Met enige blijdschap stel ik vast dat niet enkel het etnische Vlaams-nationalisme refereert naar bloedbanden, maar voortaan ook de Belgisch-nationalisten. Nee, alle gekheid op een stokje: we zitten inderdaad in elkaars bloed: de pa van Onckelinkx is een geëmigreerde Vlaming en spreekt nog steeds Nederlands, al hebben ze dat niet graag in de kringen waar hij meestal vertoeft. De Van Cauwenberghes zijn al een generatie langer in Wallonië. En in de hongerjaren van wat men “Arm Vlaanderen” is gaan noemen (de periode 1840 – 1870) emigreerden inderdaad ongeveer één miljoen Vlamingen naar Wallonië om er werk te gaan zoeken. Zij pasten zich zonder problemen aan (wat bijvoorbeeld niet gezegd kan worden van de Franstaligen in de rand rond Brussel) en werden de harde werkers waaraan een belangrijk stuk van de latere economische expansie in de koolontginning en staalnijverheid van Wallonië te danken is. Ook aan Vlaamse kant zijn er een aantal “émigrés” , al weet ik eigenlijk niet helemaal of die allemaal uit Wallonië komen, ze kunnen evengoed uit Frankrijk afkomstig zijn. Maar “soit”, dat er enorm veel uitwisseling is geweest staat buiten kijf.
Alleen, ook wanneer Vlaanderen een onafhankelijke staat wordt, is op dat vlak toch geen man overboord? Ik heb heel wat familie (met dus bloedbanden) in Frankrijk, is er iets dat mij belet om met hen contact te zoeken? Zijn de taalgrenzen van de kantons in Zwitserland (die gelijk ook deelstaatgrenzen zijn) dan ook muren? Helemaal niet. En waarom zou een taalgrens die staatsgrens wordt, meteen een muur moeten betekenen? Zie het eerder als de heg tussen twee goeie buren, die elk hun eigen gras maaien en een babbeltje slaan over hun vrouwen.
Besluit: Indien de taalgrens staatsgrens wordt, dan zou dit geen muur betekenen in de interculturele contacten, net zo min als dat een muur betekent voor de grenzen van België met Nederland, Duitsland, Luxemburg of Frankrijk.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten