4. VLAAMS-NATIONALISME IS ONVERDRAAGZAAM EN ONDEMOCRATISCH: Er bestaat niet zoiets als een verdraagzaam of een democratisch Vlaams-nationalisme, in welke politieke partij het zich ook manifesteert. Op één of andere manier is Vlaams-nationalisme steeds gebaseerd op het streven naar monocultuur en op vijandigheid tegenover “het andere”. Dit kan op etnische gronden of op culturele, maar de afwijzing van het “niet-Vlaamse” of “on-Vlaamse” is inherent aan Vlaams-nationalisme. Racisme en Vlaams-nationalisme zijn dan ook onverbrekelijk met elkaar verbonden.
Er bestaat wél zoiets als een verdraagzaam Vlaams-nationalisme. Het beste bewijs daarvan is de Vlaams-nationale partij N-VA die de racistische stellingen van het Vlaams Belang in verband met migrantenpolitiek resoluut afwijst en in haar campagne zelfs twee nieuwe Vlamingen een prominente plaats geeft. Trouwens, wie tegen de monocultuur strijdt, moet dat doortrekken en ook strijden tegen de apartheid die in grote steden zich aan het organiseren is. In Brussel, maar ook in Antwerpen vormen zich stilaan monoculturele allochtone gemeenschappen. Statistisch kan men de allochtonen dan misschien wel als een minderheid beschouwen waar we verdraagzaam voor moeten zijn, maar statistieken zeggen niets over de verdeling van die allochtonenmassa over het grondgebied. Zij wonen niet als Vlaming van vreemde origine tussen Vlamingen van autochtone origine. Zij wonen als Turk met een Belgisch paspoort tussen andere Turken met een Belgisch paspoort in een eigen monocultuur met Turkssprekende bakkers, slagers, dokters, apothekers en bankiers. Indien ze dat zouden willen, hoeven ze zelfs de wijk niet meer uit. Dat is ook mono-cultuur, en dat moeten we als democratische en open Vlaams-nationalisten bestrijden. Ik zou niet liever hebben dan dat de Turkse cultuur onze eigen cultuur bevrucht met haar zienswijzen, maar waar we vandaag naartoe gaan is apartheid onder het mom van multi-culturaliteit.
Dat debat in de kiem smoren door te stellen dat Vlaams-nationalisme onverbrekelijk met racisme verbonden is, is gewoonweg niet juist en intellectueel oneerlijk. Wat wel juist is, is dat de Vlaams-nationale partijen, met hun cultureel discours het eerst gevoelig geworden zijn voor de migrantenproblematiek, maar nu zien zelfs SPA en Groen! in dat het migrantenbeleid tot nu toe gefaald heeft. Wij moeten de mensen een integratiepad aanreiken, dat vooral gestoeld is op taalverwerving. Dat zij geloven wat ze willen, eten wat ze willen, dragen wat ze willen, luisteren naar wat ze willen, maar de taal moet het bindmiddel zijn tussen alle Vlamingen, oud of nieuw. Of past Vlaamsgezindheid niet in het Belgisch cultureel homogeen model?
De flamingante stelling dat "Walen moeilijker integreren dan migranten" is niet alleen xenofoob, maar ook misantroop. Het a priori "Wat we zelf doen doen we beter", komt voort uit een beeld van "De Vlaamse aard" en is bij gevolg eveneens een expressie van een onverdraagzaam denken: er bestaat geen enkele vanzelfsprekendheid dat Vlaanderen beter zou worden door een Vlaamse onafhankelijkheid.
Er bestaat ook geen enkele vanzelfsprekendheid dat België het beste model is. Niets is vanzelfsprekend, behalve één ding: dat het gemakkelijker en democratischer besturen is met één regering dan met zeven.
Ook het zogezegde "politieke" Vlaams-nationalisme is onverdraagzaam: het gaat ervan uit dat er voor een Vlaming maar één mogelijke aspiratie tot nationale identiteit bestaat, namelijk de Vlaamse. Het "links-liberale" of politieke Vlaams-nationalisme gaat uit van de dwangmatige vooronderstelling van het niet-bestaan van België ("Vlaanderen in Europa"). De meningsverschillen tussen verschillende interpretaties van Vlaams-nationalisme, zijn niet meer dan schijn-ruzies die "ongemerkt" de indruk moeten versterken dat er een consensus bestaat over de noodzaak aan "meer Vlaanderen" .
Een groeiende groep mensen in dit land, of u het nu leuk vindt of niet, of u dit nu domme en “moreel aangetaste” mensen vindt of niet, is van mening dat het met dit België niet verder kan. Geen enkele Vlaams-nationalist zal beweren dat er naast de Vlaamse identiteit geen andere identiteiten meer kunnen bestaan. Identiteit is meerlagig: ik ben man, hetero, West-Vlaming, nieuwe Gentenaar, sociaal assistent en Vlaming en jammer genoeg ook nog steeds Belg. Alleen hoeft niet elk aspect van mijn identiteit een politieke vertaling te krijgen. Anders had ik mij allang kandidaat gesteld voor de “mannelijke heteroseksuele West-Vlaamse, sociaalvoelende, Vlaams-nationalistische partij”.
Dat de Vlaams-nationalistische onverdraagzaamheid zich ook tegen Vlamingen richt, blijkt onder meer uit de categorie die pro-Belgische Vlamingen toebedeeld krijgen door flaminganten: “collaborateurs”. Omgekeerd blijkt elke bewonderenswaardige prestatie boven de taalgrens het werk van een "Vlaming", alles wat misloopt, is daarentegen het werk van (Nederlandstalige) Belgen. Vlaams-nationalisten willen “Het Nederlands” promoten, wat tot gevolg heeft dat Vlamingen “Vlaamse (Nederlandse) Kunst” moeten maken en bij voorkeur vriendjes moeten worden met Nederlanders (anderzijds is het dan weer verwonderlijk dat het Vlaams-nationalisme aanleunt bij organigisme en bij conservatief-USA: zo "Vlaams" is dat nu ook weer niet). De Vlaams-nationalistische onverdraagzaamheid treft dus evenzeer “on-Vlaamse” Vlamingen als Walen of migranten. De communautaire tegenstelling is niet zo zeer een conflict tussen "De Vlamingen" en "De Walen", maar wel een conflict tussen flamigante en niet-flamingante Vlamingen.
Daar hebt u een punt en dat moet stoppen. Wie overtuigde Nederlandstalige Belg is moet dat kunnen zijn, zonder als collaborateur bestempeld te moeten worden. Wie overtuigde Nederlandstalige Belg is, zou dan omgekeerd ook eens respect kunnen opbrengen voor flaminganten, die men al te vaak als één pot nat beschouwt. Wij zijn niet allemaal racisten en jullie niet allemaal collaborateurs. Deal?
Sommige flaminganten blijken bijzonder gehaast en willen een “onverwijlde splitsing van België”. Vlaanderen moet “Vlaams” blijven, anders heeft een Onafhankelijk Vlaanderen geen zin meer. Zo ontstaat het gevaar op racistisch of gewelddadig cultuurpessimisme. Andere flaminganten verkiezen een “geïntegreerde” (lees: geassimileerde) migrant boven een “collaborerende” autochtone Vlaming, en voeren bij bijvoorbeeld daartoe een "Marokkaanse Vlaming" ten tonele op de IJzerbedevaart. Het bewaren en promoten van "De Vlaamse Identiteit" is voor alle Vlaamse-nationalisten een topprioriteit, ieder op zijn manier: door verdrijven of onderdrukken van het vreemde of door assimilatie ervan. Als er al een Vlaamse identiteit bestaat, luistert ze naar de naam van “conformisme”. Een natie-staat die gebouwd wordt op die logica, die voortkomt uit die denkwijze, kan niet anders dan onverdraagzaam zijn. Een Onafhankelijk Vlaanderen zal noodzakelijk een onverdraagzaam Vlaanderen zijn
U komt goed op dreef: u trekt in één alinea de Vlaamse natie in twijfel, u vindt het cultuurpessimistisch als een Marokkaanse Vlaming ten tonele verschijnt, u vindt elke vorm van aanpassing van migranten al meteen assimilatie. Welnu, de Vlaamse natie is zich al meer dan 150 jaar aan het vormen, dat zou dus wel een extreme vorm van geestesbegoocheling moeten zijn, die ervoor zorgt dat bijna tien generaties Vlamingen blijven strijden voor hun rechten binnen de Belgische constructie. U krijgt het woord “Vlaamse cultuur” niet over uw lippen, maar u bent er wel in opgegroeid van Tik Tak tot Tien om te zien. En tenslotte zou u zelf racistisch zijn als u een Marokkaanse Vlaming als onmogelijkheid beschouwt, want dan ontzegt u meteen alle allochtonen de mogelijkheid om zich hier in te passen. Uw discours wordt wel heel dunnetjes. De Vlamingen mogen niet uit uw idee van onverdraagzaam addergebroed breken he? Welnu, hoe verdraagzaam bent u tegenover de Vlaams-nationalisten?
"Het Vlaamse volk" bestaat niet en "De Vlaming" is een stereotype. Eigenaardig genoeg denken flaminganten dat Vlamingen het altijd en over alles eens zijn (en wie het niet eens is, zoals hierboven reeds vermeld, is een “collaborateur”, dus geen “echte” Vlaming). Wat “De Vlaming” meent, wordt zo de stem van “Het Volk”. “Zelfbeschikking der Volkeren” levert bovendien een ongepaste motivering voor Vlaams-nationalisme, omdat Vlaanderen geen gekoloniseerd gebied is. Separatisme betekent omwille van de inherente onverdraagzaamheid, een schending van de mensenrechten. Het hoeft dan ook niet te verbazen dat de kopstukken van het Vlaams-nationalisme de legitimiteit van de mensenrechten ontkennen ("mensenrechtennegationisme”).
Bestaat het “Belgische volk” dan wel misschien? Bestaat het Ierse volk? Bestaan er Schotten? Bestaan er Catalanen? Bestaan er Kroaten? U moet wel over een goddelijk inzicht beschikken om te kunnen weten of een volk wel of niet bestaat. Een volk bestaat als het van zichzelf vindt dat het bestaat. Als u enkel de volkeren erkent die vandaag in een eigen natiestaat leven, dan zijn er volgens uw criterium slechts 193 volkeren in de wereld. U krijgt het alvast aan de stok met de halve antropologische wetenschappelijke wereld. Mij niet gelaten. Of bestaan volkeren soms helemaal niet? Bestaan er geen zulu’s? Pygmeeën? Koerden? Cultuurrelativisme troef. Luistert u maar eens naar Jacob Obrecht, lees maar een “Villa des Roses” van Elsschot, ga eens naar Clouseau in het sportpaleis, dan zult u al snel zien dat dit cultuurproducten zijn van de Vlaamse natie.
Wat inderdaad jammer is, is dat een aantal kopstukken van het Vlaams-nationalisme mensenrechten niet zo belangrijk vinden. Al moet men zich ook eens durven - en onder de huidige politiek correct cultuur is dat echt wel durven - afvragen hoe universeel mensenrechten zijn die bedacht zijn door een kleine selectie van blanke – Europese – mannen.
Een Onafhankelijk Vlaanderen wordt niet alleen gemotiveerd door etnisch/cultureel fundamentalisme (flamingantisme is een religie, met een eigen mythologie en eigen rituelen zoals de IJzerbedevaart), maar ook door economisch fundamentalisme: de stopzetting van de transfers heeft niet tot doel dit vrijgekomen geld aan de burgers uit te keren, maar wel om het te besteden aan loonmatiging, zodat het geld van de transfers naar de superrijke Vlamingen kan gaan, in plaats van naar behoeftige Walen. Binnen een Onafhankelijk Vlaanderen hopen de Vlaams-nationalisten ook meer greep op de vakbonden te krijgen en gemakkelijker de verzorgingsstaat te kunnen ontmantelen. Dat er in verhouding meer flaminganten zijn bij Vlaamse ondernemers dan bij de rest van de bevolking, hoeft niet echt te verbazen.
U doet hier beweringen in het ijle. U, noch ik kunnen voorspellen hoe de sociaal-economische verhoudingen in onze toekomstige republiek zullen liggen. En hoe kun je vrijgekomen geld aan loonmatiging bestéden? Loonmatiging betekent net het ínleveren van geld door de werknemer, terwijl de grootste inlevering op het loon van een werknemer, namelijk de belastingen, enorm zouden kunnen dalen bij de onafhankelijkheid. Hoe kun je een sociaal beleid voeren in Vlaanderen als jaarlijks tussen 7 en 10 procent van uw economisch surplus afgeroomd wordt door een bevolkingsgroep die geen sikkepit wederkerige solidariteit betoont met de gever als daar kans toe is? (zie Renault-bussen ipv Vanhool-bussen bij vernieuwing patrimonium van de TEC, het blokkeren van het Ijzeren Rijn-dossier, enzovoort en zoverder)
De verzorgingsstaat moet in onze toekomstige republiek helemaal niet ontmanteld worden, ze kan zelfs uitgebreid worden. Maar wat wel moet stoppen, is de economische blokkering van onze meest conservatieve organisaties: de vakbonden. De Vlaamse economie evolueert naar een tertiaire economie (handel, vervoer en diensten), terwijl de vakbonden zich vastklampen aan de secondaire sectoren, die enkel nog met staatssteun in leven worden gehouden en op sterven na dood zijn, zoals de automobielindustrie. Die industrieën zullen verdwijnen, iedereen weet dat, maar ondertussen blokkeren de vakbonden wel elke economische heroriëntering van ons land. Dat onverkozen mandatarissen beslissen over ons economisch beleid, is dat democratisch?
De vakbond moet ten andere teruggaan naar zijn kerntaak en dat is de rechten van de werknemers verdedigen. Vakbonden en mutualiteiten zijn uitgegroeid tot politieke machines met te veel oncontroleerbare macht. In geen enkel ander land ter wereld worden de werkloosheidsuitkeringen bijvoorbeeld betaald door de vakbonden, behalve in België. De staat kan zelfs niet controleren of de vakbond het geld wel effectief allemaal doorstort, want de vakbond heeft geen juridisch statuut als vzw van publiek recht dat jaarlijks zijn jaarrekeningen moet neerleggen bij de Nationale Bank van België. De vakbond heeft hetzelfde statuut als de kaartersclub van café Den Engel: het is een feitelijke vereniging, zonder jaarrekening, maar met een gigantische kas. Een groot stuk van ons belastingsgeld zit daarin, en niemand weet hoeveel. Hallucinant! Tegen de vakbonden ben ik persoonlijk niet, tegen ondemocratische en ontransparante toestanden des te meer.
De vraag is ook waar separatisme eindigt. Als je apart grondgebied voorziet op basis van taal, waarom dan niet op basis van levensbeschouwing, seksuele geaardheid, culturele voorkeur, enz. Uiteindelijk eindigt ieder in zijn privé-staatje van één vierkante meter groot.
Dat is een zeer goede vraag, en daarom moeten we secessie (ik prefereer deze term boven het negatief geconnoteerde separatisme) als een breder concept beschouwen, namelijk als het zich onttrekken van een groep aan een grotere gemeenschap waarvan zij vindt dat zij haar rechten en kritieken niet genoeg respecteert. De redenering is dan: ofwel houdt men rekening met ons, ofwel organiseren wij onze eigen gemeenschap.
Maar goed, eerst trekken we uw redenering even door. Na de Vlaamse onafhankelijkheid kan plots West-Vlaanderen zijn onafhankelijkheid opeisen en welbeschouwd zou elke provincie dan op termijn een staat worden. En daarin zou elke rijke stad een stadsstaat kunnen worden, en daarin zou elke rijke gemeente zich kunnen afscheuren, daarin elke rijke straat ... en dan het rijkste huis gevolgd door het appartement van de grootste geldverdiener.
Wie deze redenering dus doortrekt, ziet de relatieve grootte van de staat dus steeds verkleinen en komt onvermijdelijk uit bij ... het individu. En laat dat individu nu net de bouwsteen van de samenleving zijn, die er openlijk, zo blijkt verkiezing na verkiezing, ervoor kiest om met andere Vlamingen toch nog een gemeenschap op te bouwen. Was dat niet zo, dan had een libertaire partij al hopen succes gehad, maar blijkbaar vinden mensen nog steeds dat de staat, en de laatste jaren bij voorkeur een toekomstige Vlaamse staat zich mag ontwikkelen. Dit vanuit de liberale gedachte dat we de staat zoveel invloed in ons leven geven als we dat zelf willen.
U mag dus de secessie-idee inderdaad doortrekken, maar dan helemaal. Onvermijdelijk komt u dan bij de individuele burger terecht die zijn keuzes zelf kan bepalen. Als nu een meerderheid van die burgers toch kiest om met andere leden van wat hij als zijn natie beschouwt, toch samen “staat te maken”, dan vinden we in de secessie-idee meteen de grootste legitimiteit voor een nieuwe Vlaamse staat.
Tot slot: “De taal is gansch het volk” klopt niet volledig. Taal is slechts één van de elementen die een natie samenhoudt. Zwitserland kent vier talen en is toch een natie, terwijl Toscanië slechts het Toscaans kent en geen nationale aspiraties heeft. Het is dus nogal eenvoudig om te stellen dat taalindeling de basis is voor territoriale indeling. Wat doet u dan met mensen die zichzelf als “flamand d’expression Française” benoemen?
Brussel ligt in Vlaanderen. Wat te doen met alle anderstaligen in Brussel? Of moet Brussel een stadstaat worden? Of een deel van Wallonië? Kan Brussel in een Vlaams-nationalistisch scenario nog de hoofdstad van Europa blijven? Kleine details voor flaminganten. Evenals het feit dat de meerderheid van de Vlamingen helemaal geen Onafhankelijk Vlaanderen wil.
U wordt wel heel inconsistent. Een paar alinea’s geleden zei u nog dat er helemaal geen Vlaams volk bestaat en nu zou de meerderheid van dat onbestaande Vlaams volk tegen een onafhankelijk Vlaanderen zijn. Maar goed, over Brussel nu. Brussel is voor mij als flamingant zeker geen detail, maar een startpunt voor elke discussie over onafhankelijkheid. Men beweert dikwijls dat Vlaanderen Brussel zou kwijt geraken bij een eventuele onafhankelijkheid, maar de waarheid is dat België Brussel zelf al bijna twintig jaar “kwijt” is. Met “kwijt” bedoel ik dat sinds de oprichting van het Brussels Hoofdstedelijk Gewest Brussel, een verzameling van negentien gemeentelijke baronieën, een institutioneel gedrocht geworden is, een bureaucratie die op zichzelf leeft, maar geen zier geeft om de burger.
Waar u ook woont in het BHG, u wordt bestuurd door maar liefst vijf overheden: de gemeente, uw eigen gemeenschapscomissie, de gemeenschappelijke gemeenschapscomissie, het gewest en de federale regering. Daarnaast is er ook nog de Franse gemeenschapscomissie die veel invloed heeft, en Vlaanderen die ook het liefst rechtstreeks in Brussel wil interveniëren. Al deze bestuursniveaus lopen door elkaar, werken elkaar tegen en overlappen elkaar niet zelden in bevoegdheid.
Dit werkt niet, al twintig jaar niet. Brussel is een stad met veel problemen: dichtslibbende verkeersaders, groeiende migrantengroepen die niet geïntegreerd geraken, hoge werkloosheid, groeiende armoede. Veel van deze problemen blijven kankeren omdat Brussel zichzelf niet kan besturen. Een schoonmaakactie van bestuursniveaus dringt zich dus op. Wat is nu de oplossing, zelfs voor wie niet separatistisch is, en nog gelooft in een federale staat? Dat is: België omvormen tot een échte federale staat. Niet langer met gemeenschappen die náást de gewesten op dezelfde hoogte staan, maar wel met deelstaten die onder zich bepaalde cultuurgemeenschappen erkennen. Enkel zo kunnen we spreken van een echte federale staat.
In die logica moeten we komen tot twee deelstaten: Vlaanderen en Wallonië. De Vlaamse deelstaat van de federatie België construeer je zo: Het Brussels Hoofdstedelijk Gewest moet fusioneren met het Vlaamse Gewest, de Vlaamse Gemeenschapscomissie moet opgedoekt worden en de Comission Communautaire Française moet blijven bestaan, en gefinancierd worden door de Vlaamse overheid. De Waalse deelstaat van de federatie België wordt als volgt geschapen: fusie van het Waalse Gewest en de Franse Gemeenschap, erkenning van de Duitstalige Gemeenschap als culturele minderheid van de Waalse deelstaat. Zo krijg je in elk van die twee deelstaten een culturele minderheid. In Vlaanderen zijn dat de Franssprekende Gemeenschap en in Wallonië de Duitssprekende Gemeenschap. De rechten van die twee minderheden koppel je aan elkaar.
Resultaat:
- Pacificatie rond Brussel stelt Vlaanderen in staat om zwaar te gaan investeren in haar hoofdstad: Gewestelijk Express Net, wijkontwikkeling, integratiepaden, geïntegreerd werkloosheidsbeleid én, niet onbelangrijk: veel geld.
- Het aantal parlementen zakt: van zes naar drie: het federale, het Vlaamse en het Waalse en twee cultuurraden: de Franstalige en de Duitstalige. De bureaucratie wordt achteruitgedrongen, de mensen zien terug klaar in de politiek.
- De deelstaten hebben hun eigen, duidelijk afgebakend territorium, waarbinnen culturele minderheden hun rechten krijgen. De federale staat België is een echte federatie waarin de democratie volop kan spelen.
Te overwinnen moeilijkheden:
- De Brusselse Franstaligen overtuigen om mee te stappen met Vlaanderen. Oplossing: COCOF mag haar werkingsgebied uitbreiden tot een te onderhandelen aantal faciliteitengemeenten en krijgt grondwettelijke garanties op financiering (bijkomend voordeel: de faciliteiten worden afgeschaft, Franstaligen in die gemeenten hebben nu niet enkel de kans om hun contact in het bestuur in het Frans te laten verlopen, maar ook hun hele culturele leven= aantrekkelijk)
- De Walen zullen per definitie tegen een staatshervorming zijn. In ruil vragen we geen enkele verdere regionalisering meer én behoud van de paritaire regering voor de komende 20 jaar (pax foederati).
- De Duitstalige minderheid zal zich ongemakkelijk voelen. In ruil koppelen we hun financiering als Duitstalige minderheid in Wallonië aan de financiering van de Franstalige minderheid in Vlaanderen. Voelt één van de twee minderheden zich bedreigd, dan hebben zij een gezamenlijk vetorecht tegenover de federale regering. De minderheden zijn het bindmiddel van de federale staat België, daar waar vroeger Brussel dat was.
Enkel op deze manier haal je de communautaire partijen die steeds meer opschuiven naar separatisme de wind uit de zeilen en zorg je voor een België dat democratisch transparant is, de grootste eis voor een groeiend aantal flaminganten. Bij dit nieuwe België zou de eis naar separatisme al heel wat verzwakken, de huidige situatie blijven verdedigen is erom vragen. Waar ik natuurlijk niet tegen ben.
HLRF!
Smithson
Er bestaat wél zoiets als een verdraagzaam Vlaams-nationalisme. Het beste bewijs daarvan is de Vlaams-nationale partij N-VA die de racistische stellingen van het Vlaams Belang in verband met migrantenpolitiek resoluut afwijst en in haar campagne zelfs twee nieuwe Vlamingen een prominente plaats geeft. Trouwens, wie tegen de monocultuur strijdt, moet dat doortrekken en ook strijden tegen de apartheid die in grote steden zich aan het organiseren is. In Brussel, maar ook in Antwerpen vormen zich stilaan monoculturele allochtone gemeenschappen. Statistisch kan men de allochtonen dan misschien wel als een minderheid beschouwen waar we verdraagzaam voor moeten zijn, maar statistieken zeggen niets over de verdeling van die allochtonenmassa over het grondgebied. Zij wonen niet als Vlaming van vreemde origine tussen Vlamingen van autochtone origine. Zij wonen als Turk met een Belgisch paspoort tussen andere Turken met een Belgisch paspoort in een eigen monocultuur met Turkssprekende bakkers, slagers, dokters, apothekers en bankiers. Indien ze dat zouden willen, hoeven ze zelfs de wijk niet meer uit. Dat is ook mono-cultuur, en dat moeten we als democratische en open Vlaams-nationalisten bestrijden. Ik zou niet liever hebben dan dat de Turkse cultuur onze eigen cultuur bevrucht met haar zienswijzen, maar waar we vandaag naartoe gaan is apartheid onder het mom van multi-culturaliteit.
Dat debat in de kiem smoren door te stellen dat Vlaams-nationalisme onverbrekelijk met racisme verbonden is, is gewoonweg niet juist en intellectueel oneerlijk. Wat wel juist is, is dat de Vlaams-nationale partijen, met hun cultureel discours het eerst gevoelig geworden zijn voor de migrantenproblematiek, maar nu zien zelfs SPA en Groen! in dat het migrantenbeleid tot nu toe gefaald heeft. Wij moeten de mensen een integratiepad aanreiken, dat vooral gestoeld is op taalverwerving. Dat zij geloven wat ze willen, eten wat ze willen, dragen wat ze willen, luisteren naar wat ze willen, maar de taal moet het bindmiddel zijn tussen alle Vlamingen, oud of nieuw. Of past Vlaamsgezindheid niet in het Belgisch cultureel homogeen model?
De flamingante stelling dat "Walen moeilijker integreren dan migranten" is niet alleen xenofoob, maar ook misantroop. Het a priori "Wat we zelf doen doen we beter", komt voort uit een beeld van "De Vlaamse aard" en is bij gevolg eveneens een expressie van een onverdraagzaam denken: er bestaat geen enkele vanzelfsprekendheid dat Vlaanderen beter zou worden door een Vlaamse onafhankelijkheid.
Er bestaat ook geen enkele vanzelfsprekendheid dat België het beste model is. Niets is vanzelfsprekend, behalve één ding: dat het gemakkelijker en democratischer besturen is met één regering dan met zeven.
Ook het zogezegde "politieke" Vlaams-nationalisme is onverdraagzaam: het gaat ervan uit dat er voor een Vlaming maar één mogelijke aspiratie tot nationale identiteit bestaat, namelijk de Vlaamse. Het "links-liberale" of politieke Vlaams-nationalisme gaat uit van de dwangmatige vooronderstelling van het niet-bestaan van België ("Vlaanderen in Europa"). De meningsverschillen tussen verschillende interpretaties van Vlaams-nationalisme, zijn niet meer dan schijn-ruzies die "ongemerkt" de indruk moeten versterken dat er een consensus bestaat over de noodzaak aan "meer Vlaanderen" .
Een groeiende groep mensen in dit land, of u het nu leuk vindt of niet, of u dit nu domme en “moreel aangetaste” mensen vindt of niet, is van mening dat het met dit België niet verder kan. Geen enkele Vlaams-nationalist zal beweren dat er naast de Vlaamse identiteit geen andere identiteiten meer kunnen bestaan. Identiteit is meerlagig: ik ben man, hetero, West-Vlaming, nieuwe Gentenaar, sociaal assistent en Vlaming en jammer genoeg ook nog steeds Belg. Alleen hoeft niet elk aspect van mijn identiteit een politieke vertaling te krijgen. Anders had ik mij allang kandidaat gesteld voor de “mannelijke heteroseksuele West-Vlaamse, sociaalvoelende, Vlaams-nationalistische partij”.
Dat de Vlaams-nationalistische onverdraagzaamheid zich ook tegen Vlamingen richt, blijkt onder meer uit de categorie die pro-Belgische Vlamingen toebedeeld krijgen door flaminganten: “collaborateurs”. Omgekeerd blijkt elke bewonderenswaardige prestatie boven de taalgrens het werk van een "Vlaming", alles wat misloopt, is daarentegen het werk van (Nederlandstalige) Belgen. Vlaams-nationalisten willen “Het Nederlands” promoten, wat tot gevolg heeft dat Vlamingen “Vlaamse (Nederlandse) Kunst” moeten maken en bij voorkeur vriendjes moeten worden met Nederlanders (anderzijds is het dan weer verwonderlijk dat het Vlaams-nationalisme aanleunt bij organigisme en bij conservatief-USA: zo "Vlaams" is dat nu ook weer niet). De Vlaams-nationalistische onverdraagzaamheid treft dus evenzeer “on-Vlaamse” Vlamingen als Walen of migranten. De communautaire tegenstelling is niet zo zeer een conflict tussen "De Vlamingen" en "De Walen", maar wel een conflict tussen flamigante en niet-flamingante Vlamingen.
Daar hebt u een punt en dat moet stoppen. Wie overtuigde Nederlandstalige Belg is moet dat kunnen zijn, zonder als collaborateur bestempeld te moeten worden. Wie overtuigde Nederlandstalige Belg is, zou dan omgekeerd ook eens respect kunnen opbrengen voor flaminganten, die men al te vaak als één pot nat beschouwt. Wij zijn niet allemaal racisten en jullie niet allemaal collaborateurs. Deal?
Sommige flaminganten blijken bijzonder gehaast en willen een “onverwijlde splitsing van België”. Vlaanderen moet “Vlaams” blijven, anders heeft een Onafhankelijk Vlaanderen geen zin meer. Zo ontstaat het gevaar op racistisch of gewelddadig cultuurpessimisme. Andere flaminganten verkiezen een “geïntegreerde” (lees: geassimileerde) migrant boven een “collaborerende” autochtone Vlaming, en voeren bij bijvoorbeeld daartoe een "Marokkaanse Vlaming" ten tonele op de IJzerbedevaart. Het bewaren en promoten van "De Vlaamse Identiteit" is voor alle Vlaamse-nationalisten een topprioriteit, ieder op zijn manier: door verdrijven of onderdrukken van het vreemde of door assimilatie ervan. Als er al een Vlaamse identiteit bestaat, luistert ze naar de naam van “conformisme”. Een natie-staat die gebouwd wordt op die logica, die voortkomt uit die denkwijze, kan niet anders dan onverdraagzaam zijn. Een Onafhankelijk Vlaanderen zal noodzakelijk een onverdraagzaam Vlaanderen zijn
U komt goed op dreef: u trekt in één alinea de Vlaamse natie in twijfel, u vindt het cultuurpessimistisch als een Marokkaanse Vlaming ten tonele verschijnt, u vindt elke vorm van aanpassing van migranten al meteen assimilatie. Welnu, de Vlaamse natie is zich al meer dan 150 jaar aan het vormen, dat zou dus wel een extreme vorm van geestesbegoocheling moeten zijn, die ervoor zorgt dat bijna tien generaties Vlamingen blijven strijden voor hun rechten binnen de Belgische constructie. U krijgt het woord “Vlaamse cultuur” niet over uw lippen, maar u bent er wel in opgegroeid van Tik Tak tot Tien om te zien. En tenslotte zou u zelf racistisch zijn als u een Marokkaanse Vlaming als onmogelijkheid beschouwt, want dan ontzegt u meteen alle allochtonen de mogelijkheid om zich hier in te passen. Uw discours wordt wel heel dunnetjes. De Vlamingen mogen niet uit uw idee van onverdraagzaam addergebroed breken he? Welnu, hoe verdraagzaam bent u tegenover de Vlaams-nationalisten?
"Het Vlaamse volk" bestaat niet en "De Vlaming" is een stereotype. Eigenaardig genoeg denken flaminganten dat Vlamingen het altijd en over alles eens zijn (en wie het niet eens is, zoals hierboven reeds vermeld, is een “collaborateur”, dus geen “echte” Vlaming). Wat “De Vlaming” meent, wordt zo de stem van “Het Volk”. “Zelfbeschikking der Volkeren” levert bovendien een ongepaste motivering voor Vlaams-nationalisme, omdat Vlaanderen geen gekoloniseerd gebied is. Separatisme betekent omwille van de inherente onverdraagzaamheid, een schending van de mensenrechten. Het hoeft dan ook niet te verbazen dat de kopstukken van het Vlaams-nationalisme de legitimiteit van de mensenrechten ontkennen ("mensenrechtennegationisme”).
Bestaat het “Belgische volk” dan wel misschien? Bestaat het Ierse volk? Bestaan er Schotten? Bestaan er Catalanen? Bestaan er Kroaten? U moet wel over een goddelijk inzicht beschikken om te kunnen weten of een volk wel of niet bestaat. Een volk bestaat als het van zichzelf vindt dat het bestaat. Als u enkel de volkeren erkent die vandaag in een eigen natiestaat leven, dan zijn er volgens uw criterium slechts 193 volkeren in de wereld. U krijgt het alvast aan de stok met de halve antropologische wetenschappelijke wereld. Mij niet gelaten. Of bestaan volkeren soms helemaal niet? Bestaan er geen zulu’s? Pygmeeën? Koerden? Cultuurrelativisme troef. Luistert u maar eens naar Jacob Obrecht, lees maar een “Villa des Roses” van Elsschot, ga eens naar Clouseau in het sportpaleis, dan zult u al snel zien dat dit cultuurproducten zijn van de Vlaamse natie.
Wat inderdaad jammer is, is dat een aantal kopstukken van het Vlaams-nationalisme mensenrechten niet zo belangrijk vinden. Al moet men zich ook eens durven - en onder de huidige politiek correct cultuur is dat echt wel durven - afvragen hoe universeel mensenrechten zijn die bedacht zijn door een kleine selectie van blanke – Europese – mannen.
Een Onafhankelijk Vlaanderen wordt niet alleen gemotiveerd door etnisch/cultureel fundamentalisme (flamingantisme is een religie, met een eigen mythologie en eigen rituelen zoals de IJzerbedevaart), maar ook door economisch fundamentalisme: de stopzetting van de transfers heeft niet tot doel dit vrijgekomen geld aan de burgers uit te keren, maar wel om het te besteden aan loonmatiging, zodat het geld van de transfers naar de superrijke Vlamingen kan gaan, in plaats van naar behoeftige Walen. Binnen een Onafhankelijk Vlaanderen hopen de Vlaams-nationalisten ook meer greep op de vakbonden te krijgen en gemakkelijker de verzorgingsstaat te kunnen ontmantelen. Dat er in verhouding meer flaminganten zijn bij Vlaamse ondernemers dan bij de rest van de bevolking, hoeft niet echt te verbazen.
U doet hier beweringen in het ijle. U, noch ik kunnen voorspellen hoe de sociaal-economische verhoudingen in onze toekomstige republiek zullen liggen. En hoe kun je vrijgekomen geld aan loonmatiging bestéden? Loonmatiging betekent net het ínleveren van geld door de werknemer, terwijl de grootste inlevering op het loon van een werknemer, namelijk de belastingen, enorm zouden kunnen dalen bij de onafhankelijkheid. Hoe kun je een sociaal beleid voeren in Vlaanderen als jaarlijks tussen 7 en 10 procent van uw economisch surplus afgeroomd wordt door een bevolkingsgroep die geen sikkepit wederkerige solidariteit betoont met de gever als daar kans toe is? (zie Renault-bussen ipv Vanhool-bussen bij vernieuwing patrimonium van de TEC, het blokkeren van het Ijzeren Rijn-dossier, enzovoort en zoverder)
De verzorgingsstaat moet in onze toekomstige republiek helemaal niet ontmanteld worden, ze kan zelfs uitgebreid worden. Maar wat wel moet stoppen, is de economische blokkering van onze meest conservatieve organisaties: de vakbonden. De Vlaamse economie evolueert naar een tertiaire economie (handel, vervoer en diensten), terwijl de vakbonden zich vastklampen aan de secondaire sectoren, die enkel nog met staatssteun in leven worden gehouden en op sterven na dood zijn, zoals de automobielindustrie. Die industrieën zullen verdwijnen, iedereen weet dat, maar ondertussen blokkeren de vakbonden wel elke economische heroriëntering van ons land. Dat onverkozen mandatarissen beslissen over ons economisch beleid, is dat democratisch?
De vakbond moet ten andere teruggaan naar zijn kerntaak en dat is de rechten van de werknemers verdedigen. Vakbonden en mutualiteiten zijn uitgegroeid tot politieke machines met te veel oncontroleerbare macht. In geen enkel ander land ter wereld worden de werkloosheidsuitkeringen bijvoorbeeld betaald door de vakbonden, behalve in België. De staat kan zelfs niet controleren of de vakbond het geld wel effectief allemaal doorstort, want de vakbond heeft geen juridisch statuut als vzw van publiek recht dat jaarlijks zijn jaarrekeningen moet neerleggen bij de Nationale Bank van België. De vakbond heeft hetzelfde statuut als de kaartersclub van café Den Engel: het is een feitelijke vereniging, zonder jaarrekening, maar met een gigantische kas. Een groot stuk van ons belastingsgeld zit daarin, en niemand weet hoeveel. Hallucinant! Tegen de vakbonden ben ik persoonlijk niet, tegen ondemocratische en ontransparante toestanden des te meer.
De vraag is ook waar separatisme eindigt. Als je apart grondgebied voorziet op basis van taal, waarom dan niet op basis van levensbeschouwing, seksuele geaardheid, culturele voorkeur, enz. Uiteindelijk eindigt ieder in zijn privé-staatje van één vierkante meter groot.
Dat is een zeer goede vraag, en daarom moeten we secessie (ik prefereer deze term boven het negatief geconnoteerde separatisme) als een breder concept beschouwen, namelijk als het zich onttrekken van een groep aan een grotere gemeenschap waarvan zij vindt dat zij haar rechten en kritieken niet genoeg respecteert. De redenering is dan: ofwel houdt men rekening met ons, ofwel organiseren wij onze eigen gemeenschap.
Maar goed, eerst trekken we uw redenering even door. Na de Vlaamse onafhankelijkheid kan plots West-Vlaanderen zijn onafhankelijkheid opeisen en welbeschouwd zou elke provincie dan op termijn een staat worden. En daarin zou elke rijke stad een stadsstaat kunnen worden, en daarin zou elke rijke gemeente zich kunnen afscheuren, daarin elke rijke straat ... en dan het rijkste huis gevolgd door het appartement van de grootste geldverdiener.
Wie deze redenering dus doortrekt, ziet de relatieve grootte van de staat dus steeds verkleinen en komt onvermijdelijk uit bij ... het individu. En laat dat individu nu net de bouwsteen van de samenleving zijn, die er openlijk, zo blijkt verkiezing na verkiezing, ervoor kiest om met andere Vlamingen toch nog een gemeenschap op te bouwen. Was dat niet zo, dan had een libertaire partij al hopen succes gehad, maar blijkbaar vinden mensen nog steeds dat de staat, en de laatste jaren bij voorkeur een toekomstige Vlaamse staat zich mag ontwikkelen. Dit vanuit de liberale gedachte dat we de staat zoveel invloed in ons leven geven als we dat zelf willen.
U mag dus de secessie-idee inderdaad doortrekken, maar dan helemaal. Onvermijdelijk komt u dan bij de individuele burger terecht die zijn keuzes zelf kan bepalen. Als nu een meerderheid van die burgers toch kiest om met andere leden van wat hij als zijn natie beschouwt, toch samen “staat te maken”, dan vinden we in de secessie-idee meteen de grootste legitimiteit voor een nieuwe Vlaamse staat.
Tot slot: “De taal is gansch het volk” klopt niet volledig. Taal is slechts één van de elementen die een natie samenhoudt. Zwitserland kent vier talen en is toch een natie, terwijl Toscanië slechts het Toscaans kent en geen nationale aspiraties heeft. Het is dus nogal eenvoudig om te stellen dat taalindeling de basis is voor territoriale indeling. Wat doet u dan met mensen die zichzelf als “flamand d’expression Française” benoemen?
Brussel ligt in Vlaanderen. Wat te doen met alle anderstaligen in Brussel? Of moet Brussel een stadstaat worden? Of een deel van Wallonië? Kan Brussel in een Vlaams-nationalistisch scenario nog de hoofdstad van Europa blijven? Kleine details voor flaminganten. Evenals het feit dat de meerderheid van de Vlamingen helemaal geen Onafhankelijk Vlaanderen wil.
U wordt wel heel inconsistent. Een paar alinea’s geleden zei u nog dat er helemaal geen Vlaams volk bestaat en nu zou de meerderheid van dat onbestaande Vlaams volk tegen een onafhankelijk Vlaanderen zijn. Maar goed, over Brussel nu. Brussel is voor mij als flamingant zeker geen detail, maar een startpunt voor elke discussie over onafhankelijkheid. Men beweert dikwijls dat Vlaanderen Brussel zou kwijt geraken bij een eventuele onafhankelijkheid, maar de waarheid is dat België Brussel zelf al bijna twintig jaar “kwijt” is. Met “kwijt” bedoel ik dat sinds de oprichting van het Brussels Hoofdstedelijk Gewest Brussel, een verzameling van negentien gemeentelijke baronieën, een institutioneel gedrocht geworden is, een bureaucratie die op zichzelf leeft, maar geen zier geeft om de burger.
Waar u ook woont in het BHG, u wordt bestuurd door maar liefst vijf overheden: de gemeente, uw eigen gemeenschapscomissie, de gemeenschappelijke gemeenschapscomissie, het gewest en de federale regering. Daarnaast is er ook nog de Franse gemeenschapscomissie die veel invloed heeft, en Vlaanderen die ook het liefst rechtstreeks in Brussel wil interveniëren. Al deze bestuursniveaus lopen door elkaar, werken elkaar tegen en overlappen elkaar niet zelden in bevoegdheid.
Dit werkt niet, al twintig jaar niet. Brussel is een stad met veel problemen: dichtslibbende verkeersaders, groeiende migrantengroepen die niet geïntegreerd geraken, hoge werkloosheid, groeiende armoede. Veel van deze problemen blijven kankeren omdat Brussel zichzelf niet kan besturen. Een schoonmaakactie van bestuursniveaus dringt zich dus op. Wat is nu de oplossing, zelfs voor wie niet separatistisch is, en nog gelooft in een federale staat? Dat is: België omvormen tot een échte federale staat. Niet langer met gemeenschappen die náást de gewesten op dezelfde hoogte staan, maar wel met deelstaten die onder zich bepaalde cultuurgemeenschappen erkennen. Enkel zo kunnen we spreken van een echte federale staat.
In die logica moeten we komen tot twee deelstaten: Vlaanderen en Wallonië. De Vlaamse deelstaat van de federatie België construeer je zo: Het Brussels Hoofdstedelijk Gewest moet fusioneren met het Vlaamse Gewest, de Vlaamse Gemeenschapscomissie moet opgedoekt worden en de Comission Communautaire Française moet blijven bestaan, en gefinancierd worden door de Vlaamse overheid. De Waalse deelstaat van de federatie België wordt als volgt geschapen: fusie van het Waalse Gewest en de Franse Gemeenschap, erkenning van de Duitstalige Gemeenschap als culturele minderheid van de Waalse deelstaat. Zo krijg je in elk van die twee deelstaten een culturele minderheid. In Vlaanderen zijn dat de Franssprekende Gemeenschap en in Wallonië de Duitssprekende Gemeenschap. De rechten van die twee minderheden koppel je aan elkaar.
Resultaat:
- Pacificatie rond Brussel stelt Vlaanderen in staat om zwaar te gaan investeren in haar hoofdstad: Gewestelijk Express Net, wijkontwikkeling, integratiepaden, geïntegreerd werkloosheidsbeleid én, niet onbelangrijk: veel geld.
- Het aantal parlementen zakt: van zes naar drie: het federale, het Vlaamse en het Waalse en twee cultuurraden: de Franstalige en de Duitstalige. De bureaucratie wordt achteruitgedrongen, de mensen zien terug klaar in de politiek.
- De deelstaten hebben hun eigen, duidelijk afgebakend territorium, waarbinnen culturele minderheden hun rechten krijgen. De federale staat België is een echte federatie waarin de democratie volop kan spelen.
Te overwinnen moeilijkheden:
- De Brusselse Franstaligen overtuigen om mee te stappen met Vlaanderen. Oplossing: COCOF mag haar werkingsgebied uitbreiden tot een te onderhandelen aantal faciliteitengemeenten en krijgt grondwettelijke garanties op financiering (bijkomend voordeel: de faciliteiten worden afgeschaft, Franstaligen in die gemeenten hebben nu niet enkel de kans om hun contact in het bestuur in het Frans te laten verlopen, maar ook hun hele culturele leven= aantrekkelijk)
- De Walen zullen per definitie tegen een staatshervorming zijn. In ruil vragen we geen enkele verdere regionalisering meer én behoud van de paritaire regering voor de komende 20 jaar (pax foederati).
- De Duitstalige minderheid zal zich ongemakkelijk voelen. In ruil koppelen we hun financiering als Duitstalige minderheid in Wallonië aan de financiering van de Franstalige minderheid in Vlaanderen. Voelt één van de twee minderheden zich bedreigd, dan hebben zij een gezamenlijk vetorecht tegenover de federale regering. De minderheden zijn het bindmiddel van de federale staat België, daar waar vroeger Brussel dat was.
Enkel op deze manier haal je de communautaire partijen die steeds meer opschuiven naar separatisme de wind uit de zeilen en zorg je voor een België dat democratisch transparant is, de grootste eis voor een groeiend aantal flaminganten. Bij dit nieuwe België zou de eis naar separatisme al heel wat verzwakken, de huidige situatie blijven verdedigen is erom vragen. Waar ik natuurlijk niet tegen ben.
HLRF!
Smithson
Geen opmerkingen:
Een reactie posten