGEncWL3r4sOWYT_0hvN08GhZujljn7X7s3cdgEz7QjzKQadyWvAh3nAIwU6Ohn6I1au3K_tE6q1ZzK9bc/s1600-h/leterme_yves.gif"><img style="margin: 0pt 10px 10px 0pt; float: left; cursor: pointer; width: 142px; height: 142px;" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgLpAK2SlWGEsCxZVeVstBtlBbZ93sAhXB40iIdrqiMODUr2wVdRYQ6_0PE-xGEncWL3r4sOWYT_0hvN08GhZujljn7X7s3cdgEz7QjzKQadyWvAh3nAIwU6Ohn6I1au3K_tE6q1ZzK9bc/s320/leterme_yves.gif" alt="" id="BLOGGER_PHOTO_ID_5284029041395339858" border="0" /></a>Yves Leterme. De man die in het voorbije anderhalfjaar zowel opgehemeld als verguisd werd. Hoe hij de mentale kracht blijft opbrengen om het zo lang vol te houden, ik weet het niet. Ofwel heb je een olifantenhuid van ettelijke centimeters dik, ofwel heb je een extreme controle over je gezichtsspieren, maar sterf je van binnen. Nooit zie ik hem in de regeringsbanken ook maar een krimp geven, zelfs al beleven we de grootste communautaire crisis ooit.<br /><br />Persoonlijk was ik al een tijdje geleden afgehaakt. De begroting klopte niet, er was geen enkel communautair lichtpuntje, en deze regering leek ondanks alles te kunnen verder regeren tot 2011. Even had ik zelfs zin om de hele mikmak overboord te gooien. Waar is politieke interesse nog nuttig voor als je in een land leeft waar je nooit een recht eind aan iets kan krijgen?<br /><br />Ik ging op café en voor het eerst kon ik het foert-gevoel delen met de bouwvakkers die daar na hun werk nog een pint kwamen drinken. Ik kon mij perfect vinden in de redeneringen aan de toog: (vertaald uit het West-Vlaams): "De grote he meneer, die foefelen onder elkaar, en mogen alles. Maar als wij een kwartier te laat op ons werk komen, gaat er een half uur pré af. En nu gij!"<br /><br />Ik kon niet anders dan ze gelijk geven. Maar dat duurde niet lang. Toen het over Leterme ging kreeg hij verbazend veel krediet. Dezelfde arbeiders die een minuut geleden nog zaten te fulmineren tegen het systeem, waren opvallend zacht voor de ex-premier. Terwijl die in mijn ogen zowat alle kiesbeloftes gebroken heeft die er te breken vallen.<br /><br />Dat kon ik niet in één beeld vatten. Ik confronteerde hen met deze inconsistentie. En toen kwam iets naar boven dat mijn natie zo typeert: (niet vertaald uit het West-Vlaams): "Ne West-Vloaming meugt noois gin iêste mienister zin." Was me dat even schrikken. Het mislukken van Leterme was dus niet te wijten aan het verbreken van zijn kiesbeloftes, maar aan het feit dat hij eigenlijk het slachtoffer was van sabotage. Onzen Yves probeert wel, maar iedereen is er tegen. Dat was zo'n beetje de teneur.<br /><br />Op weg naar huis besefte ik dat ik mijn politieke interesse nooit zou kunnen loslaten. Tientallen nieuwe vragen waren immers geboren: "In hoeverre is het mislukken van een politicus zijn eigen verantwoordelijkheid, dan wel die van een systeem? En wat zeggen de uitspraken van die mensen op café eigenlijk over ons als natie. Welke mentaliteit zorgt er toch voor dat wij zoveel meer respect hebben voor verliezers dan voor winnaars? Hoe is het mogelijk dat iemand die zo overduidelijk gekozen heeft voor de macht boven zijn idealen de status krijgt van kalimero? Wat zit er toch in ons dat dat zo normaal vindt? Zou een vergelijkbaar scenario in Nederland denkbaar zijn? Zouden politici die hun woord daar breken ook zoveel krediet krijgen. Zouden zij überhaupt nog een politieke toekomst hebben? Wat is een woord voor een Belgisch politicus eigenlijk waard?"<br /><br />Ik zette me thuis aan mijn bureau, en het eerste wat in me opkwam, was een frase van Gezelle: "Doe stille voort". Dat is de titel geworden van een stuk dat probeert te onderzoeken of het waar is dat Leterme genekt is door "het systeem", maar ook wat zijn eigen verantwoordelijkheden daarin zijn. Welke keuzes heeft hij zelf gemaakt, en welke werden aan hem opgedrongen.? Welk deel van zijn politiek handelen kunnen we dus inderdaad afschrijven op het systeem, en welk deel niet? Onvermijdelijk schiet de analyse te kort, is mijn visie te eenzijdig, beschik ik niet over genoeg kennis. Maar met je <span style="font-style: italic;">gut-feeling</span> kom je al een heel eind.<br /><br />Het stuk begint met een communautaire analyse, en analyseert verder het Fortis-débacle. Ik probeer door het overlopen van de meest rampzalige week uit de Belgische geschiedenis (die van maandag 29 september 2008 tot zondag 5 oktober 2008) met de beperkte outside-information die ik heb, voor mij, en voor die arbeiders op café, op een rijtje te zetten wat er gebeurd is.<br /><br />Nu gewoon nog bedenken hoe je uitgelegd krijgt dat men naar mijn mening een bank gekocht heeft voor 9 miljard euro, en er 9,6 miljard euro cash voor teruggekregen heeft. Zucht. Magritte had nergens anders kunnen leven.<br /><br /><a href="http://www.smithsonsplace.eu/2008-12-25%20-%20Doe%20stille%20voort%20...%20Leterme%20tussen%20institutie%20en%20ideaal%20-%20Brecht%20Arnaert.pdf">Hier het artikel</a><br /><br /><br />Vlaamse groeten,<br /><br />Brecht.<br /><br /><br /></div>Brecht Arnaerthttp://www.blogger.com/profile/12524616803780713311noreply@blogger.com7