1001 GOEDE REDENEN blijken er nog te vinden waarom België behouden moet blijven. Zodus: dit tiende punt, dat kunt u zelf naar vrije keuze invullen. Aan alle bewuste Belgen om ons land niet te laten vernietigen door taalracistische separatisten-clubjes.
Eindelijk, na een reeks van negen weerlegde stellingen komen we nu bij het ultieme argument voor het behoud van België en dat is ... zoek zelf maar! Blijkbaar is het instrumentarium van argumenten op. Een ecologische ramp zal de Vlaamse onafhankelijkheid alvast niet worden, de menselijke verbondenheid, noch de culturele uitwisseling gaat erop achteruit, de economische efficientie is zowel op Vlaams als Belgisch niveau irrelevant als we die niet beschouwen in de totale Europese economische ruimte, het democratisch evenwicht waarvan sprake is in de Belgische constructie inderdaad compleet zoek, de koppeling racisme-facisme-flamingantisme is ontkoppeld, de vermeende internationale uitstraling ontmaskerd, het democratisch verlangen van "de Belgen" al evenzeer en er is een model aangereikt van een open en bereikbaar integratiepad voor nieuwe Vlamingen. Alsjeblief!
Het enige argument dat ik heel sterk vond is nummer zes, dat van de sociale solidariteit. Voor mij blijft de vraag nog steeds "Waarom zou een Vlaamse arbeider meer solidair zijn met een Vlaamse ondernemer die hem uitbuit dan met een Waalse arbeider die tot zijn maatschappelijke klasse behoort"? Dat is een essentiële vraag bij het bestuderen van elk nationaliteitsstreven. Hier heb ik nog steeds geen antwoord op, maar ik toonde in mijn antwoord wel aan dat de gewone waal niet gebaat is bij onze sociale solidariteit, dus er is alvast een wederwoord voorzien voor wie zit te watertanden.
Géén tiende argument Pro België dus. Of toch? Verhip! Ik heb er zowaar zelf één gevonden. België moet behouden blijven omdat het de enige plaats is op aarde waar de surrealistische kunst van René Magritte en Paul Delvaux ten volle tot zijn recht kan komen. Nergens ter wereld immers is de staatsstructuur zo ingewikkeld, ongrijpbaar en contradictorisch als in België. Vlaanderen en Wallonië zijn geen deelstaten, maar een onontwarbaar kluwen van Gemeenschappen en Gewesten. De Duitstalige gemeenschap ligt territoriaal onder het Waalse Gewest, maar een Franstalige Vlaamse Gemeenschap onder het Vlaams Gewest blijkt onmogelijk: daarvoor moet een apart, Brussels Gewest gecreëerd worden. Het Brussels Hoofdstedelijk Gewest wordt dan intern weer geregeerd door een Vlaamse Gemeenschapscomissie en een Comission Communautaire Française (COCOF), die elk op zich maar een minderheid van de Brusselse bevolking vertegenwoordigen. De grootste groep (méér dan de helft!) is immers van vreemde origine, en Waal, noch Vlaming, nog Franstalige Brusselaar. Het zijn … de laatste Belgen! Surrealisme troef.
Maar het gaat verder. In Vlaanderen bestrijdt links alles wat conservatief, Vlaamsgezind en kerkelijk is, maar krijgt niet snel genoeg de schoenen uitgeschopt om een moskee binnen te gaan of te orateren over de rijke Arabische cultuur, zelfs al is die met haar standpunten over familie, seksualiteit en religiositeit veel conservatiever dan onze eigen traditioneel rechtse achterban. De solidariteit van de Vlamingen met de Walen is 20 keer groter dan de transfers die ooit vloeiden van West- naar Oostduitsland en nog worden we afgeschilderd als Molièristische vrekken. We stemmen federale wetten zoals het verbod op tabaksreclame, het installeren van flitspalen, maar in Francorchamps tiert Marlboro welig en je moet al heel goed kijken voor je in Wallonië nog maar een flitspaal vindt. We leven in een land waar een premier zijn ambt kan kopen door de rechten van de bevolkingsgroep die hem aan de macht bracht, op te offeren aan de belangen van een minderheid. We leven in een land waar Franstaligen op een Waalse politica als Onckelinckx kunnen stemmen tot op 25 km van Antwerpen, maar waar Vlamingen lijdzaam moeten toezien hoe de Vlaamse Rand rond Brussel verfranst, omdat Franstaligen zich maar niet willen integreren. We leven in een land waar onze Vlaamse intellectuele wereld, opgevoed, onderwezen en groot geworden in de Vlaamse ruimte de Vlaamse identiteit ronduit belachelijk maken, terwijl ze er nog voor betaald worden ook. We leven in een land met een koning die geen politieke verantwoordelijkheid kan dragen, maar achter de schermen heel veel invloed heeft. We leven in een rand waar mensen die hun Vlaams engagement overboord gooien een medaille krijgen. We leven in … België.
Nee, dit België mag echt niet verdwijnen, het is het grootste surrealistische kunstwerk ooit!
Mooi misschien, maar democratisch is het niet.
HLRF!
Smithson
Transparantie is nooit het doel geweest van de architecten van België. Tenslotte werd de structuur van België grotendeels bepaald door Liberalen en Christen-Democraten en hun niet aflatende strijd tegen het Socialisme.
BeantwoordenVerwijderenWaarom telt een Waalse stem dubbel? Simpel, omdat de machtsbasis van de socialisten vroeger in Wallonië lag. Het was het meest ontwikkelde, meest geïndustrialiseerde en drukst bevolkste deel van België. Veel proletariaat dus. De heersende partijen, liberalen en democraten, stonden sterk in Vlaanderen. En in feite in heel België zolang er geen algemeen stemrecht was. Toen dat er kwam, werden de zitjes in het Parlement fifty-fifty verdeeld tussen Vlaanderen en Wallonië verdeeld. Subtiel, niet?
En zo zijn er honderden voorbeelden van hervormingen die niet doorgevoerd zijn met het oog op de toekomst van België, maar op machtsbehoud. Wat tot een hopeloos complexe toestand heeft geleid, waar we dringend vanaf moeten.
Ergens in de Knack van deze week beweerde iemand dat we van die klote-grondwet afmoeten. Ik steun hem 100%. Het is een vodje papier dat ons bindt aan een oerwoud vol slangen.
Bloedverwant,
BeantwoordenVerwijderenU analyse is als anarchist zeer merkwaardig, maar ik treed ze volledig bij. U hebt gelijk dat een correcte staatsstructuur nooit het doel van de Belgische machthebbers geweest is, maar de macht op zich. Daarin verschillen Belgische machthebbers trouwens niet van andere. De hogere idealen, het construeren van een democratie die naam waardig, vallen onderweg telkens ten prooi aan plat opportunisme. In die zin deel ik de mening van de anarchisten die stellen dat een regering per definitie moet leiden tot immorele toestanden als corruptie en machtsmisbruik. Ik heb zelfs grote sympathie voor hun libertaire gedachtegoed, al weet ik dat een zekere regering onontbeerlijk is, al was het maar om de rijkdom die in een volledig vrije markteconomie al snel naar een minderheid van mensen zou vloeien, te herverdelen.
Enne, uw tekst "Bedrijven en Collectieven: een ongelijke strijd" is een pareltje. U hebt zichzelf net een link op mijn blog veroverd.
(links onder)
Vlaamsgezinde groeten,
Smithson.
Anarchisme is in de eerste plaats een manier van denken. Vrij en onbevooroordeeld denken. In zekere zin probeer ik me zo radicaal mogelijk op te stellen (zij het met redelijke argumenten), omdat verdraagzame politiek nu eenmaal naar compromissen streeft.
BeantwoordenVerwijderenJe kunt, naar mijn mening, 2 kanten op met het anarchisme. Je kunt jezelf als een hartgrondige systeemhater en revolutionair opstellen en de discussie uit de weg gaan. Dan kom je nergens. Of je kunt de dialoog aangaan met zij die je ongelijk geven. Het resultaat van zo'n akkoord zal waarschijnlijk sterk neigen naar socialisme. En dat is een stap in de goede richting.
Bedankt voor je steun en complimenten.
P.S.: Een vrije markt economie is slechts één anarchistisch alternatief. Persoonlijk ben ik meer te vinden voor het communistisch model. Ik geloof met hart en ziel dat dit model, hoewel schaamteloos misbruikt door stalinisten en aanverwanten, de oplossing is. Zonder regering weliswaar.