Artikel ingestuurd naar de redactie van "Neohumanisme", het ledenblad van LVSV Gent.Op zondag 5 september, net na de crash van de regeringsonderhandelingen, ging Bart De Wever eten met Didier Reynders en Charles Michel in het sterrenrestaurant Bruneau in Ganshoren. Dat het eten exquis zal geweest zijn, daar twijfel ik helemaal niet aan, maar dàt ze zijn gaan eten, dat is een feit van formaat. Het liberalisme en het nationalisme zijn namelijk elkaars noodzakelijke voorwaarden, tenminste in Vlaanderen.
Laten we eerst even de termen duidelijk stellen. Met liberalisme bedoel ik het inzicht dat een vrije samenleving moreler is en efficiënter werkt dan een samenleving waarin het individu door de overheid in zijn handelen beperkt wordt, niet de gespindoctorde versie daarvan à la Verhofstadt. En met nationalisme bedoel ik die beweging die burgers verenigt om zich te bevrijden van een collectivistisch, corporatistisch, pseudo-democratisch regime, niet de etnische versie daarvan à la De Winter.
De doctrine die het eigen volk namelijk vooropstelt als de bron van alle rechten, en het individu slechts als een afgeleide daarvan, is verwerpelijk. In zo’n maatschappij staat het individu ten dienste van de staat, en is het in ernstig gevorderde gevallen zelfs afhankelijk van de staat voor zijn overleven. Waar vinden we zo’n regime? Juist ja, in Wallonië.
Beweer ik nu dat de PS een nationalistische partij is? Helemaal niet. De legitimering van de onderwerping van het individu gebeurt daar niet met het concept “natie”, maar met het concept “klasse”. Vlamingen zijn asociale kapitalisten, en de Walen moeten zich als klasse verenigen tegen die uitbuiting. U ziet, het Waalse socialisme, dat de Vlamingen verwijt nationalistisch te zijn, is een loot van dezelfde stam: enkel liberalisme is het echte alternatief.
Maar dan wel Vlaams liberalisme. De overwinning van N-VA op 13 juni is dan ook niet enkel te danken aan de gortdroge nationalistische retoriek die men van het Vlaams Belang gewend was, noch aan een sociaal-economische retoriek die enkel op centen inspeelt, maar op een combinatie daarvan. Het is Bart De Wever en niet Alexander De Croo die de Vlamingen erop wees hoe in België de sociaal-economische en de communautaire breuklijn één en dezelfde zijn.
De aantijging dat N-VA niet bezig was met “de echte problemen van de mensen” is dan ook futiel gebleken. Dit land wordt geregeerd door een minderheid die constitutioneel én in de regering de vinger op de knip houdt door respectievelijk de dubbele meerderheden en de regels van pariteit en consensus. En die minderheid wordt op zijn beurt geregeerd door de hardste socialistische partij ter wereld: de PS. Papandreou, de Griekse premier en voorzitter van de Vierde Internationale, loofde al meermaals de manier waarop de PS erin slaagt "in een neo-liberaal Europa de waarden van Marx hoog te houden".
Papandreou heeft gelijk. Alle Vlaamse pogingen om een echt liberaal beleid door te voeren – de verlaging van de vennootschapsbelasting, de beperking van de werkloosheid in de tijd, de afslanking van het overheidsapparaat – stootten op het njet van de PS. Wat de Vlamingen in de plaats kregen was de notionele intrestaftrek – omdat vennootschapsbelasting een federale bevoegdheid is meneer – het systeem van jobkorting – omdat het arbeidsmarktbeleid geen bevoegdheid is van de deelstaten meneer – een vereenvoudigingsloket – omdat er toch zoveel overlappende instanties zijn meneer.
Een zwaktebod is het! Van een generatie Vlaamse liberalen die aangeleerd is geweest dat flamingantisme noodzakelijk iets gesloten, bekrompens, xenofoob moet zijn, gecounterd door een goedkoop kosmopolitisme dat doet denken aan het cultuurloze internationalisme van de marxisten. Liberaal zijn betekende onthecht zijn van elke culturele geworteldheid, de wereldburger uithangen, die nergens vandaan kwam en overal thuis was.
Nee! Burger ben je altijd ergens. Telkens als ik Verhofstadt op tv bezig zag, moest ik denken aan de geslachtsloze Sovjet-mens die Stalin voor ogen had: geen Est, geen Macedoniër, zelfs geen Rus of Georgiër, maar de perfecte, abstracte, thuisloze, verplaatsbare, kneedbare mens. Orakelend over het belang van vrijheid in de wereld, was "da joenk" ziende blind voor de schrijnende onvrijheid van de Vlamingen om een eigen, liberaal beleid te voeren.
Paars was dan ook niet meer dan donker donker rood, met een blauw lijntje errond. Zowel Verhofstadt-I als Verhofstadt-II werden volledig gedomineerd door de PS. Acht jaar op rij een begroting in evenwicht, dat wel, maar dan enkel door roofbouw op de toekomst van het land, niet door structurele hervormingen. Integendeel zelfs: een ongebreidelde groei in de sociale zekerheid, een duur systeem van dienstencheques, en opzienbarende groei van premies en subsidies allerhande. Maar structureel? Niets.
Het zijn net die structurele hervormingen waar België nu voorstaat. De volgende staatshervorming zal sociaal-economisch zijn, of ze zal niet zijn. Niet voor niets ligt de focus nu op een herziening van de financieringswet. De staat hervormen is de deelstaat responsabiliseren. Wist u bijvoorbeeld dat het Waals Gewest, indien het economisch beter presteert, navenant minder dotaties van de federale overheid ontvangt dan wanneer het niets zou doen? Het is de werkloosheidsval in het groot.
Is dat oubollig nationalisme? Of common sense? Het is tijd dat de Vlaamse liberalen beseffen dat het Vlaams-nationalisme en het liberalisme bondgenoten zijn. Dat het constitutioneel opgeven van de Vlaamse meerderheid in 1970 niet enkel het einde betekende van het Vlaams project van de flaminganten, maar ook van het liberaal project van Vlamingen.
Dat staalsubsidies, scheepsliften en tal van andere zinloze prestigeprojecten in het zuiden een rechtstreeks gevolg zijn van een gemuilkorfd liberalisme dat zijn demografisch overwicht in het federaal parlement niet meer kon laten gelden en aan de andere kant van de taalgrens structureel verdreven bleef van de macht.
Acht jaar lang werd dit verborgen op een kruiperige manier, die aan slangen doet denken. Maar de waarheid is dat de Vlaamse Leeuw aan een ketting ligt, zijn tanden getrokken en zijn nagels afgevijld. De ketting is van Waalse makelij, het beste gesubsidieerde staal uit Cockerill-Sambre. Het afwerpen van de Waals-socialistische ketenen is de gezamenlijke opdracht van liberalen en Vlaams-nationalisten.
Men mag Vlaanderen kneuterig noemen, aan de kerktoren gebonden, bekrompen. Maar de oorzaak daarvoor ligt niet bij “de Vlaamse volksaard” die inherent zo zou zijn en waar we ons als kosmopolitische liberalen van moeten bevrijden. Nee gadikke! We moeten net onszelf blijven en inzien dat het Waals-socialistisch juk de Vlamingen verhindert om hun meest centrale waarde "Doe stille voort" ten volle te beleven.
Bedenk wat Vlaanderen zou kunnen als het zelf zou mogen beslissen over zijn belastingen, zijn sociale politiek, zijn ondernemingsklimaat. En als ik dan toch eens oubollig mag doen - de waarheid behoeft namelijk geen vernieuwing - : het is in tijden dat Vlaanderen (of tenminste het Graafschap) vrij was, dat het de grootste resultaten heeft bereikt.
Toen Vlaanderen vrij was, werd in Brugge het beurswezen uitgevonden. Toen Vlaanderen vrij was, werd in Kamerrijk de polyfonie uitgevonden. Toen Vlaanderen vrij was, heeft het in Ieper de getuigenrechtspraak ingevoerd. Enkel wanneer Vlaanderen vrij zal zijn, zal het liberalisme ten volle kunnen bloeien.
In het woord liberalisme staat geen b. In Vlaanderen staat zeer zeker wel een v. De v van vrijheid! Leve Vlaanderen! Leve de republiek!
Brecht Arnaert,
8 september 2010
Geen opmerkingen:
Een reactie posten