Vlaamse vrienden,
In de vroeg-Griekse betekenis van het lemma "politiek" omschrijft Aristoteles (384-322 VC) in zijn verhandeling "Politikon" het deelnemen aan politiek als "eudaimonia" of "het goede leven". Aan politiek doen had in die betekenis niet zozeer iets te maken met macht, maar aan het deelnemen aan het publieke debat an sich, als voorwaarde tot ontplooiing van een volwaardig menselijk leven. De filosofie was dat wie zich enkel om zijn eigen zaken bekommert, geen volwaardig leven leidt. Wie zich niet voor de "polis" bekommerde - dit is in de vroeg-Griekse context de gemeenschap van de stadstaat - stelde zichzelf daarbuiten en werd aangeduid als een "idiotès".
Het zich ontwikkelen tot volwaardige burger ging dus gepaard met deelnemen aan het debat óm het debat; een beetje zoals de puberale pogingen van jonge mannen om op familiefeesten het hoge woord te voeren. Zij worden door hun tussenkomsten opgemerkt en bestáán voor het eerst intellectueel, of er nu nog veel aan moet bijgeschaafd moet worden of niet. Wie schrijft die blijft, maar wie een gefundeerde mening kan naar voren brengen, benadert de eudaimonia. Ook de vroegere aanduiding voor het middelbaar onderwijs als de "humaniora", "het meer mens worden", ligt in die lijn.
Nu doet het mij deugd, naast alle secce politieke analyses van de laatste dagen, dit streven naar eudaimonia ook eens vertaald te zien in een opiniestuk. Op literaire wijze beschrijft Bart De Wever zijn mening over Gerolf Annemans, die in de Kamercomissie Binnenlandse Zaken de pluimen voor de eenzijdige stemming op zijn hoed stak. Geen frustratie te merken bij BDW, maar een gelaten, wat ironische aanpak van politiek opportunisme. Ik laat het u graag lezen via deze link.
Ongeacht of men nu voor of tegen BDW en zijn standpunten is: de man heeft niet enkel inhoud die in kilo's moet uitgedrukt worden.
HLRF!
Smithson.
In de vroeg-Griekse betekenis van het lemma "politiek" omschrijft Aristoteles (384-322 VC) in zijn verhandeling "Politikon" het deelnemen aan politiek als "eudaimonia" of "het goede leven". Aan politiek doen had in die betekenis niet zozeer iets te maken met macht, maar aan het deelnemen aan het publieke debat an sich, als voorwaarde tot ontplooiing van een volwaardig menselijk leven. De filosofie was dat wie zich enkel om zijn eigen zaken bekommert, geen volwaardig leven leidt. Wie zich niet voor de "polis" bekommerde - dit is in de vroeg-Griekse context de gemeenschap van de stadstaat - stelde zichzelf daarbuiten en werd aangeduid als een "idiotès".
Het zich ontwikkelen tot volwaardige burger ging dus gepaard met deelnemen aan het debat óm het debat; een beetje zoals de puberale pogingen van jonge mannen om op familiefeesten het hoge woord te voeren. Zij worden door hun tussenkomsten opgemerkt en bestáán voor het eerst intellectueel, of er nu nog veel aan moet bijgeschaafd moet worden of niet. Wie schrijft die blijft, maar wie een gefundeerde mening kan naar voren brengen, benadert de eudaimonia. Ook de vroegere aanduiding voor het middelbaar onderwijs als de "humaniora", "het meer mens worden", ligt in die lijn.
Nu doet het mij deugd, naast alle secce politieke analyses van de laatste dagen, dit streven naar eudaimonia ook eens vertaald te zien in een opiniestuk. Op literaire wijze beschrijft Bart De Wever zijn mening over Gerolf Annemans, die in de Kamercomissie Binnenlandse Zaken de pluimen voor de eenzijdige stemming op zijn hoed stak. Geen frustratie te merken bij BDW, maar een gelaten, wat ironische aanpak van politiek opportunisme. Ik laat het u graag lezen via deze link.
Ongeacht of men nu voor of tegen BDW en zijn standpunten is: de man heeft niet enkel inhoud die in kilo's moet uitgedrukt worden.
HLRF!
Smithson.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten