België ontstond in 1830 als resultaat van een hongeropstand in Brussel, zoals er in die tijd zovele waren en had helemaal niets heroïsch om het lijf. Het enige verschil met die andere opstanden is dat deze gelukt is: Franse agitatoren uit Luik, met name alles wat gevlucht was uit Frankrijk voor de zeer grondige Franse Revolutie in 1789 en de daaropvolgende jaren van dictatuur tot in 1815, zorgden ervoor dat het zuidelijk deel van de Nederlanden die na lange verdeeldheid weer 15 jaar eenheid beleefd hadden zich afscheurden van de Noordelijke Nederlanden. Ware het niet dat deze opstand gelukt was, dan was België nooit ontstaan, en het is ook maar door een compromis tussen de andere grootmachten dat dit restgebied in de Lage Landen haar bestaan te danken heeft.
De discussie over het artificiële van België en het zogezegd "natuurlijke" Vlaanderen is echter een steriel debat, want elke staat met zijn eigen grenzen is artificieel. Er is bijvoorbeeld geen enkele goeie reden waarom de westergrens van West-Vlaanderen een demarcatielijn zou betekenen voor de cultuurbeleving in Frans-Vlaanderen. Langs beide kanten van de landsgrens worden dezelfde volkssporten beleefd en is de mentaliteit gelijklopend. Dus ook de grenzen van een onafhankelijk Vlaanderen in spé zouden even artificieel zijn als het België dat nu bestaat. De enige verdienste van dit debat is dat het de argumenten Pro Belgica (gniffel) ontkracht. Het zijn echter geen offensieve argumenten waarmee we de grotere legitimiteit van de Vlaamse landsgrenzen kunnen bewijzen. Die zijn dus even artificieel. Daaruit voortvloeiend is dan nog het filosofisch debat te voeren wat "natuurlijk" is en wat niet, maar dat zou ons hier te ver leiden.
De vaststellingen die we echter wel mogen maken is dat in de loop van de vorige eeuw gekozen is om, vanuit een deccenialange strijd voor de rechten van de Vlaamse cultuur, in België het federaal model in te voeren. Een model dat eigenlijk, om democratische redenen, nefast is voor Vlaanderen op zich. Beschouwen we de bevolking van België als een gemeenschap van 10 miljoen mensen, dan zijn daar 6 miljoen mensen Vlaming van, een grote drie miljoen Waal (al is de Waalse identiteit problematisch: er is geen Waals nationaal gevoel) en één miljoen Brusselaar (hetgeen tot voor 1970 geen identiteit was, maar door een "staatshervorming met drie" jammer genoeg een feit geworden is). Dat betekent dat 60 procent van de bevolking van dit land in een unitair België, 60 procent van de macht zou verworven hebben. In het unitaire België was het zelfs mogelijk om een regering te maken met enkel Nederlandstalige partijen. In dat geval zou de Waalse minderheid een echte minderheid geweest zijn, met een navenante macht. Niet zo in België dus. Met de staatshervorming van '70 werd gekozen voor het federaal model. Hoe de Vlamingen dit ooit hebben kunnen zien als een overwinning op het Belgische establishment is mij nog altijd een raadsel. Hadden ze in het gewone unitaire parlement hun bevolkingsmeerderheid laten gelden, dan hadden ze meer macht gehad dan in het "federale" België van vandaag. "Federale" staat, als ik het niet vergeet, in mijn teksten altijd tussen haakjes, omdat België geen federaal land is. Daarvoor zijn heel wat aanwijzingen.
Ten eerste bestaat een federale staat uit deelstaten, wat in België niet het geval is. De deelstaat Vlaanderen is geen feit, er bestaat slechts een "Vlaamse Gemeenschap" die ook de bevoegdheden van het "Vlaams Gewest" in zich heeft opgenomen. In geen enkel federaal land ter wereld echter bestaat deze artificiële opdeling tussen gemeenschappen en gewesten. De gemeenschappen worden verondersteld die bevoegdheden uit te voeren die "persoonsgebonden" zijn zoals cultuur, onderwijs en welzijn, terwijl de gewesten de emanatie zouden moeten zijn van alle bevoegdheidsdomeinen die "territorialiteit" aangaan, zoals economie, landbouw, waterbeleid, huisvesting, openbare werken, toezicht over de provincies, gemeenten en intercommunales. Deze opdeling is klinkklare onzin waarmee Martens zijn titel van Minister van Staat behaald heeft. Leg mij eens uit wat niet "persoonsgebonden" is aan zoiets als het Ruimtelijk Structuurplan Vlaanderen? Heeft dit misschien geen invloed op de burger? Of zijn VLAREM-regelgevingen enkel van invloed op het visbestand in onze vijvers? Alsof men "territoriale" bevoegdheden kan uitoefenen, zonder dat de burger daar invloed van ondervindt. Elke bevoegheid is persoonsgebonden, je grijpt er als overheid mee in in het persoonlijk leven van elke burger. Dit onderscheid is dus volledig fictief. Bij wijze van uitmijter: er ooit al eens over nagedacht dat Vlaanderen de enige "deelstaat" (maar dat is het NIET) ter wereld is waarvan haar hoofdstad buiten haar eigen gewest ligt? Begrijpe wie kan.
Ten tweede bestaat in geen enkel federaal land ter wereld een federale regering die geen eigen kieskring heeft. Het voorstel van de Paviagroep ter zake is dus volmondig toe te juichen, op voorwaarde dat in die federale kieskring het meerderheidsprincipe ten volle kan spelen. Alleen zal dat er niet van komen bij een volgende staatshervorming omdat de Waalse minderheid zo een proportioneel voordeel op zou moeten geven: nu wordt de federale regering paritair samengesteld, zelfs al zijn er meer Vlaamse zetels in de federale meerderheid. Het is zelfs zo dat indien alle Vlaamse partijen met hun 88 Vlaamse van de 150 te verdelen "federale" zetels een volledig Nederlandstalige meerderheid zouden vormen, er toch minstens vijf Franstalige "federale" ministers moeten aangeduid worden. Ik als Vlaming word geregeerd door Laurette Onckelinckx en André Flahaut die er op zijn zachtst gezegd een boeltje van maken, terwijl ik nooit de kans gehad heb om voor of tegen hun partij te stemmen. Dat is fundamenteel ondemocratisch.
Ten derde is het Belgisch model geen federatie omdat "federale" wetten, gestemd door een "federaal" parlement niet door alle constituerende delen van de federatie worden opgevolgd. Een essentieel onderdeel van een federatie is nochtans de "bundstreue", de federale trouw aan het gemeenschappelijk project en de mogelijkheid tot sanctioneren van een landsdeel dat zich niet aan de wetten van de federatie houdt. In België echter gaat Wallonië doodgemoedereerd zijn eigen gang: in '91 dreigde het zelf een beslissing te nemen rond de verlening van exportlicenties voor de wapenindustrie, terwijl dit een federale bevoegdheid was. Op deze blijk van ontrouw tegenover het federale niveau is geen enkele sanctie gevolgd. In 2002 werd beslist om tabaksreclame in heel België te verbieden. Hoewel je aan beide zijden van de taalgrens uitzonderingen vindt, zoals bij elke wet enkele particulieren er hun broek aan vegen, steunde de Waalse Regering die als overheid een grote voorbeeldfunctie heeft, bewust het behoud van de tabaksreclame op het circuit van Francorchamps. Opnieuw valt dit te bekijken als een blijk van ontrouw aan een federaal overeengekomen wet, maar nergens is een sanctie getroffen. Zo kunnen we nog uren doorgaan. Flitspalen die in Vlaanderen werken en in Wallonië haast niet, federale richtlijnen rond het activeren van werklozen die in Wallonië wegens "administratieve moeilijkheden" maar niet van de grond geraken, en onlangs nog negeert een Waals politicus (eerder een baviaan in mijn ogen maar kom) een federale beslissing om onze koning nog niet op staatsbezoek naar Congo te sturen door in naam van de Belgische federatie (die geen federatie is) een eredoctoraat aan president Kabila van de Congolese republiek aan te bieden. Wallonië is de meest ontrouwe partner aan het "federale" niveau, maar de andere leden van de "federatie" hebben geen sanctioneringsbevoegdheid over dit ontrouwe deel.
De enige mogelijke conclusie is dat België geen federatie is, maar een unionistische structuur met een dun "federalistisch" laagje erover heen. Zelfs in de materies waar we wel voor bevoegd zijn, zoals onderwijs, liggen de echt belangrijke bevoegdheden in "federale" handen. Zo mag Vlaanderen niet eens zijn eigen eindtermen formuleren. Benieuwd wat dat zou geven, moesten Vlaamse scholieren de ware toedracht van het ontstaan en de evolutie van België als leerstof onder de ogen krijgen. Ik heb in geval niets op school geleerd van wat ik hier schrijf. En zelfs al zou ik dat voor mijn kinderen willen, dan kan ik daar als burger niets aan doen: steeds is het akkoord van Wallonië nodig om onze eigen geschiedenis te mogen beleven in onze scholen, terwijl de Vlaamse burger niet in de mogelijkheid verkeert om die Walen die daarover mee beslissen te verkiezen.
Laten we classificatie van België als federale staat dus eerlijkerwijze achterwege laten: België valt niet te classificeren, het is dan ook geen land.
HLRF!
Smithson
De discussie over het artificiële van België en het zogezegd "natuurlijke" Vlaanderen is echter een steriel debat, want elke staat met zijn eigen grenzen is artificieel. Er is bijvoorbeeld geen enkele goeie reden waarom de westergrens van West-Vlaanderen een demarcatielijn zou betekenen voor de cultuurbeleving in Frans-Vlaanderen. Langs beide kanten van de landsgrens worden dezelfde volkssporten beleefd en is de mentaliteit gelijklopend. Dus ook de grenzen van een onafhankelijk Vlaanderen in spé zouden even artificieel zijn als het België dat nu bestaat. De enige verdienste van dit debat is dat het de argumenten Pro Belgica (gniffel) ontkracht. Het zijn echter geen offensieve argumenten waarmee we de grotere legitimiteit van de Vlaamse landsgrenzen kunnen bewijzen. Die zijn dus even artificieel. Daaruit voortvloeiend is dan nog het filosofisch debat te voeren wat "natuurlijk" is en wat niet, maar dat zou ons hier te ver leiden.
De vaststellingen die we echter wel mogen maken is dat in de loop van de vorige eeuw gekozen is om, vanuit een deccenialange strijd voor de rechten van de Vlaamse cultuur, in België het federaal model in te voeren. Een model dat eigenlijk, om democratische redenen, nefast is voor Vlaanderen op zich. Beschouwen we de bevolking van België als een gemeenschap van 10 miljoen mensen, dan zijn daar 6 miljoen mensen Vlaming van, een grote drie miljoen Waal (al is de Waalse identiteit problematisch: er is geen Waals nationaal gevoel) en één miljoen Brusselaar (hetgeen tot voor 1970 geen identiteit was, maar door een "staatshervorming met drie" jammer genoeg een feit geworden is). Dat betekent dat 60 procent van de bevolking van dit land in een unitair België, 60 procent van de macht zou verworven hebben. In het unitaire België was het zelfs mogelijk om een regering te maken met enkel Nederlandstalige partijen. In dat geval zou de Waalse minderheid een echte minderheid geweest zijn, met een navenante macht. Niet zo in België dus. Met de staatshervorming van '70 werd gekozen voor het federaal model. Hoe de Vlamingen dit ooit hebben kunnen zien als een overwinning op het Belgische establishment is mij nog altijd een raadsel. Hadden ze in het gewone unitaire parlement hun bevolkingsmeerderheid laten gelden, dan hadden ze meer macht gehad dan in het "federale" België van vandaag. "Federale" staat, als ik het niet vergeet, in mijn teksten altijd tussen haakjes, omdat België geen federaal land is. Daarvoor zijn heel wat aanwijzingen.
Ten eerste bestaat een federale staat uit deelstaten, wat in België niet het geval is. De deelstaat Vlaanderen is geen feit, er bestaat slechts een "Vlaamse Gemeenschap" die ook de bevoegdheden van het "Vlaams Gewest" in zich heeft opgenomen. In geen enkel federaal land ter wereld echter bestaat deze artificiële opdeling tussen gemeenschappen en gewesten. De gemeenschappen worden verondersteld die bevoegdheden uit te voeren die "persoonsgebonden" zijn zoals cultuur, onderwijs en welzijn, terwijl de gewesten de emanatie zouden moeten zijn van alle bevoegdheidsdomeinen die "territorialiteit" aangaan, zoals economie, landbouw, waterbeleid, huisvesting, openbare werken, toezicht over de provincies, gemeenten en intercommunales. Deze opdeling is klinkklare onzin waarmee Martens zijn titel van Minister van Staat behaald heeft. Leg mij eens uit wat niet "persoonsgebonden" is aan zoiets als het Ruimtelijk Structuurplan Vlaanderen? Heeft dit misschien geen invloed op de burger? Of zijn VLAREM-regelgevingen enkel van invloed op het visbestand in onze vijvers? Alsof men "territoriale" bevoegdheden kan uitoefenen, zonder dat de burger daar invloed van ondervindt. Elke bevoegheid is persoonsgebonden, je grijpt er als overheid mee in in het persoonlijk leven van elke burger. Dit onderscheid is dus volledig fictief. Bij wijze van uitmijter: er ooit al eens over nagedacht dat Vlaanderen de enige "deelstaat" (maar dat is het NIET) ter wereld is waarvan haar hoofdstad buiten haar eigen gewest ligt? Begrijpe wie kan.
Ten tweede bestaat in geen enkel federaal land ter wereld een federale regering die geen eigen kieskring heeft. Het voorstel van de Paviagroep ter zake is dus volmondig toe te juichen, op voorwaarde dat in die federale kieskring het meerderheidsprincipe ten volle kan spelen. Alleen zal dat er niet van komen bij een volgende staatshervorming omdat de Waalse minderheid zo een proportioneel voordeel op zou moeten geven: nu wordt de federale regering paritair samengesteld, zelfs al zijn er meer Vlaamse zetels in de federale meerderheid. Het is zelfs zo dat indien alle Vlaamse partijen met hun 88 Vlaamse van de 150 te verdelen "federale" zetels een volledig Nederlandstalige meerderheid zouden vormen, er toch minstens vijf Franstalige "federale" ministers moeten aangeduid worden. Ik als Vlaming word geregeerd door Laurette Onckelinckx en André Flahaut die er op zijn zachtst gezegd een boeltje van maken, terwijl ik nooit de kans gehad heb om voor of tegen hun partij te stemmen. Dat is fundamenteel ondemocratisch.
Ten derde is het Belgisch model geen federatie omdat "federale" wetten, gestemd door een "federaal" parlement niet door alle constituerende delen van de federatie worden opgevolgd. Een essentieel onderdeel van een federatie is nochtans de "bundstreue", de federale trouw aan het gemeenschappelijk project en de mogelijkheid tot sanctioneren van een landsdeel dat zich niet aan de wetten van de federatie houdt. In België echter gaat Wallonië doodgemoedereerd zijn eigen gang: in '91 dreigde het zelf een beslissing te nemen rond de verlening van exportlicenties voor de wapenindustrie, terwijl dit een federale bevoegdheid was. Op deze blijk van ontrouw tegenover het federale niveau is geen enkele sanctie gevolgd. In 2002 werd beslist om tabaksreclame in heel België te verbieden. Hoewel je aan beide zijden van de taalgrens uitzonderingen vindt, zoals bij elke wet enkele particulieren er hun broek aan vegen, steunde de Waalse Regering die als overheid een grote voorbeeldfunctie heeft, bewust het behoud van de tabaksreclame op het circuit van Francorchamps. Opnieuw valt dit te bekijken als een blijk van ontrouw aan een federaal overeengekomen wet, maar nergens is een sanctie getroffen. Zo kunnen we nog uren doorgaan. Flitspalen die in Vlaanderen werken en in Wallonië haast niet, federale richtlijnen rond het activeren van werklozen die in Wallonië wegens "administratieve moeilijkheden" maar niet van de grond geraken, en onlangs nog negeert een Waals politicus (eerder een baviaan in mijn ogen maar kom) een federale beslissing om onze koning nog niet op staatsbezoek naar Congo te sturen door in naam van de Belgische federatie (die geen federatie is) een eredoctoraat aan president Kabila van de Congolese republiek aan te bieden. Wallonië is de meest ontrouwe partner aan het "federale" niveau, maar de andere leden van de "federatie" hebben geen sanctioneringsbevoegdheid over dit ontrouwe deel.
De enige mogelijke conclusie is dat België geen federatie is, maar een unionistische structuur met een dun "federalistisch" laagje erover heen. Zelfs in de materies waar we wel voor bevoegd zijn, zoals onderwijs, liggen de echt belangrijke bevoegdheden in "federale" handen. Zo mag Vlaanderen niet eens zijn eigen eindtermen formuleren. Benieuwd wat dat zou geven, moesten Vlaamse scholieren de ware toedracht van het ontstaan en de evolutie van België als leerstof onder de ogen krijgen. Ik heb in geval niets op school geleerd van wat ik hier schrijf. En zelfs al zou ik dat voor mijn kinderen willen, dan kan ik daar als burger niets aan doen: steeds is het akkoord van Wallonië nodig om onze eigen geschiedenis te mogen beleven in onze scholen, terwijl de Vlaamse burger niet in de mogelijkheid verkeert om die Walen die daarover mee beslissen te verkiezen.
Laten we classificatie van België als federale staat dus eerlijkerwijze achterwege laten: België valt niet te classificeren, het is dan ook geen land.
HLRF!
Smithson
Powered by ScribeFire.
De federale regering mag dan parititair zijn samengesteld, maar heeft de Vlaamse meerderheid in de Kamer dan evenmin de mogelijkheid van een motie of een initiatiefwet om de regering te dwingen te handelen volgens de meerderheid in de Kamer? Wat gebeurt er als een federale minister in coma raakt? Wordt dan de pariteit doorbroken en kan dan plots een Vlaamse meerderheid in de regering ontstaan om een voor de Nederlandstaligen gunstige wet aan de Kamer voor te leggen?
BeantwoordenVerwijderenGroeten,
wimdewaal@skynet.be
Geachte,
BeantwoordenVerwijderenMijn excuses voor mijn uitzonderlijk laat antwoord, maar het beantwoorden van uw reactie is altijd op mijn to do-lijstje blijven staan. U vraag of het niet mogelijk is voor de Vlaamse meerderheid in de Kamer om een motie aan te nemen die de regering dwingt te handelen volgens de meerderheid in de Kamer.
Dat kan natuurlijk, maar dat zou niets uithalen, aangezien de pariteit in de regering grondwettelijk vastgelegd is. Geen enkele motie of initiatiefwet kan daar iets aan veranderen.Wat er gebeurt als een federale minister in coma geraakt, kan ik echter niet zeggen. Ik zou dat moeten opzoeken.
Beste groeten,
Brecht Arnaert