Het was even (ver)slikken vanavond toen ik het journaal zag op Canvas: Bart Somers stelde samen met negen van zijn lijstgenoten in Antwerpen de campagne "10 voor A" voor. Op zich niet zo'n prestatie, want eigenlijk een flauw afkooksel van de campagne "'t Stad is van A", een marketingcampagne uit 2006 voor zogezegd heel Antwerpen, maar waar het rood van afdroop. Dat de liberalen in Antwerpen geen straffere campagne kunnen bedenken qua vormgeving is hun probleem, maar wat mij bijzonder stoorde is het feit dat Bartje onomwonden durfde stellen dat Antwerpen de grootste stad is van Vlaanderen.
Dat is een pertinente leugen! BRUSSEL is de grootste stad van Vlaanderen. De VLD, die eerder in een gemeenschappelijke persconferentie met de MR al zoete broodjes bakte, geeft hier mee duidelijk aan dat zij Brussel wil laten schieten als Vlaamse stad, en zelfs als Vlaamse hoofdstad. Dat dit uit pure kansberekening is, lijdt geen twijfel: VLD hoopt na de perikelen met de Parti Scandale dat de MR sterk komt te staan in Wallonië, en dat Guy Verhofstadt als peetvader van de grootste politieke formatie in het land aldus zijn derde termijn zou kunnen doen. Als daarvoor enige Vlaamse laksheid nodig is inzake de communautaire dossiers, dan is dat snel geregeld.
Maar het blijft niet bij het symbolisch verzaken aan Brussel als Vlaamse hoofdstad, op de site www.10voora.be wordt effectief gepleit voor het overbrengen van enkele administraties (zoals die van Economische Zaken) naar de havenstad en het promoten van Antwerpen als zetel voor internationale of Europese instellingen. Je reinste capitulatie. Wist u bijvoorbeeld ook dat de VRT dit jaar de 11 juli-viering niet meer in Brussel organiseert, maar in ... Antwerpen? De tonen van de Vlaamse Leeuw passen blijkbaar niet goed meer bij het Broodhuis op de Grote Markt.
"Vlamingen, laat Brussel niet los": een Vlaanderen zonder Brussel, hoe verfranst ook, is Vlaanderen niet.
HLRF!
Smithson
Powered by ScribeFire.
Dat is een pertinente leugen! BRUSSEL is de grootste stad van Vlaanderen. De VLD, die eerder in een gemeenschappelijke persconferentie met de MR al zoete broodjes bakte, geeft hier mee duidelijk aan dat zij Brussel wil laten schieten als Vlaamse stad, en zelfs als Vlaamse hoofdstad. Dat dit uit pure kansberekening is, lijdt geen twijfel: VLD hoopt na de perikelen met de Parti Scandale dat de MR sterk komt te staan in Wallonië, en dat Guy Verhofstadt als peetvader van de grootste politieke formatie in het land aldus zijn derde termijn zou kunnen doen. Als daarvoor enige Vlaamse laksheid nodig is inzake de communautaire dossiers, dan is dat snel geregeld.
Maar het blijft niet bij het symbolisch verzaken aan Brussel als Vlaamse hoofdstad, op de site www.10voora.be wordt effectief gepleit voor het overbrengen van enkele administraties (zoals die van Economische Zaken) naar de havenstad en het promoten van Antwerpen als zetel voor internationale of Europese instellingen. Je reinste capitulatie. Wist u bijvoorbeeld ook dat de VRT dit jaar de 11 juli-viering niet meer in Brussel organiseert, maar in ... Antwerpen? De tonen van de Vlaamse Leeuw passen blijkbaar niet goed meer bij het Broodhuis op de Grote Markt.
"Vlamingen, laat Brussel niet los": een Vlaanderen zonder Brussel, hoe verfranst ook, is Vlaanderen niet.
HLRF!
Smithson
Powered by ScribeFire.
Leuke blog! Ik zet hem zeker in mijn favorieten.
BeantwoordenVerwijderenKijk ook eens op:
http://emery.be/vrv/forum
Groetjes,
In de inleiding op je blog zeg je uit te gaan van een Vlaamsgezind standpunt, zonder kortzichtig te zijn. Toch is het vrij kortzichtig om onze hoofdstad aan Vlaanderen toe te eigenen. Een stad die parasiteert op Vlaanderen is daarom nog geen Vlaamse stad. De stad functioneert op ons belastingsgeld, maar waarom? 50% van Brussel is allochtoon, Meer dan 35% is Franstalig, de rest is Nederlandstalig, maar zei sturen hun kinderen nu reeds naar onderwijs buiten Brussel omwille van het povere niveau in Brussel. Geen enkele politieke partij heeft de mogelijkheid om Brussel aan Vlaanderen toe te eigenen als het tot een (verlossende) splitsing komt. Om die reden moet er een andere oplossing gebeuren, en moeten we ons afvragen of Brussel economisch en politiek wel zo belangrijk is voor ons.
BeantwoordenVerwijderenDaarnaast vind ik niet dat men als een kip zonder kop moet strijden naar een Vlaamse onafhankelijkheid. Zoals JM Dedecker het ook meent, de splitsing kan een noodzaak zijn, indien het onmogelijk is de belangrijke economische strijdpunten door te voeren. Eén van de fundamentele vragen is bijvoorbeeld: moet Vlaanderen nog gesplitst worden als er een sterke economische liberalisering kan doorgevoerd worden, de belastingen hervormd worden en de miljarden transfers kunnen stopgezet worden?
Ik denk van niet. Uiteraard kan een onbezonnen nationalist beweren dat de luie Walen niet kunnen veranderen. Wel met voldoende politieke druk, maar dan verstandig aangepakt, kan die mentaliteit sterk veranderen. Die mentaliteitsverandering is nu trouwens al begonnen, de MR begint de vroegere absolute heerser van zijn troon te stoten. Als dit realiteit kan worden, kunnen hervormingen van de sociale zekerheid zoals het beperken van de uitkeringen in de tijd doorgevoerd worden. Dit kan zorgen voor een ommekeer in de Belgische politiek.
Een sterk wapen voor zo'n ommekeer is een sterke oppositie, die zich niet laat bedoezelen door de macht. Het VB wordt gebagatiliseerd en gemeden achter het cordon, waar ze hun rol van underdog perfect uitspelen. Daarom is een verruiming van het rechtse spectrum in de oppositie nodig, Lijst Dedecker staat klaar om deze verruiming te verwezelijken.
Ik las in de site van De Morgen dat u het sterk hebt op Bart Dewever. Toch vraag ik me af wat hij eigenlijk wil bereiken. Hij zit nu in een onleefbaar kartel. Na 10 juni heeft het Yves Leterme 2 mogelijkheden. Ofwel zal hij kiezen voor de macht en een rooms-rode regering vormen, dwz een pact sluiten met Di Rupo. Hiervoor zal hij al zijn rechtse ideeën en zijn kartelpartner moeten verraden. Hoogst waarschijnlijk wordt dit de realiteit na 10 juni.
Een tweede mogelijkheid is een tripartite. Maar aan Waalse zijde is er een groot probleem: MR en PS rivaliseren op dit moment zo sterk dat onderhandelingen zeer moeilijk zullen zijn. Daarnaast zijn beide partijen erover eens dat de NVA niet in hun kraam past. Toch zou Leterme hiervoor niet al zijn ideeën overboord moeten gooien, ze zullen bijna verplicht zijn een regering te vormen, en de MR is in zijn standpunt tegen de NVA niet zo sterk. Maar wat zal de MR doen, ze zullen Verhofstadt als premier eisen. Een tripartite zou dus leiden tot een vermindering van de eisen, maar er is kan op het behoud van het kartel, de prijs die Leterme hiervoor zou moeten betalen is het premierschap. Een tsjeev van zijn gehalte zie ik dat nog niet doen.
Een stem voor NVA is dus een stem voor Roomsrood, stem op 'stop de verstrikking' en de verstrikking zal nooit zo groot geweest zijn.
Dan nog liever een tripartite, met Verhofstadt en vooral MET een sterkere oppositie die werkelijk op het beleid weegt en zich niet in een underdogpositie wikkelt!!
Groeten,
Thomas Vergote
Beste Thomas,
BeantwoordenVerwijderenAllereerst bedankt voor je sterk inhoudelijke reactie. Het valt me immers op hoe replieken op blogs dikwijls op de man spelen en niet uitnodigen tot verdere discussie. Dat geldt niet voor jou, waarvoor dank. In je antwoord zitten heel wat opmerkingen en ik zal proberen op alles te reageren.
Al meteen merk ik dat zowat elk woord dat een mens schrijft tegen zich gebruikt kan worden. Wat ik bedoelde met “kortzichtig” nationalime is dat soort nationalisme van mensen die zwaaien met de vlag en zingen over de leeuw, maar die bij een pertinente vraag als “Welk economisch beleid zou je voeren ná de onafhankelijkheid?” meteen met hun mond vol tanden staan. Romantisch nationalisme, kaakslagflamingantisme, xenofobie, allemaal dingen waar ik me niet thuis in voel.
Maar goed, over die kortzichtigheid nu. Blijkbaar neem je er aanstoot aan als ik Brussel een Vlaamse stad durf noemen. Historisch heb je alvast gelijk: Brussel is geen Vlaamse stad maar een stad die tot rond het einde van de 18e eeuw tot het hertogdom Brabant behoorde. Brussel is dus historisch een Brabantse stad, hoewel ze vandaag de dag door de meeste Vlamingen als een Vlaamse stad – zij het met enorm veel reserve zoals jij – beschouwd wordt.
Waar je natuurlijk op doelt is de enorme afstand die politiek Brussel neemt tegenover Vlaanderen, het hoofdzakelijk Franstalig karakter van de stad en de groeiende integratieproblemen. Ik begrijp ook je frustratie tegenover dit deel van het land dat zich maar blijft afzetten tegen een integratie in Vlaanderen. Maar, als je me even excuseert, merk ik ook dat je een oordeel velt over Brussel dat gestoeld is op eenzijdige informatie.
Je spreekt jezelf immers tegen. Je stelt dat 50 % allochtoon is, dat 35 % Franstalig is, en de rest Nederlandstalig. Alsof die allochtone groep exclusief niet-Franstalig of niet-Nederlandstalig zou zijn. Vele migranten komen immers uit ex-kolonies van Frankrijk (vb: Marokkanen) en vele migranten leren qua grammaticale overeenkomsten gemakkelijker het Nederlands (vb: Turken). Dit vind ik allemaal hoopvolle signalen: Brussel is geen verhaal meer van Franstaligen tegen Nederlandstaligen. Er is een derde groep bijgekomen, die heel divers is, en die niet vanzelfsprekend de Franstalige of Nederlandstalige “kant” kiest. Voor hen is dat probleem ook verwaarloosbaar: paradoxaal genoeg vind je in Brussel dus de laatste echte Belgen (dus mensen voor wie het geen zier uitmaakt of ze Vlaming of Waal zijn) en die zijn … van vreemde origine! Beste bewijs dat de Belgische identiteit onbestaande is, wat sommigen jammer genoeg de sterkte vinden van België: een non-identitair geheel. Wat mij betreft is de situatie dus hoopvol. Je geeft bijvoorbeeld zelf aan dat meer en meer ouders hun kinderen in de rand naar school sturen, hetgeen hun Nederlands enkel kan verbeteren. ’s Avonds komen die kinderen terug naar huis in Brussel, en nemen die Nederlandstalige invloed mee.
Bovendien zijn er nog een aantal misvattingen over Brussel. Het is bijvoorbeeld niet zo dat een Franstalige Brusselaar meteen een Waal is. Walen vind je bijna niet in Brussel. Dat is ook de reden waarom de COCOF COCOF heet: Commission Communautaire Française. Dit duidt op een duidelijk identiteitsverschil. Even goed had de COCOF naar analogie met de Vlaamse Gemeenschapscommissie de COCOW kunnen heten: Commission Communautaire Wallonne. Maar dat is niet zo en dat duidt meteen op een afstand met Wallonië. De perceptie dat we Brussel dus al kwijt zijn aan de Walen is een misvatting. Meer nog, in Wallonië heeft men Brussel al lang opgegeven als zijnde een Vlaamse stad. Dit zijn niet mijn woorden, maar die van Alain Deneef, een belangrijke actor in de Brusselse denktank Aula Magna. Nog maar eens wordt bewezen dat we veel te weinig weten over de publieke opinie aan de overkant van de taalgrens. In feite is de situatie ludiek: beide gemeenschappen in dit land denken dat de ander de stad al “ingenomen” heeft. Dit verklaart waarom in feite Brussel voor elke kant van de taalgrens laag op de agenda staat. Grootste troef voor de Vlamingen: willen we Brussel bij de komende splitsing erbij, dan blijven we gewoon functioneren zoals we bezig zijn: ons parlement is al in Brussel. De Walen maken steeds “la navette” tussen Brussel en Namen, de stad waar hun Gewestregering gevestigd is. Grootste moeilijkheid voor de Vlamingen: hoe respecteer je het feit dat er binnen je Vlaams grondgebied een groep is die Frans blijft spreken en hoe geef je die mensen het grondwettelijk recht om dat te blijven doen in de toekomstige staat Vlaanderen. Interessante stof me dunkt …
Het volgende argument dat je me voor de voeten werpt is de kwestie of Vlaanderen al dan niet naar volledige onafhankelijkheid zou moeten blijven streven, zelfs al zouden er geen transfers meer zijn. Mijn antwoord daarop is kort: ja. Waar ik steeds meer van overtuigd geraak is dat de Vlaamse zaak zich moet vereenzelvigen met de strijd voor democratie op zich, en de profilering als economisch links of rechts zoveel mogelijk moet achterwege laten. Ik hoor aan je repliek dat je eerder liberaal geïnspireerd bent, en misschien zie je in de Vlaamse zaak heil omdat ze een tegengewicht kan vormen tegen het Di-Rupo-socialisme over de taalgrens. Wel, ik kan je alvast vertellen dat de socialisten net op dezelfde manier denken: waarom zouden we meer Vlaming worden als dat een meer liberaal Vlaanderen betekent? Daarom is het ook begrijpelijk dat ze over alle communautaire verschillen heen, blijven samenwerken met de PS, alle huidige verkiezingsretoriek buiten beschouwing gelaten. Internationalisme is dan ook een socialistische invalshoek die stelt dat mensen zich eerder verbonden voelen met mensen van dezelfde klasse over de grenzen van de naties heen, dan met mensen van de zelfde gemeenschap over de grenzen van de klassen heen. Daarbij vergeten beide partijen echter strategisch dat zowel het begrip klasse als natie zo vaag is als een klontje in salpeterzuur.
