Google Rocks! Rules! Googles!

Vlaamse vrienden,

Dat de techniek voor niets stond, wisten we al sinds de Flanders Technology-campagne van de Vlaamse Regering. Maar Google, ik moet het even kwijt, is gewoonweg fan-tas-tisch. Dit informaticaproject kent gewoon geen grenzen.

Vooreerst heb je de gewone zoekmachine voor sites en plaatjes, die iedereen gebruikt. Wie kent nog Yahoo! of Alta Vista? Google Search biedt je een cleane, verzorgde stijl en een minimalistische look, gecombineerd met de meest relevante informatie. Maar er is nog zoveel meer. Sinds een week vindt u op de spierwitte pagina bovenaan een balkje met een aantal tools die je het leven alleen maar plezanter kunnen maken. Dat dat nog niet eerder gebeurd is!

Naast G-mail, die een van de eerste maildiensten was met een gigantische webcapaciteit, leerde de wereld ook Google Earth kennen, een ongeziene technische prestatie waarbij satellietbeelden geprojecteerd werden op een wereldbol, en waar je allerlei lagen (routeplanner, natuurlijke rijkdommen, criminaliteitscijfers) overheen kunt zetten. Er is zelfs een verregaande integratie met Wikipedia, waardoor je door op een vulkaan te klikken meteen alle info over die vulkaan te zien krijgt. En alsof dat nog niet genoeg is kun je in Firefox in het zoekvak nog een Google Earth-bot toevoegen, waardoor je gecombineerd kunt zoeken. Soms sta ik paf.

Maar het is bijlange nog niet gedaan. Naast Google Earth heb je ook Google Maps, die stukken handiger is dan allerlei drukke navigatieprogramma's, en op vele vlakken innoveert. Je kunt er bijvoorbeeld je huis als startpunt instellen, en telkens je iets zoekt, hoef je dus al een deel, de plaats van vertrek niet meer in te stellen. Geef je een feestje, dan kun je kaarten aanmaken voor je vrienden en de link daarvan doorsturen. Nog zotter is Google Books, waarmee je op onderwerp boeken kunt zoeken. Google overspant dus vele catalogi van bibs in één webbased framework. Ook de Boekentoren van Gent zegde onlangs zijn samenwerking toe. De boekbeschrijvingen zijn werkelijk ongelofelijk, met een zoekfunctie per pagina, een inhoudstafel, afbeeldingen, je kunt boeken zonder auteursrecht zelfs on-line lezen. Maar er is meer: uit de lijst van boeken die je door je zoektochten vindt, kun je de boeken selecteren die al in jouw bib thuis zitten en toevoegen aan "Mijn bibliotheek". Deze bib is bovendien publiekelijk, waardoor je mensen kunt vinden die dat boek ook thuis staan hebben. Enorm handig als je net dat ene boek nergens meer vindt dat je toch graag zou bestuderen.

Wat ik ook dagelijks gebruik is Google Reader, daarmee kan ik alle sites in het oog houden die een RSS-functie hebben. Van het moment dat iets nieuws verschijnt (een artikel of aankondiging), dan vind ik die melding in mijn Reader. Of wat dacht je van Google Discussiegroepen, waar je voor klasgenoten een eigen volledig functioneel forum kunt opzetten, inclusief de mogelijkheid om bestanden up te loaden. Het stopt niet. Om te chatten gebruik ik meer en meer Google Talk, dat wederom clean en gebruiksvriendelijk is. Ik zou haast Google Agenda vergeten, waar ik komende debatten op aanbreng, en die ik bovendien kan delen met anderen. Of Google Translate, dat weeral zo minimalistisch is als maar kan zijn, en waar je in ongelofelijk veel talen woorden kunt laten vertalen, en soms zelfs hele webpagina's.

Had ik u al over Google Scholar verteld? Ik dacht het niet. Google Wetenschap, zijn Nederlandstalige equivalent, ontsluit een zee aan wetenschappelijke artikels en boeken, vermeld hun citations (dat is het aantal keer dat de desbetreffende bron door een andere auteur geciteerd werd) en toont meteen vijf auteurs die met onderwerpen verwant aan je zoekterm bezig zijn. Ik ben er zeker van dat binnekort onderzoeksportalen zoals EBSCO en verschillende E-BIBS van universiteiten overvleugeld zullen worden door deze technologie.

En dan is er natuurlijk nog Youtube, overgenomen door Google Video en Blogger, deze eigenste blogleverancier, overgenomen door Google Blogs en werkend met dezelfde techniek. Ben ik aan het einde van mijn Latijn? Verre van. Wat dacht je van Google Docs, je eigen Office online? Google creëerde een webbased softwarepakket, waardoor je eigenlijk online de equivalenten van Word, Excel en PowerPoint kan gebruiken. Uitvindersbloed? Via Google Patents vind je meteen of je origineel bent! Google Desktop dan? Doorzoekt alles, maar dan ook alles dat op je computer staat: mails, adressen, documenten, spreadsheets, weet ik veel, you name it!

En ach, ik stop er best mee. Maar nog eentje om het af te leren. In je zoekvak zelf zit ook een "treinopspoorder" (tik gewoon vertrek- en eindstation in, en je krijgt de eerste trein die in die richting vertrekt), een Google Calculator (tik gewoon je bewerking in en Google rekent het voor je uit) en voor wie helemaal crazy wil gaan is er nog Google Kladblok. En Picasa. En Orkut. En nu stop ik echt.

En dan te bedenken dat al die technologie op één of andere manier met elkaar gecombineerd kan worden. Ik word er even stil van. De toegang tot dit alles? Maak een Google Account aan, en een nieuwe wereld gaat voor je open.

Dit moest er gewoon even uit: Google Rocks! Rules! Googles!

Beste groeten,

Smithson

PS: Bad side: privacy. Daar schrijf ik later nog wel eens over.

De 101 Dalmatiërs

De zopas gevormde regering Verhofstadt-III ziet er niet fraai uit. Het is een lappendeken geworden van alles wat niet groen en niet extreem-rechts is. De Vlaamse socialisten kiezen ook voor een vrijbuiterspositie, maar reken maar dat er genoeg afstemming is met de ‘kameraad-internationalen' uit het zuiden. Deze regering is een pleister op een houten been die als enige verdienste heeft dat de teller is gestopt op 192, hetgeen psychologisch een steeds zwaardere druk op het regime legde. De 200 mocht in geen geval bereikt worden, het zou te mooie krantenkoppen opleveren. En stel je maar eens voor dat de Koning zijn kersttoespraak moet geven zonder regering. Kleur moeten bekennen moet blijkbaar in alle geval vermeden worden.

Wat deze regering echter zal kunnen uitrichten is nog maar de vraag. De koopkracht verhogen? Een behoorlijke pretentie als je het mij vraagt. Men insinueert immers dat een nationale regering nog vat heeft op de economie die zich transnationaal ontwikkelt, terwijl de belangrijkste instrumenten daartoe, namelijk de monetaire en fiscale politiek, op Europees niveau beslist worden. En zoals Matthias Storme eerder ook al stelde in Doorbraak, is een federale regering eigenlijk niet zo onmisbaar: de bevoegdheden die het dichtst bij de burgers voelbaar zijn zitten op gewestniveau, de rechterlijke tak van ons staatsapparaat kan perfect zonder regering, en de belangrijkste socio-economische taken zitten toch in handen van onze neocorporatistische organisaties zoals daar zijn vakbonden en mutualiteiten.

In de politieke commentaren van Vlaamsgezinde bloggers lees ik de laatste dagen dan ook een soort communautaire angst, zelfs een zeker defaitisme, die ik niet begrijp. Op communautair vlak is met de vorming van deze regering immers nog niets verloren, er zijn nog geen potten gebroken. Meer nog, er is zelfs een nieuw zwaard aan een paardenhaar geknoopt: als tegen 23 maart geen duidelijke communautaire voorstellen op tafel liggen, dan stapt CD&V uit de regering (toespraak Jo Vandeurzen ledencongres do 20 december 2007). Als dat waar is en blijft, dan moét er wel een staatshervorming komen. Dat is haast wiskundig zeker, zelfs al maakt CD&V de bocht van haar leven.

Volgt u even mee. Een federale regering heeft 76 zetels nodig. Stapt CD&V uit deze bonte hondenpels, dan zijn er van die 101 nog 71 vlekjes over, en valt de regering die minstens 76 zetels behoeft. Zwicht de CD&V toch voor een definitieve regeringsdeelname na 23 maart, dan mogen we er redelijkerwijze vanuit gaan dat het kartel barst. Een regering kan dan wel verder gaan, maar dat lijkt bijzonder onwaarschijnlijk. Dat zou in concreto betekenen dat Leterme de 16 voor niets heeft laten staan, toen hij er uitzicht op had. Een fenomenale bocht waarbij de zelfs CD&V, die wel wat gewoon is, in de vangrails belandt. Het mooie is dat 2009 dichter komt en CD&V zich die bocht, moest zij ze nog willen maken, steeds minder kan veroorloven. The point of no return is nu bereikt. Nu is het tijd om te bewijzen wat die “&V” waard is.

In het eventuele geval (pleonasme, ik weet het) dat CD&V nu toch, trotzdem alles, de Vlaamse zaak de rug toekeert, dan nog komt er geen staatshervorming die nadelig kan zijn voor Vlaanderen. Daarvoor zijn immers 100 zetels benodigd, en wat belangrijker is, (minstens!) 45 daarvan moeten aan Vlaamse kant gevonden worden. Laat ons dus even zien wie die gaat leveren, moest er het snode plan bestaan om de Vlamingen een pacificerende staatshervorming light door de strot te rammen. Er zijn 88 Vlaamse zetels, waar meteen al de vijf van N-VA afgaan als mogelijke leveranciers voor een Vlaamse meerderheid. Nog 83 stuks om er 45 in te vinden. Van meet af aan ook geïmmobiliseerd zijn de 17 zetels van het VB. Die stemmen nooit in met een staatshervorming die nadelig is voor Vlaanderen, dat is zeker. Bovendien zou dat een wisselmeerderheid veronderstellen, wat niet zo eenvoudig is met een partij die gevangen zit in het CS. Exit VB dus.

Nog 66 zetels om er 45 uit te halen. Bij de Vlaamse groenen moet men ook niet gaan zoeken, want dat zou het einde betekenen van hun unitaire fractie met Ecolo, een tweede grote onwaarschijnlijkheid. Exit Groen! Nog 62 zetels om er 45 uit te halen. LDD? Nooit. Exit LDD. Nog 57. Er blijven dus nog 12 zetels die op de wip zitten om een meerderheid te leveren voor een staatshervorming die nadelig zou kunnen zijn voor Vlaanderen en nog drie partijen die die zetels zouden kunnen leveren: SP.A-Spirit, Open-VLD, en CD&V.

Stripped to the bone kunnen die inderdaad die 57 zetels leveren, maar dat is toch wel heel onwaarschijnlijk. De OpenVLD, die er een kiesbelofte van maakte in geen geval een tripartite te zullen aangaan, wordt in dat geval in 2009 genadeloos afgemaakt. LDD zit immers te kwijlen op de rechterflank en wordt slapend rijk. Daarnaast is het nog maar de vraag of de socialisten in een staatshervormende meerderheid wil stappen waarin zij de kleinste partij zijn. Bovendien zijn de banden met de PS nog heel sterk. En dan moet nog rekening gehouden worden met de interne conflicten die dat alles zou veroorzaken bij diegenen met een Vlaamse reflex: de spiritisten bij SP.A bijvoorbeeld, maar ook de Vandeurzens en Somersen van deze wereld. Nee, een staatshervorming die nadelig is voor Vlaanderen, of geen staatshervorming, dat is een haast wiskundige onmogelijkheid.

De grondhouding in de komende onderhandelingen moet er dus volgens mij een zijn van voluntarisme. We moeten goed beseffen dat we de Walen in de tang hebben, zelfs al zouden de drie voormelde onwaarschijnlijkheden (split kartel, split Groen-Ecolo fractie, verdwijnen van veto Open-VLD tegen definitieve tripartite) toch werkelijkheid worden. Voor het eerst bevinden we ons in de unieke positie om in diplomatische bewoordingen te zeggen waar het op staat: Franstalige broeders, willen jullie nog een België? Wel, dan zal het een België zijn op onze voorwaarden. “Faites vos jeux, rien ne va plus.”

HLRF !

Smithson.

Don’t you just love mathematics?

Op een drafje:

1. Geen duidelijk voorstel voor staatshervorming? CD&V uit de regering: 101 – 30 = 71, regering valt.

2. CD&V zwicht toch? N-VA verbreekt kartel: 101 – 6 = 95, geen staatshervorming mogelijk, want geen 2/3e meerderheid.

3. Alternatieve 2/3e met nog meer Waalse partijen? Onrealistisch, want ze willen er nu al geen.

4. Alternatieve 2/3e met nog meer Vlaamse partijen? Onmogelijk, want enkel SP.A-Spirit (14 zetels) kan bijspringen: 101 – 30 + 14 = 85. Ecolo vormt een unitaire fractie (12 zetels), maar zelfs met hen komt men niet aan de benodigde 29 (14 + 12 = 26)

Conclusie:

Zo lang het kartel niet uit verband gespeeld wordt, is alles communautair mogelijk. Gewoon kwestie van koppig standhouden. “Bokitoproof” als je het mij vraagt.

HLRF!

Smithson.

PS: Troef achter de hand? Wisselmeerderheid met VB?

Aangezien Cordon al twee maal doorbroken werd (7 november BHV en 26 november hoofddoekenverbod Gent) - waar de pers met geen woord over rept - eens samenzitten met die mannen en een plan B in elkaar boksen. Indien iets voorligt dat de Baert-doctrine doorstaat, mee laten goedkeuren. Is potentieel van 17 extra zetels)

De Vlaamse Pravda

Van 1917 tot 1991 verscheen in Rusland de regimekrant Pravda, of "De Waarheid". Wat minder bekend is, is dat naast de Pravda ook de Izvestia verscheen, of "De Nieuwsberichten". Russische dissidenten (dank de heer steeds voor dissidenten, zij zaaien de zoete zonde van falsificatie om zich heen) gingen nogal lacherig om met deze propaganda-instrumenten van het regime: "V Pravde njet izvestij, v Izvestiach pravdy njet". Vrij vertaald: "In De Waarheid staan geen nieuwsberichten, in De Nieuwsberichten staat geen waarheid." In hoeverre kunnen wij dit toepassen op onze eigen Vlaamse media? Wat vertellen en verzwijgen zij? Wat is nieuws en wat niet?

Ik richt mijn pijlen eerst en vooral op De Morgen (На утро voor de liefhebbers). Een mooier voorbeeld van een regimekrant kan ik niet vinden. Zondagmiddag bladerde ik door een exemplaar van een paar dagen oud, op zoek naar wat ergernis en mijn geduld werd niet lang op de proef gesteld. In een eerste artikel (lees hier de webversie) las ik over de petitie www.reddesolidariteit.be die de kaap van de 100 000 ondertekenaars gehaald had. De exacte woorden herinner ik mij niet meer, maar in het artikel voegde men er min of meer aan toe: "er waren meer Vlaamse handtekeningen (60 000) dan Waalse, wat een duidelijk bewijs is van de solidariteit, ook in Vlaanderen". Nou moe.

Liegt De Morgen in dit artikel? Nee. Verzwijgt ze de waarheid? Nee. Maar ze insinueert wel dat de actie in Vlaanderen een succes is. En dat is ze niet. 60 000 mensen, dat is 1 % van de Vlamingen. En dat er meer Vlamingen dan Walen de petitie ondertekend hebben is geen teken van de wens tot solidariteit, maar het logische wiskundige gevolg van het feit dat er nu eenmaal meer Vlamingen zijn dan Walen zijn, die deze petitie überhaupt kúnnen ondertekenen. In relatieve termen (aantal handtekeningen tegenover aantal inwoners) scoort Vlaanderen zelfs slechter dan Wallonië, aangezien relatief meer Walen de petitie tekenden dan Vlamingen.

Is dit spijkers op laag water zoeken? Word ik paranoïde? Ik stel mijn oordeel even uit en blader verder. Een artikel over het Milles-Collines-incident. Een godsvruchtige DM-reporter bekijkt een week aan een stuk het VRT-nieuws en het RTBF-nieuws, en vergelijkt de twee. En wat blijkt, wonder boven wonder: de RTBF-uitzendingen zijn "niet haatdragender" dan die van de VRT. Het orakel heeft gesproken, het Salomonsoordeel is geveld, de DM-lezer kan weer rustig verder lurken aan zijn vredespijp. Welke criteria voor de variabele haatdragendheid hierbij gehanteerd werden, is me niet duidelijk, maar het staat gedrukt, zwart op wit: de RTBF is niet - lees maar goed: niet - niet dus - niet haatdragend. Niet he. Niet.

Komaan zeg! Men moet ziende blind zijn om het verschil tussen de houding van de media boven en onder de taalgrens te zien. Of hebt u al ooit Philippe Laloux in vol ornaat op de voorpagina van Le Soir de CDH zien aanvallen als de partij die alles blokkeert, zoals Yves Desmet dat deed met de N-VA? Hebt u er ooit al Christophe Deborsu op betrapt zijn studiogasten tot uitspraken te dwingen tégen de eigen onderhandelaars in, zoals Kathleen Cools dat deed met een vakbondsman in Ter Zake na de BHV-stemming? Terwijl de Waalse media solidair zijn met hun onderhandelaars - en niet enkel met de PS zoals vaak valselijk beweerd wordt - staan de media-iconen aan Vlaamse kant in de rij om de dubieuze eer op te strijken hen als eerste een mes in de rug te hebben gestoken.

Wat ik de laatste tijd nog veel merkwaardiger vind, is hoe mediafiguren nu ook elkáár beginnen te interviewen. Op Radio 1 interviewt Annelies Beck quasi elke ochtend een krantencommentator en op Canvas zie ik in Ter Zake hoe mevrouw Cools Tim Pauwels ondervraagt. In De Morgen zie ik grote promotie voor Lux met daarin Saskia Decoster (Saskia wie?) terwijl op Canvas de slogan "Een open geest beleeft meer" niet van de lucht is. Is er iets mis met media die mediumoverschrijdend samenwerkt? Helemaal niet, maar ik kan me niet van de indruk ontdoen dat zij elkaars politieke echo's versterken, zodat grijze waarheden en halve leugens de status van alomtegenwoordige evidentie verkrijgen.

Een weekje RTBF-watchen in tijden van volstrekte politieke luwte na de aanstelling van Verhofstadt als interim-informateur (12 dec), een politicus die acht jaar lang door onze media op handen werd gedragen, is dan ook een staaltje van hoernalistiek dat er niet om liegt. Onze Vlaamse media is duidelijk paars en wie dat niet toegeeft, ontkent het licht van de zon. En De Morgen, een kwaliteitskrant? Mijn gat.

HLRF!

Smithson.

CDH: De partij van de koning ?

Vlaamse vrienden,

Het is plots snel gegaan met de regeringsvorming. Leterme heeft eindelijk gedaan wat hij al veel eerder had moeten doen: de Franstalige partijen voor het blok zetten: "Faites vos jeux, rien ne va plus". Tegen negen uur vanochtend moesten de partijen antwoorden op drie vragen:

1. Zijn alle onderwerpen bespreekbaar in de conventie over de staatshervorming? (Dus ook sociale zekerheid)
2. Is er genoeg bereidheid om akkoord te gaan met meer fiscale autonomie voor de regio's?
3. Bent u bereid een twee derde meerderheid te leveren zonder extra voorwaarden?

Als ultimatum kan dit tellen. Didier Reynders (MR) die eerder al een opening maakte naar de Vlaamse onderhandelaars, liet net zoals met CD&V/N-VA (vanzelfsprekend) en OpenVLD (minder vanzelfsprekend, Somers wil wel, maar moet rug dekken tegen Verhofstadt en De Gucht) weten op deze vragen drie keer ja te antwoorden. Enkel CDH heeft het ultimatum eigenlijk al overschreden, maar belooft voor de middag nog een standpunt te zullen innemen.

Weeral ligt het lot van de formatie dus in handen van een partij die in haar geheel maar de helft van de stemmen (404.077 om precies te zijn) haalt van de voorkeursstemmen ( 796.521 om precies te zijn) van Leterme alleen. Dat doet toch wel even nadenken. Hoe komt het toch dat dit kleine partijtje zoveel macht heeft? Een gespreksavond met Noël Vaessen, georganiseerd door Jong N-VA UGent leerde me in ieder geval al heel wat bij: de CDH is de partij van de koning. Dit is geen gratuite bewering, want een blik achter de schermen van deze partij leert ons heel wat over de Belgicistische machinerieën die de democratie ondergraven.

De voorloper van de CDH was de PSC van Maystadt en verkeerde al langere tijd in crisis. De machtswissel aan de top kon niet lang meer uitblijven en zeker niet toen uitlekte dat prominent figuur Melchior Whatelet in zijn functie als Minister van Justitie onder Dehaene-I (1992-1995) de vervroegde vrijlating van Marc Dutroux ondertekend had. Whatelet af, tijd voor nieuwe gezichten. Op 18 mei 2002 werd uit de oude PSC het nieuwe "Centre Démocrate Humaniste" geboren met Joëlle Milquet aan de leiding. Zij nam eerder al het voorzitterschap op zich en bereidde deze restyling ook voor. Zij leek het nieuwe boegbeeld te gaan worden.

Maar de oude krokodillen waren niet dood. Vooral Wathelet, die zijn politieke carrière zo in mineur zag eindigen, was er nog steeds op gebrand mee te spelen. Was het niet voor de schermen, dan erachter, ter meerder eer en glorie van het Franstalige vaderland. Volgens Vaessen, die de interne paleiselijke keuken bijzonder goed kent, speelt Wathelet tot op vandaag nog een prominente rol in de partij, óók in de regeringsvorming. Volgens Vaessen is het Wathelet en niemand anders die de rechtstreekse link met de koning vezorgt. Of beter gezegd met de onderkoning: de kabinetschef van de koning Jacques van Ypersele-De Strihou.

Deze bijzonder machtige man (die men steeds terugvindt in "de club van vijf" zoals wijlen Joost Ballegeer die in zijn boek beschreef: Jean-Pierre Debandt, Maurice Lippens, Etienne d'Avignon en Albert Frère) was namelijk vroeger ook kabinetschef van Wathelet, waardoor die twee een rode lijn met elkaar hebben! Dat betekent dat de CDH, met Milquet in de frontlinie, de best geïnformeerde partij is van deze hele formatie. "Nog voor Letermes auto van het domein van Laken afgereden is, weet Milquet wat de positie van de formateur is", aldus Vaessen.

Daarom lukt de formatieopdracht van Leterme niet: zijn belangrijkste troef, het beschikken over de laatste en meest adequate informatie, waardoor hij andere partijen te snel af zou kunnen zijn, is uitgespeeld. Alle normale voordelen die een formateur heeft tegenover gewone onderhandelaars worden door dit permanent lek teniet gedaan. Een partij die beter geïnformeerd is dan de formateur zelf zal zich in tegenstelling tot andere partijen minder snel in uitspraken verbranden, minder snel 'bereidheden' laten innemen die later niet meer teruggenomen kunnen worden. Het aftoetsen van het mogelijk wisselgeld, het inspelen op interne partijevoluties en allerlei andere onderhandelingstechnieken zijn achterhaald als men als formateur niet langer de meest geïnformeerde is. Leterme moet proberen de oranje-blauwe partijen te overtuigen, maar moet tegelijk zeer omzichtig omspringen met zijn informatie, want wat de koning weet, dat weet CDH ook. En de koning is tot nader order nog het best geïnformeerd van allen. In tijden van topoverleg is elk brokje informatievoorsprong op een andere partij van essentieel belang. Dit spel wordt dus niet "neutraal" gespeeld, zoals de grondwet de koning voorschrijft. Maar in België komt de werkelijkheid al langer niet meer overeen met de wettelijkheid.

En dan is er nog Van Rompuy. Niet de koning gaf het formateurschap terug aan Leterme na die eerste mislukte poging, maar Van Rompuy zelf. Op weg in zijn auto voor zijn gesprek naar Wallonië, waar de koning op dat moment verbleef, werd alles geregeld. Terwijl de meest logische zet was geweest om Reynders nu eens in de "panier de crabes" te zetten, werd Leterme nogmaals van de loopplank afgeduwd. En dat door een man die in de Rand zoveel stemmen haalde met zijn uitgesproken communautair geladen campagne! Mijn aanvankelijk enthousiasme voor deze Rodenaar is dus serieus bekoeld. Mijn voorlopig oordeel is dat hij gerecupereerd is door het Belgisch establishment met de eervolle functie van Kamervoorzitter, waardoor hij er de facto en de jure deel is van gaan uitmaken. Dan redeneer je anders, liggen je loyauteiten anders. Hopend op een titel van Minister van Staat probeert Van Rompuy nu de brokken te lijmen. Ergens moet het wroegen en wringen, "mais la fonction crée la personne." In mijn politieke analyse heb ik hem dus in de modus "niet te vertrouwen" gezet.

Conclusie van dit alles voor mij is dat we niet te hard moeten zijn voor Leterme. Ik vind het persoonlijk ongelofelijk hoeveel geduld hij aan de dag gelegd heeft, en hoe goed de bloeddoorstroming in het kartel gebleven is: in de media werden de moves van CD&V als bochten beschreven, vanuit Vlaamsgezind standpunt heb ik daar echter niets van gemerkt. Voor mij is het verwonderlijk hoe sterk het kartel op één lijn is gebleven. De Wever en Vandeurzen staan respectievelijk rechtstreeks in contact met het reflectiecomité van de N-VA en met Leterme zelf. Alleen OpenVLD baarde mij zo nu en dan zorgen.

Laat ons voor het verder verloop van de dag nu dit veronderstellen: CDH plooit niet (kan niet anders dan volhouden), Leterme formateur af (géén mislukking in mijn ogen, maar een succes), Reynders mag proberen (moest al het veld in gestuurd zijn na de eerste mislukking (sic!) van Leterme) en laat dan maar eens de Franstaligen over de brug komen. Dit zou stroken met mijn eerdere analyse als oplossing voor deze crisis naar voor schoof: Didier Reynders premier. De gedachtengang hierachter vind u mijn post: "Valse fixaties"

Laat ons hopen op een doorbraak!
Het ziet er goed uit: CDH ein-de-lijk geïsoleerd!

HLRF!

Smithson.