Check nu zelf de hits op deze blog

Beste vrienden,

Eén van mijn grootste bezwaren tegen de staatsstructuur waarin wij tot op heden verplicht worden te leven, is, naast het onmiskenbaar ondemocratisch karakter ervan, het gebrek aan transparantie. Het eerste houdt logisch verband met het tweede, aangezien macht die zich niet wil laten controleren, niet van transparantie houdt. Aangezien ook van opiniërende artikelen na verloop van tijd invloed kan uitgaan - zie maar naar Yves Desmedt die eigenlijk mee het politieke klimaat bepaalt als opiniemaker - vind ik dat ook daar een "counterveiling power" zou moeten tegenover staan.

Maar hoe organiseer je dat? De pers is vrij, men mag schrijven wat men wil, hoe oefen je daar controle op uit zonder aan censuur te gaan doen? Wel, hebben we geen invloed op wát men schrijft (gelukkig niet) dan mogen we een machtshebber (of die zich nu in de politiek bevindt of niet) wel ter verantwoording roepen over de financiële en andere achtergronden die hem afhankelijk maken. Want immers: "wiens brood men eet, wiens woord men spreekt." (Niet hoeft te spreken, maar dat is een andere zaak). Bij belangrijke posities in de bedrijfswereld heet dit "coporate governance" of goed bestuur. Die gaat essentieel uit van de gedachte dat elke handeling van een leidinggevende ter verantwoording kan geroepen worden, op basis van de naakte, waarneembare feiten. Zo zou iedereen het loon moeten kunnen kennen van de CEO, een aantal interne procedures gewoon kunnen weten, en zou de boekhouding tot op een bepaald niveau open gevoerd moeten kunnen worden. Het zal duidelijk zijn dat ook daar transparantie van groot belang is.

Zo zou ik het nog maar normaal vinden als we op een duidelijke manier de financiële constructies achter sommige media-facades te weten kunnen komen. Hier en daar hoor je wel iets waaien over André Leysen en Christiaan van Thillo, maar het fijne kom je eigenlijk nooit te weten. Welke agenda hebben hun ondernemingen? Wie zijn hún broodheren en beschermers? Wat zijn hún linken met de partijpolitiek? Telkens als ik op de voorpagina van De Morgen zie staan "onafhankelijk dagblad" moet ik even grijnzen. Het doet me spontaan denken aan een aforisme van Wim Kan, Nederlands cabaretier: "Een onafhankelijk dagblad is een dagblad dat niet wil weten van wie het afhankelijk is." En dat geldt niet enkel voor De Morgen. Moesten we weten hoe medianetwerken in elkaar zitten, politiek zou al heel wat voorspelbaarder worden.

Waarom vertel ik dit nu allemaal? Wel, ook deze blog verwerft stilaan wat meer bekendheid en indien mijn lezersbereik nog zou groeien in kwantiteit en kwaliteit (daarmee bedoel ik wanneer ook beleidsmakers meelezen, ook u en mij zijn natuurlijk "goed genoeg", wij hebben alleen geen macht) dan moet die groeiende invloed ook gecompenseerd worden met groeiende transparantie. Wie mij meteen verdenkt van hoogmoed gaat gerust zijn gang, wie mij al langer volgt, weet dat ik niet zo functioneer. Het gaat hier om het principe van transparantie, niet om de mogelijke invloed die dit kleine blogje wel eens zou kunnen hebben. Die is, in vergelijking met de hedendaagse mediamastodonten, sowieso ernstig beperkt. Maar onder het Indymedia-motto; "Don't hate the media, be the media" schrijf ik lustig verder en anderen met mij.

In de vorige post gaf ik jullie een inkijk in de statistieken van deze blog. Op de grafiekjes was te zien hoe de lezersaantallen dag na dag stegen. Hier ontstaat meteen al een gelegenheid van misbruik van invloed, hoe beperkt ook. Voortgaand op het gewekte vertrouwen kan ik in de toekomst blufpoker spelen: "Dagelijks bezoekersaantal gestegen tot 1000", wie zou dat ooit kunnen tegenspreken? Die mogelijkheid tot tegenspraak, die wij op dit moment ook niet hebben wat betreft bijvoorbeeld de transfers, "Dat geld is goed besteed" (echt waar?), is de essentiële garantie op democratie.

Daarom, zij het eerder symbolisch - want wie is daar nou écht geïnteresseerd in - geef ik de individuele lezer van mijn blog toegang tot de analyseresultaten van Google Analytics. Zo kunnen jullie zélf zien hoe de bezoekersaantallen evolueren, wie meeleest, wie wat leest en hoe lang. Praktisch heb ik het zo aangepakt dat ik een Google-account heb aangemaakt voor elke lezer die wil inloggen: smithsons.lezers@gmail.com. Het wachtwoord? "smithson". Voila, nu hebben jullie de volstrekte toegang tot de gegevens over deze site. Ook voor wie louter de mechaniek achter Google Analytics eens wil zien is het een leuke inkijk.

Ik verwacht meteen al een paar plaatsvervangende angstreacties: "Zijde gij zot?", "Niet doen, niet doen", maar ik zie persoonlijk geen enkele reden waarom ik dat niet zou doen. Jullie kunnen er alvast niets mispeuteren, want de account geeft jullie enkel recht op een weergave van de rapporten, niet op het aanpassen van de instellingen. En voor wie vanuit het Gmail-adres zelf schade wil aanrichten, tja, de afzender is en blijft "smithsons.lezers@...". Ik kan hoogstens een boos mailtje krijgen van iemand dat ik jullie in toom moet houden. Ik denk er nog niet aan.

En de snuggere dan die het wachtwoord wil veranderen waardoor ik zelf niet meer in de account kan? Zal mij worst wezen, ik maak hem enkel aan voor jullie. Werkt die niet meer, dan is dat maar zo, ik maak er geen tweede meer aan. Dus bij deze:

URL: Google Analytics
Account: smithsons.lezers@gmail.com
Wachtwoord: smithson

Have fun!

Beste groeten,

Smithson.