Telkens als ik in contact kom met mensen uit de Vlaamse Beweging (militanten, publicisten, maar ook “zelfstandige denkers” die zich aan geen enkele partij of politieke beweging willen binden) valt het mij op hoe sterk deze mensen nog bezig zijn met het verleden: een onverwerkt collaboratieverleden, maar ook het succes van ’68 (Leuven Vlaams), het nefaste Egmontpact en de rol van de VU daarin. Dat heeft waarschijnlijk te maken met hun leeftijd. Met mijn 25 jaar loop ik er op recepties na debatten vaak rond in een verouderd Vlaamsgezind gezelschap. (Er zijn ook geen mooie vrouwen zoals op linkse debatten, dus esthetisch heeft de Vlaamse zaak nog werk aan de winkel, maar dat doet hier eigenlijk niet ter zake).
Wat ik mis in heel die Vlaamse Beweging (lees niet “heel die”, maar “in het grootste stuk van”, alleen klinkt “heel die” een beetje volkser en wervender) is wat ik zou willen omschrijven als “droomkracht.” In plaats van een inspirerend toekomstbeeld te creëeren waar de Vlaamse natie in zou kunnen gaan geloven (zoals “The American Dream”, maar dan liefst wat minder liberaal) vervalt de Vlaamse Beweging in versnippering. Het lijkt wel of de Vlaamse Beweging niet meer weet van welk hout pijlen maken. Er zijn diegenen die denken dat de Vlaamse ontvoogding voltooid is door de omvorming van België tot een federale staat, diegenen die vinden dat de federale staat nog niet federaal genoeg is, en een derde groep die vindt dat het hele Belgische model, zelfs al zou het beter uitgewerkt worden, per definitie zou moeten leiden tot de onafhankelijkheid, aangezien het model net op onrechtvaardigheid gestoeld is.
Wie ook gelijk heeft, mij lijkt het interessanter om een toekomstbeeld te projecteren waar men over kan debatteren, eerder dan de geschiedschrijving van het verleden netjes onder elkaar te verdelen en dus in feite achterhoedegevechten te leveren over wie nu verantwoordelijk is voor de huidige politieke toestand. Wat we nodig hebben is een inspirerend idee voor Vlaanderen, die elke Vlaming, arbeider of ondernemer, aan het denken zet. Alleen is de moeilijkheid daarbij dat men vaak vervalt in een ideologische discussie van uitersten: ofwel wordt het nieuwe Vlaanderen een sociale republiek, ofwel een neo-liberale boel. En voor je het weet is de Vlaamse Beweging weer verdeeld in verschillende kampen en zijn we nog geen stap dichter bij staatsvorming.
Is er een discours dat aan deze verdeeldheid kan ontsnappen? Dat de verschillende vleugels binnen de Vlaamse Beweging kan verenigen tot hetzelfde doel? Ik denk van wel en we moeten het niet eens zo ver zoeken: de Vlaamse zaak is een democratische queeste. Laat ons niet debatteren over de te volgen sociaal-economische politiek, maar over staatskunde. Welke instellingen willen we voor ons nieuwe land? Een presidentiële republiek? Gewoon een premier zoals nu? Willen we nog een Senaat? Wat met directe democratie? Schrijven we die in de grondwet? Welke praktijken zien we in de Belgische politiek waar we komaf mee willen maken? De cumul van mandaten? Het instellen van kiesdrempels? Wat met de secessie-idee in zijn volle consequentie? Is het mogelijk dat Vlaanderen een federale republiek wordt?
Ik ben er persoonlijk van overtuigd dat de Vlaamse Beweging, die tenslotte het middenveld vormt van de Vlaams-nationaal- idependentistische partijen zich moet beperken tot dit staatskundig discours en verder geen probleem moet zien in de inspiraties van waaruit elke groepering meebouwt aan de Vlaamse natie. Laat ons er van uit gaan dat na de onafhankelijkheid in een staatskundig stevig verankerde democratie (een grondwet met weinig ruimte voor ondemocratische praktijken dus) de democratie ten volle kan spelen om de sociaal-economische vraagstukken op te lossen. Die discussies kunnen dus gevoerd worden eens de onafhankelijkheid er is. Laten we een voorbeeld nemen aan de deelstaatregering van Catalonië: daar zit vanalles in de regering: links en rechts werken daar samen omdat ze één wens gemeenschappelijk hebben: alles voor Catalonië!
HLRF!
Smithson
Powered by ScribeFire.
Wat ik mis in heel die Vlaamse Beweging (lees niet “heel die”, maar “in het grootste stuk van”, alleen klinkt “heel die” een beetje volkser en wervender) is wat ik zou willen omschrijven als “droomkracht.” In plaats van een inspirerend toekomstbeeld te creëeren waar de Vlaamse natie in zou kunnen gaan geloven (zoals “The American Dream”, maar dan liefst wat minder liberaal) vervalt de Vlaamse Beweging in versnippering. Het lijkt wel of de Vlaamse Beweging niet meer weet van welk hout pijlen maken. Er zijn diegenen die denken dat de Vlaamse ontvoogding voltooid is door de omvorming van België tot een federale staat, diegenen die vinden dat de federale staat nog niet federaal genoeg is, en een derde groep die vindt dat het hele Belgische model, zelfs al zou het beter uitgewerkt worden, per definitie zou moeten leiden tot de onafhankelijkheid, aangezien het model net op onrechtvaardigheid gestoeld is.
Wie ook gelijk heeft, mij lijkt het interessanter om een toekomstbeeld te projecteren waar men over kan debatteren, eerder dan de geschiedschrijving van het verleden netjes onder elkaar te verdelen en dus in feite achterhoedegevechten te leveren over wie nu verantwoordelijk is voor de huidige politieke toestand. Wat we nodig hebben is een inspirerend idee voor Vlaanderen, die elke Vlaming, arbeider of ondernemer, aan het denken zet. Alleen is de moeilijkheid daarbij dat men vaak vervalt in een ideologische discussie van uitersten: ofwel wordt het nieuwe Vlaanderen een sociale republiek, ofwel een neo-liberale boel. En voor je het weet is de Vlaamse Beweging weer verdeeld in verschillende kampen en zijn we nog geen stap dichter bij staatsvorming.
Is er een discours dat aan deze verdeeldheid kan ontsnappen? Dat de verschillende vleugels binnen de Vlaamse Beweging kan verenigen tot hetzelfde doel? Ik denk van wel en we moeten het niet eens zo ver zoeken: de Vlaamse zaak is een democratische queeste. Laat ons niet debatteren over de te volgen sociaal-economische politiek, maar over staatskunde. Welke instellingen willen we voor ons nieuwe land? Een presidentiële republiek? Gewoon een premier zoals nu? Willen we nog een Senaat? Wat met directe democratie? Schrijven we die in de grondwet? Welke praktijken zien we in de Belgische politiek waar we komaf mee willen maken? De cumul van mandaten? Het instellen van kiesdrempels? Wat met de secessie-idee in zijn volle consequentie? Is het mogelijk dat Vlaanderen een federale republiek wordt?
Ik ben er persoonlijk van overtuigd dat de Vlaamse Beweging, die tenslotte het middenveld vormt van de Vlaams-nationaal- idependentistische partijen zich moet beperken tot dit staatskundig discours en verder geen probleem moet zien in de inspiraties van waaruit elke groepering meebouwt aan de Vlaamse natie. Laat ons er van uit gaan dat na de onafhankelijkheid in een staatskundig stevig verankerde democratie (een grondwet met weinig ruimte voor ondemocratische praktijken dus) de democratie ten volle kan spelen om de sociaal-economische vraagstukken op te lossen. Die discussies kunnen dus gevoerd worden eens de onafhankelijkheid er is. Laten we een voorbeeld nemen aan de deelstaatregering van Catalonië: daar zit vanalles in de regering: links en rechts werken daar samen omdat ze één wens gemeenschappelijk hebben: alles voor Catalonië!
HLRF!
Smithson
Powered by ScribeFire.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten