In de zevende dag van zondag 4 november haalde Vlaams minister van Onderwijs Frank Vandenbroucke zwaar uit naar N-VA-voorzitter Bart De Wever. Met VDB stuurde de SP.A een van zijn meest Vlaamsvoelende protagonisten naar het oppositiefront. Wat een overzichtelijke analyse kon worden van de politieke toestand onder Vlaamsgezinden, ontaarde echter in een minutenlange karaktermoord. Het verslag van een socialistisch één-tweetje.
De SP.A verklaarde op 11 juni voor de oppositie te kiezen en maakte daarmee de baan vrij voor een duidelijke partnerkeuze in het politieke spectrum: oranje-blauw zou een bestuursakkoord gaan maken. Over sociaal-economische thema's, maar ook over BHV en natuurlijk de staatshervorming. Dat eerste lukt wel, voor het tweede is grote politieke mobilisatie nodig, en voor het derde is ook de steun vanuit de oppositie vereist.
De verkiezingsuitslagen logen er dan ook niet om: de partijen die zich het sterkst Vlaams geprofileerd hadden kregen een sterk mandaat van de kiezer, de partijen die dat niet deden vingen klappen. Open VLD zeker (gezamenlijke persconferenties met de MR doen daar geen goed aan) maar de SP.A nog meer (met het arbeidsmarktbeleid als zwaktebod). Dat de kiezer inderdaad "Vlaams" gestemd had, bevestigde ook toenmalig SP.A-voorzitter Vandelanotte. In latere interviews pleitte hij zelfs voor een krachtige staatshervorming, omdat enkel die soelaas kon brengen voor de deblokkering van een aantal linkse agendapunten, die maar niet opgelost geraken door de overdreven aandacht voor communautaire spanningen. De keuze om vanuit de oppositie constructief mee te werken, was dan ook niet lichtzinnig.
De SP.A verklaarde op 11 juni voor de oppositie te kiezen en maakte daarmee de baan vrij voor een duidelijke partnerkeuze in het politieke spectrum: oranje-blauw zou een bestuursakkoord gaan maken. Over sociaal-economische thema's, maar ook over BHV en natuurlijk de staatshervorming. Dat eerste lukt wel, voor het tweede is grote politieke mobilisatie nodig, en voor het derde is ook de steun vanuit de oppositie vereist.
De verkiezingsuitslagen logen er dan ook niet om: de partijen die zich het sterkst Vlaams geprofileerd hadden kregen een sterk mandaat van de kiezer, de partijen die dat niet deden vingen klappen. Open VLD zeker (gezamenlijke persconferenties met de MR doen daar geen goed aan) maar de SP.A nog meer (met het arbeidsmarktbeleid als zwaktebod). Dat de kiezer inderdaad "Vlaams" gestemd had, bevestigde ook toenmalig SP.A-voorzitter Vandelanotte. In latere interviews pleitte hij zelfs voor een krachtige staatshervorming, omdat enkel die soelaas kon brengen voor de deblokkering van een aantal linkse agendapunten, die maar niet opgelost geraken door de overdreven aandacht voor communautaire spanningen. De keuze om vanuit de oppositie constructief mee te werken, was dan ook niet lichtzinnig.
Nu viel echter van die constructiviteit in de Zevende Dag niet veel meer te merken. Vandenbroucke stak het mes in de rug van de Vlaamse onderhandelaars, door de stilzwijgende consensus over de te volgen Vlaamse strategie volledig te breken. Daarbij schuwde hij het spelen van de man in plaats van de bal niet. De uitval naar Bart De Wever was ongemeen hard en had slechts weinig inhoudelijke kritiek, behalve dan dat hij duidelijk een rechtse koers vaart door zijn uitspraken over het proces Van Temsche, zijn joden-débacle en een aantal - vast door de socialistische studiedienst - uitgeplozen citaten. Dat de kiezer al langer wist wat het discours van BDW is, en hem toch mandateerde, leek hierbij van geen tel.
Naast de inhoudelijke kritiek, zijn ook de strategische bedenkingen maar mager. Belangrijkste argument in deze van Vandenbroucke was dat Dewever, door zijn keuze om met de liberalen beider taalzijden in zee te gaan, nooit tot een staatshervorming zou komen. Intellectuele eerlijkheid gebiedt echter te zeggen dat dit in het alternatieve geval evenzeer waar is: met een rooms-rode regering alleen kan ook geen staatshervorming georganiseerd worden. In de regel - enkele mathematische uizonderingen niet te na gesproken - zijn voor een tweederdemeerderheid steeds de drie traditionele partijen nodig voor een staatshervorming. Het argument van VDB is dus zinledig.
Samen met het strategisch debat over de staatshervorming verdrinkt VDB ook op laaghartige wijze het BHV-debat. Dit kan wél zonder de socialisten opgelost worden, maar daar rept hij met geen woord over. Vlotjes schakelt VDB over op zijn - alom bekende? - bezorgdheid voor de Vlaamse Beweging. BDW zou de Vlaamse Beweging "jaren achteruit zetten" en "haar imago compleet kapot maken", getuigen van "een bekrompen karakter". Hoewel het waar is dat binnen de Vlaamse Beweging ook een linkervleugel bestaat, waar BDW vanuit zijn rechts engagement allergisch aan is, kan men zich toch met moeite een betere verdediger van de Vlaamse autonomiegedachte - of die nu links of rechts wordt ingevuld - toewensen. Zelfs tegenstrevers noemen hem een topdebater en het is duidelijk dat BDW een ideologische mastodont is.
Hier zit meer achter. Dit is geen loutere aanval op BDW als persoon, maar op de Vlaamse eisen in het algemeen. Men voelt aan de overkant van de taalgrens dat het menens wordt, en dus is het tijd voor de grote middelen. Paranoia ben ik nooit geweest, maar ik kan me inbeelden dat op dit moment op het hoogste niveau overleg gepleegd wordt om de centrifugale krachten, waar BDW op dit moment aan Vlaamse zijde de voorman van is, zo veel mogelijk te tackelen. De communicatielijnen tussen de SP.A en de PS liggen nu dag en nacht open, kabinetards werken overuren om citaten te vinden die als munitie in het debat kunnen gebruikt worden, en het zou mij niet verwonderen als de gatekeepers in het medialandschap al hun opgebouwde krediet nu verbruiken om een laatste belgicistische operatie uit te voeren. De toekomst van dit land staat immers op het spel.
Wat mij in dit kader opviel waren de luttele tegenwerpingen van een anders zo bij de pinken Mark Van de Looverbosch: VDB kreeg zowat een volledige minuut vrij spel om te fulmineren en de enige tegenwerping was: "Dat zijn wel harde woorden." Bovendien kwam daarna nog een debat met de éminence grise van de Belgische politiek, met name die Vlamingen die steeds het eerst erbij waren om de Vlaamse eisen onderuit te halen: De Croo als belgicist pur sang, Eyskens als erfgenaam van de man die de grendelgrondwet liet goedkeuren, en Claes als laatste unitaire co-voorzitter van wat toen nog de SP/PS was. Van enig tegengewicht in de Zevende Dag was dus nauwelijks sprake.
Misschien is het nu dan ook tijd voor enkele representatieve organisaties uit de Vlaamse Beweging naar de politiek toe een duidelijk signaal te zenden met de kernachtige boodschap:
"Wij steunen het Vlaamse eisenpakket door en door: de splitsing van BHV is een minimum minimorum. Hoewel wij een pluralistische en partij-onafhankelijke middenveldsorganisatie zijn waarbinnen de linkerzijde de rechtse koers van de N-VA ook betreurt, voelen wij ons genoodzaakt de beweringen over de terugval van de Vlaamse Beweging te counteren. Aangezien BDW de enige politicus is van Vlaams-nationalistische strekking - voor sommigen te rechts, voor anderen niet radicaal genoeg - die de ideëen van Vlaamse ontvoogding aan de onderhandelingstafel vertolkt, zeggen wij hem en elke Vlaamsvoelende onderhandelaar onze steun toe. Bovendien kunnen wij enkel vaststellen dat het debat, ondermeer door de talrijke bijdragen van BDW over de onafhankelijkheid van Vlaanderen in het afgelopen jaar steeds bespreekbaarder geworden is. OVV/VVB staat op haar partijpolitiek neutraal karakter, maar voelt zich geroepen om te reageren tegen uitspraken over de Vlaamse Beweging waarover met de protagonisten van die beweging geen voorafgaand overleg gepleegd is."
HLRF!
Smithson.
Naast de inhoudelijke kritiek, zijn ook de strategische bedenkingen maar mager. Belangrijkste argument in deze van Vandenbroucke was dat Dewever, door zijn keuze om met de liberalen beider taalzijden in zee te gaan, nooit tot een staatshervorming zou komen. Intellectuele eerlijkheid gebiedt echter te zeggen dat dit in het alternatieve geval evenzeer waar is: met een rooms-rode regering alleen kan ook geen staatshervorming georganiseerd worden. In de regel - enkele mathematische uizonderingen niet te na gesproken - zijn voor een tweederdemeerderheid steeds de drie traditionele partijen nodig voor een staatshervorming. Het argument van VDB is dus zinledig.
Samen met het strategisch debat over de staatshervorming verdrinkt VDB ook op laaghartige wijze het BHV-debat. Dit kan wél zonder de socialisten opgelost worden, maar daar rept hij met geen woord over. Vlotjes schakelt VDB over op zijn - alom bekende? - bezorgdheid voor de Vlaamse Beweging. BDW zou de Vlaamse Beweging "jaren achteruit zetten" en "haar imago compleet kapot maken", getuigen van "een bekrompen karakter". Hoewel het waar is dat binnen de Vlaamse Beweging ook een linkervleugel bestaat, waar BDW vanuit zijn rechts engagement allergisch aan is, kan men zich toch met moeite een betere verdediger van de Vlaamse autonomiegedachte - of die nu links of rechts wordt ingevuld - toewensen. Zelfs tegenstrevers noemen hem een topdebater en het is duidelijk dat BDW een ideologische mastodont is.
Hier zit meer achter. Dit is geen loutere aanval op BDW als persoon, maar op de Vlaamse eisen in het algemeen. Men voelt aan de overkant van de taalgrens dat het menens wordt, en dus is het tijd voor de grote middelen. Paranoia ben ik nooit geweest, maar ik kan me inbeelden dat op dit moment op het hoogste niveau overleg gepleegd wordt om de centrifugale krachten, waar BDW op dit moment aan Vlaamse zijde de voorman van is, zo veel mogelijk te tackelen. De communicatielijnen tussen de SP.A en de PS liggen nu dag en nacht open, kabinetards werken overuren om citaten te vinden die als munitie in het debat kunnen gebruikt worden, en het zou mij niet verwonderen als de gatekeepers in het medialandschap al hun opgebouwde krediet nu verbruiken om een laatste belgicistische operatie uit te voeren. De toekomst van dit land staat immers op het spel.
Wat mij in dit kader opviel waren de luttele tegenwerpingen van een anders zo bij de pinken Mark Van de Looverbosch: VDB kreeg zowat een volledige minuut vrij spel om te fulmineren en de enige tegenwerping was: "Dat zijn wel harde woorden." Bovendien kwam daarna nog een debat met de éminence grise van de Belgische politiek, met name die Vlamingen die steeds het eerst erbij waren om de Vlaamse eisen onderuit te halen: De Croo als belgicist pur sang, Eyskens als erfgenaam van de man die de grendelgrondwet liet goedkeuren, en Claes als laatste unitaire co-voorzitter van wat toen nog de SP/PS was. Van enig tegengewicht in de Zevende Dag was dus nauwelijks sprake.
Misschien is het nu dan ook tijd voor enkele representatieve organisaties uit de Vlaamse Beweging naar de politiek toe een duidelijk signaal te zenden met de kernachtige boodschap:
"Wij steunen het Vlaamse eisenpakket door en door: de splitsing van BHV is een minimum minimorum. Hoewel wij een pluralistische en partij-onafhankelijke middenveldsorganisatie zijn waarbinnen de linkerzijde de rechtse koers van de N-VA ook betreurt, voelen wij ons genoodzaakt de beweringen over de terugval van de Vlaamse Beweging te counteren. Aangezien BDW de enige politicus is van Vlaams-nationalistische strekking - voor sommigen te rechts, voor anderen niet radicaal genoeg - die de ideëen van Vlaamse ontvoogding aan de onderhandelingstafel vertolkt, zeggen wij hem en elke Vlaamsvoelende onderhandelaar onze steun toe. Bovendien kunnen wij enkel vaststellen dat het debat, ondermeer door de talrijke bijdragen van BDW over de onafhankelijkheid van Vlaanderen in het afgelopen jaar steeds bespreekbaarder geworden is. OVV/VVB staat op haar partijpolitiek neutraal karakter, maar voelt zich geroepen om te reageren tegen uitspraken over de Vlaamse Beweging waarover met de protagonisten van die beweging geen voorafgaand overleg gepleegd is."
HLRF!
Smithson.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten