Wie De Morgen er al geruime tijd op naleest, moet de stelling betwisten dat er geen zekerheden meer zijn in het leven. Er is er namelijk wel één die als een paal boven water lijkt te staan: een onafhankelijk Vlaanderen is noodzakelijk een asociaal, rechts en egoïstisch Vlaanderen. Een neo-liberaal Vlaanderen zelfs, dixit de Vooruitgroep. De vakbonden verkrimpen van schrik bij het idee dat het corporatistisch overlegmodel in die nieuwe republiek wel eens op een andere leest geschoeid zou kunnen worden. De ziekenfondsen vrezen een algehele privatisering van de sociale zekerheid, en de Vlaamse linkse – werkelijk linkse? – politieke partijen vrezen hun socialistisch overwicht te verliezen bij gebrek aan de link(s)e broeders uit het zuiden. Voor hen is België het toonbeeld van solidariteit, en Vlaanderen het toonbeeld van een bekrompen kruideniersmentaliteit. Maar klopt dat beeld wel met de werkelijkheid? Steeds meer blijkt van niet.
Enerzijds is België niet dat sociale paradijs dat we kennen van het aloude cliché: “We hebben het hier toch zo goed in ons kleine landje, waarom ruzie maken?” Als we het hier dan toch zo goed hebben, waarom zijn de Belgische pensioenen dan bij de laagste van Europa? Waarom leeft een derde van alle zelfstandigen dan onder de armoedegrens? Waarom is het minimumloon dan zo laag dat mensen niet uit hun werkloosheidsval geraken? Waarom stijgt de staatsschuld dan nominaal nog elk jaar? Waarom trekken zoveel bedrijven dan weg? Van een paradijs is er dus geen sprake. België als welvaartsstaat kreunt niet minder dan de andere landen in Europa. Dat is een keiharde werkelijkheid, dé uitdaging waar we voor staan.
Anderzijds is Vlaanderen zeker niet de sociale woestijn waarvoor ze altijd versleten wordt. Dankzij het Vlaams Agentschap voor Personen met een Handicap kunnen mensen een financiële tegemoetkoming krijgen voor niet-medische hulpmiddelen. In Wallonië bestaat zoiets niet. Dankzij de Vlaamse zorgkas kunnen mensen die zwaar hulpbehoevend zijn een mantelzorger vergoeden, wat niet enkel de kosten van residentiële verzorging doet dalen, maar ook vaak een sociale meerwaarde creëert voor de patiënt. In Wallonië bestaat zoiets evenmin. Daar zit je met twintig andere mensen van de wijk samen in de wachtkamer van de gemeenschapspraktijk van het Volkshuis. In Vlaanderen vind je in achtergestelde wijken tientallen medewerkers van Samenlevingsopbouw aan het werk. Zoek die eens in de borinage? Onbestaande aan de andere kant van de taalgrens. Het Vlaams Netwerk van Verenigingen waar Armen het Woord nemen dan? Ook geen tegenhanger voor. Wie werkzoekend is, krijgt van de VDAB tal van voordelen inzake mobiliteit. Wie student van armen huize is, krijgt in veel gevallen een ruime studiebeurs. En zo kunnen we nog wel even doorgaan.
Beste groeten,
Brecht
PS: Op zaterdag 13 september aanstaande organiseert de vereniging SFL (de Sociaal-Flamingantische Landdag) te Gent een trefdag over dit thema onder het motto "Soeverein Vlaanderen = solidair Vlaanderen". U hoeft geen die-hard marxist te zijn om daaraan te kunnen deelnemen, een gezonde interesse in het behoud van de sociale zekerheid volstaat. Programma en verdere info op http://www.landdag.org/www2/agenda.html
Als je Wallonië afstoot, dan kan in dat "nieuwe land" Vlaanderen inderdaad iedereen terecht bij het Vlaams Agentschap voor Personen met een Handicap, de Vlaamse zorgkas, Samenlevingsopbouw en de VDAB. Dan blijven de Vlamingen iderdaad heel sollidair met hun landgenoten. Een solidariteit die minder solidair is dan de huidige solidariteit. Het is gemakkelijker solidair te zijn met 6 miljoen mensen dan met 10. Een unitair België is per definitie veel meer solidair dan een onafhankelijk Vlaanderen.
BeantwoordenVerwijderenWat mij enorm stoort is dat solidariteit met de 3de wereld blijkbaar onbeperkt mag voor de niet racistische Flamingant, maar solidariteit met een Waal is blijkbaar nog altijd uit den boze.
Kun je mij garanderen dat de pensioenen zullen stijgen, de werkloosheidsgraad zal dalen, de armoede zal verminderen, de wachtrijen voor rusthuizen en thuiszorg zullen verminderen?
Ook bij dingen die nu al Vlaams geregeld zijn, zijn er dikwijks grote tekortkomingen. Dat alles onder Vlaamse bevoegdheid komt, is geen garantie op een betere wereld.
Het is vaak van "Wel willen, maar niet kunnen", maar ook regelmatig omgekeerd.
Als België Opel Antwerpen was, of Ford Genk, zouden alle werknemers aan het staken zijn. Afstoting van de minder winstgevende afdelingen, zonder rekening te houden met de mensen die ontslagen worden. Vlaanderen zou er misschien iets op verbeteren, maar het zou de doodsteek zijn voor Wallonië.
Het ruikt enorm naar "Eigen Volk Eerst", maar dat zou ik natuurlijk nooit durven zeggen.
Als Vlaanderen zoveel beter is dan Wallonië, en Wallonië inderdaad niet in staat is om alles deftig te regelen, waarom gebruiken de Vlamingen dan niet eens hun numeriek overwicht in het federaal parlement om een aantal sociale verbeteringen door te voeren over de taalgrens?
BeantwoordenVerwijderenMaar er heerst te veel "je m'en fous"-tisme ten opzichte van de Waal. "Laat ze hun plan dan maar trekken."
Solidariteit is meer dan enkel geld geven. De geldstroom naar Wallonië mag dan misschien buiten proportie zijn, maar leer de Waal dan vissen in plaats van hem vis te geven. Of leer hem eerst vissen, vooralleer je stopt met hem vissen te geven in dit geval.
Als een onafhankelijk Vlaanderen altijd al een meer logische optie geweest is dan een Unitair Belgïe, waarom wilden de Vlamingen dan geen splitsing van België in 1913 en 1947 wanneer de Franstalige meerderheid er wel voor gewonnen was? Over die periode wordt door een Flamingant nooit meer gerept.
BeantwoordenVerwijderen@ robbedaya,
BeantwoordenVerwijderenDrie reacties ineens man! Je hebt heel wat te vertellen. Ik probeer adequaat te reageren.
Ik snap niet zo goed waarom je vindt dat België "per definitie" altijd meer solidair zal zijn dan gelijk welk onafhankelijk Vlaanderen? Is het omdat op het Belgisch niveau in vergelijking met het Vlaamse meer hulpbehoevenden te vinden zijn en is je uitspraak bijgevolg een wiskundige bedenking? Of is het omdat je denkt dat de Vlaamse republiek niet in staat zou zijn om een even hoog bedrag aan fondsen die nu naar Wallonië gaan, vrij te houden voor onze eigen bevolking?
Ik persoonlijk - en in de Vlaamse Beweging neem ik daar een redelijk eenzaam standpunt in - vind bijvoorbeeld niet dat de solidariteit met Wallonië van de ene op de andere dag opgezegd moet worden. Ook na de onafhankelijkheid zal Wallonië voor ons nog een belangrijk buurland zijn, en we hebben geen enkel belang bij een economische woestijn aan onze achterdeur. Waarom zou Vlaanderen niet via een verdrag een intergouvernementele solidariteit kunnen afspreken met de republiek Wallonië? Al in het scheidingsverdrag kunnen we die zaken regelen. Geld is het probleem niet.
Ik deel in dat kader trouwens je bezorgdheid om het "word-rijk-flamigantisme" van mensen die vooral een eigen Vlaamse republiek willen om af te geraken van hun bijdragen aan de Walen. Als flamingantisme niet meer is dan een one-way ticket naar rijkdom, dan hoeft het voor mij niet.
Voor mij is Vlaamsgezindheid meer dan dat. Het is een nieuw maatschappelijk project, de constructie van een 21Ste eeuwse staat. Ik wil namelijk in een land leven waar er meer democratie is. België kan immers nooit een democratie zijn, aangezien een meerderheid hier geen meerderheid kan zijn, en aldus de hoeksteen van elk democratische samenleving onderuit is gehaald. Bovendien wil ik een staatshoofd dat ik kan verkiezen, niet iemand die macht heeft omdat hij of zij toevallig in het juiste bedje geboren is.
Ik wil één parlement en geen acht. Ik wil 15 ministers en geen 58. Ik wil 150 volksvertegenwoordigers en geen 524. Ik wil meer directe democratie zoals in Zwitserland. Ik wil een totale afschaffing van de lijststem, zodat parlementairen kunnen ontsnappen aan de particratie die ons land zo teistert. Ik wil dat enkel volksvertegenwoordigers minister kunnen worden. Ik wil een vaste clustering van ministerportefeuilles. Ik wil dat het absenteïsme in de Kamer zakt. Ik wil een verbod op betaalde extra-parlementaire mandaten voor onze volksvertegenwoordigers. Ik wil een uitgebreid stelsel van adviesraden en niet de corporatistische besluitvorming die we nu hebben. Dat alles is niet mogelijk in België, en als het ooit mogelijk was geweest, dan zou tenminste één van die dingen al moeten gerealiseerd zijn. Maar dat kan niet, omdat je niet enkel binnen je eigen democratie (Vlaamse) tot consensus moet komen, maar daarna nog eens met minstens vier andere democratieën (de Waalse, de Brusselse, de Duitstalige, de Franstalige).
Dit staatkundig verhaal van efficiëntie & effectiviteit is natuurlijk geen monopolie van Vlaanderen. Ook Vlaanderen maakt fouten. Zo is onze eigenste minister-president bijvoorbeeld nooit verkozen! Dat zijn Belgische praktijken die met wortel en tak moeten worden uitgeroeid. Maar toch, zelfs al kan ook Vlaanderen beter, de voorsprong op België inzake democratie en burgernabijheid is al mijlen groot. En wat meer is, áls het misloopt, kunnen we dat binnen onze eigen democratie regelen, als in België wat misloopt, bestaat er geen mogelijkheid om dat in die andere democratie aan te pakken, want daar hebben wij geen vertegenwoordigers.
Je voorbeeld over de vis en leren vissen kon ter zake niet mooier gekozen zijn, want de Walen leren vissen is net wat NIET mogelijk is. Het Vlaams Parlement bepaalt namelijk NIET zelf wat met haar geld in Wallonië gebeurt, dat wordt federaal “overeengekomen” (lees: gechanteerd) in de paritaire regering. Krijgen de Franstaligen (zoals ik eerder betoogde is dat een grotere categorie dan de Walen alleen) hun zin niet, dan dreigen ze ermee de regering te laten vallen. Vlaanderen kan geen richting geven aan de budgetten die doorgesluisd worden. Leren vissen is leren verantwoordelijkheid nemen, ondernemen en innoveren, een liberaal verhaal. Een vis geven aan een leerling-visser “en attendant” hij voor zichzelf kan zorgen een liberaal verhaal met een sociaal tintje. Een vis geven zonder meer, omdat de Waalse kiezer afhankelijk zou blijven van degene die hem de vis verstrekt (lees: de PS) heeft niets te maken met socialisme of solidariteit, maar met de pure machtspolitiek van een partij die haar machtsbasis, namelijk afhankelijkheid, niet wil opgeven. De Waalse PS is onze oude CVP en beheerst heel het openbaar leven. De Walen verdienen beter.
Kan ik je ten slotte garanderen dat in de republiek de sociale problemen geringer zullen zijn? Niet “per definitie”, maar wel in relatie tot het beleid dat we zelf willen voeren: leren we onze burgers zelfstandig zijn, wetende dat ze een sociaal vangnet als back-up hebben, dan is er grote kans tot slagen. Maken we van onze sociale zekerheid een partijpolitieke speeltuin zoals in Wallonië (toekenning van sociale woningen, invaliditeiten, overheidsjobs op basis van cliëntelisme waar het politiek systeem niet zelf voor de kosten van moet opdraaien) dan zullen de problemen gigantisch zijn. Wat ik wel zeker weet is dat België dat in ieder geval niet meer kan garanderen. Er is al veel gebakkeleid over wat de kerntaken van een overheid moeten zijn, maar in de kerntaken die zelfs door de donkerblauwste liberalen aanvaard worden, namelijk justitie en belastingen, faalt België jammerlijk. “Er ligt een staat op sterven. Twee naties zullen erven.”, dixit Van Rompuy.
Over de onafhankelijkheidspogingen van de Walen (een ongemeen interessant thema) reageer ik op je eigen site. Het is niet, zoals je waarschijnlijk denkt, een argument tegen de Vlaamse republikeinen, maar net pro de opheffing van België!
Beste groeten,
Brecht.
Beter kan je het niet verwoorden Smithson...daar sta ik volledig achter.
BeantwoordenVerwijderengc
Behoud van het milieu; het wettelijk maken (behouden) van
BeantwoordenVerwijderentoestand van illegalen, het behoud van ¨België en ga zo maar door.
Ondertussen noemt links zich 'progressief' en voelt zich
moreel en intellectueel superieur omdat ze 'agents of change' zijn.
@smithson:
BeantwoordenVerwijderenJammer dat niet iedereen dezelfde ideeën erop nahoudt als jij. Moest iedere flamingant erover denken zoals jij doet, zou ik niets tegen een republiek Vlaanderen hebben. Maar het probleem is net dat de meesten een onafhankelijk Vlaanderen zien, als een snel-rijk-methode.
Wat betreft de PS, ben ik het met jullie eens. De PS moet evolueren naar een echte democratische politieke partij, die zich echt bezig wil houden met de mensen, en minder met de macht over de mensen.
BeantwoordenVerwijderenZe hebben nog een hele weg af te leggen. Een goeie opossitiekuur zou voor hen wel eens wonderen kunnen doen.