Nogmaals: de Vlaamse zaak is een democratische zaak: 60 % van de mensen in dit land zouden 60 % van de macht moeten hebben, maar in ons constitutioneel bestel heeft een minderheid evenveel macht als een meerderheid. Dat is fundamenteel ondemocratisch. Bovendien worden onze Waalse broeders geregeerd door Vlamingen (De Gucht, Dewael, Landuyt, Vandenbossche, Verwilghen, Tobback, Vanvelthoven en De Decker en Verhofstadt). Ook dat is fundamenteel ondemocratisch. België houdt dus beter op te bestaan, ook in het belang van Wallonië zelf. Een echte Belgische federatie zie ik zelfs zitten, maar dat zou meteen op een “non” stuiten in Wallonië: in een echte federale staat geldt op federaal niveau immers het representativiteitsbeginsel: de grootste bevolkingsgroep krijgt het grootst aantal zetels. In België zou dat betekenen dat 60 % van de zetels naar Vlamingen zouden gaan. Dat werd nu handig omzeild door de pariteit, een principe dat eigenlijk de negatie is van het democratisch meerderheidsbeginsel. (zie mijn stukje: België is géén federale staat)
Ik treed je dus volmondig bij dat ook Wallonië enorm kan veranderen, misschien worden ze zelfs economisch sterker dan Vlaanderen, ik wens het hen toe. Louter democratisch vind ik echter dat zelfs in dat geval Vlaanderen de macht moet kunnen uitoefenen die haar toekomt, hoe de transfers ook lopen. Misschien zou een economisch sterker Wallonië in de dagen waarin zij zelf solidariteit zou moeten betonen aan Vlaanderen, meer geneigd zijn om over te gaan tot echt federalisme. Zelfs dat zou ik toejuichen.
Dan ga je over tot een partijpolitieke analyse waarin ik je als democraat volledig volg. In mijn stukje “Di Rupo premier! Een democratisch pleidooi tegen het Cordon Sanitaire” maak ik net als jou de analyse dat er in dit land geen oppositie meer kan zijn als het grootste stuk daarvan monddood gemaakt wordt en het ander stuk geculpabiliseerd wordt als zij kritiek durft geven op de regering, omdat hun kritieken dan “koren op de molen” van het VB zouden zijn. De totalitaire tendensen groeien.
Alleen denk ik niet dat LDD rechts gaan verruimen, eerder herverdelen. Als hij de Belangers kan aantrekken die in feite niet racistisch zijn maar de PS-staat beu, en de liberalen die vinden dat de VLD (Open-VLD, sorry, bijna deed ik niet mee aan de Newspeak-politiek van meneer Slangen, excuses daarvoor meneer Slangen, gelieve mij niet te rectifiëren meneer Slangen.) te lichtblauw geworden is, dan maakt hij een kans.
Het verbreden van het rechtse spectrum zal echter enkel kunnen door minder te gaan polariseren. Als N-VA bijvoorbeeld zoals de VU destijds ook eerder “linkse” thema’s (gevaarlijke typeringen maar kom) kan ontginnen, dan pas krijg je een verruiming van de rechtse vleugel die je kan gebruiken op communautaire punten. Het uitspelen van Helga Stevens kan daarbij veel goeds doen, zonder daarbij mevrouw Stevens als excuustruus te aanzien, daarvoor is ze inhoudelijk veel te sterk. Op Spirit in deze moeten we niet rekenen: Lambert is een communautair lichtgewicht …
En wat CD&V betreft: dat kartel barst inderdaad, zeker weten. Maar dat is niet erg: het heeft zijn functie al gehad: de N-VA heeft door de kartellijst verkiesbare posities bekomen en pers gekregen die ze met een zelfstandige lijst nooit had kunnen bemachtigen. In zekere zin zijn ze een beetje "free-riders" geweest bij CD&V. Als daar een einde aan komt, zitten ze eigenlijk nog comfortabeler: regeringsdeelname veronderstelt immers compromissen. Buiten de regering gehouden worden door een kartelbreuk kan enkel maar de positie van N-VA verstevigen: het volstaat de CD&V genadeloos te bekritiseren over eerder ingenomen standpunten waaraan zij "nu" (dan) verzaken voor de macht. En dat zullen ze, daarvoor zijn het net "tjeeven". Met het oog op de Vlaamse verkiezingen van 2009 zou dat electoraal althans niet zo'n slechte positie opleveren.
Misschien kan met een sterker regionalistisch blok dan een nieuwe Vlaamse Regering dan gevormd worden die zich wel aan zijn eigen resoluties houdt …
In dat verband zijn je speculaties over een mogelijke tripartite ook consequent: Leterme kan inderdaad geen premier worden met een separatistische partij in zijn kartel. Hij zal dus inderdaad zeer zeker de N-VA “verraden” (alhoewel, dit is een beetje een zwaar woord, tussen politici bestaan geen vriendschappen of vijandschappen, alleen belangen), maar volgens mij krijgt hij het deksel op de neus: nu al – eigenlijk voor de campagne goed losbarsste – wordt hij zowel door PS als MR gezien als een gevaarlijk man.
Mijn conclusie komt later, eerst de andere kandidaat: Verhofstadt. Laat ons eerlijk zijn: na acht jaar is het bobijntje af: de legitimiteit van een premier is altijd omgekeerd evenredig met de duur van zijn regeringsperiode. Dat kan ook niet anders: als op acht jaar tijd de problemen waarmee hij destijds stemmen haalde nog niet opgelost zijn, dan is hij een slecht premier en geraakt hij niet herverkozen. Zijn ze wel opgelost, dan is het ook niet meer nodig dat hij er is. Kunst is dan om jezelf te herbronnen, maar ik hoor niets nieuws in vergelijking met vier jaar geleden. De homo’s kunnen trouwen, de terminalen kunnen sterven, het ongeboren leven kan beëindigd worden. De economische heropleving is er, de 200 000 jobs zijn er (hoofdzakelijk door overheidsinterventie maar kom) en de bedrijven maken topwinsten. Het liberale programma is dus gerealiseerd.
“Daar wordt aan de deur geklopt: wie zou dat zijn?” De man met de baard, Vandelanotte. Wordt premier. Zeker weten. Heeft zeer goeie relaties met de Waalse socialisten, en zelfs als hij die niet heeft met de MR, dan is dat geen enkel probleem: voor de komende staatshervorming is toch een 2/3e meerderheid nodig in het parlement, dus ook zij kunnen sowieso mee in de boot. Het electoraal spekschieten van de MR op de PS verandert daar niets aan: na een slaande ruzie is een vrijpartij des te passioneler. Dat geldt natuurlijk even goed voor Verhofstadt, maar de legitimiteit van zijn kandidatuur zal afhangen van het electoraal resultaat van zijn partij en dat ziet er niet te best uit. De enige die nog een bedreiging vormt voor Vandelanotte is Leterme zelf, omdat het een kenmerk is van de christen-democraten dat macht om de macht ook goed is: als men daarbij de punten waarop men stemmen haalde moet verloochenen, dan moet dat maar. In die zin zou Leterme, afhankelijk van zijn “traitor capacity” zelfs nog interessanter kunnen zijn dan Vandelanotte. Indien daar een opbod zou over komen, dan wint Leterme met een geitenlengte voorsprong …
Thomas, bedankt voor je reactie. Blij te zien dat er nog Flandriens zijn die ook Vlaamsgezind kunnen zijn. De Vlaamse natie heeft sterke leidersfiguren nodig, ook in de sportwereld, om zich aan te spiegelen.
Succes in de koerse!
Beste groeten,
Smithson.
Simthsons,
BeantwoordenVerwijderenBlijkbaar heb je me goed gescreend voor je aan je repliek begon en mijn andere hobby ontdekt, maar dat terzijde.
Uiteraard heb ik al gemerkt dat wij een fundamenteel ander standpunt hebben in verband met economische zaken, ik heb al gemerkt dat jij je tot het socialistische kamp richt, waar ik zoals je terecht opmerkt vooral economisch liberaal ben, omwille van mijn geloof dat een sterke economie de basis is van de kracht, efficiëntie en leefbaarheid van een land. Een uitkeringseconomie waarbij we via sociale zekerheid en sociale voordelen de koopkracht aanzwendelen lijkt me een achterhaalde stelling. Het verhoogd welliswaar de koopkracht van velen die niet werken, maar die economie zet onze concurrentiekracht onder druk. Hierover zou ik tot in het oneindige kunnen discussiëren, maar dan belanden we misschien in een welles nietes spelletje aangezien we op dat punt een zeer verschillende levenvisie voor ogen hebben en misschien niet dezelfde doelstellingen voor ogen hebben.
Omwille van mijn prioriteit voor de economie denk ik dan ook dat een Vlaamse splitsing omwille van ‘het Vlaamse bloed’(wat misschien enige vorm van kortzichtigheid met zich meerbrengt) en zelfs omwille van een relatief minder sterke invloed van Vlamingen tegenover Walen, niet opweegt tegen de vele problemen die het met zich mee zou brengen. Om Lijst Dedecker te siteren: Samen als het kan, appart als het moet. En het moet als ons economisch beleid telkens opnieuw geboycot wordt.
Waar we inderdaad wel moeten naar streven is een confederale staat, waarbij enkel een eerste minster, een minister van defensie en een minister van buitenlandse zaken federaal blijft + een aantal personen die instaan voor de coördinatie van het beleid inzake economie, energie, etc, die overgegeveld zijn naar de deelstaten. De belangrijkste reden hiervoor is de efficiëntie van het beleid. Daarnaast zal ook de democratie worden gecorrigeerd, waar jij vooral voor pleit. Het grote voordeel hiervan is, dat we geen enkel nadeel zouden ondervinden, dat de Walen nu worden geconfronteerd met een verantwoordelijkheid en dat het probleem Brussel onbestaande zou zijn. Wat we hiervoor nodig hebben is een sterk Vlaams front, maar ook regeringspartners in Wallonië die de hangmatcultuur durven verloochenen, ik denk in de eerste plaats aan de MR (alleen al omwille van het feit dat er geen alternatief is.)
Alhoewel je streefdoel uiteraard niet is het rechtse spectrum te verspreiden, wil ik die stelling toch verdedigen. Wie het programma er op naleest, merkt al snel dat LDD erg progressieve standpunten inneemt inzake etische kwesties, wat hen al mijlenver van het Vlaams Belang brengt. Daarnaast proberen ze stemmen te winnen met een sterk (en volledig!) programma en niet met een handel in angst. Wetenschappelijk studies (onder andere gepubliceerd in de EOS van juni) tonen aan dat criminaliteit altijd maar daalt. In die mate dat mensen (en maar best ook) helemaal niet meer gewend zijn aan geweld. Daarom is iedere gebeurtenis onmiddellijk sterk gemediatiseerd. Het is dus net doordat er zo weinig geweld is in onze maatschappij, dat ieder voorval, hoe zeldzaam ook, lang onthouden wordt, het VB kan dit dan ook gemakkelijk gebruiken om stemmen te winnen.
Het onderscheid met Open VLD (dank u wel Slangen & partners) is qua programma vooral consequenter, waar Open VLD hun standpunten afzwakt en iets te veel het woord separatisme in de mond neemt, is LDD op zijn minst rechtlijnig en eerlijk. (Denk ook aan de net uitgekomen dopingschandalen onder invloed van Dedecker, ondanks een sterk verlies aan populariteit). Een voorbeeld (die jou persoonlijk misschien tegen de borst zal stoten) is de vlaktaks, waar Open VLD pleit voor een fairtax en de aftrekpostjes niet wil afschaffen. De discussie over de flattax is een discussie op zich en voor mij van uitermate belang (alhoewel ik zelf nog geen belastingen moet betalen).
Als liberaal is LDD ook op tactische vlak een belangrijke pion omdat omwille van hun liberale en progressieve standpunten (ook als het om ‘slimme’ immigratie gaat), ze door de media onmogelijk als een extreme of rascistische partij kan bestempeld worden (denk aan Mimount Bousakla).
Ik werk een beetje op mijn stream of consciousness en wil alles tegelijk behandelen, sorry voor mijn ongestructureerde schrijfstijl. Maar over die slimme immigratie, ik ben ervan overtuigd dat we dit moeten uitbuiten op een slimme manier en ook een beetje ons nationalisme (toch maar een product van een cultuur die zichzelf dat idee instampt zonder enige vorm van individueel denken) aan de kant moeten schuiven. Immigratie moeten we gebruiken, het helse tekort op onze arbeidsmarkt (ondanks een massa potentiële werknemers) moet opgelost worden. Performante werknemers zoals die uit Polen, zouden hier moeten kunnen komen werken met een gewoon statuut, zonder restricties. Dit is een pure win-win situatie en ook een strijdpunt van LDD (met verschillen tussen binnen of buiten Europa, buiten Europa zou men met een Amerikaans systeem werken)
Ik zou kunnen blijven schrijven maar ik heb ook nog examens voor te bereiden (gelukkig nog niet aan de UGent, dat is voor volgend jaar). Wie de premier wordt zal sterk afhankelijk zijn van de verkiezingen in Wallonië en een machtsspelletje die Leterme na de verkiezingen zal spelen. Hierover zijn geen absolute zekerheden.
Groeten,
Thomas
p.s. sorry voor het misschrijven van je (wat apparte) naam!
BeantwoordenVerwijderenGroeten
Thomas
Beste Thomas,
BeantwoordenVerwijderenJe schrijft inderdaad heel veel en mijn repliek kan niet altijd zo lang zijn als de jouwe, maar ik wil toch een aantal conclusies van jou over mij nuanceren die een beetje kort door de bocht zijn, om het in wielertermen te zeggen. Enkele citaten van jou:
“aangezien we op dat punt een zeer verschillende levenvisie voor ogen hebben en misschien niet dezelfde doelstellingen voor ogen hebben.”
“Alhoewel je streefdoel uiteraard niet is het rechtse spectrum te verspreiden, wil ik die stelling toch verdedigen.”
“Een voorbeeld (die jou persoonlijk misschien tegen de borst zal stoten) is de vlaktaks”
Wel, eigenlijk kan ik mij geen betere reactie van een bezoeker bedenken, om te illustreren wat ik als een groot probleem zie binnen de brede Vlaamse Beweging (waar ik jou hopelijk ook toe mag rekenen): het “kamp”-denken. We kunnen dan misschien beiden een andere invulling hebben van hoe een perfecte economie er zou moeten uit zien, maar we vergeten daarbij telkens wat we wél gemeenschappelijk hebben: beiden willen we een grotere Vlaamse autonomie. Jij bent blijkbaar al tevreden met een confederatie, ik met niets minder dan volledige onafhankelijkheid, maar tot aan de confederatie zijn we dus eigenlijk elkaars bondgenoten. Dat hebben we dus gemeenschappelijk, maar toch dreigt het gevaar, als we in deze replieken verder gaan op economische thema’s, dat we binnen de kortste keren vechtend over straat rollen, typische flaminganten als we zijn. De analyse in mijn stukje “The Flemish dream?” blijkt dus terecht.
Meteen vermoed je ook dat ik een socialist ben, wat dat dan ook moge zijn. Misschien trek je die conclusie uit het feit dat ik Vandelanotte als de meest waarschijnlijke kandidaat acht om premier te worden. Máár, het is niet om dat ik Vandelanotte naar voor schuif als meest waarschijnlijke kandidaat, dat ik daarom voorstander ben van die man als premier of van zijn partij. Ik kan bijvoorbeeld de voorkeur geven aan Leterme als premier, maar toch zijn kansen laag inschatten. Er is een onderscheid tussen politieke uitspraken en politicologische uitspraken. En om eerlijk te zijn, wie premier wordt is voor mij ondergeschikt aan hetgeen dat die kandidaat-premier moet opgeven van zijn eerder ingenomen standpunten om de leider van dit land te mogen worden. Misschien is het voor de Vlaamse zaak dus beter als Leterme geen premier wordt, want als hij dat wel wordt zou het wel eens kunnen dat zijn Vlaamsgezindheid smelt als sneeuw voor de zon. Maar als ik dan toch moet kiezen, ben ik zoals u weet een groot voorstander van Di Rupo als premier van dit land. (Lees daarvoor het stukje “Di Rupo premier!” op deze blog)
Toch even reageren op je economische standpunten. Ook ik ben voorstander van een “sterke” economie, wat dat dan ook moge betekenen. Ook ik ben tegenstander van een sociale zekerheid die een hangmat wordt in plaats van een vangnet. Maar dat zijn de socialisten zelf ook. Voor je gaat denken dat ik weeral dit “kamp” verkies wil ik je erop wijzen dat in Oostende de SP.A enorme resultaten bereikt heeft rond het activeren van werklozen. Ook zij beseffen dat een grotere werkende bevolking meer belastingsinkomsten genereert en dus ook de sociale zekerheid sterker maakt. Het verhaal is dus niet zo eenvoudig als algemeen wordt aangenomen. Bedrijven kunnen niet zonder werknemers en werknemers niet zonder bedrijven.
Wel is het zo (de aandachtige lezer zou me nu in het “kamp” van de Vlaams Belangers kunnen situeren) dat in Wallonië de sociale zekerheid, vakbonden en mutualiteiten in een perverse redenering beland zijn. Daar zijn mensen uitkeringsafhankelijk geworden, en wel omdat de heersende partij, de PS daar belang bij heeft. Zo lang de mensen economisch afhankelijk zijn van het staatsbestel, zijn ze ook ideologisch trouw aan het staatsbestel dat hen “in leven” houdt. Gelukkig reageert de MR hier furieus tegen (zie je, ik wandel van kamp naar kamp) en hopelijk kan met een goede verkiezingsuitslag het cliëntelisme in Wallonië doorbroken worden. Solidariteit is voor mij essentieel, maar de perversies moeten er uit. En in die zin mag je me gerust liberaal noemen, als dat voor jou liberaal zijn betekent.
Een laatste opmerking die mij een beetje koude rillingen bezorgt, is de volgende:
Omwille van mijn prioriteit voor de economie denk ik dan ook dat een Vlaamse splitsing omwille van ‘het Vlaamse bloed’(wat misschien enige vorm van kortzichtigheid met zich meerbrengt ) (sic!) …
Het “Vlaamse bloed” doet mij denken aan “Blut und Bodem”-theorieën van de Nazi’s en daar wil ik als democratisch Vlaams-nationalist hoegenaamd niets mee te maken hebben. Mijn strijd voor een onafhankelijk Vlaanderen kadert in de volstrekt democratische bezorgdheid dat de meerderheid in dit land (ongeveer 60 % Vlamingen) niet hun meerderheid kan laten gelden zoals dat democratisch normaal zou zijn. Dit heeft niets te maken met etnisch denken of een andere vorm van eng xenofoob gedachtegoed.
Je gaat verder met:
"… en zelfs omwille van een relatief minder sterke invloed van Vlamingen tegenover Walen, niet opweegt tegen de vele problemen die het met zich mee zou brengen."
De economische hervormingen die jij zou willen doorvoeren zijn voor jou belangrijker dan de splitsing op zich, maar je realiseert je blijkbaar niet dat net door die splitsing Vlaanderen daar zelf over zou kunnen beslissen, terwijl het nu tegengewerkt wordt door een economisch linkser Wallonië. Onafhankelijk van mijn eigen standpunt over de beste economishe organisatie van ons land, legt dit opnieuw het probleem bloot waarmee ik deze reactie begonnen ben: politici en ook kiezers verbinden de institutionele hervormingen met andere dan nationale krachten: de staatsvorming is geen doel op zich, maar wordt als pasmunt gebruikt in andere politieke (hier dus bijvoorbeeld economische) kwesties.
Zo zijn veel socialisten a priori niet tegen de Vlaamse staatsvorming, maar wel omdat ze vrezen dat dat Vlaanderen dan veel rechtser wordt.
Ik heb er zelf geen antwoord op, maar zou het mogelijk zijn om te kiezen voor de Vlaamse onafhankelijkheid óm de onafhankelijkheid, net zoals men goed doet ómdat het goed is?
En Somath, dat je mijn naam verkeerd schrijft vind ik heus niet zo erg …
Beste groeten,
Smithson.
HLRF
Smithson,
BeantwoordenVerwijderenIk heb kunnen vaststellen dat je door je enthousiasme een bijna even uitgebreid antwoord schreef als de vorige keer, de liefde voor de politiek, dat valt niet tegen te houden!
Blijkbaar ging ik nu en dan eens kort door de bocht en dan kan je al eens van de weg af rijden. Maar daarvoor had ik toch een reden. Ik ging er bijvoorbeeld vanuit dat je een sociaal-Vlaams-nationalist bent vooral omdat je op je blog naar 3 Vlaams gezinde linkse websites verwijst. (www.landdag.org, www.secessie.nu, www.meervoud.org) Ik kan me moeilijk voorstellen dat een Vlaams belanger (die tot mijn verbazing economisch rechtser is dan ik had verwacht) naar deze websites linkt. Het valt me trouwens ook op dat je je politieke overtuiging op andere dan het communautair vlak een beetje verbergt.
Maar ik stel ook vast dat deze discussie voor jou van ondergeschikt belang is. Uiteraard vind je dit belangrijk, maar je lijkt bereid hierover compromissen te maken om de Vlaamse revolutie op gang te zetten. Nu ga ik hier misschien opnieuw kort door de bocht, maar zo lok ik de discussie uit.
Anderzijds begrijp ik niet waarom de overtuiging voor een Vlaamse strijd, als ik hier 100% zou van overtuigd zijn, ten onder zou gaan aan economische debatten. Alsof ik me volledig tegen een Vlaamse overtuiging zou keren omwille van andere belangen en we plots ‘vechtend over straat zouden rollen’.
Om nog even tussendoor op het economische terug te komen, je zegt op een bepaald moment: “Het verhaal is dus niet zo eenvoudig als algemeen wordt aangenomen. Bedrijven kunnen niet zonder werknemers en werknemers niet zonder bedrijven.” Begrijp me niet verkeerd, ik ga er niet vanuit dat de socialisten enkel voor werkgevers zijn en liberalen voor werknemers. Ik ben ervan overtuigd dat de socialistische politiek de economie zodanig kan hypothekeren dat de eerste slachtoffers uiteindelijk de werknemers zouden zijn. Een paar moedige ingrepen nu, tegen de vakbonden in, kunnen de economie een dusdanige impuls geven dat de welvaart van werknemers én werkgevers sterk groeien.
Maar eigenlijk gaat de discussie hier niet over. Je concludeert met de vraag of men kan kiezen voor de onafhankelijkheid vóór de onafhankelijkheid, zoals goed doen om goed te doen. Wel ik moet zeggen, ik geloof niet in goed doen om goed te doen. Volgens mij heeft dit een duidelijke maatschappelijke verklaring, maar dat zal wel de pure rationalist in mezelf zijn. Dus denk ik dat men sowieso een reden heeft. Wat ik niet begrijp, je zet je af van ieder etnisch nationalisme en ziet het democratische ideaal als reden. Waarom is een perfect confederale staat dan niet aanvaardbaar? Dit zou inderdaad al een enorme ommekeer zijn, en niet gemakkelijk te bereiken. Maar op die manier is jouw doel bereikt en het mijn kan op die manier ook bereikt worden. Ik zie bijgevolg geen enkele rationele reden om binnen een confederale staat nog te splitsen.
Daarentegen zie ik verschillende redenen om het niet te doen. Ten eerste zou het een enorme revolutie betekenen, en revoluties zorgen voor (tijdelijke) labiliteit. Het is waar dat binnen een Vlaamse staat, beslissingen beter gemaakt zouden worden, maar dit pas na een stabilisatieperiode. Hoe lang zal die duren?
Brussel aan Vlaanderen toe eigenen zou zorgen voor een nog grotere strijd. Als dit enkel een politieke strijd zou zijn, dan zijn we wel erg vredelievende mensen.
Als de democratische perfectie bereikt is, waarom dan een revolutie waarvan het einde niet onmiddellijk in zicht zal zijn? Het zou naïef zijn, te denken dat een land zomaar in twee (ongeveer) even grote delen te splitsen. We zijn geen minderheidsgroep die zich van zijn grote baas wil afsplitsen, wat wij willen is de helft van het land achterlaten, wie houdt dat onder controle?
Groeten,
Thomas