Het complot van de VU by PVDV

Vlaamse vrienden,

Gelukkig zijn er in deze heerlijk onzekere tijden nog steeds mensen die “zonneklaar” zien wat er moet gebeuren om uit de huidige politieke impasse te geraken. Zo ook Peter Van de Ven, die op zich geen oplossing biedt, maar wel duidelijk schetst hoe het zo ver is kunnen komen. Het is blijkbaar veel simpeler dan we denken. Er is namelijk een complot in het Vlaams Parlement gesmeed, dat kort samengevat als volgt gaat: de VU heeft zichzelf opgeblazen om met haar uitzwermende mandatarissen de andere partijen te “besmetten”, de traditionele partijen hebben de kiesdrempel ingevoerd om zo een reden te hebben om de flamingante fragmenten van de VU binnen te halen en achter dat alles zit het meesterbrein van de CD&V die, net zoals 70 jaar geleden nu met de nationalisten een blok wil vormen om … dat vertelt de heer van de Ven er niet bij. Tijd voor wat weerwerk dus. U vindt mijn commentaren cursief onder die van mijn meest geliefde tegenstander.

28/08/07 - HOE LANG NOG ? (= link naar originele post)

Het is zonneklaar dat de oplossing voor de huidige crisis in de regeringsonderhandelingen niet in "minder" maar bij "meer België" ligt, in een bezielend, herenigend en duurzaam project dat België meer (ipv minder) inhoud geeft en haar humanitaire betekenis sterk benadrukt. Maar die piste wordt systematisch afgeschoten door N-VA en enkele flamingante scherpslijpers van CD&V, open-VLD en ook Sp.a, als we kijken naar wat die laatste verkondigde voor de verkiezingen tenminste. Aangezien de verantwoordelijkheid voor de huidige politieke of communautaire crisis overduidelijk bij de Vlaamse politieke kaste ligt, stelt zich de vraag welke factoren dit alles mogelijk hebben gemaakt, hoe deze ellende is kunnen ontstaan.

U stelt het voor alsof een crisis een plaag van Egypte is. Helemaal niet. Een crisis is vaak het begin van een diepgaande oplossing. Een crisis ontstaat namelijk wanneer een politiek probleem te lang genegeerd wordt. Het politiek probleem in casu is de vraag van de bevolking om een rechtvaardiger België. Een België waar in beide landsdelen de wetten even streng worden toegepast, een België waarin zij die solidariteit vragen op hun beurt verantwoording willen afleggen voor de steun die zij ontvangen en een België waarin beide bevolkinsgroepen elkaars taal ten minste begrijpen. Aan geen enkele van voornoemde eisen werd voldaan, waardoor een radicalisering is gaan optreden, die uitgemond is in een separatistische tendens. Dit kon vermeden worden door op tijd in te grijpen, maar men heeft gekozen om deze communautaire thema’s te laten rotten. Nu krijgt men de rekening gepresenteerd voor het ontlopen van die verantwoordelijkheid, en u hebt dus gelijk dat de verantwoordelijkheid voor de huidige politieke crisis bij de Vlaamse politieke kaste ligt. Maar niet omdat deze sui generis plots het communautaire probleem “veroorzaakt” heeft – nee, partijen pikken problemen op waar ze bij de bevolking stemmen mee kunnen ronselen – maar net omdat ze dit politiek probleem te lang zonder oplossing heeft gelaten.

Hier vindt u zeven verklaringselementen. (Let’s hear it)

1. De flamingante organisatie van de partijbesturen

Mag de aanhang voor separatisme bij de bevolking op 25% gerekend worden, binnen de Vlaamse politieke kaste is het net omgekeerd, daar kiest slechts 25% voor België. Hoe is zulks mogelijk in een democratie?

Wat u zegt klopt niet, of is tenminste zeer onvolledig. Waar haalt u ten eerste betrouwbare cijfers om te zeggen dat in Vlaanderen 25 procent van de mensen separatistisch is? Enige tijd geleden verklaarde u in een post nog dat het aandeel separatisten hoogstens 15 % kon zijn over heel België. Nu is Vlaanderen blijkbaar wel uw referentiekader om het eerder geminimaliseerde separatisme uit te vergroten. Consistent is uw betoog dus niet. Ten tweede. Er mogen dan al 2 openlijk separatistische partijen zijn, de rest is nog niet onomwonden voor de afschaffing van België. LDD leunt nog het best aan bij separatisme, maar doet hier geen heel duidelijke uitspraken over, Spirit is vooral op zoek naar zichzelf en dient vooral de belangen van Bertje, SPA is hoogstens te vinden voor de regionalisering van werk, but that’s it, en VLD noemt zich inderdaad confederalistisch, maar dat is een zeer gemakkelijke positie, omdat er zelfs nog geen politologische consensus bestaat over wat confederalisme is. De CD&V is de partij met de duidelijkste positie hierin: vóór het behoud van België, maar wel voorstander van een stevige staatshervorming. Uw zwart-wit-indeling in voor- en tegenstanders van België is dus wel heel eenzijdig. Tussen zwart en wit ligt veel grijs. Op uw vraag tenslotte hoe zoiets mogelijk is in een democratie heb ik een heel eenvoudig antwoord: België is geen democratie, maar de optelsom van twee particratieën. In wat volgt zegt u dat trouwens zelf, dus als uw vraag retorisch was, is die deerlijk mislukt in haar opzet. Maar het aanklagen van de Belgische ondemocratische toestanden was uw doel niet, enkel het Vlaamse niveau met haar verdorven particratie mocht in de schijnwerpers komen te staan. Daarmee beantwoordt u perfect aan de vereisten van een eerste klas demagoog. Leuk he, monologen? Niemand spreekt u tegen. Behalve ik. We bewonderen verder uw demagogische werkstukje:

De verklaring ligt in het feit dat de "Vlaamse" democratie eerder "democratie op zij (sic!) smalst" mag genoemd worden, eerder particratie, meritocratie, oligarchie of zelfs "dictatuur tussen twee verkiezingen in". Daardoor wordt de samenstelling van de partijbesturen belangrijker dan de wens van de kiezer. Particratie biedt ook de mogelijkheid om de kiezer "schaakmat" te zetten door het maken van afspraken over de partijgrenzen heen.

Dit klopt, maar nogmaals, waarom belicht u enkel Vlaanderen in dit verband? Alsof het federale niveau perfect democratisch is, laat staan het Waalse? Het is gewoon een Belgische ziekte dat het échte beleid niet gemaakt wordt in het parlement, maar in het interkabinettenoverleg en soms zelfs daar niet, maar in vakbondscenakels en buitenverblijven van de mutualiteiten (cf het beleg van Poupehan). De wettelijkheid in België komt al sinds de opkomst van de naoorlogse welvaartsstaat niet meer overeen met de werkelijkheid, in die zin dat de grootste besluitvorming buiten de institutionele instellingen om gebeurt. Dit is een attitude eigen aan het Belgische model dat door zijn complexiteit aan elke bestuurder toe laat zijn verantwoordelijkheid af te schuiven op een ander niveau. Binnen het Belgische bestel is dit een kanker geworden die niet meer uit te roeien valt (zie Copernicushervorming). Enkel wanneer we met een verse lei beginnen, een nieuwe staat, met een krachtige grondwet, kunnen gebruiken als de cumul, het absenteïsme in de Kamer, het bekleden van betaalde mandaten in Raden van Bestuur, het worden van minister zonder verkozen te zijn, de coöptatie van senaatsleden, het meervoudig kandideren op verschillende lijsten tegelijk en zoveel andere democratisch ontoelaatbare praktijken uit de wereld geholpen worden. Dat moet veranderen, iedereen weet dat. Maar ik merk bij u geen enkel constructief voorstel daaromtrent. En ondertussen jongleert u maar met termen om wat indruk te maken op uw lezers. Bij mij komt het allemaal nogal lichtzinnig over.

Dit is dan ook gebeurd met betrekking tot de communautaire agenda, waarna de besturen van de "Vlaamse" partijen volgend bordje aan hun voordeur hebben opgehangen:

Misschien amuseert u zich van tijd tot tijd in Adobe Photoshop, en dat is uw goed recht, maar dit visueel intermezzootje (mijn lezers, ga naar de blog van VDV, dan ziet u het zelf) is echt zielig.

Binnen deze partijbesturen werden niet alleen de Belgicisten op een zijspoor gezet, er vond ook een soort “machtsgreep van de snotapen” plaats, waarbij ervaren politici voortaan respectloos tot "oude krokodillen" werden omgedoopt, met alle gevolgen van dien.

Wat dit te maken heeft met het communautaire debat is me onduidelijk. Alsof die oude krokodillen een staatshervorming zouden kunnen tegenhouden, ze hebben er allemaal zelf vijf “veroorzaakt” om in uw terminologie te blijven. “Verzaakt aan” naar mijn mening.

2. De "Vlaamse resoluties" van 1999

De hierboven geschetste herstructurering van de Vlaamse partijbesturen kan niet los gezien worden van de planning tot confederale staatsgreep die nu al jaren wordt voorbereid in de schoot van het Vlaams Parlement, met name in de “Commissie Vlaamse Grondwet”.

U ziet overal complotten he? U kan maar niet aanvaarden dat de partijen in uitgesteld relais uitvoeren wat de publieke opinie hen bij elke verkiezing duidelijker en duidelijker maken: meer Vlaanderen.

Eén en ander eindigde in "Vlaamse resoluties", waarmee de Vlaams(e)-(Nationalistische) Regering de invoering van een grondwet voor Vlaanderen en een confederaal model voor België wil afdwingen.

Een eigen Vlaamse grondwet, zoals elke deelstaat in een échte federale staat heeft, is een logische stap in het federaliseringsproces. In Zwitserland hebben zelfs sommige steden een grondwet.

Het spreekt vanzelf dat het daarbij gaat om een machtsoverschrijding van de Vlaamse Regering en van het Vlaams Parlement, want tot hun bevoegdheid behoort niet het lobbyen binnen de federale politiek.

Wat? Machtsoverschrijding? Het Vlaams Parlement is de politieke erfgenaam van de Vlaamse Beweging en het is net haar taak om als deelstaat te lobbyen tegenover het federaal parlement. In elke federale staat op de planeet is dat de normaalste zaak van de wereld, hier noemt u het machtsoverschrijding. Lachwekkend! Heeft u gestudeerd voor komisch duo?

3. De electorale nederlagen van de voormalige CVP in 1999 en in 2003

In 1999 en in 2003 leed CVP een zware verkiezingsnederlaag. Daarna greep zij terug op de beproefde formule van de jaren 1930 toen de Katholieke Partij ook na een zware verkiezingsnederlaag een verbond aanging met Vlaams-nationalisten en KVV/VNV oprichtte. Dwz ook nu herdoopte de CVP zich tot CD&V, de V werd van Volks tot Vlaams, en er werd een kartel met N-VA aangegaan.

U zoekt het wel heel ver. Alsof de CD&V voor haar hedendaagse profielproblemen zo maar eventjes 70 jaar en een wereldoorlog teruggegaan zou zijn om zichzelf terug te vinden. Komaan man! Nonsens. De maatschappij is in die 70 jaar enorm veranderd. Leg mij eens uit hoe een partij met antwoorden uit de jaren 30 de hedendaagse problemen kan aanpakken? Ik begin compassie met u te krijgen. En het feit dat CD&V haar V zo prononceert, is omdat zij voelt dat er daar electoraal ruimte ligt, maw omdat de wil van de bevolking Vlaamser wordt. Dat is een politieke én sociologische evolutie die niet meer te stoppen valt.

Het blijkt een constante in de katholieke of christen-democratische politiek dat zij om "Het Kwaad" (= in dit geval "Paars") te bestrijden, een "pact met de duivel" aangaat.

Ik heb al gemerkt, dat telkens wanneer u dingen niet kan plaatsen, u lyrisch wordt. Het kwaad met hoofdletters, dat is geleden van de catecheseboekjes op mijn lagere school. U bezorgt mij werkelijk een ontspannende avond!

4. De versnippering van de Volksunie

In diezelfde periode kende de Volksunie een toevallige of minder toevallige versnippering, zodat de overblijvende delen klaar stonden om de klassieke partijen te besmetten met de Vlaamse Pest .

En de Amerikanen zijn noooooit op de maan geweest! Complotten overal he? De Volksunie is uit elkaar gebarsten omdat haar voornaamste programmapunt, namelijk de federalisering van België voltooid was en de partij besluiteloos stond tegenover haar toekomst. Besluiteloosheid in de politiek is als een gewond hert: klaar om te worden afgemaakt. Dat is dan ook gebeurd.

5. De kiesdrempel

Door het vastleggen van de kiesdrempel op 5% werden deze kleine Volksuniedelen gemotiveerd om kartels aan te gaan. Om electorale en opportunistische redenen werd elk stemmetje meer door de klassieke partijen "warm" onthaald, waardoor hun infectie met de Vlaamse Pest definitief werd.

Dit is toch werkelijk het omdraaien van de realiteit he? Alsof N-VA bijvoorbeeld zelf verzocht heeft om die drempel te installeren? Zowel Spirit, als VIVANT, als N-VA hebben uit pure noodzaak tot overleven een kartelovereenkomst moeten afsluiten. Groen, die dat niet deed, is zelfs vier jaar volledig uit het federale parlement verdwenen. Denkt u werkelijk dat zij dit zelf wilden toen ze de kiesdrempel mee goedkeurden? De waarheid is dat de oude politieke spelers VLD, SPA en CD&V het liefst de politieke markt onder zich verdelen, en nieuwkomers geen kans willen geven. De kiesdrempel is dan ook ondemocratisch. De enige kiesdrempel die er mag zijn is het aantal stemmen dat men nodig heeft om één zetel te behalen. Al de rest is bullshit.

6. Reality-TV

Niet alleen zuiver politieke ontwikkelingen, ook maatschappijtrends dragen bij tot de toestand waarin we ons nu bevinden. Mediaverschijnselen als Reality-TV belichamen de meest negatieve vormen van fake-democratie. In Reality-TV gebruiken de deelnemers hun "stemrecht" niet voor positieve doeleinden, maar om andere concurrenten weg te stemmen. De deelnemers worden er door de programmamakers ertoe aangezet om anderen te boycotten en te pesten. Het gaat om de vunzigste vorm van “directe democratie”.

Inderdaad. Daar geef ik u volledig gelijk in. Terwijl directe democratie zo bevorderlijk zou kunnen zijn om onze tanende representatieve democratie te inspireren.

Maar ook worden de deelnemers en de kijkers (want die nemen ook deel) "opgevoed" tot respectloze omgang met elkaar. Echt verbazen hoeft het dus niet wanneer men later commentaren leest als "Bert Bibber die oude krokodillen uit het rusthuis haalt om zijn Belziekske te redden", of "Martens moet zijn mond houden" , enz.

Dit sluit ook aan bij het verschijnsel "machtsgreep van de snotapen" binnen de partijbesturen, dat ik hoger beschreef.

Leuk toch he. In kringetjes denken en dan verwijzen naar uw eerdere axioma’s die zo niet falsifieerbaar zijn. Net wat het Vlaams Belang verweten wordt, ten andere. Enne, inderdaad: Martens moet zijn kop houden, deze flamingant van oorsprong heeft zowat alles verloochend wat hij kon verloochenen, net zoals vele andere “krokodillen” van zijn generatie: Schiltz (Egmontpact), De Croo (De lokettenkwestie),Verhofstadt (Burgermanifest). Wie stout is krijgt lekkers. Dat is België.

7. Globalisering en ontwikkeling van de "groeimarkten"

De globalisering veroorzaakt paniek onder allerlei vormen, en op dit ogenblik beleven we een opstoot van Vlaams-nationalistische massahysterie. Organisaties als VOKA spelen hier gretig op in, en ook zij schuwen een duivelspact met het Vlaams-nationalisme niet, waarvan zij de waterdragers werden en de taak op zich namen van het aanbrengen van "rationeel-economische argumenten".

Er zíjn ook rationeel-economische argumenten. Waarom moet een landsdeel dat geen kaas gegeten heeft van havenexpansie mee beslissen in het economisch beleid voor de ontsluiting van de containerterminal van Antwerpen (Ijzeren Rijn?) Waarom moet een landsdeel dat kiest voor een overheidstewerkstelling die 15 % hoger ligt dan in Vlaanderen, hiervoor zelf de verantwoordelijkheid niet dragen? En wat heeft dit alles te maken met de ontwikkeling van groeimarkten? Wat bedoel je met dat woord? Goochelen met termen is echt wel uw specialiteit. Een concreet antwoord op een vage stelling: in deze tijden van globalisering zijn mensen meer dan ooit op zoek naar een degelijk kader. De eigen natie als referentiekader nemen, en van daaruit onbezorgd de wereld in kijken, is daar een ideaal antwoord op.

De boutade "als een ongeluk kan gebeuren zal het gebeuren" werd ook nu in België bewaarheid.

Een boutade is pas een goeie boutade als ze op het juiste moment geponeerd wordt. Waar heeft deze zin in godsnaam betrekking op? Welk ongeluk staat er te gebeuren? Waar hééft u het in vredesnaam over?

De Vlaamse politieke kaste is daarom aan diepgaande herbezinning toe en als Vlaamse politieke klasse dient voor haar verantwoordelijkheid gesteld. (sic!) Zij is het verplicht aan de bevolking zich verantwoordelijk en volwassen op te stellen bij de regeringsonderhandelingen met het oog op het wegwerken van de puinhoop die ze op dit ogenblik zelf heeft gecreëerd.

Correct: schaf België, die één grote wantoestand geworden is met een eenvoudige Vlaamse meerderheid af.

Hoe lang moeten we daarop nog wachten?

Ooh, niet zo lang meer. Binnen een paar decennia gaan we samen pinten pakken op 11 juli. ;)

HLRF!

Smithson.

Grijze hoofden en klingelende klokken. De ijzerbedevaart.

Gisteren naar de Ijzerbedevaart geweest. Veel grijze hoofden. Vlaggengezwaai. Klokken. Het was mijn eerste keer en het liet een vreemde indruk op mij na. Ontroerend bij momenten, maar vooral door en door archaïsch. Niet meer van onze tijd. Maar daarom misschien net waardevol. Ik ben er nog niet uit. Een verslag. Een voorstel.

AVV-VVK. Tot de familie Leysen De Standaard overnam, stond het nog op elke gelijknamige krant die je bij de bakker kocht. Kinderen vroegen aan de ontbijttafel aan hun vader wat dat betekende, en steevast kregen zij een blikopener op het Vlaanderen van toen. “Alles voor Vlaanderen. Vlaanderen voor Kristus”. Ik bedacht me bij het luisteren naar de toespraken dat sinds de nieuwe spelling op die toren eigenlijk AVV-VVC zou moeten staan, maar berispte mezelf meteen mentaal voor die oneerbiedige opmerking. Misschien is dat wel het specifieke van de Ijzerbedevaart. Hoe oubollig ook, het diep respect voor de offers van de Vlaamse frontsoldaten in den Grooten Oorlog (naar het gelijknamige boek uit 1976) voelt men op die weide nog steeds heel nadrukkelijk.

Maar toch. De bezoekers die de weg vinden naar deze manifestatie daalt jaarlijks. Het verdwijnen van het AVV-VVK-logo op de voorpagina van De Standaard was symptomatisch voor een maatschappij die in ijltempo aan het ontkerkelijken was en is. Ik weet niet genoeg over de geschiedenis van de bedevaart om zinvolle uitspraken te kunnen doen over de oorzaken van het dalend bezoekersaantal, maar door er nu eens naar toe te zijn geweest heb ik gevoelsmatig wel enkele intuïties opgebouwd. Aanhoor mijn harde oordeel.

Mij lijkt het geheel op één langgerekte eucharistieviering, alsof de mis van 10u30 nooit gestopt is. De religie van de voormiddag wordt vervangen door die van de namiddag. Het schouwspel doet me denken aan een mix van een schoolfeest (kinderen dansen, er wordt vervaarlijk op olievaten getrommeld), een vormselfeest (het lintje van elk kindje wordt in een namaakboom gehangen die ontsnapt lijkt uit een kleuterklasje) en een 11-novemberviering (kransen worden devoot neergelegd, een handvol vervaarlijk gewonde soldaten evoceert op ontoereikende wijze het geleden leed). En daar bovenop de klokken van het bouwwerk dat kerk noch toren is.

Ik ben misschien wel hard, maar zachte heelmeesters maken stinkende wonden. Dit alles ligt natuurlijk gevoelig, omdat de Ijzerbedevaart een grote symboolwaarde heeft en het ook nog steeds niet duidelijk is wat die symboolwaarde dan wel juist inhoudt. Primeert de herdenking van vooral de Vlaamse gesneuvelden van de eerste wereldbrand, is het de vredesboodschap in het algemeen, moet de bijeenkomst een politiek signaal uit het middenveld worden, of een combinatie van al deze factoren samen. Moet de Ijzerbedevaart vooral herdenken of bedenken? Naar het verleden kijken of naar de toekomst? Temidden van deze en vele andere tegenstellingen moet het Ijzerbedevaartcomité een gulden middenweg zoeken. Ik heb alvast enkele ideeën over hoe het zou kunnen. Zou.

Allereerst vormelijk. De boodschap “Nooit meer oorlog” is ongetwijfeld fantastisch, maar hoe je ze aan de man brengt, dat is een ander paar mouwen. Als een pathetisch “Nie wieder Krieg” door de luidsprekers van de weide galmt, dan denkt zelfs de meest serieuze twintiger spontaan aan “leftenant Grüber” uit Allo Allo! Er zijn zoveel mogelijkheden om deze boodschap te brengen, maar toch kiest men steeds weer voor toneelachtige uitvoeringen, poëtische gedichten en bezinnende teksten, weinig interactief en nogal gelaten. Het komt meer over als “een passief betreuren van” dan als “een actief ageren tegen”.

Waar zijn de nieuwe media en de interactiviteit? Geef aan vijf personen uit vijf verschillende werelddelen een camcorder en laat ze een filmpje maken van 10 minuten over de betekenis van vrede in hun land. Zet deze filmpjes op de site, laat de bezoekers ervan stemmen en projecteer op de bedevaart ’s voormiddags het winnende filmpje. De prijs voor het winnende filmpje is een reis naar Vlaanderen voor de winnaars, die dan zelf uitleg kunnen komen geven over de vrede in zijn of haar land. Werk daarvoor samen met organisaties zoals vrede vzw, broederlijk delen of 11.11.11 Trek de vredesboodschap dus open. Video-projecties, audiomontages, een desnoods een alpinist die de toren abseilt met een spandoek, whatever.

Ook de promotie kan beter. De site bewierookt zichzelf maar kan heus wel beter. Wie ijzerbedevaart intikt komt terecht op een grijze, zeer overzichtelijke, maar zeer saaie site waar niets te beleven valt. Waarom geen forum? Waarom zijn er geen tickets on-line te koop zoals voor elk ander groot evenement? Werk daarvoor samen met Sherpa.be of met KBC-tickets! En waarom moet men de facto op de site van de ijzertoren belanden? Er is tegenwoordig al een site voor de promotie van eieren (www.ei.be voor de geïnteresseerden) maar niet voor de ijzerbedevaart op zich! De site zou een documentatiecentrum kunnen worden, waar zoveel mogelijk teksten en affiches van de voorbije edities te vinden zijn. Werk daarvoor samen met het Archief en Documentatiecentrum van het Vlaams Nationalisme (www.advn.be) Die mannen weten daar alles van.

De inhoud dan. Binnen alle mogelijk te maken programmakeuzes zie ik twee spanningsvelden. Dat van verleden (herdenking) versus toekomst (bedenking) en dat van vredesgezind versus Vlaamsgezind. De eerste tegenstelling wordt door de organisatoren vast wel zelf aangevoeld, de tweede mijns inziens helemaal niet. Voor flaminganten hoeft vredesgezind helemaal niet “versus” Vlaamsgezind te staan, maar voor de publieke opinie is Vlaams-nationalisme immers vermengd geraakt met onverdraagzaamheid, fascisme en zelfs nazisme. Daardoor blijven heel wat mensen weg, die op zich eigenlijk geen probleem hebben met de Vlaamse boodschap, maar die ’s maandags op het werk toch ook niet met een gerust gemoed durven zeggen dat ze naar de Ijzerbedevaart geweest zijn. Om aan deze twee spanningsvelden een uitingsmogelijkheid te geven, maar toch te laten samenwerken loop ik met volgend idee in mijn hoofd. Waarom maken we van de Ijzerbedevaart geen gebeurtenis in drie delen, elk met een eigen functie? Iets in de aard van: “Ijzerbedevaart. Verleden, heden én toekomst.”

In de voormiddag komen telkens de eerste leden van de twee tegenstellingen aan bod, namelijk het verleden en de vredesboodschap. Het “verleden” als thema laat toe dat het aloude karakter van de bedevaart ten volle beleefd wordt met al zijn tradities: de eucharistieviering, het vendelzwaaien, het vertellen van het verhaal van de Vlaamse frontsoldaat. Voor de uitwerking van dit onderdeel kan met talloze organisaties samengewerkt worden, niet in het minst met het museum van de ijzertoren zelf. Ook studenten geschiedkunde kunnen hier hun steentje bijdragen. Geef ze carte blanche voor de uitwerking van een onderdeel en je zult verrast zijn over de afwerking. De voormiddag is ook dé plaats voor de traditionele katholieke eucharistieviering. Deze mag gerust behouden blijven. Zelfs al komt geruime jaren de kritiek dat de Ijzerbedevaart té katholiek geïnspireerd is, men kan niet ontkennen dat de dragers van de Vlaamse Beweging in hoofdzaak katholiek waren. Deze roots loochenen om toch maar trendy mee te zijn, of uit angst xenofoob genoemd te worden, is historisch en intellectueel niet verantwoord. De opening naar andere godsdiensten en levensbeschouwingen kan in de namiddag gemaakt worden. De “vredesboodschap” die in diezelfde voormiddag naar voren komt, kan verweven worden doorheen heel de programmering maar kan ook als onderdeel (zie idee van de filmpjes en de internationale samenwerking) apart uitgewerkt worden. Persoonlijk zou ik dat aan het eind van de voormiddag doen, om zo de overgang te maken naar het heden, dat in de namiddag centraal staat.

De namiddag belicht dan op zijn beurt telkens de twee laatste leden van de twee tegenstellingen, namelijk de toekomst en het Vlaamsgezinde. Wat is de toekomst van Vlaanderen/de Vlaamse Beweging. Wat is bijvoorbeeld levendiger dan een debat over de politieke actualiteit? Doe dat op groot podium en projecteer het op schermen, zodat iedereen kan volgen. Na dit debat zou ik de namiddag zo interactief en informatief mogelijk maken. Bij het binnenkomen van de wei krijgt iedereen een willekeurig nummer van één tot twintig, ongeacht de persoonlijke kenmerken van de bezoeker. Na dit debat roept de presentator op om mensen te zoeken met je eigen nummer. Zo bekom je groepen van mensen die elkaar totaal niet kennen, maar wel de gelegenheid krijgen om meningen uit te wisselen. Voor elk van die groepen is een kleinigheid uitgewerkt, dat maximum een kwartier in beslag neemt. Op elke hoek van het terrein is er wel wat te doen: een voordracht van enkele frontgedichten, anekdotes van een naburige horeca-uitbater over een welbepaalde vorige editie, de biografie van een Vlaams Beweger, een stellingenspel (Kan een moslim zich ook Vlaming voelen?), het aanleren van een traditionele meezinger, een vereniging die zich voorstelt, een speakers corner, een delegatie nationalisten uit Schotland, Catalonië, Montenegro, weet ik veel. Ook jong talent krijgt een kans en kan zeggen wat de Vlaamse natie voor hen betekent. Een sein door de luidsprekers geeft aan dat het doorschuiven is. Dat gebeurt drie of vier keer. Zo hebben op anderhalf uur enorm veel mensen enorm veel informatie en ideeën opgedaan, maar niemand alles, wat intrigeert. Daarvoor verwijs je naar de site, waardoor opnieuw meer publiciteit gegenereerd wordt. Het geheel wordt afgesloten in een soort koffiebar, waar het gezellig toeven en napraten is en waar gewacht wordt tot alle groepjes hun ding hebben gedaan. Bied hiervoor een stageplaats aan bij de diverse sociale hogescholen. Dit is bij uitstek een stage sociaal-cultureel werk.

De apotheose komt als laatst, wanneer iedereen zich weer naar het hoofdpodium begeeft voor de slottoespraak. Die mag expliciet politiek gemotiveerd zijn, maar niet partijpolitiek en wordt liefst goed voorbereid in werkgroepen waarin elke Vlaamsgezinde beweging vertegenwoordigd is. Bedoeling is een duidelijk signaal te geven van het niet-partijpolitieke middenveld aan de partijen. Als dit signaal jaar na jaar eendrachtig naar voren wordt gebracht, zal het politiek aanzien van de Ijzerbedevaart jaar na jaar groeien. Het namiddagdeel wordt, hoe kan het ook anders, afgesloten met “De Vlaamse Leeuw.”

De toekomst, dat is de jeugd. En wat trekt er de jeugd meer aan dan plezier maken en nieuwe mensen leren kennen? De jeugd mag dus het avonddeel verzorgen. Een fuif op de bedevaartsweide lijkt misschien voor sommigen oneerbiedig, maar mits de juiste omkadering (kleinkunst en nederrock, optreden van lokaal Nederlandstalig talent) kan zo’n evenement ook net vernieuwing brengen en nieuwe mensen aantrekken. Wie dit bekijkt als “dansen op het graf van” zal dit heiligschennis vinden. Wie dit bekijkt als “het levendig houden van” zal de explosie van jeugdige vreugde zien als de toekomst van de Ijzerbedevaart. Het zijn deze mensen die het in de toekomst zullen moeten verder zetten, men kan ze dus niet negeren. Trouwens, vroeger was de Ijzerbedevaart ook een drie dagen durend feest, vraag maar aan de uitbaters van het Fort op de hoek. Ook hiervoor kan samengewerkt worden met de plaatselijke jeugdverenigingen. Laat de scouts, de ksa én de chiro samenwerken om er één groot feest van te maken, en laat hen de verdiensten van hun inspanningen toekomen. Geef hen een startbudget van één euro per verkocht ticket. Zo worden zij in hun werking nog gesteund en bouwt het Ijzerbedevaartcomité krediet op bij de plaatselijke bevolking. En wie weet, komen wel andere jeugdbewegingen uit Vlaanderen hierop af. Ik zie véél leiders met een leeuwenschildje op hun arm rondlopen. Die feesten ook graag ...

Ach misschien is dit allemaal wel dromerij van een jonge blogger met teveel tijd. Maar misschien zijn er ook een aantal ideeën bruikbaar. Mijn ontwerp voor een andere Ijzerbedevaart komt tegemoet aan én diegenen die zeggen dat de herdenking van de gesneuvelden dreigt verloren te gaan, én diegenen die vinden dat de politieke boodschap daardoor net verwatert, én diegenen die vinden dat het te oubollig en te katholiek is én diegenen die vinden dat de traditie van de bedevaart niet verloren mag gaan. Mijn ontwerp voor een andere Ijzerbedevaart gaat uit van een verregaande samenwerking met andere sociale organisaties, om zowel het vredesidee als het Vlaamse idee uit te dragen. Bij de organisatie van de Ijzerbedevaart moeten op zijn minst dertig verschillende organisaties écht betrokken worden. Zo zal ook in hun communicatiekanalen de echo van Diksmuide weerklinken.

Want de hamvraag bij elke manifestatie is deze: Hoeveel mensen bereik je met je boodschap, en vooral, zijn dat nieuwe mensen? Wil men een bijeenkomst voor de die-hard separatisten, politiek geïnteresseerden en flaminganten van het eerste uur, die al lang overtuigd zijn van het nut van de onafhankelijkheid? Of wil men met de Ijzerbedevaart een brede mix van zelfbewuste Vlamingen en potentieel geïnteresseerden aantrekken? Wil men een ijzerbedevaart voor de incrowd of wil men publiek aantrekken dat zich wel eens Vlaams voelt, maar toch nog hoopt op een revival van de Rode Duivels? Uit puur strategische overwegingen, namelijk de bedenking dat de mobilisatie in functie van de Vlaamse zaak liefst zo groot mogelijk is, zou ik opteren voor die bredere mix. Enkel zo zal de Ijzerbedevaart een nieuwe generatie jongeren aanspreken. Enkel zo maakt de Ijzerbedevaart een kans als én een herdenking van het verleden, én een bedenking bij de actualiteit én een perspectief voor de toekomst.

Eens te meer:
Hasta la republica flamenca!

Smithson.

www.coalitionisland.be

Hoi!

Leuk tooltje op de gelijknamige site rond de coalitiebesprekingen:



Het kan zo simpel zijn.

Beste groeten,

Smithson.

De stok in het hoenderhok ...

Vlaamse vrienden,

Bij wijze van "uitnodiging tot debat" postte ik mijn visie op de overwegend franstalige blog www.orange-bleue.info op onze jongste staatshervorming. Eens zien wat dat wordt.

Beste lezer, reageren kan hieronder. Dat mag in beide talen, ik ben ze machtig.

U ook?

Hasta La Republica Flamenca!

Smithson.

Yves Leterme. Niet te betrouwen?

Ze zullen hem niet temmen, de fiere, euh, Arabische leeuw ?

Zo nu en dan passeert er via mijn Google Reader een bericht dat ik toch niet onbeantwoord kan laten. Zo ook de post van de heer Peter Van de Ven, die het naar aanleiding van het feest van 11 juli blijkbaar nodig vindt om de Vlaamse symbolen, namelijk het volkslied en de vlag te ontmaskeren als zijnde toonbeelden van dorpsmentaliteit, bekrompenheid en xenofobie, voor fundamentalistische strijd tegen "Het Beest", tegen "De Vijand".

Je zou er haast lyrisch van worden, ware het niet dat je als Vlaamsgezinde deze discussies al honderden keren hebt moeten voeren, en ze geen zoden aan de dijk brengen, niet voor de flaminganten, noch voor de belgicisten. Omdat het regime echter aan de kant van de belgicisten staat, betekent dit voor hen tóch winst: terwijl de Vlaamsgezinden discussies zouden kunnen voeren over de ondemocratische politieke structuur van België moeten zij altijd eerst een andere discussie voeren: Vlaamsgezind zijn is niet noodzakelijk racistisch of fascistisch zijn. Zo wordt de Vlaamse zaak steeds weer in het defensief gedrongen, wat het natievormend proces van de Vlamingen vertraagt. Geen nood echter, misschien kan mijn antwoord door anderen gebruikt en aangevuld worden. Meneer Van de Ven, zet u schrap.

Kon u de dingen maar eens bekijken van de Vlaamsgezinde kant. Ik bewonder u namelijk. Uw post begint degelijk, met een uitgebreide historische beschrijving van de oorsprong van het leeuwenschild. Van de uitleg van het Vlaams Belang, wordt meteen – en terecht – brandhout gemaakt: de leeuw, een dier dat in de middeleeuwen in onze streken niet eens voorkwam, is geen verbastering van een draak, en is heel waarschijnlijk ook geen overlevering uit de Romeinse tijd. Hoewel beide pistes historisch eigenlijk ook niet uit te sluiten vallen is de meest gangbare uitleg inderdaad dat de leeuw van Arabische oorsprong zou zijn, en sinds de kruistochten in ons schild gevoerd wordt.

Leuk natuurlijk voor mensen die allergisch zijn aan Vlaams-nationalisten: “Ze zwaaien met een Arabisch dier in de lucht” of nog korter door de bocht: “Kijk, Islamieten!” (zelf gevonden). Ach, eigenlijk is het ook best wel grappig en enige zelfspot kan nooit geen kwaad. Alleen, dit is geen zelfspot meer, want de leeuwenvlag wordt in één ruk meteen ook verbonden aan rassenhaat, vreemdelingenangst en fascisme. Dat klopt niet. Er zijn tienduizenden Vlaams-nationalisten die oprecht en via democratische weg willen komen tot een onafhankelijke republiek Vlaanderen. Fascisme zomaar verbinden aan de Vlaamse Zaak is dan ook een intellectueel frauduleuze stellingname, en nog meer als we de grote variëteit aan nationalisme in de wereld beschouwen.

Wie een beetje van goeie wil is zal zien dat bijvoorbeeld het bevrijdingsnationalisme van de Congolezen bij de dekolonisatie een heel ander soort nationalisme is dan het Amerikaanse dat imperialistisch is, of het Schotse dat zelfs rood gekleurd is. The Scottish Nationalist Party is veel linkser dan Labour (al is dat eigenlijk ook niet moeilijk). In feite kun je stellen dat er evenveel soorten nationalismen zijn als naties: elke natie geeft een eigen invulling aan zijn ontvoogdingsstrijd. Pas wanneer nationalisme ook territoriale aspiraties begint te krijgen buiten het traditionele gebied om, dan pas wordt het gevaarlijk. Maar het beleven van een gezamenlijkheid als groep, wat kan daar tegen zijn? Bekijk het een beetje als een clubeffect, maar dan op hoger niveau. Maar voor een wereldburger zoals de heer Van der Ven is alle nationalisme natuurlijk even verderfelijk . Behalve het Belgische natuurlijk.

Maar hij gaat rustig verder in de eigen gedachtengang, zonder zijn argumenten bloot te stellen aan enige zelfkritiek, laat staan kritiek van anderen. Ook ons volkslied moet er dus aan geloven. Er komen teveel “ondemocratische woorden in voor”. Ware ik niet wat menslievender, dan had ik spontaan "Kalimero!" geroepen. De vraag wordt zelfs in alle ernst als volgt gesteld: "Is De Vlaamse Leeuw", het "Chanson", wel echt zo democratisch?” Dit naar aanleiding van de ruwe en gewelddadige tekst die in de derde, vierde en vijfde strofe voorkomt. Deze vraag getuigt volgens mij van een totalitaire ingesteldheid.

Een essentieel kenmerk van de democratie is namelijk dat niet alles politiek is. Enkel in totalitaire staten wordt elk product van menselijk handelen, of het nu een boek of een lied is, een vertellementje of een grap, een lach of een traan, politiek geïnterpreteerd. In een totalitaire staat, zoals het Duitsland van Hitler of het USSR van Stalin, moet men steeds op de hoede zijn voor wat men zegt of doet, want de “Gedänkepolizei” kijkt over je schouder mee.

Wel, u komt aardig in de buurt. U probeert mensen te culpabiliseren bij het beleven van een groepsgevoel dat helemaal niet facistoïde, xenofoob of fundamentalistisch hoeft te zijn. Bij mijn weten kunnen trouwens enkel mensen democratisch zijn of niet, als liederen al ondemocratisch kunnen zijn, dan moeten we misschien ook eens de tune van “Tik Tak” analyseren. Die verbergt misschien fascistische subliminale boodschappen waardoor onze kinderen zwarte kleuters leren discrimineren …

Komaan zeg! Alle gekheid op een stokje. Inderdaad, de tekst van ons volkslied is ruw, erg ruw zelfs (“’s vijands trillend lijk” en zo, je ruikt het bloed nog van de slachtpartij) maar dat geldt voor zowat elk volkslied uit die tijd: zowel de Marseillaise als het Duitse volkslied, het Spaanse en nog zovele andere staan barstensvol gewelddaden, de ene al wreder en bloediger dan de andere. Koppen vliegen door de lucht, ruggen worden in twee gehakt, mensenvlees wordt als het ware per kilo verkocht aan de rand van het slagveld, maar … daar is nu eens niks mis mee zie. Dat alles is volstrekt normaal … voor de tijd waarin die liederen geschreven zijn. En die tijd is de periode van de Romantiek.

De heer Van de Ven heeft, ondanks zijn zeer interessante post met dingen die ik zelf nog niet wist, blijkbaar nog net niet genoeg culturele bagage om te beseffen dat in de Romantiek de meeste van die volksliederen beschouwd werden als meesterwerken waarin Sehnsucht, eigenheid, het verleden en eigenlijk alle soorten heldhaftige emoties bon ton waren. In die zin is ook de Vlaamse Leeuw een prachtig cultureel product van de Romantiek die heel Europa toen in zijn ban had. We zouden het moeten koesteren in plaats van af te breken. Het is een prachtige illustratie van de tijdsgeest van het Europa van 1847 dat in volle staatsvormende beweging was na het congres van Wenen in 1815 en net voor de revoluties van 1848.

Maar nee, foei toch die Vlamingen! Wie de Vlaamse Leeuw zingt is niet democratisch. "Well, frankly, I couldn't care less." Als de ruwheid van volksliederen echter het criterium is voor het democratisch gehalte van een land, dan leeft de helft van de Europese bevolking onder de zwaarste dictaturen die er in de wereld bestaan. Spreek liever eens over de ondemocratische toestanden in België, waar een Vlaamse stem maar voor een halve Waalse stem telt, waar een minderheid evenveel ministers krijgt als een meerderheid en waar het parlement machteloos is tegenover die paritaire regering!

Maar mijn wedervraag bij dit alles bestaat eigenlijk maar uit twee woorden. “EN DAN?”. Wat geeft het dat op onze nationale vlag een leeuw staat afgebeeld? Doet dat afbreuk aan wie wij zijn als Vlamingen? Is onze volledige identiteit, die op veel meer berust dan alleen maar een vlag, dan meteen niets meer waard? Helemaal niet. De Vlaamse vlag is een symbool geworden van onze lange culturele en nu politieke ontvoogdingsstrijd, en zelfs al stamt het beeld erop af van een kruistocht of voor mijn part een mislukte Rorsachafbeelding van een koppel homofiele nonnen, belet ons dat om Vlaming te zijn? Allerminst.

Wat geeft het dat de tekst van ons volkslied gewelddadig is, en oproept tot grootste militaire verwezenlijkingen? Ik zie het mijzelf nog niet doen, ik val waarschijnlijk flauw op het slagveld bij de eerste spetter bloed. Maar als ik “De Leeuw” zing, dan krijg ik kippenvel en staat mijn haar recht op mijn armen, dan voel ik mijn bloed stromen, en voel ik mij verbonden met iedereen die met me mee zingt. Potentieel gevaarlijk? Misschien wel, maar dan is seks dan ook, want dan voel ik net hetzelfde. ‘k vraag me trouwens af of de socialisten hetzelfde voelen bij het zingen van de Internationale? Maar misschien gaan zij voor het zingen de kerk wel uit …

Liever Vlaanderen - vijf Belgicistische mythes weerlegd - conclusies

Beste flaminganten,
Beste Vlamingen,
Beste Nederlandstalige Belgen,

Breng mij een degelijk argument tegen een verdere ontplooiing van Vlaanderen binnen de Belgische constructie, of zelfs tegen volledige onafhankelijkheid, ik smacht ernaar. Ik zoek en ik zoek, maar al wat ik lees aan tegenargumenten is ofwel evenzeer toepasbaar op de Belgische staat of blijft vaag. Alle doemdenkers ten spijt zal onze toekomstige republiek geen culturele genocide betekenen voor minderheidsgroepen, geen oord van verspilling zijn, geen sociale woestijn en geen gebalkaniseerd kraterlandschap. Geen land met een gat in zijn kaart, geen rechts-populistisch gevaar.

Tenminste, als we het maar willen.
Peter, 't is aan u!

Hasta La Republica Flamenca!

Smithson.

Liever Vlaanderen - Belgicistische mythe 5 van 5 ... weerlegd

5. "LINKS" IS BETER BELGISCH: Er bestaat dus geen democratisch Vlaams-nationalisme, en aangezien “links” in principe universalistisch is, kan men het zo genaamde “Links-flamingantisme” probleemloos een contradictio in terminis noemen, onverdraagzaam zoals elke vorm van Vlaams-nationalisme dat is.

Leuk toch he, zelf uw stellingen poneren, niet voorleggen aan tegenstanders en dan uw eigen conclusies maken, gebaseerd op enkel uw eigen mening? “Er bestaat “dus” geen democratisch Vlaams-nationalisme” .
Dat bestaat wel, als zoveel mensen stemmen op communautaire partijen, dan zijn die partijen per definitie al democratisch gelegitimeerd. Misschien kunt u mijn tegenargument ook eens in uw conclusie opnemen. Links-flamigantisme is geen contradictio in terminis, misschien leest u beter eens Gramsci of Roosen, twee marxisten van het zuiverste gehalte die geen probleem zien in een eigen culturele identiteit. Als u universalisme aanhangt, dan moet u meteen ook uw belgicisme opbergen en uzelf wereldburger noemen.

Respect voor Vlaams-minnendheid is een heel andere zaak dan Vlaams-nationalisme. Ieder heeft recht op eigen cultuur, maar niemand heeft het recht op fundamentalisme, dit is: de eigen cultuur op te leggen aan anderen. Daarom is verzet tegen elke vorm van taaldiscriminatie een deel van de algemene progressieve strijd tegen discriminatie, maar is anderzijds Vlaams-nationalisme onverzoenbaar met het linkse en vooruitstrevende ideeëngoed.

Als ik uw redenering volg, dan heeft u evenmin recht de “Belgische cultuur” op te leggen aan Vlamingen die niet langer in de Belgische constructie willen leven. Bovendien juich ik uw verzet tegen taaldiscriminatie toe. Zullen we samen naar Brussel gaan om de taaldiscriminatie van de Vlamingen daar te gaan bestrijden?

Men kan extreem-rechts niet bestrijden door het te promoten. Wie voortdurend een verhaal verkondigt dat “goedkoop” het allerbelangrijkste is, ongeacht de kwaliteit, moet er niet van opkijken wanneer extreem-rechts vertelt dat “Vlaanderen goedkoper is dan België”. Ik zie ook weinig verschil tussen reality-programma’s waarbij deelnemers weggestemd worden, waarbij die elkaar met achterbakse truuken moeten wegwerken, en de afwijzing van solidariteit of het “aanpassen of opkrassen” bij extreem-rechts. Wie populisme zaait, zal populisme oogsten.

U raakt hier een belangrijk fenomeen aan, waar ik mij ook zorgen om maak. Al die spelprogramma’s waar de zwakste schakel moet verdwijnen, is de explicitering van een culturele transitie waarbij solidariteit op de helling gezet wordt. Ook ik ben voorstander van solidariteit met Wallonië, maar dan wel van een transparante solidariteit. Het populisme waar u zich net als mij zo aan stoort past in die discussie inderdaad niet thuis, maar vergeet niet dat extreem-rechts daar niet het monopolie op heeft. Stevaert, socialistisch kampioen, is de grootste naoorlogse populist van ons land.

Wat goed is voor België, is ook goed voor Vlaanderen, maar niet omgekeerd. Links Belgicisme is Drie-slag: tegen Vlaams separatisme, tegen Belgisch conservatisme en tegen extreem-rechts populisme. Zulk een veelvuldig project vormt ook een meerwaarde voor België. We kunnen dus hopen op en pleiten voor een samenwerking op Belgisch niveau voor de progressieve partijen en progressief-gezinden: een Belgisch-links-humanistisch platform.

Compleet onjuist. Wat goed is voor Vlaanderen is goed voor de federatie België (die geen federatie is). Heeft Vlaanderen een goed werkende economie, dan profiteert Wallonië daar mee van. Nekt Wallonië de economische mogelijkheden van Vlaanderen (zoals de aanleg van de Ijzeren Rijn), dan zal op termijn het beeld ontstaan van de redder die te zwak is om de drenkeling te redden, waardoor ze samen verdrinken. En pittig detail: elke redder weet dat bij het redden van een drenkeling in paniek, hij die bewusteloos mag slaan uit zelfverdeding. Gelukkig zijn wij nog wat ... toleranter zou ik haast zeggen.

Het hoofddoel is een algemeen welzijnsbeleid, waarbij mensenrechten centraal staan en richtinggevend zijn in een vredelievende maatschappij, waarin multicultureel burgerschap ethisch en legaal omarmd wordt, en waarbij natuurbescherming, dierenrechten en emancipatie één eenheid vormen, een Duurzaam België.

Niets van dit alles is onmogelijk in een Duurzaam Vlaanderen.

HLRF!
Smithson.

Liever Vlaanderen - Belgicistische mythe 4 van 5 ... weerlegd

4. VLAAMS-NATIONALISME IS ONVERDRAAGZAAM EN ONDEMOCRATISCH: Er bestaat niet zoiets als een verdraagzaam of een democratisch Vlaams-nationalisme, in welke politieke partij het zich ook manifesteert. Op één of andere manier is Vlaams-nationalisme steeds gebaseerd op het streven naar monocultuur en op vijandigheid tegenover “het andere”. Dit kan op etnische gronden of op culturele, maar de afwijzing van het “niet-Vlaamse” of “on-Vlaamse” is inherent aan Vlaams-nationalisme. Racisme en Vlaams-nationalisme zijn dan ook onverbrekelijk met elkaar verbonden.

Er bestaat wél zoiets als een verdraagzaam Vlaams-nationalisme. Het beste bewijs daarvan is de Vlaams-nationale partij N-VA die de racistische stellingen van het Vlaams Belang in verband met migrantenpolitiek resoluut afwijst en in haar campagne zelfs twee nieuwe Vlamingen een prominente plaats geeft. Trouwens, wie tegen de monocultuur strijdt, moet dat doortrekken en ook strijden tegen de apartheid die in grote steden zich aan het organiseren is. In Brussel, maar ook in Antwerpen vormen zich stilaan monoculturele allochtone gemeenschappen. Statistisch kan men de allochtonen dan misschien wel als een minderheid beschouwen waar we verdraagzaam voor moeten zijn, maar statistieken zeggen niets over de verdeling van die allochtonenmassa over het grondgebied. Zij wonen niet als Vlaming van vreemde origine tussen Vlamingen van autochtone origine. Zij wonen als Turk met een Belgisch paspoort tussen andere Turken met een Belgisch paspoort in een eigen monocultuur met Turkssprekende bakkers, slagers, dokters, apothekers en bankiers. Indien ze dat zouden willen, hoeven ze zelfs de wijk niet meer uit. Dat is ook mono-cultuur, en dat moeten we als democratische en open Vlaams-nationalisten bestrijden. Ik zou niet liever hebben dan dat de Turkse cultuur onze eigen cultuur bevrucht met haar zienswijzen, maar waar we vandaag naartoe gaan is apartheid onder het mom van multi-culturaliteit.

Dat debat in de kiem smoren door te stellen dat Vlaams-nationalisme onverbrekelijk met racisme verbonden is, is gewoonweg niet juist en intellectueel oneerlijk. Wat wel juist is, is dat de Vlaams-nationale partijen, met hun cultureel discours het eerst gevoelig geworden zijn voor de migrantenproblematiek, maar nu zien zelfs SPA en Groen! in dat het migrantenbeleid tot nu toe gefaald heeft. Wij moeten de mensen een integratiepad aanreiken, dat vooral gestoeld is op taalverwerving. Dat zij geloven wat ze willen, eten wat ze willen, dragen wat ze willen, luisteren naar wat ze willen, maar de taal moet het bindmiddel zijn tussen alle Vlamingen, oud of nieuw. Of past Vlaamsgezindheid niet in het Belgisch cultureel homogeen model?

De flamingante stelling dat "Walen moeilijker integreren dan migranten" is niet alleen xenofoob, maar ook misantroop. Het a priori "Wat we zelf doen doen we beter", komt voort uit een beeld van "De Vlaamse aard" en is bij gevolg eveneens een expressie van een onverdraagzaam denken: er bestaat geen enkele vanzelfsprekendheid dat Vlaanderen beter zou worden door een Vlaamse onafhankelijkheid.

Er bestaat ook geen enkele vanzelfsprekendheid dat België het beste model is. Niets is vanzelfsprekend, behalve één ding: dat het gemakkelijker en democratischer besturen is met één regering dan met zeven.

Ook het zogezegde "politieke" Vlaams-nationalisme is onverdraagzaam: het gaat ervan uit dat er voor een Vlaming maar één mogelijke aspiratie tot nationale identiteit bestaat, namelijk de Vlaamse. Het "links-liberale" of politieke Vlaams-nationalisme gaat uit van de dwangmatige vooronderstelling van het niet-bestaan van België ("Vlaanderen in Europa"). De meningsverschillen tussen verschillende interpretaties van Vlaams-nationalisme, zijn niet meer dan schijn-ruzies die "ongemerkt" de indruk moeten versterken dat er een consensus bestaat over de noodzaak aan "meer Vlaanderen" .

Een groeiende groep mensen in dit land, of u het nu leuk vindt of niet, of u dit nu domme en “moreel aangetaste” mensen vindt of niet, is van mening dat het met dit België niet verder kan. Geen enkele Vlaams-nationalist zal beweren dat er naast de Vlaamse identiteit geen andere identiteiten meer kunnen bestaan. Identiteit is meerlagig: ik ben man, hetero, West-Vlaming, nieuwe Gentenaar, sociaal assistent en Vlaming en jammer genoeg ook nog steeds Belg. Alleen hoeft niet elk aspect van mijn identiteit een politieke vertaling te krijgen. Anders had ik mij allang kandidaat gesteld voor de “mannelijke heteroseksuele West-Vlaamse, sociaalvoelende, Vlaams-nationalistische partij”.

Dat de Vlaams-nationalistische onverdraagzaamheid zich ook tegen Vlamingen richt, blijkt onder meer uit de categorie die pro-Belgische Vlamingen toebedeeld krijgen door flaminganten: “collaborateurs”. Omgekeerd blijkt elke bewonderenswaardige prestatie boven de taalgrens het werk van een "Vlaming", alles wat misloopt, is daarentegen het werk van (Nederlandstalige) Belgen. Vlaams-nationalisten willen “Het Nederlands” promoten, wat tot gevolg heeft dat Vlamingen “Vlaamse (Nederlandse) Kunst” moeten maken en bij voorkeur vriendjes moeten worden met Nederlanders (anderzijds is het dan weer verwonderlijk dat het Vlaams-nationalisme aanleunt bij organigisme en bij conservatief-USA: zo "Vlaams" is dat nu ook weer niet). De Vlaams-nationalistische onverdraagzaamheid treft dus evenzeer “on-Vlaamse” Vlamingen als Walen of migranten. De communautaire tegenstelling is niet zo zeer een conflict tussen "De Vlamingen" en "De Walen", maar wel een conflict tussen flamigante en niet-flamingante Vlamingen.

Daar hebt u een punt en dat moet stoppen. Wie overtuigde Nederlandstalige Belg is moet dat kunnen zijn, zonder als collaborateur bestempeld te moeten worden. Wie overtuigde Nederlandstalige Belg is, zou dan omgekeerd ook eens respect kunnen opbrengen voor flaminganten, die men al te vaak als één pot nat beschouwt. Wij zijn niet allemaal racisten en jullie niet allemaal collaborateurs. Deal?

Sommige flaminganten blijken bijzonder gehaast en willen een “onverwijlde splitsing van België”. Vlaanderen moet “Vlaams” blijven, anders heeft een Onafhankelijk Vlaanderen geen zin meer. Zo ontstaat het gevaar op racistisch of gewelddadig cultuurpessimisme. Andere flaminganten verkiezen een “geïntegreerde” (lees: geassimileerde) migrant boven een “collaborerende” autochtone Vlaming, en voeren bij bijvoorbeeld daartoe een "Marokkaanse Vlaming" ten tonele op de IJzerbedevaart. Het bewaren en promoten van "De Vlaamse Identiteit" is voor alle Vlaamse-nationalisten een topprioriteit, ieder op zijn manier: door verdrijven of onderdrukken van het vreemde of door assimilatie ervan. Als er al een Vlaamse identiteit bestaat, luistert ze naar de naam van “conformisme”. Een natie-staat die gebouwd wordt op die logica, die voortkomt uit die denkwijze, kan niet anders dan onverdraagzaam zijn. Een Onafhankelijk Vlaanderen zal noodzakelijk een onverdraagzaam Vlaanderen zijn

U komt goed op dreef: u trekt in één alinea de Vlaamse natie in twijfel, u vindt het cultuurpessimistisch als een Marokkaanse Vlaming ten tonele verschijnt, u vindt elke vorm van aanpassing van migranten al meteen assimilatie. Welnu, de Vlaamse natie is zich al meer dan 150 jaar aan het vormen, dat zou dus wel een extreme vorm van geestesbegoocheling moeten zijn, die ervoor zorgt dat bijna tien generaties Vlamingen blijven strijden voor hun rechten binnen de Belgische constructie. U krijgt het woord “Vlaamse cultuur” niet over uw lippen, maar u bent er wel in opgegroeid van Tik Tak tot Tien om te zien. En tenslotte zou u zelf racistisch zijn als u een Marokkaanse Vlaming als onmogelijkheid beschouwt, want dan ontzegt u meteen alle allochtonen de mogelijkheid om zich hier in te passen. Uw discours wordt wel heel dunnetjes. De Vlamingen mogen niet uit uw idee van onverdraagzaam addergebroed breken he? Welnu, hoe verdraagzaam bent u tegenover de Vlaams-nationalisten?

"Het Vlaamse volk" bestaat niet en "De Vlaming" is een stereotype. Eigenaardig genoeg denken flaminganten dat Vlamingen het altijd en over alles eens zijn (en wie het niet eens is, zoals hierboven reeds vermeld, is een “collaborateur”, dus geen “echte” Vlaming). Wat “De Vlaming” meent, wordt zo de stem van “Het Volk”. “Zelfbeschikking der Volkeren” levert bovendien een ongepaste motivering voor Vlaams-nationalisme, omdat Vlaanderen geen gekoloniseerd gebied is. Separatisme betekent omwille van de inherente onverdraagzaamheid, een schending van de mensenrechten. Het hoeft dan ook niet te verbazen dat de kopstukken van het Vlaams-nationalisme de legitimiteit van de mensenrechten ontkennen ("mensenrechtennegationisme”).

Bestaat het “Belgische volk” dan wel misschien? Bestaat het Ierse volk? Bestaan er Schotten? Bestaan er Catalanen? Bestaan er Kroaten? U moet wel over een goddelijk inzicht beschikken om te kunnen weten of een volk wel of niet bestaat. Een volk bestaat als het van zichzelf vindt dat het bestaat. Als u enkel de volkeren erkent die vandaag in een eigen natiestaat leven, dan zijn er volgens uw criterium slechts 193 volkeren in de wereld. U krijgt het alvast aan de stok met de halve antropologische wetenschappelijke wereld. Mij niet gelaten. Of bestaan volkeren soms helemaal niet? Bestaan er geen zulu’s? Pygmeeën? Koerden? Cultuurrelativisme troef. Luistert u maar eens naar Jacob Obrecht, lees maar een “Villa des Roses” van Elsschot, ga eens naar Clouseau in het sportpaleis, dan zult u al snel zien dat dit cultuurproducten zijn van de Vlaamse natie.

Wat inderdaad jammer is, is dat een aantal kopstukken van het Vlaams-nationalisme mensenrechten niet zo belangrijk vinden. Al moet men zich ook eens durven - en onder de huidige politiek correct cultuur is dat echt wel durven - afvragen hoe universeel mensenrechten zijn die bedacht zijn door een kleine selectie van blanke – Europese – mannen.

Een Onafhankelijk Vlaanderen wordt niet alleen gemotiveerd door etnisch/cultureel fundamentalisme (flamingantisme is een religie, met een eigen mythologie en eigen rituelen zoals de IJzerbedevaart), maar ook door economisch fundamentalisme: de stopzetting van de transfers heeft niet tot doel dit vrijgekomen geld aan de burgers uit te keren, maar wel om het te besteden aan loonmatiging, zodat het geld van de transfers naar de superrijke Vlamingen kan gaan, in plaats van naar behoeftige Walen. Binnen een Onafhankelijk Vlaanderen hopen de Vlaams-nationalisten ook meer greep op de vakbonden te krijgen en gemakkelijker de verzorgingsstaat te kunnen ontmantelen. Dat er in verhouding meer flaminganten zijn bij Vlaamse ondernemers dan bij de rest van de bevolking, hoeft niet echt te verbazen.

U doet hier beweringen in het ijle. U, noch ik kunnen voorspellen hoe de sociaal-economische verhoudingen in onze toekomstige republiek zullen liggen. En hoe kun je vrijgekomen geld aan loonmatiging bestéden? Loonmatiging betekent net het ínleveren van geld door de werknemer, terwijl de grootste inlevering op het loon van een werknemer, namelijk de belastingen, enorm zouden kunnen dalen bij de onafhankelijkheid. Hoe kun je een sociaal beleid voeren in Vlaanderen als jaarlijks tussen 7 en 10 procent van uw economisch surplus afgeroomd wordt door een bevolkingsgroep die geen sikkepit wederkerige solidariteit betoont met de gever als daar kans toe is? (zie Renault-bussen ipv Vanhool-bussen bij vernieuwing patrimonium van de TEC, het blokkeren van het Ijzeren Rijn-dossier, enzovoort en zoverder)

De verzorgingsstaat moet in onze toekomstige republiek helemaal niet ontmanteld worden, ze kan zelfs uitgebreid worden. Maar wat wel moet stoppen, is de economische blokkering van onze meest conservatieve organisaties: de vakbonden. De Vlaamse economie evolueert naar een tertiaire economie (handel, vervoer en diensten), terwijl de vakbonden zich vastklampen aan de secondaire sectoren, die enkel nog met staatssteun in leven worden gehouden en op sterven na dood zijn, zoals de automobielindustrie. Die industrieën zullen verdwijnen, iedereen weet dat, maar ondertussen blokkeren de vakbonden wel elke economische heroriëntering van ons land. Dat onverkozen mandatarissen beslissen over ons economisch beleid, is dat democratisch?

De vakbond moet ten andere teruggaan naar zijn kerntaak en dat is de rechten van de werknemers verdedigen. Vakbonden en mutualiteiten zijn uitgegroeid tot politieke machines met te veel oncontroleerbare macht. In geen enkel ander land ter wereld worden de werkloosheidsuitkeringen bijvoorbeeld betaald door de vakbonden, behalve in België. De staat kan zelfs niet controleren of de vakbond het geld wel effectief allemaal doorstort, want de vakbond heeft geen juridisch statuut als vzw van publiek recht dat jaarlijks zijn jaarrekeningen moet neerleggen bij de Nationale Bank van België. De vakbond heeft hetzelfde statuut als de kaartersclub van café Den Engel: het is een feitelijke vereniging, zonder jaarrekening, maar met een gigantische kas. Een groot stuk van ons belastingsgeld zit daarin, en niemand weet hoeveel. Hallucinant! Tegen de vakbonden ben ik persoonlijk niet, tegen ondemocratische en ontransparante toestanden des te meer.

De vraag is ook waar separatisme eindigt. Als je apart grondgebied voorziet op basis van taal, waarom dan niet op basis van levensbeschouwing, seksuele geaardheid, culturele voorkeur, enz. Uiteindelijk eindigt ieder in zijn privé-staatje van één vierkante meter groot.

Dat is een zeer goede vraag, en daarom moeten we secessie (ik prefereer deze term boven het negatief geconnoteerde separatisme) als een breder concept beschouwen, namelijk als het zich onttrekken van een groep aan een grotere gemeenschap waarvan zij vindt dat zij haar rechten en kritieken niet genoeg respecteert. De redenering is dan: ofwel houdt men rekening met ons, ofwel organiseren wij onze eigen gemeenschap.

Maar goed, eerst trekken we uw redenering even door. Na de Vlaamse onafhankelijkheid kan plots West-Vlaanderen zijn onafhankelijkheid opeisen en welbeschouwd zou elke provincie dan op termijn een staat worden. En daarin zou elke rijke stad een stadsstaat kunnen worden, en daarin zou elke rijke gemeente zich kunnen afscheuren, daarin elke rijke straat ... en dan het rijkste huis gevolgd door het appartement van de grootste geldverdiener.

Wie deze redenering dus doortrekt, ziet de relatieve grootte van de staat dus steeds verkleinen en komt onvermijdelijk uit bij ... het individu. En laat dat individu nu net de bouwsteen van de samenleving zijn, die er openlijk, zo blijkt verkiezing na verkiezing, ervoor kiest om met andere Vlamingen toch nog een gemeenschap op te bouwen. Was dat niet zo, dan had een libertaire partij al hopen succes gehad, maar blijkbaar vinden mensen nog steeds dat de staat, en de laatste jaren bij voorkeur een toekomstige Vlaamse staat zich mag ontwikkelen. Dit vanuit de liberale gedachte dat we de staat zoveel invloed in ons leven geven als we dat zelf willen.

U mag dus de secessie-idee inderdaad doortrekken, maar dan helemaal. Onvermijdelijk komt u dan bij de individuele burger terecht die zijn keuzes zelf kan bepalen. Als nu een meerderheid van die burgers toch kiest om met andere leden van wat hij als zijn natie beschouwt, toch samen “staat te maken”, dan vinden we in de secessie-idee meteen de grootste legitimiteit voor een nieuwe Vlaamse staat.

Tot slot: “De taal is gansch het volk” klopt niet volledig. Taal is slechts één van de elementen die een natie samenhoudt. Zwitserland kent vier talen en is toch een natie, terwijl Toscanië slechts het Toscaans kent en geen nationale aspiraties heeft. Het is dus nogal eenvoudig om te stellen dat taalindeling de basis is voor territoriale indeling. Wat doet u dan met mensen die zichzelf als “flamand d’expression Française” benoemen?

Brussel ligt in Vlaanderen. Wat te doen met alle anderstaligen in Brussel? Of moet Brussel een stadstaat worden? Of een deel van Wallonië? Kan Brussel in een Vlaams-nationalistisch scenario nog de hoofdstad van Europa blijven? Kleine details voor flaminganten. Evenals het feit dat de meerderheid van de Vlamingen helemaal geen Onafhankelijk Vlaanderen wil.

U wordt wel heel inconsistent. Een paar alinea’s geleden zei u nog dat er helemaal geen Vlaams volk bestaat en nu zou de meerderheid van dat onbestaande Vlaams volk tegen een onafhankelijk Vlaanderen zijn. Maar goed, over Brussel nu. Brussel is voor mij als flamingant zeker geen detail, maar een startpunt voor elke discussie over onafhankelijkheid. Men beweert dikwijls dat Vlaanderen Brussel zou kwijt geraken bij een eventuele onafhankelijkheid, maar de waarheid is dat België Brussel zelf al bijna twintig jaar “kwijt” is. Met “kwijt” bedoel ik dat sinds de oprichting van het Brussels Hoofdstedelijk Gewest Brussel, een verzameling van negentien gemeentelijke baronieën, een institutioneel gedrocht geworden is, een bureaucratie die op zichzelf leeft, maar geen zier geeft om de burger.

Waar u ook woont in het BHG, u wordt bestuurd door maar liefst vijf overheden: de gemeente, uw eigen gemeenschapscomissie, de gemeenschappelijke gemeenschapscomissie, het gewest en de federale regering. Daarnaast is er ook nog de Franse gemeenschapscomissie die veel invloed heeft, en Vlaanderen die ook het liefst rechtstreeks in Brussel wil interveniëren. Al deze bestuursniveaus lopen door elkaar, werken elkaar tegen en overlappen elkaar niet zelden in bevoegdheid.

Dit werkt niet, al twintig jaar niet. Brussel is een stad met veel problemen: dichtslibbende verkeersaders, groeiende migrantengroepen die niet geïntegreerd geraken, hoge werkloosheid, groeiende armoede. Veel van deze problemen blijven kankeren omdat Brussel zichzelf niet kan besturen. Een schoonmaakactie van bestuursniveaus dringt zich dus op. Wat is nu de oplossing, zelfs voor wie niet separatistisch is, en nog gelooft in een federale staat? Dat is: België omvormen tot een échte federale staat. Niet langer met gemeenschappen die náást de gewesten op dezelfde hoogte staan, maar wel met deelstaten die onder zich bepaalde cultuurgemeenschappen erkennen. Enkel zo kunnen we spreken van een echte federale staat.

In die logica moeten we komen tot twee deelstaten: Vlaanderen en Wallonië. De Vlaamse deelstaat van de federatie België construeer je zo: Het Brussels Hoofdstedelijk Gewest moet fusioneren met het Vlaamse Gewest, de Vlaamse Gemeenschapscomissie moet opgedoekt worden en de Comission Communautaire Française moet blijven bestaan, en gefinancierd worden door de Vlaamse overheid. De Waalse deelstaat van de federatie België wordt als volgt geschapen: fusie van het Waalse Gewest en de Franse Gemeenschap, erkenning van de Duitstalige Gemeenschap als culturele minderheid van de Waalse deelstaat. Zo krijg je in elk van die twee deelstaten een culturele minderheid. In Vlaanderen zijn dat de Franssprekende Gemeenschap en in Wallonië de Duitssprekende Gemeenschap. De rechten van die twee minderheden koppel je aan elkaar.

Resultaat:

- Pacificatie rond Brussel stelt Vlaanderen in staat om zwaar te gaan investeren in haar hoofdstad: Gewestelijk Express Net, wijkontwikkeling, integratiepaden, geïntegreerd werkloosheidsbeleid én, niet onbelangrijk: veel geld.

- Het aantal parlementen zakt: van zes naar drie: het federale, het Vlaamse en het Waalse en twee cultuurraden: de Franstalige en de Duitstalige. De bureaucratie wordt achteruitgedrongen, de mensen zien terug klaar in de politiek.

- De deelstaten hebben hun eigen, duidelijk afgebakend territorium, waarbinnen culturele minderheden hun rechten krijgen. De federale staat België is een echte federatie waarin de democratie volop kan spelen.

Te overwinnen moeilijkheden:

- De Brusselse Franstaligen overtuigen om mee te stappen met Vlaanderen. Oplossing: COCOF mag haar werkingsgebied uitbreiden tot een te onderhandelen aantal faciliteitengemeenten en krijgt grondwettelijke garanties op financiering (bijkomend voordeel: de faciliteiten worden afgeschaft, Franstaligen in die gemeenten hebben nu niet enkel de kans om hun contact in het bestuur in het Frans te laten verlopen, maar ook hun hele culturele leven= aantrekkelijk)

- De Walen zullen per definitie tegen een staatshervorming zijn. In ruil vragen we geen enkele verdere regionalisering meer én behoud van de paritaire regering voor de komende 20 jaar (pax foederati).

- De Duitstalige minderheid zal zich ongemakkelijk voelen. In ruil koppelen we hun financiering als Duitstalige minderheid in Wallonië aan de financiering van de Franstalige minderheid in Vlaanderen. Voelt één van de twee minderheden zich bedreigd, dan hebben zij een gezamenlijk vetorecht tegenover de federale regering. De minderheden zijn het bindmiddel van de federale staat België, daar waar vroeger Brussel dat was.

Enkel op deze manier haal je de communautaire partijen die steeds meer opschuiven naar separatisme de wind uit de zeilen en zorg je voor een België dat democratisch transparant is, de grootste eis voor een groeiend aantal flaminganten. Bij dit nieuwe België zou de eis naar separatisme al heel wat verzwakken, de huidige situatie blijven verdedigen is erom vragen. Waar ik natuurlijk niet tegen ben.

HLRF!

Smithson

Liever Vlaanderen - Belgicistische mythe 3 van 5 ... weerlegd

3. VERSPILLING VAN MIDDELEN VERMIJDEN: Middelen zijn schaars, tijd en energie beperkt. Als we onze inspanningen willen aanwenden om het algemeen welzijn in België te verbeteren, is het nodig deze tijd en middelen kieskeurig aan te wenden, en verspilling en versnippering te vermijden. Communautaire twisten zijn zulk een vorm van verkwisting en verspilling. België bestaat als natie-staat, waarom zouden we dat moeten veranderen? Alle energie die we daarin zouden steken, is verloren voor goede doelen.

Ik ga volledig akkoord met uw analyse maar niet met uw conclusie. Er wordt inderdaad teveel energie verspild aan communautaire twisten. Al veertig jaar zijn we onze staat aan het hervormen en nog zijn de communautaire problemen niet opgelost. Dat komt namelijk omdat we nu mossel nog vis zijn. We zijn geen unitaire staat meer, maar ook geen federatie van Vlamingen en Walen. Dát is de grootste oorzaak van verspilling.

Er zijn drie mogelijkheden: ofwel keren we terug naar de unitaire Belgische staat zoals voor ’70, ofwel evolueren we naar een échte federale staat, ofwel worden Vlaanderen en Wallonië onafhankelijk. Het eerste wil niemand, en in het minst niet de Walen, omdat ze dan simpelweg écht een minderheid zonder macht zouden worden. Nu wordt die minderheid nog beschermd door pariteit in de federale ministerraad, in een unitaire staat kan daar geen sprake van zijn, daar zou het proportionaliteitsbeginsel doorwerken tot in de regering.

Het tweede is onmogelijk, omdat deze federale staat maar uit twee grote delen bestaat, die dan nog geen deelstaten zijn, maar gemeenschappen en gewesten. Bij het evolueren tot een echte federatie, zouden die gemeenschappen en gewesten gefusioneerd moeten worden tot er twee deelstaten bestaan met een eigen territoriale afbakening. Maar ook daar zou moeten gelden wat in elke federale staat geldt, namelijk, dat de kieskringen over heel de federatie gehouden worden (hierin verschilt de federale staat niet van de unitaire staat). Logisch gevolg: net zoals bij een unitaire staat zouden ook de Vlamingen hier een verdrukkende meerderheid tentoon spreiden. Mijn conclusie is dus dat op termijn enkel de onafhankelijkheid van de Vlaamse en Waalse natie in een Vlaamse en Waalse staat de oplossing kan bieden voor beide bevolkingsgroepen. Zo zijn de Walen een meerderheid in hun eigen land en kunnen ook de Vlamingen hun meerderheid eindelijk doen gelden.

Zo lang scenario twee of drie geen werkelijkheid wordt, zullen de communautaire spanningen onze energie blijven opslorpen. Inderdaad een grote verspilling, maar zoals België nu georganiseerd is, zullen die spanningen blijven voortduren.

Voor een ontbinding van België is er overigens geen democratische meerderheid te vinden, hoewel de druk van ondemocratische lobby-groepen wel groot is. Maar het is duidelijk: een meerderheid is voor het behoud van België. België is bovendien te klein om te splitsen: we hebben elkaar broodnodig. België splitsen of ontbinden heeft alleen min-waarde.

Dat klopt niet helemaal. Kleinere staten zijn economisch performanter omdat het sociaal kapitaal groter is binnen dezelfde bevolkingsgroep. West-Vlamingen doen sneller zaken onder mekaar dan met bijvoorbeeld een West-Vlaming met een Antwerpenaar, omdat het basisvertrouwen al groter is. Dit heeft niets te maken met provincialisme maar met common sense. Hoe minder je moet investeren in basisvertrouwen, hoe sneller je zaken doet. Hoe heterogener je bevolkingsgroep (en dus zeker een bevolkingsgroep die een compleet andere taal spreekt) hoe groter de investeringskost. Daarom zijn Joden ook zo’n goeie zakenmannen, binnen de Joodse natie is de heterogeniteitskost praktisch nul, doordat hun sociaal kapitaal gigantisch is.

Wie het heeft over “te klein”, moet ook specifiëren waarin. Voor wie economie ziet in termen van territorium, staat België van de 192 soevereine staten in de wereld met zijn 30500 km² op de 139ste plaats , Vlaanderen met zijn 13700 km² op de 154e plaats, vijftien plaatsen verschil dus. Qua inwonersaantal staat België op de 75ste plaats ter wereld, Vlaanderen op de 94e plaats, slechts 19 plaatsen. En naar BBP is het zelfs omgekeerd! Daar staat Vlaanderen, zonder het armlastige Wallonië zelfs op de ZESDE plaats, België slechts op de twaalfde en dat is dan nog grotendeels te danken aan de inzet van Vlaanderen zelf.

Dat “kleine” is dus heel relatief, zeker als je het op wereldvlak beschouwt, en we zijn toch allemaal wereldburgers tegenwoordig, niet waar? Bovendien put ik hier uit cijfers van 2001, maar ondertussen zijn er al meer dan 192 soevereine staten, wat onvermijdelijk betekent dat het territorium, bevolkingsaantal en BBP van de vroegere staten uit de lijst kleiner wordt, waardoor Vlaanderen relatief gezien groter wordt. Onlangs scheidde Montenegro zich af van Servië, waardoor Servië zakt in de rangschikking. Stel je voor dat Schotland en Wales, Catalonië en Baskenland, Corsica en Bretagne en zoveel andere naties onafhankelijk worden, dan staat Vlaanderen op termijn aan de top, zeker als we zelf kunnen beslissen over de uitbouw van onze Antwerpse haven, onze eigen fiscaliteit, onze eigen sociale zekerheid.

Een afbouw van gewest- en gemeenschapsbevoegdheden, waarvan de overvloed nu veroorzaakt dat er verschillende overheidstaken in meervoud worden waargenomen - met alle onenigheid en verspilling van dien - zou kunnen leiden naar een meer efficiënt aanwenden van de beschikbare middelen. Het behoud van de federale structuur is anderzijds een goede zaak: die houdt het nationalisme gematigd en biedt de gemeenschappen de mogelijkheid om specifieke en eigen problemen zelf op te lossen.

Dit is een typisch voorbeeld van de kool en de geit willen sparen. Je kunt niet én pleiten voor een sterk federalisme én zeuren over de verspilling. Federalisme à la Belgique IS verspilling. Enkel in een échte federale staat of natuurlijk in een onafhankelijk Vlaanderen zou besturen eenvoudig worden. In het België van vandaag zitten we met zes parlementen (het Federale Parlement, het Vlaamse Parlement, het Waalse Gewestparlement, het Franse Gemeenschapsparlement, het Duitstalige Gemeenschapsparlement, het Brussels Hoofdstedelijk Gewestparlement), goed voor zo’n 600 parlementairen, die acht regeringen verkiezen waarin 58 ministers en staatssecretarissen elkaar mateloos overlappen. Hoe los je dat op in één Belgische structuur? Antwoord: NIET

Eindeloze communautaire debatten of zelfs sabotage zijn tijd- en energieverspilling, en vooral een zelfvervullende voorspelling. Daarom kan best kordaat gesteld worden dat België een natie-staat is en blijft, en dat het ontwerpen van een welzijnspolitiek de hoogste prioriteit is.

Hoe kun je een welzijnspolitiek ontwerpen als de bevoegdheden daarover eindeloos versnipperd zijn. In België moeten ZEVEN ministers rond de tafel zitten om een consistent beleid voor het hele grondgebied uit te bouwen. Ik geef ze voor de aardigheid even mee (laatste legislatuur):

* Rudy Demotte is federaal minister, bevoegd voor al wat federaal is en gezondheid aanbelangt (voornamelijk alles wat niét voor gemeenschappen en/of gewesten is)
* Inge Vervotte is Vlaams minister, bevoegd voor gezondheid zowel persoonsgebonden (gemeenschap) als streekgebonden (gewest): gemeenschap en gewest vallen grotendeels samen in Vlaanderen, niet in Wallonië
* Christianne Vienne is Waals gemeenschapsminister, bevoegd voor persoonsgebonden gezondheidszaken
* Catherine Fonck is Franstalig gewestminister, bevoegd voor territoriumgebonden gezondheidszaken
* Guy Vanhengel is minister in het Brussels Hoofdstedelijk Gewest, en is verantwoordelijk voor streekgebonden gezondheidszaken in Brussel
* Bernd Gentges is gemeenschapsminister in de Duitstalige Gemeenschap, verantwoordelijk voor, opnieuw, streekgebonden gezondheidsaangelegenheden
* En Benoît Cerexhe is verantwoordelijk voor persoonsgebonden gezondheidszaken in Brussel, als lid van de Franstalige Gemeenschapscommissie

Ik kies voor één duidelijke Vlaams bevoegdheidsniveau, waar niemand zijn verantwoordelijkheid kan ontlopen. Leve de Republiek!

Smithson

Liever Vlaanderen - Belgicistische mythe 2 van 5 ... weerlegd

2. EEN HISTORISCHE FUNDERING: België is als natie niet arbitrair en vormt in zekere zin een natuurlijke historische eenheid. Afgaande op de kaarten van Caesar, vormden de Belgische stammen een totaliteit, wat onderscheiden van de rest van Gallië : "Gallië is verdeeld in drie delen, waarvan er één bewoond wordt door de Belgae, een ander door de Aquitaniërs, een derde door hen die zichzelf in hun taal Kelten noemen, maar die wij Galliërs noemen", (Caesar "De Bello Gallico"). De taal was Keltisch met Germaanse invloeden, er was een reeds intensieve handel met Brittannië. Het begrip “Belgae ” wordt door Caesar "als eerste" (het woord is zelfs van voor-Keltische oorsprong) gebruikt: het beantwoordde aan een historische realiteit. De Belgische stammen waren gerangschikt van Oost naar West, van het binnenland richting Noordzee. Het huidige Nederland was minder bevolkt.

Met enige verbazing lees ik hoe het belgisch-nationalistisch historisch theorema, uitgewerkt door Henri Pirenne hier terug de kop opsteekt. In deze beschouwing probeert men vanuit de tijd van de oude Belgen de huidige Belgische staat een geschiedenis van meer dan 2000 jaar te geven. België is net 175 jaar oud en daarmee basta. Blijkbaar is elk argument goed om België te legitimeren als “natuurlijke staat”. Wel een staat is per definitie niet natuurlijk, want geschapen door mensen, een juridisch geheel. Ook een onafhankelijk Vlaanderen zou dat zijn. Maar goed, enkele toelichtingen bij het voorgaande, zodat het voor eens en voor altijd duidelijk zou zijn dat dit regelrechte selectieve geschiedkundige interpretatie is.

De Bello Gallico is voor onze streken een uniek document, omdat het onze geschiedenis laat beginnen. Geschiedenis begint volgens internationale conventie immers nog steeds vanaf de eerste geschreven bron, daarvoor is alles prehistorie. De prehistorie eindigde hier dus in 57 vC, al betwijfel ik dat bij het zien van de huidige Belgische toestanden soms nog sterk. De Bello Gallico is echter niet enkel om deze reden een uniek document. Het is tevens het relaas van een veldheer die zijn veldslag verloren heeft. Om politieke redenen, namelijk het verzachtend omschrijven van zijn geleden nederlaag, omschreef hij ook “de Belgae” als de dappersten onder de Germanen. En hiermee is meteen de zwakte van het document blootgelegd: dit is geen objectieve geschiedschrijving, voor zover dat immers ooit kan. Dit is een document, geschreven vanuit Romeinse visie op te overheersen stammen. De studie van Caesar beperkt zich dus tot militair relevante aspecten, en is dus antropologisch en cultuurfilosofisch te eenzijdig om aangegrepen te worden om de Belgische natie 2000 jaar terug te voeren. Hetzelfde geldt voor de Vlaams-nationalisten de Vlaamse natie willen laten doorgaan als 700 jaar oud. De Belgische natie is wat mij betreft slechts een korte tijd bestaande geweest (de eerste vijftig jaar), maar is nu volledig dood, de Vlaamse natie is iets meer dan 150 jaar oud.

Na de verovering van Gallië bakenden de Romeinen een provincie "Belgica" af. Deze werd na de val van het Romeinse Rijk opgenomen in het Frankische . Bij de splitsing van dit Frankische Rijk, liep de grens volgens een Noord-Zuid-as aan de Oostelijke grens van het graafschap Vlaanderen (en dus dwars op de huidige taalgrens). Tegen 1300 echter werden de oude grenzen opnieuw duidelijk: Vlaanderen, Henegouwen, Brabant, Luik en Luxemburg vertonen een gezamenlijk gebied dat "Belgisch" lijkt.

Inderdaad “lijkt”. Excuseer, maar dit is werkelijk “hineininterpretierung”. U bekijkt de toenmalige politieke situatie met een hedendaagse politieke bril. Mensen in 1300 hadden géén enkel, maar dan ook géén enkel besef van een Belgische, noch een Vlaamse natiewording in die zin dat dit het hedendaagse grondgebied zou omvatten. Zie daarvoor het voortreffelijke werk van de historicus Hendrik Elias.

Wanneer de Bourgondiërs erg kortstondig de Noordelijke Nederlanden bij de Zuidelijke voegen, ontstaat de "Leo Belgicus", die echte vrijwel onmiddellijk uiteenvalt door de "Bello Belgico", de godsdienstoorlog tussen katholieken en protestanten.

Waar u de term “Bello Belgico” vandaan haalt is me een raadsel. In ieder geval historisch niet te verantwoorden.

Het Congres van Wenen, waarbij na de nederlaag van Napoleon in Waterloo Europa werd hertekend, voegde op aanvraag van Willem I van Oranje het gebied, dat toen al "België" werd genoemd, bij Nederland. Dit was een ernstige vergissing, want Nederland en België beantwoordden ondertussen aan een totaal verschillende historische achtergrond: protestant tegenover katholiek, een scheiding als gevolg van de godsdienstoorlogen, en bovendien kwam deze "eenheid" in de eerste plaats tegemoet aan Nederlandse machtsaanspraken. Maar ook daarvoor had er nooit een echte eenheid tussen Nederland en België bestaan.

Dit is pertinent onjuist, in die zin dat er ook nog helemaal geen sprake was van een vastomlijnd België of een vastomlijnd Nederland. Er waren enkel benamingen als “de Bourgondische Kreits”, “de Verenigde Republiek” of De Zeventien Provinciën” die zelfs niet met zeventien waren, maar nota bene uit eenentwintig min of meer vastomlijnde gebieden bestonden. Dit bewijst nogmaals dat slechts een zeer kleine elite in die tijd besef had van het bereik van “de staat” terwijl “de natie” vaak niet verder reikte dan het eigen gewest. De bestuursvorm in dezer dagen was dus onvermijdelijk gedecentraliseerd. De gewesten hadden wel degelijk connecties met elkaar, maar niet naar jacobijns centralistisch model zoals in Frankrijk.

Zeer snel groeide tegen dit "Verenigde Koninkrijk der Nederlanden" protest in Belgische burgerlijke en katholieke middens, zodat uiteindelijk een proletarische opstand, verspreid over het hele Belgische grondgebied en tegen schrijnende armoede gericht, zich bij de Belgische Revolutie kanaliseerde tegen het despotische bewind van Willem I, met de stichting van het huidige België als gevolg.

België beantwoordt dus aan een historische realiteit als volwaardige natie.

België is dus met andere woorden ontstaan uit separatisme, hetzelfde separatisme dat de Vlaamse natie vandaag verweten wordt.

Leve de republiek!

Smithson.

Liever Vlaanderen - Belgicistische mythe 1 van 5 ... weerlegd

1. DE BELGISCHE MEERWAARDE: België is een land met een prachtige verscheidenheid, zowel cultureel als geografisch. De landschappen zijn er divers, ook de culturen die er leven en de mensen die er wonen. Belgen zijn erg verschillend in levensovertuiging en in afkomst.

Dit hoeft in een onafhankelijk Vlaanderen niet anders te zijn. Ook in onze toekomstige republiek is er plaats voor verschillende culturen. Het bindmiddel voor al deze culturen is echter een gemeenschappelijke taal (minderheidstalen toegestaan voor de regio Brussel), de universele verklaring van de rechten van de mens en de scheiding van kerk en staat.

Deze diversiteit is tegelijk een rijkdom en een uitdaging. Uit diversiteit kunnen nieuwe culturele elementen geboren worden, maar zulk een verscheidenheid vraagt ook verdraagzaamheid en een beheersing van de kunst van het samen-leven. Of het daarbij over taalverschillen, culturele of levensbeschouwelijke verschillen gaat, is principieel bijkomstig, belangrijk is dat deze grote diversiteit uitnodigt tot het ontwikkelen van een verdraagzame multiculturele samenleving op basis van het concept “multicultureel burgerschap”, met de mensenrechten sterk in het centrum van de aandacht.

Multiculturaliteit is een maatschappelijk concept dat mij veel te hoog gegrepen lijkt. Het veronderstelt immers ofwel dat elke burger in zich verschillende culturen draagt zonder onderscheid wat dan wel de belangrijkste cultuur is ofwel dat in één staat verschillende culturen naast elkaar kunnen leven. Beide zijn mijn insziens onmogelijk of leiden tenminste tot wantoestanden. In het eerste model van multiculturaliteit heeft niet iedereen de intellectuele capaciteiten om élke cultuur even goed in zich te dragen, en zelfs al zou dat kunnen, dan is het nog maar de vraag of het zo onverdraagzaam is de eigen autochtone cultuur nog steeds te verkiezen boven de nieuwe culturen. In het tweede model is een samenleving met culturele groepen die náást elkaar leven geen multiculturele samenleving meer, maar een apartheidssamenleving. De enige optie is dat culturen zich vermengen met elkaar tot nieuwe hybride culturen, goed wetende dat dit veel tijd vergt en je dit proces niet kunt sturen.

Hoe moet onze houding als Vlaming dan zijn, als deze multiculturele modellen - mijns insziens althans, correct me if I'm wrong - ontoereikend zijn? Moeten wij die andere culturen dan bestrijden? Helemaal niet, maar het omgekeerde is ook overdreven: wij moeten niet bang zijn om onze cultuur in het centrum te zetten, aan te tonen dat dit onze manier van leven is, zonder schroom, of angst als rascist of xenofoob te zullen worden beschouwd door politiek correcte denkers.Wij mogen onze cultuur met recht en rede zelfs beschouwen als de leidcultuur, die nieuwe culturen tolereert en er connecties mee aangaat, maar zich zelf niet verloochent door eigen traditie en waarden zomaar overboord gooit om toch maar multicultureel te zijn.

Historisch gezien is echter de taalverscheidenheid in België belangrijk, en daarom is multicultureel burgerschap ondenkbaar zonder voorafgaand onderling respect van en tussen de taalgemeenschappen. Of anders: in België begint de multiculturele samenleving bij goede contacten tussen de burgers ondanks de taalverschillen. Taalvrijheid is een Belgisch grondrecht.

Volkomen mee eens. Onderling respect tussen de taalgemeenschappen is essentieel, alleen stellen we vast dat dit respect nooit wederzijds geweest is: de meeste Vlamingen spreken kwalitatief tien keer beter Frans dan de Walen Nederlands spreken. Taalvrijheid is een individueel grondrecht, de overheden zijn gebonden aan taalwetten, waar ZEER weinig respect voor betoond wordt. En dit van Franstalige kant.

Een Belgisch nationalisme kan dan ook niet anders dan een gematigd nationalisme zijn, multicultureel naar binnen, op internationale samenwerking gericht naar buiten, of korter: een vredelievend nationalisme voor zowel binnen- als buitenland. Dit concept van gematigd en vredelievend Belgisch nationalisme sluit nauw aan bij de Belgische traditie van de humanitaire verzorgingsstaat waarbij sociale zekerheid en respect voor mensenrechten een centrale plaats innemen, zodat bij voorbeeld onderwerpen als “gelijk loon voor gelijk werk” en “solidariteit” geen loze begrippen zijn.

Geen van deze kenmerken hoeft verloren te gaan in een onafhankelijke republiek Vlaanderen:

- multiculturaliteit: eerder beschreven

- op internationale samenwerking gericht naar buiten: Vlaanderen wordt geen eiland in Europa bij onafhankelijkheid, integendeel, het zal ten volle zijn karakter kunnen beleven en daardoor internationaal beter kunnen communiceren dan België dat door zijn interne verdeeldheid de meest diffuse boodschappen de wereld in stuurt. (à la géén bezoek aan Kongo van de Koning (De Gucht), maar wel een eretitel voor Kabila (Flahaut) )

- vredelievend: de Vlaamse Beweging is de grootste promotor van de leuze “Nooit meer Oorlog” en herdenkt nog jaarlijks de gevallen slachtoffers aan de Ijzer, zelfs al willen bepaalde nationalistische groepen dit oorspronkelijk vredessymbool politiek recuperen.

- De traditie van de humanitaire verzorgingsstaat is een mooie Belgische erfenis die we meenemen in onze nieuwe republiek. Ook respect voor mensenrechten en gelijk loon voor gelijk werk nemen we mee.

- Solidariteit: de nieuwe Vlaamse republiek zal ons in staat stellen héél solidair te zijn met de Vlaming die het wat moeilijker heeft. We zullen ook minder problemen hebben om solidair te zijn, omdat de Vlaming aan wie een uitkering wordt toegekend respect heeft voor de natie die hem helpt, in tegenstelling tot Waalse politici die zelfs geen verantwoording willen afleggen voor wat met het Vlaams solidariteitsgeld gebeurd is.

Tot de Belgische tradities behoort zelfs een soort ironiserend “anti-nationalisme”, welk op zich als positief kan beschouwd worden omdat het zich afzet tegen chauvinisme en fanatiek patriottisme, maar ook tegen onverdraagzaam regionalisme. Eigenaardig genoeg is deze goed begrepen zin voor ironie en zelfs surrealisme een belangrijke Belgische troef, omdat die relativerend werkt, en behoedt voor fanatisme.

De pose van België als surreëel land is een aanvaardingsretoriek van ontoelaatbare politieke toestanden. Het is inderdaad surreëel dat voor een land van tien miljoen inwoners we zeven regeringen, 58 ministers en staatssecretarissen en 600 parlementairen nodig hebben, maar dat vergoelijkt de praktijk op zich daarom niet minder. Daarenboven is de beschreven ironie inderdaad noodzakelijk voor elke natie, maar wat wij in Vlaanderen door onze Vlaamse elite laten promoten is regelrechte complexerende zelfhaat, bedoeld om de Vlaamse natie te culpabiliseren en zo haar verdere groei te beperken. In geen enkel land op de planeet komt het voor dat intellectuelen, grootgebracht en gefinancierd door het geld van hun eigen gemeenschap, in het latere leven gaan kakken op die gemeenschap. Ironie en satire zijn dus prachtig, alleen moeten zij ook aangewend worden om de ontoelaatbare politieke toestanden in dit land aan de kaak te stellen. Alleen wordt satire dan dikwijls "enggeestig pallieterkesdenken" genoemd …

Juist omwille van die uitdagende diversiteit, die tevens onze rijkdom is, betekent België een opportuniteit, een buitenkans, om de kunst van het vredelievend samen-leven in praktijk om te zetten. En, wie weet, misschien ooit tot inspiratie en voorbeeld te kunnen dienen voor andere probleemgebieden in de wereld. Als een soort “vredeszone” in een wereld waarin een geweldpandemie heerst. Bij het inschatten van de welvaart is het daarom nodig rekening te houden met indexen die welzijn in kaart brengen zoals het bekende DNI (Duurzaam Nationaal Inkomen): het is mogelijk dat BNP en DNI zelfs tegengestelde bewegingen maken.

Ik hoor aan uw retoriek en uw kennis van zaken (DNI, persoonlijk ben ik meer voorstander van de GDI) dat u stamt uit een sociale beweging, welnu ikzelf ben de sociale zaak en de problemen op wereldvlak zeer genegen. Alleen kunt u moeilijk België als vredeszone omschrijven. Sinds de federalisering zijn de communautaire spanningen nooit gaan liggen, wat bewijst dat dit model voor een grote groep mensen niet werkt. Dit communautair debat vergt veel energie, energie die we beter zouden kunnen gebruiken voor sociale doeleinden, zoals het uitbouwen van een degelijke en goed gefinancierde (ik sta achter de 0,7 % !) ontwikkelingssamenwerking. Er zijn twee oplossingen om deze communautaire spanningen op te lossen: ofwel evolueren we terug naar een unitaire staat, ofwel naar een grondige staatshervorming, waar de Vlaamse meerderheid zijn meerderheid kan laten gelden. Zoniet, komt er erger (in mijn opinie dus beter) en komt het tot een scheiding van ons land.

De verschillende regio’s in België, de provincies, de gewesten Vlaanderen en Wallonië zijn merkwaardig complementair. Het zuiden van België is groener en kan dit nog verder ontwikkelen, omwille van de ecologie natuurlijk, maar ook omwille van toerisme. Andere streken lenen zich dan weer beter tot industriële activiteit, bij voorbeeld door hun bereikbaarheid. Ook gewoonten en temperamenten verschillen van streek tot streek, waardoor het ene het andere in evenwicht houdt.

Wallonië is inderdaad groener, geen twijfel daarover. Alleen zijn wij dat groene Wallonië niet kwijt bij een eventuele onafhankelijkheid, net zo min als we het prachtige Friesland niet kwijtgeraakt zijn toen via separatisme van Nederland België ontstond. Geen angst dus.

Ondertussen is Brussel de hoofdstad van Europa geworden, een prestige dat afstraalt op het hele land. Daardoor ontwikkelt onze hoofdstad een specifieke eigenheid van wereldstad die het landelijke of provinciale karakter van de andere regio’s mooi aanvult.

Wat vooral afstraalt op de stad zijn de vele lasten en de weinige lusten die de Europese gemeenschap met zich meebrengt. Ze creëert veel werkgelegenheid, maar vooral voor de talrijke expats, die bovendien massaal huizen opkopen in de rand van Brussel waardoor de koop- en huurprijzen voor de modale Vlaming daar niet meer te houden is. Ze vernielde ook hele wijken (Berlaymontgebouw), zorgt voor verkeersinfarcten (dagelijkse files) en verhoogt het risico op terroristische aanslagen. De uitstraling van een stad kan ook anders ingevuld worden, kijk maar naar Barcelona: twintig jaar geleden sprak niemand over die stad, door de verdere onafhankelijkheid van Catalonië is het een ster aan het Zuid-Europese firmament. Brussel heeft minstens evenveel troeven, alleen worden die overschaduwd door politiek negatief aangevoelde Europese bureaucratieën.

Belgische producten genieten bekendheid omwille van hun kwaliteit. Daarbij moeten we niet alleen denken aan Belgische chocolade of Belgisch witlof, , maar ook aan de degelijkheid van het Belgische onderwijs, en dus ook van haar afgestudeerden, aan de degelijkheid van het Belgische wetenschappelijk onderzoek, aan de hoge productiviteit van de werknemers, aan de bekende kunstenaars, aan de kwaliteit van de operahuizen, Belgische atleten en Belgische mode-ontwerpers, en natuurlijk de kwaliteit van de Belgische orkesten en de Belgische vioolschool. De Koningin Elisabeth Wedstrijd is wereldvermaard.

Moet ik lachen om uw satire, of huilen om uw povere kennis van ons land? Het Belgisch witlof is een farce, die wordt haast volledig in Vlaanderen (streek rond Sint-Katelijne-Waver) verbouwd en de Belgische chocolade is heus niet zo’n kwaliteitsproduct, de Zwitserse chocolade is stukken beter (net zoals hun democratie trouwens). Daarenboven bestáát het Belgische onderwijs niet! Dit is al bijna 40 jaar toegewezen aan de gewesten, misschien was u op reis, ik weet het niet. Bovendien presteert het Vlaamse onderwijs stukken beter dan het slabakkende Waalse onderwijs.

Ik heb zelf weinig gegevens over de degelijkheid van het Belgische wetenschappelijke onderzoek? Dit lijkt mij een zeer algemene uitspraak. Zijn alle sectoren dan zo fantastisch goed? En waarop baseert u zich om deze uitspraak te doen? En de productiviteit van de werknemers? Wist u dat er daar zeer grote gewestelijke verschillen bestaan? Zo Belgisch is dat allemaal niet. Welke bekende kunstenaars hebben internationale uitstraling en kunnen Belgisch genoemd worden? Ik heb nog nooit een Belgische kunstenaar gezien: men is cultureel Waal of Vlaming. Zelfde voor de zogenaamd “Belgische” atleten. Justine Henin is een Waalse atlete, Kim Clijsters een Vlaamse. En met die mode-ontwerpers zit het ook wel snor: dat is hoofdzakelijk een Antwerpse en dus Vlaamse kwestie. De koningin Elisabeth wedstrijd is met recht en reden het enige Belgische evenement uit heel uw opsomming. En dat komt enkel omdat onze monarchen de enige Belgen ooit geweest zijn. Excuseer, Duitsers eigenlijk.

Jammerlijk zijn sommige daarvan aangetast door versnippering en populisme ten gevolge van de huidige staatshervorming. Het komt er dan ook op aan in België talent te blijven ontwikkelen en ervoor te zorgen dat dit talent in de eerste plaats in België zelf een toekomst heeft. Positieve discriminatie op basis van nationaliteit is een daartoe voorzichtig en verantwoord te onderzoeken denkpiste, meer bepaald om ontworteling, vervreemding, brain-drain en afbraak van de verzorgingsstaat te vermijden.

Deze conclusie juich ik volmondig toe, alleen zou ik die positieve discriminatie organiseren op het niveau van de natie, niet op het niveau van de staat. De natie waarin ik leef is Vlaanderen, de staat is België.

De Belgische economie is evenals het wegennet, sterk vervlochten, en levert kwaliteit. Omgekeerd komt de sterke uitstraling van België onze economie ten goede, bereikt België meer mensen en beschermt beter tegen de negatieve effecten van de globalisering dan een kleinschalige regio ooit zou kunnen doen.

De economische uitstraling van België is nul. We hebben als land geen enkele multinational, en wat we hebben aan troeven (logistiek centrum worden van Europa) wordt constant genekt vanuit het zuiden van het land, uit vrees dat de Vlaamse natie en het zelfwaardegevoel zou groeien. (zie Di Rupo in de Standaard: “ijzeren rijn is weggesmeten geld) Waar is de Waalse solidariteit daar?

Diversiteit, kwaliteit, humanitarisme, vredelievendheid en zelfrelativering vormen samen een meerwaarde van België, een meerwaarde die we best blijven koesteren.

Ik ook, maar dan in een democratische republiek, en niet in een ondemocratische royalistische particratie en amigocratie waar de politici zelf al dynastieën beginnen te vormen. Leve de republiek!