Beste flaminganten,
Beste Vlamingen,
Beste Nederlandstalige Belgen,
Breng mij een degelijk argument tegen een verdere ontplooiing van Vlaanderen binnen de Belgische constructie, of zelfs tegen volledige onafhankelijkheid, ik smacht ernaar. Ik zoek en ik zoek, maar al wat ik lees aan tegenargumenten is ofwel evenzeer toepasbaar op de Belgische staat of blijft vaag. Alle doemdenkers ten spijt zal onze toekomstige republiek geen culturele genocide betekenen voor minderheidsgroepen, geen oord van verspilling zijn, geen sociale woestijn en geen gebalkaniseerd kraterlandschap. Geen land met een gat in zijn kaart, geen rechts-populistisch gevaar.
Tenminste, als we het maar willen.
Peter, 't is aan u!
Hasta La Republica Flamenca!
Smithson.
Posts tonen met het label Liever Vlaanderen. Alle posts tonen
Posts tonen met het label Liever Vlaanderen. Alle posts tonen
maandag 20 augustus 2007
Liever Vlaanderen - Belgicistische mythe 5 van 5 ... weerlegd
5. "LINKS" IS BETER BELGISCH: Er bestaat dus geen democratisch Vlaams-nationalisme, en aangezien “links” in principe universalistisch is, kan men het zo genaamde “Links-flamingantisme” probleemloos een contradictio in terminis noemen, onverdraagzaam zoals elke vorm van Vlaams-nationalisme dat is.
Leuk toch he, zelf uw stellingen poneren, niet voorleggen aan tegenstanders en dan uw eigen conclusies maken, gebaseerd op enkel uw eigen mening? “Er bestaat “dus” geen democratisch Vlaams-nationalisme” .
Dat bestaat wel, als zoveel mensen stemmen op communautaire partijen, dan zijn die partijen per definitie al democratisch gelegitimeerd. Misschien kunt u mijn tegenargument ook eens in uw conclusie opnemen. Links-flamigantisme is geen contradictio in terminis, misschien leest u beter eens Gramsci of Roosen, twee marxisten van het zuiverste gehalte die geen probleem zien in een eigen culturele identiteit. Als u universalisme aanhangt, dan moet u meteen ook uw belgicisme opbergen en uzelf wereldburger noemen.
Respect voor Vlaams-minnendheid is een heel andere zaak dan Vlaams-nationalisme. Ieder heeft recht op eigen cultuur, maar niemand heeft het recht op fundamentalisme, dit is: de eigen cultuur op te leggen aan anderen. Daarom is verzet tegen elke vorm van taaldiscriminatie een deel van de algemene progressieve strijd tegen discriminatie, maar is anderzijds Vlaams-nationalisme onverzoenbaar met het linkse en vooruitstrevende ideeëngoed.
Als ik uw redenering volg, dan heeft u evenmin recht de “Belgische cultuur” op te leggen aan Vlamingen die niet langer in de Belgische constructie willen leven. Bovendien juich ik uw verzet tegen taaldiscriminatie toe. Zullen we samen naar Brussel gaan om de taaldiscriminatie van de Vlamingen daar te gaan bestrijden?
Men kan extreem-rechts niet bestrijden door het te promoten. Wie voortdurend een verhaal verkondigt dat “goedkoop” het allerbelangrijkste is, ongeacht de kwaliteit, moet er niet van opkijken wanneer extreem-rechts vertelt dat “Vlaanderen goedkoper is dan België”. Ik zie ook weinig verschil tussen reality-programma’s waarbij deelnemers weggestemd worden, waarbij die elkaar met achterbakse truuken moeten wegwerken, en de afwijzing van solidariteit of het “aanpassen of opkrassen” bij extreem-rechts. Wie populisme zaait, zal populisme oogsten.
U raakt hier een belangrijk fenomeen aan, waar ik mij ook zorgen om maak. Al die spelprogramma’s waar de zwakste schakel moet verdwijnen, is de explicitering van een culturele transitie waarbij solidariteit op de helling gezet wordt. Ook ik ben voorstander van solidariteit met Wallonië, maar dan wel van een transparante solidariteit. Het populisme waar u zich net als mij zo aan stoort past in die discussie inderdaad niet thuis, maar vergeet niet dat extreem-rechts daar niet het monopolie op heeft. Stevaert, socialistisch kampioen, is de grootste naoorlogse populist van ons land.
Wat goed is voor België, is ook goed voor Vlaanderen, maar niet omgekeerd. Links Belgicisme is Drie-slag: tegen Vlaams separatisme, tegen Belgisch conservatisme en tegen extreem-rechts populisme. Zulk een veelvuldig project vormt ook een meerwaarde voor België. We kunnen dus hopen op en pleiten voor een samenwerking op Belgisch niveau voor de progressieve partijen en progressief-gezinden: een Belgisch-links-humanistisch platform.
Compleet onjuist. Wat goed is voor Vlaanderen is goed voor de federatie België (die geen federatie is). Heeft Vlaanderen een goed werkende economie, dan profiteert Wallonië daar mee van. Nekt Wallonië de economische mogelijkheden van Vlaanderen (zoals de aanleg van de Ijzeren Rijn), dan zal op termijn het beeld ontstaan van de redder die te zwak is om de drenkeling te redden, waardoor ze samen verdrinken. En pittig detail: elke redder weet dat bij het redden van een drenkeling in paniek, hij die bewusteloos mag slaan uit zelfverdeding. Gelukkig zijn wij nog wat ... toleranter zou ik haast zeggen.
Het hoofddoel is een algemeen welzijnsbeleid, waarbij mensenrechten centraal staan en richtinggevend zijn in een vredelievende maatschappij, waarin multicultureel burgerschap ethisch en legaal omarmd wordt, en waarbij natuurbescherming, dierenrechten en emancipatie één eenheid vormen, een Duurzaam België.
Niets van dit alles is onmogelijk in een Duurzaam Vlaanderen.
HLRF!
Smithson.
Leuk toch he, zelf uw stellingen poneren, niet voorleggen aan tegenstanders en dan uw eigen conclusies maken, gebaseerd op enkel uw eigen mening? “Er bestaat “dus” geen democratisch Vlaams-nationalisme” .
Dat bestaat wel, als zoveel mensen stemmen op communautaire partijen, dan zijn die partijen per definitie al democratisch gelegitimeerd. Misschien kunt u mijn tegenargument ook eens in uw conclusie opnemen. Links-flamigantisme is geen contradictio in terminis, misschien leest u beter eens Gramsci of Roosen, twee marxisten van het zuiverste gehalte die geen probleem zien in een eigen culturele identiteit. Als u universalisme aanhangt, dan moet u meteen ook uw belgicisme opbergen en uzelf wereldburger noemen.
Respect voor Vlaams-minnendheid is een heel andere zaak dan Vlaams-nationalisme. Ieder heeft recht op eigen cultuur, maar niemand heeft het recht op fundamentalisme, dit is: de eigen cultuur op te leggen aan anderen. Daarom is verzet tegen elke vorm van taaldiscriminatie een deel van de algemene progressieve strijd tegen discriminatie, maar is anderzijds Vlaams-nationalisme onverzoenbaar met het linkse en vooruitstrevende ideeëngoed.
Als ik uw redenering volg, dan heeft u evenmin recht de “Belgische cultuur” op te leggen aan Vlamingen die niet langer in de Belgische constructie willen leven. Bovendien juich ik uw verzet tegen taaldiscriminatie toe. Zullen we samen naar Brussel gaan om de taaldiscriminatie van de Vlamingen daar te gaan bestrijden?
Men kan extreem-rechts niet bestrijden door het te promoten. Wie voortdurend een verhaal verkondigt dat “goedkoop” het allerbelangrijkste is, ongeacht de kwaliteit, moet er niet van opkijken wanneer extreem-rechts vertelt dat “Vlaanderen goedkoper is dan België”. Ik zie ook weinig verschil tussen reality-programma’s waarbij deelnemers weggestemd worden, waarbij die elkaar met achterbakse truuken moeten wegwerken, en de afwijzing van solidariteit of het “aanpassen of opkrassen” bij extreem-rechts. Wie populisme zaait, zal populisme oogsten.
U raakt hier een belangrijk fenomeen aan, waar ik mij ook zorgen om maak. Al die spelprogramma’s waar de zwakste schakel moet verdwijnen, is de explicitering van een culturele transitie waarbij solidariteit op de helling gezet wordt. Ook ik ben voorstander van solidariteit met Wallonië, maar dan wel van een transparante solidariteit. Het populisme waar u zich net als mij zo aan stoort past in die discussie inderdaad niet thuis, maar vergeet niet dat extreem-rechts daar niet het monopolie op heeft. Stevaert, socialistisch kampioen, is de grootste naoorlogse populist van ons land.
Wat goed is voor België, is ook goed voor Vlaanderen, maar niet omgekeerd. Links Belgicisme is Drie-slag: tegen Vlaams separatisme, tegen Belgisch conservatisme en tegen extreem-rechts populisme. Zulk een veelvuldig project vormt ook een meerwaarde voor België. We kunnen dus hopen op en pleiten voor een samenwerking op Belgisch niveau voor de progressieve partijen en progressief-gezinden: een Belgisch-links-humanistisch platform.
Compleet onjuist. Wat goed is voor Vlaanderen is goed voor de federatie België (die geen federatie is). Heeft Vlaanderen een goed werkende economie, dan profiteert Wallonië daar mee van. Nekt Wallonië de economische mogelijkheden van Vlaanderen (zoals de aanleg van de Ijzeren Rijn), dan zal op termijn het beeld ontstaan van de redder die te zwak is om de drenkeling te redden, waardoor ze samen verdrinken. En pittig detail: elke redder weet dat bij het redden van een drenkeling in paniek, hij die bewusteloos mag slaan uit zelfverdeding. Gelukkig zijn wij nog wat ... toleranter zou ik haast zeggen.
Het hoofddoel is een algemeen welzijnsbeleid, waarbij mensenrechten centraal staan en richtinggevend zijn in een vredelievende maatschappij, waarin multicultureel burgerschap ethisch en legaal omarmd wordt, en waarbij natuurbescherming, dierenrechten en emancipatie één eenheid vormen, een Duurzaam België.
Niets van dit alles is onmogelijk in een Duurzaam Vlaanderen.
HLRF!
Smithson.
Liever Vlaanderen - Belgicistische mythe 4 van 5 ... weerlegd
4. VLAAMS-NATIONALISME IS ONVERDRAAGZAAM EN ONDEMOCRATISCH: Er bestaat niet zoiets als een verdraagzaam of een democratisch Vlaams-nationalisme, in welke politieke partij het zich ook manifesteert. Op één of andere manier is Vlaams-nationalisme steeds gebaseerd op het streven naar monocultuur en op vijandigheid tegenover “het andere”. Dit kan op etnische gronden of op culturele, maar de afwijzing van het “niet-Vlaamse” of “on-Vlaamse” is inherent aan Vlaams-nationalisme. Racisme en Vlaams-nationalisme zijn dan ook onverbrekelijk met elkaar verbonden.
Er bestaat wél zoiets als een verdraagzaam Vlaams-nationalisme. Het beste bewijs daarvan is de Vlaams-nationale partij N-VA die de racistische stellingen van het Vlaams Belang in verband met migrantenpolitiek resoluut afwijst en in haar campagne zelfs twee nieuwe Vlamingen een prominente plaats geeft. Trouwens, wie tegen de monocultuur strijdt, moet dat doortrekken en ook strijden tegen de apartheid die in grote steden zich aan het organiseren is. In Brussel, maar ook in Antwerpen vormen zich stilaan monoculturele allochtone gemeenschappen. Statistisch kan men de allochtonen dan misschien wel als een minderheid beschouwen waar we verdraagzaam voor moeten zijn, maar statistieken zeggen niets over de verdeling van die allochtonenmassa over het grondgebied. Zij wonen niet als Vlaming van vreemde origine tussen Vlamingen van autochtone origine. Zij wonen als Turk met een Belgisch paspoort tussen andere Turken met een Belgisch paspoort in een eigen monocultuur met Turkssprekende bakkers, slagers, dokters, apothekers en bankiers. Indien ze dat zouden willen, hoeven ze zelfs de wijk niet meer uit. Dat is ook mono-cultuur, en dat moeten we als democratische en open Vlaams-nationalisten bestrijden. Ik zou niet liever hebben dan dat de Turkse cultuur onze eigen cultuur bevrucht met haar zienswijzen, maar waar we vandaag naartoe gaan is apartheid onder het mom van multi-culturaliteit.
Dat debat in de kiem smoren door te stellen dat Vlaams-nationalisme onverbrekelijk met racisme verbonden is, is gewoonweg niet juist en intellectueel oneerlijk. Wat wel juist is, is dat de Vlaams-nationale partijen, met hun cultureel discours het eerst gevoelig geworden zijn voor de migrantenproblematiek, maar nu zien zelfs SPA en Groen! in dat het migrantenbeleid tot nu toe gefaald heeft. Wij moeten de mensen een integratiepad aanreiken, dat vooral gestoeld is op taalverwerving. Dat zij geloven wat ze willen, eten wat ze willen, dragen wat ze willen, luisteren naar wat ze willen, maar de taal moet het bindmiddel zijn tussen alle Vlamingen, oud of nieuw. Of past Vlaamsgezindheid niet in het Belgisch cultureel homogeen model?
De flamingante stelling dat "Walen moeilijker integreren dan migranten" is niet alleen xenofoob, maar ook misantroop. Het a priori "Wat we zelf doen doen we beter", komt voort uit een beeld van "De Vlaamse aard" en is bij gevolg eveneens een expressie van een onverdraagzaam denken: er bestaat geen enkele vanzelfsprekendheid dat Vlaanderen beter zou worden door een Vlaamse onafhankelijkheid.
Er bestaat ook geen enkele vanzelfsprekendheid dat België het beste model is. Niets is vanzelfsprekend, behalve één ding: dat het gemakkelijker en democratischer besturen is met één regering dan met zeven.
Ook het zogezegde "politieke" Vlaams-nationalisme is onverdraagzaam: het gaat ervan uit dat er voor een Vlaming maar één mogelijke aspiratie tot nationale identiteit bestaat, namelijk de Vlaamse. Het "links-liberale" of politieke Vlaams-nationalisme gaat uit van de dwangmatige vooronderstelling van het niet-bestaan van België ("Vlaanderen in Europa"). De meningsverschillen tussen verschillende interpretaties van Vlaams-nationalisme, zijn niet meer dan schijn-ruzies die "ongemerkt" de indruk moeten versterken dat er een consensus bestaat over de noodzaak aan "meer Vlaanderen" .
Een groeiende groep mensen in dit land, of u het nu leuk vindt of niet, of u dit nu domme en “moreel aangetaste” mensen vindt of niet, is van mening dat het met dit België niet verder kan. Geen enkele Vlaams-nationalist zal beweren dat er naast de Vlaamse identiteit geen andere identiteiten meer kunnen bestaan. Identiteit is meerlagig: ik ben man, hetero, West-Vlaming, nieuwe Gentenaar, sociaal assistent en Vlaming en jammer genoeg ook nog steeds Belg. Alleen hoeft niet elk aspect van mijn identiteit een politieke vertaling te krijgen. Anders had ik mij allang kandidaat gesteld voor de “mannelijke heteroseksuele West-Vlaamse, sociaalvoelende, Vlaams-nationalistische partij”.
Dat de Vlaams-nationalistische onverdraagzaamheid zich ook tegen Vlamingen richt, blijkt onder meer uit de categorie die pro-Belgische Vlamingen toebedeeld krijgen door flaminganten: “collaborateurs”. Omgekeerd blijkt elke bewonderenswaardige prestatie boven de taalgrens het werk van een "Vlaming", alles wat misloopt, is daarentegen het werk van (Nederlandstalige) Belgen. Vlaams-nationalisten willen “Het Nederlands” promoten, wat tot gevolg heeft dat Vlamingen “Vlaamse (Nederlandse) Kunst” moeten maken en bij voorkeur vriendjes moeten worden met Nederlanders (anderzijds is het dan weer verwonderlijk dat het Vlaams-nationalisme aanleunt bij organigisme en bij conservatief-USA: zo "Vlaams" is dat nu ook weer niet). De Vlaams-nationalistische onverdraagzaamheid treft dus evenzeer “on-Vlaamse” Vlamingen als Walen of migranten. De communautaire tegenstelling is niet zo zeer een conflict tussen "De Vlamingen" en "De Walen", maar wel een conflict tussen flamigante en niet-flamingante Vlamingen.
Daar hebt u een punt en dat moet stoppen. Wie overtuigde Nederlandstalige Belg is moet dat kunnen zijn, zonder als collaborateur bestempeld te moeten worden. Wie overtuigde Nederlandstalige Belg is, zou dan omgekeerd ook eens respect kunnen opbrengen voor flaminganten, die men al te vaak als één pot nat beschouwt. Wij zijn niet allemaal racisten en jullie niet allemaal collaborateurs. Deal?
Sommige flaminganten blijken bijzonder gehaast en willen een “onverwijlde splitsing van België”. Vlaanderen moet “Vlaams” blijven, anders heeft een Onafhankelijk Vlaanderen geen zin meer. Zo ontstaat het gevaar op racistisch of gewelddadig cultuurpessimisme. Andere flaminganten verkiezen een “geïntegreerde” (lees: geassimileerde) migrant boven een “collaborerende” autochtone Vlaming, en voeren bij bijvoorbeeld daartoe een "Marokkaanse Vlaming" ten tonele op de IJzerbedevaart. Het bewaren en promoten van "De Vlaamse Identiteit" is voor alle Vlaamse-nationalisten een topprioriteit, ieder op zijn manier: door verdrijven of onderdrukken van het vreemde of door assimilatie ervan. Als er al een Vlaamse identiteit bestaat, luistert ze naar de naam van “conformisme”. Een natie-staat die gebouwd wordt op die logica, die voortkomt uit die denkwijze, kan niet anders dan onverdraagzaam zijn. Een Onafhankelijk Vlaanderen zal noodzakelijk een onverdraagzaam Vlaanderen zijn
U komt goed op dreef: u trekt in één alinea de Vlaamse natie in twijfel, u vindt het cultuurpessimistisch als een Marokkaanse Vlaming ten tonele verschijnt, u vindt elke vorm van aanpassing van migranten al meteen assimilatie. Welnu, de Vlaamse natie is zich al meer dan 150 jaar aan het vormen, dat zou dus wel een extreme vorm van geestesbegoocheling moeten zijn, die ervoor zorgt dat bijna tien generaties Vlamingen blijven strijden voor hun rechten binnen de Belgische constructie. U krijgt het woord “Vlaamse cultuur” niet over uw lippen, maar u bent er wel in opgegroeid van Tik Tak tot Tien om te zien. En tenslotte zou u zelf racistisch zijn als u een Marokkaanse Vlaming als onmogelijkheid beschouwt, want dan ontzegt u meteen alle allochtonen de mogelijkheid om zich hier in te passen. Uw discours wordt wel heel dunnetjes. De Vlamingen mogen niet uit uw idee van onverdraagzaam addergebroed breken he? Welnu, hoe verdraagzaam bent u tegenover de Vlaams-nationalisten?
"Het Vlaamse volk" bestaat niet en "De Vlaming" is een stereotype. Eigenaardig genoeg denken flaminganten dat Vlamingen het altijd en over alles eens zijn (en wie het niet eens is, zoals hierboven reeds vermeld, is een “collaborateur”, dus geen “echte” Vlaming). Wat “De Vlaming” meent, wordt zo de stem van “Het Volk”. “Zelfbeschikking der Volkeren” levert bovendien een ongepaste motivering voor Vlaams-nationalisme, omdat Vlaanderen geen gekoloniseerd gebied is. Separatisme betekent omwille van de inherente onverdraagzaamheid, een schending van de mensenrechten. Het hoeft dan ook niet te verbazen dat de kopstukken van het Vlaams-nationalisme de legitimiteit van de mensenrechten ontkennen ("mensenrechtennegationisme”).
Bestaat het “Belgische volk” dan wel misschien? Bestaat het Ierse volk? Bestaan er Schotten? Bestaan er Catalanen? Bestaan er Kroaten? U moet wel over een goddelijk inzicht beschikken om te kunnen weten of een volk wel of niet bestaat. Een volk bestaat als het van zichzelf vindt dat het bestaat. Als u enkel de volkeren erkent die vandaag in een eigen natiestaat leven, dan zijn er volgens uw criterium slechts 193 volkeren in de wereld. U krijgt het alvast aan de stok met de halve antropologische wetenschappelijke wereld. Mij niet gelaten. Of bestaan volkeren soms helemaal niet? Bestaan er geen zulu’s? Pygmeeën? Koerden? Cultuurrelativisme troef. Luistert u maar eens naar Jacob Obrecht, lees maar een “Villa des Roses” van Elsschot, ga eens naar Clouseau in het sportpaleis, dan zult u al snel zien dat dit cultuurproducten zijn van de Vlaamse natie.
Wat inderdaad jammer is, is dat een aantal kopstukken van het Vlaams-nationalisme mensenrechten niet zo belangrijk vinden. Al moet men zich ook eens durven - en onder de huidige politiek correct cultuur is dat echt wel durven - afvragen hoe universeel mensenrechten zijn die bedacht zijn door een kleine selectie van blanke – Europese – mannen.
Een Onafhankelijk Vlaanderen wordt niet alleen gemotiveerd door etnisch/cultureel fundamentalisme (flamingantisme is een religie, met een eigen mythologie en eigen rituelen zoals de IJzerbedevaart), maar ook door economisch fundamentalisme: de stopzetting van de transfers heeft niet tot doel dit vrijgekomen geld aan de burgers uit te keren, maar wel om het te besteden aan loonmatiging, zodat het geld van de transfers naar de superrijke Vlamingen kan gaan, in plaats van naar behoeftige Walen. Binnen een Onafhankelijk Vlaanderen hopen de Vlaams-nationalisten ook meer greep op de vakbonden te krijgen en gemakkelijker de verzorgingsstaat te kunnen ontmantelen. Dat er in verhouding meer flaminganten zijn bij Vlaamse ondernemers dan bij de rest van de bevolking, hoeft niet echt te verbazen.
U doet hier beweringen in het ijle. U, noch ik kunnen voorspellen hoe de sociaal-economische verhoudingen in onze toekomstige republiek zullen liggen. En hoe kun je vrijgekomen geld aan loonmatiging bestéden? Loonmatiging betekent net het ínleveren van geld door de werknemer, terwijl de grootste inlevering op het loon van een werknemer, namelijk de belastingen, enorm zouden kunnen dalen bij de onafhankelijkheid. Hoe kun je een sociaal beleid voeren in Vlaanderen als jaarlijks tussen 7 en 10 procent van uw economisch surplus afgeroomd wordt door een bevolkingsgroep die geen sikkepit wederkerige solidariteit betoont met de gever als daar kans toe is? (zie Renault-bussen ipv Vanhool-bussen bij vernieuwing patrimonium van de TEC, het blokkeren van het Ijzeren Rijn-dossier, enzovoort en zoverder)
De verzorgingsstaat moet in onze toekomstige republiek helemaal niet ontmanteld worden, ze kan zelfs uitgebreid worden. Maar wat wel moet stoppen, is de economische blokkering van onze meest conservatieve organisaties: de vakbonden. De Vlaamse economie evolueert naar een tertiaire economie (handel, vervoer en diensten), terwijl de vakbonden zich vastklampen aan de secondaire sectoren, die enkel nog met staatssteun in leven worden gehouden en op sterven na dood zijn, zoals de automobielindustrie. Die industrieën zullen verdwijnen, iedereen weet dat, maar ondertussen blokkeren de vakbonden wel elke economische heroriëntering van ons land. Dat onverkozen mandatarissen beslissen over ons economisch beleid, is dat democratisch?
De vakbond moet ten andere teruggaan naar zijn kerntaak en dat is de rechten van de werknemers verdedigen. Vakbonden en mutualiteiten zijn uitgegroeid tot politieke machines met te veel oncontroleerbare macht. In geen enkel ander land ter wereld worden de werkloosheidsuitkeringen bijvoorbeeld betaald door de vakbonden, behalve in België. De staat kan zelfs niet controleren of de vakbond het geld wel effectief allemaal doorstort, want de vakbond heeft geen juridisch statuut als vzw van publiek recht dat jaarlijks zijn jaarrekeningen moet neerleggen bij de Nationale Bank van België. De vakbond heeft hetzelfde statuut als de kaartersclub van café Den Engel: het is een feitelijke vereniging, zonder jaarrekening, maar met een gigantische kas. Een groot stuk van ons belastingsgeld zit daarin, en niemand weet hoeveel. Hallucinant! Tegen de vakbonden ben ik persoonlijk niet, tegen ondemocratische en ontransparante toestanden des te meer.
De vraag is ook waar separatisme eindigt. Als je apart grondgebied voorziet op basis van taal, waarom dan niet op basis van levensbeschouwing, seksuele geaardheid, culturele voorkeur, enz. Uiteindelijk eindigt ieder in zijn privé-staatje van één vierkante meter groot.
Dat is een zeer goede vraag, en daarom moeten we secessie (ik prefereer deze term boven het negatief geconnoteerde separatisme) als een breder concept beschouwen, namelijk als het zich onttrekken van een groep aan een grotere gemeenschap waarvan zij vindt dat zij haar rechten en kritieken niet genoeg respecteert. De redenering is dan: ofwel houdt men rekening met ons, ofwel organiseren wij onze eigen gemeenschap.
Maar goed, eerst trekken we uw redenering even door. Na de Vlaamse onafhankelijkheid kan plots West-Vlaanderen zijn onafhankelijkheid opeisen en welbeschouwd zou elke provincie dan op termijn een staat worden. En daarin zou elke rijke stad een stadsstaat kunnen worden, en daarin zou elke rijke gemeente zich kunnen afscheuren, daarin elke rijke straat ... en dan het rijkste huis gevolgd door het appartement van de grootste geldverdiener.
Wie deze redenering dus doortrekt, ziet de relatieve grootte van de staat dus steeds verkleinen en komt onvermijdelijk uit bij ... het individu. En laat dat individu nu net de bouwsteen van de samenleving zijn, die er openlijk, zo blijkt verkiezing na verkiezing, ervoor kiest om met andere Vlamingen toch nog een gemeenschap op te bouwen. Was dat niet zo, dan had een libertaire partij al hopen succes gehad, maar blijkbaar vinden mensen nog steeds dat de staat, en de laatste jaren bij voorkeur een toekomstige Vlaamse staat zich mag ontwikkelen. Dit vanuit de liberale gedachte dat we de staat zoveel invloed in ons leven geven als we dat zelf willen.
U mag dus de secessie-idee inderdaad doortrekken, maar dan helemaal. Onvermijdelijk komt u dan bij de individuele burger terecht die zijn keuzes zelf kan bepalen. Als nu een meerderheid van die burgers toch kiest om met andere leden van wat hij als zijn natie beschouwt, toch samen “staat te maken”, dan vinden we in de secessie-idee meteen de grootste legitimiteit voor een nieuwe Vlaamse staat.
Tot slot: “De taal is gansch het volk” klopt niet volledig. Taal is slechts één van de elementen die een natie samenhoudt. Zwitserland kent vier talen en is toch een natie, terwijl Toscanië slechts het Toscaans kent en geen nationale aspiraties heeft. Het is dus nogal eenvoudig om te stellen dat taalindeling de basis is voor territoriale indeling. Wat doet u dan met mensen die zichzelf als “flamand d’expression Française” benoemen?
Brussel ligt in Vlaanderen. Wat te doen met alle anderstaligen in Brussel? Of moet Brussel een stadstaat worden? Of een deel van Wallonië? Kan Brussel in een Vlaams-nationalistisch scenario nog de hoofdstad van Europa blijven? Kleine details voor flaminganten. Evenals het feit dat de meerderheid van de Vlamingen helemaal geen Onafhankelijk Vlaanderen wil.
U wordt wel heel inconsistent. Een paar alinea’s geleden zei u nog dat er helemaal geen Vlaams volk bestaat en nu zou de meerderheid van dat onbestaande Vlaams volk tegen een onafhankelijk Vlaanderen zijn. Maar goed, over Brussel nu. Brussel is voor mij als flamingant zeker geen detail, maar een startpunt voor elke discussie over onafhankelijkheid. Men beweert dikwijls dat Vlaanderen Brussel zou kwijt geraken bij een eventuele onafhankelijkheid, maar de waarheid is dat België Brussel zelf al bijna twintig jaar “kwijt” is. Met “kwijt” bedoel ik dat sinds de oprichting van het Brussels Hoofdstedelijk Gewest Brussel, een verzameling van negentien gemeentelijke baronieën, een institutioneel gedrocht geworden is, een bureaucratie die op zichzelf leeft, maar geen zier geeft om de burger.
Waar u ook woont in het BHG, u wordt bestuurd door maar liefst vijf overheden: de gemeente, uw eigen gemeenschapscomissie, de gemeenschappelijke gemeenschapscomissie, het gewest en de federale regering. Daarnaast is er ook nog de Franse gemeenschapscomissie die veel invloed heeft, en Vlaanderen die ook het liefst rechtstreeks in Brussel wil interveniëren. Al deze bestuursniveaus lopen door elkaar, werken elkaar tegen en overlappen elkaar niet zelden in bevoegdheid.
Dit werkt niet, al twintig jaar niet. Brussel is een stad met veel problemen: dichtslibbende verkeersaders, groeiende migrantengroepen die niet geïntegreerd geraken, hoge werkloosheid, groeiende armoede. Veel van deze problemen blijven kankeren omdat Brussel zichzelf niet kan besturen. Een schoonmaakactie van bestuursniveaus dringt zich dus op. Wat is nu de oplossing, zelfs voor wie niet separatistisch is, en nog gelooft in een federale staat? Dat is: België omvormen tot een échte federale staat. Niet langer met gemeenschappen die náást de gewesten op dezelfde hoogte staan, maar wel met deelstaten die onder zich bepaalde cultuurgemeenschappen erkennen. Enkel zo kunnen we spreken van een echte federale staat.
In die logica moeten we komen tot twee deelstaten: Vlaanderen en Wallonië. De Vlaamse deelstaat van de federatie België construeer je zo: Het Brussels Hoofdstedelijk Gewest moet fusioneren met het Vlaamse Gewest, de Vlaamse Gemeenschapscomissie moet opgedoekt worden en de Comission Communautaire Française moet blijven bestaan, en gefinancierd worden door de Vlaamse overheid. De Waalse deelstaat van de federatie België wordt als volgt geschapen: fusie van het Waalse Gewest en de Franse Gemeenschap, erkenning van de Duitstalige Gemeenschap als culturele minderheid van de Waalse deelstaat. Zo krijg je in elk van die twee deelstaten een culturele minderheid. In Vlaanderen zijn dat de Franssprekende Gemeenschap en in Wallonië de Duitssprekende Gemeenschap. De rechten van die twee minderheden koppel je aan elkaar.
Resultaat:
- Pacificatie rond Brussel stelt Vlaanderen in staat om zwaar te gaan investeren in haar hoofdstad: Gewestelijk Express Net, wijkontwikkeling, integratiepaden, geïntegreerd werkloosheidsbeleid én, niet onbelangrijk: veel geld.
- Het aantal parlementen zakt: van zes naar drie: het federale, het Vlaamse en het Waalse en twee cultuurraden: de Franstalige en de Duitstalige. De bureaucratie wordt achteruitgedrongen, de mensen zien terug klaar in de politiek.
- De deelstaten hebben hun eigen, duidelijk afgebakend territorium, waarbinnen culturele minderheden hun rechten krijgen. De federale staat België is een echte federatie waarin de democratie volop kan spelen.
Te overwinnen moeilijkheden:
- De Brusselse Franstaligen overtuigen om mee te stappen met Vlaanderen. Oplossing: COCOF mag haar werkingsgebied uitbreiden tot een te onderhandelen aantal faciliteitengemeenten en krijgt grondwettelijke garanties op financiering (bijkomend voordeel: de faciliteiten worden afgeschaft, Franstaligen in die gemeenten hebben nu niet enkel de kans om hun contact in het bestuur in het Frans te laten verlopen, maar ook hun hele culturele leven= aantrekkelijk)
- De Walen zullen per definitie tegen een staatshervorming zijn. In ruil vragen we geen enkele verdere regionalisering meer én behoud van de paritaire regering voor de komende 20 jaar (pax foederati).
- De Duitstalige minderheid zal zich ongemakkelijk voelen. In ruil koppelen we hun financiering als Duitstalige minderheid in Wallonië aan de financiering van de Franstalige minderheid in Vlaanderen. Voelt één van de twee minderheden zich bedreigd, dan hebben zij een gezamenlijk vetorecht tegenover de federale regering. De minderheden zijn het bindmiddel van de federale staat België, daar waar vroeger Brussel dat was.
Enkel op deze manier haal je de communautaire partijen die steeds meer opschuiven naar separatisme de wind uit de zeilen en zorg je voor een België dat democratisch transparant is, de grootste eis voor een groeiend aantal flaminganten. Bij dit nieuwe België zou de eis naar separatisme al heel wat verzwakken, de huidige situatie blijven verdedigen is erom vragen. Waar ik natuurlijk niet tegen ben.
HLRF!
Smithson
Er bestaat wél zoiets als een verdraagzaam Vlaams-nationalisme. Het beste bewijs daarvan is de Vlaams-nationale partij N-VA die de racistische stellingen van het Vlaams Belang in verband met migrantenpolitiek resoluut afwijst en in haar campagne zelfs twee nieuwe Vlamingen een prominente plaats geeft. Trouwens, wie tegen de monocultuur strijdt, moet dat doortrekken en ook strijden tegen de apartheid die in grote steden zich aan het organiseren is. In Brussel, maar ook in Antwerpen vormen zich stilaan monoculturele allochtone gemeenschappen. Statistisch kan men de allochtonen dan misschien wel als een minderheid beschouwen waar we verdraagzaam voor moeten zijn, maar statistieken zeggen niets over de verdeling van die allochtonenmassa over het grondgebied. Zij wonen niet als Vlaming van vreemde origine tussen Vlamingen van autochtone origine. Zij wonen als Turk met een Belgisch paspoort tussen andere Turken met een Belgisch paspoort in een eigen monocultuur met Turkssprekende bakkers, slagers, dokters, apothekers en bankiers. Indien ze dat zouden willen, hoeven ze zelfs de wijk niet meer uit. Dat is ook mono-cultuur, en dat moeten we als democratische en open Vlaams-nationalisten bestrijden. Ik zou niet liever hebben dan dat de Turkse cultuur onze eigen cultuur bevrucht met haar zienswijzen, maar waar we vandaag naartoe gaan is apartheid onder het mom van multi-culturaliteit.
Dat debat in de kiem smoren door te stellen dat Vlaams-nationalisme onverbrekelijk met racisme verbonden is, is gewoonweg niet juist en intellectueel oneerlijk. Wat wel juist is, is dat de Vlaams-nationale partijen, met hun cultureel discours het eerst gevoelig geworden zijn voor de migrantenproblematiek, maar nu zien zelfs SPA en Groen! in dat het migrantenbeleid tot nu toe gefaald heeft. Wij moeten de mensen een integratiepad aanreiken, dat vooral gestoeld is op taalverwerving. Dat zij geloven wat ze willen, eten wat ze willen, dragen wat ze willen, luisteren naar wat ze willen, maar de taal moet het bindmiddel zijn tussen alle Vlamingen, oud of nieuw. Of past Vlaamsgezindheid niet in het Belgisch cultureel homogeen model?
De flamingante stelling dat "Walen moeilijker integreren dan migranten" is niet alleen xenofoob, maar ook misantroop. Het a priori "Wat we zelf doen doen we beter", komt voort uit een beeld van "De Vlaamse aard" en is bij gevolg eveneens een expressie van een onverdraagzaam denken: er bestaat geen enkele vanzelfsprekendheid dat Vlaanderen beter zou worden door een Vlaamse onafhankelijkheid.
Er bestaat ook geen enkele vanzelfsprekendheid dat België het beste model is. Niets is vanzelfsprekend, behalve één ding: dat het gemakkelijker en democratischer besturen is met één regering dan met zeven.
Ook het zogezegde "politieke" Vlaams-nationalisme is onverdraagzaam: het gaat ervan uit dat er voor een Vlaming maar één mogelijke aspiratie tot nationale identiteit bestaat, namelijk de Vlaamse. Het "links-liberale" of politieke Vlaams-nationalisme gaat uit van de dwangmatige vooronderstelling van het niet-bestaan van België ("Vlaanderen in Europa"). De meningsverschillen tussen verschillende interpretaties van Vlaams-nationalisme, zijn niet meer dan schijn-ruzies die "ongemerkt" de indruk moeten versterken dat er een consensus bestaat over de noodzaak aan "meer Vlaanderen" .
Een groeiende groep mensen in dit land, of u het nu leuk vindt of niet, of u dit nu domme en “moreel aangetaste” mensen vindt of niet, is van mening dat het met dit België niet verder kan. Geen enkele Vlaams-nationalist zal beweren dat er naast de Vlaamse identiteit geen andere identiteiten meer kunnen bestaan. Identiteit is meerlagig: ik ben man, hetero, West-Vlaming, nieuwe Gentenaar, sociaal assistent en Vlaming en jammer genoeg ook nog steeds Belg. Alleen hoeft niet elk aspect van mijn identiteit een politieke vertaling te krijgen. Anders had ik mij allang kandidaat gesteld voor de “mannelijke heteroseksuele West-Vlaamse, sociaalvoelende, Vlaams-nationalistische partij”.
Dat de Vlaams-nationalistische onverdraagzaamheid zich ook tegen Vlamingen richt, blijkt onder meer uit de categorie die pro-Belgische Vlamingen toebedeeld krijgen door flaminganten: “collaborateurs”. Omgekeerd blijkt elke bewonderenswaardige prestatie boven de taalgrens het werk van een "Vlaming", alles wat misloopt, is daarentegen het werk van (Nederlandstalige) Belgen. Vlaams-nationalisten willen “Het Nederlands” promoten, wat tot gevolg heeft dat Vlamingen “Vlaamse (Nederlandse) Kunst” moeten maken en bij voorkeur vriendjes moeten worden met Nederlanders (anderzijds is het dan weer verwonderlijk dat het Vlaams-nationalisme aanleunt bij organigisme en bij conservatief-USA: zo "Vlaams" is dat nu ook weer niet). De Vlaams-nationalistische onverdraagzaamheid treft dus evenzeer “on-Vlaamse” Vlamingen als Walen of migranten. De communautaire tegenstelling is niet zo zeer een conflict tussen "De Vlamingen" en "De Walen", maar wel een conflict tussen flamigante en niet-flamingante Vlamingen.
Daar hebt u een punt en dat moet stoppen. Wie overtuigde Nederlandstalige Belg is moet dat kunnen zijn, zonder als collaborateur bestempeld te moeten worden. Wie overtuigde Nederlandstalige Belg is, zou dan omgekeerd ook eens respect kunnen opbrengen voor flaminganten, die men al te vaak als één pot nat beschouwt. Wij zijn niet allemaal racisten en jullie niet allemaal collaborateurs. Deal?
Sommige flaminganten blijken bijzonder gehaast en willen een “onverwijlde splitsing van België”. Vlaanderen moet “Vlaams” blijven, anders heeft een Onafhankelijk Vlaanderen geen zin meer. Zo ontstaat het gevaar op racistisch of gewelddadig cultuurpessimisme. Andere flaminganten verkiezen een “geïntegreerde” (lees: geassimileerde) migrant boven een “collaborerende” autochtone Vlaming, en voeren bij bijvoorbeeld daartoe een "Marokkaanse Vlaming" ten tonele op de IJzerbedevaart. Het bewaren en promoten van "De Vlaamse Identiteit" is voor alle Vlaamse-nationalisten een topprioriteit, ieder op zijn manier: door verdrijven of onderdrukken van het vreemde of door assimilatie ervan. Als er al een Vlaamse identiteit bestaat, luistert ze naar de naam van “conformisme”. Een natie-staat die gebouwd wordt op die logica, die voortkomt uit die denkwijze, kan niet anders dan onverdraagzaam zijn. Een Onafhankelijk Vlaanderen zal noodzakelijk een onverdraagzaam Vlaanderen zijn
U komt goed op dreef: u trekt in één alinea de Vlaamse natie in twijfel, u vindt het cultuurpessimistisch als een Marokkaanse Vlaming ten tonele verschijnt, u vindt elke vorm van aanpassing van migranten al meteen assimilatie. Welnu, de Vlaamse natie is zich al meer dan 150 jaar aan het vormen, dat zou dus wel een extreme vorm van geestesbegoocheling moeten zijn, die ervoor zorgt dat bijna tien generaties Vlamingen blijven strijden voor hun rechten binnen de Belgische constructie. U krijgt het woord “Vlaamse cultuur” niet over uw lippen, maar u bent er wel in opgegroeid van Tik Tak tot Tien om te zien. En tenslotte zou u zelf racistisch zijn als u een Marokkaanse Vlaming als onmogelijkheid beschouwt, want dan ontzegt u meteen alle allochtonen de mogelijkheid om zich hier in te passen. Uw discours wordt wel heel dunnetjes. De Vlamingen mogen niet uit uw idee van onverdraagzaam addergebroed breken he? Welnu, hoe verdraagzaam bent u tegenover de Vlaams-nationalisten?
"Het Vlaamse volk" bestaat niet en "De Vlaming" is een stereotype. Eigenaardig genoeg denken flaminganten dat Vlamingen het altijd en over alles eens zijn (en wie het niet eens is, zoals hierboven reeds vermeld, is een “collaborateur”, dus geen “echte” Vlaming). Wat “De Vlaming” meent, wordt zo de stem van “Het Volk”. “Zelfbeschikking der Volkeren” levert bovendien een ongepaste motivering voor Vlaams-nationalisme, omdat Vlaanderen geen gekoloniseerd gebied is. Separatisme betekent omwille van de inherente onverdraagzaamheid, een schending van de mensenrechten. Het hoeft dan ook niet te verbazen dat de kopstukken van het Vlaams-nationalisme de legitimiteit van de mensenrechten ontkennen ("mensenrechtennegationisme”).
Bestaat het “Belgische volk” dan wel misschien? Bestaat het Ierse volk? Bestaan er Schotten? Bestaan er Catalanen? Bestaan er Kroaten? U moet wel over een goddelijk inzicht beschikken om te kunnen weten of een volk wel of niet bestaat. Een volk bestaat als het van zichzelf vindt dat het bestaat. Als u enkel de volkeren erkent die vandaag in een eigen natiestaat leven, dan zijn er volgens uw criterium slechts 193 volkeren in de wereld. U krijgt het alvast aan de stok met de halve antropologische wetenschappelijke wereld. Mij niet gelaten. Of bestaan volkeren soms helemaal niet? Bestaan er geen zulu’s? Pygmeeën? Koerden? Cultuurrelativisme troef. Luistert u maar eens naar Jacob Obrecht, lees maar een “Villa des Roses” van Elsschot, ga eens naar Clouseau in het sportpaleis, dan zult u al snel zien dat dit cultuurproducten zijn van de Vlaamse natie.
Wat inderdaad jammer is, is dat een aantal kopstukken van het Vlaams-nationalisme mensenrechten niet zo belangrijk vinden. Al moet men zich ook eens durven - en onder de huidige politiek correct cultuur is dat echt wel durven - afvragen hoe universeel mensenrechten zijn die bedacht zijn door een kleine selectie van blanke – Europese – mannen.
Een Onafhankelijk Vlaanderen wordt niet alleen gemotiveerd door etnisch/cultureel fundamentalisme (flamingantisme is een religie, met een eigen mythologie en eigen rituelen zoals de IJzerbedevaart), maar ook door economisch fundamentalisme: de stopzetting van de transfers heeft niet tot doel dit vrijgekomen geld aan de burgers uit te keren, maar wel om het te besteden aan loonmatiging, zodat het geld van de transfers naar de superrijke Vlamingen kan gaan, in plaats van naar behoeftige Walen. Binnen een Onafhankelijk Vlaanderen hopen de Vlaams-nationalisten ook meer greep op de vakbonden te krijgen en gemakkelijker de verzorgingsstaat te kunnen ontmantelen. Dat er in verhouding meer flaminganten zijn bij Vlaamse ondernemers dan bij de rest van de bevolking, hoeft niet echt te verbazen.
U doet hier beweringen in het ijle. U, noch ik kunnen voorspellen hoe de sociaal-economische verhoudingen in onze toekomstige republiek zullen liggen. En hoe kun je vrijgekomen geld aan loonmatiging bestéden? Loonmatiging betekent net het ínleveren van geld door de werknemer, terwijl de grootste inlevering op het loon van een werknemer, namelijk de belastingen, enorm zouden kunnen dalen bij de onafhankelijkheid. Hoe kun je een sociaal beleid voeren in Vlaanderen als jaarlijks tussen 7 en 10 procent van uw economisch surplus afgeroomd wordt door een bevolkingsgroep die geen sikkepit wederkerige solidariteit betoont met de gever als daar kans toe is? (zie Renault-bussen ipv Vanhool-bussen bij vernieuwing patrimonium van de TEC, het blokkeren van het Ijzeren Rijn-dossier, enzovoort en zoverder)
De verzorgingsstaat moet in onze toekomstige republiek helemaal niet ontmanteld worden, ze kan zelfs uitgebreid worden. Maar wat wel moet stoppen, is de economische blokkering van onze meest conservatieve organisaties: de vakbonden. De Vlaamse economie evolueert naar een tertiaire economie (handel, vervoer en diensten), terwijl de vakbonden zich vastklampen aan de secondaire sectoren, die enkel nog met staatssteun in leven worden gehouden en op sterven na dood zijn, zoals de automobielindustrie. Die industrieën zullen verdwijnen, iedereen weet dat, maar ondertussen blokkeren de vakbonden wel elke economische heroriëntering van ons land. Dat onverkozen mandatarissen beslissen over ons economisch beleid, is dat democratisch?
De vakbond moet ten andere teruggaan naar zijn kerntaak en dat is de rechten van de werknemers verdedigen. Vakbonden en mutualiteiten zijn uitgegroeid tot politieke machines met te veel oncontroleerbare macht. In geen enkel ander land ter wereld worden de werkloosheidsuitkeringen bijvoorbeeld betaald door de vakbonden, behalve in België. De staat kan zelfs niet controleren of de vakbond het geld wel effectief allemaal doorstort, want de vakbond heeft geen juridisch statuut als vzw van publiek recht dat jaarlijks zijn jaarrekeningen moet neerleggen bij de Nationale Bank van België. De vakbond heeft hetzelfde statuut als de kaartersclub van café Den Engel: het is een feitelijke vereniging, zonder jaarrekening, maar met een gigantische kas. Een groot stuk van ons belastingsgeld zit daarin, en niemand weet hoeveel. Hallucinant! Tegen de vakbonden ben ik persoonlijk niet, tegen ondemocratische en ontransparante toestanden des te meer.
De vraag is ook waar separatisme eindigt. Als je apart grondgebied voorziet op basis van taal, waarom dan niet op basis van levensbeschouwing, seksuele geaardheid, culturele voorkeur, enz. Uiteindelijk eindigt ieder in zijn privé-staatje van één vierkante meter groot.
Dat is een zeer goede vraag, en daarom moeten we secessie (ik prefereer deze term boven het negatief geconnoteerde separatisme) als een breder concept beschouwen, namelijk als het zich onttrekken van een groep aan een grotere gemeenschap waarvan zij vindt dat zij haar rechten en kritieken niet genoeg respecteert. De redenering is dan: ofwel houdt men rekening met ons, ofwel organiseren wij onze eigen gemeenschap.
Maar goed, eerst trekken we uw redenering even door. Na de Vlaamse onafhankelijkheid kan plots West-Vlaanderen zijn onafhankelijkheid opeisen en welbeschouwd zou elke provincie dan op termijn een staat worden. En daarin zou elke rijke stad een stadsstaat kunnen worden, en daarin zou elke rijke gemeente zich kunnen afscheuren, daarin elke rijke straat ... en dan het rijkste huis gevolgd door het appartement van de grootste geldverdiener.
Wie deze redenering dus doortrekt, ziet de relatieve grootte van de staat dus steeds verkleinen en komt onvermijdelijk uit bij ... het individu. En laat dat individu nu net de bouwsteen van de samenleving zijn, die er openlijk, zo blijkt verkiezing na verkiezing, ervoor kiest om met andere Vlamingen toch nog een gemeenschap op te bouwen. Was dat niet zo, dan had een libertaire partij al hopen succes gehad, maar blijkbaar vinden mensen nog steeds dat de staat, en de laatste jaren bij voorkeur een toekomstige Vlaamse staat zich mag ontwikkelen. Dit vanuit de liberale gedachte dat we de staat zoveel invloed in ons leven geven als we dat zelf willen.
U mag dus de secessie-idee inderdaad doortrekken, maar dan helemaal. Onvermijdelijk komt u dan bij de individuele burger terecht die zijn keuzes zelf kan bepalen. Als nu een meerderheid van die burgers toch kiest om met andere leden van wat hij als zijn natie beschouwt, toch samen “staat te maken”, dan vinden we in de secessie-idee meteen de grootste legitimiteit voor een nieuwe Vlaamse staat.
Tot slot: “De taal is gansch het volk” klopt niet volledig. Taal is slechts één van de elementen die een natie samenhoudt. Zwitserland kent vier talen en is toch een natie, terwijl Toscanië slechts het Toscaans kent en geen nationale aspiraties heeft. Het is dus nogal eenvoudig om te stellen dat taalindeling de basis is voor territoriale indeling. Wat doet u dan met mensen die zichzelf als “flamand d’expression Française” benoemen?
Brussel ligt in Vlaanderen. Wat te doen met alle anderstaligen in Brussel? Of moet Brussel een stadstaat worden? Of een deel van Wallonië? Kan Brussel in een Vlaams-nationalistisch scenario nog de hoofdstad van Europa blijven? Kleine details voor flaminganten. Evenals het feit dat de meerderheid van de Vlamingen helemaal geen Onafhankelijk Vlaanderen wil.
U wordt wel heel inconsistent. Een paar alinea’s geleden zei u nog dat er helemaal geen Vlaams volk bestaat en nu zou de meerderheid van dat onbestaande Vlaams volk tegen een onafhankelijk Vlaanderen zijn. Maar goed, over Brussel nu. Brussel is voor mij als flamingant zeker geen detail, maar een startpunt voor elke discussie over onafhankelijkheid. Men beweert dikwijls dat Vlaanderen Brussel zou kwijt geraken bij een eventuele onafhankelijkheid, maar de waarheid is dat België Brussel zelf al bijna twintig jaar “kwijt” is. Met “kwijt” bedoel ik dat sinds de oprichting van het Brussels Hoofdstedelijk Gewest Brussel, een verzameling van negentien gemeentelijke baronieën, een institutioneel gedrocht geworden is, een bureaucratie die op zichzelf leeft, maar geen zier geeft om de burger.
Waar u ook woont in het BHG, u wordt bestuurd door maar liefst vijf overheden: de gemeente, uw eigen gemeenschapscomissie, de gemeenschappelijke gemeenschapscomissie, het gewest en de federale regering. Daarnaast is er ook nog de Franse gemeenschapscomissie die veel invloed heeft, en Vlaanderen die ook het liefst rechtstreeks in Brussel wil interveniëren. Al deze bestuursniveaus lopen door elkaar, werken elkaar tegen en overlappen elkaar niet zelden in bevoegdheid.
Dit werkt niet, al twintig jaar niet. Brussel is een stad met veel problemen: dichtslibbende verkeersaders, groeiende migrantengroepen die niet geïntegreerd geraken, hoge werkloosheid, groeiende armoede. Veel van deze problemen blijven kankeren omdat Brussel zichzelf niet kan besturen. Een schoonmaakactie van bestuursniveaus dringt zich dus op. Wat is nu de oplossing, zelfs voor wie niet separatistisch is, en nog gelooft in een federale staat? Dat is: België omvormen tot een échte federale staat. Niet langer met gemeenschappen die náást de gewesten op dezelfde hoogte staan, maar wel met deelstaten die onder zich bepaalde cultuurgemeenschappen erkennen. Enkel zo kunnen we spreken van een echte federale staat.
In die logica moeten we komen tot twee deelstaten: Vlaanderen en Wallonië. De Vlaamse deelstaat van de federatie België construeer je zo: Het Brussels Hoofdstedelijk Gewest moet fusioneren met het Vlaamse Gewest, de Vlaamse Gemeenschapscomissie moet opgedoekt worden en de Comission Communautaire Française moet blijven bestaan, en gefinancierd worden door de Vlaamse overheid. De Waalse deelstaat van de federatie België wordt als volgt geschapen: fusie van het Waalse Gewest en de Franse Gemeenschap, erkenning van de Duitstalige Gemeenschap als culturele minderheid van de Waalse deelstaat. Zo krijg je in elk van die twee deelstaten een culturele minderheid. In Vlaanderen zijn dat de Franssprekende Gemeenschap en in Wallonië de Duitssprekende Gemeenschap. De rechten van die twee minderheden koppel je aan elkaar.
Resultaat:
- Pacificatie rond Brussel stelt Vlaanderen in staat om zwaar te gaan investeren in haar hoofdstad: Gewestelijk Express Net, wijkontwikkeling, integratiepaden, geïntegreerd werkloosheidsbeleid én, niet onbelangrijk: veel geld.
- Het aantal parlementen zakt: van zes naar drie: het federale, het Vlaamse en het Waalse en twee cultuurraden: de Franstalige en de Duitstalige. De bureaucratie wordt achteruitgedrongen, de mensen zien terug klaar in de politiek.
- De deelstaten hebben hun eigen, duidelijk afgebakend territorium, waarbinnen culturele minderheden hun rechten krijgen. De federale staat België is een echte federatie waarin de democratie volop kan spelen.
Te overwinnen moeilijkheden:
- De Brusselse Franstaligen overtuigen om mee te stappen met Vlaanderen. Oplossing: COCOF mag haar werkingsgebied uitbreiden tot een te onderhandelen aantal faciliteitengemeenten en krijgt grondwettelijke garanties op financiering (bijkomend voordeel: de faciliteiten worden afgeschaft, Franstaligen in die gemeenten hebben nu niet enkel de kans om hun contact in het bestuur in het Frans te laten verlopen, maar ook hun hele culturele leven= aantrekkelijk)
- De Walen zullen per definitie tegen een staatshervorming zijn. In ruil vragen we geen enkele verdere regionalisering meer én behoud van de paritaire regering voor de komende 20 jaar (pax foederati).
- De Duitstalige minderheid zal zich ongemakkelijk voelen. In ruil koppelen we hun financiering als Duitstalige minderheid in Wallonië aan de financiering van de Franstalige minderheid in Vlaanderen. Voelt één van de twee minderheden zich bedreigd, dan hebben zij een gezamenlijk vetorecht tegenover de federale regering. De minderheden zijn het bindmiddel van de federale staat België, daar waar vroeger Brussel dat was.
Enkel op deze manier haal je de communautaire partijen die steeds meer opschuiven naar separatisme de wind uit de zeilen en zorg je voor een België dat democratisch transparant is, de grootste eis voor een groeiend aantal flaminganten. Bij dit nieuwe België zou de eis naar separatisme al heel wat verzwakken, de huidige situatie blijven verdedigen is erom vragen. Waar ik natuurlijk niet tegen ben.
HLRF!
Smithson
Liever Vlaanderen - Belgicistische mythe 3 van 5 ... weerlegd
3. VERSPILLING VAN MIDDELEN VERMIJDEN: Middelen zijn schaars, tijd en energie beperkt. Als we onze inspanningen willen aanwenden om het algemeen welzijn in België te verbeteren, is het nodig deze tijd en middelen kieskeurig aan te wenden, en verspilling en versnippering te vermijden. Communautaire twisten zijn zulk een vorm van verkwisting en verspilling. België bestaat als natie-staat, waarom zouden we dat moeten veranderen? Alle energie die we daarin zouden steken, is verloren voor goede doelen.
Ik ga volledig akkoord met uw analyse maar niet met uw conclusie. Er wordt inderdaad teveel energie verspild aan communautaire twisten. Al veertig jaar zijn we onze staat aan het hervormen en nog zijn de communautaire problemen niet opgelost. Dat komt namelijk omdat we nu mossel nog vis zijn. We zijn geen unitaire staat meer, maar ook geen federatie van Vlamingen en Walen. Dát is de grootste oorzaak van verspilling.
Er zijn drie mogelijkheden: ofwel keren we terug naar de unitaire Belgische staat zoals voor ’70, ofwel evolueren we naar een échte federale staat, ofwel worden Vlaanderen en Wallonië onafhankelijk. Het eerste wil niemand, en in het minst niet de Walen, omdat ze dan simpelweg écht een minderheid zonder macht zouden worden. Nu wordt die minderheid nog beschermd door pariteit in de federale ministerraad, in een unitaire staat kan daar geen sprake van zijn, daar zou het proportionaliteitsbeginsel doorwerken tot in de regering.
Het tweede is onmogelijk, omdat deze federale staat maar uit twee grote delen bestaat, die dan nog geen deelstaten zijn, maar gemeenschappen en gewesten. Bij het evolueren tot een echte federatie, zouden die gemeenschappen en gewesten gefusioneerd moeten worden tot er twee deelstaten bestaan met een eigen territoriale afbakening. Maar ook daar zou moeten gelden wat in elke federale staat geldt, namelijk, dat de kieskringen over heel de federatie gehouden worden (hierin verschilt de federale staat niet van de unitaire staat). Logisch gevolg: net zoals bij een unitaire staat zouden ook de Vlamingen hier een verdrukkende meerderheid tentoon spreiden. Mijn conclusie is dus dat op termijn enkel de onafhankelijkheid van de Vlaamse en Waalse natie in een Vlaamse en Waalse staat de oplossing kan bieden voor beide bevolkingsgroepen. Zo zijn de Walen een meerderheid in hun eigen land en kunnen ook de Vlamingen hun meerderheid eindelijk doen gelden.
Zo lang scenario twee of drie geen werkelijkheid wordt, zullen de communautaire spanningen onze energie blijven opslorpen. Inderdaad een grote verspilling, maar zoals België nu georganiseerd is, zullen die spanningen blijven voortduren.
Voor een ontbinding van België is er overigens geen democratische meerderheid te vinden, hoewel de druk van ondemocratische lobby-groepen wel groot is. Maar het is duidelijk: een meerderheid is voor het behoud van België. België is bovendien te klein om te splitsen: we hebben elkaar broodnodig. België splitsen of ontbinden heeft alleen min-waarde.
Dat klopt niet helemaal. Kleinere staten zijn economisch performanter omdat het sociaal kapitaal groter is binnen dezelfde bevolkingsgroep. West-Vlamingen doen sneller zaken onder mekaar dan met bijvoorbeeld een West-Vlaming met een Antwerpenaar, omdat het basisvertrouwen al groter is. Dit heeft niets te maken met provincialisme maar met common sense. Hoe minder je moet investeren in basisvertrouwen, hoe sneller je zaken doet. Hoe heterogener je bevolkingsgroep (en dus zeker een bevolkingsgroep die een compleet andere taal spreekt) hoe groter de investeringskost. Daarom zijn Joden ook zo’n goeie zakenmannen, binnen de Joodse natie is de heterogeniteitskost praktisch nul, doordat hun sociaal kapitaal gigantisch is.
Wie het heeft over “te klein”, moet ook specifiëren waarin. Voor wie economie ziet in termen van territorium, staat België van de 192 soevereine staten in de wereld met zijn 30500 km² op de 139ste plaats , Vlaanderen met zijn 13700 km² op de 154e plaats, vijftien plaatsen verschil dus. Qua inwonersaantal staat België op de 75ste plaats ter wereld, Vlaanderen op de 94e plaats, slechts 19 plaatsen. En naar BBP is het zelfs omgekeerd! Daar staat Vlaanderen, zonder het armlastige Wallonië zelfs op de ZESDE plaats, België slechts op de twaalfde en dat is dan nog grotendeels te danken aan de inzet van Vlaanderen zelf.
Dat “kleine” is dus heel relatief, zeker als je het op wereldvlak beschouwt, en we zijn toch allemaal wereldburgers tegenwoordig, niet waar? Bovendien put ik hier uit cijfers van 2001, maar ondertussen zijn er al meer dan 192 soevereine staten, wat onvermijdelijk betekent dat het territorium, bevolkingsaantal en BBP van de vroegere staten uit de lijst kleiner wordt, waardoor Vlaanderen relatief gezien groter wordt. Onlangs scheidde Montenegro zich af van Servië, waardoor Servië zakt in de rangschikking. Stel je voor dat Schotland en Wales, Catalonië en Baskenland, Corsica en Bretagne en zoveel andere naties onafhankelijk worden, dan staat Vlaanderen op termijn aan de top, zeker als we zelf kunnen beslissen over de uitbouw van onze Antwerpse haven, onze eigen fiscaliteit, onze eigen sociale zekerheid.
Een afbouw van gewest- en gemeenschapsbevoegdheden, waarvan de overvloed nu veroorzaakt dat er verschillende overheidstaken in meervoud worden waargenomen - met alle onenigheid en verspilling van dien - zou kunnen leiden naar een meer efficiënt aanwenden van de beschikbare middelen. Het behoud van de federale structuur is anderzijds een goede zaak: die houdt het nationalisme gematigd en biedt de gemeenschappen de mogelijkheid om specifieke en eigen problemen zelf op te lossen.
Dit is een typisch voorbeeld van de kool en de geit willen sparen. Je kunt niet én pleiten voor een sterk federalisme én zeuren over de verspilling. Federalisme à la Belgique IS verspilling. Enkel in een échte federale staat of natuurlijk in een onafhankelijk Vlaanderen zou besturen eenvoudig worden. In het België van vandaag zitten we met zes parlementen (het Federale Parlement, het Vlaamse Parlement, het Waalse Gewestparlement, het Franse Gemeenschapsparlement, het Duitstalige Gemeenschapsparlement, het Brussels Hoofdstedelijk Gewestparlement), goed voor zo’n 600 parlementairen, die acht regeringen verkiezen waarin 58 ministers en staatssecretarissen elkaar mateloos overlappen. Hoe los je dat op in één Belgische structuur? Antwoord: NIET
Eindeloze communautaire debatten of zelfs sabotage zijn tijd- en energieverspilling, en vooral een zelfvervullende voorspelling. Daarom kan best kordaat gesteld worden dat België een natie-staat is en blijft, en dat het ontwerpen van een welzijnspolitiek de hoogste prioriteit is.
Hoe kun je een welzijnspolitiek ontwerpen als de bevoegdheden daarover eindeloos versnipperd zijn. In België moeten ZEVEN ministers rond de tafel zitten om een consistent beleid voor het hele grondgebied uit te bouwen. Ik geef ze voor de aardigheid even mee (laatste legislatuur):
Ik kies voor één duidelijke Vlaams bevoegdheidsniveau, waar niemand zijn verantwoordelijkheid kan ontlopen. Leve de Republiek!
Smithson
Ik ga volledig akkoord met uw analyse maar niet met uw conclusie. Er wordt inderdaad teveel energie verspild aan communautaire twisten. Al veertig jaar zijn we onze staat aan het hervormen en nog zijn de communautaire problemen niet opgelost. Dat komt namelijk omdat we nu mossel nog vis zijn. We zijn geen unitaire staat meer, maar ook geen federatie van Vlamingen en Walen. Dát is de grootste oorzaak van verspilling.
Er zijn drie mogelijkheden: ofwel keren we terug naar de unitaire Belgische staat zoals voor ’70, ofwel evolueren we naar een échte federale staat, ofwel worden Vlaanderen en Wallonië onafhankelijk. Het eerste wil niemand, en in het minst niet de Walen, omdat ze dan simpelweg écht een minderheid zonder macht zouden worden. Nu wordt die minderheid nog beschermd door pariteit in de federale ministerraad, in een unitaire staat kan daar geen sprake van zijn, daar zou het proportionaliteitsbeginsel doorwerken tot in de regering.
Het tweede is onmogelijk, omdat deze federale staat maar uit twee grote delen bestaat, die dan nog geen deelstaten zijn, maar gemeenschappen en gewesten. Bij het evolueren tot een echte federatie, zouden die gemeenschappen en gewesten gefusioneerd moeten worden tot er twee deelstaten bestaan met een eigen territoriale afbakening. Maar ook daar zou moeten gelden wat in elke federale staat geldt, namelijk, dat de kieskringen over heel de federatie gehouden worden (hierin verschilt de federale staat niet van de unitaire staat). Logisch gevolg: net zoals bij een unitaire staat zouden ook de Vlamingen hier een verdrukkende meerderheid tentoon spreiden. Mijn conclusie is dus dat op termijn enkel de onafhankelijkheid van de Vlaamse en Waalse natie in een Vlaamse en Waalse staat de oplossing kan bieden voor beide bevolkingsgroepen. Zo zijn de Walen een meerderheid in hun eigen land en kunnen ook de Vlamingen hun meerderheid eindelijk doen gelden.
Zo lang scenario twee of drie geen werkelijkheid wordt, zullen de communautaire spanningen onze energie blijven opslorpen. Inderdaad een grote verspilling, maar zoals België nu georganiseerd is, zullen die spanningen blijven voortduren.
Voor een ontbinding van België is er overigens geen democratische meerderheid te vinden, hoewel de druk van ondemocratische lobby-groepen wel groot is. Maar het is duidelijk: een meerderheid is voor het behoud van België. België is bovendien te klein om te splitsen: we hebben elkaar broodnodig. België splitsen of ontbinden heeft alleen min-waarde.
Dat klopt niet helemaal. Kleinere staten zijn economisch performanter omdat het sociaal kapitaal groter is binnen dezelfde bevolkingsgroep. West-Vlamingen doen sneller zaken onder mekaar dan met bijvoorbeeld een West-Vlaming met een Antwerpenaar, omdat het basisvertrouwen al groter is. Dit heeft niets te maken met provincialisme maar met common sense. Hoe minder je moet investeren in basisvertrouwen, hoe sneller je zaken doet. Hoe heterogener je bevolkingsgroep (en dus zeker een bevolkingsgroep die een compleet andere taal spreekt) hoe groter de investeringskost. Daarom zijn Joden ook zo’n goeie zakenmannen, binnen de Joodse natie is de heterogeniteitskost praktisch nul, doordat hun sociaal kapitaal gigantisch is.
Wie het heeft over “te klein”, moet ook specifiëren waarin. Voor wie economie ziet in termen van territorium, staat België van de 192 soevereine staten in de wereld met zijn 30500 km² op de 139ste plaats , Vlaanderen met zijn 13700 km² op de 154e plaats, vijftien plaatsen verschil dus. Qua inwonersaantal staat België op de 75ste plaats ter wereld, Vlaanderen op de 94e plaats, slechts 19 plaatsen. En naar BBP is het zelfs omgekeerd! Daar staat Vlaanderen, zonder het armlastige Wallonië zelfs op de ZESDE plaats, België slechts op de twaalfde en dat is dan nog grotendeels te danken aan de inzet van Vlaanderen zelf.
Dat “kleine” is dus heel relatief, zeker als je het op wereldvlak beschouwt, en we zijn toch allemaal wereldburgers tegenwoordig, niet waar? Bovendien put ik hier uit cijfers van 2001, maar ondertussen zijn er al meer dan 192 soevereine staten, wat onvermijdelijk betekent dat het territorium, bevolkingsaantal en BBP van de vroegere staten uit de lijst kleiner wordt, waardoor Vlaanderen relatief gezien groter wordt. Onlangs scheidde Montenegro zich af van Servië, waardoor Servië zakt in de rangschikking. Stel je voor dat Schotland en Wales, Catalonië en Baskenland, Corsica en Bretagne en zoveel andere naties onafhankelijk worden, dan staat Vlaanderen op termijn aan de top, zeker als we zelf kunnen beslissen over de uitbouw van onze Antwerpse haven, onze eigen fiscaliteit, onze eigen sociale zekerheid.
Een afbouw van gewest- en gemeenschapsbevoegdheden, waarvan de overvloed nu veroorzaakt dat er verschillende overheidstaken in meervoud worden waargenomen - met alle onenigheid en verspilling van dien - zou kunnen leiden naar een meer efficiënt aanwenden van de beschikbare middelen. Het behoud van de federale structuur is anderzijds een goede zaak: die houdt het nationalisme gematigd en biedt de gemeenschappen de mogelijkheid om specifieke en eigen problemen zelf op te lossen.
Dit is een typisch voorbeeld van de kool en de geit willen sparen. Je kunt niet én pleiten voor een sterk federalisme én zeuren over de verspilling. Federalisme à la Belgique IS verspilling. Enkel in een échte federale staat of natuurlijk in een onafhankelijk Vlaanderen zou besturen eenvoudig worden. In het België van vandaag zitten we met zes parlementen (het Federale Parlement, het Vlaamse Parlement, het Waalse Gewestparlement, het Franse Gemeenschapsparlement, het Duitstalige Gemeenschapsparlement, het Brussels Hoofdstedelijk Gewestparlement), goed voor zo’n 600 parlementairen, die acht regeringen verkiezen waarin 58 ministers en staatssecretarissen elkaar mateloos overlappen. Hoe los je dat op in één Belgische structuur? Antwoord: NIET
Eindeloze communautaire debatten of zelfs sabotage zijn tijd- en energieverspilling, en vooral een zelfvervullende voorspelling. Daarom kan best kordaat gesteld worden dat België een natie-staat is en blijft, en dat het ontwerpen van een welzijnspolitiek de hoogste prioriteit is.
Hoe kun je een welzijnspolitiek ontwerpen als de bevoegdheden daarover eindeloos versnipperd zijn. In België moeten ZEVEN ministers rond de tafel zitten om een consistent beleid voor het hele grondgebied uit te bouwen. Ik geef ze voor de aardigheid even mee (laatste legislatuur):
* Rudy Demotte is federaal minister, bevoegd voor al wat federaal is en gezondheid aanbelangt (voornamelijk alles wat niét voor gemeenschappen en/of gewesten is)
* Inge Vervotte is Vlaams minister, bevoegd voor gezondheid zowel persoonsgebonden (gemeenschap) als streekgebonden (gewest): gemeenschap en gewest vallen grotendeels samen in Vlaanderen, niet in Wallonië
* Christianne Vienne is Waals gemeenschapsminister, bevoegd voor persoonsgebonden gezondheidszaken
* Catherine Fonck is Franstalig gewestminister, bevoegd voor territoriumgebonden gezondheidszaken
* Guy Vanhengel is minister in het Brussels Hoofdstedelijk Gewest, en is verantwoordelijk voor streekgebonden gezondheidszaken in Brussel
* Bernd Gentges is gemeenschapsminister in de Duitstalige Gemeenschap, verantwoordelijk voor, opnieuw, streekgebonden gezondheidsaangelegenheden
* En Benoît Cerexhe is verantwoordelijk voor persoonsgebonden gezondheidszaken in Brussel, als lid van de Franstalige Gemeenschapscommissie
* Inge Vervotte is Vlaams minister, bevoegd voor gezondheid zowel persoonsgebonden (gemeenschap) als streekgebonden (gewest): gemeenschap en gewest vallen grotendeels samen in Vlaanderen, niet in Wallonië
* Christianne Vienne is Waals gemeenschapsminister, bevoegd voor persoonsgebonden gezondheidszaken
* Catherine Fonck is Franstalig gewestminister, bevoegd voor territoriumgebonden gezondheidszaken
* Guy Vanhengel is minister in het Brussels Hoofdstedelijk Gewest, en is verantwoordelijk voor streekgebonden gezondheidszaken in Brussel
* Bernd Gentges is gemeenschapsminister in de Duitstalige Gemeenschap, verantwoordelijk voor, opnieuw, streekgebonden gezondheidsaangelegenheden
* En Benoît Cerexhe is verantwoordelijk voor persoonsgebonden gezondheidszaken in Brussel, als lid van de Franstalige Gemeenschapscommissie
Ik kies voor één duidelijke Vlaams bevoegdheidsniveau, waar niemand zijn verantwoordelijkheid kan ontlopen. Leve de Republiek!
Smithson
Liever Vlaanderen - Belgicistische mythe 2 van 5 ... weerlegd
2. EEN HISTORISCHE FUNDERING: België is als natie niet arbitrair en vormt in zekere zin een natuurlijke historische eenheid. Afgaande op de kaarten van Caesar, vormden de Belgische stammen een totaliteit, wat onderscheiden van de rest van Gallië : "Gallië is verdeeld in drie delen, waarvan er één bewoond wordt door de Belgae, een ander door de Aquitaniërs, een derde door hen die zichzelf in hun taal Kelten noemen, maar die wij Galliërs noemen", (Caesar "De Bello Gallico"). De taal was Keltisch met Germaanse invloeden, er was een reeds intensieve handel met Brittannië. Het begrip “Belgae ” wordt door Caesar "als eerste" (het woord is zelfs van voor-Keltische oorsprong) gebruikt: het beantwoordde aan een historische realiteit. De Belgische stammen waren gerangschikt van Oost naar West, van het binnenland richting Noordzee. Het huidige Nederland was minder bevolkt.
Met enige verbazing lees ik hoe het belgisch-nationalistisch historisch theorema, uitgewerkt door Henri Pirenne hier terug de kop opsteekt. In deze beschouwing probeert men vanuit de tijd van de oude Belgen de huidige Belgische staat een geschiedenis van meer dan 2000 jaar te geven. België is net 175 jaar oud en daarmee basta. Blijkbaar is elk argument goed om België te legitimeren als “natuurlijke staat”. Wel een staat is per definitie niet natuurlijk, want geschapen door mensen, een juridisch geheel. Ook een onafhankelijk Vlaanderen zou dat zijn. Maar goed, enkele toelichtingen bij het voorgaande, zodat het voor eens en voor altijd duidelijk zou zijn dat dit regelrechte selectieve geschiedkundige interpretatie is.
De Bello Gallico is voor onze streken een uniek document, omdat het onze geschiedenis laat beginnen. Geschiedenis begint volgens internationale conventie immers nog steeds vanaf de eerste geschreven bron, daarvoor is alles prehistorie. De prehistorie eindigde hier dus in 57 vC, al betwijfel ik dat bij het zien van de huidige Belgische toestanden soms nog sterk. De Bello Gallico is echter niet enkel om deze reden een uniek document. Het is tevens het relaas van een veldheer die zijn veldslag verloren heeft. Om politieke redenen, namelijk het verzachtend omschrijven van zijn geleden nederlaag, omschreef hij ook “de Belgae” als de dappersten onder de Germanen. En hiermee is meteen de zwakte van het document blootgelegd: dit is geen objectieve geschiedschrijving, voor zover dat immers ooit kan. Dit is een document, geschreven vanuit Romeinse visie op te overheersen stammen. De studie van Caesar beperkt zich dus tot militair relevante aspecten, en is dus antropologisch en cultuurfilosofisch te eenzijdig om aangegrepen te worden om de Belgische natie 2000 jaar terug te voeren. Hetzelfde geldt voor de Vlaams-nationalisten de Vlaamse natie willen laten doorgaan als 700 jaar oud. De Belgische natie is wat mij betreft slechts een korte tijd bestaande geweest (de eerste vijftig jaar), maar is nu volledig dood, de Vlaamse natie is iets meer dan 150 jaar oud.
Na de verovering van Gallië bakenden de Romeinen een provincie "Belgica" af. Deze werd na de val van het Romeinse Rijk opgenomen in het Frankische . Bij de splitsing van dit Frankische Rijk, liep de grens volgens een Noord-Zuid-as aan de Oostelijke grens van het graafschap Vlaanderen (en dus dwars op de huidige taalgrens). Tegen 1300 echter werden de oude grenzen opnieuw duidelijk: Vlaanderen, Henegouwen, Brabant, Luik en Luxemburg vertonen een gezamenlijk gebied dat "Belgisch" lijkt.
Inderdaad “lijkt”. Excuseer, maar dit is werkelijk “hineininterpretierung”. U bekijkt de toenmalige politieke situatie met een hedendaagse politieke bril. Mensen in 1300 hadden géén enkel, maar dan ook géén enkel besef van een Belgische, noch een Vlaamse natiewording in die zin dat dit het hedendaagse grondgebied zou omvatten. Zie daarvoor het voortreffelijke werk van de historicus Hendrik Elias.
Wanneer de Bourgondiërs erg kortstondig de Noordelijke Nederlanden bij de Zuidelijke voegen, ontstaat de "Leo Belgicus", die echte vrijwel onmiddellijk uiteenvalt door de "Bello Belgico", de godsdienstoorlog tussen katholieken en protestanten.
Waar u de term “Bello Belgico” vandaan haalt is me een raadsel. In ieder geval historisch niet te verantwoorden.
Het Congres van Wenen, waarbij na de nederlaag van Napoleon in Waterloo Europa werd hertekend, voegde op aanvraag van Willem I van Oranje het gebied, dat toen al "België" werd genoemd, bij Nederland. Dit was een ernstige vergissing, want Nederland en België beantwoordden ondertussen aan een totaal verschillende historische achtergrond: protestant tegenover katholiek, een scheiding als gevolg van de godsdienstoorlogen, en bovendien kwam deze "eenheid" in de eerste plaats tegemoet aan Nederlandse machtsaanspraken. Maar ook daarvoor had er nooit een echte eenheid tussen Nederland en België bestaan.
Dit is pertinent onjuist, in die zin dat er ook nog helemaal geen sprake was van een vastomlijnd België of een vastomlijnd Nederland. Er waren enkel benamingen als “de Bourgondische Kreits”, “de Verenigde Republiek” of De Zeventien Provinciën” die zelfs niet met zeventien waren, maar nota bene uit eenentwintig min of meer vastomlijnde gebieden bestonden. Dit bewijst nogmaals dat slechts een zeer kleine elite in die tijd besef had van het bereik van “de staat” terwijl “de natie” vaak niet verder reikte dan het eigen gewest. De bestuursvorm in dezer dagen was dus onvermijdelijk gedecentraliseerd. De gewesten hadden wel degelijk connecties met elkaar, maar niet naar jacobijns centralistisch model zoals in Frankrijk.
Zeer snel groeide tegen dit "Verenigde Koninkrijk der Nederlanden" protest in Belgische burgerlijke en katholieke middens, zodat uiteindelijk een proletarische opstand, verspreid over het hele Belgische grondgebied en tegen schrijnende armoede gericht, zich bij de Belgische Revolutie kanaliseerde tegen het despotische bewind van Willem I, met de stichting van het huidige België als gevolg.
België beantwoordt dus aan een historische realiteit als volwaardige natie.
België is dus met andere woorden ontstaan uit separatisme, hetzelfde separatisme dat de Vlaamse natie vandaag verweten wordt.
Leve de republiek!
Smithson.Liever Vlaanderen - Belgicistische mythe 1 van 5 ... weerlegd
1. DE BELGISCHE MEERWAARDE: België is een land met een prachtige verscheidenheid, zowel cultureel als geografisch. De landschappen zijn er divers, ook de culturen die er leven en de mensen die er wonen. Belgen zijn erg verschillend in levensovertuiging en in afkomst.
Dit hoeft in een onafhankelijk Vlaanderen niet anders te zijn. Ook in onze toekomstige republiek is er plaats voor verschillende culturen. Het bindmiddel voor al deze culturen is echter een gemeenschappelijke taal (minderheidstalen toegestaan voor de regio Brussel), de universele verklaring van de rechten van de mens en de scheiding van kerk en staat.
Deze diversiteit is tegelijk een rijkdom en een uitdaging. Uit diversiteit kunnen nieuwe culturele elementen geboren worden, maar zulk een verscheidenheid vraagt ook verdraagzaamheid en een beheersing van de kunst van het samen-leven. Of het daarbij over taalverschillen, culturele of levensbeschouwelijke verschillen gaat, is principieel bijkomstig, belangrijk is dat deze grote diversiteit uitnodigt tot het ontwikkelen van een verdraagzame multiculturele samenleving op basis van het concept “multicultureel burgerschap”, met de mensenrechten sterk in het centrum van de aandacht.
Multiculturaliteit is een maatschappelijk concept dat mij veel te hoog gegrepen lijkt. Het veronderstelt immers ofwel dat elke burger in zich verschillende culturen draagt zonder onderscheid wat dan wel de belangrijkste cultuur is ofwel dat in één staat verschillende culturen naast elkaar kunnen leven. Beide zijn mijn insziens onmogelijk of leiden tenminste tot wantoestanden. In het eerste model van multiculturaliteit heeft niet iedereen de intellectuele capaciteiten om élke cultuur even goed in zich te dragen, en zelfs al zou dat kunnen, dan is het nog maar de vraag of het zo onverdraagzaam is de eigen autochtone cultuur nog steeds te verkiezen boven de nieuwe culturen. In het tweede model is een samenleving met culturele groepen die náást elkaar leven geen multiculturele samenleving meer, maar een apartheidssamenleving. De enige optie is dat culturen zich vermengen met elkaar tot nieuwe hybride culturen, goed wetende dat dit veel tijd vergt en je dit proces niet kunt sturen.
Hoe moet onze houding als Vlaming dan zijn, als deze multiculturele modellen - mijns insziens althans, correct me if I'm wrong - ontoereikend zijn? Moeten wij die andere culturen dan bestrijden? Helemaal niet, maar het omgekeerde is ook overdreven: wij moeten niet bang zijn om onze cultuur in het centrum te zetten, aan te tonen dat dit onze manier van leven is, zonder schroom, of angst als rascist of xenofoob te zullen worden beschouwd door politiek correcte denkers.Wij mogen onze cultuur met recht en rede zelfs beschouwen als de leidcultuur, die nieuwe culturen tolereert en er connecties mee aangaat, maar zich zelf niet verloochent door eigen traditie en waarden zomaar overboord gooit om toch maar multicultureel te zijn.
Historisch gezien is echter de taalverscheidenheid in België belangrijk, en daarom is multicultureel burgerschap ondenkbaar zonder voorafgaand onderling respect van en tussen de taalgemeenschappen. Of anders: in België begint de multiculturele samenleving bij goede contacten tussen de burgers ondanks de taalverschillen. Taalvrijheid is een Belgisch grondrecht.
Volkomen mee eens. Onderling respect tussen de taalgemeenschappen is essentieel, alleen stellen we vast dat dit respect nooit wederzijds geweest is: de meeste Vlamingen spreken kwalitatief tien keer beter Frans dan de Walen Nederlands spreken. Taalvrijheid is een individueel grondrecht, de overheden zijn gebonden aan taalwetten, waar ZEER weinig respect voor betoond wordt. En dit van Franstalige kant.
Een Belgisch nationalisme kan dan ook niet anders dan een gematigd nationalisme zijn, multicultureel naar binnen, op internationale samenwerking gericht naar buiten, of korter: een vredelievend nationalisme voor zowel binnen- als buitenland. Dit concept van gematigd en vredelievend Belgisch nationalisme sluit nauw aan bij de Belgische traditie van de humanitaire verzorgingsstaat waarbij sociale zekerheid en respect voor mensenrechten een centrale plaats innemen, zodat bij voorbeeld onderwerpen als “gelijk loon voor gelijk werk” en “solidariteit” geen loze begrippen zijn.
Geen van deze kenmerken hoeft verloren te gaan in een onafhankelijke republiek Vlaanderen:
- multiculturaliteit: eerder beschreven
- op internationale samenwerking gericht naar buiten: Vlaanderen wordt geen eiland in Europa bij onafhankelijkheid, integendeel, het zal ten volle zijn karakter kunnen beleven en daardoor internationaal beter kunnen communiceren dan België dat door zijn interne verdeeldheid de meest diffuse boodschappen de wereld in stuurt. (à la géén bezoek aan Kongo van de Koning (De Gucht), maar wel een eretitel voor Kabila (Flahaut) )
- vredelievend: de Vlaamse Beweging is de grootste promotor van de leuze “Nooit meer Oorlog” en herdenkt nog jaarlijks de gevallen slachtoffers aan de Ijzer, zelfs al willen bepaalde nationalistische groepen dit oorspronkelijk vredessymbool politiek recuperen.
- De traditie van de humanitaire verzorgingsstaat is een mooie Belgische erfenis die we meenemen in onze nieuwe republiek. Ook respect voor mensenrechten en gelijk loon voor gelijk werk nemen we mee.
- Solidariteit: de nieuwe Vlaamse republiek zal ons in staat stellen héél solidair te zijn met de Vlaming die het wat moeilijker heeft. We zullen ook minder problemen hebben om solidair te zijn, omdat de Vlaming aan wie een uitkering wordt toegekend respect heeft voor de natie die hem helpt, in tegenstelling tot Waalse politici die zelfs geen verantwoording willen afleggen voor wat met het Vlaams solidariteitsgeld gebeurd is.
Tot de Belgische tradities behoort zelfs een soort ironiserend “anti-nationalisme”, welk op zich als positief kan beschouwd worden omdat het zich afzet tegen chauvinisme en fanatiek patriottisme, maar ook tegen onverdraagzaam regionalisme. Eigenaardig genoeg is deze goed begrepen zin voor ironie en zelfs surrealisme een belangrijke Belgische troef, omdat die relativerend werkt, en behoedt voor fanatisme.
De pose van België als surreëel land is een aanvaardingsretoriek van ontoelaatbare politieke toestanden. Het is inderdaad surreëel dat voor een land van tien miljoen inwoners we zeven regeringen, 58 ministers en staatssecretarissen en 600 parlementairen nodig hebben, maar dat vergoelijkt de praktijk op zich daarom niet minder. Daarenboven is de beschreven ironie inderdaad noodzakelijk voor elke natie, maar wat wij in Vlaanderen door onze Vlaamse elite laten promoten is regelrechte complexerende zelfhaat, bedoeld om de Vlaamse natie te culpabiliseren en zo haar verdere groei te beperken. In geen enkel land op de planeet komt het voor dat intellectuelen, grootgebracht en gefinancierd door het geld van hun eigen gemeenschap, in het latere leven gaan kakken op die gemeenschap. Ironie en satire zijn dus prachtig, alleen moeten zij ook aangewend worden om de ontoelaatbare politieke toestanden in dit land aan de kaak te stellen. Alleen wordt satire dan dikwijls "enggeestig pallieterkesdenken" genoemd …
Juist omwille van die uitdagende diversiteit, die tevens onze rijkdom is, betekent België een opportuniteit, een buitenkans, om de kunst van het vredelievend samen-leven in praktijk om te zetten. En, wie weet, misschien ooit tot inspiratie en voorbeeld te kunnen dienen voor andere probleemgebieden in de wereld. Als een soort “vredeszone” in een wereld waarin een geweldpandemie heerst. Bij het inschatten van de welvaart is het daarom nodig rekening te houden met indexen die welzijn in kaart brengen zoals het bekende DNI (Duurzaam Nationaal Inkomen): het is mogelijk dat BNP en DNI zelfs tegengestelde bewegingen maken.
Ik hoor aan uw retoriek en uw kennis van zaken (DNI, persoonlijk ben ik meer voorstander van de GDI) dat u stamt uit een sociale beweging, welnu ikzelf ben de sociale zaak en de problemen op wereldvlak zeer genegen. Alleen kunt u moeilijk België als vredeszone omschrijven. Sinds de federalisering zijn de communautaire spanningen nooit gaan liggen, wat bewijst dat dit model voor een grote groep mensen niet werkt. Dit communautair debat vergt veel energie, energie die we beter zouden kunnen gebruiken voor sociale doeleinden, zoals het uitbouwen van een degelijke en goed gefinancierde (ik sta achter de 0,7 % !) ontwikkelingssamenwerking. Er zijn twee oplossingen om deze communautaire spanningen op te lossen: ofwel evolueren we terug naar een unitaire staat, ofwel naar een grondige staatshervorming, waar de Vlaamse meerderheid zijn meerderheid kan laten gelden. Zoniet, komt er erger (in mijn opinie dus beter) en komt het tot een scheiding van ons land.
De verschillende regio’s in België, de provincies, de gewesten Vlaanderen en Wallonië zijn merkwaardig complementair. Het zuiden van België is groener en kan dit nog verder ontwikkelen, omwille van de ecologie natuurlijk, maar ook omwille van toerisme. Andere streken lenen zich dan weer beter tot industriële activiteit, bij voorbeeld door hun bereikbaarheid. Ook gewoonten en temperamenten verschillen van streek tot streek, waardoor het ene het andere in evenwicht houdt.
Wallonië is inderdaad groener, geen twijfel daarover. Alleen zijn wij dat groene Wallonië niet kwijt bij een eventuele onafhankelijkheid, net zo min als we het prachtige Friesland niet kwijtgeraakt zijn toen via separatisme van Nederland België ontstond. Geen angst dus.
Ondertussen is Brussel de hoofdstad van Europa geworden, een prestige dat afstraalt op het hele land. Daardoor ontwikkelt onze hoofdstad een specifieke eigenheid van wereldstad die het landelijke of provinciale karakter van de andere regio’s mooi aanvult.
Wat vooral afstraalt op de stad zijn de vele lasten en de weinige lusten die de Europese gemeenschap met zich meebrengt. Ze creëert veel werkgelegenheid, maar vooral voor de talrijke expats, die bovendien massaal huizen opkopen in de rand van Brussel waardoor de koop- en huurprijzen voor de modale Vlaming daar niet meer te houden is. Ze vernielde ook hele wijken (Berlaymontgebouw), zorgt voor verkeersinfarcten (dagelijkse files) en verhoogt het risico op terroristische aanslagen. De uitstraling van een stad kan ook anders ingevuld worden, kijk maar naar Barcelona: twintig jaar geleden sprak niemand over die stad, door de verdere onafhankelijkheid van Catalonië is het een ster aan het Zuid-Europese firmament. Brussel heeft minstens evenveel troeven, alleen worden die overschaduwd door politiek negatief aangevoelde Europese bureaucratieën.
Belgische producten genieten bekendheid omwille van hun kwaliteit. Daarbij moeten we niet alleen denken aan Belgische chocolade of Belgisch witlof, , maar ook aan de degelijkheid van het Belgische onderwijs, en dus ook van haar afgestudeerden, aan de degelijkheid van het Belgische wetenschappelijk onderzoek, aan de hoge productiviteit van de werknemers, aan de bekende kunstenaars, aan de kwaliteit van de operahuizen, Belgische atleten en Belgische mode-ontwerpers, en natuurlijk de kwaliteit van de Belgische orkesten en de Belgische vioolschool. De Koningin Elisabeth Wedstrijd is wereldvermaard.
Moet ik lachen om uw satire, of huilen om uw povere kennis van ons land? Het Belgisch witlof is een farce, die wordt haast volledig in Vlaanderen (streek rond Sint-Katelijne-Waver) verbouwd en de Belgische chocolade is heus niet zo’n kwaliteitsproduct, de Zwitserse chocolade is stukken beter (net zoals hun democratie trouwens). Daarenboven bestáát het Belgische onderwijs niet! Dit is al bijna 40 jaar toegewezen aan de gewesten, misschien was u op reis, ik weet het niet. Bovendien presteert het Vlaamse onderwijs stukken beter dan het slabakkende Waalse onderwijs.
Ik heb zelf weinig gegevens over de degelijkheid van het Belgische wetenschappelijke onderzoek? Dit lijkt mij een zeer algemene uitspraak. Zijn alle sectoren dan zo fantastisch goed? En waarop baseert u zich om deze uitspraak te doen? En de productiviteit van de werknemers? Wist u dat er daar zeer grote gewestelijke verschillen bestaan? Zo Belgisch is dat allemaal niet. Welke bekende kunstenaars hebben internationale uitstraling en kunnen Belgisch genoemd worden? Ik heb nog nooit een Belgische kunstenaar gezien: men is cultureel Waal of Vlaming. Zelfde voor de zogenaamd “Belgische” atleten. Justine Henin is een Waalse atlete, Kim Clijsters een Vlaamse. En met die mode-ontwerpers zit het ook wel snor: dat is hoofdzakelijk een Antwerpse en dus Vlaamse kwestie. De koningin Elisabeth wedstrijd is met recht en reden het enige Belgische evenement uit heel uw opsomming. En dat komt enkel omdat onze monarchen de enige Belgen ooit geweest zijn. Excuseer, Duitsers eigenlijk.
Jammerlijk zijn sommige daarvan aangetast door versnippering en populisme ten gevolge van de huidige staatshervorming. Het komt er dan ook op aan in België talent te blijven ontwikkelen en ervoor te zorgen dat dit talent in de eerste plaats in België zelf een toekomst heeft. Positieve discriminatie op basis van nationaliteit is een daartoe voorzichtig en verantwoord te onderzoeken denkpiste, meer bepaald om ontworteling, vervreemding, brain-drain en afbraak van de verzorgingsstaat te vermijden.
Deze conclusie juich ik volmondig toe, alleen zou ik die positieve discriminatie organiseren op het niveau van de natie, niet op het niveau van de staat. De natie waarin ik leef is Vlaanderen, de staat is België.
De Belgische economie is evenals het wegennet, sterk vervlochten, en levert kwaliteit. Omgekeerd komt de sterke uitstraling van België onze economie ten goede, bereikt België meer mensen en beschermt beter tegen de negatieve effecten van de globalisering dan een kleinschalige regio ooit zou kunnen doen.
De economische uitstraling van België is nul. We hebben als land geen enkele multinational, en wat we hebben aan troeven (logistiek centrum worden van Europa) wordt constant genekt vanuit het zuiden van het land, uit vrees dat de Vlaamse natie en het zelfwaardegevoel zou groeien. (zie Di Rupo in de Standaard: “ijzeren rijn is weggesmeten geld) Waar is de Waalse solidariteit daar?
Diversiteit, kwaliteit, humanitarisme, vredelievendheid en zelfrelativering vormen samen een meerwaarde van België, een meerwaarde die we best blijven koesteren.
Ik ook, maar dan in een democratische republiek, en niet in een ondemocratische royalistische particratie en amigocratie waar de politici zelf al dynastieën beginnen te vormen. Leve de republiek!
Liever Vlaanderen - vijf Belgicistische mythes weerlegd - inleiding
Vlaamse vrienden,
Bij het starten van deze blog dacht ik dit medium vooral te gebruiken om vorm te geven aan mijn ideeën via het schrijven van artikels waar anderen op konden reageren. Alleen, in de blogosfeer gaat bijna iedereen uit van dit principe, waardoor in feite iedereen schrijft, en nog zeer zelden op elkaar gereageerd wordt. Ik schep echter steeds meer plezier in het reageren op stellingen in andersmans geschriften.
Enig probleem daarbij is dat mijn reacties dan zo danig verspreid geraken, dat mijn schrijfsels voor de mogelijke fans die ik al zou kúnnen hebben (enige zelfrelativering is hier wel op zijn plaats), onoverzichtelijk worden. Ik kies dus voor de gulden middenweg. Ik pluk stukken tekst van andere blogs waar ik niet akkoord mee ben, en ik reageer erop op mijn eigen blog. Na de artikelenreeks "Tien goede redenen voor het behoud van België" als reactie op het manifest www.meerbelgique.fr.tc begin ik nu met een nieuwe reeks, namelijk "Liever Vlaanderen - vijf Belgicistische mythes weerlegd". Dit als reactie op de tekst "Liever België" te vinden op de blog van Peter Van de Ven, overtuigd belgicist en tegen alles wat ook nog maar naar Vlaamsgezindheid ruikt.
De tekst van Van de Ven, bestaat uit vijf onderdelen:
1. De Belgische meerwaarde
(Een ouwe gouwe!)
2. Een historische fundering
(Of lees hoe België geen 175 jaar, maar 2000 jaar oud is!)
3. Verspilling van middelen vermijden
(Dat wordt leuk!)
4. Vlaams-nationalisme is onverdraagzaam en on-democratisch
(Links is beter ... links!)
In wat volgt vindt u de integrale tekst van Van de Ven terug, met per een alinea een repliek van mij in dezelfde cursivering als hierboven. Na deze vijf posts, volgt een samenvattende post. Reageren mag zoals steeds ... ongecensureerd.
Hasta La Republica Flamenca!
Smithson
Bij het starten van deze blog dacht ik dit medium vooral te gebruiken om vorm te geven aan mijn ideeën via het schrijven van artikels waar anderen op konden reageren. Alleen, in de blogosfeer gaat bijna iedereen uit van dit principe, waardoor in feite iedereen schrijft, en nog zeer zelden op elkaar gereageerd wordt. Ik schep echter steeds meer plezier in het reageren op stellingen in andersmans geschriften.
Enig probleem daarbij is dat mijn reacties dan zo danig verspreid geraken, dat mijn schrijfsels voor de mogelijke fans die ik al zou kúnnen hebben (enige zelfrelativering is hier wel op zijn plaats), onoverzichtelijk worden. Ik kies dus voor de gulden middenweg. Ik pluk stukken tekst van andere blogs waar ik niet akkoord mee ben, en ik reageer erop op mijn eigen blog. Na de artikelenreeks "Tien goede redenen voor het behoud van België" als reactie op het manifest www.meerbelgique.fr.tc begin ik nu met een nieuwe reeks, namelijk "Liever Vlaanderen - vijf Belgicistische mythes weerlegd". Dit als reactie op de tekst "Liever België" te vinden op de blog van Peter Van de Ven, overtuigd belgicist en tegen alles wat ook nog maar naar Vlaamsgezindheid ruikt.
De tekst van Van de Ven, bestaat uit vijf onderdelen:
1. De Belgische meerwaarde
(Een ouwe gouwe!)
2. Een historische fundering
(Of lees hoe België geen 175 jaar, maar 2000 jaar oud is!)
3. Verspilling van middelen vermijden
(Dat wordt leuk!)
4. Vlaams-nationalisme is onverdraagzaam en on-democratisch
(België zou moeten opgenomen worden in een synoniemenwoordenboek bij deze beschrijving)
5. "Links" is beter Belgisch(Links is beter ... links!)
In wat volgt vindt u de integrale tekst van Van de Ven terug, met per een alinea een repliek van mij in dezelfde cursivering als hierboven. Na deze vijf posts, volgt een samenvattende post. Reageren mag zoals steeds ... ongecensureerd.
Hasta La Republica Flamenca!
Smithson
Powered by ScribeFire.
Abonneren op:
Posts (Atom)