ANTI-RACISTISCH TEGENGIF: "Vlamingen" en "Walen", dat zijn recente nationalistische bedenksels. Er wonen veel meer soorten mensen in dit land dan enkel die twee groepen. Er zijn ook nog Brabanders, Luxemburgers, Limburgers, Antwerpenaren, Henegouwers, Luikenaren ... Allen samen vormen zij het Belgische volk dat als je het van uit het buitenland bekijkt erg herkenbaar is in tal van gewoonten. Wie 'Vlamingen' tegen 'Walen' wil opzetten installeert een racisme dat zich vervolgens nog veel sterker keert tegen al wie van buitenlandse afkomst is. Wie tegen racisme strijdt, vecht voor België.
Het koppelen van deze twee zaken is een vorm van de politieke techniek die “framing” heet. Je probeert een perfect verdedigbare zaak (het onafhankelijkheidsstreven) te koppelen aan een afschuwelijk streven (rassenhaat), en spreekt je weerstand tegen het geheel uit, waardoor het streven van je tegenstander mee in de discussie verdrinkt. De stellingname dat vechten voor België gelijk staat aan de strijd tegen racisme, getuigt van zo’n valse koppeling. Evengoed kun je stellen dat vechten voor België gelijk staat met het discrimineren van de Vlamingen die geen Belg willen zijn en in dit land een minderheid vormen. En “Vechten voor België” (citaat) kunnen we minstens even nationalistisch noemen als vechten voor Vlaanderen, niet? Ik zou niet kunnen begrijpen waarom het ene legitiemer zou zijn dan het andere.
Tegelijk wordt ook de nadruk gelegd op het woord “bedenksels”, alsof een Vlaamse of Waalse staat onnatuurlijk zou zijn. Hoe graag ik ook het zwaartepunt van mijn reactie op al deze argumenten net bij dit argument zou willen leggen, doe ik het niet, en wel omdat dit debat, namelijk het debat over “bedenksels” en “realiteiten”, bij uitbreiding dus over het “artificiële” en het “natuurlijke” van bepaalde politieke toestanden, een steriel debat is. Steriel, daarmee bedoel ik dat je er geen richtinggevende principes uit kunt halen, waarmee je staten zou kunnen indelen in staten die legitiem zijn omdat ze “natuurlijk” zijn en in (toekomstige) staten die “artificieel” zijn. België is evenzeer een bedenksel als Vlaanderen en Wallonië. Gronden voor legitimiteit moeten dus elders gezocht worden. (À propos, met welke legitimiteit omschrijft men hier de Brabanders als een aparte groep? Waarom zouden die wel een eigen identiteit toebedeeld mogen krijgen, en de Vlamingen als geheel niet? Er wonen binnen Limburg ook veel meer soorten mensen: een Kempenaar is geen Hasselaar en dat is maar goed ook. )
Het moeilijkste voor een flamingant dezer dagen is om aan mensen net duidelijk maken dat Vlaams-nationalisme en racisme niet hoeven samen te gaan. Het is de schuld van het Vlaams Belang die deze twee stromingen aan elkaar koppelt dat Vlamingen zoals ik die streven naar een onafhankelijke democratische staat altijd eerst dit debat moeten voeren, alvorens ze het échte debat kunnen voeren, namelijk dat van het institutioneel ondemocratische feit dat een minderheid evenveel macht heeft als de meerderheid in dit land, terwijl dit in strijd is met elk democratisch meerderheidsprincipe. De Vlaamse zaak is dus een democratische zaak. (À propos: men verzet zich hier tegen het racisme, maar men gebruikt tegelijk termen als “het Belgische volk”, een woordgebruik waar Vlamingen voor op de vingers getikt worden. Als zij durven spreken over “het Vlaamse volk” zijn ze meteen racistisch, een “Belg” die hetzelfde doet blijkbaar niet.)
Besluit: De vraag welk streven natuurlijker is, dat van Vlaanderen naar een eigen staat, of dat van de belgicisten naar het behoud van België, levert geen bruikbare conclusies op, omdat België even “(on)natuurlijk” is als Vlaanderen. En de koppeling maken tussen Vlaams-nationalisme en racisme is gewoonweg te eng, er zijn duizenden Vlaamsgezinden die niet racistisch zijn. Evengoed zou je kunnen zeggen dat de Belgische overheid een groot deel van haar bevolking discrimineert: zo hebben de Vlamingen in onze federale regering slechts 50 % van de macht, terwijl ze 60 % van de bevolking uitmaken.
HLRF!Het koppelen van deze twee zaken is een vorm van de politieke techniek die “framing” heet. Je probeert een perfect verdedigbare zaak (het onafhankelijkheidsstreven) te koppelen aan een afschuwelijk streven (rassenhaat), en spreekt je weerstand tegen het geheel uit, waardoor het streven van je tegenstander mee in de discussie verdrinkt. De stellingname dat vechten voor België gelijk staat aan de strijd tegen racisme, getuigt van zo’n valse koppeling. Evengoed kun je stellen dat vechten voor België gelijk staat met het discrimineren van de Vlamingen die geen Belg willen zijn en in dit land een minderheid vormen. En “Vechten voor België” (citaat) kunnen we minstens even nationalistisch noemen als vechten voor Vlaanderen, niet? Ik zou niet kunnen begrijpen waarom het ene legitiemer zou zijn dan het andere.
Tegelijk wordt ook de nadruk gelegd op het woord “bedenksels”, alsof een Vlaamse of Waalse staat onnatuurlijk zou zijn. Hoe graag ik ook het zwaartepunt van mijn reactie op al deze argumenten net bij dit argument zou willen leggen, doe ik het niet, en wel omdat dit debat, namelijk het debat over “bedenksels” en “realiteiten”, bij uitbreiding dus over het “artificiële” en het “natuurlijke” van bepaalde politieke toestanden, een steriel debat is. Steriel, daarmee bedoel ik dat je er geen richtinggevende principes uit kunt halen, waarmee je staten zou kunnen indelen in staten die legitiem zijn omdat ze “natuurlijk” zijn en in (toekomstige) staten die “artificieel” zijn. België is evenzeer een bedenksel als Vlaanderen en Wallonië. Gronden voor legitimiteit moeten dus elders gezocht worden. (À propos, met welke legitimiteit omschrijft men hier de Brabanders als een aparte groep? Waarom zouden die wel een eigen identiteit toebedeeld mogen krijgen, en de Vlamingen als geheel niet? Er wonen binnen Limburg ook veel meer soorten mensen: een Kempenaar is geen Hasselaar en dat is maar goed ook. )
Het moeilijkste voor een flamingant dezer dagen is om aan mensen net duidelijk maken dat Vlaams-nationalisme en racisme niet hoeven samen te gaan. Het is de schuld van het Vlaams Belang die deze twee stromingen aan elkaar koppelt dat Vlamingen zoals ik die streven naar een onafhankelijke democratische staat altijd eerst dit debat moeten voeren, alvorens ze het échte debat kunnen voeren, namelijk dat van het institutioneel ondemocratische feit dat een minderheid evenveel macht heeft als de meerderheid in dit land, terwijl dit in strijd is met elk democratisch meerderheidsprincipe. De Vlaamse zaak is dus een democratische zaak. (À propos: men verzet zich hier tegen het racisme, maar men gebruikt tegelijk termen als “het Belgische volk”, een woordgebruik waar Vlamingen voor op de vingers getikt worden. Als zij durven spreken over “het Vlaamse volk” zijn ze meteen racistisch, een “Belg” die hetzelfde doet blijkbaar niet.)
Besluit: De vraag welk streven natuurlijker is, dat van Vlaanderen naar een eigen staat, of dat van de belgicisten naar het behoud van België, levert geen bruikbare conclusies op, omdat België even “(on)natuurlijk” is als Vlaanderen. En de koppeling maken tussen Vlaams-nationalisme en racisme is gewoonweg te eng, er zijn duizenden Vlaamsgezinden die niet racistisch zijn. Evengoed zou je kunnen zeggen dat de Belgische overheid een groot deel van haar bevolking discrimineert: zo hebben de Vlamingen in onze federale regering slechts 50 % van de macht, terwijl ze 60 % van de bevolking uitmaken.
Smithson.
Powered by ScribeFire.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten