Wie ontvangt is dankbaar. Dat is normaal. Beeld u weer een situatie in waarbij u geld geeft aan een persoon of project omdat u beslist hebt daarmee solidair te willen zijn. Het geld wordt overgemaakt, u verwacht geen uitvoerige bedanking, hoogstens respect voor uw daad van menslievendheid. En wat gebeurt: men maakt u publiekelijk zwart, men vindt u een vrek omdat u niet meer gaf en krijgt men de kans om u te kleineren of zelfs te beschadigen, dan laat men het niet. Wat is uw logische reactie op dat moment? Schluss damit. Bastante. Enough. Hoe erg de toestand ook mag zijn van de persoon die u daarnet nog aan het helpen was, geen cent geef je nog aan iemand die je beschimpt, je met je eigen geld bestrijdt. Dat is de logica zelve.
Maar wat zien we in België? De gemeenschap die jaarlijks 7 % van het Bruto Regionaal Product afstaat aan een gemeenschap die de helft minder leden telt (dus per capita is dit een dubbele ontvangst in vergelijking met een hypothetische omgekeerde beweging) krijgt van de andere gemeenschap in dit land niet het minste respect terug. Die andere gemeenschap, de Waalse (zelfde staatskundige opmerking als daarstraks) die nog slechts leefbaar is bij gratie van het rijkere landsdeel neemt geen houding van nederigheid aan die past bij zo’n transfers. Integendeel, zij manifesteert zich op het Belgische niveau met de grootste arrogantie. In Vlaanderen schoffeert zij de Nederlandstalige bevolking in de faciliteitengemeenten. In Wallonië verfranst zij de Nederlandstaligen in de eigen faciliteitengemeenten. In Brussel respecteren zij ondanks talloze taalwetten de tweetaligheid niet. Via hun Franstalige Brusselse bondgenoten vragen zij zelfs de aanhechting van de verfransende randgemeenten bij dit gewest. Een eis die bewijst dat zij de territoriale integriteit van Vlaanderen en dus in wezen de federale staat niet erkennen. Federale wetten lappen zij dan ook aan hun laars. En wanneer Vlaanderen in economische sectoren wil investeren die meer welvaart kunnen creëren blokkeert zij deze pogingen systematisch. Vlaanderen wordt in een wurggreep gehouden door de partij waar zij nog steeds solidariteit mee betoont.
Wallonië gedraagt zich met een arrogantie die niet past bij een vragende partij. Het lome Vlaanderen (als ik onze natie dan toch moet personificeren dan doop ik die tot “De lamme Goedzak”) laat dit gewoon gebeuren. Ik vertelde dit ooit eens aan een Australiër terwijl ik op reis was in Barcelona en die merkte me op: “Thats the destiny of minorities”, waarbij hij bedoelde dat Vlamingen als minderheid hier nu eenmaal niets aan konden doen. Toen ik hem vertelde dat de Vlamingen in België de meerderheid waren, begreep hij er helemaal niets meer van. “You Belgians are fokin’ lunatics”. Ik antwoordde: “No no Flemings are, Belgians do not exist. O, I’m sorry, there is a Belgian, I almost forgot: our king, an imported German”. We kwamen niet meer bij van het lachen, maar het was in wezen tragikomisch.
HLRF!
Smithson
Maar wat zien we in België? De gemeenschap die jaarlijks 7 % van het Bruto Regionaal Product afstaat aan een gemeenschap die de helft minder leden telt (dus per capita is dit een dubbele ontvangst in vergelijking met een hypothetische omgekeerde beweging) krijgt van de andere gemeenschap in dit land niet het minste respect terug. Die andere gemeenschap, de Waalse (zelfde staatskundige opmerking als daarstraks) die nog slechts leefbaar is bij gratie van het rijkere landsdeel neemt geen houding van nederigheid aan die past bij zo’n transfers. Integendeel, zij manifesteert zich op het Belgische niveau met de grootste arrogantie. In Vlaanderen schoffeert zij de Nederlandstalige bevolking in de faciliteitengemeenten. In Wallonië verfranst zij de Nederlandstaligen in de eigen faciliteitengemeenten. In Brussel respecteren zij ondanks talloze taalwetten de tweetaligheid niet. Via hun Franstalige Brusselse bondgenoten vragen zij zelfs de aanhechting van de verfransende randgemeenten bij dit gewest. Een eis die bewijst dat zij de territoriale integriteit van Vlaanderen en dus in wezen de federale staat niet erkennen. Federale wetten lappen zij dan ook aan hun laars. En wanneer Vlaanderen in economische sectoren wil investeren die meer welvaart kunnen creëren blokkeert zij deze pogingen systematisch. Vlaanderen wordt in een wurggreep gehouden door de partij waar zij nog steeds solidariteit mee betoont.
Wallonië gedraagt zich met een arrogantie die niet past bij een vragende partij. Het lome Vlaanderen (als ik onze natie dan toch moet personificeren dan doop ik die tot “De lamme Goedzak”) laat dit gewoon gebeuren. Ik vertelde dit ooit eens aan een Australiër terwijl ik op reis was in Barcelona en die merkte me op: “Thats the destiny of minorities”, waarbij hij bedoelde dat Vlamingen als minderheid hier nu eenmaal niets aan konden doen. Toen ik hem vertelde dat de Vlamingen in België de meerderheid waren, begreep hij er helemaal niets meer van. “You Belgians are fokin’ lunatics”. Ik antwoordde: “No no Flemings are, Belgians do not exist. O, I’m sorry, there is a Belgian, I almost forgot: our king, an imported German”. We kwamen niet meer bij van het lachen, maar het was in wezen tragikomisch.
HLRF!
Smithson
Powered by ScribeFire.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten